Strona autorska Marka Głogoczowskiego

Pięć Argumentów Logicznych, że ŚW. PAWEŁ TO PSYCHOPATA I OSZUST

Dr Marek Głogoczowski

Komentując mój tekst „Eros demaskuje Agape”, zamieszczony na stronie „http://wiernipolsce.wordpress.com/2012/02/29/czy-sw-pawel-byl-oszustem-czy-izrael-uzdrowi-ludzkosc/”, anonimowy (takie to już nastały czasy bohaterskiego „strzelania zza węgła”) korespondent  „hjk” zauważa:

„…Aha, jeszcze co do tytułu … “ Czy św. Paweł był oszustem?’ … (to) pytanie sugeruje oszukańczą działalność św. Pawła, to ciekawym, na czym dzisiaj w 2012 roku opiera Pan swe wątpliwości na temat wydarzeń sprzed prawie 2 tys. lat (…)?

Przedstawiam zatem, naśladując „literacką oprawę” pięciu dowodów św. Tomasza że bóg istnieje, PIĘĆ ARGUMENTÓW  wskazujących, że ogarnięty misjonarskim zapałem św. Paweł nie tylko oszustem, ale i psychopatą był:

1.    Argument  z historii filozofii. (ex historiae philosophiae).

2.    Argument  z nauk Jezusa Nazarejskiego (ex sapientiae Jesu Christi).

3.    Argument  z praktyk mafii oraz tajnych służb Izraela. (ex praxis societae secretae)

4.    Argument  z socjobiologii oraz epistemologii genetycznej Jeana Piageta (ex scientiae zoo-psychologiae).

5.    Argument  z Miłości Bożej (ex Agape/Caritas Dei)

Argument Pierwszy, ex historiae philosophiae, czyli z historii filozofii.

Otóż by udowodnić, że „13 apostoł” psychopatą i oszustem był, wystarczy się cofnąć nie tylko o 2000 lat, ale aż o lat 2300, do historii Aten bezpośrednio po serii wojen domowych, kiedy to lud gwałtownie wystąpił przeciw znienawidzonym „30 tyranom”. Wtedy to elita rządząca tą mini-demokracją się zastanawiała nad sprawą tak zwanego „kłamstwa religijnego”: czy moralnym będzie oszukiwanie zwykłych obywateli, strasząc ich karą po śmierci za społecznie złe postępki. W ten sposób bowiem, jak się spodziewano, można by próbować uśmierzyć kryminalne inklinacje burzącego się motłochu. Sprawa skrupułów moralnych zarządców ówczesnych Aten, żyjących pod patronatem Bogini Męstwa oraz Mądrości, jest omawiana w ogólno dostępnych podręcznikach filozofii i jedno z pytań na egzaminie z filozofii starożytnej u mnie brzmiało „Co to jest kłamstwo religijne?”

Jeśli ta sprawa i dzisiaj jest znana historykom idei, to musiała być też znana elitom Imperium Romanum przed dwoma tysiącami lat.  Wiedział o tej socjotechnice zapewne też jerozolimski Sanhedryn a zatem i św. Paweł, posiadający rzymskie obywatelstwo i znający grekę intelektualista, „wychowany u stóp rabina Gamaliela”, uchodzącego w Jerozolimie za „wzorowego Żyda”. Święty Paweł zatem musiał mieć świadomość tego, że bez żadnych skrupułów kłamie, kiedy straszył zmyślonymi w Atenach karami niechętnych jego doktrynie chrześcijan: „Gdyż sprawiedliwa to rzecz u Boga odpłacić uciskiem tym, którzy was uciskają, A wam, uciskanym, dać odpocznienie wespół z nami, gdy się objawi Pan Jezus z nieba ze zwiastunami mocy swojej, W ogniu płomienistym oddawając pomstę tym, którzy Boga nie znają i tym, którzy nie są posłuszni Ewangelii Pana naszego, Jezusa Chrystusa.” (2 Tes. 1 6-8). Ponieważ Szaweł/ Paweł nigdy w Szeolu/Hadesie nie był, więc ten w nim „ogień płomienisty” ogarnięty pasją moralizatorską apostoł sobie po prostu zmyślił. A SŁOWO WYPOWIEDZIANE i wzięte na poważnie POTRAFI STAĆ SIĘ CIAŁEM I ZAMIESZKAĆ MIEDZY NAMI. O czym przekonał się na własnej skórze Kazimierz Łyszczyński, który twierdził, że wiarę to nam wymyślili „przedsiębiorcy ducha” (z łaciny spiritus-u), którzy sami nie upajają się narkotykiem, który innym sprzedają.

Argument Drugi, ex sapientiae Jesu Christi, czyli ze sprzeczności nauk Pawła z podstawowymi zaleceniami Jezusa Nazareńskiego.

Problem tkwi w tym, że nienawidzący chrześcijan Szaweł  – a później z konieczności także i Paweł – nauk Jezusa po prostu nie znał, względnie nie chciał znać, skoro przypisywał Bogu chęć, wzorowanej na Kodeksie Hammurabiego, prymitywnej zemsty „oko za oko”. Tymczasem rozumujący jak homo sapiens Jezus chciał uchronić swych uczniów od tej „władczej bezmyślności Pana” i nauczał, zgodnie zresztą z wcześniejszymi naukami Platona, „Słyszeliście, że powiedziano: ‚Oko za oko i ząb za ząb’. Ja jednak wam mówię: Nie stawiajcie oporu niegodziwemu” (Mat. 5, 1-48). Wynika stąd, że św. Paweł nie znał „ojca” Jezusa z Nazaretu i nie był posłuszny jego zaleceniom. Zatem zgodnie z jego własną koncepcją „bożej zemsty” winien się do dzisiaj smażyć w Szeolu „w ogniu płomienistym”.

I w tym miejscu znajduje się ten sławny, jak to mówiono w dawnej Polsce, „żyd pogrzebany”. Mianowicie św. Paweł, skierowując uwagę czytelników swych „Listów” na dbałość o zewnętrzne aspekty kontaktu – głównie przez modlitwę i deklaracje wiary – z bogiem, (o którym praktycznie nic nie wiadomo, oprócz tego że bezgranicznie kocha swych wybranych), bardzo skutecznie odwraca uwagę wiernych od spraw, którym Jezus poświęca gros swych wypowiedzi odnotowanych w Ewangeliach. Dotyczy to przede wszystkim oskarżeń Jezusa, że kler, żerujący na braku spostrzegawczości mas ludzkich, jest siedliskiem obłudy zasnuwającej mgłą umysły naiwnych mas (np. Łk.11: 52: „sami do Królestwa Poznania nie weszli, a innym wejść nie dają”). Także i inne, opisane zarówno w „Listach” jak i w Dziejach Apostolskich, zachowania się tego samozwańczego apostoła, a w szczególności jego powtarzane po wielokroć zapewnienia, że „dla naszego zbawienia”, konieczna jest akceptacja cudu Zmartwychwstania, wyraźnie spychają „w niebyt” demaskowany przez Jezusa z Nazaretu zasadniczy grzech „uczonych w Piśmie i faryzeuszy” polegający na ich obłudzie, który to grzech w Koranie uznany jest za „Pierworodny”.

W zasadzie cały rozdział 23 u św. Mateusza jest opisem zestawu zachowań się apostola Pawła który, podobnie jak naśladujący go Jan Paweł II pod koniec wieku XX, „obchodził morze i ziemię, żeby pozyskać jednego współwyznawcę. A gdy się nim stanie, czynił go dwakroć bardziej winnym piekła niż on sam”. Do czego bowiem doprowadziło kler przekonanie, że naśladują „Pana”, skazując na męki „tych którzy nie znają boga i nie są posłuszni Ewangelii?” Przecież to nie tylko św. Szczepan został ukamieniowany z podpuszczenia przyszłego świętego Pawła, także później setki – jeśli nie tysiące – niedowiarków-ateistów, którzy „nie poznali boga Izraela i jego Ewangelii” zostało zamordowane, najczęściej żywcem spalone, zgodnie z duchem Dobrej Nowiny „Listów” 13 Apostoła. W mym opracowaniu „Czy Izrael uzdrowi ludzkość?” wymieniam tylko starożytną Hypatię oraz barokowego Kazimierza Łyszczyńskiego. Zaś w ostatnim dziesięcioleciu, do tego grona przedstawicieli homo sapiens umęczonych i zgładzonych zgodnie z logiką wywodzącego się z nauk św. Pawła „Amerykanizmu – czwartej wielkiej religii Zachodu”, dołączył i „bezbożny socjalista” Slobodan Miloszevic wykończony w więzieniu w Hadze i socjalista Muammar Kaddafi torturowany, jak przed wiekami Hypatia, i następnie zamordowany na szosie koło Syrty, i prawdopodobnie także marzący o wyłamaniu się z gwarantowanego „bogiem Izraela” ustroju Andrzej Lepper, klasycznie dla mafii powieszony, na sznurku od snopowiązałki, na worku bokserskim w biurze Samoobrony w Warszawie.

Argument Trzeci, ex praxis des corporationes secretas, czyli z praktyki mafii oraz tajnych służb Izraela.

Nagła przemiana « dyszącego groźbą i żądzą mordu » prokuratora-psychopaty Szawła, w „płonącego miłością” apostoła Pawła, nie miałaby większego wpływu na dzieje chrześcijaństwa, gdyby „bóg” nie uwierzytelnił – i odpowiednio nagłośnił – tego cudu zmiany osobowości swego ambasadora. I tutaj mamy opisany w Dziejach Apostolskich epizod z uczniem Jezusa, Ananiaszem w Damaszku, któremu „bóg” w jakiś sposób przekazał informację, że ma namaścić Szawła, oślepłego  z wrażenia po spotkaniu z Jezusem, na największego z Apostołów: „”Idź, albowiem mąż ten jest moim narzędziem wybranym, aby zaniósł imię moje przed pogan i królów, i synów Izraela” (Dz.Ap. 9: 15). Otóż nihil est In intellectu quod non prius fuerit In sensu i po prostu ktoś wcześniej musiał rzeczonego Ananiasza powiadomić, że cud nawrócenia Szawła będzie miał miejsce i że zadaniem Ananiasza, gorliwego w Damaszku ucznia Jezusa, jest tę sprawę odpowiednio nagłośnić. Ale czy zrobił to niematerialny, a więc nie mający środków komunikacji z ludźmi, „Bóg”?

Otóż jak mi to opowiadał profesor  antropologii Andrzej Wierciński (dopiero po jego śmierci w 2003 roku się dowiedziałem, że był Żydem), ustrój Starego Izraela miał charakter mafijny, o trudno dostrzegalnym ośrodku władzy („bo jak bóg jest niewidzialny, to i jego ziemska władza też winna mieć możliwie niewidzialny charakter – to zauważa Tadeusz Zieliński w książce „Hellenizm i judaizm” z 1927 roku). No i podobnie jak to się dzieje obecnie, kiedy to obradujący za kulisami świata, Szefowie („Bogowie”) Globalnej Biblijnej Mafii się naradzają, jak na przykład zlikwidować „herezję islamu” (patrz interesujący film o tym na portalu www.zakonvremeni.ru), tak było zapewne i 2000 lat temu. Wtedy to Izrael znalazł się w niebezpieczeństwie całkowitego „zaduszenia” – zarówno kulturowego jak i militarnego – przez dominującą podówczas cywilizację rzymsko-helleńską i jednym z „odprysków” tej pogańskiej cywilizacji była sekta założona przez Jezusa z Nazaretu (jest to opinia Tadeusza Zielińskiego).

