Przypomnienie, jak Czciciele HEBRAJSKIEGO BOGA OBŁUDY zadusili, w naukach o Życiu, znajomość Podstawowych Jakościowych Praw Zachowania Się ZOON – czyli istot ożywionych

1100 słów

1. Siła Życiowa, czyli PRZECIWENTROPIA, obecnie ze zjawiskiemHormezy kojarzona

(Pojęcie Élan vital – twórczej siły, będącej motorem rozwoju świata istot żywych, wprowadził filozof Heinri Bergson w książce oEwolucji twórczejw 1907 roku. Ja propaguję powstałe na gruncie termodynamiki pojęcie PRZECIWENTROPII, sugerowane przez fizyka Edwina Schroedingera w książeczce „What is Life?” z 1944 roku.)

Na tę sprawę już wielokrotnie zwracałem uwagę, w szczególności w mej pracy doktorskiej „(Antyzoologiczna) filozofia społeczno-polityczna Noama Chomsky’ego” (UŚ, 2002/3). Oto, w jej wersji z r. 2016, definicja tej „religijno-naukowej” poznawczej patologii:

„Antyzoologizm– niechęć do uwzględniania pokrewieństwa gatunku ludzkiego z innymi gatunkami zwierząt, a w szczególności z ssakami naczelnymi. Antyzoologizm występował już w starożytności, w cywilizacji judaizmu (…). W czasach nowożytnych antyzoologizm najsilniej się rozwinął w opartej na Biblii cywilizacji anglosaskiej, w której też pojawiły się zrytualizowane metody przerzucania win na odpowiednio dobrane “kozły ofiarne”. Antyzoolodzy – zazwyczaj utożsamiani z kartezjanistami i (neo)darwinistami – negują, wynikający z lamarckowskich Praw Zoologii twórczy, rozwojowy charakter podejmowanych przez ludzi i zwierzęta wysiłków, przypisując losowemu przypadkowi wszelką nowość w biosferze.”

W niedawno opublikowanym eseju „ Przeciwentropia to pierwszy motor Stworzenia” (w: „Przezwyciężyć kryzys kultury” AMW, Gdynia 2020, s. 121-131)odważyłem się przypomnieć że ta, PILNIE NIEWIDZIANA przez licznych laureatów Nagrody Nobla PRZECIWENTROPIA jest doskonale dostrzegalna w zachowaniach się nas samych. Osoby spostrzegawcze potrafią dostrzec, iż ta cecha zoon-żywiny jest odpowiedzialna za całokształt zjawisk zachodzących w BIOSFERZE – i to prawdopodobnie nie tylko Ziemi ale w całym WIECZNOTRWAŁYM KOSMOSIE.

Po raz kolejny zatem przypomnę, na czym polega to zjawisko Aktywnego Przeciwstawiania się Wzrostowi Entropii (bezwładowi zachowania się, utraty in-formacji) charakteryzującemu zachowanie się Przedmiotów Nieożywionych.

Otóż przed blisko 35 laty w ubogim Nepalu, mając chwilę czasu obserwowałem, na schodach jakiejś świątyni jak spacerujące po tych schodach brązowe wije broniły się przed „zaczepkami” licznych tam mrówek. Gdy jakaś mrówka usiłowała ukąsić takiego robaka, ten błyskawicznie zwijał się i rozwijał, „wystrzeliwując” intruza na odległość co najmniej kilkunastu centymetrów. Ale bywały i uszkodzone, z jakichś względów, wije, które ten odruch odrzutu wykonywały niemrawo – i one oczywiście stawały się celem napadu – a następnie i konsumpcji – coraz liczniejszego, gromadzącego się wokół nich zespołu mrówek.

Ta prosta „przedindustrialna” obserwacja pozwala laikom w sprawach fizyki uzmysłowić sobie jak działa ta MITYCZNA (dla wielu Sławnych Uczonych)PRZECIWENTROPIA. Otóż w „Filozofii zoologicznej” z 1809 roku, francuski przyrodnik Jean Baptiste de Lamarck zaliczył wije i podobne im inne małe robaki (vers) do klasy prymitywnych „irritables”, czyli zwierzątek reagujących spontanicznie na odczute przez nie zagrożenia. Dzisiaj, po odkryciu mikroskopu, możemy potwierdzić, że w podobny „irytacyjny” sposób zachowują się także maleńkie komórki naszego naskórka podrażnione jakimś zewnętrznym czynnikiem – chociażby ukąszeniem komara. Automatycznie wysyłają one sygnał do naszego mózgu, wymuszający na nas odruch zabicia (lub tylko odpędzenia) intruza zaburzającego nasz „dobrobyt”. Oczywiście czy to te bardzo prymitywne wije, czy my sami, opędzając się od zagrażających nam insektów, zużywamy trochę naszej energii. I tej energii zużywamy jeszcze więcej w procesie REGENERACJI, zazwyczaj z wyraźnym NADMIAREM, naszego naskórka po jakimś jego uszkodzeniu (na przykład jego otarcia w rezultacie pracy ciężkimi narzędziami). Dlaczego? Bo każda, nie krytycznie uszkodzona tkanka naszego ciała posiada PRZECIWENTROPICZNY odruch jej „odbudowy z nadkompensacją”, jak to podkreślał Jean Piaget, jeden z mych genewskich nauczycieli końca lat 1970.

(Patrz Fig. 27, z AiP, 1993):

2. Chemiczna podstawa Regeneracji, Wzrostu oraz Różnicowania się organów nie krytycznie zaburzonych w ich fizjologicznej homeostazie

Fakt wzmacniania, dzięki treningowi, zniszczonych/skonsumowanych w trakcie ćwiczeń elementów tkanki mięśniowej, szczególnie dobrze obserwują na sobie samych sportowcy. Ponieważ zaś każdy wysiłek organizmu powoduje spalenie posiadanych przezeń „materiałów pędnych”, więc „głodny” organizm samoczynnie zaczyna poszukiwać, w swym otoczeniu, materiałów pozwalających tą jego „chemiczną potrzebę” zaspokoić. Mówiąc językiem Arystotelesa, wszystkie istoty żywe (zoon) cechuje DUSZA ROŚLINNA, samo się odżywiająca. A ponieważ to PRZECIWENTROPICZNE zachowanie się odbywa się z wymuszonym, przez genetyczny mechanizm bio-syntezy, NADMIAREM (zazwyczaj spożywamy trochę więcej niż wymusza nasz głód!) więc wszelaka odżywiająca się żywina, z przyczyn czysto chemicznych, ma tendencję do jej WZROSTU: dopiero po upowszechnieniu się mikroskopów zauważono, że ten wzrost polega zazwyczaj na POWIĘKSZANIU SIĘ LICZBY składających się na poszczególny egzemplarz zoon komórek. (W wypadku NADREGENERACJI tkanki mięśniowej dojrzałych ssaków dostrzega się, pod zwykłym mikroskopem, wzrost ROZMIARÓW JĄDER zawierających namnożone „metaboliczne geny” w komórkach hipertroficznych fibroblastów – patrz ilustracja z pracy G. Goldspinka na ten temat, sprzed dobrze pół wieku

Fig. 29 A z AiP, 1993:

Patrząc w sposób maksymalnie szeroki, PRZECIWENTROPIA naszych jestestw odpowiada nie tylko za to, że cyklicznie, zwłaszcza po większym wysiłku, chce nam się jeść, ale także odpowiada za proces UCZENIA SIĘ, coraz bardziej adekwatnego reagowania na powtarzające się dochodzące do nas bodźce, za pomocą coraz doskonalszych naszych ODRUCHÓW WARUNKOWYCH. By wskazać tu chociażby na zestaw odruchów, jakie wyrabiają w sobie młodzi kierowcy, ucząc się w miarę bezkolizyjnego „wpasowywania” się w najeżone niebezpieczeństwami środowisko dróg publicznych.) Lamarck przed ponad 210 laty nazwał to zjawisko wzmacniania – i doskonalenia – odruchów często powtarzanych, PIERWSZYM PRAWEM BIOLOGII.

I od razu w tym miejscu zobowiązany jestem dodać, że według tak zwanych neo-darwinistów, jakżesz powszechne odruchy warunkowe, będące przykładem działania spontanicznej INTELIGENCJI żywiny nie mają – bo według ich „hebrajskiej” (tj. OBŁUDNEJ) biologii molekularnej nie mogą mieć – żadnego wpływu na różnicowanie się biosfery w trakcie istnienia Ziemi. (Ziemi mającej, wg. olśnionych Biblią ‘hebraistów’, co najwyżej 10 tysięcy lat, patrz w części 2, poglądy polskiego profesora leśnictwa, wykształconego w Oxfordzie Macieja Giertycha!)

3. Konieczność kodowania genetycznego wyuczonych – często na dziesiątki lat – odruchów warunkowych

W tym szczególnym wypadku, już ponad 40 lat temu w „Open Letter To Biologists” („Fundamenta Scientiae”, no. 2/2 , 1981) pozwoliłem sobie zauważyć, że ODRUCHY WARUNKOWE zwierząt, powstające w rezultacie powtarzanych mięśniowych kontr-reakcji, na powtarzane wielokrotnie irytacje (bodźce), są z konieczności oparte na genetycznych wzmocnieniach i asocjacjach, często pobudzanych do ich ekspresji genów. (Patrz poniżej fig. 31 z „AiP”, 1993). A to z prostej przyczyny, że te odruchy często zapamiętywane są na całe dekady dojrzałego życia, w trakcie którego wszystkie aktywne struktury białkowe zwierząt ulegają cyklicznej wymianie i odtworzeniu(tzw. turnover).Czyli nauka chociażby języków, poprzez mięśniowe powtarzanie reakcji na bodźce w formie zasłyszanych lub przeczytanych słów, u swej podstawy oparta jest na PRZECIWENTROPICZNYCH INTELIGENTNYCH skojarzeniach (połączeniach) między neuronalnych, zazwyczaj trwałych aż do śmierci używającego jakiegoś języka osobnika. (Słowo ‘inteligencja’ w istocie pochodzi od łac. inter-ligare, łączyć pomiędzy, kojarzyć ze sobą).

(Fig 31 z AiP, 1993)

Tym zaś dzisiejszym entuzjastom „hebrajskiej genetyki”, zabraniającej organizmom przystosowawczo modyfikować, w sytuacjach stresowych, ich własne geny, pozwolę sobie przypomnieć, że już w roku 2000, gdy rozszyfrowano skład całego ludzkiego genomu, to się okazało, że w naszym stanie embrionalnym mamy około 30 tysięcy rozmaitych genów, a w naszym wieku dojrzałym ich liczba wzrasta do około 100 tysięcy! I to dzieje się nie przez (uwielbiany przez Hebraistów!) LOSOWYPRZYPADEK, ale przez PRZECIWENTROPICZNE oddziaływania, naszych dorastających jestestw, z ich otoczeniem.

Koniec Części Trzeciej

Podsumowanie: Testimonium MG 1942-2022

Helleńska ZASADA ‘Poznaj samego Siebie’ versus hebrajski NAKAZ ‘Nie Będziesz miał Bogów cudzych przede Mną’ – i vice versa

3000 słów

1. Przypomnienie

Jeśli chodzi o Świętą Zasadę HELLENIZMU „Poznaj samego siebie (γνῶθι σεαυτόν) a poznasz Bogów i (Wszech)Świat” to była ona wyryta na tympanonie delfickiej Świątyni Apollona usytuowanej u stóp gór Parnasu (2457 m npm.). Przy wejściu do tej, centralnej dla świata helleńskiego świątyni znajdowała się także kamienna stella (słup) z wyrytymi na niej krótkimi, złożonymi z 2-3 słów sentencjami, przypominającymi wchodzącym do świątyni, ponad 140 ZASAD DOSTOJNEGO ZACHOWANIA SIĘ obywatela Grecji. Te zasady etyki, zróżnicowane w zależności od wieku danej osoby, ponoć były powszechnie znane i nauczane przez lat ponad dwa tysiące, od VI wieku p.n.e. aż do upadku Bizancjum w 1453 roku. ( Wikipedia: Co tyczy tych Maksym delfickich, wszyscy możemy stwierdzić, że stoją na wyższym poziomie niż mozaistyczny dekalog bez roszczeń by być słowem jakiegokolwiek Boga, a jednocześnie uczą pełnego szacunku i posłuszeństwa Boskiej mocy.)

A zatem dopiero po upadku Bizancjum w chrześcijaństwie zaczął bez reszty dominować biblijny – a zatem hebrajski – NAKAZ „Nie będziesz miał Bogów cudzych przede mną”. Ten, bez wątpienia ograniczający pole widzenia wiernych NAKAZ został, w Drugim Przykazaniu wzmocniony ostrzeżeniem „(Bo) Ja jestem Pan, Bóg twój, mocny, zawistny, karzący nieprawość ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia”. Po czym, w kolejnych Przykazaniach, wyskrobanych na kamiennych Tablicach przez samego Boga, znalazło się aż 5 Praw dotyczących ŚWIĘTEJ WŁASNOŚCI PRYWATNEJ, najwyraźniej przez HEBRAISTÓW uwielbionej.

2. W hebraizmie zachowania mające charakter PODŁOŚCI mają znamiona ŚWIĘTOŚCI

Czy zatem „ukochani przez Boga” Hebraiści nie są – z samej istoty ich PRAWA – wrogami ZASAD ZACHOWANIA SIĘ ‘hellenistów’, obecnie na Zachodzie w znacznym stopniu wymarłych? Przecież już SAMOWYCHWALANIE SIĘ BOGA „Ja Jestem (YHWH) Bóg Zawistny”, nasuwa każdej zdolnej do autorefleksji osobie podejrzenie, że ten SAMOOGŁOSZONY „Pan, Bóg Mocarz” jest w istocie bytem UŁOMNYM. Bo gdyby był uosobieniem Doskonałości, to przecież o nic i o nikogo nie mógłby być ZAZDROSNY…

To odwracanie znaczeń słów powszechnie używanych zauważyłem nie tylko ja w „Wojnie Bogów” z roku 1995, ale i mój nieco młodszy kolega z Pragi gnostyk Jan Kozák. W książce z 2014 roku „Kořeny…” pisze „w judaizmie uwielbionym „uświęconym” principium jest … obracania wszystkiego, co jest wielkie, szlachetne i ludzkie w rzecz małą, kryminalną i grzeszną (i na odwrót).” Szczególny przypadek tego „principium” omawia Tadeusz Zieliński w książce „Hellenizm i judaizm” z roku 1927: „W Starym Testamencie słowa „BÓG W DOM” oznaczają śmierć pierworodnych, pożar, zarazę i inne plagi nawiedzonego przez Boga domostwa”. (Nb. W świetle powyższej uwagi, zaczyna się rozumieć sens patetycznego wezwania Jana Pawła II w Warszawie w 1979 roku “Niech zstąpi Duch Twój! I odnowi oblicze ziemi. Tej ziemi!”)

