Living Beings (Zoon) – Creator of In-Formation

Living Beings (Zoon) – Creator of In-Formation

against

God Creator of Ugliness radiating from the City upon a Hill

Marek Glogoczowski Ph. D.

(This title is drawn after the book of French embryologist Paul Wintrebert[i]Le vivant, créateur de son évolution”, Masson, Paris 1962)

Contents:

Introduction

Part I- Laws of Physics and Laws of Animated Nature

Part II - The heroic, Neo-Darwinian revolt against Eternal Principles of Biology

Part III – The Judeo-Christian Origin of Nihilism characterizing ‘City upon a Hill’ projects of Globalization

Part IV – From human zygote “love” of multiplication towards the homo sapiens love of excellence

Part V – Consequences of the City upon a Hill “Intelligent Project”

Part VI – What in case of the Universe being Eternal?

Addendum (1993) – DECLARATION OF RIGHTS of Human Embryonal Society

***

Introduction, July 2013

The Clinic of Hematology, University Hospital in Kraków, PL

On July 2nd 2013 I received, from my friend Come Carpentier de Gourdon, an interesting “top secret” document titled “Silent Weapons for Quiet Wars“. http://www.lawfulpath.com/ref/sw4qw/ .

In its Preface we find a following statement:

Silent Weapons for Quiet Wars, An Introduction Programming Manual was hatched in the embryonic days of the “Cold War” which called for control of the masses through manipulation of industry, peoples’ pastimes, education and political leanings. It called for a quiet revolution, putting brother against brother, and diverting the public’s attention from what is really going on. (…) Therefore, the silent weapon is a type of biological warfare. It attacks the vitality, options, and mobility of the individuals of a society by knowing, understanding, manipulating, and attacking their sources of natural and social energy, and their physical, mental, and emotional strengths and weaknesses. (…)

The subtitle informs: Operations Research Technical Manual TM-SW7905.1. Apparently this document was prepared at the US Central Intelligence Agency, nervously searching at present for one of his maverick agents at Sheremietievo Airport in Moscow. This document, illustrated with projects of economic calculus modeled on calculations we do constructing self-exciting electrical circuits, was surely conceived in circles close to MIT and in particular at the demand of the financial Rothschild Group whose founder, Mayer Amschel Rothschild, is praised as a Godfather of all this, lasting exactly since 200 years, quiet financial conquest of the world.  We can thus read, in-between verses of this top secret technical manual, its deep subtitle:

World Enslavement Project hatched at the City of London and Wall Street

Authors of this document underline that in order to make “invisible and silent”, weapons used in this “Quiet War for domination of everything on the earth“, (denounced recently by CIA rank and file worker Edward Snowden), the Science of Biology had to be completely perverted, diverting the public’s attention from what is really going on. This document from 1979 overtly points to ‘No Such Agency’ (NSA) Department of CIA, which is responsible for programs of biological modification of humans, the program initially limited to USA, where it encountered nearly total success.

Already in early 1970ies the author has noticed that  biologically something is very wrong with the American People, this while residing in USA for three years, as a graduate student of geophysics at U.C. Berkeley in California. It was not only his impression, his friend at that time, Kristian Galtier from France, also a graduate student (in computer science) at Berkeley, told him once “Americans have grown a completely novel race of people“.

The text below, which I intended to complete for my 71st  anniversary, provides the molecular and physiological background for these efforts to mutate homo sapiens into a race of intellect-less “humanoids” (expression of Alexandr Zinovyev), men totally devoted to the sterilization and devastation of the Earth in the name of Unique God of Israel – Money.

Part I

Laws of Physics and Laws of Animated Nature

1. Bio-origin of ALL (!) sophisticated material structures; 2. The Biology is Metaphysics; 3. Overcompensations of micro injuries as the source of the increase of zoon functional complexity (in-formation); 4. The strictly physical origin of the repair (regeneration) of ALL, not critically damaged cellular components

1. Bio-origin of ALL sophisticated material structures

In the world around us we observe the steady decomposition (‘de-formation’) of more complex inanimate objects. This is a statement of a banality. It is sufficient to recall how manuscripts are ageing with time, so no papyrus written texts are known to be more ancient than 2 thousands years. Also carved in stone historical monuments hardly “survive” more than few thousands of years. Here the best example is the Sphinx of Giza in Egypt, with especially its lower parts heavily eroded by wind blown sand. Also nearly vertically rising “young” mountain formations slowly, due to the erosion, are turning into easily accessible hills.

In case of “young” mountains, the located inside the Earth motor, which causes their rising during millions of years, is the ‘continental drift’, resulting from movements of a liquid “mantle” under the earth crust. We have to expect that in subsequent billions of years the interior of Earth will cool-of , and these telluric movements will disappear, together with relatively “young” mountain ridges such as Himalayas or Alps. This to the disappointment of future alpinists.

The same fate awaits all man-made complex artifacts, such as pyramids, houses, cars, washing machines and computers. The more they are exposed to environmental perturbations, the faster they rust and decompose.

But looking at ourselves we notice something else: the more we “use” our organisms, the more robust and efficient in actions they are becoming, even at our age well over 50 or even 60 years old. Starting from this Socratic self-observation we have a tendency to infer that processes of life go against processes of necessary decomposition characterizing all inanimate objects. And from this general observation we easily jump to a rarely expressed in public conclusion that Living Beings (Zoon in Greek) are primary source of the diversity of all natural and artificial structures we encounter.

A good an example of such Natural Creation provides the landscape of New Zealand, which South Island author visited a year ago (climbing, at the occasion, its tallest peak Mt. Cook 3754 m at his age of 70). Wikipedia provides a following description of geology of these, apparently risen from depths of Ocean twice, circa 55 Ma and than 26 Ma, “young” islands:

Much of New Zealand was low lying around Mid Eocene-Oligocene times (40-23 Ma). Swamps became widespread, forming coal. The land subsided further, and marine organisms produced limestone deposits. … In the South Island, limestone is present in Buller, Nelson, and the West Coast, including the Pancake Rocks at Punakaiki in Oligocene-Early Miocene times (34-15 Ma )

Let’s look at the photo above, concentrating our attention this time on tufts of ever green grass colonizing these limestone cliffs. These tussocks of grass behave like “bio-machines”, intercepting the energy of sun and using it to associate simple particles present in their vicinity (carbon dioxide and water plus minerals from mud between rocks) into complex organic molecules. These photosynthesized molecules are packed in dynamic assemblies of cells, forming the pleasing to our eyes highly differentiated landscapes – like the one on the picture above. Despite heavy storms, these ever green colonies are able to subsist, steadily expanding, through centuries and millenaries.

2. The Biology is Metaphysics

The flora, which covers practically all accessible to it parts of the Globe, in all evidence challenges the well known Boltzman’s thermodynamic Law of Entropy. This Law states that statistically all more complex structures tend to disintegrate with time. They disintegrate due both to internal, increasing with temperature, oscillations of its molecules, and due to their external damage during collisions with other objects. As confirmed it to me my teacher of the history of science, professor Roger Hahn from U.C. Berkeley, THE BIOLOGY IS METAPHYSICS – which observation is strictly prohibited to refer to in so-called “serious” scientific journals. The recently deceased Roger Hahn told me this already 41 years ago, after he read my, written in early 1972, proposal for Ph.D. thesis titled “The Not-Too-Divine Comedy”: I postulated in it that Learned Americans – U.C. Berkeley professor of evolutionary sciences Michael Scriven in particular (an ‘asshole’ – as told me once one of his students) are not able to distinguish between living and not living objects. As I read somewhere, in Antiquity this was the deficiency of intellect characteristic for very primitive cultures. (Attention. The word ‘intellect’ is derived from ‘inter-legere’, “to read in-between”,  and denominates organ specialized in distinguishing, discerning between various objects; the very similar to it word ‘intelligence’ is derived from ‘inter-ligare’, “to bind, fuse together similarities”, to associate similar objects and situations. This bio-process Aristotle called ‘induction’ and Ivan Pavlov ‘conditioned reflex’, the elementary symptom of animal’s intelligence.)

How does this necessary metaphysical intelligence of living beings manifests itself? A person who likes the physical exercise and is capable of a self-observation – thus automatically a person which oversteps limitations of the so-called Judeo-Darwinian mindset (explications of this term later) – is able to answer instantly to this question. Namely inanimate machines, be it a bike, be it a computer, are breaking down due to their frequent use, especially in harsh conditions. Contrary to inanimate objects our bodies, especially in case of their systematic exercise in harsh conditions. are becoming more robust, and more efficient in their activities. This is a banality. Nevertheless the biochemical mechanism, causing the overgrowth of our exercised muscles, is still kept in AN ARTIFICIAL OBSCURITY. The Wikipedia provides us, for example, only with such fearfully composed information:

Microtrauma, which is tiny damage to the fibers, may play a significant role in muscle growth. When microtrauma occurs (from weight training or other strenuous activities), the body responds by overcompensating, replacing the damaged tissue and adding more … and it is why progressive overload is essential to continued improvement, as the body adapts and becomes more resistant to stress.

3. Overcompensations of micro injuries as the source of increase of Zoon’s in-formation (i.e. of its robustness and efficacy in actions)

An automatic overgrowth of tissues, which are “torn down” during normal life activities, is possible to confirm by a self-observation. It is sufficient to recall how at the beginning painful blisters, and following them thickenings of a skin, appears on our hands, in case we work, for a prolonged period, with a shovel, with a screwdriver or a hammer. A person instructed in rudiments of anatomy easily deduces, that the phenomenon of overcompensation (over-regeneration) of damages caused by strenuous efforts must happen also in case of the neuronal tissue which innervates muscle fibers: otherwise regenerated muscles, with their innervations still broken, would not obey commands from the brain.

The famous psychologist and biologist from Geneva, Jean Piaget has elaborated in detail sequences of necessary physical activities of children, which ACTIVITIES with time are leading to the acquisition by youth of various skills – be it in drawings, be it in calculations, be it in capacity to discern different objects. According to Piaget’s School of Epistemology these progresses, in maturating humans mental and physical competence, are results of consecutive overcompensations of microtraumas, caused by child’s psychomotorical activities (in French ‘les reéquilibrations majorantes des perturbations induites par le comportement dans un milieu donné’).

The ‘regeneration with overcompensation’ of traumas suffered by thriving in harsh conditions animals – humans in particular – is well known to specialists in radiation research. My elder, recently deceased colleague (also an alpinist as I am), professor Zbigniew Jaworowski, a long term head of Polish Central Laboratory of Radiological Protection (and the President of the UNSCEAR), for several decades was trying to convince hyper numerous “radiation cowards” that appropriate doses of irradiations are “humanity (and other animals) friendly”. They are protecting us from various diseases, in particular from cancers. (See for ex. Jaworowski’s text on “Radiation Hormesis –  a remedy for Fear”; my friend Israel Shamir, after reading it remarked that Jaworowski sounds like “doctor Strangelove”.)

Jaworowski’s claims of beneficial influence of weak and even medium intensity irradiations is confirmed also by my colleagues and former teachers of medicine related physics – professors Michal Waligórski and Andrzej Hrynkiewicz from Kraków, top authorities in this domain in Poland. Below I copied a table illustrating how quickly, in comparison to people not accustomed to stay in a radioactive environment, is repaired the DNA of lymphocytes of physicians working in ‘radon sanatorium’ in the former uranium mine in Austria. Their research was published in “Radiation Research” already in 1980, but it still remains unknown to people interested in progresses of the science of biology.4. The strictly physical origin of the repair (regeneration) of ALL damaged cellular components

While doing the survey of the phenomenon of regeneration observed in various living species, I was surprised noticing that biologists systematically avoid to provide a satisfactory explanation, why the regeneration of injured bodies – especially of young animals which are only rudimentarily differentiated – NECESSARILY occurs. Such regeneration of amputated parts of a human body is particularly well observed after separation of Siamese twins: in case this separation was done early enough no trace of “cut off” parts of these children bodies is noticeable after few years!

I studied this problem in detail already 30 years ago, and discussed it during seminars of medical physics led by Andrzej Hrynkiewicz at the Jagiellonian University in Kraków. The simple to understand, for trained in elementary chemistry person,  bio-automatism of regeneration I outlined in a book published in Polish in 1993 under the title “Fallacies and Paradoxes of Modern Biology”. In order to be comprehensible outside my country, essential ideas of this book I put in a literary form, in a form of Platonian dialogue titled “The Syndrome of Blind Watchmaker”. It was completed in 1998, and a year later played by students as a theater dialogue at the International. School of Wellbeing at Höör in Sweden.

In Chapter V of this “Syndrome of Dawkins Blindness” I explained the purely chemical reason, why the bio-synthesis of all tissues which are “used’ (worn out, or utilized for the reconstruction of an organism) is automatically restarted after their destruction: namely the consumption of a product of biosynthesis automatically re-creates chemical conditions for this product additional synthesis – exactly like the removal of ashes choking an ordinary fire automatically leads to the restart of this fire in its full strength. Due to this physical reaction, living cells behave like an intelligent baker, who noticing that particular kind of bread is sold, restarts the production of the kind of bread which “sells itself”.

In this, completed in colloquial English in 1998, “Platonic dialogue” I furnished also a definition of life, more adequate than the old Erwin Schroedinger’sgeneration of order from order”. It stresses the differentia specifica between zoon and inanimate objects of the type of growing crystals, to which phenomenon referred Schroedinger. He observed that in their case, indeed, “an ordered form appears, by electrostaticaly copying of an ordered form.”

This, possibly most concise definition of life we can limit to only three sentences:

Living beings (zoon), due to their inner structure (or in-formation), chemically spontaneously assimilate (select) from their environment simple materials, which they transform into elaborate tissues, thus (1) REGENERATE (re-create, re-copy) their own, pre-existing structure. This elementary, “copying order from order” process of biosynthesis is complemented by an automatic (2) OVER-REGENERATION (hypertrophy) of organism’s constituents which are “consumed” (destroyed, bind by other bodies etc.) during life processes. Moreover, the (over)regenerated at the same time structures have the chemical tendency to (3) ASSOCIATE into new structures being at the origin of conditioned reflexes.

These three elements of ROA, namely the Regeneration, Over-regeneration and Association are at the base of the so-called Life Intelligent Project, which will be discussed in more detail in further chapters.

And in particular:

- In case of autotrophic flora (disposing of Aristotelian “vegetal soul”) these building materials of zoon are limited to water, carbon dioxide, few elements from the soil and heat from light sources;

- In case of heterotrophic fauna (having “animal soul”) these assimilated nutrients consist mostly from oxygen from the air, water and then proteins, fats and sugars synthesized both by flora and by other animals – this is the case of carnivores and of various parasites, our own cancers included.

- Due to this electrostatically and electromagnetically mediated attraction (called colloquially ‘desire’ or even “love”) of zoon to elements it misses, we observe the heliotropism of plants having only the “vegetal soul”, and the more sophisticated food tropism of mobile animals. It exists also the “warmth tropism” of animals having the tendency to pack together in harsh conditions (for ex. wolves in winter, penguins during storms).

- And of course, the most sophisticated animals, having so-called “human soul”, developed the mediated exclusively electromagnetically money tropism. This specific form of tropism permits them not only to survive, but also to fill, and to dominate the earth – exactly as the “God of the Bible” calls them to do. (“Money has no smell” as already the emperor Diocletian observed it – and thus the money does not emit pheromones, attracting other animals to targets they are electrostatically dreaming of, to recall flies attracted by the smell of a shit.)

 Part II

The heroic Judeo-Darwinian revolt against ROA Eternal Principles of Biology

5. Money, Comfort and Technics dependence of the bourgeois society; 6. The invention of NeoBiology, built on a principle of absence of a genetic answer to stress; 7. Social illnesses resulting from the nihilism of “action without reaction” understanding of living machines

 5. The Money, Comfort and Technics dependence of the bourgeois society

The Piageto-Lamarckian phenomenon of “re-equalization with an overcompensation” of neuro-muscular microtraumas, caused by efforts of money searching, automatically leads to the hypertrophy of money searching organs, and thus to the intensification of money need – this by the very same bio-mechanism, which acts in is the case of people who carelessly permitted themselves to exaggerate with their, electrostatically mediated, drug or sex tropism. The addiction to the “only human” pleasures of money acquisition, is leading to the attenuation of all other “animal” desires, be it only the vital for our domestic dogs need (“love”) of walking and running: already a hundred years ago Henry Ford, organizing the efficient work  lines in his factories, has noticed “pedestrianism cannot be highly paid” – and since this moment money loving Americans become the most sedentary people on the Planet, even the effort of hunting for Taliban fighters they perform comfortably sitting in offices somewhere in Nevada, and directing, with a joystick, drones doing their “hard work” in Central Asia.

Organs which are not used disappear, and thus due an overgrowth of money “vitalized” economy, we all willy-nilly are becoming literally “drown” in our, separating us from direct contacts with Nature, from other animals and from other people, comfortable homes, well fenced real estates, motorcars, books and internet tablets. The automatic separation (mutual alienation) of people by their competitive participation in money driven economy, leads to the hostility of rich towards the poor and vice versa, the proletariat against la bourgeoisie, as it was modish to describe this phenomenon in the 20th century.

For the fastest legal manner of acquisition of money is the commerce and banking, with both “activities” demanding practically eternal sitting (also during commercial travels and deliberations), it is no wonder that among the most sedentary “self-chosen people” aroused a demand (a desire, which is a kind of “love”) for scientific theories obscuring the fact of the accelerating corruption of these “Ever Sitting Masters of the Planet”.

 6. The invention of Inanimate Biology, built on a principle of absence of genetic bio-reaction to stress

In an internet, written in Italian, text of Simonovic,  I discovered a very pertinent description of capitalism goals:

The capitalism is a nihilist regime, not only due to the fact that it excludes all value judgments, but also due to the fact that it destroys the vitalizing potential of nature and of human being. The capitalist nihilism has character not only anti-human, but also anti-existential. The nature knows “death”, which is the condition of re-birth, but it does not know the destruction of life. In nature and in the history the death opens possibilities of new life: this is its vitalizing power. The capitalism destroys the very cycle of death and re-birth, the vitalizing potential of the death, and thus produces the  destructive nullity.

If the major goal of capitalism is to spread everywhere the “destructive nullity”, the science developed in this system has to be nihilist one too. The role of “screens”, protecting the dubious psycho-physical Wellbeing of Owners of the Planet, are fulfilling scientific lucubrations, like these of Jacques Monod and Richard Dawkins, which made international “scoop” when published, respectively in 1970 and 1976.  These authors – and many others following their path of reasoning – repetitiously underline the “discovery” that the acquisition of new skills, and of underlying these skills, of more efficient (more in-formed) internal structures, is not the result of overcompensation, by an organism, of microtraumas caused by strenuous efforts, which were necessary to master these skills. In their, heavily publicized opinion, skills differentiating one individual from another resulted from an obscure genetic accident, which happen in a very distant past.

The very potent idea that living beings are devoid of “vitalist” capacities to cope with various challenges, originated already 70 years ago, by an experimentation with the acquisition, by bacteria of Escheria coli, of a full immunity to destroying these bacteria virus. It was done by two physicists, Seymour Luria and Max Delbrück in USA in early 1940-ies. They discovered, in their experimentation ornamented with nearly 50 pages of statistical evaluations, that their results are in agreement with two initial hypotheses: the “hypothesis b” stating that “bacteria which for some accidental reasons are immune to virus, survive the virus attack, and start to form focuses of bacteria multiplying in the presence of virus”; and also with the more sophisticated “hypothesis b1” stating that “the partly predisposed for immunity bacteria, after the contact with a virus, acquire (after the period of illness) the full immunity to it”. Readers of L-D extremely mathematized work somehow managed not to notice that only their second “b1 hypothesis fits the data collected by them: during experiments with the “selection” of bacteria by infecting them viruses, it is necessary to wait, from 10-20 hours (reported in L-D article), to more than two weeks (information from Polish microbiologist Wladyslaw Kunicki-Goldfinger) before foci of bacteria, fully resistant to “selecting” them agents, start to grow.

Purposely ignoring the known to all physicians fact, that the shorter or longer period of illness is always necessary in case of human organisms healing from various infections, the influent in life sciences group of “geneticians” have selected, for their further, heavily commercialized theoretical works in evolutionary genetics, the much simpler hypothesis “b”: it was postulating the total independence, of the process of acquisition of capacities to deal with environmental challenge, from activities of an organism trying to cope with this challenge. In short, thanks to Luria-Delbrück’s schoolboys inventivity[ii], it was born “the evolutionary science” completely dissociated from observations of life processes.

 7. Social illnesses resulting from the nihilism of “action without reaction” Principle of NeoBiology

Since this historical moment in mid 1940ies, corresponding in time with the explosion of the first American atomic bomb, the influential group of “geneticians” – like in case of constructors of atomic bombs, men issued principally from Jewish European intellectual milieu – started to widespread a very nihilistic view concerning life processes. Namely, these “geneticians” began to pretend that living organisms are not able, in a coherent manner, to CREATE INFORMATION (an internal molecular structure) permitting them not only to control their ecological niche, but leaving them enough time to enjoy pleasures of active life also beyond limits of their territory. With my colleagues physicists, working in the Philosophy of Science Department of the Jagiellonian University in Kraków, we used to joke that the essence of neo(Judeo)Darwinism consist of belief in “an action without reaction”. Namely the  displaying metaphysical properties genes behave like an Aristotelian “god”: they are commanding actions of organisms, but these organisms are not able neither to master “behavioral desires” of their “selfish” genes, nor re-inform (re-arrange) their inherited ‘geneset’ in order to cope with hardly bearable life situations.

Here I will limit myself only to a short enumeration of substantial psychosomatic illnesses, which are consequences of such socially imposed “castration of collective vision”.

– As observed it Zbigniew Jaworowski, ordinary people being afraid that all, just above normal, irradiations cause cancers, run into hysteria after nuclear catastrophes of the Chernobyl type – which catastrophe, after the precise statistical evaluations, turned to be beneficent for children born shortly after it, even in quite distant Hungary. This by causing, via the mechanism of reinforced regeneration of radiation damaged genes (see Fig. 2), the diminishment of the number of cases of infants cancers in irradiated populations.

– The truly imbecile fear – particularly in Sweden where such behavior of parents become prohibited by Law – that ordinary slaps, which children (me too) were receiving time to time in their youth, may cause an irreversible backwardness in their development, is of course giving completely opposite results. The absence “re-equalizatiom with an overcompensation” of microinjuries, caused by these slaps, contributes to the increase, in grown in such “soft” manner children, of tendency for an autistic kind of behavior: ideologists of “education without a coercion” somehow forget, that the slap, which the midwife is giving to leaving the womb baby, is sometimes essential to initiate the breathing with air of this nascent human. The epidemics of autism, which in last decades began to spread worldwide from autistically „developed” countries, has probably, as an inner cause, the Lamarckian inheritance of autistic behavior trained by parents, forcing themselves to comfortably survive, in “autistic by nature” Anglo-Saxon dead-in-boroughs.

– The periodically spreading from USA, fear of vaccinations demonstrates one more psychopathic aspect of contemporary life: vaccines provide to the body the whole set of microtraumas, and by repair with overcompensation of harm they do, they contribute to the general health of the populace. In particular very young infants, which tissues consist from not yet differentiated “embryonic” cells, react vigorously to toxins – including the mercury used in vaccines as so called “adjuvant” – by a repair with overcompensation of harms these toxins cause in them. The old Roman maxim “what has not killed you will reinforce you”, is valid in case of children vaccines, too. At human adult age, when reactions of “repair with an overcompensation” are sensibly attenuated, the inattentive vaccination with the whole set of infants vaccines (26 in Poland, over 30 in USA), may lead to serious health problems.

- And so on. It is not the periodical hunger, as well as the exposition to weather inconveniences, which makes people weak and flabby, but to the contrary, too comfortable conditions of life automatically “construct” humans ever more prone to various illnesses. The data collected by IRIS association of researchers demonstrate that rats fed with food containing mercury, in case of small and even medium amounts of this heavy metal, live longer and they are less prone to develop tumors than rats not “poisoned” by mercury compounds. Only very high concentrations of mercury in food turned to be lethal for these rodents. Results of such cruel experiments confirm the 500 years old Rule of Pharmacy formulated by ParacelsusEvery substance is a medicament or a toxin, depending of its dose”.

 Part III

The Judeo-Christian Origin of Nihilism radiating from the ‘City upon a Hill’ and its projects of Globalization

8. The Biology is the Poetry and the Joy of Life, not the struggle for survival;  9. LABOR (Jahveh) contra EROS (Love) and vice versa;  10. The NSA-CIA “invisible hand” inference in Life Sciences and in Cosmology; 11.  The Philo’s of Alexandria role in the formation of the J.-Ch. nihilist attitude to life activities

 8. The Biology is the Poetry and the Joy of Life, not the dull struggle for survival

Where from this pathology of ‘bourgeois’ common sense imagination of “life  without inner defenses” originated?

At the time of my scholarship, in 1979, at the “Laboratoire d’évolution” organized by professor Pierre-Paul Grassé at the University Paris VII, I had possibilities to exchange views with the French historian of science Pierre Thuiller, who was also a staff writer in the scientific revue “La Recherche”. He was very critical concerning “business reasons”, which substantially deform the vision of the world promoted by Masters of Scientific Discourse. In his critics he went to the point of accusing people engaged in the research, of a complete lack of poetry in their activities.

Such critics seems to be completely bizarre. What the hell the serious science has in common with the poetry? Nevertheless it has, and quite a lot. Somehow our laborious scientists, so much attached to precise measurements and to the elaboration of a sophisticated statistical “envelope” of their results (vide L-D experiments with virus resistance), miss completely the fact that BIOLOGY IS THE POETRY AND THE BEAUTY. This trivial fact one can detect just looking at these tufts of ever green grass attached to pancake cliffs of New Zealand coast – its picture I’ve chosen as an introduction to my thesis that zoon – and only zoon – is the Divine Creator of Information in the Universe.

This poetic aspect of Science – as of our biological activity, born out of the need to see how things really are, become completely lost inside monstrous laboratories, overstuffed with centrifuges, bioassay plates, smelling cages with thousands of mice used for experiments, and with scrupulous researchers dissecting poor animals searching for tumors they artificially inoculated in them. In such laborious environment we may be sure that the beauty of movements of ordinary monkeys in spacious zoos, jumping “just for fun” between trees and perfectionning in this manner the grace of their motions, will remain unnoticed for ever sitting researchers – searching of course, in this hardly animated manner, of an accomplishment of their scientific carriers. And of course these joyful monkeys spontaneous exercises will be not presented as models of learning (‘acquisition’) – by a repeated exercise – of novel motorial skills.

We can furnish numerous examples how ambitious but narrowminded biologists, thanks to their sedentary, overspecialized work, and linked with it rearrangements of neuronal “wiring” of their brains, have acquired views, which should be loudly denounced as demonstrations of their Unbelievable Stupidity (opinion of Conrad Lorenz). The Stupidity, which become the Authority in the domain of molecular biology.

- Already in 1940-ies Barbara McClintock in USA discovered the “forbidden by geneticians” phenomenon of the self-reorganization, of plant’s genomes, permitting these plants to thrive in very stressful (irradiations, climate and soil hardships) conditions. She has observed under an ordinary microscope, in roughly 1 percent of grains of the common corn, visible mobile gene fragments, called by her ‘transpozons’, separating themselves from chromosomes and participating in adaptive rearrangement of genetic material of grains of “stressed” corn. (“For McClintock, genome change was not accidental. Change was a response to life history challenges” – noted J. A. Shapiro In an interesting article on McClintock’s work). Results of her experimentation were kept in obscurity for nearly 40 years, and only in 1983 she received the Nobel Prize for her “Lysenkist” discovery, done already in the first half of 20th century.

- An another example, illustrating how “men of Labor” are trying to kill more mature understanding of molecular biology, furnished the case of my colleagues in Geneva, Philippe Anker and Maurice Stroun. They in 1970-ies nearly get fired from the Geneva University, for their discovery of the intercellular circulation of nuclear acids, transported by blood and serum of higher organisms. They had to wait for another 35 years for the publication of their book on this topic by the New York Academy of Science (see its cover).

- It is worth to recall the sad fate of these researchers, which dared to confirm the inheritance of a tendency of a faster development, in subsequent generations of plants and animals, of these reflexes and organs, which their parents have constructed while copying with stressful life conditions (see McClintock above). Inspired by dating since the beginning of 20th century, positive results of experimentation with such inheritance among amphibians, realized by Austrian biologist Paul Kammerer, young researchers from Toronto, Ted Steele and Reg Gorczynski dared to confirm the Second Lamarck’s Law in 1980ies, experimenting this time with quickly multiplying mice. They obtained positive results, visible not in the first, but in the second and third offspring of mice immediately post its birth injected with A/J antigen. Tom Steele was paid for this confirmation of Lamarck’s Second Law by the loss of his job, consecutively in Toronto and than London. He had had to travel back to Australia, where he is somehow thriving at the University of Perth. There he is still publicly arguing that it is out of Jealousy of the Elegance of Intelligence of Lamarck’s Laws, the hardly able to associate three ideas together (opinion of J. B. Lamarck), worshippers of Metaphysics of Genes prefer to cling to the thoughtlessness radiating from the very title of Darwin’s book of 1852: “The Origin of Species by Natural Selection, or the preservation of races favoured in the struggle for life”.

 9. LABOR (Jahveh) contra EROS and vice versa

Exactly 170 years ago Karl Marx wrote, in German,  an essay “Zur Judefrage” claiming in it that the “internal” religion of Jews is their lasting for whole six days in a week Work, aimed at satisfaction of prosaic human needs. And exactly 30 years ago I published, in Polish, an article titled “The Lecture on the Development of Needs”. I argued in it that due to our internal construction, the continuous satisfaction of our prosaic needs must lead to these needs  hypertrophy – exactly as it is observed in cases of drugs (or sex) addicted people: this phenomenon of addiction results from an automatic re-equilibrattion, with an overcompensation, of all body components which somehow have been used.

By a joining together (lat. inter-ligare, hence the word ‘intelligence’) of these two messages, published a long time ago by German and Polish “Luciferian” philosophers, in journals hardly known to the international community, we arrive at a very interesting conclusion. Namely, by the too zealous service to the Jewish “practical god” called Work (Labor), we willy-nilly contribute to the hypertrophy of satisfied by this work prosaic human needs. The ‘LABOR” – in the sense of repetitious robot-like movements not demanding much reflection, is not only “the practical God of Jews”, but it has become also the “practical god” of Christians. This thanks to the hostile to teachings of Jesus, “gospel’ of Paul advancing such “charitable” propositions “Who does not work, let him not eat. And you will live in peace  by work”. (Peace is War – remarked it George Orwell in his book “1984”; hence the “Quiet CIA War for the enslavement of humanity” is mediated by attractive technical products of Labor.)

The biological problem with LABOR – which in last centuries became the Supreme God of the all industrialized World – is not only the fact that it is the principal “spiritual force” of the ecological devastation of the Planet. (See Lynn White’s article “The Historical Roots of Our Ecological Crisis” in “Science” of 1967.) In Antiquity the work wasn’t an object of a glory, the despised by Fathers of the Church Aristotle maintained in his “Politics” that “men of labor (physical workers) are like inanimate objects, they do something while not thinking why they do it.” Even today we can observe, in particular among researchers imprisoned in scientific laboratories, that people devoted to Labor, especially the one which is done for the glory of an another Jewish traditional divinity called ‘Money’, are automatically suppressing in themselves other than money interests, in particular their very zoological “monkey’s curiosity”.

Here we came to a point. Aristotle considered curiosity to be the most noble “tropism” (‘knowledge tropism’) of Man: he begins his “Metaphysics” with an statement “all people want to know”. In Aristotelian terms people, which are used to turn away their attention from inconvenient for them facts – I have in mind in particular our Judeo-Darwinians – represent a kind of a not fully human sub-species. The former Russian dissident Alexander Zinoviev considered such people, dominant in particular in the “West”, to be “humanoids”, people unable to discern which objects and situations are permitting them to “nourish” (enrich) themselves in a manner not nefarious to the society taken as a whole  – a dreadful feature, characteristic of the behavior of our own cancerous tissue, too.

And of course it arises, in particular in establishments of dull work, the natural animosity of industrious like proverbial blind termites men of Labor, towards praised by Jesus of Nazareth “birds in the sky”, i.e. individuals which managed to avoid the nearly eternal imprisonment in banks, bureaus, houses, cars and hypermarkets. (As this “cage tropism” of modern man is concerned, my Swiss climbing partner, sociologist Willy Dietrich frequently repeated “humans are the most stupid animals which exist, they not only voluntarily enter into cages, but they lock themselves in them with a key.”)

 10. The “invisible CIA hand” inference in Life Sciences and in Cosmology

Jean Piaget has observed that in case of children, impulses which “push” them to construct more mature visions of reality, are “perturbations” which destroy their naive childish views.  But how to provide necessary “perturbations”, which would contribute to the healing of minds of our illustrious Masters of Scientific discourse? The historian of science Pierre Thuiller have noticed that statistically for one publication, revealing more mature understanding of Nature, there are twenty publications radiating with insights characteristic of utter microcephalians. One can write whatever one wishes, but channels of communications are hold by “invisible censors” (yes, CIA is very seriously involved in this task of “invisible censorship”), so the “blanket” obstructing the most evident truths is ever more dense.

In this situation we have to reach to fundamentals, to the very origin of a pathological twist (“mental constipation” as would call in Freudians) of conscience of the dominant class of intellectuals, imposing their deficiencies of intellectus (from inter-legere, the capacity to discern between objects) everywhere possible.

As I already mentioned it, the Cult of Labor (present also in the communist, supposedly taken from OT, insignia of the sickle and hammer) radiates from pages of both Old and New Testaments. The man is supposed to behave at the image of God, who labored for six days, creating the Universe, the Earth and the Sun, plants and animals and finally humans designated by Him to rule over all these God’s inventions. And in particular Christians are invited, by very intelligent “Letters” of St. Paul, to imitate their God – Christ Crucified – in his “labor” on the cross. This ugly, short episode of  Jesus of Nazareth last hours of life supposedly permitted the salvation of the Christian ilk after its obligatory death.

The problem, with all these Judeo-Christian dogmas of Creation, of Raising from the Dead and of Redemption is that all of them necessarily turn into fallacy, once we want be in agreement with elementary physics and biology. In particular, in light of the Law of Mass/Energy Preservation, the Universe has to be Eternal – thus the Universe itself must have the property of “immortal gods” imagined by Greeks in the Antiquity. The Universe has not been created – neither by an external “God”, neither by the Great Explosion (‘Big Bang’) – dozen of billions years ago. This is the opinion of quite a number of physicists and astronomers, although they have troubles to inform about it the publics. I permit myself to quote An Open Letter to the Scientific Community on this topics, contradicting essential dogma of Judeo-Christian-Moslem faith:

Plasma cosmology and the steady-state model both hypothesize an evolving universe without beginning or end. These and other alternative approaches can also explain the basic phenomena of the cosmos, including the abundances of light elements, the generation of large-scale structure, the cosmic background radiation, and how the redshift of far-away galaxies increases with distance. … in cosmology today doubt and dissent are not tolerated, and young scientists learn to remain silent if they have something negative to say about the standard big bang model. Those who doubt the big bang fear that saying so will cost them their funding. … Giving support only to projects within the big bang framework undermines a fundamental element of the scientific method — the constant testing of theory against observation. Such a restriction makes unbiased discussion and research impossible.”

(www.cosmologystatement.org - published in “New Scientist”, May 22, 2004, )

To this “Open Letter” is attached an impressive list of University teachers and researchers, which do not give credence neither to the  Theory of Creation of the Universe by God, neither to its “creation” by a Cosmic Explosion, which both events supposedly have happen at a certain moment of (not existing yet) this Universe history. In all evidence the undersigned researchers intend to return mentally to pre-Christian times, when the bulk of the population of the Roman empire was convinced that the Universe is Eternal, and thus “earth cannot collapse”. The idea of the “end of the times” was/is an invention of psychically ill Jewish writers of various “Apocalypses”, one of which Fathers of the Church inserted into New Testament. This in order to raise, by this psychedelic oeuvre d’art, their own prestige among dumb masses.

Also the eternal existence of zoon  (it means of the Life in its variable forms)  was generally accepted by philosophers of Antiquity, in particular by Aristotle. In modern times this Aristotelian “biological vision of the Universe” got a strong support in paleontologists’ data indicating that the life is present at our Planet from at least half billion of years, with no indications of its possible extinction. “And if there will be no end, so it was no beginning” – to explain our personal Creation we have to look at our parents and they have to recall (anamnese) their parents, be it only in their unicellular forms. And so on, ad infinity in the past.

Seeds of zoon probably came to Earth from other animated celestial bodies – like seeds of our common in Europe plants which landed, blown by stratospheric winds, on finally emerging from Ocean New Zealand circa 26 million years ago. (It is of interest to notice that until 800 hundred years ago there were no, at these isolated by strong oceanic current islands, neither reptiles,  neither mammalians, except seals on its shores.) From the point of view of physics, which laws we assume to be eternal, there is no other alternative than Eternity of life in its necessarily cellular forms. The spontaneous creation of life on a cooling Earth is physically impossible. Author’s colleague at the time of his Geneva-Paris life period, physicist and molecular biologist Jacques Ninio already in 1979 has published calculations that such probability is les than 10-100000000000. This means that the Spontaneous Creation of Life is completely improbable.

 11. The Philo’s of Alexandria role in the creation of the J.-Ch. nihilist attitude to life activities

In years 1990, out of necessity to survive in the Polish academic system, the author become, at his age of 55, a professional philosopher. While he studied in extenso Christian and proto-Christian philosophers, especially these originating from antique Alexandria, he realized that these scholars treated mosaic writings with no critical spirit whatsoever, and that they were only trying to make acceptable, for  the educated publics, dubious biblical versions of the Creation.

In particular the contemporary of Jesus of Nazareth (and of St. Paul) Philo Judeaus of Alexandria,  argued that Moses “acquired” all his wisdom from God with no necessity to make fatiguing exercises, which are normally necessary for an assimilation of a serious knowledge. This “Platonizing” Jewish thinker announces for example, immediately after an appraisal of the “circumcision” of the Impulsive Soul (the soul symbolically associated with the Greek deity called Eros) the following revelation:

Without a fatigue lives the one, whom God out of his plentitude offers the grace of possessing excellent goods. And to the contrary, the one who by his efforts gains the virtue, appears to be less significant and less perfect than Moses, who without an effort received it from God. … As the effort is something less noble and more vulgar than the lack of an effort, the same is with an object less perfect in a comparison with the one of perfection. There is a similar difference between a man who learns and the one who has in himself the knowledge.” (Allegory of Laws, book III, verse 135).

This Philo’s of Alexandria bizarre contempt for learning by an activity of senses and of organs of motion, was repeated nearly two thousands years later by professor Noam Chomsky, who while working at MIT in Boston (at projects sponsored by the US Army, as I did at UC Berkeley?), was arguing that:

Essential aspects of our mental and social life, among them also the language, are determined as a part of our biological endowment, and they are not acquired by the process of learning, in particular by a training”. (By the way, Polish language, thanks to 7 declinations of nouns, does not obey, at all, rules of Chomsky’s Universal Generative Grammar. This supposedly genetically inherited (since how long?) UGG is simply a ‘chimera’, a non existing being invented by our illustrious American Linguist. Author’s “Slavic” non obedience to UGG rules is sometimes felt in his texts composed in English.)

Wherefrom aroused this contempt of Jewish writers for the natural, demanding repeated exercises, process of learning, resumed in well known Latin formula “repetitio mater studiorum est”?  Both Philo and Chomsky were grown, since their early youth, studying the same set of books of Old Testament. If we take into consideration the “meta-biblical” observation of Aristotle nihil est in intellectu quod prius non fuerit in sensu, we obtain a very interesting conclusion. Namely the cognitive limitation, during the critical period of maturation of neuronal connections of human brains, to sensory contacts with the very limited set of Hebrew writings, makes people physiologically blind to the fact that we ‘construct’ our knowledge ONLY BY AN ACTIVE INVESTIGATION of objects we want to know.

To a normal man – and the author of this text considers himself to be “normal” – the effort of learning, be it languages, be it Principles of molecular biology, be it methods of climbing vertical rocks, is a pleasure, a kind of an erotic activity, by Greeks associated with a half-god called Eros. And it is this pagan sensuous divinity, which directs most noble human desires, to recall the antique Trinity of Beauty, of Truth and of Good. People, which treat with contempt this erotic, entirely zoological drive for the perfection of movements, be it only in the movements of the tongue while speaking or singing, should be considered as self-made invalids. Men similar to this poor Charles Darwin, who was not able to accept Lamarck’s observation that the evolution of Living is directed by an Intelligent Project, provoking the perfection of these organs, which are trained. And thus surely not of these organs which are immobilized and thus degraded, like in the case of Philo’s imagined to be incorruptible, given by God, “Moses’ wisdom”.

Here we come to a point.

It is already in 17th century the Jewish agnostic philosopher Baruch Spinoza has publicly remarked that in the Bible there is no truth (he was nearly killed by his coreligionists for this statement). Spinoza was echoing the 15 centuries earlier remarks of “heretic” Marcion from Synope, claiming that Old Testament is the book of the God of Evil. Marcion argued that the God of Love (corresponding to Greek Eros), which was present in the person of Jesus of Nazareth, has not suffered at all, for this “kind Alien God” has left Jesus’ body prior to his crucifixion (“God my God why you abandoned me?” – these are last words of Jesus, reported by Mark, 16, 34). This Marcion’s supposition nullifies of course all these invented by Saul/Paul  religious teachings, attributing the super-redemptory value to Jesus of Nazareth Crucifixion.

It is not an unimportant detail of the Christian theology. Jesus whom we know from reports contained in Gospels, during his last few hours was slowly losing his vital forces, being attained by traumas with which he has neither the time, neither physical possibility to cope with. Thus the in-formation, which was in-built into his person, in particular in his mind, was irreversibly deteriorating. Due to this deterioration NO EROS  IS RADIATING FROM THE CROSS. It is of interest to recall that already hundred years ago several European thinkers (in particular Friedrich Nietzsche) have managed to communicate to a larger public an information that “Christianity had poisoned Eros, which for its part, while not completely succumbing, gradually degenerated into vice.” – I quote here the pope Benedict XVI in his encyclical letter “Deus carits est” from 2005 (probably by expressing such “antiChristian” opinions, Benedict XVI was condemned, by “Invisible Jahve’s warriors” – in a material form of CIA  directors – for the removal from the Holy See.)

 Part IV

From the human zygote “dream” of self-replication towards the homo sapiens love of excellence

12.  The ROA Principle of Intelligence, human embryos  “dreams” of self-replication, and the God’s of Bible “down with the Mind” desire;  13. The Francis Jacob’s experiments with dedifferentiation (and re-differentiation) of mouse embryos; 14. The Judeo-Darwinian perversion of homo sapiens strive for Knowledge; 15.  Pacans of Science as NSA-CIA agents in service of masses bewilderment

 12.  The ROA Principle of Intelligence, early embryos  “dreams” of self-replication, and the God’s of Bible  “down with the Mind” desire

Equipped with the knowledge of the differentia specifca, between the “zoological knowledge”, constructed thanks to an active investigation of a given problem, and the “mosaic knowledge” supposedly given by God to his prophets in an effortless manner, let’s return to the problem of the human biological endowment. This endowment supposedly is making difference between humans and other animals. To this specific endowment refers in his writings Noam Chomsky, in a concealed way repeating the nihilist argument of Philo of Alexandria that “the effort is something less noble and more vulgar than the lack of an effort”.

What than will grow from us in an effortless manner? According to precise observations of biologist and psychologist Jean Piaget, germinal cells (zygotes)  from which we evolve, contain only few principles of intelligence. At the beginning I took this statement with an incredulity, but later on I realized that in fact, these inherited by our germinal cells principles of life might be shorten to only three  sentences abbreviated to the term ROA, which I outlined in Chapter 4: R = REGENERATION of all complex organic molecules forming the living cell; O = OVER-REGENERATION of cellular body parts somehow destroyed, and A = ASSOCIATION of these, regenerated with overcompensation, body elements, (genes included), leading to the appearance of conditioned reflexes[iii].