A jak się nie potrafiło pokonać heretyków judaizmu siłą, czy to przez ich krzyżowanie (Jezus) czy kamieniowanie (Szczepan), to należało się do nich przyłączyć. I tak pokierować ich wierzeniami, aby „umiłowany przez boga Izrael” wyszedł na swoje i jego „intelektualiści” z wdziękiem mogli nadal realizować proroctwo Izajasza iż „Wy będziecie nazywani kapłanami Pana, … Zużyjecie bogactwo narodów, dobrobyt ich sobie przywłaszczycie.”  Li tylko opierając się na opinii antropologa A. Wiercińskiego (który bardzo pomógł mi napisać broszurę „Wojna bogów” w roku 1994) można z łatwością sobie wyobrazić, że to po prostu ‘niewidzialny sanhedryn’ („Bóg”), prawdopodobnie pod przywództwem niby sprzyjającego chrześcijanom „wzorowego Żyda rabina Gamaliela”, uknuł długoterminowy spisek, który zamienił chrześcijan w „wektor” roznoszący po świecie „zarazę Izraela” (patrz Celsus). Wykorzystując swych agentów ukrytych w gminach rozsianych po całym ówczesnym świecie (np. Ananiasz w Damaszku) słudzy „Boga” zaczęli nagłaśniać sprawę „cudu” nagłego przemienienia się Szawla w Pawła, a przy okazji podsuwać głupim gojom zgrabnie spreparowaną w „Listach” truciznę w postaci mente captus wiary, że „Chrystusa umęczenie dało światu zbawienie”.

Argument czwarty, ex scientiae zoo-psychologiae, czyli z socjobiologii oraz epistemologii genetycznej Jeana Piageta

Przytoczone powyżej proroctwo Izajasza „Zużyjecie bogactwo narodów, dobrobyt ich sobie przywłaszczycie” jest testimonium tego, że kasta kapłańska „Izraela który uzdrowi ludzkość” (patrz encyklika Benedykta XVI),  wyobrażała sobie swe powołanie w formie czerwia toczącego narody. I tutaj, znając trochę dziedzinę nauki zwaną parazytologią, można znaleźć dobry model mechanizmu nagłej „mutacji poznawczej” Szawła przemieniającego się w Pawła. Mianowicie przez całe dziesięciolecie po powrocie do Polski w roku 1982 pracowałem przy corocznej kompilacji informacji o postępach w nauce biologii dla rocznika „Świat w przekroju”. Przy okazji tej pracy dowiedziałem się bardzo ciekawej rzeczy, całkowicie sprzecznej z dogmatem o losowości mutacji genetycznych. Otóż przenoszone przez muchęTse-tse wywołujące chorobę śpiączki, pierwotniaki zwane trypanosoma (po polsku świdrowce) pasożytują wewnątrz krwi i innych tkanek ludzi, którymi się odżywiają. Układ odpornościowy osób zdrowych ludzi potrafi jednak rozpoznać zżerającego ludzki organizm pasożyta i wyprodukować przeciwciała „zaduszające” te pierwotniaki. W sytuacji takiego zagrożenia, pierwotniaki te potrafią nagle zmienić skład antygenów znajdujących się na ich powierzchni, upodabniając je do znaków powierzchniowych (antygenów) charakterystycznych dla tkanek w których one pasożytują. Unikają one w ten sposób rozpoznania i „zaduszenia” przez układ odpornościowy nosiciela. Jak sprawdzono to już ponad 30 lat temu, ta adaptacyjna zmiana struktury powierzchni świdrowca wynika z nagłej mutacji genów kodujących strukturę „skóry” tego złośliwego pasożyta. (Patrz M.G. “O zmyśle magnetycznym i nietypowym świdrowcu” Problemy, nr 5, 1983, Warszawa).

I to jest doskonały, socjobiologiczny model dla przemiany „w oka mgnieniu” „dyszącego groźbą i żądzą mordu” (Dz. 9, 1) psychopaty Szawła w śpiewającego „hymn o miłości” Pawła: po prostu zmienił on swą „zewnętrzną skórę”, przystosowując się do zauroczonych kulturą helleńską chrześcijan.  „Od wewnątrz” pozostawał o njednak wciąż tym samym, grożącym „pomstą w płomieniach ognia” (2 Tes. 1, 6-8) żydowskim pierwotniakiem-psychopatą, od wczesnej młodości szkolonym do tego, by „ssać mleko narodów” (Iz. 60, 16). Nie jest to żadna przesada. O tym, że święty Paweł, także po swej przemianie duchowej na Drodze do Damaszku, wciąż służył temu samemu bogu, który wcześniej nakazywał mu chrześcijan prześladować, pisało się swobodnie w miesięczniku „Etudes” francuskich jezuitów z początku lat 1980-tych. (Zachowania podobne do sławnej „mutacji” Szawła w Pawła, nie są zresztą czymś niezwykłym wśród przedstawicieli Narodu do Żłoba Wybranego, wystarczy przypomnieć jak to wielu byłych zażartych komunistów nie tak dawno nagle „przechrzciło” się na wrogi komunizmowi liberalizm.)

Fakt, że odruchy wyćwiczone przez nas we wczesnej młodości, poprzez ich ‘genetyczne zapamiętanie’, zachowują się zazwyczaj do końca życia, jest dobrze znane w psychologii rozwojowej, kultywowanej szczególnie przez szkołę epistemologii genetycznej Jeana Piageta. A o tym, że zachowywane przez wiele lat odruchy warunkowe muszą być zapamiętane w „nowych skojarzeniach” struktur genetycznych organizmu – DNA i RNA – pisałem już w 1981 roku w „Fundamenta Scientiae” nr. 2/2. Dopiero w roku 2000 oficjalnie przyznano, że genom ludzki, posiadający w naszym stadium embrionalnym tylko 30 tysięcy genów, w okresie naszej dojrzałości ma tych genów ponad 100 tysięcy! Co oczywiście „uczeni w Piśmie, faryzeusze i psychopaci nauki” starannie ukrywają przed publicznością.

Argument piąty, ex Agape/Caritas Dei, czyli z Miłości Bożej do Izraela

No i ostatni argument, dla którego podstawą jest sławny Hymn o (lub do) Miłości z 1 Listu do Koryntian rozdz. 13. Opiewa on tak zwaną „ślepą miłość” zarówno boga do ludzi jak i ludzi do boga. Jest to idealna, wiecznie trwająca i bezwarunkowa miłość – po grecku nazwana Agape, po łacinie Caritas – która „wszystko zakrywa, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma”. Ludzie ogarnięci taką „miłością bożą” za nic mają wiedzę „której zabraknie”, gardzą umiejętnością wysławiania się w wielu językach „która zniknie”, oraz zdolnością przewidywania przyszłości – czyli dobrze funkcjonującą wyobraźnią – „która się skończy”. Czyli dokładnie za nic mają takich ludzi jak ja osobiście. A dlaczego gardzą oni czcicielami Erosa którzy, tak jak ten stary Sokrates „gonią za tym, co piękne i co dobre, … do rozumu dążą, … filozofują całe życie,”?  Ponieważ, jak to utrzymywał apostoł Paweł, który najwyraźniej „liznął trochę” filozofii Platona, „Po części bowiem tylko poznajemy, po części prorokujemy. Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe, zniknie to, co jest tylko częściowe.”

Pytanie jednak, czy to Doskonałe naprawdę przyjdzie, skąd miał apostoł taką zdolność prorokowania, która – jak sam to podkreślił – „się skończy”? Otóż argument Platona, który na postawie zmysłowej obserwacji częściowego, niedoskonałego piękna, wykombinował poprzez ekstrapolację, że istnieje „piękno doskonałe”, krytykował jego uczeń Arystoteles, twierdząc, że jest to tylko wytwór wyobraźni, nie mający odpowiednika w rzeczywistości. To samo się odnosi do pojęcia Agape/Caritas. Stąd logiczny wniosek, że ta Miłość Idealna, będąc li tylko wytworem wyobraźni, nigdy się nie pojawi w rzeczywistości. A zatem ci, którzy naiwnie WIERZĄ łudząc się NADZIEJĄ, że MIŁOŚĆ idealna (Agape/Caritas) kiedyś przyjdzie, po prostu oszukują się sami. Naiwnie czekając na nadejście Absolutu, wierzący w SŁOWO św. Pawła za nic mają nasze ziemskie, zmysłowe starania by żyć PIĘKNIE, by zdobywać jak najbardziej szeroką WIEDZĘ, która według Ojców Kościoła „nadyma” ludzi grzeszną siebie pewnością.  To, że chrześcijaństwo chciało zniszczyć Erosa, który jednak przetrwał, zamieniając się niestety w wadę, bardzo celowo przypomniał Benedykt XVI w swej encyklice „Deus Caritas Est”. Bo przecież Eros to INSTYNKT ŻYCIA, zaś paulińska „boża miłość”, Agape która tym instynktem gardzi, to nic innego jak sztuczne USYPIANIE ROZUMU, który tak jak nasze zwykłe mięśnie, ulega atrofii, UMIERA, GDY ZAPRZESTAJE SIĘ GO ZMYSŁOWO POBUDZAĆ I ĆWICZYĆ.