Jeśli zaś chodzi o szczegółowe znaczenie określenia „zazdrość boża”, to OSOBOWY BÓG (byt niematerialny istniejący w wyobraźni wiernych) nie jest w stanie kolekcjonować przedmiotów materialnych. A zatem może być ZAZDROSNY tylko o przymioty ZOOLOGICZNE cechujące zarówno ludzi jak i czczone przez ludzi zwierzęta. Na przykład w hinduizmie do dzisiaj bóstwa szlachetne (łac. nobilitas) mają twarze małpy (Hanuman) lub słonia (Ganesz). A w wygasłych kulturach egipskiej oraz sumeryjskiej szczególną czcią otaczano SIŁĘ ORAZ JURNOŚĆ BYKÓW. Stąd przecież wziął się ten SUPERPODŁY atak, pod górą Synaj, „mojżeszowców” na pogrążonych we śnie czcicieli posągu „złotego cielca”, posągu symbolizującego boskiego byka Apisa, będącego wcieleniem głównego egipskiego boga, szlachetnego Ozyrysa.

Przypominam. Rządzący w Egipcie za czasów Jezusa z Nazaretu, greccy Ptolemeusze wprowadzili monoteistyczny kult Ozyrysa-Apisa (Serapisa), wiążąc go z kultem głównych greckich bogów, w szczególności Dionizosa, zdolnego do przemiany wody w wino (Jan 2:6-11), oraz Asklepiosa, wzbudzającego przedwcześnie zmarłych (Jan 11:1-45) . Stąd według coraz częściej głoszonych hipotez, ten greko-egipski SERAPIS, znany także jako Serapis-Christus, z czasem stał się pierwowzorem cudotwórczych zdolności zrodzonego w Betlejem Jezusa!

(Widoczne na powyższym kolażu zestawienie sugeruje, że pod górą Synaj Mojżesz i jego „komando” z zapałem mordowali proto-wyznawców przyszłego Jezusa Chrystusa! I co ciekawsze. Ten „nawyk” likwidacji, osób oraz społeczności starających się kultywować cechę MĘSTWA (łac. VIRTUS), „hebraistom” pozostał na wieki – patrz obecna rola, władz super-zhebraizowanych Stanów Zjednoczonych AP, w organizowaniu systematycznej masakry MĘSKIEGO rodzaju ludności Ukrainy.)

Skąd – i w jakich warunkach – rozwija się w nas, to wyraźnie „przeklęte przez Boga Izraela” MĘSTWO? Otóż kierując się zasadą γνῶθι σεαυτόν czyli samopoznania, zauważyłem że wszelakim mym postępowaniem kieruje, mające wyraźnie ZOOLOGICZNY CHARAKTER POŻĄDANIE – począwszy od trwającego już od mych dziecięcych czasów pożądania jedzenia, spania i „biegania dla biegania”, aż do seksu oraz wspinania się po skałach (tych drugich czynności gdzieś od lat kilkunastu do połowy mych lat 70). Przy czym chyba każdy zauważył, że od wczesnego, świadomego naszego dzieciństwa cechuje nas POŻĄDANIE WIEDZY, które w mym wieku 80+ lat bynajmniej nie wygasło – co pokrywa się z uogólniającą opinią Arystotelesa „Wszyscy ludzie z natury pragną wiedzieć”. I to jest GRZESZNA POTRZEBA ludów wychowanych w duchu „helleńskim”, bardzo bliskim „indo-europeiskim” ruchom para-religijnym, by dać przykładBUDDYZMU (Kozák, 2014).

A jakąż to „dobrą nowinę” (gr. ευάγγελος, ewangelię) przyniósł wczesnym chrześcijanom, wyraźnie nienawidzący Arystotelesa samozwańczy apostoł św. Paweł i jego następca, św. Augustyn, autor „De doctrina christiana” z końca IV w.? „Wiedza nadyma a miłość(w domyśle PIENIĄDZA) buduje” (buduje w szczególności luksusowe rezydencje „bożych wybrańców”). No i chrześcijanie, wierni tej, przeszczepionej im z judaizmu zasadzie (nie)poznania, z czasem ochoczo zajęli się PRACĄ ZAROBKOWĄ by „zapanować nad ziemią” (patrz estetyczny wydźwięk encykliki JP2 „Laborem exercens” z r. 1981). I i to pomimo ostrzeżeń Arystotelesa, iż „wszystkie płatne prace absorbują i degradują umysł”.

No i mamy to, co mamy, i to nie tylko w Polsce ale całym LIBERALNYM ŚWIECIE. Świecie będącym, wg mego „comrade in arms” Izraela Szamira „manifestacją judaizmu z usuniętym zeń pojęciem boga”. W części 2 mego TESTIMONIUM, z okazji osiągnięcia „platońsko-buddyjskiego” wieku lat 80, wskazywałem jak dotknięte „hebraizmem” zachodnie tuzy Nauk o Życiu (Chomsky, Changeux, Giertych, i im podobni) pracowicie starają się zamienić w ŚMIEĆ podstawowe osiągnięcia nauk matematycznych, geologicznych i biologicznych, a zwłaszcza osiągnięć pedagogiki oraz psychologii, których to nauk Arystoteles już 2,5 tysiąca lat temu stworzył do dziś niewzruszone podstawy.

3. Przeciwentropiczna HORMEZA to „boża iskra” zapalająca w nas Światła Rozumu o horyzontach szerszych niż ten „jahwistyczny” gniot umysłowy

W naszym „zwykłym” życiu coraz częściej spotykamy dorosłe osoby odrzucające wszelkie argumenty wskazujące, że to w PRZECIWENTROPICZNEJ reakcji na nieprzyjemne bodźce, powstają w nas odruchy skutecznie neutralizujące szkody wywoływane tymi „ubodzeniami” (patrz Część 2). To widać chociażby w coraz bardziej powszechnych lękach „antyszczepiennych”. w starożytności bowiem, a zapewne i w wiekach średnich,dość powszechnie uważano, że „to co się nie zabije to cię wzmocni”. A także i obecnie, takie jak ja „nadwykształciuchy” (patrz Ron Unz w Kalifornii), obserwując reakcje swych wcześniej zaszczepionych znajomych, którzy nie wykazali znaczniejszych odczynów poszczepiennych, bez większych „strachów” na zalecany przez WHO/OMS zestaw anty Covid19 szczepień się zgadzały.

Jednak ogólnie, z powodu tych „morderczych szczepień” dochodzi w pewnych środowiskach do najzwyklejszej histerii, intensywnie wzmacnianej przez „media społecznościowe”. Jeśli chodzi o te „strachy antyszczepienne”, to już z 10 lat temu, wykorzystując poglądowy schemat działania tak zwanej HORMEZY RADIACYJNEJ, opublikowany w „Wiedza i Życie” w 1997 roku przez mego starszego kolegę, Zbigniewa Jaworowskiego (emerytowanego szefa polskich radiologów), podzieliłem dorosłą ludność naszej Planety zgodnie z XIX-wiecznym podziałem Matthew Arnolda na dwie grupy. Mianowicie na jej część „hebraistyczną”, w znacznym stopniu demonstrującą charakterystyczny freudowski „genitalian mindset”, panicznie się lękającą jakichkolwiek napromieniowań i innych nie krytycznych uszkodzeń swych ciał, oraz część „hellenistyczną” (w domyśle ROZUMNĄ) nie lękającą się umiarkowanej ekspozycji na szkodliwe czynniki.

Dlaczego uduchowionych „lękaczy antyszczepiennych” zaliczyłem do „hebraistów”? Z powyższego podziału by wynikało, że np. w Izraelu takich „hebraistów” jest b. mało, bo większość ludności dość chętnie zaakceptowała po kilka dawek anty covid19 szczepionek. Natomiast w silnie „antyszczepiennej” Polsce winno ich być – i nadal jest – bardzo wielu, włączając mą własną progeniturę. Przyczyną tej aktualnej sytuacji jest fakt, że obecnie w Izraelu ponoć tylko 10 procent ludności wierzy – w z definicji HEBRAJSKIEGO – Boga, a w „solidarnościowej” Polsce weń wierzy (?) ponoć ponad 70 procent populacji.

Otóż ten „hebraizm” to jest rodzaj ogólnoświatowego ruchu (patrz książka Macieja Giertycha „Ewolucja, Dewolucja, Nauka” z r. 2016) ludzi przekonanych, że zostali STWORZENI przez ponadczasowy, niematerialny ale antropomorficzny byt zwany BOGIEM. No i wszelka, nie autoryzowana przez takiego „Boga” ingerencja w ich drogocenne jestestwa, jest utratą BOSKOŚCI ich osobowości. Stąd im większe nasilenie jakiegoś zewnętrznego szkodliwego czynnika (ukośna —– linia na grafiku Jaworowskiego) tym większych, trwałych uszkodzeń ich bogo-podobnych jestestw należy oczekiwać.

Z kolei, zakrzywiona w formie U w swej początkowej fazie, linia ciągła na grafiku mego starszego kolegi, symbolizuje PRZECIWENTROPICZNĄ „odpowiedź hormetyczną” na szkodliwe bodźce (napromieniowania, toksyny, szczepienia, etc). Pokrywa się ona z „helleńskim” – tj. dążącym do osiągnięcia precyzji poznawczej – opisem dobrze obserwowanych reakcji odpornościowych. Niestety, jak to celnie zauważa jeden z bliskich współpracowników Jaworowskiego, Ludwik Dobrzyński „Hormezato zjawisko powszechne i powszechnie nie znane” (2006). (W istocie, określenie ‘hormeza’ usłyszałem po raz pierwszy z ust Jaworowskiego dopiero kilkanaście lat temu.)

Otóż ta „powszechnie nieznana” HORMEZA (hormonalne pobudzenie organizmu, przez jakiś, odczuty jako szkodliwy, czynnik) jest podstawą – pozostającego całkowicie poza zasięgiem aparatu skojarzeniowego Chomsky’ego czy Changeux – zjawiska UCZENIA SIĘ przez nas lepszej kontroli otaczającego nas świata. Bowiem rozpoczynając na serio jakąś naukę (choćby obcego języka czy prowadzenia samochodu), przechodzimy przez okres ekspozycji organizmu na zazwyczaj niezbyt przyjemne BODŹCE – jak zauważył to już, zapewne sądząc po sobie samym, Arystoteles „Korzenie edukacji są gorzkie, ale owoc jest słodki”.

4. Powtarzające się cyklicznie, WEGETACYJNE STRACHY ludności żyjącej „pod bogiem Izraela”

Oczywiście funkcjonariusze sławnego „Boga Izraela”, mając w sercu podstawową maksymę Największego z Apostołów „Wiedza nadyma a miłość (pieniądza) buduje” starają się, na wszelkie możliwe sposoby, budować ZAPORY przed GRZECHEM POZNANIA, szczególnie samych siebie (przypominam, „poznanie siebie jest początkiem wszelkiej mądrości” wg Arystotelesa). Stąd zarówno w starożytności jak i w czasach najnowszych, kapłani hebrajskiego BOGA IGNORANCJI dokładali – i nadal dokładają – wysiłków, by straszyć naiwną ludność kolejnymi POTWORNOŚCIAMI. By przypomnieć o powszechnej w Izraelu, za czasów Jezusa z Nazaretu, histerii strachu przed Końcem Świata. (Jej śladem w NT jest nie tylko „psychodeliczna” Apokalipsa św. Jana, ale i szczegółowe zalecenia Jezusa, jak do tego Końca Dziejów się przygotować – Mat 2:15-29)

A w czasach które nastąpiły po wybuchach bomb atomowych w Hiroszimie i Nagasaki, anglosaskie ośrodki kontroli mózgów ludności dość skutecznie rozpowszechniły irracjonalny strach przed wszelkiego rodzaju napromieniowaniami (Jaworowski, 2010). W roku 2007 nakręcono nawet propagandowy film „Deadly Dust – Depleted Uranium”, który w całości jest naukowym „fejkiem”, z głównym bohaterem dr S.H. Güntherem, którego nawet poznałem osobiście w 2006 roku (z okazji kongresu „Mut zur Ethik”) w jego okazałym domu w Szwajcarii.

(Na zdjęciach poniżej, ewidentne PLASTYKOWE lalki, jakie tenże dr Gunther sfotografował w szpitalu w Basrze, znajdującej się w części Iraku pod brytyjską kontrolą, po „Wojnie w Zatoce” w 2001 roku: widoczne na tych zdjęciach zniekształcenia „niemowląt”, w ogóle nie występują w wypadku nawet silnych poparzeń popromiennych – Jaworowski, inf. własna)

Ponieważ do STRASZENIA Zubożonym Uranem, prawie W OGÓLE nie emitującym bardzo krótkozasięgowego promieniowania alfa, NIEWIDOCZNE „służby Imperium” wynajęły całą ekipę filmową wraz z kilkunastoma grającymi w tym filmie aktorami, to należy podejrzewać istnienie podobnej „operacji psychologicznej” (psyops) także w wypadku rozpowszechnienia „histerii antyszczepiennej”, szczególnie popularnej na Wschodzie Europy.

Bo to przecież choćby w trudnych do systematycznego ich zafałszowania statystykach WHO zebranych w Europie wyraźnie widać, że największa statystyczna liczba zgonów spowodowanych Covid19 wystąpiła akurat w państwie, w którym „opór antyszczepienny” był największy (Bułgaria przy ok. 30% zaszczepionych, aż 5,6 tys/mln zgonów! Warto tę liczbę porównać z danymi z Izraela, gdzie ponad 80% ludności zostało wielokrotnie zaszczepionych i odnotowano tylko 1,4 tys/mln zgonów – przy czym należy pamiętać, że prawdopodobieństwo „kowidowego” zgonu silnie wzrasta w starszym wieku, a w Bułgarii „life expectancy” wynosi tylko lat 75, podczas gdy w Izraelu aż 83!)