These Three Eternal Principles of Biology form the dear to numerous Americans INTELLIGENT PROJECT present in the Universe, which Project was put in a literary form of LAWS OF BIOLOGY, defined already 204 years ago in “Philosophie zoologique” of Jean Baptiste de Lamarck. According to this Intelligent Project, human zygote-like cells have only a “dream” of re-generation of its own copy. Such early embryonic “dream”, by Jacques Monod called ‘teleonomy’, is no different from the one characteristic of other microorganisms: these micro-beings, from assimilated by them food automatically synthesize their own copies. Only when “dreaming of its self-replication” early embryonic cell encounters obstacles on its way of an incessant proliferation, more complex behaviors of these cells appear. (This is what confirms F. Jacob’s experimentations with early mouse embryos, which will be discussed in the next chapter.) But what is inside us since our conception as unicellular beings, which in our adulthood makes us curious of our own genetic endowment?

As told me in 1979 the famous zoologist Pierre Paul Grassé, all the development of a new born baby consists of an acquisition, by a TRAINING, of consecutive conditioned reflexes – which reflexes consist of genetic associations of reactions to various microtraumas. New born babies are practically “empty” of an inherited system of reflexes, except the one of sucking and of crying when they feel uncomfortable. (Such “emptiness” of new born babies, from inherited reflexes, was not the case hundreds of thousands years ago – see the Fig. 3)

J.-P. Grassé told the author that only at our age of 2-3 years, when we begin to speak, we reach the level of mental development, which characterizes other adult primates. All the intellectual difference, between human and other primate species, results from the very high speed, with which consecutive conditioned reflexes are constructed by humans, having the period of “maturation” of neuronal connections extended to 20+ years of age. THERE EXIST NO INBORN, EXCLUSIVELY HUMAN MENTAL TRAITS – like the supposedly inborn in us notion of God – as postulated it the French mathematician René Descartes[iv], impressed by antique writings of Aurelius Augustin.

How, in the light of these amply confirmed by zoologists and psychologists, data concerning the ‘construction’ (the term of Jean Piaget), or ‘acquisition’ (the term used by Lamarck 204 years ago) of  numerous human behavioral competences, are looking assertions of Noam Chomsky, René Descartes and preceding them Judeo-Christian writers, that “Essential aspects of our mental and social life …are determined as a part of our biological (or God’s given) endowment, and they are not acquired by the process of learning, in particular by a training”.

From the quoted above opinions of Grassé and Piaget it is evident that we, during our early embryonic life, have nothing more inside us than the elementary desire of consumption of all “goods” around us, and subsequently synthesizing from them our own copies. It is the manifestation of Eternal Principle R = self Regeneration of biological beings. Early embryonic cells behave exactly as planned it the God described at first pages of the Holy Bible: “multiply, fill (the body of) earth and dominate it”. But why is God of the Bible silent about two other Eternal Principles of life, namely O (Over-regeneration) and A (Association) – which Principles are at the base of all zoon creativity?

If God is silent on this topics, it means that He dislikes the idea that living beings are creating (‘in-forming’) themselves, by their own activity: in this case the God would lose all his prestige of a Creator (see the “godless” title of Paul Wintrebert book “Le vivant, créateur de son évolution”). The not exercised faculties disappear, which signifies that the God of the Bible is, in its essence, the God of Corruption of all more sophisticated beings, in particular of these with highly developed intellectus, an organ capable to discern what is the Beauty and what is Ugliness, and what is Knowledge and what is its Fake. Logically this “God of Jews” wants its Chosen People to behave like non-yet-differentiated, aggressively proliferating devoid of Mind embryos (see the addendum “Declaration of Rights of the Embryonic Society”). And of course this God of Microcephalians is happy while observing, how his beloved folk looks with admiration at the Cross, interiorizing its message: these daredevils, which permitted themselves to develop too sharp intellect, have the way of the cross ahead of them…

13. Francis Jacob’s experiments with dedifferentiation (and re-differentiation) of mouse embryos

How do than more complex animal and human behaviors are created (opinion of Lamarckians) or only revealed (opinion of Carthesians and than neoDarwinians) overstepping this “embryonic dream” of self replication? The English embryologist Lewis Wolpert has published in  1991 a book “The Triumph of the Embryo”, which very title suggests  that all programs of differentiation are already present in genomes of higher animals embryos. He contradicted thus the thesis of a French embryologist Paul Wintrebert, who in his book “The self-development of living beings”, published in 1963, claimed that the development of an animal, from a fertilized egg to its adult form, is a process of CREATION OF IN-FORMATION. To which view we shall attach the credence?

A very interesting “play” with the reversible differentiation of mammalian embryos made Francis Jacob 35 years ago. Namely he has observed that the addition to the serum, in which was kept “in vitro” mice embryo in its compact morula stadium, of an agent (specific antibody) inhibiting intensive contacts between cells, provokes the regression of its structure to an earlier, grape-like stage of development. See the Fig. 4 adapted from F. Jacob’s article “Teratocarcinoma et la differentiation cellulaire” published in La Recherche, 89, 422, 1978; the “wholist” interpretation[v] of this very illustrative experiment is presented at http://markglogg.eu/?p=375.

Why do the prolonged separation (also by an insertion of plastic sheet between them) of cells forming an embryo, provoke the durable loss of these cells tendency to cling together and to form compact beings, having higher in-formation (more complex structure) than the loosely connected “lonely crowd” of cellular individualists, characterizing the immediately the post-zygote stage of embryo’s formation?

From Jean Piaget’s biological point of view the answer is simple. When cells remain in a compact group, they necessarily press (“rub”) one against another and have to feed cells which happen to be inside their assembly. Each such “rubbing” of their surfaces causes microtraumas followed by “majorant requilibration” (regeneration with an overcompensation) of  surface elements “rubbed out”. In particular, “hills” on the surface of “donor” exterior cells, which “hills” are saturated with assimilated from outside nutrition, are swelling, while electrostatically hungry “valleys” on “consumer” cells inside the compact group are increasing in size too, expecting more food to come. In this creative manner, by a “re-growth with an overcompensation” of elements which are used in the exchange of nutritive substances, spontaneously appears the first differentiation of an embryo into ectoderm, mesoderm and endoderm layers. Such rise in structural in-formation is the testimony of A CREATION OF IN-FORMATION during the exchange (i.e. communication) of matter between cells having – and these not having – an access to the food.

With the beginning of specialization, ever more cells are becoming “preoccupied” with their novel duties, which they create themselves by their automatic reactions to intercellular “rubbings”. Forgetting about their ‘teleonomic’ plans of constant multiplication, they engage in the over-regeneration (selective reinforcement) of these structures, which are ‘worn out’ by microtraumas occurring during imposed on them activities – exactly as it is observed during the regeneration of exercised muscles. (By the way. A convincing and accessible to a self-observation example, how the action of rubbing of a human sensuous body against an another naked human body, leads to the formation of a persisting bond between engaged in these “rubbings” partners, furnishes our normal sexual activity, consisting exclusively of such rubbings… ).

Each subsequent stage of a development of an embryo, and later on of a maturating individual, follows this path of ‘induction by microtraumas, and an over-regeneration of selected by these traumas cellular tissues’.  As observed it Jean Piaget on a macroscopic level (see chapt. 3 & 4), children develop their skills in this manner too, in particular by an active participation in plays with other children. By the same zoological process adult homo sapiens “acquires” (constructs) the habit to reason in a self-reflecting manner, this as a reaction to numerous microtraumas he received in his adolescence, usually from his friends, from family members and teachers.

In particular in this manner forms itself the truly ‘sapiens’ intellect, an intellectus (from inter-legere), organ capable of distinguishing not only between  living and not living objects, but also between the Real and Apparent knowledge. As a retired teacher of philosophy, I have to stress that for ancient Greeks the Good was the Knowledge, while the Evil was the Ignorance. This distinction become silenced in a whole panoply of religions issued from Judaism, dominated by priests and scholars obstinately refusing to learn anything which oversteps “embryonal” life programs contained in mosaic and than “Christian” writings. For these Pharisees – this term signifies “separated ones” – the broadminded knowledge was/is the sign of an evil (see teachings of St. Paul – Col. 2: 8) . And this, characteristic for the Pharisee sect, perversion of ”godliness” become the ESSENTIAL EVIL, totally poisoning the spirituality of Judeo-Christian and post J.-Ch. societies of the “West”.

14. The Judeo-Darwinian attack against homo sapiens ambitions

At the end of the 17th century, when Western European scholars pondered the wisdom of the statement of René Descartes’ “cogito ergo sum” (‘je pense donc je suis’, I think that I am, it is a variation of the famous self-description of the God “I am that I am”), philosophers and bishops in the Kingdom of Poland had other preoccupations. Namely a nobleman Kazimierz Lyszczynski, who initially was a member of the Jesuit order, than soldier fighting against Swedes, and later on a judge in the Brest-Litovsk voievodie, has written, in secrecy, a book in Latin titled “De non existentia Dei”. He argued in it that “The religion was established by men without religion, so they could be worshipped,  although the God doesn’t exist. The godliness was introduced by godless, the fear of God is spread by those unafraid so the people are afraid of them … The doctrine, be it logical or philosophical, bragging to be teaching the truth of God, is false, and on the contrary, the one condemned as false, is the very true one.And so on, very interesting insights concerning the fallacy of not only the Christian faith.

The manuscript of “De non eixstentia Dei” was stolen from Lyszczynski and submitted to the Catholic Church officials, by a gentleman who owned him money. After a “decent” trial Lyszczynski was condemned in 1689 for a stake – which sentence was changed for a more humanitarian decapitation, thanks to the intervention of his military commander, the king Jan III Sobieski.

Despite the success story of Polish bishops fighting, in this cruel manner, for their species survival, the Lyszczynski’s argument that “the religion was established, by cunning investors in human naivety, so they could be worshipped”, and that “men are architects and engineers of God and God is not a true being, but a being existing only within mind, being chimeric by its nature”, fits also very well the “laic scientific religion”, engineered by Charles Darwin and his followers, in particular by several Nobel Prize winners of the 20th century. Their “laic scientific God” is a binary invention similar to “binary weapons” destined for the modern battlefield.

One component of this Scientific Weapon Of Massive Mind Destruction is the CHIMERA of Natural Selection of “races which are favoured in the struggle for life” (the subtitle of Darwin’s book). This, dating to the reverend Thomas Malthus book “On Population”, invention of a chimeric being of Selection, was eagerly accepted as “food for thought” by seeking their social legitimization, industrialists and merchants, men totally indifferent to the harm they do to other less prosperous humans, as well to the landscape of industrialized by them countries. It is of interest to recall that more trained in logical reasoning naturalists, like the astronomer John Herschel, quickly denounced this pompous Theory of Natural Selection as the “Higgledy–Piggledy Law”. (This “Law” categorically denies the existence of ‘regeneration with overcompensation’ of harms done to organisms by “selecting” them agents – see the reported in chapt. 7 history of L-D experimentation.)

The second element of this “Scientific Binary Weapon” of mass mind destruction, was engineered in the 20th century by several Nobel Prize winners. They pretended that discovered by them genetic structures have divine, metaphysical properties, identical with Aristotelian Immobile Mover, which “acts but is not acted upon”. The best example of such cognitive attitude provides the internationally promoted guru of JudeoDarwinism Richard Dawkins. As late as 2006 he maintained that his famous book from 1976 “The Selfish Gene” should in fact bear the title “Immortal Gene”. In all evidence  even at his age of 65 Dawkins was not able to imagine that genes, consisting from long chains of nuclear acids, necessarily disintegrate once they are artificially replicated “in vitro”, outside living organisms. To demonstrate this trivial phenomenon I copied on the Fig. 5 results of so-called Spiegelman’s experiment. It was an attempt to copy, in an inanimate milieu, a relatively short segment of a highly infective viral Qβ RNA. At the beginning this segment of RNA, in the presence of an enzyme called Qβ replicase and in a solution saturated with free RNA nucleotides ACGT, replicated itself perfectly. But as  in the case of an “overused” ordinary copying machine, after about 75 replications the “in vitro” replication of a counting  4500 bases RNA of the Qβ virus ended: the virus was losing its infectivity and its RNA dissociated into progressively smaller  and smaller, still replicating themselves fragments of RNA (Fig. 5).

As I repeatedly underline it in the present “opus luciferi” (literally “the work which brings light”), it is only in living cells, which dispose of an efficient, self-synthesized enzymatic apparatus of repair of damaged nuclear acids (see Fig. 2 in chapt. 3), genes and viruses are nearly perfectly copied ad infini:  this fact is exploited in industrial genetic engineering, employing appropriately modified bacteria as “slaves” synthesizing necessary for medicine enzymes, antibodies, etc. And of course, living microorganisms, maintaining their cellular forms since billions of years, must themselves be immortal in order to assure the apparent “immortality” of nucleic acids forms they contain.

There is one more miracle in Biology, miracle completely beyond the capacity of comprehension of sure of their ignorance (neo)Darwinians. Namely single-cellular organisms, (which in the case of higher animals form the germinal tissue specialized in assuring the longevity of a species), realize their long term immortality in a VERY EROTIC MANNER, by a periodic intermixture of  their genetic material. (In case of sex-less bacteria this phenomenon is called conjugation). Such electrostatically driven intermixture permits, among other benefits, the re-invigoration of a species by an elimination of genetic pathologies, which accumulate inside avoiding the cross-breading cultures, in particular in the one of Jews and the one of degenerated European bourgeois aristocracy.

The manifested by 65 years old Richard Dawkins inability to distinguish between the behavior of living and not living objects, is surely a very depressing intellectual trait, Swiss psychologist Jean Piaget would say with irony that Dawkins in his childhood had not pondered enough at the origin of automatic regeneration of a skin torn away on his knees while playing with other children. The case of Richard Dawkins is not unique, and it would be of interest to describe numerous scholars like him by a general, borrowed from Slavic languages pittoresque term ‘pacan’: according to the dictionary this term denominates an intellectual of mental age between 5 and 35 years, unable to discern between the reality and its fake image.

15. Pacans of Science as messengers of the City upon a Hill Intelligent Project

In which direction these, unable to discern between living and not living objects, PACANS OF SCIENCE – like the mentioned at the beginning Michael Scriven from U.C. Berkeley, Jean-Paul Changeux from Institute Monod in Paris,  Richard Dawkins from University of Oxford and Noam Chomsky from MIT (not to mention similar ones I met in Poland after 1982) – are pushing masses in “developed” countries? Masses which are purposefully blindfolded by NSA (No Such Agency) of CIA specialized in killing rational thinking in humans?

Kazimierz Lyszczynski in his “Non existentia Dei” remarked that the chimeric “God”, imposed upon common people by antique Jewish business-minded priesthood, is a kind of a mind parasite, permitting a comfortable life to its providers, at the expense of common folk drugged with “God”. It is nothing new, already at the time of Moses, courageous Israelites, questioning the veracity of existence of Moses’ “God”, were simply killed (Korah’s rebellion, the slaughter of disbelievers in Stone Tablets, Ex. 32, 26-28, etc.). Only after the French Revolution, when the catholic priesthood become an object of a negative Natural Selection, voices claiming that “religion is the opium of masses” become loud in Europe. Finally, in the 20th century Marxists tried, in large degree successfully in the former Soviet Union, to abolish the commerce with this debilitating “opium”.

In a similar way behave the contemporary scientific priesthood predicating to masses the Higgledy-Piggledy Law of Natural Selection combined with the Metaphysics of Genes. But contrary to the Judaist and Christian priesthood of the past, which priesthood punished heretics by public executions, the  Judeo-Darwinian Pacans’ Elite, in agreement with directives of Manual TM-SW7905.1 fights for its “survival and domination” in an invisible to the general public manner. Simply these works in the domain of biology, which demonstrate proofs that living beings actively cope with hostile to them environment, are kept for decades in obscurity. To recall once again the case of Barbara McClintock in USA, Ted Steele in Toronto, London and Sydney,  and adventures of my friends Philippe Anker and Maurice Stroun at the University of Geneva ( my own adventures I outline in a footnote[vi]). But will this ugly situation in science eternalize?

English anthropologist Michael Thompson already 35 years ago has remarked that “in sociology  (in all life sciences and in cosmology as well) we witness a systematic channeling of enquiry in order to impel knowledge ever further from the truth. What are Principal Truths, which these “Pacans from the Temple of Zion” are trying to conceal?

As observed it Kazimierz Lyszczynski already 324 years ago, the Moses’ invented anthropomorphic God Creator of the Universe, and of his Chosen People, does not exist.

  1. As remarked it John Herschel already 156 years ago, the Darwin’s invented chimera of Natural Selection, by which actions supposedly originated novel species, does not exist either.
  2. To the contrary, it exists since Eternity, INSIDE all living beings, a sensuous being by Greeks symbolically called Eros. Its Intelligent Project – in abbreviation ROA – reveals itself in its capacity to fuse together (Latin ‘inter-ligare’) reactions to challenges from outside. It is worth to recall that in the book of “Genesis”, this pagan sensuous half-god Eros is associated with the Devil, by early Christians called Lucifer, the one which brings light onto GOD’S IMBECILITY.
  3. The systematic suppression, of Eros/Lucifer, by Judeo-Christian Priesthood, automatically leads to the widespread of Darkness, already in Antiquity denounced by Jesus of Nazareth (“if the light which is inside you the darkness is… Mat. 6: 23). The Black Cloud (the title of John Kaminski’s essay) radiating worldwide from the City Shinning upon a Hill, is in itself a manifestation of an “intelligent project” permitting the survival of the described in Manual TM-SW7905.1  parasitic Money Elite. This of course at the cost of ruined by this Mega Parasite ever more dumb masses, and the ruin of ever more isolated from Nature environment.

Part V

Consequences of the City upon a Hill “Intelligent Project”

16. The resembling Lymphoma malignum  widespread of Judeo-Darwinian civilization

How does this blindness of “westernized” humanity manifest itself today?

As we demonstrated it in chapters 7 and 13, the ‘postmodernist’  plague of neotenic (juvenile) non distinction between living and not living has lead to an overdomestication of modern man, which “intelligently” developed the habit of hiding in comfortable houses from various natural inconveniences. As a result of life without unpleasant perturbations (which perturbations are necessary to mature numerous human organs), the ever more effeminized and pacan-like, neotenic population appeared in gigantic cities overstuffed with material goods. The not exploited enough organs become sources of ever increasing number of illness, practically all of them having the inheritable, thus genetically coded, character: to recall only shortsightedness, veins, diabetes, bad dentition and recently the ever more popular autism, “intelligently” preparing the youth for the dull, practically autistic work of accountants, businessmen and scientists bent on numerical, easy to measure evaluations of everything around us, including love affairs.

A significant number of these “illnesses of wellbeing” form cancers, which ever more take forms of epidemics. One of these “invisible epidemics” is the a malignant tumor called lymphoma, which in my case was discovered under my eye lids few months ago. But this happen at my age over 70 years old, after 60 years of practically excellent health, with short visits in hospitals after ski, bicycle and climbing accidents. While staying, this June and than July, for consecutive chemical treatments in the Hematology Clinics of Cracow’s University Hospital, I was surprised by the number of men and woman much younger than me having the same illness. I’ve read that until five decades ago lymphoma was a rare illness of aged people, but this has changed. According to data from Britain quoted in Polish pressin last 20 years it is observed a steady increase of number of cases of this illness among very young people, it rose by one fourth among13-14 years old, one third among 15 to 19 years old and doubled among young adults, which may be the effect of the pollution of the environment.”

But the pollution in European cities in last decades significantly diminished, this in part due to the abandon of heating of houses witch highly polluting coal, and in part due to the introduction of unleaded fuel for cars, diminishing the concentration of heavy metals in the atmosphere. Also the heavy, highly polluting industries disappeared in big cities in Europe, in particular in my familiar Kraków. Our megacities at present are free from insects like flees, mosquitos and spiders, and rare in them plants produce much less pollen, which is causing asthma in sensible people. But the most important of all of it, it is THE PRACTICALLY TOTAL STERILIZATION OF FOOD WE CONSUME, in our hypermarkets everything is kept in plastic bags and containers, frequently additionally sterilized by appropriate irradiations. Contrary to common beliefs, we live in ever more sterile environment, CIVILIZATION IS STERILIZATION exclaimed joyfully dwellers of “Brave New Word”, a futuristic book written more than 80 years ago by Aldous Huxley. Our ever more sterile food contains very little bacteria and other harmful for us agents, with which our, built from various sorts of lymphocytes, immunitary system is used to fight.

All these improvements, in the quality of air we breathe and the food we consume, signify that our lymphocytic tissue, specialized in neutralization and rremoval from us of diverse toxins and foreign bodies, has very little to do. And like in the case of other civilization diseases, this tissue becomes the source of illnesses. The lymphocyte tissue belongs to these ones, which are highly specialized. During ‘training’ of young lymphocytes (yes, training by close interactions with “teacher cells”, an activity so much repudiated by illustrious Noam Chomsky) in thymus, in bone marrow and in lymph glands, young lymphocytes undergo significant genetic modifications, called ‘maturation’, especially in the “heavy” and “light” regions of their DNA chains, coding for the immunoglobulin protein, providing to us immunity to all kinds of toxins.

Like it is the case in our public schools, not all young lymphocytes “acquire” – it means construct in themselves – these highly specialized genetic structures, a small percentage of them forms a not fully differentiated “residue”. This “undertrained” residue does not entirely forgets about its embryonic “dream” of constant multiplication. In case the organism’s ‘police”, consisting from adult lymphocytes, weakens for whatever reason (the sudden diminishment of the number of active lymphocytes in case of a severe psychical stress, the advanced age of an individual, as it was in my case, etc.), this not fully differentiated, retaining its embryonic propensities “residue” is prone to make an “adaptive genetic mutation”. Instead of participation in collective activities of lymphatic tissue – which activities in case of continuous life in a sterile environment are sensibly attenuated – these residual “pacan” lymphocytes restart their embryonic, biblico-Darwinian programs of a selfish proliferation.

With a time – usually it takes years and even decades – they are becoming specialized, by a subsequent sudden adaptive mutations at their genetic level, in stealing food from normal tissues, which are durably inhibited in such rapacious behaviour. It is necessary to stress that exchanging between themselves fragments of nucleic acids (see works of Anker and Stroun), progressing into malignancy tumours learn methods of such an aggressive stealing, by the ROA principle of the re-generation with overcompensation, of enzymes used in their “stealing the food” activities. Tumours of all kinds demonstrate an intelligent behaviour, they are able to redirect veins, assuring in this manner the supply of blood for their egoist “economical growth”.

This is a very general sketch of the origin of all kinds of tumours, not only the one with which is fighting at present the staff of Hematology Clinics in Kraków, under the surveillance of  professor Alexander Skotnicki, my colleague since years.  I have to add that already 33 years ago the sketched above explanation of “opportunist origin” of tumours,  caught the interest of very serious researchers in embryology and virusology in Paris, in particular of professor Daniel Zagury, known from experimenting, on his own body, with the anti HIV vaccine. But of course, this my “poetic suggestion”, attributing the intelligence to our own cells, among them also to these “maverick” tumor ones, had not chances to be published. As a retired professional philosopher I have to add that already Aristotle attributed the intelligent life principle – called by him entelechy – to all animal organs. This observation of the most sophisticated philosopher-naturalist of Antiquity, negating the role of an anthropomorphic God in the Creation of Universe, did not pleased of course Fathers of the Church, which did everything to keep in obscurity related to biology writings of Aristotle. There were Moslems in early Middle Ages, which saved Aristotle for the posterity.

With Aristotle removed from shelves of scientific libraries, with Lamarck fustigated for his idea that giraffes necks elongated due to their efforts to reach leaves high on trees (every orthopaedist knows that stretching elongates bones), and after the relegation of Jean Piaget concepts of young humans development exclusively to the domain of child psychology, in case of the present epidemics of cancers we are in a full conceptual void. Already 30 years ago physicians in Switzerland alarmed that approximately one third of Swiss population has a cancer, while the only explanation of this more and more frequent disease is “the effect of polluted environment, Chernobyl, or other genetic accident of an obscure origin”.

Enlightened by Cartesian mechanistic understanding of activities of our bodies, and acting in a very logical manner, we try to sterilize the environment ever more – and thus ever more we make the populace prone to CIVILIZATION ILLNESSES of all types, thus population ever more dependent of Big Pharma life sustaining products. (Aristotle estimated average human life span at 70 years, which corresponds to average length of life of Polish males today; Aristotle died at 64, Plato at 80, and the Athenian Democracy condemned Socrates for self-poisoning at his age of 70.)

The total immersion of Western Civilization in Big Pharma products – Poland is at present the biggest consumer in Europe of medicaments – is a manifestation of “an intelligent project” realized by our parasitic industrial and scientific PACANS ELITE conducting,  I quote Operations Research Technical Manual TM-SW7905.1 “…biological warfare, which attacks the vitality, options, and mobility of the individuals of a society, …   attacking their sources of natural and social energy, and their physical, mental, and emotional strengths and weaknesses”.

The recently deceased Polish post-Marxist philosopher Leszek Kolakowski, who spent nearly 40 years in exile as a professor at All Souls College in Oxford, 32 years ago wrote me a long letter, commenting my attacks against the pope John Paul II encyclical letter “Laborem exercens” of 1981. Kolakowski informed me that according to his understanding of the reality, THE CIVILIZATION IS AN EVIL IN ITSELF, and that all Fathers of the Church praised Labor as the mean to be closer to God (the famous “ora et labora” slogan of catholic laborious clergy). But civilization (from Latin ‘civitas’ – the city) is a material effect of human work, which cult inoculated into Christians Pharisee Saul, better known as St. Paul. It means that the cult of Work, which in its theological meaning is an imitation of Labor of the Christ at the Cross, is at the origin of all civilization diseases, the epidemics of cancers and the rape of the Nature included. A very fruitful association indeed, worth of a wider publicity, in particular among Protestants.

There are further, spontaneously arising in our minds associations of St. Paul’s elaborated theology with ever more numerous pests of post-modernist societies. This self-appointed Apostle was proud of his membership in vilified many times by Jesus sect of Pharisees (“separated”), and also proud of his participation in the obscure, evidently proto-masonic sect of “a remnant of seven thousand (Aaronite) men who have not bowed the knee to Baal.” ( Rom. 11: 4). This “Baal” during the Hellenistic occupation of Jerusalem was symbolized by Eternal Laws of Logics, worshipped by godless Greek philosophers and considered to be “superfluous and unholy” by pious Jews despising the open-minded Hellenistic culture.

Here we arrive at one more analogy, between the Origin (Genesis) of common cancers and the Origin of the “Christian faith”. Tumors of all kinds are “organized” by residual, not differentiated cells of particular tissues, which cells reverse to their “embryonic individualism” sensing the weakness of organism’s anti-parasitic defenses. In case of the Origin of the Christian religion, it was engineered by a representative of a “remnant” (residue) of “grown separately” Pharisee sect, which sect avoided the training in basic logics, totally devoted to the study of Torah. And the manufactured by Pharisee Saul/Paul “monstrosity of Reason” – he did it in a form of “Letters” isolated from dangers of logical analysis –  was eagerly accepted by simpleminded Roman  pacans, not having at all philosophical interests, except their own egoistic desire of salvation from crimes committed and/or intended.

As wrote me one of my Polish correspondents “Jews only killed Jesus, but St. Paul has murdered him”. And this murder of all more bright ideas of Jesus, somehow managed to impose himself (surely with the help of material “God of Israel”) as the leader of the “Hellenistic” – in the sense of eager collaboration with Roman occupiers of Jerusalem –  branch of Christianity, soon the only type of Christianity acceptable in the Roman Empire. In Eastern Christianity this Paulinist cognitive monstrosity become somehow “domesticated”, but in the West, principally due to Protestant clergy avoiding the training in logical reasoning,  with the invention of the printing machine, the Christianity gave the essential impulse to the development of completely nihilist monstrosity of Capitalism, otherwise known as the Religion of Mammon.

It is thus no wonder thus that Charles Darwin, who for 3 years has studied at Cambridge Anglican theology to become a parson, in his “Origin of Species” inserted, at the very end of the Chapter on Instincts, a poetic exclamation “multiply and vary, let the strongest live and the weakest die!”, which is a variation of the God’s order “multiply and fill the earth and dominate it!” present at the beginning of the Book of Genesis, which Darwin intensively studied prior to his sudden conversion to the Evolutionary Theory at his age of 30.

The Darwinian variation of the God’s order “multiply and dominate the earth” become the leading slogan of initially Anglo-Saxon, but later on truly International assault against all the Planet, resumed in 1979 in CIA Manual recommending “Quiet Biological Warfare  attacking the vitality, options, and mobility of the individuals. This program of an artificial debilitation of young people is in a full swing today, and all these “pacan theories”, attributing most serious civilization illnesses (diabetes, autism, schizophrenia, various forms of cancers) to “not sterile enough environment”, are purposeful covers hiding the growing dependency  of common people from the produced by Big Pharma drugs (as I am since my 71st birthday). Due to upbringing of citizens in ever more comfortable conditions, they are becoming only “half healthy”, necessitating nearly continuous medical assistance. They are thus perfect material for corporate serfs, in their professional activities resembling these bacteria exploited in biotech laboratories, which are “castrated” from operons capable to excise attached to them alien DNA.

Are there chances of reversing this situation?

The tandem of German 19 century intellectuals (literally ‘men capable to read in-between verses’), Karl Marx and Friedrich Engels, in their concise “Communist Manifesto” of 1848, at the end of chapter 2 have formulated in ten points the demand of the de-mammonization, in fact de-judaization of the European Culture. The realization of this anti-bourgeois program they planed by a simple nationalization (i.e. commercial dez-individualization) of banking, of industry, of principal communication lines and of similar business endeavors.

There is a frequently repeated objection to this communist “globalist” proposal, that “communism was established by Jews”. These of Jews, which participated in the establishment of the Soviet Union (but of course not of Chinese Peoples Republic, communist Korea, etc.) were by a definition anti-Zionists, thus against “the city shinning upon a hill”, with which heritage identified themselves Father Pilgrims and later on presidents of USA. And there cannot be friendship between  philo-bourgeois Zionists (both these of USA and these of Israel) and communists. This fact neatly accentuated in 1932[vii] the founder of existing until today BETAR terrorist organization Vladimir Zhabotynski,:

The one which wants to serve Zionism must fight against communism. All the process of building communism, even if it goes somewhere at the other side of a Planet, in Mexico or in Tibet, is harmful for the soil of Israel. Every defeat of communism is in interest of Zionism. … For Zionism the communism is like the poisoning gas, it is necessary to treat it as such poison. Or this – Or that.

This opinion of Zhabotinski is valid not only in case of Jews. We have “Zionist Center of Mindful Life Anihililation” in particular  inside USA, which country presidents make their “oath of fidelity” to the “City upon the hill (of Zion)”. And of course it is with this City of London and Wall Street we have to measure, if we want to “roll back the wheel of the history” of last few decades. I would like to add to it that the successful realization of Marxists’ Intelligent Project trough the 20th century, on vast territories of not only Eastern Europe and Asia, but also of America (Cuba), has effectively cut down roots of progressing “embryonalization” of humanity taken as a whole. It signifies (see for ex. late works of Alexandr Zinoviev) that still exists the remedy against the Judeo & (post)Christian Laborious Pacans engineered, gloomy future of mentally and physically ever more ill humanity.

Part VI

What in case of the Universe being Eternal?

This part is not yet completed. But googlig in cosmology related texts, the author found two interesting messages favoring the “pre-Christian” thesis of the eternity of life in the eternal Universe:

1. Cosmologists  associated with astrophysicist Fred Hoyle write something like this: “Because a key result of HGD (Hydro-gravitational-dynamics) is that the dark matter of galaxies is dense clumps of ancient planets, each of which is a potential host for life, this first order argument against astrobiology and panspermia (…) is removed.

2. The second argument favoring the 5th  century B.C. and than the 19th  century A.D. panspermia theory, supposing the existence of life in the whole Universe, is the discovery of a very efficient “vector”, which can transport seeds of microorganisms between distant galactics. This “vector” form lengthy tails of comets, which from time to time brush also the Earth. These tails are made principally from ice, which is an excellent “freezer” for the intergalaxian transport:  in case of the Tempel 1 comet, which “head” was tested by NASA probe on 4th July 2005, there was found “the material which seems to be rich in organic matter, material that is rich in carbon”. If this information is true, the arrival of first seeds of plants on cooling earth becomes technically feasible.

As the personality of Fred Hoyle is considered, he wrote a science-fiction novel “Black Cloud”, about a cosmic gaseous living body, which blocked the access of sunlight to the earth. My former correspondent, apparently schizophrenic (for American standards) writer John Kaminski from Florida, after events 9-11in USA has intelligently associated that this “Black cloud” is radiating from “the city upon a hill”, to which CHIMERA American Presidents are praying. And there is no way of our salvation except ending-up with the Ugly Comedy with the Holy Bible and its “word from the God” called Mammon…and down

with the City of Brain Death Shinning upon a hill

Zakopane, July 11, 2013,

 just prior to the return to the Hematology Clinics

Addendum (1993)

DECLARATION OF RIGHTS

of Human Embryonal Society

And

STATEMENT OF INTENTIONS

of “Down with the Mind” All the World Movement

 

We, the Embryonal People of all Races and Sexes, We declare as follows:

 

1. Being fully conscious, that our ideas are in a full contradiction with the Reason and Biology, we declare that it is an obvious truth, that all men are created equal. We thus claim that Cain is equal to Abel, an idiot to a genius, and a common gangster has the same rights as a saint. Moreover, in agreement with the teaching of the New Catholic Church, we declare that the human embryo has equal rights to the life, and to the pursuit of happiness, as an adult man. In short, we claim that A (FERTILISED) EGG IS EQUAL TO A CHICKEN – and this is our New, Radiant Thought, which enlightens all our strivings and actions.

2. We declare that our God, Creator of Equality, has provided us – in a contrast with other mindless animals – with natural rights to live in safety, to bee free, and to be happy. We intend to execute these divine rights at the cognitive level of an innocent child, or even at the level of a not-yet-differentiated embryo. We have right to do it, for it is a self-evident truth that every adult was once in his embryonal state of personality. This is his own fault, that he has abandoned – against the Will of the Creator of Equality – this divine state of primordial idiocy and happiness.

3. In order to enforce the divine laws of The Infantilized Man, we intend to reproduce on the Earth the conditions of safety and happiness which are characteristic for the womb. We will thus cover the earth with our air-conditioned structures, which will protect us from evils of the bad weather, and we will provide the People with endless supply of food, clothing and transport facilities, so nobody will be forced to perform any destroying him, physical effort. We will also organize our Society in such a way that nobody will dare to force us to do a cognitive effort – which effort might eventually draw us away from our God-blessed state of continuous idiocy and happiness.

4. We declare that in order to realize this grandiose project of a permanent infantilization (or even of embryonalization) of a man, our God, Creator of Equality, has provided us with the right to exploit, up to our desires, all the richness of the Earth. We have also the right to exterminate (or to imprison in cages and reserves) all other animal species, including the Homo sapiens, which might put into danger the realization of our aggressively infantilized projects of total domestication.

5. We thus declare that our Human Embryonal Society has the Right to organize itself into politico-economical bands called parties, Mafias and corporations. In order to ease activities of these God-blessed bands, it has become necessary to dissolve – or to transform in an appropriate way – all previously existing, social justice, beauty, and truth seeking, human associations. Their crime consisted in stimulation of desires and actions different from the obligatory in our society, new born babies drive for a comfort, safety, and an  imbecile happiness.

6. We thus declare, that the Enemy no.1 of the People are followers of Karl Marx, whose program has effectively limited the production of God blessed machines, which in an effortless way give to people the feeling of freedom, happiness and domination.

7. We declare, that the Enemy no. 2 of the People are followers of Socrates, whose ancient teachings have undermined in the past the idiotic, childish enchantment with democracy and equality.

8. We declare, that the Enemy no. 3 of the People are sincere and averted followers of Jesus Christ. This son of the bitch has managed, for nearly two thousand years, to lure the people, claiming that the happiness one might find eventually only after one’s death, and that we should not care neither for food nor clothing, neither for business, neither even for our own families.

9. We intend also to liberate Mankind from the merciless teachers, who spoil our youth declaring that one cannot jump over one’s shadow, that two plus two equals four, and that every action causes reaction. Students of our schools, instead of learning the dull logic, mathematics and physics, will joyously play computer games and learn about Mickey Mouse adventures.

10. In short, after the liberation from our historical oppressors and enemies, we, the Uniformized Society of Non Differentiated Human Embryos, we intend “to multiply and to dominate the earth” – as our God of Israel, present already at the first page of the Bible, teaches us to behave. Needless to add that we thus intend to behave like an aggressively growing, human planetary cancer.

(Elaborated in 1993 in Geneva. Text drawn after the “Declaration of Independence of North America” of 1776, and the encyclical letter “Laborem exercens” of 1981.)

 


[i] Paul Wintrebert (1867–1966) was a French embryologist and a theoretician of developmental biology. He coined the term cytoskeleton (cytosquelette) in 193.1He held radical epigenetic views. In his 90s, he published a trilogy in which he describes his position on life process and living being: Le vivant créateur de son évolution (The living being is the creator of his own evolution) (1962), Le développement du vivant par lui-męme (The self-development of the living being) (1963), and L’existence délivrée de l’existentialisme (Existence delivered from existentialism) (1965).

[ii] Wikipedia describes L-D work in subsequent terms: The Luria–Delbrück experiment (1943) (also called the Fluctuation Test) demonstrates that in bacteria, genetic mutations arise in the absence of selection, rather than being a response to selection. Therefore, Darwin’s theory of natural selection acting on random mutations applies to bacteria as well as to more complex organisms. Max Delbrück and Salvador Luria won the 1969 Nobel Prize in Physiology or Medicine in part for this work.

[iii] The idea of a limitation, of ALL bio-processes to the „trinity” of ROA self-reinforcing activities, I introduced in a book “Atrapy and Paradoksy Nowoczesnej Biologii” published exactly 20 years ago. I compared at that time the description of living beings doings, in a form of self-re-equilibrating circuits ROA (Regeneration, Overregeneration, Association) to the RCL (R – Resistance, C – Capacity, L – Inductance) description of behavior of complex electrical circuits. To my surprise, authors of  a CIA “Operations Research Technical Manual TM-SW7905.1 from 1979, which electronic copy I received on July 2 this year, wrote that thanks to high speed computers it becomes possible to predict the behavior, of drugged with technics and money American masses, exactly like it is possible to predict the behavior of self-exciting electronic circuits. An interesting coincidence of engineers (in my case physicist and geophysicist) ideas, isn’t it?

[iv] René Descartes in his “inneist” philosophy was inspired – for everything we have in our minds comes via our senses – by writings of a Roman Lawyer and Scribe Aurelius Augustin. And St. Augustin in his turn was inspired by the lecture of “Letters” of St. Paul, who incorporated, into products of his Labor, all important messages of writings attributed to Moses (this is the opinion of Australian evangelist Anthony Grigor Scott). In modern times the widely distributed writings of Descartes, who mindlessly was repeating, after St. Augustin, the self evident formula “cogito ergo sum”, influenced the avoiding the self-observation Judo-Darwinian writer Noam Chomsky. (Please notice that it was always the “invisible hand” of a specific group of people controlling the papyrus and than paper media, which was assuring, through centenaries, the publicity of ideas “pleasing the God of Israel”.)

[v] The dating from 1998, author’s interpretation of Jacob’s experiment with the de-differentiation of mouse embryos: “We observe the phenomenon of generation of structures of higher complexity – which occurs thanks to dynamic interactions of growing cells and tissues – at all levels of ontogenesis. We see this phenomenon also during the maturation of neuronal structures of brains of young birds and mammals. It means that all – both chemical and physical – means, which induce mutual isolation of cells (as well as isolation of tissues and individuals), contribute automatically to the underdevelopment of isolated – and thus unused – bio-structures. In this way, if we extrapolate in extremis from embryology to the adult human society, we may postulate, that all technical inventions, which isolate men from their fellows and from Nature – such as dresses, houses, cars, money, properties, and even “nuclear” families – must contribute to the regression of the level of cerebralisation of human civilisation. Such a process may change with time into a non-controlled growth of tumour-like “humanity”, which may became totally dominated by its own technical achievements. To the contrary, when we limit the “richness” of means isolating men between themselves, we should witness the psychosomatic renaissance of human societies previously artificially impoverished by an overgrowth of economy.” It is an interesting proposition of de-economization of humanity, isn’t it?

[vi] As author’s personal history is considered (see CV at http://markglogg.eu/?page_id=2), after the public demonstration by him in early 1981,  of a simple “genetic engineering like”, model of a genetic construction of conditioned reflexes (see M.G.’s “Open Letter to biologists” from 1981), the head of the Molecular Biology Laboratory at the University Paris VII, Francois Chapeville (of Polish origin and known to my family) demanded of my French colleagues, working in this Laboratory, to stop the public discussion of possibilities of cellular learning at the genetic level. Soon after, refused in 1981of a scholarship permitting the continuation of the work on this topics of neuronal “learning by activity”, by the famous professor Jean-Pierre Changeux, specialist of “learning by the ‘negative selection’ of neurons”, the author in 1982 was permitted to come back to still socialist Poland. There for a whole decade he worked as a scientific writer, preparing the compendium “Progresses in biology” for the yearly edition of “Encyclopedia. World in Cross-Section”. After the editing house “Wiedza Powszechna” (The Common Knowledge”) disappeared in 1991, in a turmoil after “economic shock therapy” of 1990, in 1997 the author resumed his academic career as a teacher of philosophy, with the late doctorate thesis “The ‘Anti-Zoological’ Socio-Political Philosophy of Noam Chomsky” in 2002. In 2008 he retired, as a Senior Lecturer of Philosophy, from Akademia Pomorska in Slupsk, Pl.

[vii] In Russian: Тот, кто хочет служить сионизму, не может не бороться против коммунизма. Весь процесс строительства коммунизма, даже если он происходит где-то там, на другом конце планеты, в Мексике или в Тибете, наносит ущерб строительству Земли Израиля. Каждый провал коммунизма в пользу сионизма … для сионизма коммунизм, как удушающий газ, и только как к таковому можно к нему относиться.

Posted in Ad 1 PODHALAŃSKA AKADEMIA NAUK, culture & religion of zombies, ENGLISH TEXTS, genetics of bio-development | Leave a comment

L’HISTOIRE EXTRAORDINAIRE DES « CARECTERES ACQUIS »

L’HISTOIRE EXTRAORDINAIRE DES « CARECTERES ACQUIS » (1979)

par Marek Glogoczowski

Laboratoire d’Evolution des Etres Organisés, Université Paris VII (1979)

         Quand on compare les nombreux rapports des ophtalmologistes, démontrant que chez les animaux, une stimulation par la lumière est néccessaire au développement des organes de la vision, avec le phénomène connu de l’atropie héréditaire  de la vue chez les animaux cavernicoles, on a une tendance naturelle à expliquer ce deuxième phénomàne par la « fixation génétique » du premier.

Or, quel ne fut pas mon étonnement de découvrir qu’un tel lien causal est entièrement nié dans les sciences contemporaines de la vie : aucune tendance à l’hypetrophie ou à l’atrophie des caractères phénotypiques ne peut  être transmise aux générations suivantes.

Ayant été élevé dans un millieu scientifique depuis deux générations déjà, je n’ai pas pu m’empêcher de formuler une idée préconçue : comment les savants ont’ils pu démontrer une telle théorie ? Sûrement en coupant les queues des chats ! Plus tard, grâce à une recherche historique, j’ai pu constater qu’effectivement, non seulement les queues retranchées des souris ont servi d’appui decisif à la théorie la plus « essentielle » des sciences de la vie, mais qu’elles sont toujours la seule preuve de sa validitée.

Quelques faits historiques

         Comme nous les savons, tous les troubles dans la compréhension de la biologie commencent avec le testament de son père, le Chevalier de Lamarck (Lamarck a créé le nom « biologie »* et dicté une partie de ses oeuvres comme testamment)

Sensibilisé par l’affaire des queues, j’ai cherché en vain dans « La philosophie zoologique »[1] des histoires de mutilations héritées. Une fois seulement, Lamarck raconte l’histoire d’une personne depuis longtemps amputée d’une jambe, et qui continuait a ressentir des douleurs rhumatismales dans cette jambe non’existante (comme me l’ont confirmé des médecins, ce phénomène est communément reconnu).