Otóż w młodości miałem trudności w zrozumieniu, co jest takiego wspaniałego w tej Trójcy Słów Wiara, Nadzieja, Miłość – już wtedy wydawało mi się, że są to słowa od wewnątrz puste, li tylko przyjemnie łechtające próżność ich słuchaczy. Z czasem jednak doszedłem do zrozumienia – a „wiedza nadyma” – że te „słodkie wyrazy” mają bardzo praktyczne zadanie stępiania odruchów odpornościowych karmionych nimi osób, wprowadzając ich w stan poznawczej senności, przypominający afrykańską śpiączkę. A wtedy „boże pasożyty” robią swoje. Jak w praktyce ten proces „chrystianizacji” przebiega, pamiętają mieszkańcy Czarnej Afryki: „Gdy nadeszli misjonarze, to myśmy mieli pola jeziora i lasy, misjonarze zaś mieli w rękach Biblię. Misjonarze powiedzieli nam, byśmy zamknęli oczy i zaczęli się modlić. A gdy znowu otworzyliśmy oczy, to się okazało, że my mamy w rękach Biblię, a oni nasze pola i lasy…”. I ten proces powtarza się i dzisiaj, by przypomnieć jak przed lat z górą trzydzieści przybył do nas „nasz”, naśladujący św. Pawła, Wielki Misjonarz. Polacy namiętnie zaczęli się wtedy modlić i już po kilkunastu latach się okazało, że działający poprzez Opus Dei Zagraniczni Przedsiębiorcy, którzy rzeczonego ambasadora „Boga” do Polski na misję „nie lękajcie się Mamona” wysyłali, bez żadnej żenady zabierają sobie nie tylko co lepsze nasze zakłady pracy oraz nasze ziemie, ale i co dorodniejszy materiał na żony „do użycia” w swych sypialniach. A nam pozostawiają tabuny kleryków – i kolonizowane przez ten kler dewotki – z egzemplarzami Biblii przy (post-małżeńskich zazwyczaj) łóżkach…

Post scriptum do artykułu “Eros znęca się nad Agape”

XIX-wieczny Ewangelista J.N. Darby w ten sposób dokumentuje filo-kryminalną istotę „Prawdziwej łaski Bożej w której stoicie” (1 List Piotra 5:12):

„Trwałe odpocznienie naszym duszom daje Jezus, a nie to co myślimy o sobie samych. Wiara nigdy nie myśli o tym co jest w nas samych i to jest podstawą odpocznienia. Wiara przyjmuje, miłuje i praktycznie stosuje to co Bóg objawił i jakie są Boże myśli o Jezusie, w którym jest Jego odpocznienie. … Cokolwiek widzę w sobie, czego nie ma w Nim, to jest grzechem; ale nie przez myślenie o moich grzechach i mojej niegodziwości i zajmowanie się nimi mogę ukorzyć się, lecz przez myślenie o Panu Jezusie, rozważanie Jego wspaniałości. Dobrze jest skończyć z zajmowaniem się sobą i być pochwyconym w górę, wraz z Jezusem. Mamy prawo zapomnieć o sobie i o swoich grzechach, mamy prawo zapomnieć o wszystkim poza Jezusem. … Łaska zakłada istnienie wszelkiego grzechu i zła w nas, a błogosławionym objawieniem jest, że przez Jezusa cały ten grzech i zło zostały usunięte. … Lepiej jest myśleć o tym czym jest Bóg niż o tym czym my jesteśmy.”

W tych krótkich sentencjach bardzo wyraźnie jest uwidoczniona (oczywiście dla tych co mają „grzeszne” oczy!) istota FILOKRYMINALIZMU pojęcia „bożej łaski”, lapidarnie wyrażona w stwierdzeniu „Wiara nigdy nie myśli o tym co jest w nas samych i to jest podstawą odpocznienia.” Otóż zasadnicza różnica między homo sapiens a niżej zorganizowanymi zwierzętami polega na tym, że człowiek jest zdolny do zastanawiania się nad swoim zachowaniem, wyciągając z tego praktyczne wnioski moralne w rodzaju „nie czyń drugiemu co tobie niemiło”. (Tę kardynalną, meta-chrześcijańską zasadę moralną Immanuel Kant nazwał Imperatywem Kategorycznym). Jak nauczał Sokrates , cytując napis na tympanonie delfickiej świątyni, „Poznaj samego siebie, a poznasz wszechświat i bogów”. A tutaj, zgodnie z nauczaniem Piotra oraz Pawła okazuje się, że „bóg” chrześcijan  dokładnie na odwrót, zaleca wiernym „zamykanie oczu” na skutki ich własnego postępowania, na własne grzechy oraz zbrodnie.

No i oczywiście „wszystko zakrywszy” (1 Kor. 13, 7) swą deklarowaną miłością do „ran Chrystusa Ukrzyżowanego” (istnieją takie, pod względem estetycznym obrzydliwe, nowenny o.o. Paulinów oraz o.o. Cystersów w Mogile pod Krakowem), co bardziej przedsiębiorczy chrześcijanie zajęli się bezwzględną łupieżą i eksterminacją nie-chrześcijańskich ludów, jak to potwierdzają kroniki Zakonów Krzyżowych a później konkwistadorów. I ten religijno-biznesowy, „zakryty” przez Agape-Caritas, całkowicie kryminalny proceder trwa nadal, co dokumentowałem w opublikowanym w  przed dziesięciu laty artykuliku „Tractatus theologico-philosophicus”, który ku pożytkowi „głęboko nie-wierzących” poniżej przytaczam:

Załącznik B do tekstu „Rozbójniczy charakter civitas Dei”

 Bestie (post)modernizmu i ich “Pasterze”

Tractatus Theologico-Philosophicus

Marek Głogoczowski

 (Forum Myśli Wolnej, Krakowski Magazyn Racjonalistów, II /III 2001r.) 

To, że wraz z rozkwitem Wartości Zachodnich w Polsce następuje, w sposób jak gdyby równoległy, proces bestializacji społeczeństwa, jest w stanie dostrzec chyba już każdy. Od momentu upadku “komuny” li tylko ilość osób utrzymujących się z bandytyzmu wzrosła aż pięciokrotnie, a takie wypadki, jak niedawne utopienie kilkuletniego już dziecka, w celu otrzymania przez jego matkę odszkodowania z firmy ubezpieczeniowej, oznaczają iż nasz kraj w istocie znalazł się w kręgu kulturowym obłąkanej swą chciwością Zbiorowej Bestii, kojarzonej przez Aleksandra Zinowiewa po prostu z Zachodem. Co niestety dostrzega tylko znikoma ilość intelektualistów w naszym kraju.

Jednym z nich jest znany mi osobiście poprzez ZLP pisarz Henryk Pająk, który w dwutygodniku “Tylko Polska” publikuje cykl zatytułowany “Bestie naszych czasów”. W numerze 1 Nowej Ery (2001) tego pisma znalazło się, pod tym tytułem, podsumowanie jego ostatniej książki A naród śpi. Z artykułu (i z książki) rzeczywiście wieje grozą i większość zawartych w nich poglądów osobiście podzielam. (Tak jak zresztą H.P. podziela wiele z moich poglądów, o czym świadczy choćby jego wcześniejsza książka “Bandytyzm NATO”, w której strony 15 do 17 praktycznie zostały spisane z mego artykułu “Krecia wojna USA z Jugosławią”, opublikowanego w numerze 43/98 tygodnika “Nasza Polska”.)

Jednak jest część, powiedzmy 10 procent, jego poglądów, które mi się wydają być i sztuczne i błędne i wskutek czego działają one jak przysłowiowa łyżka dziegciu w beczce miodu (o ile “miodem” można nazwać zawarte w licznych pismach Pająka, iście apokaliptyczne informacje). Przejdźmy jednak do szczegółów.

Przede wszystkim, przypisując ideologię “Atakujących Bestii” ruchowi New Age, H.P. pisze, iż “zniewalane obecnie narody są poddawane trzem niszczycielskim procesom. Są to: Światowa Ekonomia i Finanse, Światowy Rząd i Światowa Religia. Otóż historyk, będący jednocześnie osobą związaną z religią chrześcijańską winien chyba wiedzieć, że taki program Nowego Tysiąclecia jest próbą realizacji programu “Nowego Jeruzalem”, wpisanego w Stary Testament około 2,5 tysiąca lat temu przez proroka Izajasza. Pozwolę sobie przytoczyć kilka z tych starożytnych proroctw, poczynając od uwagi, że nadejście światowej religii zapowiedziane jest w rzeczonym “Testamencie Mędrców Syjonu” wielokrotnie, chociażby w znanych wersetach księgi Zachariasza “I będzie Pan królem całej ziemi. I jeden będzie Pan i jedno będzie jego imię”. Jeśli zaś chodzi o projekt rozwoju światowej ekonomii (a także o plan zagłady nieposłusznych “Panu” narodów) to Izajasz zapowiada te wydarzenia w końcowych rozdziałach swej, sławiącej nadchodzące Nowe Jeruzalem, księgi.

(60) 10: I pobudują cudzoziemcy mury twoje, a królowie ich służyć ci będą…

11: I twoje bramy będą stale otwarte, ni w dzień, ni w noc nie będą zamykane, aby można było sprowadzić do ciebie skarby narodów pod wodzą ich królów.

12: Bo naród i królestwo, które tobie nie będą służyć zginą, i takie narody zostaną doszczętnie wytępione…

16. I ssać będziesz mleko narodów i piersiami królów karmiona będziesz i poznasz iżem ja, PAN zbawiciel twój i odkupiciel twój, mocarz Jakubów (tzn. Izraela).

O stronę dalej, w rozdziale 61, sprawa panowania nad światem Izraela jest jeszcze wyraźniej zaakcentowana:

5: Bo stawią się cudzoziemcy by paść stada wasze, a synowie cudzoziemców oraczami waszymi i winiarzami waszymi będą.

6. A wy będziecie nazwani kapłanami PANA, sługami naszego boga mianować was będą; z bogactw narodów będziecie korzystać i ich sławą się chełpić.

Jak widać z tego starożytnego proroctwa, Nowy Izrael ma być czymś w rodzaju “bożego” super-pasożyta “ssącego mleko narodów” i oferującego w zamian tym narodom upodlający je stan niewolnictwa, bądź alternatywę zagłady. Co więcej, nowotestamentowe “Objawienie” św. Jana prorokuje, że to wytapetowane złotem i szlachetnymi kamieniami Nowe Jeruzalem będzie trwało aż lat tysiąc, zanim przyjdzie Szatan, który to “Państwo boże” zburzy (patrz rozdz. 20, 7). Wszystkie zatem wymienione przez Pająka punkty podboju świata przez Bestie są już zapowiedziane i w Starym i w Nowym Testamencie, przy czym “Objawienie” dodaje, że to właśnie pod wezwaniem Chrystusa (“Baranka”) ma zostać utworzony Rząd Światowy.

W ostatnich wiekach, zwłaszcza od okresu Oświecenia, chrześcijaństwo znalazło się w odwrocie i jak celnie zauważa to Pająk, jest to w znacznym stopniu dzieło (olśnionych rozwojem nauki i techniki) Illuminatów, czyli Oświeconych. Choć H.P. podkreśla żydowskie pochodzenie niektórych ze znanych “oświeconych” – a zwłaszcza Weishaupta a później Marksa – to warto przypomnieć iż Pierwszym Oświeconym był Bezbożny Budda, nauczający w starożytnych Indiach. Działający o dwa wieki później w Grecji politeista Platon w swą, nauczaną przecież na wszystkich chrześcijańskich uniwersytetach (za wyjątkiem, być może, tego w Lublinie) koncepcję “Państwa”, wpisał praktycznie cały, przytaczany przez Pająka, program “zniszczenia chrześcijaństwa” zaproponowany przez Illuminatów pod koniec XVIII wieku. Ten bowiem pogański “nienawistnik udawaczy” w swym wciąż aktualnym dziele zachwalał:

-         Zniesienie własności prywatnej oraz dziedziczenia tej własności (zwłaszcza wśród warstw arystokratycznych, jedynych dopuszczanych do władzy).

-         Zniszczenie rodziny i życia rodzinnego.

-         Zniesienie (a przynajmniej ograniczenie) instytucji małżeństwa.

-         Ustanowienie grupowego, pozarodzinnego wychowania dzieci.