Dlaczego jednak – i to już od początku lat 2000 – „jak na komendę” zaczęły się mnożyć społeczne „ruchy” kwestionujące zasadność szczepień w ogóle? A zatem i negujące istnienie, łatwego do zaobserwowania na sobie samym, zjawiska PRZECIWENTROPII, odróżniającej zachowanie się istot żywych od bezwładu Maszyn, wśród których coraz częściej przebywamy? Tak jakby największymi „specjalistami” od szkodliwości nie radioaktywnego uranu czy zwykłych szczepień stały się osobniki, które przekonanie o nie istnieniu reakcji obronnych ich własnych organizmów, wyrobiły u siebie wsłuchując się w odgłosy ich „wewnętrznego boga” umiejscowionego po prostu w rectum…

Oto wykonany przed blisko 10 laty, zestaw fizjognomii prawie „zawodowych” polskich antyszczepienników; przez „przypadek” cała ta czwórca była w tym fachu (do)kształcona za Oceanem…

Tutaj, jako propagator Jeana Piageta „schodkowego” schematu rozwoju umysłowego dorastającej młodzieży, zobowiązany jestem powtórzyć jego podstawową tezę, że bez ekspozycji młodego człowieka na szereg bodźców, mogących mu się wydawać nieprzyjemnymi, osiągnięcie przez niego normalnej dla homo sapiens DOJRZAŁOŚCI UMYSŁOWEJ jest po prostu NIEMOŻLIWE. Stąd i wydźwięk pedagogiczny, wydawanej przez „Znak” literatury w rodzaju „Selekcji” Mikołaja Marcela, to nic innego jak wysiłek „hebraistów”, mających ambicje DEBILIZOWAĆ populację w imię ich idola, przez Karola Marksa z Pieniądzem, Bogiem Handlu celnie utożsamionego (1844).

Do czego zatem musi doprowadzić, odnotowana przez Ludwika Dobrzyńskiego powszechna nieznajomość HORMEZY, na której to, powszechnej IGNORANCJI, zawzięcie robią BIZNES “antyszczepiennicy” wszystkich odmian?

5. Technika + Pieniądz + Dupa (Komfort miłująca) to idole ZAMERYKANIZOWANEGO NOWOTWORU CZŁOWIECZEŃSTWA

Otóż słowo HORMEZA – pobudzenie hormonalne organizmu do zwalczania obcego czynnika, który wdarł się w nasz organizm – to nic innego jak manifestacja Schroedingerowskiej „neg-entropii” („What is Life?”, 1944) będącej przejawem Instynktu Życia odróżniającego przedmioty ożywione od nieożywionych. Te pierwsze potrafią zachowywać – i wzbogacać jako bio-reakcję na nieprzyjemne „wstrząsy hormetyczne” – zawartą w nich INFORMACJĘ.

Co jednak zaczyna się dziać z nami w sytuacji lawinowo obecnie wzrastającego KOMFORTU ŻYCIA, zaniku potrzeby wykonywania tysięcy czynności, do których byliśmy przyzwyczajani w młodości, zwłaszcza mieszkając w krajach tak zwanych „zacofanych”?

Tę sprawę zacząłem bardzo szybko dostrzegać już na mych graduate studies (geofizyki) w Kalifornii przed ponad 50 laty. To był dla mnie prawdziwy „wstrząs hormetyczny” i nie była to tylko moja, jednostkowa reakcja. Jak zauważył wtedy mój francuski kolega ze studiów computer sciences, AMERYKANIE STWORZYLI NOWĄ RASĘ LUDZI – i niestety rasę o niezbyt przyjemnych dla otoczenia cechach.

(Osnową wzmiankowanej powyżej mej Meta Ph.D. Thesis była banalna uwaga, że dla „prawdziwych Amerykanów” BOGIEM JEST MARTWY PIENIĄDZ i stąd ich niczym nie pohamowany pęd do transformacji PRZYRODY w wyasfaltowany i zabetonowany MARTWY świat, zapchany niezliczonymi, sztucznymi protezami, pozwalającymi im nad tą „dziką” Przyrodą zapanować.)

Bardzo ładnie tę amerykańską MEGA PATOLOGIĘ podsumował niedawno Tu Zhuxi ( Ren Yi ) absolwent Harwardu, którego internetowe posty obserwuje – i to nie tylko w Chinach – 1.6 miliona użytkowników:

(…) Amerykanizm to jest Kultura (powszechnego egoizmu), która uważa indywidualizm za cnotę nadrzędną, nawet kosztem interesów społecznych lub grupowych; (cechuje ją) „Kult Biblii”i anty-intelektualizm; (…) Rząd i media, które mają w zwyczaju intensyfikowanie, a nie łagodzenie napięć społecznych; (jest to) system wartości, w którym nie szanuje się starszych i nie otacza się ich specjalną ochroną; (itd.).

Tak to, w zaledwie kilku zdaniach otrzymaliśmy z Chin diagnozę tego „amerykanizmu”, który dla mnie już od ponad 50 lat jest życiową ZMORĄ. (Pamiętam, że sobie przez całe dziesięciolecia powtarzałem „lepiej się nie urodzić, niż musieć żyć w USA”, co przy moim “po góralsku upartym” charakterze jest zrozumiałe.)

Jeśli chodzi o ten sławny, amerykański ANTYINTELEKTUALIZM, to sprawa jest prosta. Już 2,5 tysięcy lat temu dość powszechnie w Grecji dostrzegano, iż „wszystkie płatne prace absorbują i degradują umysł” – stąd niejako automatycznie należy oczekiwać, obniżenie się jakości powszechnego rozumowania, w krajach pod władzą Pieniądza. Na co nakłada się w Ameryce BIBLIJNY KULT Boga Zazdrosnego, co dodatkowo zmniejsza zasięg pola widzenia osób zamieszkujących kraje „pod Bogiem”: w końcu niby-naukowe „5 SOLAS neodarwinowskiej Teorii Ewolucji” zostało w całości wydedukowane z „boskich praw egzystencji” przesycających zarówno ST jak i NT, łącznie z „przypadkowością” genetycznych mutacji – patrz rytuał urim-tumim.

A ponieważ nie ćwiczony w okresie „normalnego” życia, neuronalny aparat skojarzeniowy ludzkich mózgów marnieje (jest to bezbożne PRAWO BIOLOGII, sformułowane „Filozofii zoologicznej” Lamarcka spisanej w r. 1809), to dotknięte „Kultem Biblii i anty-intelektualizmem” zamerykanizowane masy społeczne i ich elity z konieczności wykazują cechy MICROPSYCHOI, dosłownie „duchowego ubóstwa”, nieopatrznie błogosławionego przez Jezusa z Nazaretu w jego sławnym „Kazaniu na Górze”. (Mt 5:1-12, ponoć ta Mateuszowa, „słodka” dla micropsychoi wersja „kazania na Górze” była przeznaczona dla „miłującego Nie-Wiedzę” żydostwa).

Tak to dochodzimy do konstatacji, że cała, obrosła niezwykle wytwornymi kościelnymi instytucjami, Żydo-Chrześcijańska kultura ma charakter MAŁODUSZNY, micropsychos, będąc prawie dokładną odwrotnością helleńskiego, wychwalanego przez Arystotelesa kultu WIELKODUSZNEGO megalopsychos:

Tłumacząc na polski, micropsychia cechuje osoby charakteryzujące się „pokorą, fałszywą pokorą, małodusznością, bezmyślnością, podłością oraz tchórzliwością”. Jest to skądinąd dość precyzyjny opis obłudnego zachowania sięgłównego autora NT, św. Pawła: „Przyszedłem do was ogarnięty słabością, z lękiem i wielkim drżeniem” – 1Kor 2 .

I co w tej aktualnej, geopolitycznej sytuacji, praktycznie totalnej dominacji na Zachodzie elit micropsychoi, bardzo nieliczne obecnie jednostki, mający ambicje zachowywać się jak arystotelesowscy MEGALOPSYCHOI, winne robić?

Otóż Megalopsychoi to są osoby cechujące się „wielkodusznością, dostojeństwem, poczuciemswej wartości, dumą, wspaniałomyślnością oraz z wysoka na światspojrzeniem”. Warto zatem przypomnieć, że wg Arystotelesa osiągnięcie stanu megalopsychos, wymaga wieloletnich ćwiczeń, w tym kierunku zmierzających: „Doskonałość to sztuka wygrana przez trening i przyzwyczajenie. Nie działamy właściwie, ponieważ mamy cnotę lub doskonałość, ale raczej mamy te, ponieważ działaliśmy słusznie. Jesteśmy tym, co robimy wielokrotnie. Doskonałość nie jest więc aktem, ale nawykiem”.

Cóż zatem ja, popychany do tego przez ćwiczone przez dziesięciolecia nawyki zobowiązany jestem robić, „dociągnąwszy” jakoś do tej platońsko-buddyjskiej 80-tki?

Ponieważ szczególnie Polska, od czasów wizyt w niej papieża Jana Pawła II (bliskiego znajomego mej rodziny), stała się krajem ludzi bardzo pobożnych, to w zakończeniu niniejszego Testimonium mych lat 42-22, XX i XXI wieku, pozwolę sobie przypomnieć, że w traktowanej jako „gnostycka” (dosł. „o charakterze poznawczym”) Ewangelii Tomasza, zakazanej do rozpowszechniania po Soborze w Nicei w 325 roku, znajdują się dwie – a właściwie trzy – nauki Jezusa, wyraźnie przekraczające ograniczenia poznawcze pozostałych czterech ewangelii:

Nauka 1 – Jest to zakończenie logionu 3 Jezusa, wyraźnie skopiowane z tympanonu świątyni Apollona w Delfach: Skoro poznacie samych siebie, wtedy będziecie poznani i będziecie wiedzieć, że jesteście synami Ojca żywego. Jeśli zaś nie poznacie siebie, wtedy istniejecie w nędzy i sami jesteście nędzą”.

Nauka 2 –Pochodzi z zakończenia dość długiego logionu nr 64 tej Piątej Ewangelii: „Biznesmeni i handlarze nie wejdą do miejsca mego Ojca”. Ta opinia przypisana Jezusowi wskazuje, że „demokracje kupieckie”, zwłaszcza te w stylu „amerykańskim”, nie powinny być wzorem dla innych narodów.

Nauka 3 – Jest to nauka bardzo istotna, ukryta w rzeczonym zakończeniu logionu nr 64. Tak jak karygodne handlowanie (d. „frymarczenie”) wartościami ogólnospołecznymi, tak i „religie kupieckie”, oparte na „handlu z bogiem”, określanym eufemizmem PRZYMIERZY,  też winny ulec marginalizacji. Zwłaszcza że Jezus w ET nic nie mówi o swym zamiarze stania się bezmyślnym „barankiem bożym, który ODKUPUJE grzechy świata (kryminału)”.

I tyle. Poniżej obrazkowa historia stopniowego wykształcania się, początkowo w judaizmie, a następnie i w chrześcijaństwie, komercyjnych idoli wzorowanych na OSOBOWOŚCI Boga Izraela:

Jak publicznie podkreślił to, już 32 lata temu, ówczesny wieloletni kierownik prac nad odczytem rękopisów znalezionych w Qumran nad Morzem Martwym, John Strugnell:

JUDAIZM – oraz wyrosła na jego żyznym korzeniu, wszczepiona PRZECIW NATURZE „dziczka” teologii KRZYŻA – to są POTWORNE RELIGIE, które nie powinny istnieć!

(Strugnell w Haaertz, św. Paweł w Rzym 11:24)

czyli

O B(r)żydocie Globalizującej Świat Cywilizacji

pod BOGIEM OBŁUDY

Żydo-Anglo-Banderowskiej Mafiokracji

Część Pierwszą obecnego Tryptyku, zakończyłem takim zdaniem:
O dzisiejszych naukowych Czcicielach Boga (Bogini?) HIPOKRYZJI, którzy „przejęli Klucze Poznania Świątyni Nauk o Życiu, sami do niej nie weszli i innym wejść nie dają” (Łk 11: 52), powiemy więcej w kolejnych częściach tego krótkiego eseju, spisanego z okazji osiągnięcia przeze mnie wieku lat 80, czyli wieku żegnania się ze światem Platona oraz Buddy.

Część druga:

DZIURA W MÓZGACH „zhebraizowanych” mas oraz uczonych, negujących istnienie genetycznego „zapamiętywania” odruchów warunkowych – i przewidywalne skutki tego DEWOLUCYJNEGO zjawiska

3500 słów

1. Przykłady ze starożytności:

Biblia, traktowana z powagą przez „hebraistów” wszelkich odmian, zaczyna się od opisu „raju”, w którym ludzie byli nieśmiertelni, żyjąc wygodnie zazwyczaj parami, dokładnie tak jak te duże ssaki pozamykane we współczesnych Ogrodach Zoologicznych. Oczywiście dla osób poznawczo jako-tako wyedukowanych, jest to MIT nie mający żadnego związku z rzeczywistością, także tą przed-antyczną. Równie pozbawiona jest jakichkolwiek prehistorycznych potwierdzeń, biblijna historia pojawienia się ludzkiego dziedzicznego Grzechu Pierworodnego Poznania. Ta antyczna „głupawka” posłużyła praktycznemu Założycielowi Chrześcijaństwa znanemu jako św. Paweł, do konstrukcji kolejnego, bezustannie celebrowanego przez „kościelnych”, OB(R)ŻYDLIWEGO mitu o „chrześcijan pośmiertnym zbawieniu”. Oczywiście wzorowanym na rozlewających krew całopalonych ofiar, „odkupicielskich” praktykach Jerozolimskiej Świątyni.

W tej sytuacji jako filozof „helleński” zobowiązany jestem do przypomnienia, że w przeciwieństwie do klechów, niejaki Sokrates nauczał, iż ludzie z ich natury są DOBRZY, a złymi się stają gdy kultywują, w wieku dojrzałym IGNORANCJĘ charakteryzującą małe dzieci, nie znające jeszcze szerzej życia. Stąd i cała ta SŁAWETNA TEOLOGIA KOŚCIOŁA, namolnie wtykana dorosłym wiernym przez kler od ponad 2 tysięcy lat, jest dla „hellenistów” przykładem ZŁA, które toczy od wewnątrz narody, które dały się na nią nabrać.

Oczywiście w 4 wieki po Chrystusie była próba, w Kościele Powszechnym odrzucenia OBŁUDNEJ historii Grzechu Pierworodnego. Pochodzący z Brytanii ascetyczny mnich Pelagiusz – w zgodzie, skądinąd, z Arystotelesa poglądami na ten temat – nauczał że ludzie samodzielnie, doskonaląc swe poglądy w rozmowach z przyjaciółmi i ich nauczycielami, potrafią się etycznie doskonalić. Pelagiusz odrzucał biblijny mit o ludzi „genetycznym”, przez Grzech Pierworodny, upośledzeniu. Ta ówczesna próba „hellenizacji” Kościoła jednak się załamała, wraz ze skazaniem na wygnanie patriarchy Konstantynopola Nestoriusza.