Lamarck est incontestablement le père de l’expression « hérédité des caractères acquis » (p. 259) :

Or, tout changement acquis dans un organe par une habitude d’emploi suffisante pour l’avoir opéré, se conserve par la génération, s’il est commun aux individus qui, dans la fécondation, concurrent ensemble à la reproduction de leur espèce. Enfin, ce changement se propage et passe ainsi dans tous les individus qui se succèdent et qui sont soumis aux mêmes circonstances, sans qu’ils aient  été obligés de l’acquerir par la voie qui l’a réelement créé.

Ce passage nous montre que Lamarck imaginait la reproduction sexuelle plutôt comme une collaboration (« concurrent ensemble ») que comme une competition à l’intérieur de l’espèce. Le schéma lamarckien de l’acquisition héréditaire des caractères est un peu complexe, mais pas trop. Ses adversaires, tant Weismann[2] (p. 413) que Jacob[3] (p. 166), le résument sans erreur :

Changement des circonstances → changement des habitudes → usage ou non usage des des certains organes → (après plusieurs générations) → acquisitition héréditaire des nouveaux charactères. (→ signifie « provoque »)

L’  « histoire extraordinaire » de l’incorporation des mutilations dans les charactères acquis ne commence pas avec Lamarck mais avec… Darwin[4]. Dans la chapitre « Hérédité » de son livere « De la variation des animaux et des plantes sous l’action de la domestication », Darwin se prononce ainsi (p. 23-25, t. II) :

Quand aux faits relatifs à l’hérédité de mutilations ou d’altérations causées par maladie, il est difficile d’arriver à des conclusions certaines. Dans quelques cas, des mutilations ont pu être pratiquées pendant un grand nombre des générations, sans aucum résultat héréditaire. (…) Toutefois, le Dr P. Lucas, d’après de bonnes autorités, a dressé une liste si longue de lesions héréditaires, qu’il est difficile de ne pas admettre leur possibilité. Ainsi, une vache perdu une corne… (…) En somme, nous ne pouvons guère nous refuser à admettre que des lésions ou mutilations peuvent être occasionellement héréditaires, surtout, ou peut-être même seulement, lorsqu’elles sont suivies du maladie.

En conclusion (p.28) :

Dans quelques cas, les effets de lesion et des maladies paraissent héréditaires, et nous verrons, dans un chsapitre futur, que ceux résultant de l’usage ou du defaut de d’usage longtemps continué des certaines parties, le sont incontestablement.

Il faut souligner que les considérations de Darwin sur l ‘« hérédité des mutilations » sont sont complètement marginales : à peine deux pages et trois références, dont une seulement considérée par Darwin come étant « digne de foi » et par la suite confirmée (l’expérience de Brown-Sequard, Weismann2, p. 356-360)

Les hésitations de Darwin quant aux possibilitées d’heritage des mutilations ont été pleinement exploitées par Weismann (p. 414) pour la justification de son idée d’incorporation totale des mutilations dans la catégorie des « modifications acquises » :

Charles Darwin n’admit pas le principe de Lamarck sans l’examiner d’ume façon pénetrante : il volut voir par les faits qu’il avait sous ses yeaux si les modifications que l’exercice introduit dans la vie individuelle peuvent se transmettre réellement aux descendants. Les différentes données sur l’hérédité présumée des mutilations lui semblerent tout particulièrement, sinon démontrer la chosde directement, au moins la rendre de plus vraisemblables, et il arriva à conclure qu’on n’avait pas de motif suffisant pour contester l’hérédité des modifications acquises. C’est pour cela que l’usage et la désuétude jouent dans ses oeuvres comme facteurs directs de transformation un rôle important à côtê de la sélection naturelle.

A la page 417, Weismann explique pourquoi cette incorporation est possible :

Que les mutilations soient des propriétés acquises, il n’y  a pas d’en se douter ; elles ne proviennent pas d’une disposition des germes, ce sont de simples réactions du corps à l’egard des atteintes extérieures, ce sont des caractères purement somatogènesi ; (i – « somatogène », c’est-à-dire provenant du corps)

En appliquant son raisonnement, nous pouvons déduire : la mutilation est un caractère somatogène, donc elle provient du corps… donc dans ses experiénces, les souris se sont mutilées elles-mêmes !

Jean Rostand[5] (p. 30) rend hommage à la clarté de pensée de Weismann :

Quand aux considérations théoriques qu’il développe à cette occasion, elles sont d’une vigeur analogique et d’une pertinence telle qu’on peut les reprendre aujourd’hui sans y rien changer. Weismann, en effet, n’est pas homme à se contenter d’explications verbales et spéculatives du type Spencer ; il raisonne en homme de science, qui connait ce dont il parle, et tient à mettre les points sur les i.

Plusieurs passages du livre de Weismann montrent explicitement qu’il ne fait pas de distinction entre adaptation (hypertrophie/atrophie par example) et mutilation (p. 382, 414-422). A la p. 417 il écrit :

… que pour des faits capables de prouver directemment la réalité d’une transmission de propriétés acquises nous n‘avons pas autre chose à invoquer que ces cas de mutilations ; il n’y a pas d’observations sur l’hérédité d’une hypertrophie ou d’une atrophie fonctionelle, et il ne faut pas s’attendere à en trouver dans l’avenir, car ce domaine est à peine accesible à l’experimentation.  L’hypothése  que des proprétés acquises peuvent se transmettre n’a donc d’autres appuis directs que les observations sur l’hérédité de mutilations.

Si ces mutilations devaient se transmettre réelement, ou si elles pouvaient seulement se transmettre çà et là, ce serait un argument du valeur pour la théorie du Lamarck, et l’hérédité d’une hypertrophie ou d’une atrophie fonctionelle deviendrait par là des plus vraisemblables. cette raison permettra donc d’arriver enfin à voir si les mutilations peuvent se transmettre, ou non.

La raisonnement de Weismann et son incorporation des mutilations aux « caractéres acquis » de Lamarck, a vite été assimilé par les autres biologistes et ce sont les idées qui font incontestablement autorité aujourd’hui. pour n’en citer que les auteurs de langue française :

Jean Rostand dans « Aux sources de la biologie » p. 25 :

Plus ou moins imbus de lamarckisme, la plupart des transformistes de cette époque continuent de faire valoir, en faveur de l’hérédité de l’acquis, les arguments classiques : mains fines des descendants d’intellectuels, modifications organiques des races sous l’influence du millieu, instinct du chien de chasse, etc. Une foule d’anecdotes sont rapportées : une jument atteinte d’ophtalmie produit un poulain à l’oeil défectueux ; une chatte à queue écrasé procrée des chatons sans queue ; … Par la pratique de la traite, les mamelles se développent chez la vache, de génératiom en génération. L’usage de couper la queue aux chiens de traîneaux serait cause qu’au Kamtchatka les chiens naîtraient  avec une queue rudimentaire.

François Jacob dans « La logique du vivant » p. 236 :

Depuis l’antiquité, que ce soit chez les Égiptiens, les Hébreux ou chez les Grecs, tous les textes étaient truffés d’histoires où les enfants perpétuent le résultat d’incidents survenus aux parents. C’est ce gendre de relation qu’avait systématisé Lamarck pour en faire le mécanisme des transformations locales, le coup de patte des circonstances par quoi il devient possible à l’organisme de s’adapter étroitement à son millieu. L’hérédité des caractères acquis s’apparente à toute une série de superstitions.

D’après ces données, nous povons dresser un tableau historique :

Fig. 1.

Taux d’incorporation des mutilations dans l’expression « caratères acquis » En terminant cette introduction historique, il nous faut souligner encore un fois que lorsque les néo-darwiniens nous affirment (Jacob, p. 236-237) : « plus que toute autre, la transmission de l’aacquis a résisté à l’experimentation », ils ne se référent pas aux centaines d’experiences sur l’élevage d’animaux et de plantes dans des conditions modifées d’existence (comme une personne naïve pourrait se l’imaginer), mais… aux experiences montrant la non’hérédité des mutilations.

La différence entre adaptation et mutilation

         Cette différence est évidente pour une personne observante, mais les textes des néo-darwiniens montrent qu’ils ne font pas cette distinction. Pour le démontrer, utilisons le schéma de la « boite noire » représentant les réactions d’un organisme (ou d’un système quelconque) :

Fig. 2

Schèma de la réaction de l’organisme

I. La « confusion sémantique » entre mutilation (l’atteinte extérieure) et mutilation (l’effet immédiat de cette atteinte) est pardonable à cause de la pauvereté linguistique de notre langage.

II. La « confusion cognitive » est une erreur très grave. Les mutilations sont pour Weismann de « simples réactions du corps à l’égard des atteintes extérieures ». Dans ce cas, mutilation (l’effet immédiat d’une atteinte extérieure) = mutilation (réaction du corps). En termes cybernetiques, quand input = output, nous disons que le système n’a pas réagi. Dans le cas des mutilations chez les animaux supérieurs, un manque de réponse adaptative est confondu avec une telle réponse.

III. Le phénomene de la réaction adaptative aux mutilations est bien connu : c’est la régéneration ; et il suffirait de ne descendre que d’un pas sur l’echelle évolutive (chez les lézards par example) pour voir que les queues retranchées se régénerent dans la même génération. C’est un fait curieux, que le plus illustre spécialiste du retranchement des membres d’animaux, n’ait pas envisagé du tout une telle possibilité dans son système (p. 417) :

Si l’on coupe un doigt à un homme, la privation di cinquième doit est un caractère somatogéne acquisé ; si un enfant nait avec six doigts, la présence de ce sixième doigt a du résulter d’une constitution particulère de la cellule germinative, elle est donc un caractère « blastogéne ».

Et si le doigt coupé se régénère, sera-t-il « acquis » somatogène ou blastogène ? De plus, ce n’est pas un example hypothétique mais réel, même chez l’homme et surtout dans le cas de mutilations des doigts surnuméraires (Darwin, p. 14-15).

Si l’on est capable de se détacher des mythes qui se sont accumulés autour  de l’hérédité pendant ce dernier siècle, la reproduction sexuelle, c’est simplement : la régéneration de l’individu entier, à partir de ses cellules germinales, enrichie par tous les bénéfices de possibilitié de croissement sexuel (la parthénogènese des certains animaux ex l’exemple le plus simple d’une telle régénération). Dans ce cas, si les cellules germinales (et surtout leurs noyaux) ne sont pas affectées par une lésion, elles reproduisent l’individu sans une quelconque possibilité de lui transmettre les lésions (effets primaires) dues aux circonstances extérieures. En connaissant un peu la biologie, la non-hérédité des adaptations phénotypiques (l’excroissance souvent observée des organes fréquement mutilées : par exemple la surproduction sanguine chez les donneurs du sang, ou l’hypertrophie de la couche de peau qui est fréquement abimé sur les paumes des mains et des pieds) reste ouvert.

En somme, l’« histoire extraordinaire » de la réfutation, par les neo-darwiniens, de l’hérédité des caractères acqius, se présente de la façon suivante :

La question ouverte

         Grâce aux progrès de la biologie moléculaire, nous avons pu répandre un peu de la lumière dans la « boite noire » du mécanisme interne des adaptations. L’hypertrophie / atrophie d’un caractère somatique quelconque proviennent de la modification du message génétique sous-jacent. Le problème de la « fixation génétique » des adaptations phénotypiques répétées pendant plusieurs générations se solde par une question ouverte : est-ce les gènes qui sont pendant logtemps et sovent exprimées (usés) ne s’amplifiaient (hypertrophiaient) pas à leur tour ? Certaines travaux tout récents peuvent être interprétés en faveur d’une telle hypothèse. Pour pouvoir répondre à cette question, il est nécessaire de se demander si un tel processus est physiquement concevable.

En 1970, F. Jacob nous présente l’état des siences biologiques de son époque (p. 310) :

Dans le processus de synthèse protéique, le transfert de l’information s’effectue toujours en sens unique, de l’acide nucleique vers la proteine, jamais en direction inverse. Il n’existe dans la nature aucune espéce moléculaire capable de modifier la séquence nucleique de façon concertée. … S’il existait une volonté pour modifier le texte, elle ne disposerait d’aucun moyen d’action directe.

Pendant la « Réunion Annuelle de la Biologie Experimentale Suisse », au printemps 1979, Werner Arber, le récent Prix Nobel de biologie moléculaire, a démontré déjà plusieurs moyens possibles de modifier d’une façon « contrôlé » le message contenu sur l’ADN. Il existe des protéines nucléaires capable de couper et de réparer (« splicing ») la chaine de l’ADN à un point précis, des plasmides capables de dupliquer ou d’amplifier la séquence génétique particulière. Au moins un cas est connu, l’experience de Tonegawa[6], où la recombination contrôlée de l’ADN pendant l’ontogenèse était démontrée (donc cette recombinaison dépend nécessairement des signaux extérieurs à la cellule).

A la suite de ces découvertes, il faudrait plutôt lire à l’envers la derniere phrase de Jacob : « Les moyens matériels-de ‘modification contrôlé’ du texte génétique amplement existent, c’est la volonté des scientifiques qui forme l’obstacle principal empêchant la reconnaissance d’une telle possibilité ».

Il nous faut encore démontrer que de telles modifications génétiques sont observées dans la nature. Jacob, comme tous les néo-darwiniens, nous assure (p. 242) :

Les mutations apparaissent toujours par hasard. On ne trouve jamais aucune relation entre leur production et les conditions externes, aucune direction imprimée par le millieu.

A cette assertion, Darwin répond un siècle plus tôt, dans le chapitre « Causes de la variabilité » (p. 269) :

Examinins maintenant les arguments généraux, qui me paraissent favorables à l’opinion que les variations de toutes sortes et de de tous dégrés sont directemment ou indirectemment causées par les conditions extérieures auquelles chaque être organisé, et surtout ses ancêtres, ont été exposés.

Puis, appuié par plus de mille réferences, Darwin donne des centaines d’exemples de variations diverses (les adaptations, acclimatations, effets d’usage/non-usage, même des mutations spontanées) pour démontrer que (p. 277-279) :

Nous avons de bonnes raisons pour croire que l’action du changement des conditions extérieures se s’accumule de manière qu’aucun effet ne se manifeste chez une espèce, avant qu’elle ait été, pendant plusieurs générations, soumise à une culture ou une domestication continues. … « qu’en principe, plus un type a commencé a varier, plus il tend à continuer à le faire, et que plus il a devié du type primitif, plus il a de disposition à s’en écarter encore davantage. » Nous avons déjà discuté ce dernier point en traitant du pouvoir qu’a l’homme d’augumenter par sélection comtinuelle, et dans un même sens, toute modification ; pouvoir qui dépend de la tendance de la variabilité à continuer dans la direction suivant laquelle elle a commencé.

Ses références ne commencent pas par « une vache… » comme dans le cas des mutilations, mais par (p. 278) : « Un grand nombre d’horticulteurs compétent s’accordent sur ce point ».

Ces centaines d’experiences rapportées par Darwin sont entièrement confirmées par Weismann quarante ans plus tard (p. 532-539) qui ajoute d’autres examples du même type. Weismann explique ces faits de la façon suivante (p. 537) :

Ce n’est pas le corps de la plante, le soma, qui dans les espériences d’Hoffmann a été directement modifié par les influences extérieures, mais le plasma germinatif des cellules germinatives, et c’est ce qui a provoqué dans les générations suivantes des modifications somatiques. La preuve réside surtout dans ce fait que dans aucune des nombreuses expériences la modification ne commença à se produire dans la première génération…

Naturellement, en accord avec la logique de Weismann, tous ces examples sont traités dans le chapitre intitulé « Prétendues preuves botaniques ».

Je ne citerai que les adaptations relativement ‘brusquées’, retardées de quelques générations, qu avaient été observées par les nombreux chercheurs de l’époque postérieure à Weismann (par exemple le cas de Kammerer rapporté par Arthur Koestler[7]). La mise en obscurité d’une évidence expérimentale tellement riche, de plus, publié par des savants mondiallement connus, est sûrement l’aventure la plus extraordinaire de l’histoire de la science.

* Le mot « biologie » a été créé independamment la même année (1802) par Trevirianus en Allemagne.


[1] Lamarck J.-B. „Philosophie zoologique” Paris, F. Savy, 1873

[2] Weismann A. „Essais sur l’hérédité”, Paris, Reinwald, 1892.

[3] Jacob F. “La logique du vivant”, Paris, Gallimard, 1970.

[4] Darwin Ch. „De la variation des animaux et des plantes sous l’action de la domestication” Paris, Reinwald 1868.

[5] Rostand J. „Aux sources de la biologie”, Gallimard 1958.

[6] Tonegawa S. et al. Cell, 13, 1-14, 1978.

[7] A. Koestler „L’etreinte du crapaud” (The Case of Midwife Toad), Calman-Levy, Paris 1972.

Posted in TEXTES EN FRANCAIS | Leave a comment

NIEZWYKŁA HISTORIA „CECH NABYTYCH”

NIEZWYKŁA HISTORIA „CECH NABYTYCH” (1979, 1991 & 2008)

czyli jak duch Lamarcka straszy Korporację Bezmyślicieli Nauki (KBN)

dr Marek Głogoczowski

„Cechy nabyte się dziedziczą, a narządy nieużywane znikają” twierdził na przełomie XVIII i XIX wieku Lamarck. (…) Na teorię Lamarcka próbowano szukać bardziej przekonywujących argumentów (niż długa szyja żyrafy odżywiającej się liśćmi drzew). Ucinano na przykład myszom ogony. Następne pokolenia wciąż rodziły się jednak z ogonami. Nie znaleziono więc dowodu na to, że rozumowanie Lamarcka jest słuszne.

– Z tekstu uzupełniającego do artykułu Jolanty Chyłkiewicz „Genetyczne archiwum X”, Newsweek Polska, nr. 40/2008.

Słowo wstępne

Poniższy tekst został napisany, w języku francuskim, pod koniec roku 1979, czyli blisko trzydzieści lat temu. Było to w okresie, gdy autor przebywał w Paryżu na stypendium w zakresie nauk o bio-ewolucji, u sławnego francuskiego zoologa, paleontologa oraz zaangażowanego społecznie pisarza Pierre-Paula Grassé, w prowadzonym przezeń Laboratoire d’évolution des êtres organisés przy Uniwersytecie Paris VII. Choć ten tekst wzbudził zainteresowanie środowisk naukowych we Francji (m. innymi Francisa Jacoba, laureata Nagrody Nobla wraz z Jacquesem Monodem w 1965), to jednak nie został on podówczas nigdzie opublikowany. Ponieważ wskutek „zmowy milczenia” środowisk ambitnych genetyków, podstawy fizjologiczne reakcji przystosowawczej organizmów, na nieustanne agresje ze strony ich środowiska, pozostają wciąż zapoznane (patrz powyższa opinia z „Newsweek Polska” z października 2008), więc autor, korzystając z „wolnych chwil” związanych z jego nowym statusem emerytowanego akademickiego wykładowcy filozofii, postanowił powrócić do „ciemnych spraw nauk o życiu”, którymi się zajmował w Szwajcarii oraz we Francji, a następnie i w Polsce, przed 15 – 35 laty.

Czego Korporacja Bezmyślicieli Nauki (KBN) nie chce wiedzieć

Gdy porównamy rezultaty licznych doświadczeń wykonanych przez oftalmologów, które wskazują że młode zwierzęta potrzebują stymulacji światłem aby móc rozwinąć swe organa wzroku, ze znanym zjawiskiem dziedzicznej atrofii wzroku u zwierząt jaskiniowych, to wydaje się nam być naturalnym wytłumaczenie tego drugiego faktu poprzez dziedziczne utrwalenie się zjawiska pierwszego.

Jakież było moje zdumienie gdy odkryłem, że takie powiązanie przyczynowe jest kategorycznie negowane przez współczesne nauki o życiu: żadna tendencja do hipertrofii względnie atrofii cech fenoptypowych (widocznych w czasie życia organizmu) nie może być przekazana następnym pokoleniom. Będąc już od dwóch pokoleń wychowywanym w środowisku naukowym, nie potrafiłem się powstrzymać od sformułowania idei „à priori”: mianowicie że uczeni, aby udokumentować tę teorię, na pewno obcinali kotom ogony! Dopiero później, dzięki badaniom historycznym mogłem stwierdzić, że w istocie, nie tylko ogony obcięte blisko tysiącu myszy posłużyły jako decydujący dowód tej najbardziej podstawowej teorii nauk o życiu, ale także, że te ogony są wciąż j e d y n y m dowodem tej teorii ważności.

Kilka faktów historycznych

Jak wiadomo z historii, wszystkie kłopoty ze zrozumieniem biologii zaczynają się wraz z testamentem tej nauki ojca, Kawalera (Chevalier) Jean Baptiste de Lamarck. (Lamarck, równocześnie z Trevirianusem w Niemczech, na początku XIX wieku utworzył słowo „biologia” i podyktował część swoich dzieł jako testament). Uczulony przez „aferę obciętych ogonków” na próżno szukałem historii dziedziczenia amputacji w jego dwu tomowej „Filozofii zoologicznej” [1], opublikowanej po raz pierwszy w 1809 roku. Tylko w jednym jej miejscu Lamarck cytuje przypadek jakiejś osoby, która od dłuższego czasu miała amputowaną nogę, a która mimo to odczuwała bóle reumatyczne w tej, nie istniejącej już, kończynie.

Lamarck jest bez wątpienia ojcem wyrażenia „dziedziczność cech nabytych” (str. 259 w [[1]]):

Każda zmiana, nabyta przez organ wskutek zwyczaju jego używania wystarczającego do jej spowodowania, zachowuje się następnie w kolejnym pokoleniu, o ile jest ona wspólna dla osobników, które przy zapłodnieniu biorą współudział w reprodukcji ich gatunku. W końcu ta zmiana się rozprzestrzenia i przechodzi do wszystkich osobników poddanych tym samym warunkom zewnętrznym i wobec tego nie potrzebujących nabywać jej drogą, poprzez którą została ona w rzeczywistości stworzona.

Ten cytat wskazuje nam, że Lamarck wyobrażał sobie reprodukcję płciową raczej jako rodzaj „towarzyskiej konkurencji” („concurrent ensemble”), niż jako wewnątrzgatunkową, bezwzględną walkę o proliferację własnych genów – jak to sobie dziś wyobrażają neodarwiniści. Lamarkcowski schemat dziedzicznego utrwalania się cech nabytych jest nieco złożony, ale nie za bardzo. Jego przeciwnicy, zarówno Weismmann ([[2]] str. 413) jak i Jacob ([[3]] str. 166) streszczają go bezbłędnie:

Zmiana warunków otoczenia → zmiana zwyczajów → używanie bądź nie używanie pewnych organów → ich hipertrofia bądź atrofia → (po wielu pokoleniach) → utrwalenie się dziedziczne tych cech nabytych w formie hipertrofii bądź atrofii. (→ oznacza „powoduje”)

„Niezwykła historia” przyłączenia okaleczeń i amputacji do wyrażenia „cechy nabyte” nie zaczyna się z Lamarckiem, ale z… Darwinem. W rozdziale zatytułowanym „Dziedziczność” swej książki „Zmienność zwierząt i roślin pod wpływem ich udomowienia” [[4]] Karol Darwin wyraża taki oto pogląd (str. 23-24, t. II):

Jeśli chodzi o fakty związane z dziedziczeniem okaleczeń, bądź zmian spowodowanych przez chorobę, to jest trudno wyciągnąć wnioski, które byłyby pewnymi. W niektórych przypadkach okaleczenia były praktykowane przez wielką liczbę pokoleń bez żadnego rezultatu dziedzicznego. (…) Jednakże dr. P. Lucas, opierając się na autorytatywnych źródłach, zebrał tak długą listę dziedzicznych uszkodzeń, że trudno jest nie dopuścić możliwości ich istnienia. Tak więc pewna krowa utraciwszy jeden z rogów … (…)

         W sumie, nie możemy całkowicie wykluczyć, że efekty okaleczeń bądź amputacji mogą być czasami dziedziczne, a przyszłym rozdziale zobaczymy, że te, które wynikły z długiego używania bądź braku użycia pewnych części ciała są niewątpliwie dziedziczne,”

Trzeba podkreślić, że rozważania Darwina na temat dziedziczności okaleczeń i amputacji są zupełnie marginesowe: zaledwie dwie strony i trzy referencje, z których tylko jedna jest oceniona jako „wiarygodna” i później potwierdzona w literaturze (doświadczenie Browna-Sequarda, Weismann [2], str. 356-360).

Wahania Darwina jeśli chodzi o możliwość dziedziczenia okaleczeń zostały w pełni wykorzystane, pod koniec wieku XIX, przez Augusta Weismanna jako uzasadnienie jego idei całkowitego włączenia okaleczeń do kategorii „cech nabytych” (str. 414):

Karol Darwin nie przejął zasady Lamarcka bez jej dogłębnego przeegzaminowania: chciał widzieć poprzez fakty, które miał przed oczyma, czy zmiany, które ćwiczenie wprowadza do życia jednostek, mogą się rzeczywiście przenosić na potomstwo. W szczególności rozmaite dane na temat postulowanego dziedziczenia okaleczeń wydały mu się, jeśli już nie potwierdzać wprost to zjawisko, to co najmniej czynić je bardziej prawdopodobnym – i doszedł do wniosku, że nie mamy przyczyn by kontestować dziedziczność cech nabytych. Z tej to przyczyny, obok naturalnej selekcji, używanie i nie używanie organów gra u niego ważną rolę jako czynnik transformujący.”

Na stronie 417 Weismann tłumaczy dlaczego to dołączenie okaleczeń do „cech nabytych” jest możliwe:

Nie można wątpić, że okaleczenia są cechami nabytymi. nie są one zawarte w komórkach rozrodczych; są to proste reakcje ciała na wpływy (agresje) zewnętrzne; są to cechy czysto somatogenne* (*somatogenne, to znaczy pochodzące od ciała).

Z tego rozumowania możemy wywnioskować, że okaleczenia, jako cechy somatogenne, pochodzą od ciała… czyli w doświadczeniach Weismanna myszy, z konieczności, same sobie obcinały ogony!

Francuski popularyzator osiągnięć biologii w połowie wieku XX, Jean Rostand [[5]] składa hołd tej jasności wyrażania się Weismanna (str. 50):

Jeśli chodzi o rozważania teoretyczne, które on rozwija przy tej okazji, to posiadają one taką głębię i jakość analityczną, że można je cytować i dzisiaj, nic w nich nie zmieniając. Weismann nie jest człowiekiem zwykłym się zadawalać słownymi tłumaczeniami i rozważaniami w stylu Spencera; rozumuje on jak człowiek nauki, który wie o czym mówi i zwraca uwagę by stawiać kropki nad i.

Wiele fragmentów książki Weismanna wskazuje wyraźnie, że nie robi on różnicy między hipertrofią bądź atrofią i amputacją bądź innym okaleczeniem (na przykład, na stronach 382 czy 414-422). Na stronie 417 pisze on:

Wystarczy się powołać na wypadek okaleczeń jako na fakty zdolne udowodnić bezpośrednio rzeczywistość przekazywania właściwości nabytych: nie posiadamy bowiem obserwacji dotyczących dziedziczenia funkcjonalnej hipertrofii czy atrofii i nie należy oczekiwać w przyszłości by się je znalazło, jako że ta domena jest zaledwie dostępna dla doświadczenia. Hipoteza, że te cechy nabyte mogą być przekazywane, nie ma więc żadnego bezpośredniego poparcia za wyjątkiem dziedziczenia okaleczeń.

         Jeżeli te okaleczenia byłyby rzeczywiście przekazywane, bądź gdyby one mogły być przekazywane w niektórych tylko wypadkach, to byłby poważny argument świadczący na korzyść teorii Lamarcka i w tym przypadku dziedziczenie funkcjonalnej hipertrofii względnie atrofii stałoby się bardziej prawdopodobne. Taka argumentacja zezwoli więc, aby w końcu sprawdzić czy okaleczenia mogą być przekazywane czy też nie.”

Rozumowanie Weismanna i włączenie przez niego okaleczeń do utworzonego przez Lamarcka pojęcia „cechy nabyte”, zostało szybko zasymilowane przez innych uczonych i są to idee, które są jak najpoważniej traktowane przez współczesny świat nauki. Wystarczy tylko zacytować autorów używających języka francuskiego:

Jean Rostand w książce „U źródeł biologii” [5] na stronie 25 pisze:

Większość transformistów tej epoki, będąc mniej lub więcej przesiąknięta lamarkizmem, kontynuuje przypisywać wartość klasycznym argumentom na korzyść dziedziczenia cech nabytych: delikatne ręce u potomstwa intelektualistów, organiczne modyfikacje ras pod wpływem środowiska, instynkt psa myśliwskiego i tak dalej. Przytaczane jest mnóstwo anegdot: pewna kobyła dotknięta bielmem wydała źrebaka z uszkodzonym okiem, jakaś kotka z rozgniecionym ogonem zrodziła potomstwo bez ogonów; (…) Przez praktykę dojenia, wymiona u krowy rozwijają się z pokolenia na pokolenie. Zwyczaj ucinania ogona u psów zaprzęgowych był przyczyną, że na Kamczatce szczenięta rodzą się z bardzo małym ogonkiem.”

Franciszek Jacob w „Logice istot żywych” [3] na str. 236:

Już w starożytności, czy to było u Egipcjan, Hebrajczyków czy Greków, wszystkie teksty były nasycone historiami, w których dzieci kontynuują rezultat wypadków, jakie przydarzyły się ich rodzicom. To ten rodzaj relacji usystematyzował Lamarck by zrobić z niego mechanizm transformacji lokalnych, ten zbieg okoliczności, przez który organizm staje się zdolnym do swego ścisłego przystosowania się do środowiska. Dziedziczność cech nabytych ma wspólne cechy z całą serią przesądów.”

Na podstawie tych danych możemy odtworzyć taki oto obraz zmian historycznych (fig. 1)

Fig. 1. Stopień wcielenia okaleczeń w określenie „cechy nabyte”Kończąc to wprowadzenie historyczne należy jeszcze raz podkreślić, że kiedy neodarwiniści nas zapewniają (Jacob [3] na str. 236-237), iż „bardziej niż wszystko inne, przekazywanie cech nabytych oparło się doświadczeniu”, to nie powołują się oni na setki doświadczeń z hodowlą zwierząt i roślin w zmodyfikowanych warunkach egzystencji (jak jakaś osoba naiwna mogłaby sobie to wyobrażać), ale… powołują się oni na doświadczenia wykazujące nie dziedziczność okaleczeń. (P.S. 2008. Ortodoksyjni Żydzi, a także muzułmanie oraz Amerykanie, tę wiedzę o nie dziedziczności okaleczeń mają „zakarbowaną” na całe swe życie w postaci systematycznie amputowanego  napletka, w przypadku tych pierwszych tzw. ‘obrzezka’ praktykowana jest od ponad trzech tysięcy lat, czyli od 150 pokoleń, bez jakiegokolwiek dziedzicznego skutku!)

Różnica między adaptacją a okaleczeniem

Ta różnica jest ewidentna dla kogoś spostrzegawczego, ale teksty neodarwinistów wskazują, że oni jej nie zauważają. Aby zademonstrować tę różnicę użyjmy schematu „czarnej skrzynki”, który reprezentować będzie reakcje jakiegoś organizmu (względnie jakiegokolwiek innego systemu cybernetycznego):

Fig. 2 Schemat reakcji organizmu na bodźce zewnętrzne

I. „Konfuzja semantyczna” między okaleczeniem (agresją z zewnątrz), a okaleczeniem (bezpośrednim skutkiem tego działania), jest wybaczalna wskutek ubóstwa naszego języka.

II. „Konfuzja poznawcza” jest błędem bardzo poważnym. Okaleczenia są dla Weismanna „prostymi reakcjami ciała na agresje zewnętrzne”. W jego przypadku okaleczenie (bezpośredni skutek agresji zewnętrznej) = okaleczeniu (reakcji ciała). W terminach cybernetycznych, gdy sygnał na ‘Wejściu’ = sygnałowi na ‘Wyjściu’, oznacza to, że system nie wykazuje żadnej reakcji. W wypadku okaleczeń u zwierząt wyższych, widoczny przez pewien okres czasu brak reakcji adaptacyjnej jest wzięty za tą reakcję.

Zjawisko reakcji przystosowawczej na okaleczenia (w tym amputacje) jest dobrze znane: jest to REGENERACJA i wystarczy tylko obniżyć się o jeden stopień na drabinie ewolucyjnej by zobaczyć (na przykład u jaszczurek), że odcięte ogony regenerują się w tym samym pokoleniu! Wydaje się być dziwnym, że najsławniejszy specjalista od obcinania zwierzętom rozmaitych ich części, nie uwzględnił w swym systemie   w   o g ó l e   możliwości takiej reakcji (str. 417):

Jeśli się utnie palec człowiekowi, to pozbawienie go piątego palca jest cechą somatogenną, czyli nabytą; jeśli dziecko urodzi się z sześcioma palcami, to obecność tego szóstego winna wynikać ze szczególnej budowy komórki rozrodczej, jest więc cechą ‘blastogenną’.” A jeżeli obcięty palec się zregeneruje, czy będzie on „nabytkiem” somatogennym czy blastogennym? Co ciekawsze, nie jest to przykład hipotetyczny ale praktyczny, nie tylko w przypadku jaszczurek ale nawet i u dzieci, w przypadku amputacji ich palców nadliczbowych (Darwin [4] str. 14-15).

Jeśli zdołamy się uwolnić od mitów, które się nagromadziły wokół dziedziczności w ciągu ostatnich stukilkudziesięciu lat, to REPRODUKCJA SEKSUALNA OZNACZA PO PROSTU REGENERACJĘ CAŁEGO OSOBNIKA Z JEGO KOMÓREK ROZRODCZYCH, regenerację wzbogaconą przez wszystkie korzyści wynikające z krzyżowania płciowego. (Najprostszym przykładem takiej regeneracji jest partenogeneza – czyli dzieworództwo – pewnych gatunków zwierząt.) W wypadku, gdy komórki zarodcze, a zwłaszcza ich zawierające kwasy nukleinowe jądra, nie są dotknięte jakimś uszkodzeniem z zewnątrz, to reprodukują one osobniki bez jakiejkolwiek możliwości przekazania im okaleczeń, które wynikły wskutek jakichś urazów w ciągu życia ich rodziców. Jeśli znamy choć trochę biologię, to brak dziedziczenia okaleczeń jest udowodniony z samej definicji istot ożywionych (patrz P.S. 2008). Natomiast problem dziedziczenia adaptacji fenotypowych, które to adaptacje manifestują się zazwyczaj jako przerosty organów często kaleczonych, jak na przykład hipertrofia, w postaci zgrubienia, często ścieranej skóry rąk oraz stóp, pozostaje otwarty.

Poniższy schemat (fig. 3), wzorowany na modelach stosowanych w „teorii katastrof” opracowanej w latach 1970-tych przez francuskiego matematyka René Thom’a, pozwala na eleganckie zilustrowanie „katastrofy umysłowej”, dzięki której udało się „udowodnić”, że wysiłki (lub ich brak) rodziców (a zwłaszcza prarodziców), nie mają wpływu na predyspozycje ruchowo-psychiczne ich potomstwa.

Otwarty problem

         Dzięki postępom biologii molekularnej możemy rzucić nieco światła na „czarną skrzynkę” zawierającą wewnętrzny mechanizm adaptacji. Hipertrofia bądź atrofia jakiejś cechy fenotypowej (tj. ujawnionej w trakcie rozwoju organizmu w danym środowisku) jest wywołana odpowiednią modyfikacją kodującej tę cechę informacji genetycznej. Problem „utrwalenia genetycznego” (tj. dziedzicznego) adaptacji fenotypowych, powtórzonych przez wiele pokoleń, sprowadza się do otwartego pytania: czy z kolei geny, które przez długi okres są często wyrażane (tj. używane) nie wzmacniają się (czyli ulegają hipertrofii)?         By odpowiedzieć na to pytanie, trzeba koniecznie się zastanowić czy taki proces jest fizycznie możliwy. W roku 1970 F. Jacob w ten sposób przedstawił nam stan nauki biologii jego epoki (str. 318):

W procesie syntezy białek przekazywanie informacji odbywa się zawsze w jednym kierunku, od kwasu nukleinowego do białka, nigdy w kierunku odwrotnym. W naturze nie ma żadnego rodzaju molekuł, które potrafiłyby modyfikować sekwencję nukleinową w sposób zorganizowany. (…) Jeśliby istniała możliwość modyfikacji tekstu, nie posiadałaby ona żadnego środka do akcji bezpośredniej.”

W czasie ‘Corocznego Spotkania Szwajcarskiej Biologii Molekularnej’ w Genewie wiosną 1979 roku, laureat Nagrody Nobla w roku poprzednim, Werner Arber wskazał już wiele sposobów, przy pomocy których można modyfikować, w sposób kontrolowany, informację zawartą na DNA. W jądrze komórki istnieją białka zdolne przeciąć i naprawić („splicing”) łańcuch DNA w ściśle określonym punkcie; istnieją plazmidy zdolne do duplikacji oraz wzmocnienia poszczególnych sekwencji genetycznych; znany jest przynajmniej jeden (pisane w r. 1979!) przypadek, tzw. doświadczenie Tonegawy [[6]], w którym była zademonstrowana rekombinacja DNA w trakcie rozwoju organizmu – czyli z konieczności ta rekombinacja była uzależniona od sygnałów zewnętrznych w stosunku do komórek, w której ona zachodziła. (Dopisek autora  w roku 2008: obecnie znane są mechanizmy tysięcy takich środowiskowo stymulowanych rekombinacji DNA, by wspomnieć tutaj o „łysenkowskich” pracach Barbary McClintock z lat 1940-tych, za które otrzymała Nagrodę Nobla w roku 1983 [[7]], czy o współczesnych pracach polskiego biochemika Piotra Słonimskiego [[8]] pracującego w Paryżu.)

W kontekście tych odkryć należałoby raczej czytać na odwrót ostatnie, przytoczone powyżej zdanie F. Jacoba: „środki materialne do kontrolowanych zmian tekstu genetycznego istnieją w obfitości. To jest  (WOLNA?)   WOLA  UCZONYCH , która stanowi główną przeszkodę w akceptacji tej możliwości.” Należałoby jeszcze wykazać, że takie zmiany genetyczne są obserwowane w naturze. F. Jacob, jak wszyscy neodarwiniści, nas zapewnia (str. 242):

Mutacje występują zawsze przez przypadek. Nigdy nie znaleziono jakichkolwiek relacji między ich powstaniem i warunkami zewnętrznymi, żadnego kierunku „wdrukowanego” (odciśniętego, imprimée) przez środowisko.” (P.S. 1983. Jacob najwyraźniej używa słowa ‘odcisk’ w sensie ‘wytłoczenia’, a nie w sensie lokalnego zgrubienia, np. przerostu skóry na stopie, informującego nas o reakcji tej stopy na środowisko zbyt ciasnego buta.)

Na to „naukowe zapewnienie” odpowiada Jacobowi Karol Darwin o 102 lata wcześniej, w rozdziale „Przyczyny zmienności” ([4] str. 242):

Przypomnijmy teraz argumenty ogólne, które wydają się potwierdzać opinię, że zmienność wszystkich rodzajów i wszystkich stopni jest spowodowana przez warunki zewnętrzne, na które każdy byt zorganizowany, a w szczególności jego przodkowie, zostali wystawieni.”

Następnie, opierając się na ponad tysiącu referencji, Darwin daje s e t k i przykładów rozmaitych „wariacji” (zmian dziedzicznych takich jak adaptacje, aklimatyzacje, efekty użycia bądź nieużywania, nawet mutacje „spontaniczne”) by wykazać (str. 277-279), że:

Mamy solidne argumenty by sądzić, że działanie zmiany warunków zewnętrznych akumuluje się w ten sposób, że żaden efekt nie jest widoczny u gatunku, zanim przez wiele pokoleń nie został poddany ciągłej kulturze bądź udomowieniu (…) Jest zasadą, że im bardziej jakiś typ zaczyna się zmieniać, tym większą wykazuje on tendencję do robienia tego i im bardziej odbiega on od typu pierwotnego, tym silniejsze wykazuje on predyspozycje, aby się odeń oddalić jeszcze więcej. Dyskutowaliśmy już ten ostatni punkt przy okazji omawiania mocy, jaką posiada człowiek do powiększania w tym samym kierunku każdej modyfikacji poprzez ciągłą selekcję. Ta moc uzależniona jest od tendencji zmienności do kontynuowania w kierunku, w którym została ona zapoczątkowana.”

W tym wypadku referencje Darwina nie zaczynają się poprzez „Pewna krowa utraciwszy jeden z rogów” – jak to było w przypadku sprawy dziedziczenia okaleczeń – ale poprzez (str. 278) stwierdzenia tego typu: „Wielka liczba kompetentnych ogrodników zgadza się w tym punkcie.

Te setki doświadczeń zrelacjonowanych przez Karola Darwina są całkowicie potwierdzone przez Augusta Weismanna w czterdzieści lat później (strony 532-538), który dorzuca inne przykłady tego samego typu. Weismann tłumaczy te fakty w następujący sposób (str. 537):

To nie ciało rośliny, czyli soma, została w doświadczeniach Hoffmana bezpośrednio zmodyfikowana poprzez wpływ warunków zewnętrznych, ale plazma germinatywna komórek nasiennych i to właśnie spowodowało w następnych pokoleniach modyfikacje somatyczne. Dowód tego znajduje się szczególnie w fakcie, że w żadnym z wielu doświadczeń modyfikacje nie pojawiają się w pierwszym pokoleniu…

Naturalnie, zgodnie z logiką Weismanna, wszystkie te przykłady są omawiane w rozdziale zatytułowanym „Rzekome dowody botaniczne”.

Do tych „rzekomych dowodów” warto dorzucić adaptacje stosunkowo „gwałtowne” (‘skokowe’) i opóźnione o kilka pokoleń, które zostały zaobserwowane przez wielu badaczy epoki późniejszej niż Weismann (w szczególności był to Hugo de Vries, który na podstawie wyników doświadczeń z przesadzaniem rośliny zwanej „Wiesiołkiem Lamarcka” stworzył nowoczesny koncept ‘mutacji’ [[9]], oraz wiedeński zoolog Paul Kammerer, którego nieszczęsny los opisał Artur Koestler w jednej ze swych, popularyzujących osiągnięcia – i niedociągnięcia – nauki książek [[10]]). Usunięcie w cień danych doświadczalnych tak bogatych i w dodatku opublikowanych przez światowej sławy uczonych, jest z pewnością najbardziej niezwykłą przygodą w historii nauki.

Marek Głogoczowski,

bibliothéque du Jardin Royal des Plantes, Paris, listopad 1979

Post Scriptum 1991. Do objętej na Zachodzie najściślejszą, „niewidzialną” cenzurą „niezwykłej historii cech nabytych”, życie społeczności naukowej dopisało ostatnio kolejny rozdział. Otóż dwaj młodzi entuzjaści biologii molekularnej, J. Steele i R. Gorczynski z Uniwersytetu w Toronto, pod wpływem lektury wzmiankowanej powyżej książki Koestlera [10], pomimo ostrzeżeń swych kolegów postanowili sprawdzić zasadność dogmatu o nie dziedziczności ‘cech nabytych’. Zrobili to w szczególnym przypadku dziedziczenia przez myszy nabywanej przez nie tolerancji na specyficzne antygeny. I metodą statystyczną potwierdzili, że ta tolerancja jest w znacznym stopniu dziedziczna, głównie w linii ‘męskiej’, przy czym występuje ona w sposób statystycznie dostrzegalny dopiero w drugim i trzecim pokoleniu tych szybko mnożących się gryzoni. (Czyli pojawia się ona w sposób dość podobny jak dziedziczna otyłość, opisana przez Chyłkiewicz w „Newsweek Polska”.)