Warto przypomnieć w tym miejscu, że Platon rozumnie argumentował, że niszcząca organizm Państwa korupcja rodzi się wraz z zabiegami o własność prywatną i wraz z wychowaniem dzieci przez mające skłonność do nadopiekuństwa matki. Stąd “antyrodzinne” nastawienie tego miłośnika zdrowej i wykształconej młodzieży, powtórzone zresztą w nauce Jezusa o “prawdziwej rodzinie” (Mat. 12, 46-50).

Jak podaje Pająk, iluminaci mieli w swym zamyśle także “zniszczenie monarchii i wszelkich uporządkowanych form rządów narodowych”, co jest albo przejęzyczeniem się autora albo pomysłem lokalnym, nadającym się do realizacji tylko we Francji. Przecież gdzieś już od początku XIII wieku dziedziczne elity rządzące Europą zaczęły mieć charakter ponadnarodowy, zaś każdy znaczniejszy król (w tym i zazwyczaj nie polski król Rzeczypospolitej Obojga Narodów) miał obowiązek chełpić się nad iloma to narodami on panuje! To dopiero zrodzony przez (narodową) Rewolucję Francuską Napoleon, stając się super-monarchą, ogłosił się cesarzem Francuzów (a nie Francji) rozpoczynając w ten sposób trwający przez następne dwa stulecia rozkwit państw narodowych. Ten “pożar w domu Pana” dopiero obecnie, w trakcie tak zwanej “Rewolucji (hiper)żydowskiej”, udaje się stłumić, poprzez powtórne pojawienie się na naszym kontynencie ponadnarodowej, dziedzicznej “arystokracji” złożonej w znacznej mierze z osób o pochodzeniu post-żydowskim. Ta rekonstruowana obecnie elita “Nowego Jeruzalem” otwarcie się przymierza aby “ssać mleko narodów” przez lat następnych tysiąc, dokładnie tyle ile zapowiedziało to Pismo.

Jest rzeczą znamienną, że w okresie (1776 rok) gdy Weishaupt ponoć pisał, iż należy zniszczyć instytucje o charakterze narodowym, to jedyne takie instytucje posiadali… Żydzi, u których przynależność do Synagogi była równoważna z przynależnością do narodu. Zaś ze znanych mi pism, zaliczonego przez Pająka do “Iluminatów-satanistów” Karola Marksa, bardzo wyraźnie wynika, że znienawidzoną przez niego religią nie było bynajmniej chrześcijaństwo, ale starszy od niego judaizm, z którego nasza religia się wyłoniła. Prawdą jest jednak, że miłości wzajemnej chrześcijan i izraelitów (w przeciwieństwie do Watykanu dzisiaj) nie praktykowano, dla żydowskich ortodoksów nie przestrzegający nakazów Tory chrześcijanie to byli zezwierzęceni “Edomici”, potomkowie legendarnego Ezawa, którego “mocarz Jakub” podstępem pozbawił dziedzictwa. I o przywróceniu tego “bożego porządku” potomkowie Jakuba oczywiście marzyli.

Natomiast dla zdolnych do samodzielnego myślenia filozofów cała historia Izraela była po prostu obrzydliwa: mamy przecież w niej i kult fałszywej rodziny (Abraham handlujący wdziękami swej żony-siostry Sary) i kult fałszywej monarchii (założonej przez mojżeszowych zbirów lewitów) a nawet i kult fałszywego ducha narodowego, sprowadzającego się do apologii kolektywnych form grabieży (na przykład Ziemi Obiecanej). Dostrzegając zaś “zbliżanie się duchowe” zachodniego, zwłaszcza amerykańskiego, chrześcijaństwa do dobrze znanego mu judaizmu, Karol Marks, w artykule “Zur Judefrage” napisał w 1843 roku:

Żydostwo osiągnęło szczyt swego rozwoju wtedy, kiedy ukształtowało się w pełni społeczeństwo obywatelskie, lecz ono dojrzało w pełni dopiero w świecie chrześcijańskim. Tylko pod panowaniem chrześcijaństwa, które wszystkie narodowe, naturalne, moralne i teoretyczne stosunki zamienia w rzecz czysto zewnętrzną dla człowieka, mogło społeczeństwo obywatelskie zupełnie oderwać się od życia państwowego, mogło ono zerwać wszelkie więzi łączące człowieka z ludźmi i sprawić, by miejsce tych więzi zajął egoizm, egoistyczna potrzeba i by świat ludzi rozbił się na świat zatomizowanych, wrogich sobie jednostek. Chrystianizm powstał z żydostwa i znów się w żydostwo przeobraził. (itd.; Artykuł “W kwestii żydowskiej” można znaleźć w tomie I Dzieł  K. Marxa i F. Engelsa i naprawdę warto go dokładnie przeczytać.)

Zatomizowane, wrogie sobie jednostki, żyjące li tylko dla swych egoistycznych potrzeb, to są właśnie te “bestie”, które w czasach najnowszych tak obficie się wyroiły, najpierw w Anglii i w Nowym Świecie, a później i w kontynentalnej Europie. Idąc śladem wskazanym przez Karola Marksa, nie trudno się domyślić, że takie “nie ludzkie” zachowania są wynikiem wzorowania się nowoczesnej burżuazji na komercyjno-wojowniczych “cnotach” wyszczególnionych powyżej Patriarchów, czyli “Ojców Założycieli”, Izraela. (To zresztą twierdził także współczesny Marksowi Maurycy Joly, autor literackiego prototypu późniejszych “Protokołów Mędrców Syjonu”.) Przecież wszyscy co bardziej znaczni bohaterowie Starego Testamentu to udawacze, oszuści i wręcz psychopatyczne zbiry, niegodne nazwy Homo sapiens. A jednak Kościół – pomimo początkowej opozycji, reprezentowanej chociażby przez Marcjonów – uznał Stary Testament za księgę “świętą”, a więc automatycznie rozpowszechnił “etos” izraelitów wśród swoich wiernych. Dlaczego to nasi duszpasterze zrobili, wskażę nieco dalej.

Poczesną część rozpoczynającego Nowe Millenium artykułu “Bestie” Pająka stanowią oskarżenia rzucane przez niego pod adresem masonów oraz utajnionych lóż, które “konspiracyjnie, za plecami narodów (…) zwijają państwa narodowe w jeden światowy kołchoz”. Otóż pierwsza moja reakcja na ten “kołchoz” była “co ma piernik do wiatraka”. Przecież obecnie, zgodnie z zasadami panującymi wewnątrz społeczeństwa obywatelskiego, wspólny świat ludzi zamieniany jest w odmóżdżone “człowiekowisko” (określenie Aleksandra Zinowiewa) w którym każdy żyje w izolacji, w kręgu swych prywatnych własności “rodzinnych”, oraz swych prywatnych potrzeb. Natomiast kołchoz (po polsku spółdzielnia produkcyjna) to z definicji wspólna własność i wspólna praca, a nie żadne prywatne przedsiębiorstwo, jedyna dopuszczalna obecnie forma własności środków produkcji. Tak to wygląda w teorii. A jak w praktyce?

Dzisiejsi, ponadnarodowi “Kołchoźnicy Zjednoczonej (z USA) Europy” dzięki technice uwolnili się od wykonywania alienującej ich pracy i rzeczywiście posiadają wspólnie – poprzez system giełd i biur maklerskich – gospodarstwo produkcyjne o rozmiarach połowy Planety. A w tym mega-kołchozie wykorzystują do pracy pogańskie (goim, Edomitów) “zwierzęta robocze”, które ochoczo spełniają obowiązki “obcych oraczy i winiarzy” wyszczególnionych w proroctwie Izajasza. “Nowi kołchoźnicy” zaś – którzy w skali globu stworzyli liczącą około 50 milionów głów elitę “nad-społeczeństwa” (znowu określenie Aleksandra Zinowiewa, autora znanego w Polsce terminu “homo sovieticus”) – z prostych przyczyn matematycznych bogacą się nawet kiedy śpią, jak to celnie zauważył jeden z nich, nieżyjący już socjalista, Francois Mitterand. Dzięki bowiem posiadanemu przez nich wspólnie Światowemu Systemowi Bankowemu wystarczy, jak to prorokował Izajasz, odprawiać msze i śpiewać hymny na cześć Pana, a narody same, z godną pochwały pokorą, będą oddawać swych synów (i córki) w niewolę, a także posłusznie będą zrzekać się swych bogactw na rzecz tej najnowszej wersji Narodu Wybranego.

Dlaczego jednak zdekomunizowane niedawno narody tak ufnie oddają swe uprzednio wspólne, narodowe bogactwa w ręce “ponadnarodowych inwestorów”? Dlaczego z uniżonością marzą o tym, aby łaska Pańska zezwoliła im na pogardzaną dawniej przez nich pracę, w uprzednio ich narodowo wspólnych, ale dzisiaj już posiadanych przez importowany kolektyw właścicieli, przedsiębiorstwach? Skąd się wziął ten “czar”, który powoduje, że praktycznie nikt (za wyjątkiem Castro, Łukaszenki, Libijczyków i Chińczyków) nie jest w stanie się temu “Nowemu Jeruzalem” oprzeć? Odpowiedź na to pytanie można znaleźć już nie w Testamencie Starym ani Nowym, ani nawet nie sekretnych pismach żydowskich przechrztów oraz masonów. Zawarta jest ona w czytanym i dzisiaj przez kler traktacie filozoficzno-teologicznym, napisanym przez jednego z najznamienitszych Ojców Kościoła imieniem Augustyn.

Otóż studiując De doctrina christiana tego świętego męża, trafiłem na zapowiedź tego co się właśnie u nas odbywa. Mianowicie w księdze II, w rozdziale XVL 60-61, nasz przewielebny Ojciec Kościoła w ten sposób interpretuje na pozór haniebny fakt okradzenia przez Żydów ich egipskich sąsiadów, bezpośrednio przed ucieczką “narodu wybranego” z goszczącego ich Egiptu:

Naród izraelski zabrał potajemnie im te bogactwa z zamiarem zrobienia z nich lepszego pożytku (Wj 3,22). Nie dokonał tego podług własnego prawa, lecz na rozkaz boży, zaś Egipcjanie pożyczyli im to (naczynia oraz ozdoby ze złota i srebra, a także szaty) skutkiem nieostrożności, gdyż posługiwali się tymi dobrami w sposób niewłaściwy. … Zresztą, czyż wielu naszych dobrych wiernych postępowało inaczej? Czyż nie podziwiamy jak bardzo objuczony złotem i srebrem wyszedł z Egiptu najmilszy doktor i najświętszy męczennik Cyprian? … Poganie jednak dawali złoto i srebro oraz suknie ludowi Bożemu niejako nie zdając sobie sprawy, jak owe dary przechodziły we władztwo Chrystusowe (2 Kor 10,5). To bowiem co się wydarzyło podczas wyjścia Żydów z Egiptu, miało znaczenie figuratywne, które – nie ujmując w niczem równie dobremu, a może i lepszemu zrozumieniu czyjemuś – przyjąłbym za zapowiedź tego, co się obecnie dokonuje.