Uwaga! Wskazywana przez Pelagiusza, zdolność ludzi do się samodoskonalenia, ABSOLUTNIE nie może zostać przez zhebraizowany Kościół zaakceptowana. Gdyby ludziom dano HELLEŃSKĄ WOLNOŚĆ rozpoczynania poznania świata od „poznania samych siebie, by poznać Wszechświat i Bogów”, to szybko by oni zaczynali kojarzyć, że pozaświatowy ich Stworzyciel, to jest byt nie istniejący, CHIMERA, stworzona przez chytrych Klechów, mających ambicję, przy pomocy tej OBR(ŻY)DLIWEJ PROTEZY, zapanować nad ludzkim światem. Patrz historia polskiego żołnierza i filozofa Kazimierza Łyszczyńskiego, którego polski Episkopat w roku 1689 skazał na publiczne ścięcie i spalenie jego zwłok na Rynku w Warszawie. A to za napisanie, w sekrecie, książki „De genesis dei”. Bo przecież nie może tak być, że jakaś posiadająca zdolność mówienia (i pisania) zoon-żywina zacznie ”chełpić się przed Bogiem” swą INTELIGENCJĄ (czyli zdolnością kojarzenia faktów, od łac. inter-ligare). Bowiem dorastając, szybko dojdzie ona do wniosku, że ten BÓG jest CHIMERĄ.

Wertując strony obu Testamentów da się zauważyć, że w nich NIE MA ANI SŁOWA o dobrze zaobserwowanej przez filozofów nie tylko greckich ale i dalekowschodnich (Budda, Konfucjusz), konieczności dokładania OSOBISTYCH WYSIŁKÓW, by osiągnąć stan DOSKONAŁOŚCI POZNAWCZEJ, w tym i tej ETYCZNEJ. Platoński bogo-człowiek EROS, który „goni za tym, co piękne i co dobre, odważny, zuch, tęgi myśliwy” został z Obu Testamentów – a następnie z prac reklamowanych jako „naukowe” w Cywilizacji Anglosaskiej, jak najściślej relegowany. Rezultat tej systematycznej „mentalnej obrzezki” doskonale widać w zachodnich Naukach o Życiu (ang. Life Sciences), zwłaszcza po upadku „bezbożnego komunizmu”. (Patrz mój esej o „dziurze w mózgu narodu wybranego”, krakowskie „Zielone Brygady”, 1994, nr

2. Cztery przykłady Niewiarygodnej GŁUPOTY – czy zwykłej OBŁUDY? – „zhebraizownych” elit nauki przełomu XX/ XXI wieku

2.1. „Kompetencje językowe nie są nabywane przez proces uczenia się, a tym bardziej przez trening.”

Akurat jeden z nieznanych mi „twarzą w twarz”, internetowych współpracowników w moim wieku, z zawodu złotnik „Oświat” zauważył, iż to tylko bogaci i super bogaci są siła napędową, oni popychają świat do przodu, oni tworzą nowe technologie, nowe systemy zarządzania i sterowania (masami)”. Pozwolę sobie zatem dać interesujący przykład, jak to „popycha świat do przodu” światowej sławy amerykański lingwista, emerytowany profesor MIT (Massachussets Inst. of Technology) Noam Chomsky. Cytuję jego opinię na temat mechanizmu uczenia się, w szczególności języków, opublikowaną w wydanej przez PAN w Warszawie w 1995 roku książce „Noama Chomsky’ego próba rewolucji naukowej”. W tej „rewolucyjnej” pracy uparcie on broni takiego oto podejścia do problemu rozwoju umysłowego młodego człowieka:

» Młody osobnik (odpowiednio odżywiany i pobudzany przez docierające doń bodźce zewnętrzne) rośnie dokładnie w taki sam sposób jak kryształ soli w roztworze nasyconym, do którego to roztworu wrzucamy, w odpowiednich miejscach oraz momentach, “bodźce zewnętrzne” w postaci zarodzi kondensacji (…) Młody człowiek zatem nie wykonuje samodzielnie czynności poznawczych. Na odwrót, to jego środowisko uruchamia wewnątrz niego – poprzez rozmaite ‘bodźce’ i ograniczenia, przez Chomsky’ego zwane ‘parametrami’ – przekrętła (switches? knobs? – M.G.), które uruchamiają cały system (by użyć przetłumaczonych na polski słów Chomsky’ego na s. 74 [66]).

» W opinii zatem Chomsky’ego dziecko ucząc się – tzn. według niego, biernie ‘nabywając’ – elementy mowy, nic samodzielnie nie tworzy, wszystko czego się ono na pozór uczy jest li tylko ‘ujawnianiem’ zakodowanych w jego strukturach genetycznych informacji, istniejących w nim od samego jego poczęcia (a nawet i wcześniej…)

» Trudno przewidywać, czy odkryjemy interesujące własności wspólne dla wszystkich LT(O,D) tj. Teorię Uczenia Się (Learning Theory) dla dowolnych gatunków (O) i Dziedzin (D). Byłoby to jednoznaczne z poszukiwaniem czegoś takiego jak “ogólna teoria uczenia”.

» Najwyraźnej, pilnie nie przypominając sobie w jaki sposób sam się uczył w dzieciństwie angielskiego, Chomski nie dostrzegł – co doskonale obserwujemy u siebie samych gdy w wieku dorosłym uczymy się jakiegoś języka – że to UCZENIE SIĘ polega na ĆWICZENIU odruchu przyswajania sobie i powtarzania – z ich z czasem zrozumieniem – zasłyszanych słów. Przeciw tej BANALNEJ, szeroko praktykowanej metodzie uczenia się języków Chomsky się buntuje, propagując iście REWOLUCYJNĄ metodę (…) Na str. 96 jego „Spojrzenia w przyszłość” z II tomu „Próby rewolucji”, pisze on bowiem:

» Wydaje się, że mamy istotne, wręcz przytłaczające dowody na to, iż podstawowe aspekty naszego życia umysłowego i społecznego, wśród nich także i język, są zdeterminowane jako część naszego wyposażenia biologicznego i że nie są nabywane przez proces uczenia się, a tym bardziej przez trening. ( Akapity zaznaczone „»” to fragmenty rozdziału 8 mej pracy doktorskiej nt. „Antyzoologicznej” filozofii N. Chomsky’ego, sprzed 20 laty)

W tym miejscu pozwolę sobie cierpko zauważyć, że ten NAJSŁAWNIEJSZY w świecie lingwista, który się chwalił jak to w młodości na pamięć „wkuwał” całe wersety Starego Testamentu, w wieku dorosłym w trakcie swej pracy zawodowej starał się realizować wskazane przez Apostoła Pawła „wytyczne” Boga Obłudy Izraela: „Mamy UNICESTWIAĆ TO CO JEST, propagując TO CO NIE JEST”. Czystym bowiem zmyśleniem jest głoszona przezeń „UNIWERSALNA Gramatyka Generatywna”: ten super sztywny rodzaj gramatyki (wzorowanej na tej języka angielskiego) przecież NIE ISTNIEJE w językach słowiańskich, w których składnia jest wolna!

2.2. „Uczenie się polega na ELIMINACJI neuronów”.

Innym przykładem zachowania się Uczonego wyspecjalizowanego w głoszeniu TEGO CO NIE JEST, BY TO CO JEST UNICESTWIĆ, jest sławna nie tylko we Francji postać „zkomputeryzowanego mikroneurologa”, przez pewien czas dyrektora Instytutu Pasteura w Paryżu, Jean-Pierre Changeux. Przed czterdziestu laty przeprowadziłem z nim nawet dość ciekawą ‘rozmowę kwalifikacyjną’ wiosną 1981 roku, gdy starałem się o stypendium w kierowanej przezeń instytucji (Patrz Apendiksy).

Otóż ten, starający się wpisać w „pożądane społecznie”, neodarwinowskie zrozumienie biologii, absolwent Ecole Normale w Paryżu, w kopiatej książce „L’homme neuronal”, opublikowanej po raz pierwszy w 1983 roku, sformułował niewątpliwie frapujące spostrzeżenie: „Apprendre c’est éliminer” - UCZENIE SIĘ POLEGA NA ELIMINACJI nadmiaru neuronów w głowach uczących się czegoś młodych osób!

Skąd taki zaskakujący wniosek? Otóż bezpośrednio po ich się urodzeniu, w mózgach dzieci znajdują się już dziesiątki miliardów luźno połączonych ze sobą młodych, niedojrzałych neuronów, z których około 30 procent w okresie naszego, blisko 20-letniego dojrzewania, po prostu zamiera. Rzeczone wymieranie, zwłaszcza w okresie wczesnego dzieciństwa, tak dużego procentu neuronów, następuje z banalnego, pominiętego w książce Changeux powodu. Mianowicie tak jak nie używane mięśnie z czasem marnieją i ulegają zanikowi, tak i unerwiające te mięśnie neurony też zanikają. A przecież w czasach „przedludzkich”, gdy nasi przodkowie prowadzili nadrzewny tryb życia łapiąc się gałęzi nie tylko rękami, ale i palcami nóg a nawet i ogonem, musieli dysponować bardzo rozbudowanym systemem nerwowym, organizującym ruchy ich zwinnych ciał. Pozostałością tej prehistorii, u współcześnie rodzących się dzieci, jest ta wielka liczba w ich głowach niedojrzałych neuronów, które z czasem znikają. Poniżej zdjęcie około 7 miesięcznego „wcześniaka”, który jeszcze nie chce otwierać oczu, ale już demonstruje odruchowy, bardzo silny „małpi chwyt”, który przed setkami tysięcy lat był mu konieczny. Po to by bezpośrednio po porodzie utrzymać się na plecach skaczącej po drzewach matki. U dzieci rodzących się w 9 miesiącu ciąży ten „małpi chwyt” – i struktura neuronalna go wymuszająca – jest już bardzo słaba. Czyli marnienie „nie planowanych do użycia” neuronów, u ludzkich dzieci zaczyna się już na kilka tygodni przed ich normalnym porodem.

Zgodnie z teorią Changeux, w tym okresie przebywające jeszcze w łonach ich matek dzieci NIC NIE ROBIĄC „uczą się” nie chwytać silnie swymi maleńkimi rączkami.

Doskonałego zaś, numerycznego przykładu jak silnie się wzmacnia w dzieciństwie, unerwienie małego palca lewej ręki, którym kilkuletnie dziecko naciska struny gdy uczy się ono w tym wczesnym wieku grać na skrzypcach, dostarczyła praca opublikowana w „La Recherche” w 1996 roku. Otóż gdy naukę grania na instrumencie strunowym, rozpoczyna się w wieku lat 5–13, to liczba w mózgu neuronów, reagujących na podrażnienie małego palca lewej ręki u dorosłych muzyków wyszkolonych w tym młodym wieku, w porównaniu z reakcjami dorosłych osób, które na takich instrumentach nie grają (sujet témoin) jest co najmniej 2,5 raza większa. Zaś w sytuacji, gdy ktoś zaczyna się uczyć grać na instrumencie strunowym później niż lat 13, to jako dorosły muzyk nie ma on już tak silnej reprezentacji w mózgu „czułości” swego małego palca lewej ręki, jak muzycy którzy zaczynali uczyć się grać kilka lat wcześniej. A to z przyczyny że w wieku lat 15 w jego głowie pozostało już niewiele „chętnych do podjęcia byle jakiej pracy” neuronów.

(Na diagramie poniżej, na linii poziomej, wiek rozpoczęcia nauki gry na instrumencie strunowym; na linii pionowej siła w mózgu dipola elektrycznego, wywołanego podrażnieniem małego palca):

Wskazane powyżej obrazki całkowicie demolują BOJOWĄ tezę Changeux, iż „uczymy się przez eliminację neuronów”. Poprzez wybiórczą eliminację neuronów – wskutek ich długotrwałego nie wykorzystywania, zwłaszcza w „kresach krytycznych” młodości – tracimy z wiekiem możliwość osiągania precyzji naszych dojrzałych odruchów, zarówno tych mięśniowych jak i tych myślowych, też przecież polegających na ruchach mózgowych „fluidów” elektrycznych względnie białkowych neurotransmiterów. Najlepszym przykładem tutaj jest powszechny wśród ludności Stanów Zjednoczonych zanik zdolności do kaligraficznego pisania, obserwowalny tam już za moich czasów 50 lat temu: w USA zarzucono wtedy uczenie dzieci eleganckiego, ręcznego pisania, prawie od razu zaczynano je uczyć pisania na maszynie.

Łatwo mierzalne zmniejszenia się rozmiarów mózgoczaszek, w których mieszczą się te miliardy połączonych ze sobą neuronów, obserwuje się u praktycznie wszystkich, udomowionych od dłuższego czasu zwierząt – w tym i u człowieka nowoczesnego. Wystarczy tutaj wskazać na statystycznie średnie rozmiary zachowanych czaszek Neandertali i bliższych nam genetycznie oraz czasowo ludzi z groty Cromagnon: podgatunek ten charakteryzował się wysokim wzrostem ok. 180 cm i pojemnością mózgoczaszki dochodzącą do 1600 cm³ (Obecnie jest to ok. 1200-1300 cm³). Szeroka twarz z wystającym nosem nie wykazuje cech odróżniających od współczesnej białej odmiany człowieka – Wikipedia.

2.3. DEWOLUCJA wyobrażeń o świecie wykształconego na Oksfordzie leśnika Macieja Giertycha, sygnalizowana w jego książce:

W roku 2017 otrzymałem od tego specjalisty w zakresie fizjologii roślin powyższą, bardzo bogato ilustrowaną książkę, z wypunktowanym w jej tytule słowem DEWOLUCJA. Giertych w niej opisuje, charakteryzujące szczególnie nasze czasy, zjawiska wyginięć gatunków co większych zwierząt, szczególnie tych drapieżnych. Ten wychowany w znacznym stopniu w kulturze anglosaskiej uczony, deklaruje się być KREACJONISTĄ, któremu to, „biblijnemu” kierunkowi dociekań ewolucyjnych poświęca blisko 50 stron powyższej pracy, opublikowanej z okazji jego 80 urodzin.

Z książki się dowiadujemy przy okazji, iż popiera on coraz bardziej popularną w USA hipotezę „Młodej Ziemi”, której wiek nie przekracza 10 tysięcy lat. A zatem nasz leciwy profesor ma po prostu w d… wszystkie dotychczasowe osiągnięcia nauk geologicznych, którymi ja się (naśladując w tym mego ojca, profesora geochemii) entuzjazmowałem w młodości, także na UC Berkeley. (Wtedy to, pod koniec lat 1960 była na moim Wydziale Geologii moda na najnowsze potwierdzenie hipotezy Continetal Drift, trwającego od co najmniej 600 milionów lat, udokumentowanego wtedy dodatkowo przez systematyczne zmiany kierunku namagnesowania skał wylewnych pobranych z dna Atlantyku w pobliżu Grzbietu Środkowoatlantyckiego.)