Opublikowanie w 1980 roku wyników ich doświadczeń [[11]] spowodowało sporo zamieszania na „rynku nauki”. Wykonane w Anglii doświadczenia kontrolne – ograniczone, niestety, do jednego pokolenia myszy – nie dały statystycznie pozytywnych rezultatów i w artykule wprowadzającym do tych doświadczeń kontrolnych redakcja „Nature” (295, 1982) po raz kolejny powtórzyła podstawową przyczynę, dla której wyniki uzyskane przez Steele i Gorczynskiego wydały się jej być nieprawdopodobne: „Jeśli żyrafa osiągnęła swą długą szyję jako rezultat poczynań jej przodków, to dlaczego kobieta, która utraciła rękę, nie byłaby zdolna do urodzenia dziecka jednorękiego?”. Najwyraźniej redaktorzy prestiżowego „Nature” nie dojrzeli jeszcze do dokonania iście „kopernikańskiego” odkrycia, na czym polega differentia specifica między endogenną, wytworzoną wewnątrz organizmu adaptacją, a egzogenną, czyli narzuconą z zewnątrz, amputacją. Po wyrzuceniu z Univ. of Toronto, a następnie z Instytutu Biologii Molekularnej w Londynie, Steele (i prawdopodobnie także Gorczynski) znaleźli „azyl naukowy” gdzieś na Antypodach, w laboratoriach Australii czy też Nowej Zelandii.

Post Scriptum 2008. Na temat „niedowidzeń” luminiarzy (?) nauki, przesiąkniętych żarliwą wiarą w brak jakiejkolwiek istotnej reakcji organizmów na „selekcjonujące” te organizmy środowisko, napisałem w 1983 roku, na zamówienie „Naszej Księgarni”, książkę o dominujących teoriach w zakresie bio-ewolucji. Przygotowaną już blisko 25 lat temu książkę udało mi się wydać dopiero w 1993 roku, po części dzięki wsparciu finansowemu Etienne Archinarda, matematyka i alpinisty z Genewy. Natomiast w roku 1997, gdy po prostu by móc przeżyć, musiałem się salwować ucieczką, nie na Antypody (jak Steele z Gorczynskim), ale w kierunku bardziej przyjaznej racjonalnemu myśleniu (?) dziedziny filozofii, to w ramach przygotowywania koniecznego (dla mej kariery) doktoratu szybko napisałem pracę, w formie platońskiego dialogu, pod tytułem „Syndrom Ślepego Zegarmistrza”.

W Akcie V tego Dialogu, wyśmiewającego „guru” neodarwinistów Richarda Dawkinsa, przytoczyłem zapoznaną obecnie kompletnie differentia specifica między wszystkimi przedmiotami nieożywionymi (w tym komputerami oraz samochodami, które tylko na pozór samodzielnie liczą oraz się poruszają), a bytami ożywionymi, których warunkiem sine qua non istnienia, jest ich endogenna zdolność do automatycznej regeneracji wszystkich „zużytych” (lub uszkodzonych), w trakcie cyklicznie powtarzanych poruszeń, organów i mikroorganów, włączając w to geny. Zaś z tego, bio-chemicznie najzupełniej spontanicznego (czyli fizycznie koniecznego) zjawiska R – Regeneracji, musi wynikać, w sposób chemicznie spontaniczny (czyli w sposób narzucony przez Prawa Fizyki), zarówno znane zjawisko N – Nadregeneracji (hipertrofii) struktur często zużywanych, jak i A – Asocjacji, czyli powstawania ułatwiających życie w danym środowisku, automatycznych zespoleń często powtarzanych w tym środowisku ruchów, które to zespolenia (skojarzenia) noszą potoczną nazwę ‘odruchów warunkowych’. Cała ta „kuchnia” bio-chemiczna została przeze mnie opisana dość przystępnie, na poziomie znajomości chemii obowiązującej (w latach 1960!) w wyższych klasach licealnych, w rzeczonych „Atrapach i paradoksach nowoczesnej biologii”, skompletowanych finalnie w roku 1996 (patrz załącznik).

Nie potrzebuję dodawać, iż recenzujący tę pracę, najwyraźniej wierzący, że naciąganie szyi przez żyrafę szukającą liści wysoko na drzewach, to jest takie samo fizjologicznie zjawisko, jak ucięcie komuś ręki (patrz opinia „Nature”), specjalista w zakresie fizjologii zwierząt z Uniwersytetu Warszawskiego, dr Jakub Szacki, ocenił w 1984 roku me „Atrapy i paradoksy biologii” w bardzo nieprzychylny mi sposób: „Praca ta roi się od fałszywych teorii, przeinaczeń, trywializacji i poważnych błędów. (…) Autor, posługując się słowami Lamarcka określa darwinistów jako „niezdolnych do powiązania razem trzech idei” (…) Darwinizm jest według autora odpowiedzialny za wyścig zbrojeń, konkurencję ekonomiczną, karierowiczostwo i wszystko co najgorsze. (…) Podsumowując: uważam, że przedstawiony mi do recenzji rękopis zupełnie nie nadaje się do druku.”

A zatem, jeśli jeszcze ktoś z czytelników niniejszego tekstu nie zna tej, wciąż aktualnej książki, to ją polecam, mam jeszcze kilka paczek z jej egzemplarzami (à 20 zł/szt.), których ogień nie zdołał strawić w czasie pożaru, rok temu w Krakowie, w mieszkaniu przeze mnie zachowanym po mojej matce.

dr Marek Głogoczowski, filozof,  professor emeritus,


[1] Lamarck J.-B. „Philosophie zoologique” Paris, F. Savy, 1873 (istnieje polskie wydanie tej książki).

[2] Weismann A. „Essais sur l’hérédité” (Eseje n.t. dziedziczności), Paris Reinwald, 1892.

[3] Jacob F. “La logique du vivant” (Logika istot ożywionych), Paris Gallimard 1970.

[4] Darwin Ch. „De la variation des animaux et des plantes sous l’action de la domestication” Paris, Reinwald 1868 (istnieje polskie wydanie tej książki).

[5] Rostand J. „Aux sources de la biologie” (U źródeł biologii), Gallimard 1958.

[6] Tonegawa S. et al. Cell, 13, 1-14, 1978.

[7] B. McClintock „Znaczenie odpowiedzi genomu na rzucone mu wyzwanie”. Science, 226, 792, 1984.

[8] P. Slonimski, Cell, 22, 333, 1980.

[9] H. de Vries [w] L. Blaringhem „Transformtion brusques des êtres vivants”, Flammarion, Paris 1911.

[10] A. Koestler „L’etreinte du crapaud” (The Case of Midwife Toad), Calman-Levy, Paris 1972.

[11] E. Steele i R. Gorczynski, Proc. Natl. Acad. Science USA, 77, 2871, 1980.

Posted in genetyka bio-rozwoju, POLSKIE TEKSTY | Leave a comment

THE EXTRAORDINARY HISTORY OF “ACQUIRED CHARACTERS”

The spirit of Lamarck haunts Darwinian careerists

THE EXTRAORDINARY HISTORY OF “ACQUIRED CHARACTERS” (1979 & 2008)

(& ATTEMPTS AT HEALING “JASP’S” COGNITIVE CANCER)

dr Marek Głogoczowski

“Acquired characters are inherited, and unused organs disappear” claimed on the turn of 19th century J. B. Lamarck (…) To prove this theory there were searched more convincing arguments than the long neck of a giraffe, which feeds on leaves of high trees. Scientists for example were cutting tails of mice, and they haven’t found the proof that the reasoning of Lamarck was just.”

–       From the text of J. Chylkiewicz “Genetic archive X” reporting recent Swedish discoveries suggesting that the rich diet of grandparents had the influence on their grandsons’ propensity for obesity. (“Newsweek Polska”, no 40/2008, after “European Journal of Human Genetics”)

Introduction

The text in Part I was written, in French, at the end of 1979, it means nearly 30 years ago. It was during the period of author’s scholarship in bio-evolution science, under the tutelage of famous French zoologist, paleontologist and socially engaged writer Pierre-Paula Grassé, in organized by him Laboratoire d’Évolution des Êtres Organisés at the University Paris VII. Despite that this text stirred interest of several French biologists (in particular of Francis Jacob, a Nobel Prize Winner, together with J. Monod and A. Lvoff in 1965) it wasn’t published in philo-scientific journals. The “conspiracy of silence” of ambitious geneticians, combined with ugly egoist interests of pharmaceutical corporations, is prohibiting the honest discussion of fundaments of physiological reactions of living beings to incessantly trying to damage them environmental challenges (see the mentioned above “Newsweek Polska”, 2008). In this, virtually unchanged since roughly half century situation in bio-sciences, the author, profiting from the free time he has now thanks to his new status of an academic professor emeritus of philosophy, has returned to “dark affairs of life sciences”, which unwelcome by Neo-Darwinians subject he investigated in Geneva, Paris, and finally in Poland for whole two decades from mid 1970ies till mid 1990ies [[1]]. The deconstruction of Neo-Darwinian Super Dogma, inhibiting the public to see that living beings actively, at the genetic level, cope with challenges imposed by Natural Selection [[2]], will of course change entirely our understanding of supposedly “ineluctable” processes of technicization, economization and “monetarization” (mammonization) of the earth terrorized by so-called “homo sapiens”.

PART I (1979)

THE EXTRAORDINARY HISTORY OF “ACQUIRED CHARACTERS”

         If we compare results of numerous experiments done by ophthalmologists, which indicate that young mammals need the stimulation with light in order to develop fully their organs of sight, with the known phenomenon of hereditary atrophy of sight among animals dwelling in caverns, it is for us natural the explanation of this second fact by a hereditary fixation of the first one.

What was my astonishment when I discovered that such causal relation is categorically denied by contemporary life sciences: no tendency, whatsoever, for hypertrophy or atrophy of phenotypic (it means, visible during the life) characters, can be transmitted to subsequent generations. Being grown, since already two generations, in a scientific environment, I was not able to hinder myself from forming a preconceived idea: how scientists were able to prove such a theory? Surely they were cutting tails of cats in order to prove it! Only later, thanks to historical research, I become able to verify that not only tails cut of nearly thousand mice have served, as a satisfactory proof, of the most fundamental theory of life sciences, but also that these tails still remain the unique proof of this theory validity.

Few historical facts

It is known from history that all problems with understanding of biology began with the testament of ‘father’ of this science, Chevalier de Lamarck. (J. B. Lamarck, simultaneously with Trevirianus in Germany, at the beginning of 19th century created the word “biology” and dictated a part of his works as a testament.) Sensitized by the “affair of cut tails” I was searching in vain the history of inheritance of amputated tails in two tomes of his “La Philosophie zoologique” [[3]], which was published for the first time in 1809. Only in one place of this book Lamarck quotes the case of a person, which since a long time had his leg amputated, but nevertheless this person felt rheumatic pains in this not existing limb.

Lamarck is without doubt the father of expression “inheritance of acquired characters” (p. 259 in [3]):

Every modification, acquired by an organ by the habit of its use sufficient to its appearance, is preserved subsequently in the following generation, in the case it is common for individuals, which during the fecundation competitively co-operate in reproduction of their species. Finally this change spreads out and becomes transmitted to all individuals subjected to similar external conditions and thus not necessitating to acquire it by the way it was in reality created.”

This quotation indicates that Lamarck has imagined the sexual reproduction rather as “competitive co-operation” (concurrent ensemble), than as a ruthless, intra-species fight for the proliferation of one’s own genes – as it Neo-Darwinians imagine today. The Lamarckian schema of hereditary fixation of acquired characters is relatively complex, but not so much, its adversaries, both Weismann ([[4]] p. 413) and Jacob ([[5]] p. 166) resume it without error:

The change of environmental conditions → change of habits → use or disuse of selected organs → their hypertrophy or atrophy → (after several generations) → the hereditary fixation of these characters in form of their hypertrophy or atrophy. (→ signifies “it causes”)

“The extraordinary history” of attachment of amputations to the expression ‘acquired characters’ begins not with Lamarck but with… Darwin. In a chapter titled “Heredity” of his book “Variations Of Plants And Animals Under Domestication”, published in 1858 [[6]] Charles Darwin expresses the following view (pp. 23-24, t. II):

As for facts related with inheritance of mutilations, or alternations caused by an illness, it is difficult to arrive at certain conclusions. In some cases mutilations were practiced during the great number of generations without any hereditary effect. Nevertheless Dr P. Lucas, after good authorities, has made a list so long of hereditary injuries, that it is difficult to exclude their possibility. So a cow, which has lost one of its horns… (…) Summing up, we cannot refuse to admit that injuries or mutilations may occasionally be inherited, especially, or perhaps only, in case they are results of an illness.

In conclusion (p. 28):

In some cases, effects of injuries and mutilations appear to be heritable, and we will see, in the subsequent chapter, that these which result from lasting for a long time use or lack of certain organs, are with no doubt inherited.

It is necessary to underline that considerations of Darwin on “inheritance of mutilations” are completely marginal: only two pages and three references, among them only one judged by Darwin “trustworthy” and subsequently confirmed (experiment of Brown-Sequard, Weismann [4], pp. 356-360).

Hesitations of Darwin, concerning the possibility of inheritance of mutilations, were fully exploited, forty years later, by August Weismann (p. 414), as the justification of his idea of a total incorporation of mutilations into the category “acquired characters”:

Charles Darwin has not admitted the principle of Lamarck without examining it in a depth; he wanted to see, by facts he had in front of his eyes, whether modifications which an exercise introduces into the life of an individual, can really be transmitted into his progeny. Several data concerning the presumed inheritance of mutilations have appeared to him, in particular, if not to prove directly this phenomenon, to make it at least more likely. And he has come to a conclusion that one has no sufficient reasons to question the inheritance of acquired modifications. Due to this, the use and disuse play in his works, as direct factors of transformation, an important role alongside of natural selection.

At page 417 Weismann explains why this incorporation was possible:

That mutilations are acquired properties, there is nothing to be doubted about; they do not originate from a disposition of germs, they are simple reactions of the body exposed to external actions, they are purely somatogenous* characters. (* “somatogenous”, it means coming from the body)

Following this reasoning we can deduce: a mutilation is a somatogenous acquisition, which means that it comes from the body… so necessarily in Weismann experiments mice were mutilating themselves their tails!

60 years after the publication of Weismann’s theory of inheritance, the French popularizer of science Jean Rostand [[7]] pays homage to the clarity of this famous bio-scientist reasoning (p. 50):

Theoretical considerations, which he develops at this occasion, are of such analytical vigor and of such pertinence, that one can retake tem today, without changing nothing in them. Weismann in fact is not a man which satisfies himself with verbal explications and with science built on speculations of Spencer’s type; he reasons as a man of science, who knows about what he speaks, and keeps to dot the i’s.”

Several fragments of Weismann’s book explicitly demonstrate that he is not making distinction between adaptation (hypertrophy/atrophy for ex.) and mutilation (pages 382, and 414-422; at page 417 he writes:

As for facts able to prove directly the reality of transmission of acquired properties we have no other choice than to recall the case of mutilations; there exist not observations of inheritance of functional hypertrophy or atrophy, and we cannot expect to find them in the future, for this domain is hardly accessible to experimentation. The hypothesis that acquired properties may be hereditarily transmitted has thus no other direct supports than observations of inheritance of mutilations. In case these mutilations would be rally transmitted, or in the case they were transmitted only in certain situations, it would be a valuable argument for Lamarck’s theory, which would make probable the inheritance of functional hypertrophy or atrophy. This reasoning permits thus to see finally whether mutilations can be transmitted or not.

The reasoning of Weismann, and his incorporation of mutilations to “acquired characters” of Lamarck, become quickly assimilated by other biologists, and these are ideas which are of full authority also today. It is sufficient to quote authors of French language:

Jean Rostand in his « Aux sources de la biologie » from 1958 [7], at p. 25 writes:

More or less impregnated by Lamarckism, the majority of transformists of this epoch continue to attach value to classical arguments in favor of heredity of acquisitions: delicate hands of descendants of intellectuals, organic modification of races under the influence of environment, the instinct of dogs for huntings, etc. Numerous anecdotes are reported: a mare having a cataract gave the birth to a colt with a lame eye, a female cat with squashed tail has given the birth to kitten without tails; (…) By the practice of milking cows’ udders are developing, from generation to generation. The habit of cutting tails of draft dogs, provoked that dogs in Kamtchatka are born with rudimental tails.

Francis Jacob in « La logique du vivant » from 1970 [5] at p. 236:

Since Antiquity, be it among Egyptians, be it Hebrews or Greeks, all texts were filled with histories in which children perpetuated results of accidents which happen to their parents. This type of relation systematized Lamarck, to make out of it the mechanism of local transformations, the coup of pawn of circumstances by which it become possible to an organism to adapt itself narrowly to its environment. The heredity of acquired characters is akin to all kinds of superstitions.”

         After these data we are able to draw the following historical table (fig. 1):

Fig. 1. The ratio of incorporation of mutilations into the term ‘acquired characters’

Finishing this historical introduction, we have to underline once more, that when neo-Darwinians are telling us (Jacob, pp. 236-237): more than anything else, the transmission of acquisitions has resisted to experimentation”, they do not refer to hundreds of experiments with the growth of animals and plants in modified conditions of existence (as a naïve person would it imagine),  but… to experiments demonstrating the non-heredity of mutilations. (P.S. 2008. Orthodox male Jews – and also Moslems and North Americans – have the knowledge of not inheritance of injuries “notched”, for their entire life, in a form of their amputated penis foreskin; in case of Jews the circumcision is practiced since roughly 3000 years with no hereditary effect.)

The difference between adaptation and mutilation

         This difference is evident for someone capable of keen observation, but texts of Neo-Darwinians indicate that they do not make this distinction. In order to demonstrate this difference we will use the schema of “black box” representing a reaction of an organism (or any other cybernetic system):

Fig. 2 Schema of organism’s reactions to external stimuli

I. “Semantic confusion” between mutilation (an introduced from outside injury) amd mutilation (an immediate effect of this external intervention) is pardonable due to the lexical poverty of our language.

II. “Cognitive confusion” is a very serious error. Mutilations are for Weismann “simple reactions of a body against external aggressions”. In case of his experiments a mutilation (an injury introduced from outside) = mutilation (reaction of a body to this injury). In cybernetic terms, in case the “input” signal = “output” signal, we say that the system has not reacted. The visible for certain time (especially in the case of higher animals), lack of adaptive reaction  become confused with such reaction.

The phenomenon of adaptive reaction to mutilations, and to other injuries, is well known. It is the REGENERATION, and it is sufficient to descend only one step at the evolutionary ladder (among lizards for example) to see that cut tails regenerate in the same generation. It is a bizarre fact that the most illustrious specialist of mutilations of animals’ members has  n o t   a t   a l l considered such possibility in his system (p. 417):

If a finger of a man is cut, his deprivation of the fifth finger is a somatogenous or acquired character; if a child is born with six fingers, the presence of the sixth finger has resulted from a particular constitution of the germinal cell, which means that it has a “blastogenous” character.” And if the finger which was cut-of, regenerate, would it be “acquisition” somatogenous or blastogenous? Moreover, it is not a hypothetical question, but a real one, even in humans, especially in the case of mutilation of these supplementary fingers (Darwin, pp. 14-15).

If we are able to detach ourselves from myths, which have accumulated around heredity in the last century, THE SEXUAL REPRODUCTION IS SIMPLY THE REGENERATION OF THE WHOLE INDIVIDUAL FROM ITS SEMINARY CELLS, which regeneration is enriched by all benefices of sexual crossbreed. (The parthenogenesis of certain animals is the simplest example of such regeneration.) In case, when seminal cells – and especially their nuclei – are not affected by an injury, they reproduce an individual without a possibility of a transmission to it injuries (primary effects) resulting from external circumstances. If we know a little the biology, the non inheritance of somatic mutilations is proved à priori, by a very definition of living beings (see the P.S. 2008). But the problem of inheritance of phenotypical adaptations (for example the overproduction of blood in frequent blood donors, or the hypertrophy of skin layer, which is frequently torn out on hands and feet) remains open.

The scheme below (fig. 3), patterned after models used in the “theory of catastrophes”, elaborated in 1970ies by a mathematician René Thom, permits an elegant illustration of the “mind catastrophe”, thanks to which become possible to “prove” that efforts (or lack of such efforts) of parents (and especially grandparents) have not an influence on psycho-motorical predispositions of their progeny.

The open problem

         Thanks to the progress of molecular biology we are able to put some light at “black box” containing the internal mechanism of adaptations. The hypertrophy (or atrophy) of any ‘somatic’, or ‘phenotypical’ (it means revealed during the growth of an individual in a particular environment) character, results from modification of ‘expression’ of genes, which ‘code’ the information “shaping” this particular character. The problem of a “genetic fixation” of phenotypical adaptations, which were repeated during several generations, reduces thus to an open problem: are also genes, which were/are frequently expressed (it means used) undergoing a hypertrophy (manifested by a increase of their numbers, for ex.) too? Lamarck’s theory predicts such a long term genetic reaction.

         To answer this question it is necessary to reflect whether such process is physically possible. In 1970 F. Jacob in a following manner described the state of biology of his epoch (p. 318):

In a process of synthesis of proteins, the information is transferred always in one way, from a nuclear acid towards a protein, never in opposite sense. It does not exist in nature a molecular species, which is able to modify the nucleic sequence in a concerted manner. … Even if existed the will to modify the text, it would not have means of a direct action.

During the “Annual Meeting of Swiss Molecular Biology” in Geneva in the spring of 1979, Werner Arber, the recent Nobel Prize Winner in molecular biology, has demonstrated already several possible means of modification, in a “concerted” manner, the message hold at the DNA chain. There exists proteins capable to cut and to repair (“splice”) the DNA in precise places, plasmids capable to duplicate, or “amplify” a particular genetic sequence. At least one case is known (it was written in 1979! – M.G.), the experiment of Tonegawa [[8]], in which the controlled recombination of DNA, during the ontogenesis of animals has been demonstrated – which means that this recombination necessarily depends from signals exterior to a cell. (Author’s note 2008: at present there are known hundreds – if not thousands – of mechanisms of such environmentally stimulated, concerted modifications of message hold at DNA/RNA chains; to point at utterly “Lysenkist” works with growing new sub-species of corn, made in 1940ies in USA by Barbara McClintock, for which works she got the Nobel Prize forty years later in 1983 [2]; or at interesting works with “maturating” of the mitochondrial DNA made by Piotr Slonimski, working at Paris [[9]].)

In a context of these discoveries we should rather read inversely the message hold in the last sentence of Jacob: “Material means for a controlled modification of genetic texts amply exist. It is THE  (FREE?)  WILL  OF  SCIENTISTS, which forms the major obstacle for an acceptation of this possibility”.

It remains us to demonstrate that such genetic modifications are observed in nature. Jacob, as all neo-Darwinians, assures us (p. 242):

Mutations always appear by a chance. One can never find a relation between their production, and external conditions, any direction imprinted by environment.”

To this assertion Darwin answers a century earlier in a chapter “Causes of variability” of a book “Variations of Plants and Animals under Domestication” ([6] p. 242):

Let us examine general arguments, which appear to me be in favor of an opinion that variations of all kinds and of all degrees, are directly or indirectly caused by external conditions, to which every organized being, and especially its ancestors, were exposed.”

Subsequently, relying on more than thousand references, Darwin gives hundreds examples of diverse ‘variations’ (adaptations, acclimatations, effects of use/disuse, even spontaneous mutations) to demonstrate that (pp. 277-279):

We have good reasons to believe that the action of changement of external conditions accumulates so no effect manifests in a species, prior to its submission, during several generations, to a continuous culture or domestication. … “in principle, more a given type began to vary, the more it tends to continue to do it, and the more it has deviated from the primitive original, the more it has a disposition to deviate even further.” We have discussed this last point while treating the power man has to increase, by a continuous selection, and in the same sense, every modification: this power depends from the tendency of variability to continue in the direction along which it has started.”

In this case references of Darwin do not begin with “one cow, which has lost one of its horns…”, as it was in the case of mutilations, but by (p.278) statements of the type “The great number of competent gardeners are agreeing at this point”.

These hundreds of experiments reported by Darwin are fully confirmed by Weismann forty years later (pp. 532-539), who adds other examples of the same type. Weismann explains these facts in a following manner (p. 537):

It is not the body of a plant, or soma, which in experiments of Hoffmann was directly modified by external influences, but the germinative plasma of germinal cells, and it is it which provoked somatic modifications in subsequent generations. … The proof of it remains in a fact that in no one of numerous experiments the modification began to produce itself in the first generation…

Naturally, in agreement with the logic of Weismann, all these examples are treated in a chapter titled “Pretended botanical proofs”. (Author’s note 2008: please notice that Weismann, like Darwin decades before him and Jacob decades afterwards, imagines effects of external influences on a living being in a form of direct results of environmental intrusions, which are locally alternating (“imprinting”) living structures, DNA of seminal cells included. These narrow-minded researchers were/are not able to imagine the existence of automatic reactions to these externally induced injuries/imprints, to recall the known to everybody phenomenon of formation of local hypertrophies (“exprints”) of epidermis – or even lasting till our death extrusions of periosteum – on our feet, in case we wear too tight shoes.)

To these “pretended proofs” of inheritance of various adaptations it is worth to add the relatively sudden (“jump-like”), and retarded for few generations, variations of a plant Oenothera lamarckiana, which were observed at the end of 19th century by Hugo de Vries, during his lasting for 15 years experiments, which gave rise to the modern notion of “mutation” [[10]]. There were also successful experiments with hereditary adaptations of amphibians, made by Vienna’s zoologist Paul Kammerer, whose sad case described Artur Koestler in one of his last books, relating misachievements of modern bio-science [[11]] (see the attachment ‘Kammerer’s experiment’). The putting into obscurity of so rich experimental data, published by most renown world’s biologists, is surely the most extraordinary adventure in the whole history of science.

Marek Glogoczowski

bibliothéque du Jardin Royal des Plantes, Paris, November 1979

PART II (2008)

THE POST-1979 ATTEMPTS AT HEALING OF ‘GENETICALLY ACQUIRED’ COGNITIVE “JASP’S” CANCER

1. At the beginning of 1980ies the controversial French mathematician René Thom tried to wake up some critical spirit, concerning pretended “acquisitions” of neoDarwinian theoretical molecular biology. He did it in an addressed to general audience French monthly “Le Débat”. At that time I proposed, for a publication in this relatively “open minded” periodical, my “Extraordinary History of Acquired Characters”. While doing recently the translation to English of this old paper, I found at its end the copy of the handwritten letter of Marcel Gauchet, editor of “Le Débat”. He explained me in following terms the impossibility of publication of my article:

Cher Monsieur, Merci de votre compréhension. Notre position n’est vraiment pas facile, vous le pensez bien, à l’égard du tout ce qui touche au domaine scientifique. Je ne désespére pas que nous nous trouvions un jour en posture de sortir de l’extreme prudence à laquelle nous sommes contraintes aujourd’hui. (…)”

Nearly thirty years have passed, and we, as participants of a “global intellectual forum”, still are not able to “find a day, when we will be in a posture to get out from the extreme prudence, to which we are forced today, concerning the scientific domain,”, as remarked it elegantly M. Gauchet le 19 Mars 1980 (or 1981). How many more generations we are supposed to wait, until “authorities” of biology agree to accept the Newtonian 3rd Law that Action = Reaction? It is on the disregard of this Basic Law of Physics is founded the Worldwide Authority of (Neo)Darwinian Establishment.

2. Young Canadian enthusiasts of molecular biology Ted Steele and Reg Gorczynski, from University of Toronto, inspired by the mentioned above Arthur Koestler’s book [11] published in 1972, decided to check the veracity of the dogma of non-inheritance of ‘acquired characters’. Using the standard statistical method, they confirmed that “learned” by mice tolerance for specific antigens A/J, becomes in large extend hereditary, principally in “male” mice strain, and this inheritance is pronounced the most in 2nd, 3rd and 4th mice generation. Thanks to the recommendation of 1975 Nobel Prize Winner Howard Temin, their results were published in a prestigious “Proceedings of Natl. Acad. Sc. USA” [[12]]. This paper provoked a quick reaction from believers in the non-inheritance of ‘trained’ dispositions. Thanks to a short letter I got at that time from Francis Jacob, I learned about subsequent experiments with tolerance of mice, which were done in London by Peter Medawear [[13]]. His experimentation supposedly undermined results of Steele and Gorczynski, but examining closely Medawear’s results I discovered that he has limited his study only to the first generation of mice born from tolerant parents, while already Charles Darwin, and than many researchers after him, including Swedes reported recently in “Newsweek Polska”, have noticed that “that in no one of numerous experiments the modification began to produce itself in the first generation. It is of interest that the redaction of prestigious “Nature”, commenting in 1982 Meadawear’s control experiment, once again repeated the nearly century old Weismann’s Dummheit: “If a giraffe has achieved its long neck as a result of activities of its ancestors, so why not a woman, which has lost her arm, would not be able to give birth to a single handed child”.

3. After being fired from the University (and Hospital) of Toronto, and subsequently from Medawear’s Institute in London, J. Steele landed somewhere in Australia, where his effort of “bringing to reason” the life science establishment encountered a considerable social understanding. (Please check by google “Steele & Gorczynski”; I had a contact with Steele in 2003, but I lost his email address due to a thunder which damaged my computer). At the origin of Steele’s (and probably also of Gorczynski’s) “negative selection” in laboratories of Canada and than England, was probably his booklet “Somatic Selection and Adaptive Evolution” published in 1979, which publication coincided with a minute work of B.C. Tonegawa et al., titled “A Complete Immunoglobulin Gene is Created by a Somatic Recombination” [[14]]. Needless to add that in year 2000, when the map of the whole human genome was completed, it become evident that from about 30 000 genes, present in human embryonic DNA, somehow evolve 100 000 of different genes present, at average, in an adult person! (This fact is kept in obscurity by Neo-Darwinian “creationists”, which believe in ex nihilo creation of genetic mutations.)

4. As my own adventures with the scientific establishment are considered, I lost the possibility of continuation of my research in France, where my “negative selection” was personally signed by Pr. Jean-Pierre Changeux, the author of well publicized book “L’homme neuronal”. (In this book he announces his computer assisted, neo-Darwinian discovery “Apprendere c’est eliminer”, which indicates that learning consists of selective elimination, of superabundant in our young age, intra-cerebral connections). I sought than the “economic asylum”, not at Antipodes as did it Steele, but in the still socialist Poland in early 1982. There I was offered, in 1983, by the publishing house “Nasza Ksiegarnia”, a contract to write a book on history of evolutionary ideas. Despite a positive opinion of this book, written by my graduate teacher of nuclear physics (and than of medical physics) prof. Andrzej Hrynkiewicz from Jagiellonian University, the publication of this book was hindered by a local enthusiast of Neo-Darwinism, a zoologist from Warsaw University, dr Jakub Szacki, who summed up his official opinion in a following manner: “This work is full of false theories, misinterpretations, trivializations and serious errors.  The author, using words of Lamarck, describe Darwinians as “unable to bind together three ideas” … According to the author Darwinism is responsible for arms race, economic competition, careerism, and everything which is the worst…”. Finally, only ten years later, in 1993 I was able to publish this “heretical” book, titled “Fallacies and Paradoxes of Modern Biology” [[15]]. I managed to do it thanks to a partial sponsorship of this book by my long term friend from Geneva, a mathematician and ski-alpinist Etienne Archinard.

And the end of these remarks, which compilation was enhanced by my professional “retirement from science and philosophy” at the age of 66, I would like to point why dr Szacki and his like, usually matured in Judeo-Anglo-Saxo-Protestant (JASP?) cultural niche, so vigorously demand the concealment of results of any, not only of mine, research questioning the neo-Darwinian (mis)understanding of basic life processes. I have to stress, as a philosopher and educator, that the specific “enlightenment”, characterizing the Bible centered ‘JASP’s’ cultural niche, appears to be – especially in affairs related to methods  of learning [[16] – more dark than darkness characterizing caves, in which imprisoned animals are losing with time their sight, which deficiency becomes fixed in their progeny.

First. In my book I tried to popularize the opinion which I heard several times from my 1979 host and mentor in Paris, Pr Pierre-Paul Grassé (please, check by google this name). Namely that Darwin’s theory of evolution gives no information whatsoever why species evolved from less complicated ones towards more sophisticated and more differentiated taxonomic units. Natural Selection, by the very definition of the term “selection”, means not the creation, but to the contrary, the elimination, extinction of “negatively chosen” species. I have in mind here the extinction of not only eagles, bears and various types of panthers and tigers, but also the elimination of most pertinent in their research and judgements philosophers and scientists (Garaudy, Kammerer, Steele, and my friend dr Siegfried E. Tischler, who had to seek “ethics of science” asylum as far as Indonesia – please, check by google this last name). This sad reality of “negative selection” we observe very well in Global Tumor Organizing Centers of our, mercilessly “domesticated” earth.

Second. Profiting of my basic education as a physicist (having the visibly inherited easiness in imagining chemical processes – my father was a professor of geochemistry, grandfathers a lawyer and a mountain farmer), I proposed, already in January 1981, during a seminar I held in Institute of Molecular Biology of Univ. Paris VII, a simple model of genetic construction of so-called conditioned reflexes. These, usually unconscious, reflexes are at the base of all behaviors permitting to a living being to cope effectively with its ever hostile environment. My simple model starts from the establishment of differentia specifica between non-living machines, and living objects. These last ones, in order to survive and to be active for long periods, must have the capacity of an automatic reconstruction of all its constituents. Once an organism loses this capacity of self-reparation, it is condemned to a death [[17]]. (On 11-20-2008 the author has discovered, in his home library in Zakopane, that already in 1791 the German philosopher Immanuel Kant in “The critics of Judgement” has established the identical differentia specifica between living beings and watch-like machines [[18]].)

Third. In my book [15] from 1993, and in following it, compiled principally in English “Syndrome of Blind Watchmaker” [16], I demonstrated that the regeneration of “consumed” products of bio-synthesis is a chemically trivial, obligatory process, working on the same physical basis as the “revival” of an ordinary fire by removal of ashes (products of burning), inhibiting the access of air to not yet burned materials. And from this, imposed by the very mechanism of bio-synthesis, phenomenon of R – Regeneration, must result, in a chemically spontaneous manner, the well known phenomenon of SR – Super-Regeneration, otherwise known as over-recovery, or hypertrophy, of all products of biosynthesis, which are “consumed” (removed from their templates, used, alternated, or destroyed) during life activities of an organism.

This pattern of obligatory biological reactions is visualized at the Fig. 2 of Part I, where “input” consist of various, externally induced injuries, irradiations and intrusions of foreign bodies called ‘antigens’. All of them are forming these Darwin, Weismann and Jacob imagined “imprints”. As an obligatory chemical reaction to these induced “imprints” we (with the exception of Darwinians) observe, at the “output” side of the “black box” of a living body, “exprints” in form of extrusions of bio-materials, which are automatically repairing damages caused by these ‘imprints’. In particular we have extrusions (secretions) of ‘antibodies’ neutralizing intrusions of alien antigens. In this bio-chemical manner, as postulated it Swiss biologist and psychologist Jean Piaget nearly fifty years ago, by a “majorant reequilibration” of its internal structures, a trained to live in a specific environment organism reaches a dynamic equilibrium with ever tending to destroy it environmental factors. It is an equilibrium not only with saturating the food and air bacteria and viruses, but also with trying to “flatten” us force of earth’s gravity. As stresses it professor of medical physics from Kraków, Andrzej Hrynkiewicz, an important role in keeping us in a good health play various, medium intensity irradiations, beginning from UV reaching us from the sun, and ending on α, β, and γ rays which emanate from the earth containing uranium ore deposits. (As says it an old Roman proverb “what hasn’t killed us, it strengthend us”).

Fourth. People which are able, to use the term of Lamarck, to bind together three ideas – it means normal, bright humans, with the exception of (neo)Darwinian careerists – can quickly deduce that from the fact that ALL “consumed” products of bio-synthesis MUST undergo spontaneous regeneration and super-regeneration, the process “SR” (super)regeneration MUST also occur in case of all “used” nuclear acids (DNA & RNA). This phenomenon has been indeed very well confirmed under an ordinary microscope, in particular in case of chromosomes “working” during the bio-synthesis of muscular fibers, during synthesis of silk by silk worms, and of saliva of larvae of fruit flies. Moreover, we have a process of a genetic Association (“A”) of ‘used’ genetic segments, of initially non matured and thus “soft”, divided into ‘exons’ and ‘introns’, atrophic genetic structures, characterizing genomes of young tissues [7] [8]. During such associative ‘re-construction’ of genes, after a ‘maturing’ exercise of a given tissue of an organism, the genetic base for the well known phenomenon of “memorization” of frequently repeated behaviors becomes spontaneously constructed. This psychosomatic phenomenon, called already by Aristotle “the slavery of habits”, and by modern psychologists “conditioned reflex”, facilitates enormously the adult animal life in an environment, to which these animals (and prior to them their ancestors) have been accustomed.

Fifth. Of course, if we do not repeat exercises, to which our ancestors have predisposed us, large portions of DNA in our somatic tissues remain non-used, and automatically less frequently “checked” by special “repair enzymes”. Due to it, they are more prone to accumulate on them various defects. (Like it is observed in so-called ‘introns’, which are removed from ‘mature’ nucleic acids used for the synthesis of mature proteins). It means that we shall expect the appearance of various forms of malfunctioning of organs, which are not enough exercised by us (and earlier by our close ancestors). This implies that our own behavioral ‘laziness’ and our attachment to a comfortable dwelling, will surely have negative influence on the health of our progeny. It is somewhat funny that so-called professionals of biology (which out of fear to be “incorrect vs. authorities of PC” have learned to use only few neuronal interconnections in their brains – see the theory of professor Changeux), are individuals the most convinced that acquired characters are not inheritable. These men of apparent scientific and political success, usually bear on themselves glasses, dental prostheses, bypasses, heart stimulators, pills diminishing effects of schizophrenia attacks, and injectors of insulin, which are compensating ‘acquired and inherited’ effects of an extremely sedentary life to which they – and earlier their parents and grandparents – have compelled themselves in order to be successful members of a bourgeois society.

I have to stress that practically all diseases of civilization, not only the obesity studied by researchers from University of Umea, but also several cancers, early sclerosis in plaques, shortsightedness, oestroporosis and varicose are ‘genetically acquired’, by a disuse of ever greater number of human organs. They are thus, in agreement with Mendel’s Law, statistically transmitted to subsequent generations. (I began in 1976 in Geneva, my graduate studies of genetic of populations, under the guidance of Pr Albert Jacquard, who was specialized in statistics of hereditary transmission of various genetically acquired congenital malformations. As the director of INED – L’Institut National des Etudes Demographiques – in France, he told us about a curious phenomenon they discovered there. Namely in a relatively isolated, in 19th  century small French city, began to spread, by frequent intermarriage, a hereditary malformation called haunch luxation, similar to the one which had biblical Jacob. The spread of this handicap followed well rules of Mendelian statistics and than, after few generations, this handicap… disappeared completely, without the arrival of newcomers into this closed community. Visibly organisms dispose of capacity of self-repair even of their own genetic structures, as postulated it Immanuel Kant already 200 hundred years ago [18].)

But let’s return to the main topic of this report. The loss of capacity to distinguish between living and not  living is without doubt a severe cognitive  handicap, which is spreading like an epidemics in super-domesticated “JASP’s” dominated countries. A year ago, during a summer scientific seminar in Poland I heard, from an ambitious doctor of Warsaw University, that although in scientifically dominant worldwide USA there are discussed already 5 hypotheses of biosphere evolution, including the one named “Intelligent Project”, no one is interested in Lamarck’s (neither Piaget’s) concepts of evolution of species – which evolution is a product of these species specific behavior. The specific behavior of human species become limited – principally by JASP’s “missionaries” – to an unlimited economical, “easing the life” development. The realization of such “Intelligent Project” ever more resembles the limited to the consumption and proliferation, behavior of evolving towards malignity  “humanoid”, microcephalous cancer.


[1] M. Glogoczowski “Open letter to Biologists”, Fundamenta Scientiae, 2/2, 233-253, Pergamon Press, Oxford, 1981.

[2] B. McClintock “The Meaning of Genome answer to a Challenge”. Science, 226, 792, 1984.

[3] Lamarck J.-B. „Philosophie zoologique” Paris, F. Savy, 1873.

[4] Weismann A. „Essais sur l’hérédité”, Paris Reinwald, 1892.

[5] Jacob F. “La logique du vivant”, Paris Gallimard 1970.

[6] Darwin Ch. „De la variation des animaux et des plantes sous l’action de la domestication” Paris, Reinwald 1868.

[7] Rostand J. „Aux sources de la biologie”, Gallimard 1958.

[8] Tonegawa S. et al. Cell, 13, 1-14, 1978.

[9] P. Slonimski, Cell, 22, 333, 1980.

[10] H. de Vries [in] L. Blaringhem „Transformtion brusques des êtres vivants”, Flammarion, Paris 1911.

[11] A. Koestler „L’etreinte du crapaud” (The Case of Midwife Toad), Calman-Levy, Paris 1972.

[12] E.J. Steele and R. Gorczynski, Proc. Natl. Acad. Science USA, 77, 2871, 1980.

[13] P. Medawear, Nature, 295, 242, 1982.

[14] Brack C., S. Tonegawa et al., Cell, 15, 1-15, 1978.

[15] M. Glogoczowski „Atrapy i paradoksy nowoczesnej biologii” (subtitle: The history of theories of differentiation –and de-differentiation – of living organisms), Kraków 1993.

[16] A good example how the developed in ‘JASP’s’ scientific culture, “revolutionary” concepts of learning are looking like, it is worth to quote a characteristic statement, taken from writings of the famous linguist Noam Chomsky. A digest of these truly “Prometean” works, announcing the end of toil of students trying to learn foreign languages, was published by the Institute of Philosophy of Polish Academy of Science in 1996, in a book symptomatically titled “Noam Chomsky’s Attempt Of Scientific Revolution” (Noama Chomsky’ego próba rewolucji naukowej”): “Essential aspects of our mental and social life, among them also the language, are determined as a part of our biological endowment, and they are not acquired by the process of learning, in particular by a training”. It is an utter cretinity. One may wonder how many foreign languages has learned our distinguished scholar by this “no training” method.

[17] M. Glogoczowski “Syndrome of Blind Watchmaker”, completed in 1998; in Dialogue VII  the author gives a following definition of living beings: Living beings must have  the capacity of an automatic reconstruction of all its constituents. Once an organism loses this capacity, it is condemned to a death. We cannot even dream that we will be able to construct such (Descartes imagined) “living watches”, it would be like an attempt to jump over one’s own shadow: in order to reconstruct all parts of such a “machine”, this machine must contain in itself molecular templates – or “recipes” as calls it Dawkins – which are necessary for a reconstruction of all its parts, including these “recipes”. And no system can define himself completely within its own system. In short, a living being must be a meta-machine, an entity surpassing with its holistic properties an ordinary watch, but in all its details working like an ordinary watch.” See the entire text of “Syndrome” at http://markglogg.eu/?p=366 .

[18] I. Kant wrote in 1791 ”(…) In a watch a pinion is not producing an another one and even less a watch produces other watches, using for this another material; it is not replacing, by itself, its missing parts, and do not corrects errors of its first formation, with the help of other its parts; in the case it is deregulated it is not repairing itself, (while) all these things we may expect of organized nature, etc.”Kritik der Urteilskraft” Part II, Sect. I, § 65.

Posted in ENGLISH TEXTS, genetics of bio-development | Leave a comment

WOJNA BOGÓW : EROS kontra JAHWE

MAREK GŁOGOCZOWSKI
(GASIENICA)

WOJNA BOGÓW

HELIOS-ŚWIATOWID
kontra
JAHWE-HEFAJSTOS

Nowy Celsus
Kraków 1996

(Rewers okładki „Wojny Bogów”)

* W opinii niżej podpisanego „advocatus diaboli” w Starym Testamencie zawarta jest prefiguracja zachowania się św.Pawła, który sprytnie przybrawszy pozę („skórę”) imitującą apostolskie zachowanie się św. Szczepana, wyłudził od ŚLEPYCH OJCÓW KOŚCIOŁA (patrz ()rygenes) błogosławieństwo przeznaczone dla namiestnika Chrystusa. W przeszłości tak właśnie zachował się Św. Jakub-oszust, który przybrawszy się w skórę imitująca zewnętrzny aspekt swego brata Ezawa,wyłudził od ŚLEPEGO OJCA IZRAELA błogosławieństwo dla przywódcy plemienia.