I rzeczywiście, bardzo podobna “przekładka własności”, z rąk pogan w ręce (nowo)żydowskie, zachodzi na gigantyczną skalę obecnie, całe tysiąc sześćset lat po zapowiedzi Św. Augustyna. Otóż teologia chrześcijańska (bodajże wszystkich dzisiaj wyznań) postuluje, że chrześcijanie to “nowi izraelici”, rządzący się Nowym Prawem, a zatem to im wolno bezkarnie zawłaszczać bogactwa narodów pogańskich, obojętnych wobec spraw Wiary (na przykład w Przenajświętszą Trójcę). Jak czytałem, największe obecnie instytucje lichwiarskie – takie jak Bank Światowy i MFW – są kierowane przez nominalnych chrześcijan, a wiele z osób sterujących u nas obecną “przekładką własności” – jak chociażby Bronisław Geremek czy Adam Michnik – już w 1980 roku przyjęło chrzest, stając się Nowymi Chrześcijanami. Nic zatem dziwnego, że zgodnie z zapowiedzią Augustyna, ci ludzie i te “chrześcijańskie” instytucje przejmują – najwyraźniej z nakazu boga – narodowe bogactwa naszego pogańskiego, ateistycznego przecież do niedawna kraju. I jest zrozumiałym że Polacy, tak jak niegdyś Egipcjanie, użyczyli (swych narodowych bogactw) skutkiem nieostrożności, gdyż posługiwali się tymi dobrami (za czasów “komuny”) w sposób niewłaściwy, … niejako nie zdając sobie sprawy jak owe dary przechodzą we władztwo (nowo)Chrystusowe.

W księdze O doktrynie chrześcijańskiej znajdujemy zatem najzupełniej teologiczne wytłumaczenie współczesnego procesu określanego mianem “wielkiej prywatyzacji”, będącej jednocześnie procesem likwidacji (z definicji pogańskich) państw o charakterze narodowym. Dlaczego jednak tak nikłe są protesty kiedy to Nowi Chrześcijanie – a zatem zgodnie z teologią Ojców Kościoła “izraelici najnowszej generacji” – wynoszą z naszego kraju praktycznie wszystko, co może mieć wartość w ich, najwyraźniej pozostających pod “opieką Boga”, krajach? Ten pozorny “cud” Święty Augustyn tłumaczy w rozdz. XLI 62, w sposób następujący: (Powinniśmy) mieć nieustannie w pamięci to oto wyrażenie Apostoła “Wiedza nadyma, a miłość buduje” (1 Kor 5,7). Dzięki temu zrozumie(my), że wychodząc z Egiptu obładowany bogactwem nie może zostać zbawiony (przed pościgiem wojsk faraona – M.G.) o ile nie dokona Paschy. Otóż naszą Paschą jest Chrystus (Ef 3,17). Następnie Augustyn podaje pełen miłości opis narzędzia tortur na którym zawisnął Zbawiciel: Za szerokość uważa się belkę poprzeczną, na której były rozpięte jego ręce; długość od ziemi aż do szerokości na której udręczone było ciało od rąk do dołu; wysokość od szerokości wzwyż do końca, a na tej części spoczywała głowa; głębokość jest zaś ukryta, jako wbita w ziemię.

Nowoczesny filozof kultury zaproponowaną przez Świętego Augustyna teologię “zbawienia poprzez Krzyż Pański” opisałby na chłodno w ten sposób: zarówno w starożytności jak i obecnie, ludy oraz ludzie prymitywni mają zwyczaj zrzucać swe niepowodzenia na przysłowiowe “kozły ofiarne”, których ukaranie powoduje (przynajmniej w ich odczuciu) wygaszenie społecznych oraz osobistych napięć, wywołanych poczuciem winy. Tę nie w pełni ludzką (jak by to powiedział Karol Marks) socjotechnikę “zgładzania grzechów świata” zrytualizowali Izraelici, którzy w dniu Paschy zamieniali jerozolimską Świątynię w najzwyklejszą rzeźnię, gdzie wykrwawiano – a potem (cało)palono – całkiem sporą ilość zwierząt domowych. Szarlatański trick z “odkupieniem” przestępstw, za pomocą zrzucenia ich na niewinną (możliwie “bez skazy”) ofiarę, Święty Paweł przeszczepił do chrześcijaństwa. By ofiara z “baranka bożego” dawała w praktyce wieczne odkupienie, tenże “namiestnik Chrystusa” zrobił z Jezusa boga, który z definicji trwa wiecznie, a zatem i wieczna jest ofiara z jego Ciała (patrz “List do Hebrajczyków” rozdz. 9).

Teologię paulińską rozwinął kolejny “wielki pasterz” chrześcijan, Święty Augustyn, który w przytoczonym powyżej fragmencie De doctrina christiana zapewnił współwyznawców, że tak jak Żydzi, okradając Egipcjan, zostali zbawieni dzięki dokonanemu przez nich obrzędowi Paschy, tak i chrześcijanie – którzy są wzorowanym na izraelitach “narodem wybranym” – mają prawo łupić i mordować (względnie zniewalać) inne narody pod warunkiem, że robią to z wiarą w moc Krzyża. Tak więc krzyż stał się rzeczywiście symbolem odkupienia, zaś “wymazanych” dzięki weń wierze, zbrodni chrześcijan mamy tysiące. Bo przecież to już Krzyżowcy, po zdobyciu przez nich Jerozolimy, wymordowali w niej z 60 tysięcy “niewiernych” muzułmanów, a Krzyżacy, na ziemiach należących do dzisiejszej Polski, zgładzili cały mężny naród Prusów. Jeszcze bardziej bestialska była historia zachowania się Konkwistadorów, zwłaszcza Anglosasów, którzy na terenach Ameryki Północnej, w imię Chrystusa oraz Biblii, wytępili prawie całą rodzimą ludność.

Obecnie w Polsce, po kilku dekadach bezbożnego komunizmu, krzyż znowu zawisł w sali Sejmu i jak na komendę, “zagraniczni inwestorzy” zaczęli szarpać co tylko jeszcze pozostało, z naszego narodowego majątku. Zaś najaktywniejszym współpracownikiem tych “inwestorów” okazała się być “Solidarność”, która powstawała 20 lat temu w cieniach krucht i krzyży. Gdy zaś doszła do władzy, to nagle oświecił ją etos TKM (Teraz K… My do żłoba) niczym się nie różniący od zachowania się obłąkanych chciwością ludzkich bestii. Dzięki tej “Solidarności”, wyjeżdżający w ostatniej dekadzie z Polski “misjonarze” – tacy jak Jeffrey Sachs czy George Soros – opuszczali nasz kraj, by użyć porównania Świętego Augustyna, objuczeni złotem i srebrem jak wychodzący z Egiptu najmilszy doktor i najświętszy męczennik Cyprian. Jednak ci “misjonarze Pana” nie odprawiają swej paschy pod Krzyżem, a mimo to nikt ich nie ściga za splądrowanie naszego kraju. Najwyraźniej ich “ofiara za zbawienie” przewyższyła moc naszego krzyża, który dla nich (podobnie zresztą jak półksiężyc Mahometa) jest li tylko narzędziem do manipulacji emocjami “pogańskiego” (goim) motłochu.

To, że Męka Pańska zaczyna przegrywać w konkurencji z “paschą” jakiej dokonali w Oświęcimiu zarówno pobożni jak i bezbożni Żydzi, widzieliśmy dwa lata temu w telewizji, przy okazji “happeningu” na oświęcimskim Żwirowisku. Z najwyższych kręgów Hierarchii padł wtedy rozkaz “krzyże wynieść” i krzyże ze Żwirowiska znikły. Jest to, by znowu użyć słów Świętego Augustyna, figuracja tego, co się będzie działo u nas w najbliższych latach: z najwyższych kręgów Kościoła będzie padał coraz częściej (podobny do tego, jaki słyszeliśmy przy śmierci PZPR) nakaz “krzyż wynieść”. Nasze zaś kościoły będą się progresywnie zamieniać w super-zekumenizowane Domy Boże (inaczej, bóżnice), oraz w Instytuty Pamięci Narodowej, wzorowane na tym w Yad Vashem w Jerozolimie.

Dlaczego jednak nasz Bóg tak bardzo osłabł, że ofiara z jego Syna nie jest już w stanie “przebić” ofiary złożonej ze zwykłych izraelitów? Po prostu ludzie przestają w niego wierzyć i nie jest to wynikiem spisku iluminatów, komunistów ani innych masonów. Jest to po prostu wynik rozwoju nauk: opowieści biblijne o początku świata i początku człowieka okazały się być w znacznej mierze bzdurą, a jak raz się zwątpi w księgi “objawione” to i cała nasza wiara na nic, jak to szczerze napisał Święty Paweł.

“Pascha z 6 milionów Żydów”, zagazowanych i (cało)spalonych w trakcie II Wojny Światowej, ma rzeczywiście moc niezwykłą. Dzięki tej super-ofiarze, pozostali przy życiu super-izraelici biorą teraz wszystko: i kamienice w Polsce, których nigdy nie posiadali, i konta przodków w Szwajcarii, których nigdy nie znali, i fabryki do których budowy ani palcem się nie przyłożyli. Co więcej, wszystko wskazuje na to, że role na świecie już zostały podzielone na następnych lat tysiąc: jednym mleko i same miody, choćby tylko dłubali palcem w nosie przez całe życie, drugim perspektywa prostytucji i prawie niewolniczej pracy, lub (dosłownie) alternatywa śmierci głodowej.

Biadający nad obecnym “zwijaniem” Polski przez “bestie modernizmu” Henryk Pająk wydaje się być nie tyle TW ile NW (Nieświadomym Współpracownikiem) zatrudnionym przy realizacji starożytnej, “izajaszowej” propozycji zepchnięcia mas Polaków do roli niewolników na następne tysiąclecie. Pisze on Przewrotność tego satanisty (Marksa) sprawdziła się nie w utopii “walki klas”, lecz w oszukańczym popchnięciu milionów ludzi do bratobójczej walki o “równość społeczną”… (co) zamieniło się w światowe tornado niszczące dwadzieścia wieków dorobku cywilizacji. A co będzie jak przestaniemy o tę względną równość ekonomiczną walczyć? Przecież jeśli nie zrzucimy z siebie tego super-pasożyta, jakim jest ultra bogate nad-społeczeństwo, to pozostaje nam tylko prostytucja w “super-kołchozie” organizowanym obecnie przez “Panów” świata!

Pozostawmy jednak na uboczu przegraną (w chwili obecnej) “walkę klas”: jak zauważył to jeden z filozofów “nad-społeczeństwa” André Glucksman, wystarczy w miejsce “bogacz” i “wróg klasowy” podstawić “Żyd” i marksizm przerodzi się w klasyczny antysemityzm, czyli wrogość do dłubiących palcem w nosie, żyjących z etosu lichwy, nad-bogatych “judeochrześcijan”. W obecnej sytuacji geopolitycznej warto się zabrać do demaskacji “nad-społeczeństwa” w sposób bardziej religijny niż robił to ateistyczny marksizm. Otóż jak najbardziej aktualny w czasach obecnych prorok Izajasz zapowiedział, że “Nowe Jeruzalem” da się stworzyć dopiero wtedy, gdy dokona się aktu “umęczenia sługi bożego” (rozdz. 53). Pozwolę sobie zatem przypomnieć jak budowano Religię Holokaustu, której rozkwit przypada dopiero na połowę lat siedemdziesiątych, kiedy to zmarła już większość świadków zbrodni hitlerowskich.