Choć o tym w jego książce nie ma wzmianki, ten starszy ode mnie o całych lat 6 wychowany na Oxfordzie profesor jest zapewne także „płaskoziemcem”, bo w Biblii nie ma przecież ani słowa o tym, że Bóg stworzył Ziemię w kształcie kuli. (Ja, jak pamiętam, już w klasie 7 szkoły podstawowej, z broszury z zadaniami z geometrii się dowiedziałem, że Grecy na 3 wieki przed nasza erą, mierząc na określonym odcinku nad Nilem, nachylenie w południe promieni słonecznych wyliczyli, korzystając z Twierdzenia Talesa, bardzo dokładnie promień Ziemi, niewiele odbiegający od współczesnych jego pomiarów!)

Zatem zjawisko DEWOLUCJI, któremu Giertych-ekolog poświęca wiele słów, obejmuje także – i to w okresie czasowym liczonym nie w tysiącach lat ale zaledwie w ich dziesiątkach – także dewolucję (czyli ewolucję „negatywną” w kierunku zaniku) zrozumienia w jaki sposób powstają specyficznie „anglo-hebrajskie” dziwactwa typu „płaskoziemstwa”, „młodej Ziemi”, czy „bezwysiłkowego nabywania językowych kompetencji” – i to nie tylko wśród sławnych w świecie specjalistów w zakresie Nauk o Życiu.

3. Lokalne przykłady – z Polski (A) oraz Ukrainy (B) – wieloletnich wysiłków „judeochrzecijańskich” AGENTUR, pracujących nad KRYMINALNYM ZIDIOCENIEM ludności w tych państwach pod „opieką” Deep State USA

3A. Przykład z Polski

U jednej z mych „narodowo zorientowanych” znajomych, miałem okazję przeglądać wydaną przez „Znak” książkę o powyżej wyszczególnionym, dobrze zrozumiałym tytule oraz podtytule. Ponieważ „Znak” jako organizacja, jest elementem obecnej ogólnoświatowej judeochrześcijańskiej (RE)KONKWISTY, więc już od kilku lat staram się rozpowszechniać graficzny znak, symbolizujący – bez żadnej w tym przesady – globalistyczne ambicje tego ekumenicznie nastawionego umysłowego (bez)ruchu:

Jeśli zaś chodzi o wskazaną, u podstawy powyższego ZNAKU BR(Ż)YDOTĘ i GŁUPOTĘ literackiego się zachowania, autora powyższej książki, Mikołaja Marcela, to tkwią one już w relacji jej tytułu do historii dość krótkiego wciąż jeszcze, życia jej autora. Zasadniczą ideę „Selekcji”, jej „znakowy” wydawca w ten sposób zachwala:

„(Odziedziczona po wieku XIX, silnie zhierarchizowana szkoła) w dużym stopniu sprawia, że ludzie są nieszczęśliwi. To ona prowadzi społeczną selekcję, już kilkulatków dzieląc na lepszych i słabszych. To ona czyni świat coraz gorszym miejscem do życia i to również przez nią najczęściej zapominamy, kim jesteśmy, przestajemy być sobą.”

Ten opis szkoły powszechnej, którą z pewnością ukończyli zarówno autor omawianej książki jaki jej Wydawca, zupełnie nie pasuje do ich własnej historii życia, z pewnością Udanego, jako że w nim doznali zaszczytu zrobienia doktoratu na Uniwersytecie Śląskim, względnie zostania Wydawcą prestiżowego wydawnictwa. Obaj zatem jakoś przepchali się przez sita selekcji, zainstalowane u wejść do liceów, a następnie uniwersytetów. I jakoś nie potrafię sobie wyobrazić, że Marcela „przestał być sobą”, gdy dzięki swemu doktoracie na UŚ, zaczął publikować bajki na ulubiony przezeń temat ‘fantasy, science fiction, biznes, finanse’, etc. A to, że są to BAJKI NIEPIĘKNE, których młodym ludziom polecałbym nie czytać, już same ich tytuły sugerują, jak choćby ten „Selekcje”.

Porównując osobiste historie szkolnej edukacji Marceli oraz jego Wydawcy, z FIKCJĄ błogosławionej przez nich deskolaryzacji, nie trudno dostrzec iż obaj są HIPOKRYTAMI. Która to cecha „hebraistów” wyraźnie odróżnia ich od „hellenistów” obecnie intensywnie tępionych w całym Imperium Americanum. Jak zauważyłem, przeglądając rzeczoną książkę u mojej znajomej, Marcela opierając się w znacznym stopniu na pracach Ivana Illych’a, propaguje taką organizację szkoły powszechnej, w której uczyła by się wspólnie tych samych przedmiotów, młodzież od 8 do 20 roku życia. (Anarchizującego Ivana Illych’a słuchałem osobiście, jak przemawiał w auli WHO/OMS w Genewie w latach 1970, miał wtedy sporo racji, mówiąc o „przegięciach” światowej służby medycznej; sam Illych niewiele miał doświadczeń z normalną szkołą, jako że już w wieku lat 15 został usunięty z liceum jako osobnik pochodzenia żydowskiego; zapewne jego niechęć do „rujnującej życie” skolaryzacji nie ukształtowała, wymagająca dość znacznych wysiłków poznawczych nauka licealna, której w praktyce nie zaznał, ale lata jego młodego życia spędzone przezeń w seminariach duchownych oraz na studiach teologicznych, a następnie gdy zarabiał jako ksiądz na życie.)

Cokolwiek by powiedzieć, wspólny program edukacji, dla młodzieży pomiędzy 8 a 20 rokiem życia, to ZBRODNIA PRZECIW LUDZKOŚCI. W tym okresie młodzi ludzie przechodzą kolejne stadia swego rozwoju, także umysłowego, dość szczegółowo opisanego przez biologa oraz psychologa Jeana Piageta. W wieku lat 8 nie zaczyna się przecież uczyć dzieci obcych języków, bardziej szczegółowe zapoznawanie się z matematyką i fizyką przesunięte jest do wyższych klas liceów i tak dalej.

Projekt „ujednoliconego nauczania” między 8 a 20 rokiem życia, wyraźnie nacelowany jest na wymuszenie u ludności „zapomnienia” podstaw matematyki (brak zrozumienia istoty procentu składanego!), oduczania „wrogich” (np. rosyjskiego) języków obcych, zamazania geografii sugerującej, że Ziemia jest kulą, oraz wykładania biologii ograniczonej do oglądania kolorowych obrazków, bez słowa o tym, w jaki sposób te bogate, często już wymarłe, formy życia powstały (w ciągu zaledwie 10 tysięcy lat, wg 86-letniego obecnie, wyhodowanego w Anglii leśnika Macieja Giertycha!).

Bez żadnej przesady, tak jak w wypadku prac Chomsky’ego o „bezruchowym nabywaniu kompetencji językowych”, Changeux „o eliminacji neuronów” w procesie uczenia się, czy Giertycha o (D)EWOLUCJI nauki, przy jednoczesnej hipertrofii religii, tak i w wypadku pomysłów deskolaryzacji doktora UŚ Marceli i jego „Znak” wydawcy, chodzi o Zabezpieczenie Interesów Finansowych BOGÓW Planety, skłębionych, jak najzwyklejszy KOŁTUN w Deep State USA i jego rozlicznych agenturach, choćby tej loży (J)P2 w Watykanie. Te przecież szacowne instytucje niepomiernie się starają, by ludność przestała się zastanawiać dlaczego, wraz z nagłym upadkiem ZSRR, dla „zwykłych” ludzi codzienna żmudna i głupawa „walka o byt” stała się „wyrokiem na życie”, podczas gdy dla „wybrańców” świat oferuje wszelkie możliwe wygody, bez potrzeby kiwnięcia przez nich palcem. A sprawa jest prosta. Jak podkreślił to w swej „Polityce” Arystoteles, BANKIERÓW NALEŻY ZNIENAWIDZIĆ, BO SIĘ BOGACĄ NIC NIE ROBIĄC. Jednak by dostrzec dlaczego tak się dzieje, konieczna jest, niestety, umiejętność kalkulowania procentu składanego, zupełnie nie zrozumiałego dla dzieci w wieku lat 8 (w wypadku jednego z mych znajomych, posiadającego tytuł mgr inż., także w wieku lat blisko 50).

3 B. Estetyka ukraińskiego, para-religijnego „ruchu narodowego” wzorowanego na osiągnięciach biblijnych mozaistów (mojżeszowców)

Powyżej zamieściłem fotografię odręcznej kopii, po ukraińsku, liczącego tylko 10 słów „testamentu” bohatera narodowego Ukrainy, syna grekokatolickiego popa, Stephana Bandery (mającego ponoć zalewie 152 centymetry wzrostu). Przeglądając nazwy narodów, które „Bóg” nakazał wyniszczyć „synom Bandery” do których zaadresowane jest to krótkie przesłanie, to w wypadku Polaków oraz Żydów na Zachodniej Ukrainie ten „Testament” dość dokładnie w latach 1942-47 został zrealizowany. Jednak sprawa wyniszczenia Węgrów na Zakarpaciu się ślimaczy, a nagle „samowymarłych” bolszewików zastąpili Rosjanie w południowo-wschodnich „obłastiach” ukraińskiego NOWOTWORU państwowego. (Te „obłasti” w 1921 roku dołączył Lenin do Związkowej Republiki Ukraińskiej, by wyhamować ukraiński nacjonalizm.) No i zgodnie, z powyższym 10 słownym „testamentem” Bandery, od roku 2014, kiedy to jego fani doszli do władzy w Kijowie (dzięki intensywnej pracy nad tym Departamentu Stanu USA), sprawa „wyniszczenia Rosjan” stała się dla kijowskich władz sprawą NACZELNEJ WAGI. (…)

Kim zatem był ten Mojżesz, którego mityczne wyczyny planują powtórzyć, wsparci duchowo przez ich popów Ukraińcy, usuwając z ich „ziemi obiecanej” współczesnych odpowiedników antycznych Kananejczyków, Chetytów, Amorytów i tak dalej? Sławny żydowski filozof Filon, działający w diasporze żydowskiej w Aleksandrii dokładnie w tym samym okresie co Szaweł alias Paweł w Jerozolimie, tak opisał „boże” pochodzenie jego mądrości:

“Bez zmęczenia żyje ten, komu Bóg z obfitości i łaskawości użycza dóbr doskonałych. I przeciwnie, ten kto przez wysiłek zdobywa cnotę, okazuje się mniej znaczącym i mniej doskonałym niż Mojżesz, który bez trudu i łatwo ją otrzymuje od Boga. …podobnie jak rzecz niedoskonała (wygląda) w porównaniu z doskonałą, tak samo człowiek uczący się w porównaniu z mającym wiedzę w sobie.”(Alegoria Praw, ks. III, str. 135)

Z tej, typowo żydowskiej alegorii, nie rozróżniającej między zachowaniem się zoon-żywiny a przedmiotami nieożywionymi wynika, że Mojżesz niezbyt się w młodości natrudził, pragnąc dobrze poznać świat wokół niego. Jego wyczyny w wieku dorosłym są dowodem, że posiadał on mentalność wg Piageta charakteryzującą 10-12 latka, któremu się egoistycznie wydaje, że cały świat może należeć do niego.

Jakiż bowiem Grzech popełniali ci żydowscy „czciciele Złotego Cielca”, których Mojżesz kazał wymordować pod górą Synaj? Na całym podówczas Bliskim Wschodzie popularny był kult JURNEGO I ODWAŻNEGO BYKA, którego żywy okaz, w czasie świątecznych procesji w Egipcie, dodatkowo upiększano narzutą ze złota i drogich kamieni. Ten byk APIS był wcieleniem głównego egipskiego boga OZYRYSA, którego kult rządzący w Egipcie greccy Ptolemeusze, wprowadzając monoteistyczny kult Ozyrysa-Apisa (Serapisa), powiązali z kultem głównych greckich bogów, w szczególności Dionizosa, zdolnego do przemiany wody w wino, oraz Asklepiosa, wzbudzającego przedwcześnie zmarłych. (Według coraz częściej głoszonych hipotez, ten greko-egipski SERAPIS, znany także jako Serapis-Christus, stał się pierwowzorem zachowań się zrodzonego w Betlejem Jezusa Chrystusa!)

Stąd i „mojżeszowcy”, działający w imię ich BOGA GRABIEŻY I MORDU, mają wywodzącą się ze ich PODŁEJ ZAWIŚCI (patrz 1 Przykazanie Dekalogu!) tendencję do wyniszczania osób oraz ludów czczących bardziej szlachetnych Bogów-Wzorców ludzkiego się zachowania. Korzystając z powyższego skojarzenia, gdy przeskoczymy od HISTORII antycznych religii do HISTORII Najnowszej Globalnej Polityki, znajdziemy odpowiedź dlaczego aktualne Zachodnie Mafiokracje Żydo-Anglo-Banderowskie tak się uwzięły by zniszczyć, wciąż nie zapominający o swej komunistycznej niedawnej przeszłości, Ruski Mir.

Obecna wojna „Kolektywnego Zachodu z Ruskim Mirem, rozciągającym się od Buga i Niemna aż po Władywostok, to jest przecież kolejna odsłona, zainicjowanej pod Górą Synaj wojny wypchanych Obłudą i Chciwością HEBRAISTÓW z czczącymi Męstwo i Dojrzałą Mądrość (PROTO) HELLENISTAMI. Ci pierwsi, dzięki zastosowaniu przez nich, pod koniec II WŚ, POTWORNOŚCI liczonych w setkach tysięcy ludzi, CAŁOPALEŃ lmiast niemieckich, a następnie miast Japonii (tych przy użyciu wynalezionej przez europejskich Żydów Bomby Atomowej), bez reszty zdominowali już wcześniej silnie zhebraizowane, „oceaniczne” imperia Anglosasów. A ci drudzy zaczęli się odradzać, pod koniec XIX wieku, zarówno we Wschodniej jak i Zachodniej Europie, dzięki upowszechnieniu się silnie zhierarchizowanego LAICKIEGO szkolnictwa – patrz Arnold, patrz Zieliński w cz. 1.