©Copyright Marek Głogoczowski, Kraków 1995

PROLOG

W dialogu „Fajdros” Platon ustami Sokratesa przypomniał starodawny, egi­pski mit, wskazujący na zagrożenie dla ludzkości, jakie niesie za sobą wynalazek pisma: Ono sprowadzi na umysły tych, którzy się go nauczą, zapomnie­nie, gdyż zaniechają ćwiczenia pamięci, ponieważ zdając się na zapis będą przypo­minali sobie od zewnątrz, pod wpływem obcych znaków, nie zaś od wewnątrz, pod wpływem własnych;… uczniom zaś zapewni namiastkę mądrości, nie zaś mądrość prawdziwą. Stając się bowiem zbieraczami wielu mądrości bez nauki, wydadzą się ludźmi o wielkiej wiedzy, choć na ogół staną się nieukami trudnymi w obcowaniu. Zamiast mędrcami, staną się mędrkami.

Tę opinię z IV wieku p.n.e. należałoby dołączyć jako obowiązkowy „Prolog” do Pisma Świętego, zarówno Starego jak i Nowego Testamentu. Jakimiż bowiem ludźmi stają się, bezkrytyczni na ogół czytelnicy tego, datowanego na V wiek p.n.e., „Pisma od Boga”? Odpowiedź na pytanie o kulturotwórczą, rolę Biblii uważny czytelnik może znaleźć w „Księdze Wyjścia”, w opisie zdarzeń jakie się rozegrały wśród Żydów zgromadzonych pod górą Synaj. Na tej to bowiem górze Mojżesz dostał od boga Jahwe Pismo, w postaci wyrytego na Kamiennych Tablicach Deka­logu. I wypadki potoczyły się dokładnie tak, jak przewidział to krytykujący techni­czne wynalazki boga Thota, egipski król-mędrzec Tamuz: uzewnętrznienie na piśmie przykazania „nie zabijaj” spowodowało, że kierowana przez Mojżesza żydo­wska „elita” lewitów przestała od wewnątrz rozumieć co to przykazanie oznacza. Podniecona Pismem „elita” ta rzuciła się by mordować tych swych braci i synów, którzy nie ugięli karków przed autorytetem Świętych Znaków wyrytych na kamie­niu.

Czy zatem Biblia jest dziełem rąk starożytnych mędrców, czy też obliczonym na naiwność czytelnika, prymitywnym wytworem zwyrodniałych ambicji „mędrków Syjonu”, którzy od tysięcy lat utrudniają współżycie Żydów z innymi narodami? Umiejący kojarzyć fakty badacz Pisma Świętego bez trudności dostrzeże, że każdy sukces materialny Ojców Założycieli Izraela wiązał się z popełnieniem przez tychże Patriarchów mniejszego lub większego oszustwa lub świństwa: Abraham gromadzi majątek udając, że jest bratem, a nie mężem pięknej Sary; Jakub udaje przed błogosławiącym go ojcem, że jest jego pierworodnym synem Ezawem; Mojżesz zaś — o czym będziemy szerzej pisać — by zrobić karierę proroka pozoruje przed ludem, że ma prywatne kontakty z bogiem Jahwe. Co więcej, ten działający za pośrednictwem Mojżesza bóg Jahwe tak często zalecał Żydom rabunek dorobku — zarówno materialnego jak i kulturowego — innych narodów, że należy go utożsa­mić ze starożytnym BOGIEM GRABIEŻY, który od niepamiętnych już czasów usiłuje zapanować nad całym widzialnym światem. (Stąd właśnie Jezus nazwał Boga Ojca żydów Szatanem, a gnostycy traktowali starotestamentowego Boga jako symbol ZŁA.)

W niniejszym eseju zainteresowanie autora skupione jest na socjotechnice po­czynań wyznawców starotestamentowego Jahwe, na podpatrzeniu — i, jak nakazy­wał to Jezus swoim uczniom, „rozgłaszaniu po dachach” — zasad funkcjonowania starożytnej, religijnej „wspólnoty dla grabieży”, przez Kościół określanej eufemi­zmem Ludu Bożego. Tych technik oddziaływania na społeczeństwo jest zaledwie kilka i już w „Prologu” autor chciałby zwrócić na nie uwagę. Otóż najważniejszą — by nie powiedzieć „świętą” — zasadą postępowania, wprowadzoną do religii Izrae­la przez Patriarchę Jakuba, jest maskowanie haniebnych w swej istocie poczynań za pomocą szaty słownej „wypożyczonej” z opisu czynów szlachetnych. Wyra­żenie na przykład „Lud boży” jest szatą słowną zakrywająca obrzydliwość postępo­wania sekty starożytnych złodziei ziemi, a tytuł „Pismo Święte” winien każdemu uważnemu czytelnikowi przypominać, że w tej Księdze będzie się czytać nie o szlachetności, ale o podłości czynów popełnionych przez Naród Wybrany — i to począwszy od historii wyrzucenia z ojcowizny Ezawa, aż po „zamordowanie zgod­nie z Prawem” Chrystusa.

Praktykowanej przez proroków oraz kapłanów Izraela zasadzie „odwracania do góry nogami” obrazu czynów ich przodków jest poświęcone w „Wojnie bogów” bardzo dużo uwagi. Przygotowując ten esej autor poświęcił nieco mniej uwagi socjotechnice okrutnych ofiar, za pomocą których kapłani oraz „prorocy” — i to nie tylko u żydów — zwykli ugruntowywać społeczną akceptację zdeformowanego przez nich obrazu świata. Otóż z punktu widzenia fizjologii oraz psychologii, złożenie krwawej ofiary z „kozła ofiarnego” — w nadziei czy to na „odkupienie” winy czy na „wkupienie się” w laski boga jest formą podwójnego morderstwa: na zewnątrz zabija się li tylko „wskazanego przez boga” człowieka, grupę społeczną, lub w zastępstwie zwierzę; od wewnątrz zaś, uczestnicy lego rytualnego mordu „oczyszczają” swe sumieniu (czyli zabijają swe wspomnienia) wywołujące u nich poczucie winy związane z dokonanymi— względnie zamierzonymi — czynami.

W Biblii najlepszego przykładu “oczyszczenia się”, poprzez zabójstwo rytualne, dostarczyła drużyna mojżeszowych Lewitów, mordując pod górą Synaj tysiące wyznawców Złotego cielca. Poprzez ten akt ludobójczy Chwała Szlachetnego Izraela wzrosła co najmniej w dwójnasób: z jednej strony oczyszczono Izrael z ludzi mogących przypominać innym, że grabież Ziemi Obiecanej jest czynem niemoralnym,. z drugiej zaś strony Lewici bardzo skutecznie przerzucili na wyznawców Cielca odium posądzeń o chciwość, którym to grzechem dusze Lewitów były napełnione przecież bez reszty.

Kult zatem „kozia ofiarnego” — przez proroka Izajasza zwanego także „barankiem  bożym” dzięki celowemu i najzupełniej szczeremu zakłamywaniu obrazu rzeczywistości, nobilitował (i to zarówno w oczach świata zewnętrznego jak i w osobistym, wewnętrznym mniemaniu) obrzydliwe w swej istocie poczynania Naro­du Wybranego, czyniąc z jego co znamienitszych przedstawicieli niezwykle agre­sywnych BEZGRZESZNYCH BANDYTÓW. Mile Bogu uczynki tych starożyt­nych „nadludzi” w ten sposób sławi w Biblii Psalm 32:

Błogosławiony (zbrodniarz), któremu ‘odpuszczono występek,

Którego grzech został zakryty,

Błogosławiony człowiek, któremu Pan nic poczytuje winy.

A w duchu jego nie ma obłudy.

(Post Scriptum 2021: Poniżej filmik dokumentujący obrzęd “kaporos” we współczesnej komunie ortodoksyjnych żydów w New Jersey (USA). W jego trakcie rolę “baranków bożych” umęczanych i zabijanych za “grzechy” ich ofiarodawców” odgrywają zwykłe kury, przed ich rytualną egzekucją są one przez wiele godzin trzymane w ciasnych klatkach wystawionych na silne słońce:

Kontynuacja oryginalnego tekstu z r. 1995:

Porównując przydatność poszczególnych religii dla zrozumienia otaczającej nas rzeczywistości, należy autorytatywnie stwierdzić, iż każdy kult, polegajqcy czy to na dokonywaniu, czy też na symbolicznym tylko celebrowaniu okrutnych ofiar, jest z samej swej definicji religią mającą na celu zakłamanie obrazu świata.

Oczywiście w Ewangeliach Nowego Testamentu nie ma apoteozy kultu ofiarne­go, a i sam Jezus, modląc się w nich aby kaźń została mu oszczędzona, nie chciał czynić z siebie „dobrowolnej jak baranek” ofiary. Pogańską ideę zmazywania grzechów za pomocą krwi „baranka bożego” zaszczepiły komunom wczesnochrze­ścijańskim „Listy” wysyłane przez Św. Pawła. W tych upozorowanych na pasterską troskliwość listach, nie tylko powtórzona została „mądrość” Psalmu 32 sławiącego przestępców obdarzonych laską Pana. Sformułowana w nich rakże została podsta­wowa dla „chrześcijaństwa” idea, że bez kaźni Chrystusa nie byłoby zbawienia[*].

O „Ewangelii” głoszonej przez Św. Pawła będziemy mówić szerzej w załączo­nych do niniejszego eseju przypisach oraz w Epilogu. Tutaj ograniczymy się do uwagi, że wprowadzając do istniejącej już wcześniej religii chrześcijan kult ofiary oraz kaźni Chrystusa, Św. Paweł automatycznie przerobił chrześcijaństwo na wyraźnie pogańską, agresywną religię, dążącą do totalnego zakłamania rzeczywi­stości. Osobie wprawnej w logicznym kojarzeniu idei nie trudno jest dostrzec do czego sprowadza się „Dobra Nowina” głoszona przez Św. Pawła. Otóż według „Listów” tego samozwańczego apostoła, chrześcijanie winni wierzyć, że Bóg Oj­ciec skazał na haniebną śmierć na krzyżu swego jedynego Syna, po to aby odkupić (tzn. zmazać, zamaskować) swe własne grzechy Boga Stworzyciela.

Gdyby ziemski, zwykły ojciec postąpił ze swoim dorosłym synem na podobień­stwo „Boga” Św. Pawła, to byśmy powiedzieli, że jest on człowiekiem niezwykle podłym. I z tego właśnie powodu każdy myślący chrześcijanin patrząc na krzyż winien dostrzegać nie dobroć, ale PODŁOŚĆ BOGA, Stworzyciela Izraela, który jest odpowiedzialny za ten akt „zbrodni w majestacie Prawa”. Odwrotnością postę­powania podłego jest postępowanie SZLACHETNE i tutaj bez trudności można wskazać na prawdziwego „Ojca duchowego” Jezusa. Otóż dzięki odkryciom ręko­pisów z Qumran w roku 1947, świat się dowiedział, że sekta esseńczyków, z którą sympatyzował Jezus, była pod silnym wpływem helleńskiego pitagoreizmu. Ponie­waż pod wpływem pitagorejczyków pozostawał również Platon, którego nauki są w dużym stopniu zbieżne z późniejszymi naukami Ewangelii, więc na zakończenie „Prologu” warto przypomnieć te nieskomplikowane, ale za to SZLACHETNE IDEE, które wskutek rozkwitu w Europie „pawłowego” chrześcijaństwa uległy w nowoczesnym świecie zupełnemu prawie zapomnieniu.

Po pierwsze, według wierzeń pitagorejczyków, ludzie mieliby się odradzać w tej samej postaci w cyklach dłuższych zazwyczaj niż 200 lat. Zmartwychwstanie zatem kogoś w ciągu zaledwie dni trzech — będące podstawą wiary Sw. Pawła — jest rzeczą mało istotną, bo i tak wszyscy z czasem się odrodzą w tej samej postaci. Co więcej, postulowana cykliczność procesów bio-cywilizacyjnych odsuwa prawie w nieskończoność spekulacje na temat mitycznej „pracy” Boga Stworzyciela.

Po drugie zaś, w odwrotności do Żydów, którzy wykorzystując kult ofiarny praktykowali „amputację” swych niewygodnych sumień**, pitagorejczycy co dzień wieczór mieli obowiązek analizowania swych wcześniejszych czynów. Pro­wadziło to do rozwoju ich pamięci, a zatem i sumienia: Głównym celem tych obrachunkowych zabiegów było oczywiście doskonalenie etvczne jednostki związa­ne nierozłącznie z doskonaleniem zdolności umysłowych. • nabywaniem wiedzy, z twórczym kształtowaniem otaczającej rzeczywistości (Zarys Historii Religii, str. 354). Można zatem uogólnić, że judaizm był — i jesl kultem amnezy, zapomi­nania swych grzechów, pitagoreizm zaś kultem anamnezy, platońskiego przypomi­nania sobie nieśmiertelnych idei stwórczych.

I właśnie ten pitagorejski model życia trzeba koniecznie przypomnieć, jeśli się mamy wyzwolić od obowiązkowej dzisiaj, dewastującej zarówno ludzkie dusze jak świat zewnętrzny, pracowitej bezmyślności jaką narzucili ludzkości przedsiębiorcy i intelektualiści, wywodzący swą liberalną kulturę „bezgrzesznego bandytyzmu” od kanonu postępowania biblijnych Lewitów.

Zakopane, maj 1995

** Pod koniec wieku XX staliśmy się świadkami „amputacji” ludzkich sumień na masową wręcz skalę. W Polsce w przeprowadzeniu tego zabiegu najzwyklejszego wręcz odmóżdżania specjalizuje się Unia Wolności, której członkowie (zazwyczaj byli działacze PZPR), oczyścili się ze swych win, fachowo je zrzucając na „komunistów”. I używając słów starożyt­nego hochsztaplera Św. Pawła z „I-go Listu do Koryntian”, nowo nawróceni Unici mogliby rzec bez żadnej w swym sercu obłudy: „Umarliśmy dla skażonego komunizmu, wzbudzeni — i to w jednej chwili, w oka mgnieniu —zostaliśmy dla nieskazitelnej Europy (to znaczy Pieniądza)”. Przy okazji własnego „oczyszczania się z grzechów”, dysponująca gigantycz­nym aparatem propagandy, nowoczesna, ponadnarodowa Unia Lewitów, na drodze do ZIEMI OBIECANEJ kapitalizmu, skutecznie wymordowała Polaków pamięć o bez­troskim życiu w DOMU NIEWOLI, czyli komunizmie.

 

„BÓG WEWNĘTRZNY” PRZECIW ZEWNĘTRZNEMU „BOGU”

W niedawno wydanym przez oficynę o.o. Dominikanów zbiorze esejów „Dy­lematy naszych czasów” Jacek Sałij op. przytacza zdanie nieżyjącego już szwajcarskiego intelektualisty Denisa do Rougemonta, wskazującego że myśliciele współcześni są barbarzyńcami w zakresie teologii: Nieznajomość teologii oznacza odcięcie się od najpłodniejszej tradycji kultury zachodniej, skazywaniem się na nieświadome odkrywanie na nowo tych samych prawd duchowych, które zostały już przed piętnastoma wiekami sformułowane przez Ojców Kościoła i wielkich herety­ków.

Jak gdyby potwierdzeniem tej opinii z przed ponad pół wieku była niedawna, prywatna uwaga jednego z mych znajomych matematyków szwajcarskich. Za­chwycony pięknem jakiegoś teorematu z zakresu teorii liczb, stwierdził on, że matematyka jest dla niego dowodem istnienia Boga. Otóż takie właśnie zrozumie­nie Boga, jako zbioru matematycznych reguł, oraz powiązanych ze sobą w sposób logiczny idei, propagował już dwadzieścia sześć wieków temu Pitagoras w Grecji. Pozostający zaś pod wpływem pitagorejskim Platon zbudował abstrakcyjny świat „nieśmiertelnych idei”, do których należało zarówno idealne Piękno, jak i Dobro oraz logiczna Prawda. Te Trzy Szlachetne Idee warto utożsamić z Naturalnym Bogiem, którego obecność odczuwają w sobie wszyscy ludzie wykształceni i na tyle spostrzegawczy, by móc się samodzielnie zastanawiać zarówno nad światem, jak i nad sobą samym.

Jacek Salij słusznie zauważa, że ten „naturalny bóg” Platona wykonywał (i wykonuje) wewnątrz człowieka pracę na kształt demiurga, porządkując panują­cy w nim chaos, wydobywając na zewnątrz wyższe cechy człowieka i uciskając jego cechy niższe (np. pożądania seksualne, egoizm, zazdrość, czy też chęć materialnej dominacji). Ten „naturalny bóg” znany był w Grecji na długo przed Pitagorasem oraz Platonem i to niewątpliwie jego kapłani kazali wyryć na froncie świątyni w Delfach sławny napis yvco9t aea-oxov — „Poznaj samego siebie”.

Praktycznie nieobecna w Starym Testamencie zasada „Poznaj samego sie­bie, a poznasz Wszechświat i Bogów” stała się podstawą nauk zarówno grec­kiego Sokratesa, jak i hindusko-nepalskiego Buddy, a także i żyjącego w odle­głych Chinach Konfucjusza. Według pozostającego pod eseńsko-pitagorejskim wpływem Jezusa z Nazaretu, ten wewnętrzny bóg był Światłem, które poprzez ludzki organ wzroku, od wewnątrz iluminowało człowieka („Oko twoje będzie świecą ciała twego”). Zgodnie z popularnym poglądem, według którego „czło­wiek został stworzony na obraz i podobieństwo Boga”, Jezus z Nazaretu był synem Boga Światła (Jan 8,12), którego mitologia grecka utożsamiała zarówno z Erosem, zakochanym w pięknie, jak i Heliosem, który „wszystko widział i wszy­stko wiedział”.

W swym zbiorze esejów Jacek Salij podkreśla, że pogański, grecki Najwyższy Bóg Zeus (którego okiem na świat był Helios) podlegał wyższym od siebie zasadom logiki i (przyrodniczej) konieczności. Natomiast Bóg Biblii jest bogiem absolutnie transcendentalnym (…) może on czynić cuda. Zdolność do czynienia cudów wytwa­rza aurę Wszechpotęgi wokół biblijnego boga Jahwe. Niemniej bliższe przyglądnięcie się tym „cudom” demaskuje prawdziwe, oszukańcze oblicze biblijnego „boga”.

Cóż bowiem jest to cud? Jest to zjawisko nadprzyrodzone, polegające na złama­niu praw przyrody, względnie na złamaniu praw logiki. Jeśli „bóg wewnętrzny” człowieka jest demiurgiem wymagającym od niego ciągłego doskonalenia znajo­mości zarówno praw logiki jak i praw przyrody, to biblijny Jahwe — właśnie przez to, że robił cuda — był (i jest!) najzacieklejszym wrogiem „boga wewnę­trznego” każdego myślącego człowieka. Według wyznawców platońskiego Zeusa-Heliosa, cuda potrafią robić tylko kuglarze oraz oszuści, żerujący na ludzkiej naiwności[†]. (Warto przypomnieć, że brak wiary w cuda występuje nie tylko u Platona, ale także u Buddy i u Konfucjusza.)

W ramach trwającej już od ponad trzech tysięcy lat „Wojny bogów”, wyznaw­cy „boga wewnętrznego”, określani w literaturze jako Homo sapiens, winni przyj­rzeć się uważniej starotestamentowemu Jahwe — bo ten właśnie, oszukańczy „bóg zewnętrzny” doprowadził w przeszłości, w sposób logiczny, do wszystkich kolej­nych nieszczęść Izraela. Wraz zaś z popularyzacją Biblii pod koniec wieku XX-go, podobne nieszczęścia powinny spaść na inne narody, które zatruły się kultem Jahwe.

Otóż według Biblii, Jahwe był stwórcą, czyli kimś podobnym do egipskiego boga stwórcy Ptaha. Starożytni Grecy kojarzyli Ptaha z własnym, podrzędnym bogiem Hefajstosem, który między innymi ulepił pierwszych ludzi z gliny oraz był stwórcą pomagających mu w pracy automatów. Co więcej, Jahwe — bóg ognia, po wielokroć powtarza w Biblii, iż jest bogiem Zazdrosnym — i te dwa atrybuty (ogień i zazdrość) są także przymiotami kulawego i brzydkiego Hefajstosa.

Zarówno starożytni, jak i współcześni Badacze Pisma niezwykle rzadko dostrzegają inną, istotną cechę boga Jahwe. Jest nią krótkowzroczność — a nawet prawie ślepota — widoczna wyraźnie już na samym początku Księgi Rodzaju. Bóg bowiem pyta Kaina „Dlaczego twoja twarz jest smutna?”, „Cóżeś uczynił z bratem twoim?”. Gdyby Jahwe — tak jak Helios — był bogiem wszystko wiedzącym i wszystko widzącym to nie musiałby zadawać takich głupich pytań. Będąc zaś krótkowzrocznym i niedomyślnym, Jahwe od początku stworzenia świata zdaje się żyć omamami dotyczącymi jego własnego stworze­nia: patrząc na człowieka, którego bóg zrobił „na swój własny obraz i podobień­stwo”, ten bóg dojrzał, że „wszystko co uczynił było bardzo dobre”. Tymczasem jednak Synowie Światła widzą, iż szczególnie to stworzenie potrafi być wyjąt­kowo parszywe.

MAMON BOGIEM JAKUBA-IZRAELA

Kolejnych, interesujących informacji na temat przymiotów biblijnego Pana dostarczają jego rozmowy najpierw z Jakubem, a potem z Mojżeszem. Przyślepy bowiem bóg, zamiast poprowadzić swój lud do przyrzeczonej mu, bezpiecznej ziemi, gdzie będzie jadł do syta, ewidentnie zaprowadził rodzinę Jakuba-Izraela do „domu niewoli”, jakim dla ortodoksyjnych żydów stał się Egipt. Ci zaś naiwni, którzy dali się skusić Mojżeszowi na wyprawę do Ziemi Obiecanej, zamiast kosztować przyrzeczonego im mleka i miodu, zostawili swe kości — łącznie z Mojżeszem — na pustyni, gdzie był tylko „cierń i oset” (I Moj. 35, 18).

Popatrzmy zatem na zachowanie się biblijnego Jakuba, którego do dzisiaj — zarówno żydzi jak i chrześcijanie — uważają za godny do naśladowania przykład mędrca. Otóż ten Jakub — w przeciwieństwie do swego bliźniaczego brata Ezawa — był niezwykle łasy na dobra doczesne. By zdobyć te dobra, Jakub — jakżesz słusznie nazwany przez boga Izraelem — specjalizował się w najrozmaitszych podstępach i oszustwach: gdy jego starszy brat Ezaw wrócił zmęczony i głodny z polowania, to za miskę soczewicy „miłosierny” Jakub załatwił sobie zrzeczenie się przezeń praw pierworództwa; gdy jego ojciec na starość oślepł, to Jakub wraz ze swą matką spiskował, jak tego ŚLEPEGO OJCA oszukać i otrzymać odeń przezna­czone dla starszego brata błogosławieństwo.

Jakub-Izrael stał się biblijnym wzorem zachowania się nowoczesnego Homo economicus. Między innymi zasłynął on z tego, że robił interesy — wydające się mu być korzystnymi — z jego osobistym, prywatnym bogiem sukcesu: I złożył ten Jakub ślub i powiedział: Jeżeli Bóg będzie ze mną i będzie mnie strzegł w drodze, w którą się udaję, i da mi chłeb na pokarm i szatę na odzienie. I powrócę w pokoju do domu ojca mego, to Pan będzie bogiem moim (I Moj. 28,20-31).

To ukryte w Biblii zdanie oddaje samą istotę RELIGII IZRAELA: człowiek naprawdę pobożny czci tylko takiego boga, który jest mu w stanie zapewnić nie tylko bezpieczeństwo, ale także dobrobyt oraz społeczny prestiż[‡]. (To właśnie wskutek tej wewnętrznej pustki ortodoksyjnego judaizmu możliwe są błyskawiczne „mutacje przystosowawcze” żydów, których pierwowzoru dostar­czył faryzeusz Szaweł, znany lepiej pod ksywą Sw. Pawła; w dobie obecnej takie „mutacje” przystosowawcze występują wręcz masowo, zamieniając pra­gnących się „utrzymać u żłoba” komunistów w liberałów, względnie zażartych łysenkistów w przekonanych neodarwinistów — będziemy o tym zjawisku pisać na końcu.)

Z tekstu Biblii wynika, że bóg Jakuba-oszusta na dalszą metę oszukał swego podopiecznego. Liczna bowiem rodzina Jakuba-Izraela (cztery kobiety i aż 14 dzieci) niezbyt długo cieszyła się zgromadzonymi przez nią majętnościami. Wkrót-

ce po staniu się „człowiekiem sukcesu”, Jakub ze swą rodziną został przez BOGA NAJWYŻSZEGO (czyli Boga znającego się na prawach natury) zmuszony do porzucenia ziemi swego ojca i do najzwyklejszej emigracji za chlebem. Biblia nie tłumaczy dlaczego do emigracji z nędzy zostały zmuszona rodzina Jakuba, po­wszechnie uważanego za mądrego, i dlaczego rodzina jego mało ambitnego brata H/.awa (choć trzy żony, to tylko 5 dzieci) ten głód na swej nieurodzajnej, górzystej ziemi przetrwała. Ci jednak, Co Patrzą Na Świat, czyli synowie legendarnego słowiańskiego Światowida, znają odpowiedź na tę zagadkę. Otóż Jakub zbyt pilnie pracował, starając się, zgodnie z nakazem „Boga”, „mnożyć i panować nad ziemią i nad wszyskim co się na tej ziemi porusza”. W rezultacie tej pracy stał się się on tak bogaty (I Moj. 36, 7), że hodowane przezeń dla prestiżu owce i woły zaczęły doszczętnie wyżerać żyzne pastwiska — tak jak się to obserwuje i dzisiaj, wśród podkreślających ilością bydła swój społeczny prestiż, plemion afrykańskiego Sahe- lu. W wypadku zaś długotrwałej suszy, zbyt wypasane pastwiska ulegają gwałtowa­nej lateryzacji i upustynnieniu. Ta łatwo przewidywalna klęska żywiołowa tylko w słabym stopniu dotknęła Ezawa, który wyraźnie nie dbał o swe bogactwo, a i w górach, w które został przez swego brata zepchnięty, było zawsze więcej opadów niż na nizinach.

Mówiąc w sposób symboliczny, emigrację „za chlebem” Jakuba-Izraela do Egiptu spowodował, kompletnie niedostrzegany przez tegoż Izraela, Najwyższy Bóg Przyrody, którego współcześni Jakubowi Egipcjanie utożsamiali z Ozyrysem. (Później, w czasach ptolomejskich, ten Bóg Najwyższy przyjął nazwę Serapisa, czyli Ozyrysa-Apisa. Mieszkający w Egipcie Grecy uważali tego Boga Jedynego za połączenie najlepszych cech aż pięciu bogów greckich: nie tylko Zeusa i Heliosa, ale także Posejdona, Asklepiosa, Hadesa i Dionizosa.)

 

UCIECZKA MOJŻESZA Z ZIEMI IZRAELOWI OBIECANEJ

W rodzinie Jakuba-Izraela można zauważyć stopniowe potęgowanie się nega­tywnych aspektów ludzkiej osobowości, a także potęgowanie się — po okresach przejściowych sukcesów — prawdziwych i długotrwałych KAR BO­ŻYCH, jakie spadały na coraz bardziej nieświadom obrzydliwości swego postępo­wania Izrael.

Według Biblii, Jakub ze swą „rodzinką” (jego matka, wuj oraz żona Rachela) dokonywali li tylko małych, wewnątrzrodzinnych oszustw oraz kradzieży. W nastę­pnych pokoleniach, niektórzy synowie Izraela zachowują się już jak rasowi gang­sterzy. Przykładem takiego „rozwoju duchowego” jesl obrzydliwy w swym pomy­śle „spisek obrzezańców”, dzięki któremu udaje sic synom Jakuba wymordować mężczyzn i zagrabić posiadłości plemienia księcia Chamora. (Warto przypomnieć, że pretekstem do tego aktu podstępnego bandytyzmu była próba honorowego załagodzenia konfliktu między rodzinami, inki wybuchł po „porwaniu i zgwałceniu” przez syna Chamora córki Jakuba Diny. Znając zachowanie się przodka Jakuba, Abrahama, który „podstawiał” kolejnym władcom swą żonę Sarę dla zdo­bycia korzyści materialnych, należy przypuszczać, że bracia Diny celowo wypuścili swą siostrę by uwiodła syna księcia i spowodowała konflikt między rodzinami.)

Ta umoralniająca historia, demonstruje z jednej strony mechanizm pojawiania się u niektórych synów Izraela „fałszywej świadomości” — którą to istotną cechę mentalności „uduchowionych gangsterów” doskonale opisał w kilkadziesiąt wie­ków później Karol Marks. Z drugiej strony, wykorzystanie rytualnej obrzezki dla celów spiskowych pozwala zrozumieć ukryte znaczenie tego rytuału będącego dla Żydów znakiem „przymierza z bogiem”: otóż zwyczaj nacięć skóry oraz tatuaży na ukrytych częściach ciała jest od niepamiętnych czasów rozpowszechniony wśród członków tajnych zrzeszeń (a nawet i zwykłych gangów) na całym świecie! U plemion szlachetnych bowiem —-jak na przykład wśród amerykańskich Indian — tatuaże i nacięcia skóry, oznaczające przynależność klanową, usytuowane były nie na miejscach ukrytych, ale na najbardziej widocznych częściach ciała, zwłaszcza na twarzy.

(Na pomysł obrzezki Abraham wpadł w czasie gościnnego pobytu w imponu- jącvym mu pod względem cywilizacyjnym Egipcie. O braku napletka, u zdają­cych się posiadać tajemną moc egipskich kapłanów, Abraham dowiedział się zapewne dzięki swej żonie Sarze, którą chytrze podsunął faraonowi w celu „małżeństwa”. Choroby, jakie wskutek tego „małżeństwa” wynikły w otoczeniu faraona — a także później, w analogicznej sytuacji, w otoczeniu króla Abmila- cha — niedwuznacznie wskazują, że Sara, w trakcie jej wcześniejszych „mał­żeństw” zaraziła się rzerzączką. To właśnie ta, bezobjawowa u wielu kobiet, przerwlekła choroba wywołała jej długotrwałą bezpłodność — a także okresową bezpłodność żon i niewolnic króla Abmilacha. Skądinąd jest to imponujące, jak niewielu komentatorów Pisma Świętego dostrzegło, że założycielem Narodu, Który Uznał Się Za Wybrany, był starożytny, wędrowny sutener, który zgroma­dził spory majątek dzięki pracy swej „żony”, wyspecjalizowanej w najstarszym zawodzie świata.)

W ramach typowych dla potomków sprawiedliwego Abrahama „zabaw rodzin­nych”, starsi synowie Jakuba sprzedali niewygodnego im, młodszego brata Józefa do niewoli w Egipcie. Z czasem w tej egipskiej niewoli znalazła się cała „rodzinka” Izraela. Początkowo, dzięki bezinteresownym staraniom wybaczającego braciom Józefa, izraelici mieli w Egipcie doskonałe warunki życiowe. Egipt to była dla nękanego głodem Izraela ziemia rzeczywiście mlekiem i miodem płynąca. Historia jednak Żydów w Egipcie potoczyła się dokładnie na odwrót do ich marzeń. Po krótkim okresie dostatku, nie chcący się integrować z Egipcjanami Żydzi, zamiast stać się Panami ziemi do której przyszli jako goście, stali się jej niewolnikami. Można podać dwa proste mechanizmy pojawienia się tego — zupełnie niezrozumiałego dla history­ków Izraela — stanu rzeczy.

Po pierwsze, Egipcjanie mogli, w sposób najzupełniej mechaniczny, wykorzy­stać czysto ekonomiczną „metodę Józefa” by doprowadzić do poddaństwa niewy­godnych im Żydów. (W ten sposób Józef, swą pilną pracą dla faraona, już zza grobu wpędził w niewolnictwo swą własną rodzinę.)

Po drugie, Biblia wskazuje, że wywodząca się od Szymona i Lewiego gałąź Izraela miała dziedziczną, przeklinaną przez legendarnego Jakuba, predyspozy­cję do gwałtu, sadyzmu oraz najrozmaitszych knowań. Na tę genetyczną predy­spozycję, musiał się niewątpliwie nakładać kulturalny nakaz „mnożenia się bez umiaru i panowania nad ziemią”, a także powtarzana z pokolenia na pokolenie Pamięć o Przymierzu, według którego Abraham (i jego potomkowie) mieli posiąść ziemię w której byli przychodniami (I Moj. 17, 8). Tak więc zarówno natura jak i kultura potomków sprawiedliwego Abrahama popychała ich do podstępnych poczynań mających na celu opanowanie goszczącego ich kraju (II Moj. 1, 10).

Nie należy się zatem dziwić, że początkowo przyjaźnie nastawieni Egipcjanie zaczęli się bać Żydów, stosując wobec nich środki represyjne, jakie w XX wieku w wielu krajach stosowano wobec członków mafii, zmuszanych brutalnie do karnych, ciężkich robót[§]. Ślepy Bóg Izraela doprowadził zatem, w sposób logiczny, do rozkręcenia się spirali nienawiści między Żydami a ludnością miejscową. W pew­nym momencie, wierzący w posłannictwo swego narodu, ambitny terrorysta z rodziny Lewitów imieniem Mojżesz, zabił wyzyskującego Lud Boży urzędnika faraona. Uciekając zaś przed karą, na wiele lat musiał emigrować z Egiptu. I to właśnie w trakcie tych wędrówek „politycznego” zbiega odkrył on, że poza Egip­tem istnieją żyzne, nadające się do kolonizacji tereny, zwiedzane już przez jego pra-przodka Abrahama-sutenera. Ponieważ zaś Mojżesz-morderca został wdrożony we wszystką mądrość Egipcjan (Dz. 7, 22) więc znał wiele sekretnych, kapłań­skich sztuczek, za pomocą których potrafił zaimponować zarówno swym ziom­kom, jak i (miał nadzieję) narodom, które Izrael miał zamiar wytępić bądź zniewolić (V Moj. 7, 1-2).

Do najważniejszych zaś, imponujących nie tylko Żydom, ale także racjonalnym Grekom oraz Rzymianom, nauk egipskich należała wiedza kuglarska: dobrze wyszkolony kapłan potrafił skutecznie nabierać swą klientelę, stwarzając pozory, że jest w stanie czynić cuda i że ma kontakty z siłami nadprzyrodzonymi. (To właśnie dzięki swym obserwacjom, dokonanym w czasie podróży do Egiptu, Platon wpadł na pomysł opowieści o kapłanach manipulujących cieniami w pieczarze; później, już w czasach rzymskich, wrogowie chrześcijan—jak na przykład zwalczany przez Orygenesa Celsus — twierdzili, że nie tylko Mojżesz, ale i inny „mesjasz” Izraela, nazwiskiem Jezus Chrystus, uczęszczał w swej młodości do „egipskiej szkoły cudów”.)

Jako dowód cudownej opieki boga Jahwe nad Izraelem, Biblia przytacza aż siedem plag egipskich. Według Józefa Kellera, te „cuda” były zwykłymi, naturalny­mi zjawiskami, których pojawienie się Mojżesz umiejętnie przypisał bogu Jahwe. Ostatnią zaś plagę egipską (śmierć pierworodnych) Keller tłumaczy w następujący sposób: Tej nocy przez Egipt przeszedł Jahwe, prawdopodobnie w postaci dzielnej drużyny Jozuego i Kaleba, zabijając wszystkich pierworodnych Egipcjan. Ale domy Izraelitów, pomazane krwią, omijał.

Jak dla późniejszych chrześcijan, wychowanych w duchu św. Pawła — o czym będziemy pisać w Aneksie — podstawowym aktem wiary była (jest) wiara w zmartwychwstanie Chrystusa (I Kor. 15, 14), tak dla ortodoksyjnych żydów podstawowym cudem (tzn. oszustwem) potwierdzającym opiekę Jahwe nad Narodem Wybranym, jest historia przejścia suchą stopą rozlewisk Morza Czerwonego. Pamiętam bowiem z lekcji katechezy, gdzieś w wieku lat dwu­nastu, że to otworzenie się morza przed uciekającymi Żydami bardzo mi zaimponowało.

To jednak, co wydaje się być zjawiskiem cudownym dla dwunastolatka, w wieku dorosłym wydaje się być banalną „sztuczką egipską” wykorzystującą naiw­ność czytelników Biblii. Dla dobrze wykształconego geofizyka — a jest nim niżej podpisany, chrześcijański „advocatus diaboli” — sprawa jest bowiem banalna. Otóż jak podaje Biblia Tysiąclecia, w Zatoce Suezkiej różnica między przypły­wem a odpływem dochodzi aż do 3,30 metra. Mojżesz ze swym ludem według Biblii uciekał w nocy, a więc w okresie odpływu, zaś goniące go, ciężkozbrojne rydwany wojsk egipskich musiały grzęznąć w mokrym piasku, pozostając w strefie zagrożonej aż do pełnego dnia (co potwierdza Biblia), kiedy to musiał nastąpić przypływ. W dodatku, nad morzem w nocy wieje wiatr od lądu odpy­chając fale od wybrzeża, zaś w dzień jego kierunek się odwraca, wzmagając efekt przypływu. Jeśli zatem Mojżesz wybrał dla tej przeprawy moment nowiu (a jest w Biblii wzmianka, że z przeprawą zwlekał), to był to moment w którym oba zjawiska się nawzajem spotęgowały, dając efekt „cudu”. (O miejscu nad Zatoką Suezką, w którym występował ten „cud”, Mojżesz wiedział prawdopo­dobnie od czasu gdy przebywał w tym rejonie w okresie swj poprzedniej uciecz­ki z Egiptu.)

Wykorzystywanie forteli oraz nieostrożności wroga nie jest w czasie wojny niczym grzesznym: wystarczy przypomnieć, jak zapadły się w wodę, zwabione przez Aleksandra Newskiego do bitwy na zlodowaciałym jeziorze, ciężkozbrojne wojska Kawalerów Mieczowych. Mojżesz jednak nie przyznał się swemu ludowi, że to wciągnięcie ciężkozbrojnych wojsk faraona w strefę przypływu morza, to był prosty, wojenny podstęp. Na odwrót, wymachując swą, „wypożyczoną” w Egi­pcie, kuglarską laską, Mojżesz pozorował przed własnym ludem, że to bóg Izraela otworzył przed Żydami — a potem zamknął przed Egipcjanami — Morze Czerwone.

Według nauk Jezusa Chrystusa, ten, kto oszukuje w sprawach małych, będzie i oszukiwał w sprawach wielkich. Zaś „Rzeczy Wielkie”, jakie Mojżesz wniósł do światowej kultury, to są, jak to niedawno z dumą podkreślił poeta Henryk Grynberg z Londynu, MONOTEIZM oraz DEKALOG. Gdy jednak przypatrzymy się bliżej temu wkładowi w światową cywilizację, to okazuje się, że jest to wkład nie tylko zrabowany innemu narodowi, ale też i dodatkowo zatruty jadem „plemienia żmijowego” (Mat. 23, 33). Na temat żydowskiego monoteizmu Józef Keller pisze w następujący sposób: Z Mojżeszem wiążą się początki monoteizmu. Zetknął się z nim w okresie swej młodości w Egipcie. Umiał jednak wysnuć właściwe wnioski z niepowodzeń reformy Echnatona. Nie wiązał kultu jednego Boga tylko z pewnymi kołami, .lecz z całym swym ludem. (Monoteizm obowiązujący przez pewien czas w Egipcie polegał na kulcie Światła, czyli Słońca-Atona, stąd faraon Ehn-aton.)

Według Światła (czyli Ewangelii) Jezusa Chrystusa, „to co dla (większości) ludzi wydaje się być pięknym, obrzydliwością jest dla Boga”. A zatem populistycz­ny monoteizm Mojżesza, jest w swej istocie Kultem Boga Obrzydliwego, przez wyznawców Platona traktowanego jako Przestępca: ten bowiem grecki filozof zauważył na długo przed Jezusem, że „to co jest popularne, jest w swej istocie przestępcze”.

—————————–


[*] Występująca w Ewangelii Św. Jana nauka Jezusa, że , jeżeli ziarno obumrze, to obfity plon wydaje” jest wyraźnie skopiowana przez Ewangelistę z popularnego w starożytności prze­sądu, przytoczonego w chronologicznie poprzedzającym Ewangelię Św. Jana, „I Liście do Koryntian”: „to co siejesz, nie ożywa jeśli nie umrze”. Jest to oczywiście trywialny błąd poznawczy, charakterystyczny dla starożytnych „mędrków”, którzy — jak św. Paweł — zwykli sądzić po pozorach. Takiego błędu nie popełnił ani Sokrates, ani Budda, ani inni prawdziwi mędrcy starożytności. (Patrz też ,Epilog”.)

[†] Należy tu dodać, że ludzie samodzielnie myślący traktują biblijne cuda li tylko jako symbole pewnych zjawisk społecznych i pewnych zachowań. Np. „cud” Jahwe, polegający na zabiciu wszystkich pierworodnych Egipcjan, winien być traktowany jako symbol zacho­wania się Żydów w Egipcie; „cuda” zaś Jezusa, polerujące na uzdrawianiu ślepych, czy też chodzeniu po wodzie, należy traktować jako symbole oświecającej działalności — a także pewności wiary — pierwszych chrześcijan.

[‡] Wewnętrzną pustkę oficjalnej religii Izraela dostrzegał doskonale Jezus Chrystus, który naśmiewał się z faryzeuszy udających, że służą Bogu (prawdziwemu) a w rzeczywistości służących Mamonie. Tę samą cechę dostrzegł też w wiek później cesarz Hadrian, który w czasie swej podróży do Aleksandrii w liście do szwagra zamieścił genialną wręcz uwagę: „W tym mieście wielu bogatych Żydów i chrześcijan czci Serapisa (o którym to bogu za chwilę), a właściwie czci jedynego boga jakim jest pieniądz”.

[§] Inaczej natomiast potoczyła się historia rodziny brata Jakuba, Ezawa zwanego Edomem. W ciągu tych kilkuset lat, gdy rodzina Izraela pracowicie znosiła kamienie na budowę znienawidzonych egipskich świątyń, piramid oraz spichlerzy, potomkowie wydziedziczone­go przez Izrael Ezawa zdążyli założyć w górach Edomu dynastię królewską. Z czasem, jak podaje Biblia Tysiąclecia, ten Edom-Ezaw (Jezus?) zasłynął na całym Bliskim Wschodzie ze swych mędrców. Gdy zaś Izrael, za czasów stawnego króla Dawida-grabieżcy, napadł na bratni Edom, to jego król Hadad bez trudu znalazł, na czas podporządkowania Edomu Izraelowi, schronienie w Egipcie, gdzie jego rodzina była traktowana na równi z rodziną faraona — I Kri. 11. 14-25.

NAJWIĘKSZA HAŃBA GATUNKU HOMO SAPIENS

Mojżesz znał dobrze praktykowaną w Egipcie, kapłańską zasadę, że rzeczy które mają być uznane za ważne, należy komunikować wiernym w odpo­wiedniej scenerii[1], najlepiej zaś w oprawie z sil pozornie nadprzyrodzonych. Wlazł on zatem na zakazaną dla innych, wysoką górę na pustyni Synaj, gdzie aż 40 dni czekał, aby z Dekalogiem pojawić się wśród ludu dopiero w momencie rzadkiej na pustyni burzy, wśród piorunów i grzmotów. Jakąż to jednak informację przekazał on potomnym, w tej rzeczywiście imponującej scenerii?