Otóż, jak przypomina to Tomasz Gabiś w “Stańczyku” nr 1 i 2/97, do spotęgowania się wrogości Niemców wobec Żydów przyczyniły się w znacznej mierze środowiska syjonistyczne w USA, które już w 1942 roku, poprzez “Głos Ameryki” i BBC, zaczęły trąbić o 6 milionach żydowskich ofiar, o komorach gazowych i tak dalej. Taka propaganda dla znających rzeczywistą sytuację władz hitlerowskich była ewidentnym kłamstwem i jeszcze jednym potwierdzeniem “żydowskiego spisku” przeciw Rzeszy, co oczywiście pogorszyło sytuację co biedniejszch, nie potrafiących się ani wykupić ani zamaskować, Żydów na terenach okupowanych. (Nie mówiąc już nawet o tym, że programowo głoszący rasizm Hitler doszedł do władzy wsparty przez kapitał żydowski Wall Street, obawiający się przejęcia władzy w Niemczech przez komunistów.) Po krótkiej zaś (z obecnej perspektywy) wojnie, zarówno ci Żydzi, którzy przeżyli okupację, jak i ci, którzy bezpiecznie przetrwali ją w ZSRR lub USA, zaczęli uzyskiwać niewiarygodne wręcz dywidendy z męczeństwa ich braci – do którego to męczeństwa co znaczniejsi z nich sami się przyczynili.

Analizując fakty przedstawione w “Stańczyku” do głowy mi przyszła myśl, że ta, wyjątkowo komfortowa sytuacja “Izraela” dzisiaj, podobna jest do sytuacji zaplanowanej przez tą zwyrodniałą polską matkę, o której wspominałem na początku. Działając poprzez swych kochanków, zaaranżowała ona utopienie własnego dziecka, mając nadzieję i na wysokie odszkodowanie, i na niewątpliwą w takich wypadkach sympatię współczujących jej osób, i – last but not least – na uwolnienie się od uciążliwego dla niej bękarta.

Zachowanie się tej matki-bestii w Polsce A.D. 2001 może być potraktowane jako rodzaj figuracji (uwidocznienia) zachowania się Szechiny (hebrajskiej “obecności bożej”) na przestrzeni tysiącleci. To przecież właśnie ta niewidzialna “Rodzicielka (wybranych) narodów”, będąca odpowiednikiem naszego Ducha Świętego, podszepnęła Abrahamowi by pozorował próbę zabicia swego syna, celem własnego się wśród narodów wywyższenia. I to ona dyktowała ślepemu prorokowi Izajaszowi wersety o Słudze Bożym, z którego ofiary wyrośnie Nowe Jeruzalem mające przejąć całą na świecie “kasę”. Ledwo zakamuflowane opisy prostackich technik “grzechów odkupienia” stanowią bez wątpienia tak zwane “twarde jądro” kwestionowanych obecnie ksiąg, zarówno Starego jak i Nowego Testamentu. Przedstawione powyżej argumenty wskazują, iż to “Pismo od Boga” – wciąż nam reklamowane jako “święte” – jest jednym wielkim workiem z nieczystościami (za wyjątkiem, oczywiście, Ksiąg Greckich i Ewangelii, a i to nie całych). I ten wór z ludzkim KOŁTUNEM należy jak najszybciej opróżnić, jeśli gatunek Homo sapiens będzie chciał nadal kontynuować swą historię.

„Czyniący światło”* Eros Sokratesa odsłania „zakrywający wszystko” nowotwór Agape św. Pawła

Dr Marek Głogoczowski

Po opublikowaniu mego sprawozdania z podróży na Nową Zelandię otrzymałem szereg e-listów z gratulacjami, co niewątpliwie poprawiło mój humor (lecz nie mą nadwątloną sytuację materialną). Na ich tle wyróżnił się e-list nieznanego mi osobiście korespondenta o inicjałach „T.K.”, który w następujący sposób skomentował mój ostatni „ogólny” email o wejściu na Mt Cook, czyli dosłownie na Górę Kucharza:

„Człowieku – filozofie..? przestań do (cholery?) wysyłać swoje wypociny !!!!!”

Muszę się przyznać, że był to nie pierwszy monit rzeczonego „T.K.” rozsyłającego swe e-listy z portalu http://www.roto-frank.com. Jeszcze przed końcem 2011 zdążył on oprotestować me bożonarodzeniowe życzenia „Oby zawsze było Słońce”. (Wychwalały one coroczne odradzenie się, w dniu zimowego przesilenia, pogańskiego boga Erosa, który „goni za tym, co piękne i co dobre, odważny, zuch, tęgi myśliwy, zawsze jakieś wymyśla sposoby, do rozumu dąży, dać sobie radę potrafi, a filozofuje całe życie,” jak to opisywał Sokrates.) I na tej, zarejestrowanej na mym „liczniku” (komputerze) numerycznej podstawie odważam się twierdzić, że „T.K” należy do specyficznej „bożej trzody”, o której swobodny wypas na Ziemi (tzn. PANOWANIE NAD ŚWIATEM) usilnie zabiegał znamienity ambasador hebrajskiego Pana Świata (Adon Olam) znany chrześcijanom jako Święty Paweł.

Dlaczego? Bowiem „T.K.” w swej niechęci do męczących wysiłków fizycznych, niechęci połączonej z pogardą dla filozofii, wyraźnie  poszedł drogą wyznaczoną przez Apostoła Pogan, który w ten oto sposób starał się odwracać uwagę chrześcijan od dbałości o dobra formę fizyczną:

„Baczcie, aby kto was nie zagarnął w niewolę przez tę filozofię będącą czczym oszustwem, opartą na ludzkiej tylko tradycji, na żywiołach świata a nie na Chrystusie. …  w Nim też otrzymaliście obrzezanie, nie z ręki ludzkiej, lecz Chrystusowe obrzezanie, polegające na zupełnym wyzuciu się z ciała grzesznego^” (do Kolosan 2, 6-14)

Co więcej, w liście 1 do Tymoteusza 4: 7-8 Apostoł przedstawia swym czytelnikom zalety „wyzucia się z grzesznego ciała” domagającego się najrozmaitszych cielesnych poruszeń, jak chociażby ćwiczenia zmysłu wzroku czy sprawności językowej: „Ćwicz się w pobożności, Bo ćwiczenie cielesne nie na wiele się przyda; pobożność zaś przydatna jest do wszystkiego”.

Czy chrześcijańska pobożność to KULT BEZRUCHU?

Interpretujący to zdanie Apostoła o. Józef Augustyn, jezuita podkreśla, że ćwiczenie się w pobożności to „Przede wszystkim modlitwa. Dodam: codzienna modlitwa… Kiedy człowiek modli się szczerze, odkryje także inne ćwiczenia: skupienie, umartwienie, post, dawanie jałmużny, kierownictwo duchowe, rozeznawanie duchowe itd.” W sumie chrześcijańska pobożność to w zasadzie KULT BEZRUCHU, przeciwieństwo helleńskiego KULTU AKTYWIZMU w postaci chociażby codziennych fizycznych ćwiczeń, którym z upodobaniem „grzesznego Adama” oddawali się starożytni filozofowie Grecji. I tutaj nie tylko jako filozof-praktyk alpinizmu, ale także i znawca Praw Fizyki oraz Nauk Jeana Piageta, jestem ABSOLUTNIE PEWIEN że sprawy mają się dokładnie na odwrót niż to głosił maluczkim rzeczony „13 apostoł”. Mianowicie odpowiednio dobrane ćwiczenia fizyczne są przydatne do wszystkiego, przede wszystkim dla utrzymania naszego zdrowia, zaś paulińska pobożność potraktowana na serio – patrz powyższy wywiad z o. Józefem Augustynem – prowadzi prostych ludzi do choroby BEZMYŚLNOŚCI, na której pasożytują kapłani-cwaniacy.

Tego mego „pogańskiego”, spostrzeżenia żaden „bóg” nie jest w stanie podważyć, jako że wynika ono z prostego psycho-fizjolologicznego faktu, który zauważył już Arystoteles, nihil est in intellectu quod non fuerit prius in sensu (nie ma nic w umyśle czego wcześniej nie było w zmysłach). A zatem nasz (?) Apostoł, zalecający „Chrystusowe obrzezanie, polegające na zupełnym wyzuciu się z ciała grzesznego”, poprzez propagowanie wyhamowania „grzesznych doznań” jakie dostarczają nam, z definicji cielesne, zmysły, po prostu usiłuje pogrążyć w mroku dusze osób dających wiarę jego SŁOWU (Logosowi), iż „my głosimy mądrość Bożą tajemną, zakrytą, którą Bóg przed wiekami przeznaczył ku chwale naszej… Głosimy tedy, jak napisano: Czego oko nie widziało i ucho nie słyszało, i co do serca ludzkiego nie wstąpiło, to przygotował Bóg tym, którzy go miłują. … Ale człowiek zmysłowy nie przyjmuje tych rzeczy, które są z Ducha Bożego, bo są dlań głupstwem, i nie może ich poznać, gdyż należy je duchowo rozsądzać.” (1 Kor 2,1-14)

Co więcej, w tej swej nauce, nabytej z konieczności w zmysłowy sposób, poprzez czytanie proroctw, „13 apostoł” sprzeniewierzył się zaleceniu Jezusa z Nazaretu, iż „Świecą ciała jest oko twoje. Gdy oko twoje jest zdrowe, i całe ciało twoje jest świetliste. Kiedy zaś jest chore, i ciało twoje ciemne. Bacz więc czy światło w tobie nie jest ciemnością” (Łk. 11.34-35; Mt. 6, 22). Jesteśmy zatem tutaj świadkami jak gorliwy faryzeusz Paweł (opinia Benedykta XVI) neguje podstawową naukę Jezusa, który po wielokroć ostrzegał swych uczniów przed chorobą oczu właśnie Faryzeuszy, którzy „widzą źdźbło w oku brata swego, a belki w oku swoim nie dostrzegają” oraz „Przecedzają cudzego komara, a połykają swego wielbłąda”  (Mat. 7, 3–5 i 23, 24)

Agape – to miłość doskonała, akceptująca SZTUCZNOŚĆ oraz FILOKRYMINALIZM „bożej łaski”

Od zimowego przesilenia 2011/2012 upłynęło już dwa miesiące i pogański (dosłownie „wiejski”) Eros, który się zaczął podówczas odradzać nabrał już tyle rozumu oraz myśliwskiej ochoty, że jest w stanie „odstrzelić” (zdekonstruować) i inne atrybuty „Boga jedynego, w którego wierzy Izrael, który (Bóg) miłuje osobiście. Jego miłość ponadto jest miłością wybrania: spośród wszystkich ludów dokonuje wyboru Izraela i miłuje go — mając jednak na celu uzdrowienie w ten właśnie sposób całej ludzkości” (Benedykt XVI, Deus Caritas Est, rozdz. 9). Takie stwierdzenie obecnego papieża brzmi bardzo pięknie, ale jak ma się ono do praktyki zarówno Starego jak i Nowego Izraela? Dzisiaj nawet w bardzo pobożnym USA krążą dowcipy (patrz Star Trek) na temat tego jak to „Izrael uzdrowi Ludzkość”: podobnie jak to miało miejsce w starożytności z Amalekitami oraz Amorytami, a w wieku XIX z Indianami Ameryki Północnej oraz mieszkańcami Tasmanii, tak niezadługo zostaną zmiecone z lica Ziemi dotychczasowe ludy Libii, Iraku, Aganistanu, Syrii, Iranu, a nawet i bardzo ludnego dzisiaj Pakistanu. W tym biblijno-historycznym kontekście właściwe zrozumienie encykliki Deus Caritas Est nabiera iście ewangelicznego smaczku.