Post Scriptum

Niektórzy czytelnicy tego wpisu się buntują, że ważyłem się wstawić weń obrazek KRZYŻ PAŃSKIEGO, wmontowanego w GWIAZDĘ DAWIDA.  A przecież bardzo podobny obrazek mamy, na OKŁADCE niedawno wydanej “Biblii dla młodych”. Na niej ten KRZYŻ WYRASTA Z MENORY, symbolizującej MĄDROŚĆ IZRAELA. Niewątpliwie podkładem do tego obrazka było OBJAWIENIE św. Pawła iż “CHRZEŚCIJAŃSTWO WYROSŁO Z (POGAŃSKIEJ) DZICZKI wszczepionej webrew naturze, w ŻYZNY KORZEŃ DRZEWA OLIWNEGO (JUDAIZMU) - Rzym. 11:24

Koniec Części Drugiej

“Wegetatywizm” językowych koncepcji Chomsky’ego w świetle “konstruktywizmu” Jeana Piageta

Jest to rozdział 8 pracy doktorskiej Marka Głogoczowskiego, zatytuowanej “(Antyzoologiczna) filozofia polityczno-społeczna Noama Chomsk’ego”, UŚ rok 2002/2003

W poprzednim rozdziale staraliśmy się, po przedstawieniu tezy Kartezjusza, iż pojęcie boga (w Trójcy Jedynego?) jest nam wrodzone, zademonstrować popularną wśród psychologów antytezę, mówiącą iż wszystkie posiadane przez nas pojęcia (w tym i boga) stopniowo konstruujemy w ciągu życia, dzięki naszym aktywnym, zmysłowym oddziaływaniom z otoczeniem. Spełniająca wymóg Heglowskiej trójjedni, synteza dokonana przez Jeana Piageta głosi, że dziedziczymy po przodkach nie tyle gotowe pojęcia, ile podstawowe zasady funkcjonowania inteligencji ruchowo-zmysłowej ¹ (s. 39-46, 74-77, i 172-175 [65]). Dzięki takiemu wyposażeniu dziedzicznemu i po dokonaniu odpowiednio ukierunkowanych wysiłków ułatwionych “akuszerską”, maieutyczną pracą nauczycieli, stajemy się zdolni (by użyć języka Platona) dokonać anamnezy, czyli przypomnienia sobie (rekonstrukcji) najbardziej ogólnych pojęć (względnie nawet Nieśmiertelnych Idei), które znali już nasi co bardziej wyćwiczeni w rozumowaniu przodkowie. Wśród tych Dostojnych Przodków z pewnością nie ma ani Kartezjusza, ani Augustyna, ani tym bardziej “Ojca chrześcijańskiej głupoty” Apostoła Pawła². (Mamy natomiast wśród nich wielu “pogan”: oczywiście Sokratesa oraz Platona, a także zapewne nie lubianego przez Augustyna Persa nazwiskiem Manicheusz i Chińczyka zwanego Konfucjuszem.)

Jak w tej piagetowskiej optyce ‘konstruowania’ (a więc nie ‘nabywania’ jak w sklepie) idei, przedstawia się postulowany przez Noama Chomsky’ego inneizm (‘wrodzoność’) podstawowych struktur gramatycznych przyswajanych sobie przez ludzi? W tym podrozdziale autor proponuje odwrócić cykl wywodów przedstawionych w podrozdziale poprzednim. Jako TEZA będzie przez nas wyeksponowana ‘animistyczno-konstrukcyjna’ (a ściślej, ‘animalistyczna’, jako że wspólna wszystkim wyższym zwierzętom) teoria Jeana Piageta rozwoju osobowości dziecka, w tym i jego języka; jako ANTYTEZA ‘wegetatywno-inanimistyczna’ teoria wrodzoności wszystkich, ujawniających się wraz z wiekiem, ludzkich struktur poznawczych, których bio-synteza jest tylko “odkręcana” (wyrażenie Chomsky’ego) poprzez przypadkowe bodźce, pochodzące z otoczenia dorastającej osoby. Do realizacji tego zamierzenia wykorzystamy wzmiankowane w rozdziale poprzednim, opublikowane w języku polskim dopiero w roku 1995, dwu tomowe dzieło pod tytułem Noama Chomsky’ego próba rewolucji naukowej [^i,ii], stanowiące sprawozdanie z trwającego przez blisko dwadzieścia lat (1975 – 1995) “dialogu ślepych” między tymi, skądinąd znakomitymi, “mandarynami” światowej nauki końca XX stulecia.

A) J. Piageta teza ‘konstruktywizmu’ (a ściślej ‘re-konstruktywizmu’) struktur poznawczych

 Jak pisaliśmy powyżej, zasadnicza teza nieżyjącego już, genewskiego psychologa i biologa Jeana Piageta brzmi, że struktury poznawcze – więc głównie struktury mózgu, ale i nie tylko mózgu – samo-konstruują się, dzięki aktywnej interakcji danego osobnika z jego otoczeniem, które to otoczenie, zwłaszcza w wieku dojrzewania, po części on sam sobie dobiera. Ten biologiczny proces powoduje, że wszystkie istotne cechy tego otoczenia zostają z czasem zasymilowane (przyswojone sobie) przez endogenne, wewnętrzne struktury CNS, czyli Centralnego Systemu Nerwowego. W szczególnym przypadku ‘przyswojenia sobie’ zasad gramatyki mamy do czynienia z kilkoma, nakładającymi się wzajemnie na siebie zjawiskami:

1) Osobnik zaczyna kojarzyć, że w danym języku występują pewne, sztywne reguły gramatyczne (na przykład, dzieci wychowywane w języku angielskim, przyswajają sobie regułę, że w zdaniach oznajmujących – czyli w zdaniach odtwarzających obraz rzeczywistości – podmiot musi być zawsze przed orzeczeniem).

2) Odruch patrzenia na jakiś przedmiot polega zazwyczaj na dostrzeżeniu najpierw przedmiotu, a potem ruchu jaki on wykonuje. Stąd właśnie, poprzez asymilację (przyswojenie sobie) przez CNS zwykłej kolejności postrzegania, otrzymujemy ‘zwykły’ szyk zdania: najpierw podmiot, potem orzeczenie. (Na przykład w zdaniu samolot leci.)

3) Oczywiście w wypadku gdy najpierw dostrzegamy ruch, a dopiero potem próbujemy określić przedmiot, to osoby posługujące się językiem polskim mają tendencję by zastosować szyk odwrócony (leci samolot lub ptak). W tym wypadku język angielski, ze względu na swój “wrodzony” niedorozwój fleksji, by powiedzieć to samo wymaga użycia aż dwóch zdań: Something flies, it is a plane or a bird.³

Patrząc w ten, zaproponowany przez Jeana Piageta sposób, nie trudno zauważyć, że podstawowe, rzeczywiście uniwersalnie (to znaczy we wszystkich językach) występujące struktury gramatyczne są wytworzonymi przez człowieka narzędziami, służącymi do rekonstrukcji (względnie konstrukcji) obrazu rzeczywistości, czy to wspominanej (czas przeszły), czy obserwowanej (czas teraźniejszy) czy wyobrażanej sobie w przyszłości. Ponieważ narzędzia te posiadamy zazwyczaj “w głowie”, więc możemy śmiało mówić, że zostały one w korze naszego mózgu ‘skonstruowane’ i to skonstruowane dokładnie na takiej samej zasadzie biochemicznej jak u psa Pawłowa zostaje skonstruowany odruch ślinienia się na widok zapalającego się światła o odpowiednim kolorze. Z TEZY PIAGETA wynika zatem praktyczny wniosek, że zasad gramatyki (np. zasad używania odpowiednich czasów) człowiek musi się po prostu uczyć, co odbywa się poprzez powtarzany po wielokroć wysiłek poznawczy, zwany treningiem, względnie wkuwaniem na pamięć.

Oczywiście, przy pewnym wysiłku grupowym jesteśmy w stanie dość szybko nauczyć się – i z powodzeniem stosować w komunikacji wewnątrz grupy – reguł gramatyki odwrotnych do tych, które Chomsky wskazuje jako “uniwersalne” i “wrodzone”. Nawet ograniczając się do ubogiego pod względem możliwości fleksji (odmiany) języka angielskiego, można się na przykład umówić, że w zdaniach oznajmujących będziemy stawiać orzeczenie przed podmiotem, a w pytających na odwrót. I przy pewnej wprawie tę “gramatykę anty-uniwersalną” da się z powodzeniem, w sposób dla członków grupy zrozumiały, stosować. Z tego typu sytuacją spotykamy się zresztą w języku francuskim gdzie, w przeciwieństwie do angielskiego, przydawkę rzeczowną stawia się z reguły po rzeczowniku. (Można też budować gramatykę uniwersalną w jeszcze inny sposób, na przykład tak, jak to czynią Niemcy: w zdaniu podane jest zazwyczaj najpierw solidne omówienie wszystkich możliwych przymiotów podmiotu, a dopiero na samym końcu znajdujemy orzeczenie, z którego się dowiadujemy, co ten tak bogato opisany podmiot robi.)

B) “Wegetatywno-inanimistyczna” antyteza Noama Chomsky’ego

“Rewolucyjna” (patrz tytuł dwutomowego opracowania “Próba rewolucji”) idea Chomsky’ego brzmi następująco:

Uczenie się języka nie jest czynnością wykonywaną przez dziecko, lecz raczej czymś, co mu się przydarza, pod warunkiem, że znajdzie się ono w odpowiednim środowisku. Proces ten jest analogiczny do procesu wzrostu: przy odpowiednim karmieniu i bodźcach zewnętrznych organizm dziecka rośnie i dojrzewa w sposób z góry określony (…) Środowisko decyduje o tym, jak zostaną ustalone parametry gramatyki uniwersalnej, a więc o tym, jaki konkretnie język zostanie nabyty – s. 74 [66].

Ta antyteza koncepcji Piageta (uczenie się jako bierne, nieaktywne formowanie się narzędzi mowy), została przez Chomsky’ego sformułowana wielokrotnie, najwyraźniej w przytoczonym powyżej fragmencie. Takie, na pozór “dziwne” zdanie utrzymywał on będąc już w zaawansowanym wieku lat 57, w około dziesięć lat po słynnej, opisanej w tomie I “Próby rewolucji”, debacie w Opactwie (Abbaye) de Royaumont we Francji, w dniach 10 – 13 października 1975 ⁴.

Jak wskazywaliśmy na wstępie, taka, uparcie broniona przez całe dekady, teza Chomsky’ego jest manifestacją jego “antyzoologicznego” podejścia do problemu rozwoju człowieka: młody osobnik (odpowiednio odżywiany i pobudzany przez docierające doń bodźce zewnętrzne) rośnie dokładnie w taki sam sposób jak kryształ soli w roztworze nasyconym, do którego to roztworu wrzucamy, w odpowiednich miejscach oraz momentach, “bodźce zewnętrzne” w postaci zarodzi kondensacji – tak dokładnie, zgodnie z zasadami biologii molekularnej, przebiega proces biosyntezy ⁵, będący podstawą wzrostu zarówno roślin jak i zwierząt. Młody człowiek zatem nie wykonuje samodzielnie czynności poznawczych. Na odwrót, to jego środowisko uruchamia wewnątrz niego – poprzez rozmaite ‘bodźce’ i ograniczenia, przez Chomsky’ego zwane ‘parametrami’ – przekrętła (switches? knobs? – M.G.), które uruchamiają cały system (by użyć przetłumaczonych na polski słów Chomsky’ego na s. 74 [66]).

W opinii zatem Chomsky’ego dziecko ucząc się – tzn. według niego, biernie ‘nabywając’ – elementy mowy, nic samodzielnie nie tworzy, wszystko czego się ono na pozór uczy jest li tylko ‘ujawnianiem’ zakodowanych w jego strukturach genetycznych informacji, istniejących w nim od samego jego poczęcia (a nawet i wcześniej, bo Chomsky jest przekonany, że zdolności językowe powstały w dalekiej prehistorii, w drodze przypadkowej genetycznej mutacji, która doprowadziła do powstania ‘myślącego’ gatunku ludzkiego – s. 102 [66]). Dosłownie, według niego osoba ucząca się języka musi również opanować jednostki leksykalne i ich właściwości. Zadanie to zdaje się w dużym stopniu polegać na dopasowywaniu “etykietek” do istniejących już pojęć (ibid. s.74). Chomsky tutaj sugeruje, że dziecko nabywa zdolności językowe tak jak osoba dorosła, która uczy się obcego języka poprzez dopasowywanie nowych “etykietek” do wcześniej już jej znanych pojęć. Pojęcia te, według Chomsky’ego, istnieją już wcześniej, ukryte wewnątrz dziedziczonego przez każde normalne dziecko kodu genetycznego.

Pomimo, iż w następnym zdaniu Chomsky zapewnia nas, iż “konkluzja ta jest zaskakująca co nie zmienia faktu, że jest ona zasadniczo słuszna“, to nie zmienia to faktu, iż jest ona zasadniczo błędna. Ten błąd wyraźnie wynika z tego, że Chomsky niezbyt dokładnie pamięta swoje własne dzieciństwo. (A najprawdopodobniej także z tego, że w wieku dorosłym nie interesował się on bliżej – w przeciwieństwie do Piageta – rozwojem mowy u dzieci). Mamy przecież przykłady – i to dość liczne – że dzieci, imitując mowę dorosłych, w pierwszej fazie uczenia się posługiwania się językiem często tworzą swe własne słowa, a nawet i swe własne struktury gramatyczne, które wydają się im być podobne do tych, które używają dorośli ⁶.

Skąd zatem się wzięło przeświadczenie Chomsky’ego-lingwisty, że wszystkie istotne pojęcia oraz sztywne struktury językowe każdy, genetycznie nie upośledzony, człowiek ma zakodowane w swym, dziedziczonym za pomocą komórek rozrodczych, genomie? Jak się dokładnie czyta omawiany tutaj artykuł “Spojrzenie w przyszłość”, to dość łatwo można się zorientować, że to przekonanie jest logiczną pochodną “roślinnego” wyobrażania sobie przez Chomsky’ego procesu uczenia się, jakie “odkręcił” (switched-on, turned-on?) on w sobie, pod wpływem bodźców dostarczonych mu przez środowisko inspirujące jego pracę naukowo-twórczą. Pisze on mianowicie:

Zgodnie z tradycyjnym (? – M.G.) przekonaniem (…) nauczanie bardziej przypomina hodowlę kwiatu, któremu pomaga się rosnąć na jego własny sposób, niż napełnianie (nabijanie?) pustej butelki. Każdy dobry nauczyciel doskonale wie, że w procesie przekazywania wiedzy metody nauczania i zakres materiału odgrywają niewspółmiernie mniejszą rolę niż umiejętność rozbudzania zainteresowań uczniów (…) To, czego nauczą się w sposób pasywny zostanie szybko zapomniane (…) To natomiast co odkryją samodzielnie, kierując się naturalną ciekawością i impulsem twórczym, nie tylko utkwi na długo w pamięci… etc. (s. 74 [66]).