Pierwszy nakaz Dekalogu brzmi: „Nie będziesz miał innych bogów obok mnie [...] Bo ja jestem bogiem zazdrosnym i karzę występek ojców na synach do trzecie­go i czwartego pokolenia”. Otóż zazdrość nie należy do uczuć pięknych ani szla­chetnych. Ten często powtarzany przez Biblię przymiotnik wskazuje, że dla Mojże­sza „obcym bogiem” był właśnie „bóg wewnętrzny”, o którym mówiliśmy na wstępie. Ten to bóg prawdziwy — przez Platona określany jako Eros — pobudzał ludzi iluminowanych nim do szukania w świecie piękna, logiki oraz harmonii. W zasadzie cały tekst Starego Testamentu (za wyjątkiem pism powstałych pod pod wpływem helleńskim) potwierdza tezę, że Jahwe oraz jego kapłani byli śmiertelny­mi wrogami właśnie naśladowców boga przyjaźni i prawdy. (Platon w „Uczcie” podaje taką między innymi charakterystykę Erosa: „On chłody serc ludzkich roz­prasza, on je ciepłem okrasza; on łagodność pomnaża, gwałtowność umarza; on wzbudza przyjaźń, ostudza nieprzyjaźń, dla dobrych łaskawy, dla mądrych ciekawy; on dla bogów cud, dla straconych dziw, dla wybranych skarb. W nim wykwintny wdzięk (…) on bogów radością, on ludzi pięknością, ozdobą”.)

Tezę o genetycznej wręcz wrogości kapłanów Izraela do Erosa najlepiej ilustrują wyjątki z podsumowywującej Stare Przymierze Księgi Malachiasza: Uprzykrzyli­ście się Panu swymi mowami [...] tym, że mówicie: Każdy człowiek źle czyniący jest miły oczom Pana, w takich ludziach ma on upodobanie. Albo: Gdzież jest Bóg, sprawiedliwy sędzia? — 2, 17; Czyż Ezaw nie był bratem Jakuba? — a Ja jednak umiłowałem Jakuba, Ezawa zaś miałem w nienawiści — 1, 2-3.

Dla nie-żydów wskazówką dlaczego Ezaw został znienawidzony może być uwaga H. Graetza zamieszczona w jego książce „Historia Żydów”, niedawno wznowionej w Polsce. Według tego autora, Ezaw był po prostu „dziki” czyli „nie-cywilizowany”. Jahwe zatem przedstawia się jako BÓG MATERIALNEJ CYWILIZACJI, który kochał — i kocha — tylko ludzi przedsiębiorczych i pracowitych, choćby nawet byli oszustami jak biblijny Jakub-Izrael. Z kolei Ezaw, swymi cnotami szlachetnego przebaczania i odwagi myśliwego, nie mógł przecież przyczynić się do budowy najmniejszego nawet domku[2], będącego symbolem cywilizacji pod każdą szerokością geograficzną. A zatem za swój brak chciwości i pracowitości został Ezaw przez Jahwe-Labora (Hefajstosa) na zawsze przeklęty (patrz także Aneks IV).Jak Jahwe, bóg Izraela, nienawidził ludzi szlachetnych (co zresztą doskonale przedstawił William Szekspir w sztuce „Kupiec z Wenecji”), tak jednocześnie za wszelką cenę starał się promować zachowania najbardziej podłe, jak chociażby to sławne, bezmyślne rozmnażanie się „na obraz i podobieństwo królików”, względnie „panowanie nad ziemią” na obraz dewastujących wszystko, ślepych i uciekających od słonecznego światła termitów. (Najlepiej to podłe zachowanie się boga Jahwe ilustruje tak zwany „Dekalog Rytualny” umieszczony w Księdze Wyjścia 34, 14-26: w sposób trywialnie logiczny wynika z niego, że zazdrośni „na obraz i podobieństwo ich Pana” kapłani, po to tylko mają wymuszać kult ich prywatnego boga, aby ich świątynie — a zatem oczywiście i oni sami —- obfitowali w bogate dziesięciny…)

Przykazanie drugie („Nie będziesz wzywał Jahwe, boga twego nadaremno, bo Jahwe ukarze tego, kto wzywa jego imienia na próżno”) na pierwszy rzut oka wydaje się być redundancją (powtórzeniem, wzmocnieniem) przykazania pierwsze­go. Sugeruje ono bowiem, iż Pan jest tak Wszechmocny, że nie ma co mu zawracać głowy błahostkami. Jednak logiczna analiza tego przykazania — a zatem analiza dokonana według wskazań platońskiego Boga Najwyższego — demonstruje coś zupełnie odwrotnego, a mianowicie, że wszechmoc Jahwe jest li tylko pozorowana: jeśli się bowiem wezwało tego boga na pomoc i on nie pomógł, to jest to tylko dowód, że się go wzywało nadaremno, za co się będzie ukaranym. To przykazanie daje po prostu zakamuflowaną, niewątpliwie podpatrzoną w Egipcie, wskazówkę dla kapłanów że aby wezwać Jahwe w sposób skuteczny, to należy z góry wiedzieć, że skutek tej inwokacji będzie pozytywny (tak właśnie postąpił Moj­żesz, który fachowo wezwał Jahwe aby otworzył mu i zamknął Morze Czerwone). Jeśli jednak kapłan wie z góry, że pożądane przezeń zjawisko wystąpi niezależnie od wezwania Jahwe, to ma on świadomość, że ten bóg jest tylko atrapą. To właśnie drugie przykazanie zdradza judaizm jako religię zupełnie laicką, obliczoną li tylko na tumanienie wiernych bogiem. (Przytaczany powyżej prorok Malachiasz rozpa­cza, że wierni składają Panu oszukańcze dziesięciny. A przecież jeśli Jahwe był (jest?) bogiem-oszustem, to jest rzeczą ewidentną, że wierni rewanżowali się narzu­conemu im bogu poprzez równie oszukańcze dary. Jak pisze Malachiasz, te ofiary składały się z tego co zrabowane, ślepe, chore i chrome. Dla osoby spostrzegaw­czej to są właśnie atrybuty boga Izraela.)

Przykazanie trzecie podkreśla niewolniczy charakter Narodu Wybranego (…„przez sześć dni będziesz pracował, zaś siódmego dnia będziesz odppoczywał… Ponieważ przez sześć dni uczynił Jahwe niebo, ziemię etc.”). Kapłanom (Mojżeszo­wi?) w tym przykazaniu nie chodziło bynajmniej o świętowanie w szabat, ale dokładnie na odwrót — o uświęcanie niewolniczego zwyczaju, że aż sześć dni w tygodniu to są dni pracy. (W innych, mniej niewolniczych cywilizacjach świąt jest o wiele więcej. Na przykład w Nepalu do dzisiaj, mniej więcej co trzeci dzień to święto. W wielu zaś krajach islamu urzędy są zamknięte już od piątku w południe aż do poniedziałku.)

Z tego trzeciego przykazania wynika, że Jahwe jest bogiem pracy, przez nowo­czesnych psychoanalityków (Freud, Fromm) określanym jako LABOR. (Jak już pisaliśmy, w greckim aeropagu bogów, jedynym, podrzędnym bogiem, który praco­wał i tworzył najrozmaitsze przedmioty, był obrzydliwy i zazdrosny Hefajstos.) Do

czego jednak była potrzebna Mojżeszowi i jego kapłanom ta ustawiczna praca? Obrzydliwy dla prawowiernych żydów, chrześcijański „advocatus diaboli” zdaje się sugerować, że Mojżasz był, podobnie jak jego przodek Jakub-oszust, izraelitą umysłowo bardzo prostym, który pozostawał pod urokiem wysoko zurbanizowanej, silnie rozwiniętej pod względem ekonomicznym, cywilizacji Egiptu. Ten prorok- prostak chciał li tylko zamiany ról społecznych w cywilizacji będącej jak gdyby zwierciadlanym odbiciem cywilizacji Egiptu: to obrzezani Żydzi mieli przejąć rolę (obrzezanych) egipskich kapłanów, dyrygując podległymi sobie narodami[3] — „nie one będą panować nad Tobą, ale ty będziesz nad nimi panował” (V Moj. 15, 6). O tym kopiowaniu Egiptu będziemy jeszcze pisać.

Jest i czwarte przykazanie Dekalogu „czcij ojca i matkę twoją”. Na pozór jest to rzecz ewidentna: dzieci zazwyczaj czczą swych rodziców. Jeśli jednak wprowadza się rzecz tak ewidentną do oficjalnego Prawa (Tory) to oznacza to, że dzieci Izraela miały nienajlepszą opinię o swych rodzicach i przodkach: będąc bowiem nich blisko, dostrzegały nikczemność ich życia: albo byli ci rodzice niewolnikami pracy oraz bezmyślnego prawa, albo rabusiami jak sławny król Dawid, albo pospolitymi kombinatorami jak ich praojciec Jakub. Fakt odgórnego zadekretowania posłuszeństwa synowskiego przypomina konstytu­cyjne „zabezpieczenie” przywódczej roli partii komunistycznej w Polsce, co nastąpiło dopiero w 1976 roku, dokładnie w momencie gdy partię tę od we­wnątrz zaczęła cechować kompletna pustka.

 

ODWRACAJĄCE OBRAZ RZECZYWISTOŚCI „OKULARY POZNAWCZE”

yskusja z jednym ze znanych krakowskich judaistów wskazała autorowi na jeszcze jeden, tragiczny wręcz aspekt zbyt prostego zrozumienia prawa „czcij ojca swego”. Otóż w plemionach należących do gatunku Homo sapiens, gdy przywódca klanu zapada na starcze niedołęstwo, to albo sam o to prosi, wskazując następcę, albo rada starszych samodzielnie deklaruje go ubezwłas­nowolnionym. W warunkach zaś zagrożenia plemiennego bytu — co często się zdarzało u żyjących w Arktyce Eskimosów — osoby zniedołężniałe same przy­spieszały swą śmierć, dobrowolnie odłączając się od rodzin, byle tylko ułatwić przeżycie ich następców.

Biblia wskazuje, że tego mądrego, a nawet i szlachetnego zwyczaju nie było u Żydów. W tej sytuacji „niedoróbki” prawa zwyczajowego, izraelici uznali za ważne, błędnie udzielone, przez ślepego ze starości Izaaka, błogosławieństwo dla synów. Ponieważ Prawo (Tora) zabraniało korygowania jakichkolwiek błędów przywódców plemiennych, więc kapłani Izraela — jak cytowany powyżej Malachiasz — jak bezmyślne katarynki powtarzali, że bogu miłym jest Jakub-oszust, zaś znienawi­dzonym jest wielkoduszny Ezaw. To wychowanie przez Prawo powodowało, że każdy człowiek uczciwy i myślący —jak chociażby Jezus Chrystus — prawowiernym żydom automatycznie wydawał się być oszustem godnym znienawidzenia.

Wymuszone zaś przez ciągłą lekturę „Księgi”, odwrócenie się „do góry nogami” społecznych wyobrażeń o świecie i ludziach, w końcu zemściło się wręcz straszliwie na samym Izraelu. W sytuacji wielkiego zagrożenia kultury „odwracających okularów” ze strony Rzymu, w równe sto lat po śmierci Chry­stusa, pojawił się nareszcie prawdziwy, zapowiedziany przez Mojżesza, Me­sjasz. Zbawicielem tym był Bar Kochba „Syn gwiazdy” (Dawida). Jego czas nadejścia wyliczył na podstawie ksiąg, wyspecjalizowany w ewangelicznym „dostrzeganiu komara a połykaniu wielbłąda”, powszechnie uznany za mędrca rabin Ben Akiba. Oczywiście po kilku latach sukcesów, Mesjasz okazał się być zwykłym demagogiem i nieudolnym przywódcą, który doprowadził starożytny Izrael do totalnej samozagłady. Nieliczni Żydzi, którzy przeżyli ten holocaust nazwali go potem Bar Chosba — ,,Syn kłamstwa”. I tę rzecz trzeba jeszcze raz powtórzyć: to właśnie zawarte w Świętej Księdze, nieludzko sztywne, sadysty­czne wręcz PRAWO, które przez tysiąclecia zabraniało (zabrania?) sprosto­wania trywialnego poznawczego błędu, doprowadziło do starożytnego holo­caustu (około milion zabitych) narodu, któremu żerujący na ludzkiej głupocie kapłani-lewici wmówili, że jest Wybrany.

 

ZŁODZIEJ POD SZTANDAREM „NIE KRADNIJ”

Kolejne przykazania Dekalogu („Nie zabijaj”, „nie cudzołóż”, „nic kradnij” itd.) są realizowane w sposób najzupełniej naturalny przez prawic każdą społeczność: przecież nawet wśród bezrozumnych zwierząt „nie zabijaj” jest za­zwyczaj przestrzegane wewnątrz gatunków — znanym jest chociażby przysłowie, iż „kruk krukowi oka nie wykolę”. („Nie cudzołóż” obserwuje się tylko wśród gatunków monogamicznych, szczególnie wśród ptaków). Umieszczenie tak ewi­dentnych przykazań w sztucznym prawie ilustruje tylko jak zawzięcie okradali się nawzajem, cudzołożyli i zabijali członkowie Narodu Wybranego. (Boć to przecież sam założyciel tego Narodu, Jakub, w sposób skuteczny pożądał własności, które formalnie miały należeć do jego brata; syn Jakuba Ruben regularnie cudzołożył z nałożnicą swego ojca Bilhą; zaś Aron zabił swych dwóch braci z okazji wykorze­niania kultu cielca, którego zresztą sam odlał ze złota.) Co oznaczało prawo „nie zabijaj” dla Mojżesza, to najlepiej ocenić po jego czynach: nie dość, że prorok ten rozpoczął swą religijną karierę od zabójstwa Egipcjanina, to natychmiast po zejściu z góry Synaj z przykazaniami Dekalogu, potrzaskał te Kamienne Tablice, zebrał wierną mu drużynę Lewitów-morderców i wyrżnął aż trzy tysiące swych braci i bliźnich (II Moj. 32, 27-29). Pretekstem do tego pierwszego w historii Izraela holocaustu był fakt, że ci bezbronni, znienawidzeni przez „proroka” ludzie, odwa- żyli się tańczyć, śpiewać oraz głosić chwałę Pana przed ołtarzem nie tego boga, którego zamierzał narzucić Izraelowi ambitny egipski kuglarz.

Jeśli chodzi o prawo „nie kradnij” to Mojżesz — podobnie jak w przypadku prawa „nie zabijaj” — cierpiał na rozdwojenie jaźni. Przecież to on sam namówił swych „rodaków” by ukradli, czyli „pożyczyli na wieczne nie oddanie”, naczynia, kosztowności oraz szaty od swych najbliższych egipskich sąsiadów (co po hebrajsku oznacza „bliźni”) przed ucieczką izraelitów z Egiptu III Moj. 3, 21-22).

Według Biblii, sławne Kamienne Tablice z Prawem, otrzymane przez Mojżesza od boga na Synaju, były zapisane z dwóch stron (II Moj. 32, 15). Co było na nich napisane po stronie wewnętrznej — i co zwykłym ludziom zazwyczaj nie jest znane — ujawnił Mojżesz wiernym mu Lewitom w Księdze Powtórzonego Prawa. Zde­maskował się on w niej przy okazji jako herszt zwykłej „Bandy Boga” podniecanej nadzieją łupu, jaki znajdą w Ziemi Obiecanej: A gdy Pan, twój Bóg, wprowadzi cię do ziemi [...] którą przysiągł dać tobie [...] z domami pełnymi wszelkich dóbr, których nie gromadziłeś, [...] winnice i sady oliwkowe, których nie sadziłeś, to jednak będziesz z nich jadł do syta — V Moj. 6, 10-11. Warto tu przypomnieć, że najsłynniejszy król Izraela, Dawid, w istocie wsławił się tym, że był znanym na całym Bliskim Wschodzie zbójcą. Złupił on między innymi bratni Edom-Ezaw, czego Mojżesz zabronił robić (I Sam. 27, 8-12; I Krl. 18,12-13).

Patrząc z szerokiej perspektywy poznawczej, ów Dekalog, będący podstawą Starego Prawa, był po prostu li tylko maską kamuflującą grabieżcze intencje, z początku tylko Izraela, a potem i innych, powtarzających Dziesięć Przykazań jak bezmyślne katarynki, Narodów Wybranych. Używając znanego biblijnego porów­nania, to Prawo było rodzajem wypolerowanej jak zwierciadło TARCZY[4] odbijają­cej zarzuty wrogów Narodu (względnie Narodów) Wybranego, że jego (ich) inten­cje są zgoła odwrotne do głoszonych haseł. Ten podstęp poznawczy kapłanów Izraela świetnie dostrzegał Chrystus: na frontonie jerozolimskiej świątyni były wykute w kamieniu Prawa Dekalogu, zaś w jej wnętrzu urzędowała przysłowiowa Jaskinia Zbójców.

Dekalog zatem, zamiast przyczyniać się do wewnętrznego rozwoju ludzkiej osobowości, od dosłownie pierwszych chwil jego sformułowania zaczął wydawać OWOC ŚMIERCI I HAŃBY: pierwszego masowego, rytualnego mordu w imię Dekalogu dokonali wierni swemu wodzowi Lewici, zabijając wśród Żydów ludzi zabawy; ostatniego zaś ludobójstwa na bezbronnych ludziach zabawy — głównie Żydach chasydzkich i Cyganach — dokonali w imię tego samego Prawa, wierni Hitlerowi SS-mani.

Na zakończenie tego smutnego rozdziału pozwolę sobie przypomnieć chrześci­janom, w jaki sposób zostało obalone Stare Prawo. Otóż po prostu, ten „zewnętrz­ny” Dekalog, nie uwzględniający w ogóle istnienia duszy rozumującej u człowieka, został przez Jezusa, w zmowie z niektórymi kapłanami, skrócony do dwóch, wyraźnie wymagających introspekcji nakazów: „Będziesz miłował Pana Boga swego (wewnętrznego) z całego serca swego i z całej duszy swojej [...], a bliźniego swego jak siebie samego” (Łuk. 10, 27). Nietrudno tutaj dostrzec, że w tej ewangelicznej scenie, nawołującej członków marnotrawnego Izraela do powrotu do grona Narodów Rozumnych, zarówno Jezus jak i tajemniczy „uczony w zako­nie”, który formułę tego Nowego Prawa wypowiedział, byli Tajnymi Współpra­cownikami, nie boga Jahwe, Zazdrosnego o swą władzę Mikrocefala, ale obcego oficjalnemu Izraelowi, uniwersalnego, Rozumującego Boga. Ten właśnie Bóg kazał wyryć na frontonie świątyni w Delfach morderczą dla judaizmu zasadę γνοτϊ σέ αΰτον— „poznaj samego siebie”. Bowiem to z Hellady, a nie z zakleszczonej w ambitnej bezmyślności Palestyny, pochodził ten Bóg Uniwersalnego Światła, w dawnej Grecji zwany nie tylko Heliosem, ale i Erosem Stwórcą, zakochanym bezgranicznie w matce ziemi Gai. Tego właśnie, dionizyjskiego boga szlachetności, czczono za czasów Jezusa w nieodległej od Jerozolimy Aleksandrii pod imieniem Serapisa. I tego Boga Chrystus był niewątpliwie Tajnym Agentem[5], celnie zresztą rozpoznanym i unieszkodliwionym przez Wielki Sanhedryn Izraela.

(Odnośnie do przykazania „nie kradnij” warto przytoczyć najnowszą anegdotę. Otóż niżej podpisany „advocatus diaboli” dopiero latem *94 wpadł na iście diaboli- czny pomysł, że geneza Dekalogu tkwi w znanym chwycie sprytnego złodzieja, który pierwszy zaczyna krzyczeć „nie kradnij” by odwrócić od siebie uwagę. W kilka tygodni po tym odkryciu, rzeczony „advocatus diaboli” otrzymał z Kanady wydaną w 1993 r. książkę Noama Chomsky’ego „Year 501″. Jej autor propaguje dokładnie tę samą ideę, tylko w jego przypadku chodzi o genezę nie tyle starożytne­go Dekalogu, ile Nowoczesnych Praw Człowieka, tak obecnie egzaltowanych przez Stany Zjednoczone. Anegdota ta wskazuje, że nie lubiący cudów Bóg Uniwersalny potrafi jednak stwarzać identyczne neuronalne skojarzenie u wyznawców oddzielo­nych od siebie o cały ocean. Ani bowiem Chomsky ukradł to skojarzenie ze sprytnym złodziejem od Głogoczowskiego, ani na odwrót. Choć obaj myśliciele oczywiście, sądząc z ich tekstów, są bardzo pobożnymi, tak zwanymi „jezuickimi żydami”…)

 

ZŁOTE FETYSZE JUDAIZMU

Założyciel Izraela Jakub, pomimo swego grzechu chciwości był człowiekiem na tyle rozumnym, że w swym pożegnalnym proroctwie ostrzegł Izrael przed potomkami swych dwóch synów — gangsterów: Szymon i Lewi, bracia, narzędziami gwałtu były ich miecze. Do ich zmowy (obrzezańców) się nie przyłączę, z ich knowaniem nie złączę mej sławy; gdyż w gniewie swym mordowali ludzi i w swej swawoli kaleczyli bydło. Przeklęty ten ich gniew, gdyż był gwałtowny i ich zawzię­tość, gdyż była okrucieństwem (I Moj. 49. 5-7).

Pomimo przekleństwa rzuconego przez Jakuba, przywódcą Żydów w Egipcie został zapalczywy i mściwy Mojżesz, będący potomkiem Lewiego zarówno ze strony ojca jak i matki (II Moj. 2, 1). Ten specjalizujący się w ściąganiu na Egipt najrozmaitszych plag, uzurpujący sobie przywództwo (IV Moj. 16, 13) „prorok”, narzucił Żydom swą rodzinę Lewitów jako kastę kapłańską, przechowującą ewangeliczne „klucze poznania”. Mojżesz zrobił także z części swej, znanej z okrucieństwa rodziny, coś w rodzaju Służby Bezpieczeństwa Wewnę­trznego, pilnującego aby Izrael nie wyłamał się spod narzuconego mu prawa. I to właśnie ta Rodzina Lewitów zaczęła się zawodowo trudnić ściąganiem kolej­nych plag i nieszczęść na Izrael, dokładnie tak jak to wskazali im Mojżesz i Aron[6], organizując plagi najpierw wśród Egipcjan, a potem wśród swych współplemieńców, którzy dali się nabrać na wyprawę do Ziemi Obiecanej.

Pierwszymi ofiarami terroru „rodziny” Lewitów, stało się tysiące bezbron­nych Żydów wymordowanych przed ołtarzem Złotego Cielca. Z tych czcicieli Złotego Cielca zrobiono z czasem powszechnie znany symbol ludzkiej chciwo­ści, choć jest to ewidentne poznawcze oszustwo. Cóż bowiem oznaczał kult cielca — a dokładnie byka — którego posąg, pamiętający jeszcze Egipt żydzi wykonali ze złota, bezinteresownie oddając na jego odlanie swe własne ozdoby? Była to kopia jednego z centralnych bóstw Egipskich, byka Apisa, symbolizują­cego nie tylko biologiczną siłę, ale także odwagę oraz witalność. W Egipcie bóg Apis, często zresztą czczony w postaci żywego zwierzęcia, związany był z kultem Stwórcy, boga Ptaha, a także z kultem Słońca, którego tarczę umieszcza­no (także na rycinach ilustrujących sceny biblijne w czasach nowożytnych) między jego rogami. Według mitu, po swej śmierci byk Apis reinkarnował się w Ozyrysa, uniwersalnego boga przyrody, a także i boga „dionizyjskiej” kultury. (Stąd w czasach ptolemejskich kult Serapisa, czyli Ozyrysa-Apisa.)

Zrzucenie na wyznawców Złotego Cielca winy za grzech chciwości w sposób dość skuteczny oczyściło Izrael od narzucających się oskarżeń o chęć grabieży Ziemi Obiecanej. Ci wymordowani przez Lewitów ludzie zabawy stali się zatem biblijnym „kozłem ofiarnym” złożonym na ołtarzu BOGA CYWILIZACJI WIE­CZNEGO DOBROBYTU, której budowę rozpoczął wychowany w cywilizacji Egiptu kuglarz — Mojżesz.

Kim był, w istocie swej duszy, Mojżesz oraz jego kapłańska „rodzina” Lewitów, najlepiej da się ocenić po wprowadzonych przez tę kastę przedmiotach kultu Jahwe. Wszystkie te przedmioty miały być wykonane ze złota bądź okute złotą blachą, wyraźnie na wzór znienawidzonego przez Mojżesza „cielca”. Do tych sakralnych przedmiotów należy przede wszystkim Złoty Świecznik. (Świecznik ten niewątpliwie został wykuty w kuźniach Hefajstosa, a ogień doń został wykradziony olimpijskim bogom przez Prometeusza.) Ten Siedmioramienny Świecznik reprezentuje Sztuczne Światło, oświetlające zarówno historię, jak i przyszłe perspektywy Narodu Wybrane­go. Ten atrybut kultu radykalnie odróżnia Izrael od wszystkich kultów pogańskich, w których źródłem światła były przedmioty naturalne, przede wszystkim Słońce.

Ze złota — bądź okute złotem — miały być i inne przedmioty kultu: stół ofiarny, puchary oraz Skrzynia Przymierza. Podobnie jak i Świecznik, te sakralizowane przedmioty codziennego użytku wskazują, że Boga w judaizmie symbolizują ułatwiające życie, czysto użytkowe wytwory ludzkiej pracy. Niewidzialny zatem bóg nie jest symbolizowany, jak w innych religiach, ani przez istoty żywe, takie jak ludzie, zwierzęta czy drzewa, ani nawet martwe wytwory natury, w rodzaju słońca, gór, czy też rzek. Jest to po prostu czysty fetyszyzm technicznych ułatwień życiowych, w tym przede wszystkim pisma.

 

TRUMNA BOGA PRZYRODY

Oprócz Ksiąg zapełnionych martwym Pismem, w starożytnym judaizmie nie­zwykłą rolę odgrywała Złota Skrzynia, nad wiekiem której kapłani wchodzili w kontakt z ich bogiem. (Stąd ortodoksyjni żydzi winni być zwani „Skrzyniowiercami” gdyż bądź pozorowali, bądź rzeczywiście wierzyli, że Jahwe znajduje się w zbudowanej na jego cześć skrzyni. To wierzenie ukształtowało się pod wpływem religii Egiptu, według której bogowie wchodzili w zbudowane na ich cześć posągi.)

limy, egipski mit związany ze skrzynią, wskazuje czym była w swym ukrytym zamierzeniu ta Skrzynia Świadectwa[7]. Otóż Mojżesz nienawidził egipskiego boga Ozyrysa-Apisa i bezpośrednio po wymordowaniu wyznawców Złotego Cielca dokonał aktu rytualnego bogobójstwa, paląc posąg cielca i wysypując jego prochy do miejscowego potoku. Natomiast według mitu egipskiego, nienawi­dzący Ozyrysa, jego brat Set (Kain?) podstępnie zamknął swego brata w skrzyni-trumnie, którą wyrzucił do Nilu. W tym starożytnym kontekście „Arkę Przy­mierza” należy traktować jako trumnę BOGA ŻYWEJ PRZYRODY, zaś religię mojżeszową jako specyficzny „klej” łączący SPOŁECZNOŚĆ NEKROFILI, miłujących Kamienne Ciało zamkniętego w skrzyni boga[8]. (Istnieje także przy­pisywana Erosowi legenda, według której w Arce Przymierza były zamknięte Weksle Dłużnicze oraz Papier(us)y Wartościowe, dające Żydom nie­zwykłą władzę nad innymi narodami.) Ta, dostrzegalna tylko dla dobrych obserwatorów, cecha religii Starego Testa­mentu, tłumaczy w zasadzie całość historii zarówno starożytnego Izraela, jak i historii narodów nowożytnych, które oparły swą kulturę na Świadectwie Zabój­stwa Boga Przyrody. Nekrofilia oznacza bowiem miłość do rzeczy żywych za­mienionych w martwe i w zgodzie z tym rodzajem „miłości”, zarówno przykaza­nia Dekalogu, jak i inne prawa Tory, zmierzają w swej istocie do zamiany „ludu bożego” w rodzaj martwych „od wewnątrz” kukieł-automatów. Czynności życio­we tych automatów są do dzisiaj przerywane, w celu ich regeneracji, co siódmy dzień, zaś w okresie „życia” podążają one za jedynym, materialnym bodźcem zysku, w Biblii zamaskowanym eufemizmem „mleka i miodu”. (To właśnie biblij­ni żydzi są modelem „ludzi jednowymiarowych”,  o których całą książkę napisał w 1964 roku niemiecko-amerykański filozof Herbert Marcuse.)

Nekrofilia jest formą psychopatii i tę cechę widać wyraźnie wśród rodziny Lewitów, do których należał Mojżesz. Ten „wódz”, za najmniejsze nawet uchybie­nie wobec Narodu Wybranego zwykł karać nie według ustanowionej przez niego zasady „oko za oko”, ale według ulubionej przez Lewitów zasady „za podbite oko, należy roztrzaskać głowę”. (Nota bene: tę zasadę Lewitów stosowali nie tylko SS-mani w stosunku do narodów podbitych przez Niemcy, ale i nowoczesny Izrael w stosunku do Palestyńczyków podejrzanych o terroryzm.) Kim był naprawdę Mojżesz, twórca nie tylko judeochrześcijańskiej, ale i muzułmańskiej cywilizacji, wskazuje jego Pieśń Nekrofila, będąca jednym z najobrzydliwszych świadectw ludzkiej „kultury”:

Krwią upoję strzały moje,

a miecz mój naje się mięsa.

Krwią poległych i pojmanych,

z nieczesanych głów wrogów (VMoj. 2,42)

Później, tego typu „pieśni sadystów” występują w prawie wszystkich, zamiesz­czonych w Starym Testamencie, „Księgach Proroków”.

 

NIE SĄDŹCIE, ŻE NIE BĘDZIECIE SĄDZENI

Założyciel Izraela Jakub, w swym pożegnalnym błogosławieństwie przewidy­wał, że rodzina jego syna Dana będzie dla Izraela sędzią, zdolnym go karać (I Moj. 49, 16-18). Potomkowie Dana (ze strony matki!) w istocie próbowali „bluźnić” przeciw bogu jakiego narzucił Izraelowi Mojżesz. Szybko jednak byli oni „uspokajani” za pomocą ukamieniowania (II Moj. 24, 11 — ta starotestamentowa wzmianka jest jak gdyby prefiguracją nowotestamentowego ukrzyżowania Jezusa a także ukamieniowania Św. Szczepana). Kapłani „mojżeszowi” bowiem, prawdopo­dobnie na wzór kapłanów egipskich, zostali doskonale przez Mojżesza zabezpie­czeni przed jakąkolwiek krytyką ich kultu — i to zarówno z zewnątrz, jak i od wewnątrz ich „sitwy”.

Przed atakiem pochodzącym z zewnątrz najlepszym obrońcą dla nich było Prawo (Tora) nakazujące bezwzględnie mordować każdego „cudotwórcę” i „fałszy­wego proroka” (V Moj. 13, 2-17). Ponieważ zaś sam Mojżesz był cudotwórcą i fałszywym prorokiem, więc każdy prorok prawdziwy musiał „bluźnić” przeciw bogu Mojżesza, przez co automatycznie skazywał się bądź na wygnanie, bądź na ukamieniowanie (tak właśnie było ze Św. Szczepanem). Z kolei jakiś na szerszą skalę bunt wśród kapłanów był niemożliwy, gdyż wyznawszy publicznie swą niewiarę w Pana, automatycznie pozbawiliby się oni środków do życia: Prawo bowiem nakazywało, by kapłani utrzymywali się li tylko ze ściąganych w imieniu tego Pana dziesięcin. By zaś żyć godnie z tychże dziesięcin, ci niezdolni do innej pracy kapłani musieli się specjalizować w pozorowanym (lub nawet szczerym) głoszeniu Chwały Bożej oraz Chwały Narodu Wybranego. Te pracowite wysiłki starających się zarobić na swe życie kapłanów, doprowadziły do tego, że uduchowiające Biblię tekskty stały się tak sugestywne („Pan Zastępów”, „Wywyższać cię będę Boże, mój Królu” itd.), że ludzie mało spostrzegawczy czytając Pismo Święte nie są w stanie zauważyć, jak banda zwykłych rabusiów staje się „ludem bożym”. (W ten sposób dał się na przykład otumanić przez to Pismo św. Augustyn, który na podstawie zachowania się Żydów w Egipcie wysnuł wniosek, że i chrze­ścijanom wolno łupić i okradać inne, „pogańskie” kultury — „De doctrina chri­stiana” II, 60-61).

W rezultacie takiego prawnego zabezpieczenia, teokracja Izraela izolowała się prawie doskonale12 od jakiejkolwiek krytyki. Jeśli bowiem przydarzały się jakieś nieszczęścia Narodowi Wybranemu, to oczywiście nie z winy kapłanów i ich Prawa, tylko z winy ludzi, którzy czy to niezbyt dokładnie święcili szabat, czy to — jak król Salomon — wbrew Prawu śmieli się żenić z pogankami i czcić innych bogów. Oczywiście takie Prawo zaduszające u ludzi jakąkolwiek chęć poznawcze­go samodoskonalenia się, musiało doprowadzić do kompletnego, agresywnego skretynienia zarówno narkotyzujących się Pismem Świętym kapłanów, jak i hodo­wanych przez tych kapłanów „owieczek”. W momencie zaś zetknięcia się Izraela z twórczą kulturą helleńską, została w sposób oczywisty zagrożona najświętsza dla żydów wiara w Wyższość Narodu Wybranego oraz wiara w Wyższość jego Pana nad innymi bogami.

W tym właśnie okresie pojawiły się masowo w Izraelu pisma apokaliptyczne, stanowiące summum wykształconej przez kapłanów mojżeszowych, „świętej” psy­chopatii. Józef Keller streszcza te charakterystyczne, nekrofilne pisma w sposób następujący:

Wróg będzie upokorzony i pobity, a Izrael zdobędzie nad nim panowanie [...] Za głównego wroga apokaliptyka żydowska uważa oczywiście Rzym, dlatego przeciw niemu kieruje ostrze nienawiści. Obraz jego klęski przedstawia w barwach tak strasznych i okrutnych, że aż wzdraga się przed udziałem ludu izraelskiego w tych okropnościach. Lud wybrany będzie raczej obserwatorem, przyglądającym się z lubością pohańbieniu swych wrogów.

Oczywiście historia potoczyła się dokładnie na odwrót do mesjanistycznych oczekiwań Narodu Wybranego. Zamiast przyglądać się kaźni i pohańbieniu Rzy­mian, świat antyczny przyglądał się — nie z nekrofilną „lubością”, ale z biofilnym obrzydzeniem — kaźni i pohańbieniu skretyniałych pod wpływem ich własnej „pracy poznawczej” Żydów. (Warto tutaj przypomnieć, że Żydów było wtedy około 5 milionów, czyli prawie tyle samo co Rzymian w liczącym 60 milionów mieszkańców Impe­rium Romanum.)

 12 Prawdziwy Prorok się w końcu jakoś przebił w lzraelu i był nim Jezus Chrystus, który publicznie wyklinał kapłanów-lewitów słowami „Węże, plemię żmijowe”. Oczywiście i on został przez tychże kapłanów skazany na śmierć. llość przepisów Tory, dotyczących likwi­dacji niewygodnych proroków, jest tak wielka, że należy sądzić, że w podobny jak Jezus sposób zginęło w Izraelu setki, a może i tysiące ludzi samodzielnie myślących. Kapłani nie mieli bowiem zwyczaju zostawiać po takich „pacyfikacjach” śladów na piśmie, czego przy­kładem jest chociażby historia Jezusa nie odnotowana w ogóle w oficjalnych kronikach Izraela.

POWRÓT BOGA ŻYWEGO ŚWIATŁA

Jak pisaliśmy wcześniej, rozkwitające dzięki samo-pohańbieniu się Izraela chrześcijaństwo odcięło się od wszystkich „Praw” Mojżesza, pozostawiając z judaizmu tylko wiarę w istnienie Jedynego Boga. (Trzeba tutaj jeszcze raz przypo­mnieć, że rozumna zasada „miłości do istot żywych jak do siebie samego”[9] znana była zarówno Egipcjanom jak i Hindusom na długo przed Mojżeszem. Nienawidzący „zwierząt” Mojżesz tę zasadę celowo ograniczył li tylko do człon­ków własnej „mafii Pana”.) Wraz z Jezusem historia religii jak gdyby cofnęła się o 1400 lat wstecz, do czasów faraona Echnatona, który próbował narzucić Egiptowi „rządy widzących mędrców” w oparciu o kult solarny. Ten powrót do pre-judaizmu widać zarówno w przedmiotach liturgicznych, jak i w podstawowych obrzędach chrześcijaństwa.

Z czasów egipskich (a później judajskich) niewątpliwie pozostała u chrześci­jan pamiątka po łodzi boga słońca Re, „złota skrzynka” zwana tabernaculum, w której przechowuje się CIAŁO I KREW ŻYWEGO BOGA. Złoty, siedmioramienny świecznik, symbolizujący Światło Sztuczne iluminujące Naród Wybra­ny, przez chrześcijan został zamieniony na Złotą Monstrancję, będącą przedmio­tem posiadającym wyraźnie kształt promieni otaczających słońce. I właśnie ta monstrancja jest symbolem powrotu do kultu solarnego, gdyż taki sam symbol można zobaczyć między rogami znienawidzonego przez Mojżesza byka Apisa. W monstrancji jednak miejsce słońca jest puste i w to miejsce wkłada się hostię, symbolizującą Ciało Chrystusa. Monstrancja zatem demonstruje, że „słońcem” jest tenże Chrystus, który powinien być „bogiem wewnętrznym” każdego chrześcijanina. W chrześcijaństwie odrodził się też inny mit „pogań­ski”, który był nie tylko niezrozumiały, ale nawet i znienawidzony przez ogarniętych nekrofilią wyznawców Jahwe — Boga Pracy Wytwarzającej Przedmioty Codziennego Użytku. Jest nim biofilny mit o cyklicznym zmartwychwstawaniu Ozyrysa, boga żywej przyrody. Ten egipski Ozyrys (Serapis) w religii chrześcijan reinkarnował się w zmartwychwstającego (co roku, na Wielkanoc) Chrystusa.

 

„ZMARTWYCHWSTANIE” HEFAJSTOSA — BOGA PRACY

Jak w perskiej historii niekończącej się walki boga Światłości i Dobra (Ahuramazdy — Erosa) z bogiem Ciemności i Zła (Arymanem — Szatanem — Laborem), biofilny kult dionizyjskiego „boga wewnętrznego” już po kilku stule­ciach został zagrożony, zwłaszcza w Europie Zachodniej, przez powrót wywodzą­cego się z judaizmu kultu „boga zewnętrznego sukcesu”. Do „zmartwychwstania” tego kultu przyczyniły się dwa, początkowo wydające się być niewielkimi, grzechy pierworodne dogmatyki chrześcijańskiej.

Po pierwsze, ze zwykłej chciwości władzy, pierwsi biskupi Rzymu dołączyli do Nowego Testamentu — pomimo ostrzeżeń syna biskupa z Synopy, Marcjona — Testament Stary. Pretekstem było, że to w tej Księdze zostało zapowiedziane przyjście Mesjasza. (Zapomniano jednak, że Jezus wyraźnie stwierdził, iż nie jest zapowiedzianym przez „proroków” Izraela Mesjaszem z rodu Dawidowego — Mat. 22,42-45).

Po drugie, z podobnej chciwości władzy religijnej, samozwańczy[10] apostoł św. Paweł zatruł początkujące chrześcijaństwo całym szeregiem „mojżeszo­wych”, kołtuńskich zasad moralnych, spychając jednocześnie na margines, istotny dla Jezusa, „platoński” kult precyzji poznawczej. (Wykorzystując ana­logię bardzo popularną w Polsce końca XX wieku, „advocatus diaboli” postu­luje, że Szaweł — św. Paweł zachował się jak legendarny Konrad Wallenrod judaizmu, który nie potrafiąc zniszczyć chrześcijaństwa od zewnątrz, prze­szedł jako „przyjaciel” do obozu wroga, zatruwając skutecznie chrześcijań­stwo jadem faryzeuszy.) Ponieważ, aby opłacało się zmartwychwstać w tej samej zewnętrznie postaci, należało umrzeć w kwiecie wieku, więc Św. Paweł nobilitował mimochodem „morderców Jezusa zgodnie z Prawem”, czyli ka­płanów Izraela. Z tego zaś faktu można wyciągnąć kolejny logiczny wniosek: nobilitując, zezwalający na godne zmartwychwstanie Jezusa, haniebny postę­pek mojżeszowych kapłanów, św. Paweł nobilitował automatycznie i samego siebie z okresu kiedy prześladował chrześcijan i skazał na śmierć, potencjal­nego przecież w przyszłości konkurenta do władzy duchowej w gminie chrze­ścijańskiej, hellenistycznego wolnomyśliciela Sw. Szczepana. W świetle Ewangelii, św. Paweł zachował się jak przebiegły wąż-kameleon, który ukąsiwszy śmiertelnie prawdziwego przywódcę, zmienił kolor skóry i przejął po nim przywództwo*.

Dzięki „ewangelizacyjnej” pracy św. Pawła, zupełnie nie zrozumiałe dla niego, platońskie nauki Jezusa zostały zepchnięte na margines. Idący zaś śladem tego „apostoła” Ojcowie Kościoła znaleźli z jednej strony pretekst by uznać wszystkich żydów (a nie tylko kapłanów-lewitów) za bogobójców, a z drugiej sami zaczęli egzaltować wśród ludu, pod nazwą kultu Drogi Krzyżowej, szczegóły końcowych, męczeńskich chwil Jezusa. Z czasem judajska nekrofilia zamanifestowała się i u chrześcijan, w postaci powszechnej miłości do „bożego trupa” pohańbionego na krzyżu. (Warto przypomnieć, że pierwsi chrześcijanie wręcz nienawidzili wizerunku krzyża.)

Krzyż jako symbol chrześcijaństwa spowodował dalsze spotęgowanie się pato­logii tej religii: kościół, najwyraźniej przejmując rolę życie męczyć tak jak Jezus, który z rozkazu kapłanów oraz Rzymian, był męczony przez krótką chwilę w czasie Drogi Krzyżowej. Z czasem tę umiłowaną „mękę pańską” kapłani chrześcijańscy — zwłasz­cza protestanccy — utożsamili z zabijającą w człowieku duszę rozumującą, codzienną, profaniczną pracą, wykonywaną ku chwale tego samego co u starożytnych żydów „martwego boga” Labora-Mamona. kapłanów antycznego Izraela, zaczął nauczać, że ludzie powinni się sami przez całe życie męczyć tak jak Jezus, który z rozkazu kapłanów oraz Rzymian, był męczony przez krótką chwilę w czasie Drogi Krzyżowej. Z czasem tę umiłowaną „mękę pańską” kapłani chrześcijańscy — zwłasz­cza protestanccy — utożsamili z zabijającą w człowieku duszę rozumującą, codzienną, profaniczną pracą, wykonywaną ku chwale tego samego co u starożytnych żydów „martwego boga” Labora-Mamona.

 

DWA OBLICZA NEOJUDAIZMU

Wskutek rozpowszechnienia się w XV wieku — dzięki wynalazczości oraz pracy — znajomości technik drukarskich, pojawił się w najbardziej zur­banizowanych krajach europejskich Neojudaizm, zapominający o wszystkich „dionizyjskich” naukach Platona. Ten popularny typ religii panuje do dzisiaj, zwłaszcza w dominujących świat kulturalnie Stanach Zjednoczonych, występu­jąc w dwóch, pozornie przeciwstawnych sobie formach ANTYSEMITYZMU oraz FILOJUDAIZMU.

Klasyczny antysemityzm jest normalną reakcją ludzi umysłowo prostych, na bezrozumną gloryfikację Nienawiści do innych kultur głoszoną przez Stary Testa­ment: Doszczętnie zniszczycie wszystkie miejsca na wysokich górach, na pagórkach i pod każdym zielonym drzewem gdzie służyły swoim bogom narody którymi za­władniecie. Zburzycie ich ołtarze, potłuczecie ich pomniki, popalicie święte drzewa, porąbiecie ich podobizny rzeźbione i zetrzecie ich imię z tego miejsca — V Moj. 12, 3-4, a także II Moj. 34, 13 i V Moj. 7, 5.