Ale do rzeczy. Jeden z moich, nie znanych mi osobiście korespondentów, podpisujący się jako „zbig”, który wysyła mi e-listy z portalu www.kul.pl, napisał mi, w odpowiedzi na me bożonarodzeniowe życzenia, co następuje:

Subject: Re: Oby zawsze było Słońce…
Panie Marku, grecki eros to łaciński amor, a chrześcijanie nie czczą amora, tylko jak napisał Benedykt 16ty za tłumaczami z greki “Deus caritas est” (1 list św. Jana rozdz. 4, w. 16: ho Theos agape estin) … Miłość Boga czy Boża czy od Boga to agape (łac. caritas), nie eros… Sw. Jan i św. Paweł (w słynnym liście do Korynthian 13 rozdz.) pisał o agape (itd.).

Przeczytałem zatem nie tylko rzeczoną encyklikę (patrz powyżej), ale i inne opinie na słabo mi znany uprzednio temat agape (bo na Erosie to się znam, zarówno tym platońskim jak i tym „cielesnym”) i oto ma fachowa w tej sprawie opinia. Otóż na biblijnym portalu  „Wędrówka” Łukasz Kolak zachwyca się paulińskim agape, podobnie jak to czyni Andrzej Nowosad na anty-religijnym portalu „Racjonalista”. Cytuję za Kolakiem: „Biblia jest księgą … przewyższającą wszelkie literackie dzieła, jakie kiedykolwiek stworzył człowiek. Dlaczego? Ponieważ nie jest dziełem umysłu ludzkiego, ale ducha JEDYNEGO PRAWDZIWEGO BOGA. Jest taki fragment, który działa na mnie w sposób szczególny. Jest to jeden z najpiękniejszych i najbardziej wzruszających fragmentów Bożej Księgi. Znajduje się on w trzynastym rozdziale pierwszego listu św. Pawła (13 apostoła – MG) do braci w Koryncie i zajmuje także trzynaście wersetów):

„Miłość – agape – jest cierpliwa, miłość jest dobrotliwa, nie zazdrości, agape nie jest chełpliwa, nie nadyma się, nie postępuje nieprzystojnie, nie szuka swego, nie unosi się, nie myśli nic złego, nie raduje się z niesprawiedliwości, ale się raduje z prawdy, wszystko zakrywa, wszystkiemu wierzy, wszystkiego się spodziewa, wszystko znosi. Agape nigdy nie ustaje; bo jeśli są proroctwa, przeminą; jeśli języki, ustaną, jeśli wiedza, wniwecz się obróci” (itd.).

Brzmi to rzeczywiście pięknie, księża obowiązkowo odczytują tę poezję w trakcie ceremonii sakramentu zaślubin, ale czy jest to rzeczywiście opis „Miłości Boga czy Bożej, czy od Boga” jak to postuluje „zbig”? Bo cóż to za bóg który „wszystkiemu wierzy, wszystkiego się spodziewa”? Bóg – jeśli jest Wszechmocny – to musi też być i Wszechwiedzący, a zatem i wiedzący czego się należy spodziewać i nie potrzebujący niczemu – i nikomu – wierzyć. Jeśli zaś bóg – jak to entuzjazmował się św. Paweł – „wszystko zakrywa”, to zakrywa też bardzo nikczemne poczynania swych funkcjonariuszy-hipokrytów, od których to sekciarzy z definicji „goniący za pięknem” Eros z obrzydzeniem się zwykł odwracać.

Przyjmijmy zatem hipotezę, że agape z 1 Listu do Koryntian charakteryzuje nie tyle boga, ile zachowanie się idealnych tego boga poddanych. Ale wtedy powstaje pytanie jak tacy idealni czciciele Pana mogą się „radować się z prawdy” skoro „wszystkiemu wierzą”, a zatem są dumni z tego, że nie są w stanie odróżnić prawdy od jej zręcznej imitacji, czyli fałszu. Naśladując Sokratesa z dialogu ”Uczta” mogę dalej się znęcać nad poezją „gorliwego faryzeusza, hucpiarza Pawła”, podobnie jak to robił mój ateński mistrz w stosunku do krasomówcy Agatona, który w trakcie platońskiej „Uczty” wygłosił „cukierkową” laudację Erosa, w rzeczy samej bardzo podobnego do późniejszego o cztery wieki Agape św. Pawła. Według Agatona  „jest to bóstwo najpiękniejsze a jednocześnie najlepsze, …  jest umiarkowany i sprawiedliwy. Jest bogiem, który panuje nad rozkoszami, pożądaniami i różnego rodzaju innymi żądzami”.

Eros to odwieczny duch („bóg”) całej Przyrody Ożywionej, w tym i Homo sapiens, ludzi Rozumu brutalnie eksterminowanych przez czcicieli literackiej fikcji Agape

Przyznaję, że nie jestem w stanie dostrzec u siebie żadnych odruchów przypominających agape, o której to „miłości bożej” starożytni Grecy prawie nic nie wiedzieli, co potwierdza w swej encyklice Benedykt XVI. Popychany do tego przez mego „wewnętrznego Erosa” (który przebywając miesiąc temu na Antypodach, w promieniach letniego tam słońca, całkiem estetycznie się opalił i schudł), odważę się zasugerować, że cierpliwego, dobrotliwego, nie chełpliwego Boga po prostu nie ma. Religijny hucpiarz Paweł/Szaweł po prostu go zmyślił (czyżby wzorując się na Agatonie z „Uczty” Platona?). Zaś stojąca za jego plecami mafia geszefciarzy rabina Gamaliela skutecznie tę literacką fikcję po antycznym świecie rozreklamowała. Co więcej, badacz dobrze znający etykę greko-rzymską, bez trudu zauważy rzecz bardzo istotną. Mianowicie

upozowana na „kobiecą miękkość” agape/caritas jest w istocie przeciwieństwem cnoty arete/virtus (od vir – mężczyzna), którą kultywowali u siebie obywatele Imperium Romanum.

Idol ówczesnych czasów to człowiek Odważny, dążący do Wiedzy i Mądrości. A zatem jest on NIE cierpliwy w docieraniu do prawdy i NIE raduje się (biernie) z prawd powierzchownych, pozornych, ale (aktywnie) wytrwale dąży do odkrycia prawd przed oczyma tłumu ukrytych. NIE zakrywa on, kamufluje ludzkich podłych dążeń i uczynków, ale na odwrót stara się je uwidocznić. Co więcej, NIE wszystko znosi, a szczególnie NIE znosi hipokrytów oraz własnej słabości. I tak dalej, Jezus z Nazaretu, którego znamy z opisów zawartych w trzech ewangeliach synoptycznych**, wyraźnie pozostawał pod wpływem tego helleńskiego virtus/arete i żadnej agape, miłości doskonalej obejmującej wszystkich bez wyjątku ludzi (patrz encyklika Benedykta XVI) nie propagował. W szczególności zaś nienawidził on sekty faryzeuszy złożonej z dwulicowych dostojników i uczonych, którzy “podobni są do grobów pobielanych, na zewnątrz wyglądają pięknie, lecz wewnątrz pełne są kości trupich i wszelkiego plugastwa”. (Mt 23,27-28). Gdyż właśnie ta „wybrana przez boga Izraela” Elita Kapłańska  męczeńską śmierć na krzyżu mu zgotowała – by następnie rozkręcić, po upadku starożytnego Izraela, intratny biznes z „odkupieniem grzechów krwią Chrystusa”, który rozkwitł wręcz niebywale w czasach nowożytnych.

Czy chrześcijaństwo zniszczyło Erosa?

Miłość/Agape, którą przypisał swemu „bogu” św. Paweł, to nic innego jak PRZECIW-ROZUM, Misologos, najzwyklejszy nowotwór umysłowy, którego trucizny ustrzegli się wyznawcy islamu, a którego obecność w Kościele zaczęto w Europie szerzej denuncjować dopiero w XVII wieku, u progu Oświecenia. Postulowane przez „13 apostoła” całkowite zespolenie się EROSA – czyli manifestacji ŻYWEJ natury – z AGAPE, czyli SZTUCZNĄ imitacją tegoż EROSA, jest na dalszą metę niemożliwe, taka hybryda biologiczno-literacka musi doprowadzić martwicy Erosa – cyklicznie odradzającego się boga Wiecznego Życia, Omawiając tę istotna sprawę Benedykt XVI (rozdz. 3) przypomina: „Według Friedricha Nietzsche chrześcijaństwo jakoby dało erosowi do picia truciznę, a chociaż z jej powodu nie umarł, przerodził się w wadę. W ten sposób filozof niemiecki wyrażał bardzo rozpowszechnione spostrzeżenie: czy Kościół swymi przykazaniami i zakazami nie czyni gorzkim tego, co w życiu jest najpiękniejsze? Czy nie stawia znaków zakazu właśnie tam, gdzie radość zamierzona dla nas przez Stwórcę ofiarowuje nam szczęście, które pozwala nam zasmakować coś z Boskości? Czy rzeczywiście jest tak? Czy chrześcijaństwo rzeczywiście zniszczyło eros?