Pomińmy sprawę, że do pedagogiki, czyli do metody nauczania należy z definicji także umiejętność rozbudzania zainteresowań uczniów. Przytoczona powyżej opinia, według Chomsky’ego tradycyjna (?), że nauczanie można przyrównać do hodowli kwiatu⁷, dla autora niniejszej dysertacji wydaje się być istotnym novum, w przeciwieństwie do (nie popieranego przez Chomsky’ego) znanego porównania nauczania do napełniania “olejem” głowy⁸. Jeśli jednak będziemy się trzymać porównania z kwiatami, to należy się zapytać, czegóż to kwiat (roślina) się uczy, gdy jest podlewany, oświetlany i użyźniany nawozami aby rósł jak najpiękniej? Jak już pisaliśmy, w zasadzie wegetatywny proces wzrostu roślin polega na syntezie w jej wnętrzu, cyklicznie powtarzających się łańcuchów “liniowych” kryształów organicznych, stąd wzrost roślin traktuje się jako najmniej “animowany”, czyli ożywiony.

Przecież jest to rzecz ogólnie znana, że rośliny – w przeciwieństwie do ptaków i czworonogów – “uczą się” tyle co nic, a jeśli to rzeczywiście robią w warunkach stresowych, to w sposób “skokowy”, opisany przez Hugo de Vriesa, czy Barbarę McClintock [ⁱⁱⁱ]. Jeśli zaś chodzi o porównania “tradycyjne”, to zwykło się porównywać uczenie się człowieka ani nie do hodowli kwiatów, ani nie do napełniania butelek (względnie zapisywania “pustej tablicy”, tabula rasa, która jakoś nam w głowach wyrasta sama), ale właśnie do tresury zwierząt: już przecież Sokrates w swej “Obronie”, wygłoszonej dokładnie 2400 lat temu, przyrównywał dobrego nauczyciela do zawodowego ujeżdżacza koni. Nie jest także prawdą to, że “to, co człowiek nauczy się w sposób pasywny, jest szybko zapominane”. Autor niniejszej pracy uczył się w liceum i wielkiej ilości dat historycznych i wierszy Kochanowskiego i nawet takich, przestarzałych maksym jak κτεμα εσ αι (zapamiętaj raz na zawsze) czy repetitio est mater studiorum (powtarzanie jest matką uczenia się). Co ciekawsze, te pasywnie “wkuwane” na pamięć formułki i daty, w dalszym ciągu jego życia okazały się być przydatnymi do formułowania coraz bardziej złożonych pojęć oraz teorii, a szczególnie tych, o których Chomsky pisze, iż są one niezwykle trudne do ujęcia w jego “roślinnej” optyce procesu uczenia się. Na przykład w tomie I “Próby rewolucji”, w rozdziale “O strukturach poznawczych i ich rozwoju” Chomsky stwierdza:

Trudno przewidywać, czy odkryjemy interesujące własności wspólne dla wszystkich LT(O,D) tj. Teorię Uczenia Się (Learning Theory) dla dowolnych gatunków (O) i Dziedzin (D). Byłoby to jednoznaczne z poszukiwaniem czegoś takiego jak “ogólna teoria uczenia”. O ile wiem, perspektywy dla takiej teorii nie są bardziej obiecujące niż dla “ogólnej teorii wzrostu” (…) kreślącej zasady wzrostu dowolnych organów u dowolnych organizmów.

W tych zdaniach z 1975 roku widać bardzo wyraźnie, występującą i w późniejszych jego pracach, tendencję do porównywania procesu uczenia się do biernego wzrostu, charakteryzującego w szczególności świat roślinny. Jak już jednak zauważaliśmy, rośliny uczą się, w normalnych warunkach, prawie niczego. Zewnętrzne “parametry” (tak Chomsky określa ograniczenia oraz zasoby środowiska) mogą rzeczywiście spowodować, że roślina będzie miała rozmaite formy i rozmiary, ale tego biernego przystosowania nie zwykliśmy nazywać uczeniem się.

Na czym zatem polega uczenie się istot zwanych zwierzętami, posiadających i organa ruchu, pozwalające im wybierać środowisko i zmysły, zezwalające na szybką reakcję na zmiany w otoczeniu? Przecież to na podstawie obserwacji zwierząt – a nie roślin – Iwan Pawłow podał bardzo generalną LT (Learning Theory), w pełni stosującą się także do ludzi: nie tylko zwykłe, “tresowane” odruchy warunkowe, ale także wszystkie, coraz bardziej złożone pojęcia, budujemy poprzez kojarzenie (asocjację) w korze mózgowej zjawisk dostrzeganych (bardziej ogólnie, doświadczanych) czy to jednocześnie, czy w określonej kolejności. (Już Arystoteles przed z górą dwoma tysiącami lat, tę ‘asocjacyjną’ metodę budowy pojęć ogólnych nazwał indukcją.)

Jest jeszcze kilka innych, jak najbardziej generalnych zasad LT(O,D) stosujących się w przypadku wszystkich wyższych zwierząt (O) i we wszystkich, bez żadnej przesady, dziedzinach (D). Jedna z nich brzmi w uszach pracującego na MIT rodowitego Amerykanina niewątpliwie egzotycznie, jak gdyby z innego świata: repetitio est mater studiorum. Nie trudno wskazać dlaczego Chomsky ignoruje tę LP (Learning Practice – Praktykę Nauczania). Wynika to bezpośrednio z jego wyobrażenia sobie mechanizmów rozwoju struktur poznawczych, według niego podobnych do rozwoju przysłowiowej umysłowej “rzodkiewki”: ponieważ pozbawione narządów ruchu rośliny nic (w zasadzie) nie powtarzają, więc też i nic (w zasadzie) się nie mogą uczyć.

Do zasad uczenia się wyszczególnionych powyżej warto dodać jeszcze jedną, zwaną potocznie “małpowaniem” czyli aktywną imitacją. Na imitacji polega przecież w znacznym stopniu tworzenie zasobu słów w każdym języku, na przykład w języku angielskim aż do 80 procent słów pochodzi z łaciny; tworząc we wczesnej młodości język własny nie tylko imitujemy słowa słyszane u innych, w języku polskim mamy pełno słów dźwiękopodobnych, będących imitacją zwykłych, nieartykułowanych dźwięków w naszym otoczeniu, takich jak chrząkanie, charczenie, bzykanie, pukanie, stukanie i tak dalej. Za pomocą jakiej jednak teorii możemy starać się opisać te banalne metody LP (Learning Practice) wszystkich zwierząt i ludzi we wszystkich dziedzinach?

C) Chomsky jako “homo ignorans” w zakresie konstruowania wiedzy

 Taki właśnie dopisek autor niniejszego opracowania zakreślił samorzutnie nad tytułem artykułu Chomsky’ego “Spojrzenie w przyszłość: perspektywy badań nad ludzkim umysłem” z 1988 roku, zamieszczonym w tomie II “Próby naukowej rewolucji”. O co mianowicie chodzi w nim dr Chomsky’emu? Choć to w pracy naukowej może zabrzmieć “politycznie niepoprawnie”, ale autor “Spojrzenia” propaguje metodę, która 40 lat temu w liceum im. Nowodworskiego w Krakowie, nosiła nazwę “lenistwa poznawczego”. Na str. 96 pisze on na przykład:

Wydaje się, że mamy istotne, wręcz przytłaczające dowody na to, iż podstawowe aspekty naszego życia umysłowego i społecznego, wśród nich także i język, są zdeterminowane jako część naszego wyposażenia biologicznego i że nie są nabywane przez proces uczenia się, a tym bardziej przez trening.

Od razu chciałoby się zapytać, jakie to dowody prof. Chomsky potrafi przytoczyć na poparcie swej tezy, jako że przykładów na poparcie tezy odwrotnej – że zarówno rozwój osobowy jak i społeczny osiąga się poprzez wzajemny “trening” – czy to dzieci między sobą, czy ich uczenie się od rodziców oraz od wyspecjalizowanych w tej czynności nauczycieli – mamy bez liku. Nawet tego języka, w zakresie opanowania którego Chomsky uchodzi za specjalistę, dzieci uczą się właśnie poprzez samorzutny trening, polegający na imitacji dźwięków i ruchów osób od nich starszych. (Tak zwane “dzikie dzieci”, wychowane przez dzikie zwierzęta, które to dzieci gdzieś do połowy XIX wieku spotykano jeszcze czasem w Europie, a potem już tylko w Indiach, po powrocie w społeczność ludzką w wieku przekraczającym 8-10 lat, nie potrafiły się już nauczyć dźwięków ludzkiej mowy. Wskutek braku, w tak zwanym ‘okresie krytycznym’ rozwoju ich strun głosowych, w ich otoczeniu istot posługujących się mową, której dźwięki mogłyby naśladować, struny głosowe tych dzieci pozostały niewykształcone i nieme na resztę ich życia.)

Rozmaitych przykładów, ilustrujących do jakiego stopnia odpowiedni trening jest konieczny do pełnego wykształcenia się organów, które spontanicznie formują się tylko w zarodkach, mamy bez liku. Przecież “ustawianie” psa myśliwskiego do polowań, czy ujeżdżanie konia – a także nauka jazdy konnej – opiera się na powtórzonych po wielokroć ćwiczeniach w młodym wieku, które to ćwiczenia powodują, że jeździec i koń (względnie pies i jego właściciel) zaczynają się zachowywać jak harmonijnie zespolony ‘międzygatunkowy’ organizm.

Oczywiście to samo odnosi się do “dopasowywania się nawzajem” ludzi i bez ‘treningu społecznego’ od wczesnej młodości nie można byłoby sobie wyobrazić życia w jakimkolwiek społeczeństwie, nie mówiąc już o tym amerykańskim, specjalizującym się w opisanej przez Chomsky’ego tresurze Political Correctness (PC). Co więcej, jak wskazywaliśmy powyżej, bez tego wzajemnego, międzyludzkiego ‘treningu’, nie można by praktykować języka angielskiego, a zatem nie byłaby znana szerzej “gramatyka uniwersalna”, na rozwikłaniu której tajników nasz profesor z MIT zrobił światową karierę.

Swą tezę o “roślinnym” charakterze wzrostu organów, zarówno zwierząt jak i ludzi, Noam Chomsky ilustruje przykładem, iż ptak nie uczy się posiadania skrzydeł, lecz one mu rosną, ponieważ jest tak skonstruowany dzięki swemu wyposażeniu genetycznemu (s. 100 [66]). To jest prawda, ale tylko powierzchowna. Przecież jest znanym w embriologii, że aby uruchomić (‘odkręcić’, switch-on) syntezę niektórych organów – a zwłaszcza kończyn – koniecznym jest aby zwierzę dokonało, jeszcze w okresie embrionalnym, kilka tak zwanych “ruchów twórczych”. Młody zaś ptak, któremu w okresie krytycznym wzrostu zwiąże się skrzydła, ryzykuje pozostanie bezlotem na resztę swego życia. Podobnie zresztą jak kot, któremu przez pierwsze trzy miesiące po urodzeniu zasłania się oczy i który po tym okresie krytycznym dla rozwoju jego wzroku wzrostu staje się zwierzęciem prawie ślepym na resztę swego życia. Ten ostatni przykład Chomsky znał i na jego podstawie pisze w omawianym artykule, że do pełnego wykształcenia się organów potrzebne jest bogate w bodźce środowisko. Niestety nie zdaje się kojarzyć, że to właśnie środowisko – złożone na przykład przedmiotów o różnych formach, widzianych z różnych odległości przy różnych warunkach oświetlenia – narzuca oku (zarówno kota jak i człowieka) konieczność nieustannego treningu mięśni oka, zmuszanych do szybkiej akomodacji grubości soczewki i szybkich zmian średnicy źrenicy, nie mówiąc już o mięśniach, które poruszają gałkę oczną. I ten trening, praktycznie od momentu urodzenia, jest absolutnie konieczny aby oczy ssaków (a więc i ludzi) stały się w pełni funkcjonalne. Przecież proste “doświadczenia”, jakie młodzi ludzie w krajach ztechnicyzowanych robią dzisiaj na sobie samych, unieruchamiając na całe godziny gałki oczu przed ciągle tak samo oświetloną i widzianą z tej samej odległości książką względnie ekranem, w wieku późniejszym prowadzą do ich kalectwa, polegającego na nabytej (i zazwyczaj potem dziedziczonej zgodnie z prawem Mendla) krótkowzroczności!

Choć profesor Chomsky ma w tej kwestii zdanie przeciwne (patrz cytat powyżej), to żaden układ mięśniowy nie jest w stanie osiągnąć swej dojrzałości bez odpowiednich ćwiczeń (inaczej zwanych treningiem, względnie nawet tresurą). Organem zaś, który jest w zasadzie jednym wielkim mięśniem, jest właśnie ludzki język, w sprawach funkcjonowania którego Noam Chomsky uchodzi za światowej sławy specjalistę! Spośród trzech wyszczególnionych przez nas elementów, składających się na LP (Learning Practice), dwa polegają na wymagających użycia mięśni ruchach (praktyka repetitio oraz imitatio) i tylko “odruch myśli”, polegający na kojarzeniu, inaczej zwanym indukcją, wydaje się przebiegać wewnątrz kory mózgowej w bierny ‘wegetatywny’ sposób, nie wymagający użycia żadnych mięśni. (By dokonać jednak skojarzenia, nasz układ mięśniowo-sensoryczny musi być po wielokroć poruszony – a więc nie jednorazowo lecz wielokrotnie ‘odkręcony’ – czy to przez nas samych, czy też przez pochodzące z otoczenia bodźce, przez Jeana Piageta zwane ‘perturbacjami’.)

Jak już pisaliśmy, zgodnie ze swym “roślinnym” wyobrażeniem o wzroście struktur poznawczych, Chomsky totalnie neguje rolę endogennego (czyli dokonywanego przez podmiot) wysiłku (treningu) w trakcie rozwoju personalnego i społecznego ludzkich jednostek. Przez grzeczność (politeness) nie będziemy tutaj komentować, jak taka Learning Theory musi rzutować na stosunek tego sławnego uczonego nie tylko do nauczycieli wychowania fizycznego, nauczycieli historii oraz matematyki, ale także i na jego stosunek do nauczycieli języków. Czy jednak w ten ‘beztreningowy’ sposób Chomsky sam się czegoś nauczył? Z jego biografii wynika, że język angielski oraz hebrajski poznał on w dzieciństwie i stąd nie może pamiętać jak początkowo zniekształcał słowa, robił błędy w składni, dokładając wysiłków by imitować dorosłych. Z kolei ze wstępu do omawianej w rozdziale III niniejszej pracy, książki “Language and Responsability” wynika, że ten wywiad-rzeka był przeprowadzony w języku angielskim ze strony Chomsky’ego i we francuskim ze strony Mitsu Ronat, co sugeruje pewną językową ułomność (niekompetencję) obojga tych lingwistów. A jeśli po okresie dzieciństwa Chomsky się nie nauczył już żadnego dodatkowego języka, to zrozumiała staje się jego niemożność wyobrażenia sobie Learning Theory (LT) szerszego zasięgu.