Nowoczesny antysemita, jakiego wzorem stał się już w XVI wieku reformator Martin Luter, odczytał z przetłumaczonej przezeń na niemiecki Biblii tę „naukę mojżeszową” z równie psychopatycznym zacięciem, tylko że z intencją zastosowa­nia jej do żydów: Pod ich bożnice należy podkładać ogień, a kto może, niech dorzuca do niego smoły i siarki. Kto dorzuciłby do tego piekielnego ognia, uczynił­by dobrze. A czego nie chwyci się ogień, potrzeba przysypać grubo ziemią, ażeby żaden człowiek nigdy nie zobaczył kamyka lub żużla z tego. Tak samo trzeba połamać i zniszczyć ich domy, a ich samych jak cyganów pozamykać pod dachem lub w chlewie, aby wiedzieli, że nie są panami świata.

Ten uduchowiony program reformatora chrześcijaństwa, zrealizował w cztery­sta lat później inny niemiecki mesjasz, Adolf Hitler15, który dodatkowo, zgodnie z zaleceniem Mojżesza (V Moj. 7, 2-3) wytracił prawie doszczętnie zarówno Żydów jak i Cyganów jacy nieopatrznie znaleźli się na ziemiach zajętych przez Tysiąclet­nią Rzeszę.

Inna forma neo-judaizmu rozpowszechniła się na Wyspach Brytyjskich. Otóż w tym, izolowanym od reszty Europy kraju, po samobójczej wojnie Dwóch Róż, zabrakło starej arystokracji by kontynuować w społeczeństwie bardziej szlachetne wzorce zachowania. W sytuacji pustki ideowej, wśród nowobogackiej angielskiej elity nastąpiło coś, co można by nazwać „spontanicznym odnowieniem Starego Przymierza”. Tak właśnie zachowywał się purytański dyktator 01iver Cromwell, który w Biblii szukał natchnienia, jak należy zorganizować państwo i w związku z tym zreformował je na wzór mojżeszowy. Podobnie jak i on zachowywali się i inni, wpływowi przedstawiciele ówczesnej elity: znany angielski oszust finansowy (a jednocześnie i twórca naukowego pozytywizmu) Roger Bacon, twierdził wręcz, że Anglicy wywodzą się od jednego z zaginionych plemion Izraela16, a zatem zgodnie z Biblią „cały świat dla Anglików”; jak gdyby powtórzeniem historii rozbójniczych wypraw króla Dawida (który u siebie w domu uchodził za „szlachetnego”) była awanturnicza historia morskiego pirata, Francisa Drakę, który w rodzinnym kraju uhonorowany został tytułem lorda.

Patrząc z perspektywy Starego Testamentu można zauważyć, że cała historia nowo­czesnej Anglii — a później i Stanów Zjednoczonych — stanowi rodzaj rekapitulacji (powtórzenia) dziejów starożytnego Izraela. Otóż istotą Starego Przemierza jest „Kon­kordat”, jaki z bogiem zawarł najpierw Abraham, a potem Jakub oraz Mojżesz: ten bóg miał zrobić z nich i z ich potomków Naród Wybrany, mający zagwarantowaną ciągłą dostawę „mleka i miodu”; oni zaś i ich potomkowie mieli w zamian za tę usługę wywyższać imię Pana (oraz Izraela) wśród innych bogów oraz innych narodów. Tak też w skrócie wyglądają dzieje nowoczesnej cywilizacji anglosaskiej, którą za wzór dla innych narodów, już u progu Oświecenia, postawił znany ze swej krótkowzroczności francuski intelektualista Monteskiusz w dziele „O duchu praw”. Z czasem ilość dzieł wywyższających „Państwo prawa” Zaczęła gwałtownie rosnąć, gdyż mechanizm produkcji tych uduchowionych pism był — i jest — taki sam jak u starożytnych żydów: niezdolni do innej pracy intelektualiści (dawniej zwani lewitami- kadzielnikami) pracowicie wywyższają „klasę średnią” jako nowy Naród Wybrany, ta zaś Klasa Posiadaczy, w zamian za to wywyższenie, wynagradza kadzących jej intele­ktualistów za pomocą stypendiów, angaży uniwersyteckich oraz innych honorów.

—————————-

15   Jest rzeczą dobrze znaną, że Hitler w swej ideologii wzorował się na ideologii syjonisty­cznej, której tajemna potęga wyraźnie go fascynowała — tak jak kiedyś fascynowała Mojżesza tajemna potęga egipskich kapłanów, których w skrytości imitował. Najlepszy zaś portret psychologiczny tego Wodza Narodu Wybranego (i jego pierwowzoru Mojżesza) można znaleźć w książce Hermana Reuschinga „Rozmowy z Hitlerem”. Portret ten został w następujący sposób streszczony przez „Gazetę Wyborczą” z września 1994: Mamy portret psychopaty, ogarniętego licznymi idee fixe, człowieka słabej woli, pełnego kompleksów, któremu w cudowny sposób udało się zwieść wielki, naród niemiecki (względnie: żydowski). Ale i obiecywał niemało: panowanie nad światem, tysiącletnią Rzeszę (wzgl. Izrael), Lebens- raum (Ziemię Obiecaną) i status Ubermenscha (Narodu Wybranego). Niemcom (Żydom) to odpowiadało, gdyż w skrytości ducha są oni przeświadczeni o własnej wyższości kulturalnej, cywilizacyjnej i wszelkiej innej.

16          W Anglii istnieje do dzisiaj Anglo-Israel Identity Society udowadniające identyczność Anglików z Żydami. Patrz artykuł na ten temat w ,Dziś” 8/93, s. 61-62.

[1]  Warto w tym miejscu przypomnieć, że i Jezus Chrystus, by uwiarygodnić swe posłannic­two wśród przygotowanych przez Biblię na cuda Żydów, też stosował podobne chwyty reklamowe: zgodnie z biblijną przepowiednią wjechał na ośle do Jerozolimy,, był uzdrowi­cielem itd Jednak przepowiedzianym potomkiem króla Dawida nie był, a pomimo to nim został (Mat. 1,1). Jest to przykład jeszcze jednego biblijnego „cudu”.

[2]   Domek (hebr. tabernacle — Św. Namiot) jest obiektem kultu w każdej cywilizacji burżuazyjnej. Wywodzący się z judaizmu kult domków („skrzyń boga”) osiągnął swe apogeum we współczesnej cywilizacji liberalnej. Anglojęzyczni „skrzyniowiercy” — albo inaczej Ludzie skrzyni — podobnie jak starożytni żydowscy kapłani, wchodzą w kontakt ze swym Bogiem jedynym tylko w otoczeniu fetyszyzowanych przez nich skrzyniopodobnych przedmiotów: nie tylko przed ekranem Komputera oraz przed okienkiem Banku, ale także w supermarketach, samochodach, a nawet i w klozetach.

[3] Trzeba zauważyć, że to typowo niewolnicze marzenie o odwróceniu się ról społecznych z okresu 400-letniej niewoli w Egipcie, według Biblii Żydom udało się zrealizować tylko raz, w ciągu 40-łetnich rządów Salomona: Całą ludność pozostałą z Amorytów, Chetcjczykach etc…. Salomon zaprzągł do robót niewolniczych … Z Izraelitów zaś nikogo nie skazał na niewolę, gdyż byli oni wojownikami i jego podwładnymi, jak również wodzami przybo­cznymi — I Krl. 10, 20.

[4] Innym przykładem magicznej TARCZY OCHRONNEJ jest Miedziany Wąż, jedyny amulet o postaci zwierzęcej, jaki nakazał sporządzić Mojżesz. Spojrzenie na tego Sztuczne­go Węża automatycznie ponoć osłabiało moc jadu węży naturalnych, które kąsały Naród Wybrany (IV Moj. 21,8). Za taki właśnie „amulet” należy traktować Kamienne Tablice, na które spojrzenie skutecznie osłabiało ,jad” oskarżeń wobec Izraela o chciwość i sadyzm. Zasady funkcjonowania takich „amuletów” Mojżesz poznał prawdopodobnie w czasie swej inicjacji kapłańskiej w Egipcie. Patrząc zaś z pozycji starożytnego, egipskiego kapłana, nowożytny krucyfiks jest niczym innym, jak takim właśnie „amuletem”, chroniącym chrze­ścijańskie owieczki przed jadem ukąszeń „węża” jakim jest Żywy Chrystus. Ilustracją skuteczności tegoż „amuletu” jest historia zachowania się Wypraw Krzyżowych oraz Zako­nu Krzyżackiego.

[5] „Spisek” Jezusa z niektórymi uczonymi żydami polegał na celowym opuszczaniu przez nich zdania z Księgi Powtórzonego Prawa, które bezpośrednio poprzedzało przytoczony powyżej nakaz miłości Boga (V Moj. 6, 5). To „zapomniane” przez chrześcijan zdanie niedwuznacznie wskazuje, że Izrael miał czcić jako Jedynego, prywatnego boga mojżeszo­wych kapłanów (V Moj. 6, 2-4).

[6] To właśnie brat Mojżesza Aron, działając jak nowoczesny prowokator, odlał ze złota posąg Cielca —n Moj. 32, 4.

[7]    Pomysł z „Arką Przymierza” pochodzi oczywiście z Egiptu, gdzie w trakcie procesji religijnych noszono specjalną łódź (arkę), w której podróżował po niebie bóg słońca Re. Prawdopodobnie w czasie swej inicjacji kapłańskiej w Egipcie Mojżesz zauważył, że Egipcjanie nadają tej zwykłej łodzi (arce) cechy metafizyczne. Wprowadził więc podobny kult — początkowo z doskonałym skutkiem i to nawet militarnym — do religii Izraela, przy czym Boża Skrzynia (Arka) została odpowiednio pomniejszona, by ułatwić jej transport w warunkach pustynnych.

[8]   Jest interesującym, że egipski bóg-stworzyciel Ptah, którego w pierwszym okresie kultury egipskiej można by utożsamić w greckim „Stworzycielem poprzez miłość” Erosem, pod koniec Nowego Państwa — być może pod wpływem obserwacji zachowania się „dzieci Stworzyciela” czyli Żydów — przybrał postać monstrualnego karła, utożsamianego przez Greków z Hefajstosem, „Stworzycielem (rzeczy) poprzez pracę”. Taki bóg-karzeł mieściłby się w „Skrzyni przymierza” zaprojektowanej przez Mojżesza — II, 10-22.

[9] Zasada „miłości do istot czujących” wynika samorzutnie z „pogańskich” wierzeń w reinkarnację duszy ludzkiej — także i w postaci zwierzęcej. Według na przykład wierzeń hinduskich, kopiąc psa można nieopatrznie kopnąć swego własnego przodka; bądź nawet — w życiu przyszłym — samego siebie.

[10] Na temat istotnej różnicy między Ewangeliami a Listami Św. Pawła istnieje bogata literatura (patrz Keller, Kosidowski etc.). Sama postać Św. Pawła, jako „faryzeusza obłud­nika” jest jak gdyby prefigurowana w Ewangeliach: gdy Paweł chwali się, że „pracowaliśmy we dnie i w nocy”, to Jezus szydzi z niego „kto przyłoży rękę do pługa, nie dla tego Królestwo Boże”; gdy Św. Paweł bezustannie podróżuje, zakładając i „umoralniając” gminy chrześcijańskie, to Jezus pomstuje „Biada wam, że obchodzicie ziemię i morze aby znaleźć współwyznawcę, a znalazłszy go, czynicie go stokroć gorszym niż uprzednio”. Takich przykładów można podać więcej (Patrz „Epilog”).

* Patrz przypis na wewnętrznej stronie okładki.

————————

CZTERY WIELKIE OSZUSTWA CYWILIZACJI

W „Nowym Jeruzalem” prawie prehistoryczny Dekalog jest równie gorąco czczony jak w Jeruzalem starym (patrz najnowsza seria filmów Romana Kieślowskiego na ten temat). Starający sie jak najbardziej przypodobać „bogu” intelektualiści dorzucili do tego „Starego Prawa” CZTERY WIEKIE ZASADY, przed których nadziemską wręcz potęgą zdaje się dzisiaj korzyć ludzkość na całej planecie. Te „cztery (sztuczne) światła cywilizacji” popularny we Francji intelektu­alista Krzysztof Pomian streścił w zaledwie siedmiu słowach:

1° Demokracja; 2° Wolny Rynek;

Nauka i Technika; 4° Społeczeństwo Laickie.

Tym Największym Przykazaniom Cywilizacji należy poświęcić kilka zdań, gdyż podobnie jak Dekalog służą one zamaskowaniu intencji oraz czynów zgoła odwrotnych od tych deklarowanych.

Jeśli chodzi o społeczeństwo laickie, to jest to tylko eufemizm, dla określania społeczeństw, w których „jedynym bogiem” jest Materialny Sukces. (Z takim przecież „bogiem” zawarł przymierze legendarny Jakub-Izraęl.) „Społeczeństwo laickie” jest w kontekście cywilizacji zachodniej jedynie pretekstem dla krucjaty państw najbogatszych, określanych w skrócie jako G-7, przeciw „dzikim” i „pogań­skim” krajom, w których rządzą bądź brudne ajatollachy, bądź obłudne katolickie klechy, bądź też jeszcze, gnębiący prywatną inicjatywę oraz system bankowy komuniści. Tak jak w starożytnej Teokracji Izraela, w której przedmiotami kultu były ułatwiające życie wytwory pracy, tak i we współczesnej Technokracji G-7, przedmiotem kultu jest nieustanny wzrost gospodarczy, mający na celu nasycenie Ziemi tymiż właśnie, umiłowanymi przez „boga” symbolicznego Izraela, martwy­mi protezami cywilizacji.

Nauka, nad której prawomyślnością czuwają dzisiaj uczeni-lewici, też jest całkowicie podporządkowana „jedynemu bogu” jakim jest komercyjny sukces. Z tego powodu na milczenie, nędzę i „społeczną śmierć” skazywani są dzisiaj „bluźniercy”, którzy odważają się -— by użyć słów proroka Malachiasza — naprzykrzać się Panu mówiąc, że sukces komercyjny odnoszą tylko teorie oparte na bzdurze, zaś te logicznie spójne i obserwacyjnie uczciwe są spychane w niebyt. Przykładem takiego zachowania uczonych „lewitów” jest sprawa sfor­mułowanych już dwieście lat temu przez Lamarcka[1] Praw Biologii. Nikt z „lewitów” o tych prawach nie chce słyszeć, gdyż usłyszałby wręcz straszne rzeczy o biologicznych skutkach bałwochwalonej przez tychże „kadzielników” cywilizacji.

Jak gdyby summum poznawczych osiągnięć „Nowego Jeruzalem” są prace amerykańskiego psychologa B. F. Skinnera. Według mądrości tego godnego nastę­pcy rabina Ben Akiby, w imię miłości bliźniego należy dążyć do całkowitego wykorzenienia u ludzi „człowieka wewnętrznego”, „homunculusa”, czyli dokładnie tej platońskiej duszy poznającej, którą tak usilnie starali się rozbudzić u uczniów zarówno Sokrates jak i Jezus. (Jezus mawiał nawet, że „nie tych należy się bać, co zabijają ciało, ale tych co zabijają duszę”. Jest to jednoznaczne oskarżenie, skiero­wane pod adresem zarówno starożytnego judaizmu, jak i nowoczesnego liberali­zmu, o zbrodnię większą nawet niż ludobójstwo. Obie te bowiem „religie” starają się zamienić ludzi w wymarzone przez Mojżesza kukły-roboty, zdolne li tylko do niszczenia wszystkich, nie dających się „zagospodarować” przez Cywilizację Tech­niki oraz Rynku, przejawów swobodnego życia.)

Taki kierunek rozwoju nowoczesnej nauki, mający wyraźnie na celu zniszczenie u ludzi „boga wewnętrznego” przewidział już dwieście lat temu Wolfgang Goethe w powieści „Doktor Faustus”. W książce tej opisana została historia swoistego „przymierza” jakie zawarł ambitny naukowy kuglarz ze swym prywatnym „bo­giem” o nazwisku Mefistofeles: w zamian za sprzedaż diabłu swej duszy, dr Faustus (symbolizujący nowoczesne, mafijne —- względnie masońskie — stowa­rzyszenie uczonych) miał uzyskać władzę nad światem. Dla ludzi posiadających duszę poznającą, to „Nowe Przymierze”[2] uczonych-kuglarzy jest po prostu odtwo­rzeniem Przymierza Starego: przecież to egipski uczony-kuglarz Mojżesz, w za­mian za sprzedanie duszy Izraela „bogu” o nazwisku Jahwe, miał otrzymać od tegoż „boga” Ziemię Obiecaną. W świetle rzuconym przez Wolfganga Goethe, Kamienne Tablice z Dekalogiem przygotował dla Mojżesza sam Mefistofeles, występujący podówczas pod pseudonimem Jahwe. Potwierdził to zresztą Chrystus, który utrzy­mywał, że „Ojcem” prawowiernych żydów jest diabeł — Jan 8, 44.

 

DEMOKRACJA I WOLNY RYNEK W KRAJU „LEWITÓW-KADZIELNIKÓW”

Rozbrzmiewające od kilku lat na całym świecie przykazanie „Będziesz się głośno modlił do Wolnego Rynku z całego serca swego i z całej duszy swojej”[3] jest równie podniosłe jak przykazanie Demokracji. Dobrzy jednak gracze giełdowi wiedzą, że dysponujące ogromnymi funduszami „rekiny” z łatwością są w stanie manipulować, oraz okradać z wkładów, tysiące małych giełdowych „płotek”. W sumie „wolny kapitał”, w sposób niejako automatyczny, ulega kumulacji w rękach wyspecjalizowanych w przechwytywaniu tegoż kapitału jednostek bądź organizacji. Inaczej mówiąc, prywatyzacja gospodarki jakiegokolwiek kraju ozna­cza pojawienie się społeczeństwa o wyraźnie „dwóch szybkościach”: biblijne „mle­ko i miód” dostaje się ponadnarodowym mafiozom-filantropom, otoczonym wianu­szkiem wdzięczących się do nich „intelektualistów”; przysłowiowy zaś „pot i łzy” zapewnie się zas’ szerszej populacji, którą „intelektualiści” — w Biblii zwani „kadzielnikami” — pracowicie łudzą elektronicznymi mirażami Ziemi Obiecanej. O tych banalnych, acz skrywanych przed opinią publiczną mechanizmach społecz­nych pisał w połowie XIX wieku Karol Marks i pod koniec wieku XX powtarza te banalne prawdy Noam Chomsky.

W połowie wieku XIX francuski publicysta Maurice Joly napisał niechętnie dzisiaj przypominany pamflet „Dialog w piekle Makiawela z Monteskiu­szem”[4]. Przewidywał w nim, że pod maską liberalizmu bardzo szybko dojdzie do władzy despocja: bądź to jedynowładcy (jak Napoleon HI w ówczesnej Francji), bądź w formie jeszcze bardziej zamaskowanej „godnością” grupy ma­fijnej (jak to sugeruje w przednmowie do wznowionego w 1968 roku „Dialogu” francuski publicysta Francois Revel). I właśnie działalności tych współczes­nych, ponadnarodowych „związków (względnie «Fundacji») ludzi Prawa” war­to się bliżej przyjrzeć.

Okazją do takiego „wejrzenia w głąb duszy” elity intelektualnej, która bądź już rządzi, bądź ma zamiar przejąć duchową kontrolę nad światem, było ponadnarodowe spotkanie, poświęcone „niepotrzebnej pamięci” („La memoire vaine”), zorganizowa­ne w czerwcu 1994 przez ekumeniczne stowarzyszenie „Znak” oraz Instytut Francuski w Krakowie. W trakcie tego spotkania, poświęconego metodom wykorzeniania u ludzi — a zwłaszcza u elit — pamięci o narodowych urazach z przeszłości, bardzo interesu­jącą deklarację złożył Adam Michnik, znany intelektualista, odznaczony w Paryżu, w 1990 i 1991 roku, tytułem Europejczyka, a nawet i Żyda Roku. Ten rzeczywiście ponadnarodowy Bojownik o Wolność i Demokrację, w Krakowie stwierdził z naci­skiem, iż jako demokrata serbski, domaga się usunięcia (demokratycznie przecież wybranego i potwierdzonego) prezydenta Serbii, Slobodana Miloszevica. Jeśli tego nie da się zrobić inaczej, to nawet siłą. Mówiąc językiem prostym, według „prawdzi­wych demokratów” demokracja jest ustrojem słusznym tylko wtedy, gdy w nim rządzą „swoi”[5].

Ta charakterystyczna wypowiedź Adama Michnika — który jako intelektualista cieszy się niezwykłym wzięciem w mass mediach, nie tylko we Francji, ale i w Stanach Zjednoczonych — wskazuje że pomimo szeroko rozpropagowanego mitu o „braku spisku”, istnieją jednak potężne pod względem ekonomicznym siły, które najwyraźniej pragną stać się legendarnym „Narodem Wybranym”, panującym nawet nad najmniej­szym na Ziemi robaczkiem. (Erich Fromm twierdzi, że tym wyraźnie umysłowo chorym siłom, śni się Nowe Stworzenie Świata, na obraz i podobieństwo Stworze­nia jakiego dokonał biblijny „bóg” w ciągu 6 dni pracy…)

W Europie Wschodniej, niekwestionowanym przywódcą tych ukrytych, ponad­narodowych sił finansowo-intelektualnych jest amerykański miliarder George So­ros, który w książce „Uratować demokrację na Wschodzie”, przyznaje się otwar­cie, iż nieobce są mu idee mesjańskie, dość bliskie zresztą ideom Banku Światowego. Nie interesuje nas tutaj dociekanie, kto na tej „Nowej Ziemi” —jak ją pięknie nazwał papież Jan Paweł II w encyklice o ludzkiej pracy — będzie spijał miód, a kto będzie łykał łzy. Ważnym jest tylko to, co już dzisiaj winni czynić Synowie Światła, zanim kolejny, Mesjasz, czyli „syn kłamstwa”, doprowadzi kolejny Naród Wybrany do kolejnej, światowej katastrofy.

Zrobić zaś trzeba rzecz wręcz banalną. Po prostu należy wykorzystać program, który przygotował jeden z uczestników „ekumenicznego” spotkania w Krakowie. Alain Filken- kraut w książce o „niepotrzebnej pamięci”: trzeba po prostu wykorzenić z ludzkiej pamięci właśnie Stary Testament. Jest to bowiem najbardziej zatruta księga świata. Przecież, patrząc w sposób światły, „mędrcy”, którzy od tysięcy lat utrzymują, że „Bóg umiłował Jakuba-oszusta, zaś znienawidził przebaczającego Ezawa”[6] powinni już od tysięcy lat znajdować swoje miejsce tam, gdzie w każdym cywilizowanym kraju trzyma się oszustów i psychopatów! (Biblijne „Zastępy Pana” wydają się zatem być w istocie przeogromne. Do tych, przybranych w szpitalne koszulki, kaftaniki bezpieczeń­stwa oraz więzienne szatki, „niebiańskich zastępów”, należy przecież nie tylko komplet proroków Starego Testamentu, ale i spora liczba Ojców Kościoła, nic mówiąc już o Reformatorach.)

Należy też „zapomnieć” całą haniebną dla Homo sapiens historię liberalizmu i darwinizmu i powrócić do chlubych dla gatunku ludzkiego, nauk „dionizyjskich”: platonizmu, marksizmu oraz lamarckizmu. Wątpić jednak należy, że nowocześni „lewici”, czyli Strażnicy Świątyni, oddadzą bez oporu Klucze Poznania, którymi podstępnie zawładnęli. W tej hipotetycznej sytuacji należy postąpić dokładnie tak, jak to niedawno zaproponował Adam Michnik: jeśli się nie da tego zrobić w inny sposób, to Kupców ze Świątyni Poznania należy wyrzucić siłą. Nie należy się przy tym przejmować rzymską maksymą Nec Hercules contra plures, gdyż to właśnie Herakles oczyścił Stajnie Augiasza.

 

Aneksy

I. „CUDA” BOGA CO ZNIKA I ZMARTWYCHWSTAJE


Badacze Pisma od lat dokładają wysiłków, aby udowodnić, że Stary Testament zapowiadał nadejście Chrystusa. Poza jednak marginesowymi wzmiankami (np. o tym, że Ezaw z czasem się wyrwie z poddaństwa wobec Jakuba-Izraela) to przecież w Biblii opracowanej przez Lewitów pod kątem bezustannej gloryfikacji sukcesów Czcicieli Skrzyni, nie może być takich przepowiedni. Uczciwi historycy wiedzą, że program dla działalności ewangelicznego Syna Bożego został przygoto­wany nie na górze Synaj, gdzie Mojżesz dogadał się z Jahwe dokładnie tak, jak w wieki później dr Faustus z Mefistofelesem. Ten program powstał na mitycznym Olimpie. Historia kochającego piękno i prawdę boga-człowieka została bowiem już na pięćset lat przed pojawieniem się Ewangelii spisana przez Platona w „Uczcie”. Sokrates przedstawia w tym dialogu taki oto wzór przyszłego bohatera religii chrrześcijan: Jest to wieczny biedak; (…) jak potyrcze wygląda i boso chodzi, bezdomny (…) dachu nigdzie nie ma nad głową, bo taka już jego natura po matce, że z biedą chodzi w parze. Ale po ojcu, goni za tym, co piękne i co dobre, odważny zuch, tęgi myśliwy, zawsze jakieś wymyśla sposoby, do rozumu dąży, dać sobie rady potrafi, a filozofuje całe życie, straszny czarodziej, truciciel czy sofista; ani to bóg, ani człowiek. I jednego dnia to żyje i rozkwita, to umiera i znowu z martwych powstaje, bo jest w nim natura ojcowska.

W tym micie, przypomnianym na początku chrześcijaństwa przez Orygenesa, bóg-człowiek Eros zrodził się z tęsknoty zwykłej, ludzkiej Biedy do Dostatku. W przypadku interesującej nas historii Jezusa z Nazaretu „matką-biedą” była bieda żydowska: zarówno bieda materialna (bo lud, w super-bogatym, starożytnym Izraelu był podobnie biedny jak robotnicy w super-bogatej Anglii XIX wieku); była to też bieda umysłowa (bo lewici-faryzeusze, przechwyciwszy klucze poznania, „sami nie weszli, a i inym wejść nie dawali”). Boskim „ojcem” dla Jezusa-Erosa był grecki Dostatek-Dionizos, który upojony nektarem w czasie „Uczty Bogów” zdrze­mnął się, co pozwoliło Żydowskiej Biedzie zbliżyć się doń i począć, dzięki temu zbliżeniu, bękarta — Erosa. (Nie ma zatem słuszności Orygenes, twierdzący że człowiek-bóg nie mógł się narodzić z „rozpusty”.) Historia Jezusa jest po prostu powtórzeniem historii boga-człowieka, zaplanowanej przez Platona na kilka wie­ków przed Chrystusem. Dzisiaj historię tego „cudu” należy opowiedzieć w ścisłych terminach nauki biologii, której podwaliny położył dwieście lat temu Lamarck, a w wieku XX rozwinął Jean Piaget w postaci nauki epistemologii genetycznej. Według tego, zmarłego niedawno uczonego z Genewy, genetyczna pamięć wszystkich zachowań kulturalnych kumuluje się w ludzkim genomie przekazywanym, zgodnie z regułami Mendla, z pokolenia na pokolenie. Uzewnętrznianie odziedzi­czonych odruchów służy ich wzmacnianiu, nie uzewnętrznianie powoduje atrofię, czego skutki dziedziczy się — jak to słusznie podkreślił Mojżesz w Dekalogu — przez nawet trzy do czterech pokoleń. (Te dane o dziedziczeniu „cech nabytych” Mojżesz uzyskał prawdopodobnie od kapłanów Egiptu, znanych z precyzyjnych obserwacji, nie tylko w dziedzinie astronomii.)

Zjawisko powtarzania przez kolejne pokolenia, zarówno cnót jak i grzechów popełnionych przez przodków, pod koniec wieku XIX znany niemiecki biolog Ernst Haeckel nazwał prawem rekapitulacji, albo prawem biogenetycznym. To prawo tłumaczy w sposób racjonalny nie tylko pitagorejski mit o przekazywaniu i dosko­naleniu się dusz szlachetnych (względnie podłych) z pokolenia na pokolenie. Tłu­maczy ono także „cuda” związane ze znaną nam wszystkim historią Chrystusa, będącego jednocześnie i bogiem i człowiekiem.

Otóż sądząc po jego czynach, Jezus był owocem szczerej, niezaakceptowanej oczywiście przez słynący z kołtuństwa Izrael, miłości Żydówki Marii do tego żołnierza (a ściślej oficera) rzymskiego pochodzenia greckiego, o którym mamy wzmianki zarówno w Talmudzie jak i u Orygenesa. Fizyczny ojciec Jezusa posiadał zatem za sobą wielowiekową kulturę helleńską i odziedziczone przez Jezusa geny „ojcowskie” spowodowały, iż samorzutnie przystał on w młodości do kultywującej tradycje pitagorejskie sekty esseńskiej, której nauki później sani propagował. Natomiast matka Jezusa, Maria pochodziła prawdopodobnie z odtrąconej przez lewitów — i dlatego biednej — rodziny Dana. Ta zaś rodzina, już od czasów legendarnego Jakuba, miała ciągle odradzający sic wśród jej członków — jak wskazuje Biblia, ze szkodą dla nich samych — zwyczaj krytykowania Izraela[7]. Ze skrzyżowania się zaś tych dwóch natur, „dionizyjskiej” po unii 1 .,biedno żydowskiej” po matce, |narodził się Jezus, ni to bóg, ni to człowiek (Jeśli zaś chodzi o „cud” dziewictwa Marii, to przecież i w starożytności rzeczą doprawdy banalną było unasiennienie bez utraty dziewictwa.)

Najważniejsza jednak dla chrześcijan jest sprawa „cudu” zmartwychwstania. który Jezus-Eros sam zapowiada w słowach prawie identycznych ze słowami Sokratesa: „krótki czas, a nie ujrzycie mnie i znów krótki a ujrzycie” (Jan 16, 16). Zatem to na gruncie poprzedzającego chrystianizm platonizmu należy tłumaczyć ten „cud”. Jak twierdził sam Jezus, był on Synem Bożym nie w swej zewnętrznej POSTACI (personie, masce), ale w swej ukrytej ISTOCIE (substancji, hipostazji). Jego zaś istotą była specyficzna struktura połączeń neuronalnych w korze mózgo­wej, będąca źródłem „światła”, które przekazywał swym uczniom. Po wielokrot­nym „naświetleniu” przez niego, ciż uczniowie zaczynali „świecić” dokładnie (łub prawie dokładnie) takim samym „światłem” co ich mistrz. Dowodem zaś na zmar­twychwstanie (ożywienie się) u tych uczniów, prawie identycznej co u mistrza, struktury neuronalnej, są napisane ponad pół wieku po jego śmierci Ewangelie. Po prostu bóg Eros zaczął się manifestować w innych, iluminowanych przez niego osobach, tak jak Jezus był iluminowany — zarówno przez geny jak i przez kulturę — przez jego poprzednie wcielenie Erosa-Sokratesa, którego uczniem był Platon.

Interesującym jest fakt, że w przeciwieństwie do Ewangelistów, w „Listach” św. Pawła, napisanych przecież dużo wcześniej niż Ewangelie, nie daje się odnaleźć podobnego „światła” pochodzącego od Erosa: pomimo bowiem, iż św. Paweł się zarzekał, że całością jego działania kierowała miłość, to z innych fragmentów „Listów” jest ewidentnym, iż chodziło mu o

miłość do pracy, a więc do Labora, a nie do Erosa. Św. Paweł-Szaweł był czystym produktem wielowiekowej, faryzejskiej (lewickiej?) tradycji bogatych Żydów; z tego powodu podział na zew­nętrzną „postać” oraz ukryta „istotę” był dla niego niezrozumiały. Św. Paweł po prostu nie odziedziczył po przodkach odpowiednich do zrozumienia tego predyspo­zycji neuronalnych. Dlatego zrobił on, zgodnie z mojżeszowa tradycją „budowy imponujących pozorów”, z Jezusa Chrystusa „boga”, który w dokładnie tej samej postaci jak umarł — z dziurami w rękach i w boku, ale bez połamanych goleni, co się przydarzyło innym powieszonym wraz z nim łotrom — to i zmartwychwstał[8]. I w tę bzdurę Św. Paweł nakazywał wierzyć w swych sugestywnych „Listach”, bo (jak twierdził Platon) bzdura zawsze się dobrze sprzedawała, a zatem dobrze służyła umacnianiu autorytetu nowej religii. Patrząc w sposób platoński, Św. Paweł odrzu­cił z judaizmu jego zewnętrzną „szatę” czyli Prawa Mojżesza, zatruwając jednocześnie rodzące się chrześcijaństwo kołtuńską istotą (substancją) tej moj­żeszowej „religii”. Ta zaś, ukryta przed mało spostrzegawczymi ludźmi istota religii Homo economicus zmartwychwstała w ostatnich wiekach — właśnie dzięki pracy Św. Pawła — w nowoczesnej, zewnętrznej „szacie” Liberalnego Państwa Prawa.

II. LISTY I DYSKUSJE NA TEMAT „WOJNY BOGÓW”

M. W. (Mark Wegierski)

Kanada

Szanowny Panie,

Otrzymałem od Pana „teologiczny” list i możliwie krótko odpowiadam na krytykę mej postawy.

1)   Napisałem mą „Wojnę Bogów” jako rodzaj poznawczej „Igraszki z diabłem”. (Była taka książeczka pióra Leszka Kołakowskiego; Kołakowski skądinąd, po przeglądnięciu mej „Wojny” stwierdził to co i Pan, że za ostro piszę. Trudno, taka już moja genetyczna natura.)

2)   Jak Pan pisze, „profesjonaliści” mogliby mnie z łatwością zredukować do „neonazisty” (np. na podstawie zdania, że Hitler kopiował Mojżesza tworząc mit Lebensraumu dla Narodu Wybranego). „Profesjonaliści” wpisują się zatem w opi­sywany przez Chomsky’ego „etos” mafii złodziei, którzy dla odwrócenia od siebie uwagi, pierwsi zaczynają krzyczeć „łapać złodzieja!”.

3)   A tak w ogóle, to ja się przecież nie zajmuję Żydami, tylko wytworem ich „pracy poznawczej” w postaci Biblii. Istnieje oczywiście hipoteza, że podobnie jak „Protokoły Mędrców Syjonu” w wieku XX, tak i Stary Testament w V wieku p.n.e. napisali zamaskowani w Babilonie wrogowie Żydów, w celu ich pohańbienia oraz wyrzucenia w przyszłości z Palestyny, Faktem jest, że ten ..plan” udało się zrealizować w II wieku n.e. i nie ulega wątpliwości, że to biblijne nauki Mojżesza spowodowały ówczesny holocaust Żydów.

4)  Pisze Pan, że ma odwaga jest głupia. Zgadzam się. Przypominam przy okazji, iż według tez judaizmu, odwaga z definicji jest nie tylko głupia ale i przstępcza: odwaga bowiem może narazić wyznawcę judaizmu na przedwczesna śmierć, w wyniku której zamiast obowiązkowego „panowania nad ziemią”, będzie on w te| ziemi gnić.

(Historia biblijnego Mojżesza poucza, że jakakolwiek odwaga, np. przeciwstawiania się jemu, bądź jego bogu —- jest przejawem przestępczej głupoty. Moj­żesz sam zawsze zabijał swych „nie-bliźnich”, bądź podstępem, bądź gdy byli oni bezbronni. To on właśnie nauczył Anglików i Amerykanów likwidować „nie- bliźnich” — na przykład Indian, czy ostatnio Irakijczyków — za pomocą subtel­nych, ludobójczych metod nie wymagających w ogóle odwagi.)

5)    Przy okazji pisanego na zamówienie artykułu o POLSKIM FRYMARKU określiłem się jako „starotestamentowy Żyd z pokolenia Ezawa” itd. Jeśli ktoś na tej podstawie zacznie mi wmawiać, że jestem antysemitą to zrobi z siebie durnia, albo jeszcze gorzej.

6)  W przypadku „znienawidzonego przez Boga” Ezawa odwaga popłaca. Sam widziałem jak Adam Michnik uciekł z kawiarni li tylko na dźwięk mego nazwiska.

7)  Rozmawiałem z I. K. na temat przyczyn, dla których judaizm jest (a raczej był) religią tak trwałą. Zgodził się on ze mną, że kretynizm jest nieśmiertelny. W Nowym Testamencie poznawczą podstawę tego nieśmiertelnego kretynizmu przypo­mniał św. Paweł w „Liście do Rzymian” 4,8: „Błogosławiony zbrodniarz, którego grzechy nie zostały zdemaskowane“…

To właśnie z tymi, doskonale zamaskowanymi „obiektywną nauką” oraz „pra­wami człowieka” przestępcami czeka nas w niedalekiej przyszłości rozprawa — i to nie tylko w Jugosławii, ale i w Polsce. Wg Chomsky’ego także i w Kanadzie.

Pozostaję z biblijno-rewolucyjnymi pozdrowieniami,                                                    M.G.


DYSKUSJA

Kolejny „dialog sokratyczny” M.G. z A.W. (Andrzejem Wiercińskim) doprowadził do interesujących wniosków:

1)              Argument A.W., że Bóg Wszechmocny jest w stanie przekraczać prawa fizyki (tzn. czynić cuda) jest logicznie zasadny jeśli założymy; że te prawa zostały stworzone, a nie że są wieczne (patrz pkt. 4).

2)             Argument M.G. że Bóg Doskonały nie jest w mocy przekraczać praw logiki też jest zasadny: te prawa są bowiem nagminnie przekraczane czy to przez niedouków, czy przez demagogów bądź oszustów. Jeśli Bóg upodobni się do tych kreatur, to przestanie być Istotą Doskonałą. Nie może zatem istnieć Stwórca Logiki, stojący ponad tą Logiką.

3)             Prawa logiki (matematyki) muszą być zatem Doskonałym, Najwyższym Bogiem. Jest to postulat znany Grekom już od czasów Pitagorasa. Prawa te mają nie tylko naturę platońskich „nieśmiertelnych idei”, ale także posiadają moc stwórczą.

4)            To logika bowiem stworzyła w umyśle ludzkim koncept Boga Wszechmogą­cego. (Patrz pkt. 1; z tzw. teorematu Goedla — że żaden system nie potrafi się w całości sam zdefiniować — wynika na przykład, że jeśli prawa fizyki zostały stworzone, to ich Stwórca posiadał Informację większą niż jego dzieło.)

5)             Z punktu widzenia logiki — czyli „Boga Najwyższego” — Pismo Święte, zarówno Starego jak i Nowego Testamentu, jest gniotem. (Za wyjątkiem oczy­wiście „hellenistycznych” Ksiąg Koheleta i Syracha oraz Ewangelii.) „Nieśmiertel­na popularność” Biblii tkwi w fakcie, że schlebia ona zarówno próżności jak i brakowi spostrzegawczości jej czytelników.

6)             A oto dowód krętactwa Twórców Pisma Świętego. Najpierw Biblia stwierdza (Ks. Rodz.), iż „wszystko co stworzył, podobało się Bogu”. Potem (Ks. Wyjścia, Pwt., Malachiasz, Św. Paweł w „Liście do Rzymian”) powtarzają esencjonałną dla Pisma ideę, że „Bóg umiłował plemię Jakuba-Izraela, zaś bliźniaczym Ezawem (i resztą ludzkości) wzgardził a nawet i znienawidził”. Z tego argumentu wynika logicznie, że:

a/ „Bóg” Mojżesza, Malachiasza, Św. Pawła i im podobnych „proroków” był istotą nie w pełni rozwiniętą umysłowo, znienawidził bowiem to, co wcześniej uznał za dobre;

b/ Społeczność, w której karierę zrobili tak logicznie niespójni „prorocy” musia­ła już wcześniej być pozbawiona odruchów racjonalnego myślenia;

c/ W starożytności takim Narodem Wybranym Do Uwierzenia W Bzdurę okazało się być plemię Izraela, którego Ojcowie Założyciele — Zarówno Izaak jak i Jakub — byli ślepcami w momentach najważniejszych decyzji dotyczących przy­szłości ich rodu.

7)            Podobne jak u starożytnego Ludu Bożego, objawy krótkowzroczności (a nawet i ślepoty), pojawiły się w czasach nowożytnych u rozczytujących się w Biblii, neotenicznie „udziecinnionych” protestantów. W czasach najnowszych, biblijna Choroba Oczu, rozpowszechniona w Nowym Testamencie przez „Listy” Św. Pawła pozującego na namiestnika Chrystusa, dotknęła także katolików, zwłaszcza w Polsce.

8)            W konkluzji należy stwierdzić, iż nie jest prawdą, że człowiek pod względem ewolucyjnym jest gatunkiem udanym. Na odwrót, wywołana Materialną Cywili­zacją (m. In. Pismem Świętym) ewolucyjna atrofia (neotenia) ludzkich organów poznania doprowadziła do znikczemnienia ludzkich odczuć (i odruchów) mo­ralnych.

Post Scriptum 2018. Oto cechy YHWH, czyli “Boga Izraela”, na podstawie dzieł WYBRAŃCÓW oraz APOSTOŁÓW tegoż “boga żydostwa” (zastosowałem metodę poznawczą – tj. gnoseologiczną – wskazaną przez Jezusa z Nazaretu: “po owocach ich (jego) dzieł poznacie ich (go)”:

Mr.”ATMANANDA”

Poland

(fragmenty)

Szanowny Kolego,

Ucieszył mnie bardzo list od Pana, bo w obecnej epoce Ambitnego Bezmózgowia coraz trudniej napotkać istoty rozumujące. Mając chwilę czasu, odpowiadam szerzej na Pańskie zastrzeżenia oraz komentarze.

1)    Bardzo celna jest Pańska opinia, że Żydzi zabili Jezusa, a Paweł z Tarsu go uśmiercił Pozwolę sobie rozpowszechnić ją wśród znajomych. Od siebie dodam, iż żydzi (a ściślej izraelici) rozpoczęli „wojnę religijną” z gatunkiem Homo sapiens już w momencie wygnania z ojcowizny legendarnego Ezawa.

2)    Z Pana Listu wynika, że sprawa „Praw Logiki (matematyki), które muszą być „Doskonałym, Najwyższym Bogiem” wymaga dodatkowych wyjaśnień. Ja LOGIKĘ defi­niuję jako zbiór zasad poprawnego myślenia (nauczanych zresztą w szkole). Te zasady nigdy się nie zmieniły. Identycznie wygląda sprawa zasad MATEMATYKI: z podstawo­wych tautologii l + l= 2 i l+0=l wyprowadza się całość operacji matematycznych do jakich zdolny jest komputer.

3)   Logika ma moc stwórczą, to dzięki niej doszliśmy na przykład do wniosku, że na poziomie submikroskopowym stany fizyczne można opisać tylko za pomocą terminów probabilistycznych.

4)    Wskazane przez Pana, popularne dzisiaj ekstrapolowania wyjaśnień prob­abilistycznych na zjawiska makroskopowe jest ewidentnym błędem logicznym. Napisałem na ten przemilczany temat parę prac, z których jedną, „Atrapy i paradoksy nowoczesnej biologii” jako podarunek świąteczny Panu przesyłam.

5)   Czesław Miłosz, recenzując niedawno (Tyg. Powsz. 50/94) książkę Lwa Szastowa „Ateny i Jerozolima” podkreślił, że etos starożytnych izraelitów podobny był do zachowa­nia się „człowieka podziemnego” (czyli kogoś w rodzaju ślepego „kreta”) zbuntowanego przeciw prawu, że 2 + 2 = 4. (A zatem, w słonecznym świetle „Logosu Aten”, chory na misologos, bezrozumny wyznawca judaizmu jest nawet nie ryjącym w ciemnościach „kre­tem”, ale zwykłym KRETYNEM.)

. 6) Obecnie, w ramach re-judyzacji naszej kultury, jesteśmy prawie bezsilnymi świadka­mi „szturmu kretów” — a ściślej Kretynów — we wszystkich dziedzinach naszego zbioro­wego życia. Socjotechniczną podstawę obecnych „sukcesów” tego biblijnego Ludu bożego celnie opisał niejaki Robert Collier (pseudonim?) w książce „Bogactwo w zasięgu ręki” wydanej przez Polska Direct, w 1994 roku.