Jezus z Nazaretu nauczał, że „po owocach ich poznacie ich”, która to maksymę marksiści przerobili na zasadę „porównuj zawsze teorię z praktyką”. A jak szczegółowe zalecenia dotyczące się „chrześcijańskiej rodziny”, zawarte w listach zarówno Piotra jak i Pawła, mają się do praktyk Watykanu, w którym „duch boży” – a zatem i „boża miłość” –  skoncentrowane zostały w sposób doprawdy globalny? Akurat w kilkanaście godzin po oglądnięciu filmu „Rodzina Borgiów”, przeczytałem w Biblii, znalezionej u mej pobożnej znajomej, umoralniające rozdziały 4-9 „1 Listu do Koryntian”. I aż się uśmiałem, czym zaowocowały paulińskie nauki moralne na najbliższym „boga chrześcijan” Apostolskim Stolcu: nepotyzm i seksualne orgie, co chwila jakieś morderstwo, trucicielstwo, kradzież ogromnych majątków, chyba też i kazirodztwo – oto  do czego doszła kilka wieków temu Stolica Apostolska. A i dzisiaj jest tam niewiele lepiej, sądząc po nagłej śmierci nowowybranego Jana Pawła I, „samobójstwie” bankiera boga Calvi, oraz po serii samo-zabójstw wśród Gwardii Papieskiej. Kolega, z którym pracowałem na WSP (obecnie Akademii Pomorskiej) w Słupsku opowiadał nam, że ks. profesor Józef Tischner, z którym napisał on książkę „Filozofia ks. Józefa Tischnera” twierdził, że znani mu osobiście kardynałowie przeprowadzili między sobą tajną dla publiczności ankietę, kto wśród nich, oraz wśród co znamienitszych teologów, wierzy w Boga. I okazało się, że znaleźli tylko trzech takich, a wśród nich Żyda z Kowna nazwiskiem Emmanuel Lewinas…

Co dalej z „wstępującym” (jak Lucyfer, czyli Gwiazda Zaranna, do której się porównywał Jezus) EROSEM i „zstępującym” (do raju bezmyślności?) AGAPE, jak to obrazowo przedstawił Benedykt XVI w swej encyklice (rozdz. 7)?

No i tutaj jest pies pogrzebany, jak mówi polskie, w XX wieku upoprawnione politycznie, przysłowie (dawniej się mówiło „żyd pogrzebany”). Mianowicie chodzi o to, że cała chrześcijańska sfera sacrum jest przesiąknięta trucizną w formie „Kochającego wszystkich wiernych Boga Jedynego, który z Miłości (własnej) kazał powiesić na krzyżu syna Swego, jednorodnego.” Gdyż na takich „ofiarach z synów pierworodnych” zasadzała się MOC pierwszych władców Izraela. A ponieważ nihil est in intellectu quod non fuerit prius in sensu więc śmiało możemy postulować, że to znajomość takich barbarzyńskich, bandyckich praktyk, wzorcowy uczeń rabina Gamaliela, znany chrześcijanom jako św. Paweł, wykorzystał do budowy swego „kościoła pasibrzuchów”, jak to denuncjuje w swych homiliach ksiądz dr.hab.  Natanek).

Hinduski fizyk i filozof Rajiv Malhotra, autor książki „Being different” (Będąc odmiennym)  celnie zauważa, że jeśli się uwielbia Jezusa, to przecież należy starać się AKTYWNIE naśladować tego piętnującego faryzeizm proroka, a nie tylko BIERNIE się do niego modlić. Co więcej, żadnej nagrody za to naśladownictwo nie należy się spodziewać, bowiem jak mówi chińskie przysłowie „szukający prawdy będzie się przechadzał wśród burz i piorunów”. A to jest sprawa bardzo niebezpieczna i źle się może dla takiego odważnego wędrowca skończyć. Raiv Malhotra w swym wywiadzie dodaje, że zgodnie z hinduskim zrozumieniem Kosmosu, golgota Jezusa nie była w historii tego świata czymś wyjątkowym i że będzie się ona wciąż i wciąż powtarzać – by wskazać tutaj na los pogańskiej filozofki Hypatii, którą sfanatyzowani chrześcijańscy mnisi rozszarpali na kawałki w roku 415 na ulicy w Aleksandrii.

Mordy w imię Boga Agape – miłości doskonalej i wszystko przebaczającej –  nie ominęły także Polski i na zakończenie tej TYRADY ANTY AGAPE/BOŻA MIŁOŚĆ pozwolę sobie przypomnieć historię ‘podsędka brzesko-kujawskiego, żołnierza i filozofa’ Kazimierza Łyszczyńskiego, spalonego na stosie w roku 1689, a więc w lat piętnaście po napisaniu przezeń traktatu „De non existentia Dei”. W traktacie tym wypocił on (by użyć określenia „T.K” cytowanego na wstępie), takie oto obrazoburcze frazesy:

• Religia została ustanowiona przez ludzi bez religii, aby ich czczono, chociaż Boga nie ma. Pobożność została wprowadzona przez bezbożnych. Lęk przed Bogiem jest rozpowszechniany przez nie lękających się, w tym celu, żeby się ich lękano. Wiara zwana boską jest wymysłem ludzkim. Doktryna, bądź to logiczna bądź filozoficzna, która się pyszni tym, że uczy prawdy o Bogu, jest fałszywa, a przeciwnie, ta, którą potępiono jako fałszywą, jest najprawdziwsza.
• Prosty lud oszukiwany jest przez mądrzejszych wymysłem wiary w Boga na swoje uciemiężenie; tego samego uciemiężenia broni jednak lud, w taki sposób, że gdyby mędrcy chcieli prawdą wyzwolić lud z tego uciemiężenia, zostaliby zdławieni przez sam lud.
• Zaklinamy was, o teologowie, na waszego Boga, czy w ten sposób nie gasicie światła Rozumu, czy nie usuwacie słońca ze świata, czy nie ściągacie z nieba Boga waszego, gdy przypisujecie Bogu rzeczy niemożliwych, atrybuty i określenia przeczące sobie.

Jak skończył ten barokowy „mędrek” Łyszczyński, opisał zachwycony pogańskim, bezbożnym żywiołem Tatr Tadeusz Miciński w książeczce „Nietota”, wydanej w 1910 roku:

Ten (Kazimierz Łyszczyński) wiódł życie nieposzlakowane, lecz zadumany nad istotą wiary i zwątpiwszy o istnieniu Boga, na 15 arkuszach wypisał zdania starożytnych i nowych autorów, dowodzących, że Boga nie ma.
Sąsiad jego, łajdak, który był mu winien pieniądze, chcąc skrewić dług, doniósł biskupowi. “Polonia non parit monstra” – mówił na sądzie Instygator, a teraz tego nie można powiedzieć, bo Łyszczyński monstrum!… I tacy obrońcy Boga, jak prymas Radziejowski, wnieśli karę śmierci w mękach i płomieniach. Skazaniec, zrazu przeświadczony o swej niewinności, mówił w końcu słowa, rozpaczą i obłąkaniem tchnące: „jeżeli przeciw mnie zapadnie ciężki wyrok, wątpię, czy tłoczącym mnie pokusom potrafię się oprzeć…”
Wprowadzono go na miejsce stracenia. Pastwiono się naprzód na języku i ustach, którymi „srogo skrzywdził Boga”. Potem spalono rękę, to narzędzie najszkaradniejszego płodu, dalej papiery bluźniercze; na koniec on sam „potwór tego wieku, Bogobójca i Prawołomca – Legirupa, impudens, impurus, inverecundissimus – został ścięty i pożarty błagalnymi płomieniami, jeżeli tylko można przebłagać nimi Boga” – zastrzegł biskup.

No i pobożny prymas Radziejowski skutecznie wyplenił „zarazę niewiary” w Polsce przyczyniając się aktywnie do przedłużenia historii Kościoła o kilka kolejnych wieków. A przecież historia Łyszczyńskiego nie była wyjątkowa ani w Europie ani w Ameryce, sądząc po liczbie stosów jakie podówczas płonęły. W swej encyklice Benedykt XVI jak gdyby mimochodem wskazuje skąd się wzięła ta całkowita nieczułość kleru na argumenty mogące zaszkodzić interesom korporacji znanej jako Kościół. Cytuję z rozdz. 10:

…Namiętna miłość Boga do swojego ludu — do człowieka — jest zarazem miłością, która przebacza. Jest ona tak wielka, że zwraca Boga przeciw Niemu samemu, Jego miłość przeciw Jego sprawiedliwości. Chrześcijanin widzi w tym już zarysowujące się misterium Krzyża: Bóg tak bardzo miłuje człowieka, że sam stawszy się człowiekiem, przyjmuje nawet jego śmierć i w ten sposób godzi sprawiedliwość z miłością. … W ten sposób eros zostaje w najwyższym stopniu uszlachetniony, a jednocześnie doznaje takiego oczyszczenia, że stapia się z agape. … zjednoczenie człowieka z Bogiem — pierwotne marzenie człowieka — ale to zjednoczenie nie jest jakimś stopieniem się, zatopieniem w anonimowym oceanie Boskości, ale związkiem rodzącym miłość, w którym obie strony — Bóg i człowiek — pozostają sobą, a jednak stają się całkowicie jednym: « Ten zaś, kto się łączy z Panem, jest z Nim jednym duchem » — mówi św. Paweł (1 Kor 6, 17).

Tłumacząc ten „chrześcijański talmudyzm” na język polski możemy powiedzieć, że SZTUCZNIE „uszlachetnieni i oczyszczeni ze swych zbrodni krwią ukrzyżowanego Chrystusa” – i z nim zjednoczeni, stopieni w równie SZTUCZNYM obrzędzie komunii – chrześcijanie zamieniają się w NADLUDZI-ZOMBIE nieczułych na krzywdę jaką wyrządzają zarówno innym jak i sobie, popędzani do tego przez swego „Pana” by „ogniem i mieczem” opanować świat cały „aż Chrystus położy u swych stóp wszystkich swoich wrogów” (1 Kor 15, 25). I tę „głupawkę” powtarza Jezus** cytowany przez św. Jana 4, 22, który zapewnia wszystkich naiwnych antysemitów, iż „zbawienie pochodzi od Żydów”. Jego „Pan” bowiem zapowiedział bowiem antycznym Rzymianom iż „jak napisano, przyjdzie ze Syjonu Zbawiciel” (Rzym. 11, 26), „i będzie jeden (naturalnie żydowski, syjonistyczny) pasterz i jedna trzoda” (Jan 10,16 ) na całym świecie. Pozwolę sobie dodać, że tę interesusującą zapowiedź nadejścia epoki globalizmu Jezus-zombie skopiował, po swym zmartwychwstaniu, z proroctwa Ezechiela 37, 24, jako iż nihil est in intellectu Christi quod non fuerit prius in suo sensu …

Przypisy

* „Czyniący światło” tłumaczy się na łacinę jako „Lucyfer”. Jeden z utworów młodopolskiego poety Tadeusza Micińskiego nosi właśnie taki tytuł.

** Ewangelia św. Jana, zawierająca w rozdz. 4, 14-22, pojęcie Agape oraz proroctwo „zbawienia świata przez Żydów”, została skompilowana bardzo późno, w okresie między 80-110 rokiem AD, już wyraźnie z uwzględnieniem wcześniejszych, atrakcyjnych dla mało spostrzegawczych ludzi  „nauk ogrodniczych” Pawła, w rodzaju bzdury o tym, że „ziarno, które wprzódy nie obumrze. plonu nie wyda” – Jan 12, 24; Rzym.14,9; 1 Kor. 15, 36. (W ewangeliach synoptycznych Jezus twierdził, że ziarno plon wyda gdy padnie na grunt odpowiedni, odpowiednio nawodniony – np. Łk. 8, 4-8; jest to dobry przykład jakie to bzdury dopisał do nauk Jezusa „ewangelista Jan” inspirowany mądrościami znakomitego „ogrodnika Pana” powszechnie czczonego jako św. Paweł.)