 D) Próba zoologizacji ‘roślinno-inanimistycznych’ koncepcji rozwoju poznawczego Noama Chomsky’ego

 Nie posiadając (w przeciwieństwie do autora niniejszej pracy) szerszych doświadczeń życiowych w lingwistyce stosowanej na co dzień, Noam Chomsky ma jednak dobrą intuicję ogólnego, biologicznego aspektu wzrostu organu zwanego umysłem. Jak już wspominaliśmy, twierdzi on, że próbować podać jakąś LT dla umysłu jest równie trudno jak podać ogólną teorię wzrostu organów. Jeśli się ograniczamy do domeny botaniki (czyli do hodowli na przykład kwiatów), to rzeczywiście może wydawać się to trudnym, jako że rośliny uczą się nic lub niewiele. Natomiast gdy rozszerzymy nasze badania na dziedzinę zoologii, to dość łatwo, patrząc wstecz, (a więc nie w przyszłość jak próbuje to robić Chomsky) możemy dokonać ‘powtórnego odkrycia’ jak najbardziej generalnej teorii wzrostu organów u zwierząt. Po prostu już w roku 1807, w traktacie Filozofia zoologiczna [^iv] (La philosophie zoologique) francuski przyrodnik Jean Baptiste de Lamarck podał tak zwane “Prawo biologii” (a ściślej, zoologii, bo ograniczył je do zwierząt), które według niego brzmi w sposób następujący:

U każdego zwierzęcia, które nie przekroczyło kresu swego rozwoju, częstsze i stałe używanie jakiegoś narządu wzmacnia stopniowo, rozwija, powiększa ten narząd i daje mu siłę proporcjonalną do długości czasu używania go, podczas gdy stałe nieużywanie takiego narządu nieznacznie go osłabia, uwstecznia, zmniejsza stopniowo jego zdolność i w końcu powoduje jego zanik ⁹.

I właśnie to prawo biologii (ściślej, zoologii) warto zastosować do budowy ogólnego modelu rozwoju ludzkich struktur poznawczych. Warto też wykorzystać nasz ‘zoologiczny’ model do bardzo już precyzyjnych przewidywań, dotyczących koniecznych skutków ewentualnej próby zastosowania w praktyce społecznej filozofii Noama Chomsky’ego.

Otóż z naszych organów to właśnie mózg, a w szczególności kora mózgowa, najbardziej przypomina swą budową gąszcz nawzajem zrośniętych ze sobą ‘krzewów’ o bardzo ograniczonych możliwościach ruchu i o stosunkowo jednorodnej pod względem biochemicznym strukturze. Jak to dawno zauważyli neurolodzy, te gałęzie ‘super-krzewu’ jakim jest CNS (Centralny System Nerwowy), które są pobudzane (‘perturbowane’, zaburzone) przez napływające do nich impulsy chemiczne bądź elektryczne, mają tendencję do wzrostu i do tworzenia nowych odgałęzień, te zaś, do których impulsy nie dochodzą, więdną, a nawet i zupełnie zanikają. (Co potwierdzają doświadczenia chociażby z obcięciem zwykłych wąsów czuciowych na nosie szczura – patrz dane M. Cowana [^v], przytaczane w Atrapach i paradoksach nowoczesnej biologii [62] napisanych już blisko 20 lat temu przez autora niniejszego opracowania.)

Mówiąc obrazowo, impulsy dochodzące do CNS, czy to od naszych mięśni, czy od naszych zmysłów, stanowią rodzaj “pokarmu” dla ‘super-krzewu’ jakim jest kora mózgowa. Pozbawienie zmysłów ich podniet, podobnie jak pozbawienie naszych układów mięśniowych możliwości wykonywania ruchów, w sposób automatyczny prowadzi do atrofii i uwiądu tych odgałęzień CNS, które nie są “odżywiane”. Na odwrót, te rejony CNS, które są często pobudzane, zgodnie z lamarckowskim Prawem Zoologii, rosną i nawet wypuszczają nowe pączki oraz “kwiaty” w postaci emiterów oraz receptorów “pyłków” (chemicznych neurotransmiterów) rozsiewanych przez te centra. To co w pedagogice określa się jako trening poprzez powtarzanie, wewnątrz kory mózgowej przekłada się na automatyczny wzrost i “kwitnienie” neuronów sprzężonych z “ćwiczącymi” organami. W sytuacji zaś gdy dwa lub więcej ośrodki neuronalne zaczynają “kwitnąć” jednocześnie, następuje ich wzajemne “zapylenie się” cząsteczkami neurotransmiterów, wskutek czego rodzi się wkrótce “owoc”, w postaci coraz bardziej trwałego, międzyneuronalnego połączenia. To nowe połączenie wewnątrz CNS, na język ‘zewnętrzny’ organizmu przekłada się jako nowe skojarzenie, nowy odruch warunkowy, czy nawet nowe pojęcie, powstałe w umyśle na drodze indukcji.

 Co zatem zewnętrzne ‘parametry’ (będące rodzajem bądź ograniczeń, bądź innych bodźców) ‘odkręcają’ w korze mózgowej? W sumie bardzo niewiele. Zaburzają one li tylko istniejący status quo, przez co stymulują (switch-on, turn-on, ‘odkręcają’, włączają) syntezę wyrównawczą (powrót do stanu równowagi) układu zaburzonego – czy nawet ‘zburzonego’ – przez te “ukłucia” (bodźce). Z Pierwszego Prawa Zoologii wynika, że w wypadku powtarzania się zaburzeń, synteza wyrównawcza tych zaburzeń będzie miała tendencję do hipertrofii, co Jean Piaget nazwał ‘wyrównaniem z nadkompensacją’ (la réequilibration majorante) i co rzeczywiście najlepiej widać u sportowców ćwiczących swoje mięśnie. Odpowiednich ćwiczeń sportowcy dokonują nie tylko pod wpływem zewnętrznych “parametrów” (np. chęci zdobycia sławy czy pieniędzy), ale i pod wpływem bodźców wewnętrznych (endogennych), polegających na szukaniu osobistej satysfakcji z osiągniętej perfekcji ruchu. Taki samorzutny wzrost doskonałości zachowania, poprzez powtarzane ćwiczenia, obserwuje się nie tylko u sportowców, ale także i u artystów oraz u uczonych pragnących dojść do sedna badanych przez nich zagadnień. W książce “Atrapy i paradoksy nowoczesnej biologii” podajemy nawet całkowicie chemiczną podstawę tego biologicznego (głównie zoologicznego) zjawiska hipertrofii.

Wzrost siły i sprawności wraz z ćwiczeniem jest najbardziej znanym przykładem inteligencji naszych organizmów. Dokładnie w taki sam sposób następuje wzrost kompetencji poznawczej (w tym i językowej) naszego umysłu: im więcej po prostu go ćwiczymy, tym staje się on sprawniejszy i zdolniejszy do konstruowania coraz to bardziej złożonych pojęć, za pomocą których jesteśmy z czasem zdolni dokładnie opisać (a dzięki temu i zdominować) otaczający nas świat. To wszystko, co zostało napisane powyżej, to są rzeczy trywialne, dostępne do sprawdzenia (by użyć własnych słów Chomsky’ego cytowanych w rozdziale I niniejszej pracy) “dla każdego kto, przy pewnym nakładzie pracy, chce się wyłamać z systemu pewnej wspólnej ideologii lub propagandy. Z łatwością przeniknie poprzez mechanizmy zniekształcenia wyprodukowane przez podstawowe grupy inteligencji (naukowej). Każdy jest w stanie tego dokonać… Nauki społeczne (oraz psychologia) w ogólności, a zwłaszcza analiza (procesu uczenia się), jest dostępna dla każdego, kto się zechce tymi sprawami zainteresować. Postulowana przez specjalistów (także lingwistyki oraz genetyki, a więc i przez dr Chomsky’ego) złożoność, głębokość i niejasność tych spraw jest częścią iluzji wytwarzanych przez system kontroli ideologicznej, który ma na celu zrobienie tych problemów odległymi dla ogółu ludności… W wypadku analizy (procesu rozwoju osobowości) wystarczy dostrzegać fakty i chcieć zachować racjonalną linię argumentacji.”

Zaproponowany powyżej “zoologiczny” model wzrostu/atrofii kory mózgowej jest całkowicie dostępny zrozumieniu osób charakteryzujących się, jak twierdzi cytowany powyżej (Mr) Chomsky, “otwartością umysłową, połączoną z normalną inteligencją i zdrowym sceptycyzmem”. Niestety ten model jest najwyraźniej obcy (dr) Chomsky’emu-lingwiście, który stara się przekonywać psychologów, że nawet bez doświadczeń życiowych w naszych głowach rosną samorzutnie odpowiednie, zakodowane wcześniej genetycznie, dojrzałe połączenia międzyneuronalne, zezwalające nam rozumienie nawet bardzo złożonych pojęć. Tymczasem w momencie narodzin mamy w głowach “wrodzone” tylko główne pnie tych połączeń, same neurony znajdują się dopiero w fazie post-embrionalnej i ich wypustki, zwane dendrytami i aksonami, zaczynają dopiero kiełkować. Tak zwana “natura” noworodka ograniczona jest li tylko do kilku wegetatywnych czynności, polegających na ssaniu, oddychaniu, płakaniu i wydalaniu¹⁰.

Odważnie idący na przekór faktom znanym zarówno etologom (specjalistom od zachowania się zwierząt) jak i psychologom, Noam Chomsky w “Spojrzeniu w przyszłość” występuje jako zdecydowany wróg powszechnie znanej tezy, że Konstrukcje umysłowe uważa się za rezultat kilku prostych operacji skojarzeniowych … może tylko nieco wzbogaconych przez zdolność do przeprowadzania indukcji … Te możliwości mają być wystarczającym źródłem wszystkich osiągnięć intelektualnych człowieka, w tym i języka. … W związku z tą swą wrogością do powszechnie znanych form uczenia się, zadaje on pytanie: dlaczego intelektualistom tak bardzo zależy na tym by wierzyć, że człowieka kształtuje doświadczenie, a nie jego własna natura?

Na to, na pozór retoryczne pytanie chciałoby się odpowiedzieć znakomitemu lingwiście-mechanikowi, w sposób możliwie kulturalny: otóż jest trywialnością spostrzeżenie, że ludzka natura zmienia się wraz z wychowaniem. Początkowo czysto wegetatywna natura “konsumpcyjno-wydalnicza”, jaką reprezentuje noworodek, wraz z pojawieniem się u dziecka zalążków myślenia, zaczyna przybierać formę ‘dziecięcego egoizmu’, która trwa zazwyczaj do lat kilkunastu. W szczególnych wypadkach, zwłaszcza w krajach ekonomicznie najbardziej rozwiniętych, gdzie najintensywniej obserwuje się zanik wzajemnych, bezpośrednich i bezinteresownych międzyludzkich kontaktów, ten ‘egoizm dziecięcy’ może nie ulec “wynaturzeniu” pod wpływem otoczenia. Wychowany bez wystarczającej stymulacji ruchowo-sensorycznej, człowiek na pozór dojrzały, nigdy się już nie rozwinie w jednostkę w pełni zdolną do współżycia w społeczeństwie, jednostkę zdolną nawet do “antydarwinowskich” postaw altruistycznych, będących jednocześnie postawami w pełni rozumowymi.

Atakując – i to w sposób zupełnie “ślepy” – wszystkie koncepcje rozwoju człowieka, które na miejscu najważniejszym stawiają jego doświadczenia życiowe (a więc jak pisze, nie tylko behawioryzm, ale także marksizm oraz piagetyzm) Chomsky robi z siebie apostoła bezrozumnych i bezsilnych “ludzi bez neuronów”¹¹[^vi], w rodzaju całkowicie wegetatywnych “rzodkiewek”, o praktycznie płaskich encefalogramach. Strony 96-100 “Spojrzenia w przyszłość” poświęcone są żarliwej wręcz negacji roli doświadczeń życiowych w procesie kształtowania się natury dojrzałego człowieka. Chomsky w swym zapale naukowym w ogóle zdaje się nie dostrzegać, że bez odpowiednich ćwiczeń, oraz bez często bolesnych “zderzeń z parametrami rzeczywistości”, dzieci zatrzymywałyby się w rozwoju, w tym także w rozwoju języka. (Co zresztą się obserwuje szczególnie u tego odłamu młodzieży, który w sposób prawie ciągły, niemo przebywa w pozycji siedzącej przed ekranami telewizorów względnie komputerów).

Natura wychowywanej w ten bierny sposób młodzieży – nawet po osiągnięciu wieku dojrzałego – z konieczności winna się manifestować w postawie li tylko konsumpcyjnej¹², jakościowo niewiele odbiegającej od “ludzkiej natury” praktycznie niezdolnego do samodzielnego poruszania się niemowlęcia, zachwycającego się coraz to nowymi, jaskrawo pomalowanymi zabawkami. Taką postawę naukową Chomsky’ego należałoby określić jako czysty nihilizm, który w jakiś sposób musi się przekładać na jego filozofię społeczną i na jego libertariański (jak go sam nazywa) program realizacji “zakorzenionych w naturze ludzkiej Praw Człowieka”. Tę sprawę rozwiniemy szerzej w Podsumowaniu całości opracowanych przez nas materiałów, któremu to podsumowaniu warto nadać nadtytuł “Epistemologii genetycznej filozofii Noama Chomsky’ego”.

Przypisy

 1 Przy uważnej analizie da się nawet uściślić, że te podstawowe zasady funkcjonowania inteligencji sprowadzają się do Ogólnych Praw Zoologii, mianowicie N – Nadregeneracji (hipertrofii, overrecovery, la réequilibration majorante) i A – Asocjacji (kojarzenia) nadregenerowanych mikro-organów, zwłaszcza neuronów, ale także i genów metabolicznych. (Do tego wykazu można dodać Z – Zanik organów nie używanych przez czas dłuższy). Wszystkie te procesy są fizjologicznym, ściśle fizykochemicznym, produktem R – Regeneracji użytych (i zużytych) struktur RNA i DNA – patrz Atrapy i paradoksy biologii [62] s. 100.