7)  Collier słusznie podkreśla, że ustawiczne chwalenie POWIĘKSZA wychwalaną ideę Boga. Idea ta z czasem zaczyna dominować nad społecznością bezmyślnie ją wychwalającą. Głośne, bezustanne chwalenie Boga Wszechmogącego stwarza bowiem społeczną iluzję — czyli pozoruje — że i na jego chwalcę („sługę bożego”) też spada część boskiej Mocy. Umiejętnie wyolbrzymiając obraz tego BOGA — SŁOWNEJ ATRAPY, można skute­cznie zamaskować zarówno umysłowe kalectwo jak i grabieżcze intencje „ludu boże­go”

8)  Według Ewangelii (czyli też Pisma, które stanowi jednak antidotum na inne biblijne teksty) pragnienie bogactwa oraz panowania nad ziemią rozbudzał w ludziach Szatan, np. kusząc Jezusa tym mirażem aż przez 40 dni na pustyni. Logicznie zatem — to znaczy z punktu widzenia Boga (Logosa) Najwyższego — znaczna część (większość!) pism Starego i Nowego Testamentu jest dziełem misologos, czyli Dzieci Szatana. To właśnie, w niniejszym ,Liście do Atmanandy” chciałem wykazać.

c.b.d.o.

M.G.

III. POŻYTKI Z „BARANKA BOŻEGO”

(Wyjątek z artykułu „Sie sterben, so Israel kann Leben” — Umarli, aby mógł żyć Izrael — napisanego na 50-lecie wyzwolenia obozu w Auschwitz)

(Pisaliśmy już wcześniej), że według Biblii — a jest to Pismo, za którego rozpo­wszechnianie groził w czasach stalinowskich Gułag — dla obdarzonego łaską Boga izraelity nawet najbardziej ohydne podstępy, kradzieże oraz gwałty były „przez Boga nie poczytane”, a nawet i wskazane, jako metoda zdobycia Ziemi Obiecanej, a z czasem i panowania nad całym światem.

Takie nastawienie żydów do świata musiało oczywiście wzbudzać niechęć i podej­rzliwość do Izraela, co było przeszkodą w realizacji planów zleconych mu przez „Boga”. Kapłani tej religii opracowali jednak doskonałą, iście diaboliczną metodę, za pomocą której potrafili nie tylko zneutralizować, ale i obrócić na swą własną korzyść, pobudzaną przez nich samych nienawiść narodów, które zamierzali opanować i znisz­czyć.

Metoda ta była rozwinięciem starożytnego kultu kozła ofiarnego: Bóg Izraela bo­wiem już na samym początku Księgi Rodzaju wskazał, że wyżej niż ofiarę z płodów rolnych, ceni sobie krwawą ofiarę z pierworodnych zwierząt złożoną mu przez Abla. Co więcej, wywyższył on Abrahama nad innych ludzi, każąc mu złożyć ofiarę ze swego pierworodnego syna. Tę metodę zmazywania własnych grzechów i znajdywania łaski w oczach Boga rozwinął do perwersji jeden z najznamienitszych profesjonalistów z mojżeszowej Jaskini Zbójców, zwany Izajaszem. Według niego najlepszym sposobem dla zdobycia dla Narodu Wybranego bożego błogosławieństwa była dobrowolna ofiara ze „sługi bożego”, którego umiejętnie się podstawiało wrogom Izraela w celu sprowo­kowania jego kaźni i egzekucji. (Oczywiście „dobrowolność” tej ofiary była taka sama jak „dobrowolność” kroków skazańca idącego na krzyż lub szafot, względnie owcy prowadzonej do rzeźni.) Dosłownie, według Biblii: (sługę bożego) udręczono, lecz sam dał się gnębić… jak baranek na rzeź prowadzony… Jeśli on wyda życie na ofiarę za grzechy, ujrzy potomstwo, dni swe przedłuży … (jego) potomstwo posiądzie narody oraz zaludni opuszczone miasta. (Księga Izajasza, 53,7-10.)

I właśnie według tego diabolicznego schematu, przygotowanego około 550 lat przed Chrystusem, rozegrała się w wieku XX najpierw tragedia Zagłady, a potem farsa Zmartwychwstania Izraela. „Plan boży” wyglądał bowiem następująco: w Europie Wschodniej w XIX wieku rozmnożyli się „jak gwiazdy na niebie” biedni żydzi zwani chasydami, czyli pobożnymi. Byli oni czyści i niewinni jak wymagało Pismo, a w dodatku ustawicznie narkotyzowali się wychwalaniem „dobrego Pana Izraela”. Dzięki temu opiumowaniu się religią stali się oni głupimi jak przysłowiowe barany, czyli zwierzęta idealnie nadające się na ofiarę za grzechy Izraela. Z drugiej zaś, zachodniej strony Europy bogaci Żydzi stworzyli ambitny, nowoczesny ruch syjonistyczny, który do tego stopnia rozbudził nienawiść do Żydów w ogólności, że wyraźnie niedowarto­ściowany w Europie i równie ambitny jak syjoniści, naród Niemców dał posłuch propagandzie Hitlera, że to on a nie Izrael jest Narodem Wybranym i że w związku z tym ma on PRAWO DO EKSTERMINACJI (V Moj. 7,2) ludów stojących na jego drodze do triumfu. W trakcie oczyszczania Ziemi Niemcom Obiecanej, wytępiono bardzo wielu Żydów (Polacy byli przewidziani w dalszej kolejności). Dzięki zaś tej, odpowiednio nagłośnionej, ofierze ze „sług bożych”, zaledwie w dwa lata po likwidacji obozu w Auschwitz doszło do cudownego zmartwychwstania państwa Izrael, gdzie zgodnie z proroctwem Izajasza Żydzi zajmowali opuszczone w pośpiechu przez Pale­styńczyków miasta! (…)

IV. OTIUM I NEGOTIUM W OPOWIEŚCIACH BIBLIJNYCH

Starotestamentowa opowieść o braterskiej zawiści Jakuba względem Ezawa warta jest bliższej analizy. Tkwi w niej bowiem klucz do zrozumienia istoty naszej przedsiębiorczej, nowoczesnej cywilizacji. Otóż według Biblii Ezaw był zręcznym myśliwym, żyjącym w polu. Jakub zaś był człowiekiem spokojnym, mieszkającym w namiocie. Izaak miłował Ezawa, bo ten przyrządzał mu ulubione potrawy z upolowanej zwierzyny. Rebeka natomiast kochała Jakuba. W sumie, Ezaw był odważnym i pełnym życia „Synem Ojca”, zaś Jakub niemra­wym, dekującym się w namiocie „maminsynkiem” (dosłownie! później podobna różnica postaw pojawi się między Jezusem — człowiekiem łąk i pól — a św. Pawłem, człowiekiem miasta).

Ezaw według prof. Andrzeja Wiercińskiego znaczy “gotowy” względnie “kompletny”, gdyż był on w pełni ukształtowanym człowiekiem (i zwierzęciem); potrafił się on obywać nawet bez chroniącego go namiotu. Ten wyraźnie gardzący gospodarką “nierób” był typem starożytnego arystokraty, określanego po łacinie jako otium (“najlepsi”, po grecku aristos). Zupełnie inaczej zachowywał się jego bliźniaczy brat Jakub, który był przykładem platońskiego “naturalnego niewolnika”, czyli człowieka idącego w ślad (tak wg Wiercińskiego tłumaczy się słowo Jakub) za “naturalnym panem” jakim był Ezaw. W starożytności ludzi pokroju Jakuba określano jako negotium (przedrostek neg oznacza zaprzeczenie), czyli ludzi interesu – stąd pochodzi uwielbiane dzisiaj słowo negocjować, czyli kupczyć, handlować.

Wysiadujący w namiocie jak staropolska, wojskowa ciura Jakub był w istocie niezwykle przedsiębiorczy: by zdobyć pożądaną przezeń gospodarkę wyłudził prawa pierworództwa od swego brata i oszukał ojca; by zarobić na upragnioną przezeń żonę prze kilkanaście lat tyrał u oszukańczo kupczącego swymi córkami, swego wuja, pasterza Labana. (Ezaw-nierób oczywiście na swe żony nie musiał zarabiać, gdyż na niego, jako na mężczyznę “kompletnego”, kobiety same leciały.)

Biologiczna „niekompletność” (względnie „udziecinnienie”) nosi nazwę neotenii. Róż nice w kulturze „kompletnego” człowieka jakim był Ezaw, w porównaniu z neotenicznie niedorobionym” Jakubem są bardzo istotne.

— Po pierwsze, Ezaw jako zręczny myśliwy był człowiekiem PRZYGODY, pogodzo­nym z tym, że w życiu będzie często niedojadał. Wysiadujący zaś w namiocie Jakub był człowiekiem STRACHU, modlącym się aby go w życiu nie spotkała żadna przygoda (co uwidocznione zostało w jego „Przymierzu z Bogiem”).

— Po drugie myślistwo, choć „na zewnątrz” oznacza zabijanie zwierząt, to jednak „w ukryciu” oznacza samodoskonalenie się (zwłaszcza doskonalenie wzroku) zarówno łowcy jak i unikającej myśliwych zwierzyny. (Obserwuje się to nawet i dzisiaj, już po wynalezie­niu obrzydliwej dla prawdziwych myśliwych broni palnej.) Pasterstwo ma zaś cechy dokład­nie odwrotne: „na zewnątrz” pasterz zdaje się opiekować swym stadem, zaś „w ukryciu” hoduje on zwierzęta po to by je w sposób łatwy zabijać, co żydzi robili — i robią — w szczególnie okrutny, rytualny sposób. Pasterstwo jest zawodem niezwykle nudnym i po­zbawionym elementów przygody, oznaczającym biologiczne upodlenie się zarówno paste­rza jak i zniewolonych przez niego zwierząt.

— Po trzecie, ginące dzisiaj kultury zbieracko-łowieckie od razu odczuwają nadeksplo- atację swych terenów i w związku z tym mają „dalekowzroczne” zwyczaje ograniczające przerosty ich własnych populacji. Te zwyczaje są obce „krótkowzrocznym” kulturom pa­sterskim, które w celu rekompensacji swej „niekompletności” — podobnie jak rodzina biblijnego Jakuba —dla podniesienia swego prestiżu zwykły wypasać maksymalnie wielkie stada. To bezmyślne zachowania się społeczeństw pasterskich już w czasach prehistorycz­nych zamieniło pokrytą podówczas sawanną Saharę w pustynię i ten proces wyjaławiania ziemi przez „hodowlę dla prestiżu” trwa w Afryce do dzisiaj.

— Jest też i czwarta, bardzo istotna różnica między pasterstwem a łowiectwem. Otóż myśliwy w pełni żyje w przyrodzie i ma zwyczaj czczenia tej PRZYRODY jako swego boga. Pasterz dokładnie na odwrót, wszystko co robi jest wymierzone PRZECIW NATU­RZE: społeczeństwa żyjące z hodowli dążą do całkowitego wytrzebienia zwierząt dzikich, nie tylko drapieżnych ale i trawożernych, podbierających pokarm dla ich stad; Huculi w Karpatach jeszcze w XX wieku wypalali niepotrzebne im lasy, by zwiększyć rozmiary swych pastwisk na połoninach. Jest zatem zrozumiałym, że tylko wśród nawykłych do „ujarzmiania” w ten sposób przyrody, krótkowzrocznych plemion starożytnych paste­rzy mogła się zrodzić podstawowa dla Biblii iluzja, że człowiek może w pełni zapano­wać nad ziemią i nad wszystkimi na niej zwierzętami. (Oczywiście eksterminując po drodze wszystkie inne, nie dające się udomowić, rodzaje istot żywych.)

Pasterstwo w sposób naturalny „idzie w ślad” za myślistwem, gdyż polega ono na udomowieniu nadających się do eksploatacji zwierząt — podobnie zresztą jak zmuszające człowieka do niewolniczej pracy rolnictwo, które „idzie w ślad” za mało wydajnym zbierac­twem użytecznych dla człowieka roślin. Kultura judaizmu, właśnie przez to, że za wzór dla społeczeństwa stawia zachowanie się nie naturalnych panów („synów pierworodnych”), ale „idących za nimi w ślad” imitatorów, od samego początku jest od wewnątrz martwą KULTURĄ IMITACJI. Praktycznie zaś cała „wychowawcza” rola kapłanów tego kultu sprowadza się do niedopuszczenia do odkrycia, że chodzi tutaj o wlokącą się od tysiącleci historię gigantycznej bzdury, mającej zapewnić kapłanom pożądane przez nich bogactwo oraz prestiż.

Kolejnym po Jakubie, „idącym w ślad” bohaterem Biblii był Mojżesz, który tak dobrze się nauczył imitować egipskich kapłanów, że aż wyzuł ich z prawa do historycznego pierworództwa religii monoteistycznej. I tak jak jego praojciec Jakub, który z otium zrobił negotium, tak i Mojżesz egipską ideę arystokratycznych rządów WIDZĄCYCH MĘDR- . COW przekształcił w totalitarny reżim interesownych, NIE-WIDZĄCYCH (ŚLEPYCH) GŁUPCÓW. Ci zaś mojżeszowi „głupcy” i „wodzowie ślepi” — a jest to autorytatywna opinia Jezusa Chrystusa — w zaledwie sto lat po śmierci tego WIDZĄCEGO proroka doprowadzili do doszczętnego starcia domu Izraela z powierzchni globu.

Po tym historycznym wydarzeniu, ziemia aż przez półtora tysiąca lat odpoczywała od prób sterroryzowania jej („udomowienia”) za pomocą pracy i lichwy uprawianej przez przedsiębiorczy „lud boży”, uwielbiający — jak jego praojciec Jakub — przesiadywać w zamkniętych i bezpiecznych pomieszczeniach. Wraz jednak z urbanizacją nowoczesnej Europy, w znarkotyzowanych Pismem Świętym, protestanckich krajach Zachodu, odrodziła się burżuazyjna „elita ciurów”, która skutecznie poszła w ślad za europejską arystokracją, wyrzucając tę warstwę próżniaczą z jej dziedzictwa.

Dzisiaj, po wypędzeniu z Europy komunistów — wśród których ukryli się uwielbiający przygodę potomkowie Erosa (Ezawa) nieroba — świat wydaje się być bliższym niż kiedy­kolwiek spełnieniu się proroctw Abidiasza i Zachariasza z przed dwudziestu sześciu wie­ków: Nie pozostanie nawet szczątku z domu (żyjącego z miecza) Ezawa…, A Pan (Jakuba — kupca — Izraela) będzie królem nad całą ziemią.

Dzięki rozszyfrowaniu ukrytych znaczeń niektórych słów kabały, można się domyśleć jakie jest prawdziwe imię zżeranego przez ambicję „Pana Izraela”. Otóż słowo „kupiec” (negotium, czyli Jakub) ma symbol „666″ czyli jest równoważne słowu „bestia”. I właśnie te totalnie skomercjalizowane LUDZKIE BESTIE, w Ewangeliach zwane „wilkami w skórach owiec”, przejęły obecnie — oczywiście w imię Dekalogu oraz Praw Człowieka — praktycznie totalną władzę nad Ziemią.

 

EPILOG

czyli o „Ewangelii” (Wszech)Mocy Bzdury

roli św. Pawła w deformacji idei chrześcijańskich pisaliśmy już dość dużo. Tutaj, w zakończeniu „Spisku Bogów”, chcielibyśmy zwrócić uwagę na znany specjalistom fakt, że nauki zawarte w jego „Listach” są prawie dokładną odwrotno­ścią wskazań Ewangelii. Najwyraźniej to widać w zaleceniach dotyczących metod poznania (gnozy) oraz kultywowania nauk, a więc w sprawach dla religii najważ­niejszych. Gdy Jezus nauczał „oko będzie świecą ciała twego”, to św. Paweł ustanawiał, że „postępujemy według wiary, a nie według widzenia”; gdy Jezus zalecał swym uczniom, by z jego nauką chodzili „nie do pogan, ale do owiec, które poginęły z domu Izraela“, to przedsiębiorczy Paweł na odwrót, „obchodził morze i ziemię, aby wśród pogan pozyskać współwyznawcę, a pozyskawszy go, uczynić go po stokroć gorszym niż uprzednio“.

Z punktu widzenia Logiki (czyli dla pitagorejczyków — i nie tylko dla nich — Boga Najwyższego), najistotniejsze przekazy Św. Pawła, łącznie z jego „hymnem o miłości”, są antytezą nauczania Jezusa, nic mówiąc już o naukach Platona czy Arystotelesa. Ten zresztą „apostoł” zadeklarował sic otwarcie jako wróg racjonal­nego myślenia: A mowa moja i zwiastowanie moje nie były głoszone w przekony­wujących słowach mądrości, lecz objawiały się w nich Duch (judeokretynizmu?) i Moc (Antychrysta?). … Albowiem (moje?) Królestwo Boże zasadza się nie na słowie (Logosie), lecz na (Wszech)Mocy (ludzkiej głupoty) — I Kor. 2,4 i 4,20. Z Wszechmocą Bzdury czciciele Chrystusa Nauczającego (a więc nie Ukrzyżowane­go) zwykli walczyć za pomocą argumentów logicznych, znienawidzonych przez „proroków”, o których Jezus mawiał, iż wszyscy którzy przyszli przede mną — a zatem i Mojżesz i Izajasz — są złodziejami i rozbójnikami (Jan 10,8). Jeśli zatem, na podstawie zawartości jego „Listów”, zdefiniujemy św. Pawia jako Anty-Chrysta, to już bardzo łatwo przyjdzie nam rozpoznać metodę jaką on zastosował by omamić pierwszych chrześcijan.

Otóż po „zamordowaniu zgodnie z prawem” Św. Szczepana, „idący w ślad” tego apostola Św. Paweł (jak niegdyś jego praojciec Jakub) przywdział eklezjastyczną szatę wyeliminowanego przezeń konkurenta. Wykorzystując autorytet tej sza­ty „namiestnika Chrystusa”, zwiastował naiwnym i nie znającym tajników Biblii mieszkańcom Koryntu, przygotowaną dużo wcześniej przez proroka Izajasza (53, 8-10) ewangelię (dosłownie!), że Chrystus umarł za grzechy nasze, że został po­grzebany, i że trzeciego dnia zmartwychwstał (I Kor. 15, 1-4).

Dla osoby literacko wykształconej, nawykłej do teatralnych sztuczek z nie­śmiertelnością, taka „dobra nowina” brzmi jak znane opowiadanie o tym, że „zabili go (na krzyżu) i (z grobu) uciekł”. Co więcej, dla uzasadnienia swej tezy o zmartwy­chwstaniu Chrystusa Św. Paweł posługuje się argumentem, że „to co się sieje, nie ożywa jeśli nie umrze” (I Kor. 15, 36). I właśnie ten „biologiczny” argument wskazuje, że nasz pozorowany apostoł przekonywa! i siebie i innych do uwierzenia w najzwyklejszą bzdurę: przecież przed kiełkowaniem ziarno jest tylko pozornie martwe, co implikuje, że i Jezus, albo pozornie umarł na krzyżu, albo jego zmartwychwstanie było pozorowane przez uwielbiających go wyznawców.

Z tej „ewangelii pozorów” Św. Paweł wywiódł całą, wzorowaną na Izajaszu, teologię:

-— po pierwsze postulował on, że poprzez śmierć Chrystusa na krzyżu nastąpiło samoczynne odkupienie grzechów wszystkich tych, którzy w ofiarę z „baranka bożego” uwierzyli. W istocie natomiast nastąpiło „wkupienie się”, wierzących w tę bzdurę chrześcijan, w zwalczany przez Jezusa grzech zakłamywania rzeczywisto­ści. Tym grzechem zinstytucjonalizowanej obłudy obciążone są bowiem z definicji wszystkie obrzędy wykorzystujące tak zwanego „kozła ofiarnego”. (Patrz „Pro­log”.)

-— Po drugie, będąc „uczniem” proroka Izajasza, Św. Paweł głosił pogląd, że wzorowane na kaźni Chrystusa, męczeństwo i śmierć chrześcijan będzie owocować rozkwitem myśli chrześcijańskiej. W praktyce jest jednak dokładnie na odwrót: myśl oraz postępowanie chrześcijańskie rozwija tylko obecność dobrze wykształ­conych nauczycieli; przedwczesna zaś eliminacja Nauczyciela stwarza okazję do wykorzystania jego (nie chcianego zresztą — Mt. 26, 39) męczeństwa jako „nawo­zu” pod rozkwit idei oraz zachowań zupełnie sprzecznych z jego intencjami. Przy­kładem tutaj jest rozkwit „ewangelii pozorów” Św. Pawła na „nawozie” z męczeń­stwa Jezusa oraz Św. Szczepana. (Jak pisaliśmy to w Aneksie III „Umarli, aby mógł żyć Izrael”, rekonstrukcja nowoczesnego, wyraźnie faszyzującego państwa Izrael stała się możliwa dzięki „nawozowi” z męczeństwa milionów Żydów chasydzkich, wręcz wrogich imperialnym ambicjom Izraela.)

-— Po trzecie, dzięki rozreklamowaniu już w starożytności „misji apostolskiej” Św. Pawła, wielu prostolinijnych chrześcijan, zamiast nosić w swym wnętrzu nauki Chrystusa, zaczęło nosić nieustannie w swym ciele konanie Jezusa, aby objawiło się w tym ciele życie Jezusa (II Kor. 4,10). Oczywiście z naśladownictwa konania i banalnej w starożytności śmierci na krzyżu nic dobrego nie mogło wyniknąć. Ta bowiem ideologia „wyzbywania się samego siebie” (wyniszczania, gr. kenozy), oprócz bezmyślnego zadręczania się oraz utraty zdolności fizycznych i umysło­wych, nie prowadzi do żadnych wyższych stanów świadomości. (Zauważył to już Budda na kilka wieków przed Chrystusem.) Do rozwoju osobowości prowadzi natomiast metoda ciągłych wysiłków oraz ćwiczeń (gr ascezy) i tę metodę, znaną nie tylko pitagorejczykom, ale wszystkim przedstawicielom Homo sapiens, starał się upowszechniać w Izraelu Jezus. Tego ewidentnego pogaństwa, opartego — by użyć sformułowania „Listu do Koryntian” — na przekonywujących słowach Logo­su czyli Mądrości, szczerze nienawidził ambitny kretyn jakim był Św. Paweł. Za pomocą swej podstępnej ewangelii „umierania dla świata by zmartwychwstać w Chrystusie”, starał się on nie dopuścić do wyzwalania („samowykupywania”) się chrześcijan. I to zarówno ze stwarzanych przez Pismo szlachetnych iluzji, maskują­cych postępki dawidowych „bezgrzesznych bandytów”, jak i z grzeszącego próżno­ścią postępowania chrześcijańskich samoudręczycieli. Zaszczepiona przez Św. Pawła, obsesja umartwiania się (co oznacza dosłownie: upodabnianie się do trupa), doprowadziła już w pierwszych wiekach po Chrystusie do zbiorowych obłąkań, manii samobójczych, samookaleczeń oraz do społecznej plagi kretynizmu. W tym właśnie czasie pojawiło się samo słowo kretyn, wywo­dzące się od chrétien, chrześcijanin. Jeden z uważniejszych obserwatorów tej staro­żytnej, masochistycznej subkultury, platonik Celsus (cytowany przez Orygenesa VII, 68) starał się uświadomić chrześcijan, iż czczą oni nie boga, nie demona, lecz trupa. (Ta celna obserwacja dotycząca natury naszej religii została sformułowana na kilka wieków przed wprowadzeniem krzyża a MARTWYM Jezusem jako oficjalnego symbolu chrześcijaństwa.)

Nawrót fali masowych obłąkań, inspirowanych „Listami” św. Pawia, nastąpił w epoce Renesansu, dzięki wynalazkowi Gutenberga oraz „oilkryciu” przez Martina Lutra MOCY zawartej w tych właśnie martwych zabytkach judeochrześcijańskiego rękopiśmiennictwa. Tym razem zasadę umartwiania się, oraz „wyzbywania się samego siebie” by upodobnić swe życie do trwającego kilkanaście godzin konania Chrystusa, protestanci zaczęli realizować za pomocą PRACY, którą w starożytności uważano za zajęcie godne niewolników. Ta zaś, coraz bardziej zrutynizowana i zmechanizowana praca, me tylko zaczęta zamieniać jej wykonawców w bezduszne, od wewnątrz martwe automaty, ale i spowodowała narastające z każdym wiekiem spustoszenie (kenozę) żywego organizmu ziemskiej biosfery.

Na końcowy wynik tej „nowej automatyzacji człowieka” — którą wielu dzisiejszych apostołów industralizmu pojmuje jako nową ewangelizację — nie trzeba będzie długo czekać. Ludzie zdolni jeszcze do formułowania swych idei w znienawidzonych przez św. Pawła, „przekonywujących słowach logiki”, potrafią przewidzieć totalną katastrofę z taką samą łatwością z jaką Jezus przewidywał zagładę, skretyniałej dzięki samozakłamaniu się judaizmu, Jerozolimy.

———————–


[1] Warto w tym miejscu przypomnieć, że spychaną dziś w niebyt, lamarckowską teorię ewolucji imitował Karol Darwin, robiąc z niej NAUKOWĄ ATRAPĘ, wyraźnie przyczy­niającą do przedsiębiorczego skretynienia „walczących o byt” nowoczesnych społeczeństw. Karol Darwin, który pomysł na książkę „O powstaniu gatunków” znalazł w lekturze „Księgi (powstania) Rodzaju”, w swej działalności poznawczej przypomina trochę staro­żytnego Mojżesza, który z idei monoteizmu okradł współczesnych mu egipskich kapłanów, czyniąc z kultu boga jedynego RELIGIJNĄ ATRAPĘ, pobudzającą przedsiębiorcze skrety­nienie „walczących o byt” Żydów.

[2] „La nouvelle alliance” —jest to tytuł wydanej w 1979 roku książki laureata Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki Illi Prigogina, napisanej wspólnie z filozofem Urszulą Seghers. W Polsce produktem tego „Nowego Przymierza Uczonych” jest wydana w 1994 roku książkaStefana Amsterdamskiego „Tertium non datur” — Trzeciej drogi nie ma.

[3] Wolny Rynek jest dzisiaj symbolem „Boga zewnętrznego” dyktującego ludziom modę, sposób życia oraz wewnętrzne wyobrażenia o świecie. „Bóg” ten rządzi (zwłaszcza na Zachodzie) w sposób równie despotyczny, jak kapłani Jahwe rządzili starożytaym Izraelem. Pierwowzorem zaś Wolnego Rynku w życiu duchowym Narodu Wybranego było to przyta­czane na wstępie Przymierze Jakuba-Izraela z bogiem, któren to kontrakt wydawał się być obopólnie korzystny: „Ty wywyższysz imię moje (Izraela) a ja ciebie (boga) wywyższę”.

[4]    W pamflecie tym, ironizując na temat Monteskiusza, Makiawel stwierdza, że Prawem dzisiaj jest grabież pod przykryciem zasad. Zauważa on też, że powstałe w wyniku rewolucji, zimne społeczeństwa handlowe, upodobniły się do społeczeńsh\>a żydowskiego, które stało się dla nich modelem. Tak więc i dla Joly’ego pamięć po Nowym Testamencie już w XIX wieku została przyduszona przez ambitnie imitowaną naukę Testamentu Starego.

[5]    Miloszevic zasłużył sobie na nienawiść „rodziny” Michnika-Sorosa-Finkelkrauta w kwietniu 1990 roku, gdy osobiście sabotował dobrze poznany przez Polaków program reform ekonomicznych. To wyłamanie się z „obozu reform” bóg — to znaczy Pieniądz — ukarał wybuchem wojny domowej w byłej Jugosławii. Jeden z czołowych misjonarzy tegoż „boga”, prof. Jeffrey Sachs, podróżował nawet specjalnie do Słowenii by nakłonić miejsco­wy rząd do secesji.

[6] Oczywiście i Św. Paweł, powołując się na Malachiasza oraz Mojżesza, gorliwie wierzył, że niecny postępek Jakuba nie był aktem motywowanej chciwością woli tegoż Jakuba, ale aktem woli Boga. (Listdo Rzzymian, 9,13-16; z takiej „uduchowionej” interpretacji wynika m. in., że i ukamienowanie Św. Szczepana nie było wyrazem wolnej woli sprawców tego morderstwa — wśród nich i św. Pawła — ale rezultatem woli Boga.) W czasach nowożyt­nych ten judajski kretynizm reformator Kalwin podniósł do rangi Teorii Predestynacjł, zaś w czasach najnowszych, wychowany w tradycji kalwińskiej B. F. Skinner, w sposób naukowy odkrył brak wolnej woli u człowieka. Ten naukowy bęcwalizm jest summum czterech tysięcy lat rozwoju judeochrześcijariskiej „religii”.

[7] Należy sądzić, że i wymienieni w niniejszym eseju Karol Marks, Maurice Joly, Erich Fromm, Herbert Marcuse i Noam Chomsky też pochodzą z tej gałęzi plemienia Izraela, bądź nawet z rodziny mędrca Ezawa.

[8] W Ewangeliach wyraźnie widać stopniowy rozwój mitu o zmartwychwstaniu w „ciele”. Jak wzmiankuje Biblia Tysiąclecia, w chronologicznie pierwszej Ewangelii Św. Marka, albo w ogóle nie ma opisów spotkań zmartwychwstałego Mistrza z uczniami, albo jest to krótka, sztucznie brzmiąca wzmianka. Podobnie też jest u Św. Mateusza. Dłuższy opis spotkań ze Zmartwychwstałym znajduje się u Św. Łukasza, gdzie uczniowie nie potrafią jednak rozpoznawać Mistrza z twarzy. Ten zalążek mitu powstał prawdopodobnie pod wpływem wieloletniego obcowania Łukasza ze św. Pawłem w trakcie jego podróży misyj­nych. Pracowicie głoszony przez św. Pawła mit o zmartwychwstaniu zaczął z czasem żyć własnym życiem i u Św. Jana, w 80 lat po śmierci Jezusa, apostołowie, wciąż nie potrafiący rozpoznać z twarzy swego Mistrza, wkładają już w palce w dziury po jego ranach. Przed Chrystusem w  zmartwychwstanie z (zewnętrznego) ciała wierzyła kasta faryzeuszy do której należał Św. Paweł i to dzięki jego „pracy ewangelizacyjnej” ten istotny faryzeizm pojawił się u chrześcijan. Należy też przypuszczać, że „cud” spotkania przez Szawła-Pawła zmartwychwstałego Jezusa na drodze do Damaszku, był chronologicznie pier­wszym przypadkiem spotkania ze Zmartwychwstałym. Dopiero później, zafascynowani manifestowaną w „Listach” żarliwą wiarą Św. Pawła Ewangeliści — a zwłaszcza autorzy Ewangelii później kompilowanych — dołączyli opisy podobnie cudownych spotkań zmartwychwstałego Mistrza ze swymi, nieżyjącymi już w momencie powstawa­nia tych opowieści, uczniami.

 

Posted in POLSKIE TEKSTY, religia zombie | Leave a comment

Maciarewizm jako model powstawania chrześcijańskiego kołtuna

Sztuczny Chrystus i sztuczny świat który On tworzy

http://wiernipolsce.wordpress.com/2013/04/18/maciarewizm-jako-model-powstawania-religijnego-koltuna/

1. Czy Człowiek z Similaun to mistyfikacja?

Trzeciego kwietnia – a więc w dwa dni po „primaaprilisowej” – w tym roku – rocznicy Zmartwychwstania Pańskiego, mój brat (z zawodu tłumacz z wielu języków) podzielił się ze mną wiadomością, że miał w rękach książkę o tym, że sławny „człowiek z Similaun”, czyli zmumifikowane ludzkie truchło znalezione przed  22 już laty na lodowcu w dolinie Oetztal w Tyrolu, to była lokalna inscenizacja, zrobiona w celu zwiększenia zainteresowania turystów tą alpejską doliną. Przez następny dzień byłem w podróży i nie miałem dostępu do internetu by zweryfikować tę rewelację.

 W literaturze pojawiło się przypuszczenie, że widoczne powyżej, zmumifikowane szczątki człowieka sprzed 5 tysięcy lat, zostały w ukryciu przetransportowane z peruwiańskich Andów i zakopane w alpejskim lodowcu. (Heim, M. and Nosko, W., Die Öztal-Fälschung: Anatomie einer archäologischen Groteske, Rowohlt Verlag, 1993.)

W tym, bezpośrednio po-Wielkanocnym okresie, zawarty w mej głowie SYSTEM ASOCJACYJNY, działający na czysto chemicznej zasadzie łączenia się nawzajem pobudzonych jednocześnie sygnałami centrów neuronalnych, dokonał automatycznego skojarzenia usłyszanej od mego brata Macieja rewelacji o komercyjnym pochodzeniu „człowieka z Similaun” z mym, spisanym kilka dni wcześniej WIELKANOCYM SŁOWEM, przytaczającym tezę wrednych mahometan, że zarówno Umęczenie jak  i Zmartwychwstanie Jezusa z Nazaretu, w okresie Paschy  przed 1980 laty, to był  rezultat komercyjnego geszeftu założycieli sekty chrześcijan. Żądnych sławy i innych profitów ludzi zwanych faryzeuszami, robiących biznes wśród niewiele myślącej ówczesnej gawiedzi Imperium Romanum. (Jak to głosił przed 324 laty ukarany przez publiczne ścięcie głowy i spalenie truchła, żołnierz i filozof Kazimierz Łyszczyński: „Religia została ustanowiona przez ludzi bez religii, aby ich czczono.”)

2.„Maciarewizm” jako model mechanizmu powstania antycznej religii chrześcijan

Jeśli chodzi o znalezisko „człowieka z lodu” sprzed 5300 lat, to informacje na jego temat wydają się być bardzo dobrze potwierdzone. Natomiast historia „zmartwychwstania w ciele” Jezusa z Nazaretu przed 1980 laty, jak się dokładnie czyta Nowy Testament, ma wyraźnie charakter iluzji względnie nawet zwykłej plotki rozpuszczanej przez apostołów. Ta plotka, która według profesora Tomasza Węcławskiego została zrodzona na tak zwane „(kołtuńskie) zamówienie społeczne”, wraz z upływem stuleci nabrała cech nie kwestionowanej prawdy. Jak taka „zamiana bzdury w dogmat święty” postępuje, doskonałego przykładu dostarcza głoszona przez „sektę Maciarewicza” teoria zamachu na prezydencki samolot pod Smoleńskiem 3 lata temu. Jeśli maciarewiczowski „zespół parlamentarny”, oraz wspierające jego poczynania katolickie agencje, będą tak dynamicznie jak dotąd działać dalej, to za 10 lat już nie jedna trzecia, ale dwie trzecie ludności Polski będzie święcie przekonana, że 10 kwietnia 2010 roku nad feralną brzozą w Smoleńsku wydarzył się cud wybuchu zainstalowanej w lewym (i tylko lewym!) skrzydle prezydenckiej „tutki” bomby (patrz „Anatomia kłamstwa” M. Setlaka w Angorze z 21 kwietnia br; w internecie można sobie poczytać, jak ktoś ma czas, krytykę artyułu Michała Setlaka „Anatomia kłamstwa” http://lubczasopismo.salon24.pl/jeremiasz/post/493536,przeglad-lotniczy-miazdzy-siebie, oraz jego odpowiedź na tę krytykę: „Anatomia kłamstwa, akt drugi”: http://www.plar.pl/NewsImg/101/m&md.htm).

Masy ludzkie są bowiem z NATURY niezwykle łatwowierne i tutaj nic nowego nie wymyślam. Podobną opinię na temat zachowania się chrześcijan głosił, w „Prawdziwym Słowie” napisanym przed około 1830 laty, rzymski filozof Celsus, który zauważył: Przewrotni ludzie wykorzystując ich (chrześcijan) łatwowierność i głupotę robią z nimi, co chcą … Mądrość, według nich (przywódców chrześcijan), jest złem w świecie, a dobrem głupota.”

3. Co na temat Zmartwychwstania twierdzi Lucyfer, przez teozofów utożsamiany z ‘bratem Chrystusa’?

W istocie, w „Listach” Apostoła Pawła dość łatwo można znaleźć obszerne fragmenty potwierdzające iż programowa głupota jest podstawową cechą  etyki chrześcijaństwa (np. 1 Kor. 1, 21), dumnie odróżniającą ludzi WIARY od jednostek odważających się myśleć w sposób oparty na logicznym wnioskowaniu. W mym osobistym przypadku ten przynoszący mi wewnętrzne światło ’Lucyfer’ – czyli całkiem materialny SYSTEM ASOCJACYJNY KORY MÓZGOWEJ – coraz silniej mnie przekonuje, że „zmartwychwstaniu w ciele”, 1980 lat temu Jezusa z Nazaretu, to ewidentne, zamraczające umysł zmyślenie. Bowiem jak się włączy do analizy tego zjawiska nasz zwykły system asocjacyjny to:

–zaczynamy sobie uświadamiać, że po tych kilku godzinach katorgi drogi krzyżowej, a następnie po kilkudziesięciu godzinach letargu w grobie, umęczony Jezus mógł ewentualnie odzyskać część swych sił i przez kilka następnych tygodni, był zdolnym do okazjonalnego pokazywania się swym uczniom. To jest biologicznie możliwe i pisałem o tej możliwości w „Czy Christus Rex to zombie?”. Gdzie jednak, w tym smutnym dlań po zmartwychwstaniu okresie On mieszkał i kto go żywił, czyżby nie stał się On wtedy bezwolną już ludzką kukłą, wykorzystywaną, w celach propagandowych, przez swych oprawców?

–  Bliższa lektura Ewangelii sugeruje, że w ogóle to nie był Jezus, którego apostołowie wcześniej znali. Nie potrafili oni bowiem rozpoznać swego Nauczyciela ani z twarzy ani po głosie, a przecież to On sam im wcześniej wskazał, że owce swego Pasterza rozpoznają właśnie po jego głosie – ja kiedyś potrafiłem rozpoznać kolegę, którego nie widziałem od lat 30, li tylko słysząc jego głos gdy rozmawiał odwrócony do mnie tyłem! Na pozór umoralniająca zaś historyjka o niewiernym Tomaszu, przekonywującym się do Zmartwychwstałego, poprzez wkładanie palca w bliznę w boku jakiejś nie znanej mu wcześniej postaci, to bajka dobra dla chrześcijańskich dzieci, które nie kojarzą, że apostoł-niedowiarek umiejscowienie tej rany Chrystusa mógł znać tylko z relacji osób trzecich.

4. Bóg jest Miłością do człowieka – czy aby na pewno?

–  Koronnym zaś świadectwem – czyli po łacinie testimonium – że to nie znany nam z Ewangelii Jezus z Nazaretu zmartwychwstał, są „Listy” św. Pawła pretendującego, że miał on osobisty kontakt ze Zmartwychwstałym, kontakt bardzo podobny do tego, jaki z Jezusem miewała siostra Faustyna w początku wieku XX-go. Otóż jest taka znana już od czasów Arystotelesa zasada psychologiczno-biochemiczna, mówiąca że człowiek ma w swej głowie (intelekcie) tylko to, co wcześniej swymi zmysłami dostrzegł i co na podstawie tych doznań sobie potrafi wyobrazić. Siostra Faustyna wyobrażała sobie, że „Jezus Chrystus żądał, by zostało założone nowe zgromadzenie głoszące na cały świat kult Miłosierdzia Bożego”. Bo o tym, że „Bóg jest miłością” słyszała bezustannie od otaczającego ją kleru. Apostoł Paweł z kolei, po wielokroć słyszał od hellenistów, których za jego czasów było w Jerozolimie bardzo wielu i do których coraz częściej przystawali izraelici, że największym z bogów jest Eros, posiadania którego to boga Żydzi poganom po prostu zazdrościli. A zatem, by spełnić zapotrzebowanie na ’łaskę bożą’ ówczesnej chrześcijańskiej kołtunerii, w 1 List do Koryntian wszczepił on wzorowany na mowie Agatona z dialogu „Uczta” Hymn o Miłości – którą to platońską wstawkę dbający o swe dobro chrześcijański kler ze entuzjazmem podchwycił, głosząc urbi et orbi, że „Bóg jest miłością”.

A tymczasem wróg wszelkiej obłudy, Jezus cytowany w Ewangeliach wręcz zalecał apostołom nienawiść do bliskiej rodziny (Łk. 14, 26), nie mówiąc już o jego stosunku do dominujących w Izraelu faryzeuszy w rodzaju Szawła/Pawła, którym nie szczędził epitetów w rodzaju „węże, plemię żmijowe!”. Ten samozwańczy apostoł jest znany z tego, że nauczał prawie wszystkiego „na odwrót” niż Jezus. Ja pisałem o tym już blisko 20 lat temu w „Wojnie bogów”, w szerzej znanej w Polsce literaturze mamy na ten temat opracowanie Karlheinza Deschnera. Dotyczy to w szczególności wyraźnie „lucyferycznych” uwag Jezusa o tym, że „oko jest świecą ciała twego” oraz jego, wciąż aktualnej opinii o uczonych w Piśmie którzy „przechwycili klucze (do Świątyni) Poznania. Sami nie weszli, a innym wejść zabraniają” (Łk 11, 52 ). No i jak Jezus znany z Ewangelii wskazywał na „ptaki niebieskie, które nie sieją, nie orzą i nie zbierają do gumien, a jednak Bóg żywi je” (MT. 6, 26), tak dbający o moralność chrześcijańskiej trzody Apostoł głosił dokładnie na odwrót „napominamy was w Panu Jezusie Chrystusie … Kto nie chce pracować, niech też nie je” (2 Tes. 3, 10-12).

5. Jak zmienił się gatunek ludzki pod wpływem (bez)myśli apostoła Pawła?

Mieszkający od lat w Teksasie, były „solidarnościowiec”, pan Roman Kafel skomentował me Wielkanocne Słowo opinią o Zmartwychwstaniu pióra angielskiego pisarza Gilberta Keith Chestertona. Kończy się ona następującą sentencją:

Rzymianie zaciągnęli zbrojną straż w obawie przed zamieszkami i próbą odzyskania ciała. Raz jeszcze te naturalne czynności miały swoją naturalną symbolikę (…) W tym miejscu pogrzebano te­ologie i filozofie, bogów, herosów i mędrców. Używając wielkiego rzymskiego zwrotu, możemy powiedzieć o nich, że niegdyś żyli. Ale tak jak mogli jedynie żyć, tak mogli jedynie umrzeć, i oto leżeli martwi. Trzeciego dnia przyjaciele Chrystusa, którzy przyszli na miejsce o świcie, znaleźli grób pusty i kamień odsunięty na bok. Na różne sposoby uświadomili sobie nowy cud, ale nawet oni led­wie pojmowali, że świat skonał tej nocy. To, na co patrzyli (pozbawiony życia grobowiec etosów starożytności – MG), należa­ło już do pierwszego dnia nowego stworzenia, z nowym niebem i nową ziemią, a Bóg na podobieństwo ogrodnika znów przechadzał się po ogrodzie, nie w chłodzie wieczoru, lecz poranka. Za: Wiekuisty Człowiek, FRONDA, ss. 333-336.

Powyższa poezja bogatego w wyobraźnię Anglika brzmi bardzo pięknie. Sugeruje ona, że był w błędzie polski skrupulatny historyk antyku Tadeusz Zieliński twierdzący, że RELIGIA ANTYCZNA JEST WŁAŚCIWYM STARYM TRESTAMENTEM CHRZEŚCIJAŃSTWA (patrz komentarz M. S. Kaźmierzaka). Według Chestertona ta właśnie religia, zarówno Hellady jak i Egiptu, podobnie jak i filozofia bogów, herosów i mędrców została „wypróżniona z życia” przez anty-biologiczny cud Zmartwychwstania na Wzgórzu Golgota. Pod narkotycznym wpływem tego Misterium nastąpiło masowe wypróżnienie mózgów chrześcijan z praktycznie wszystkich kulturowych zdobyczy Antyku – co jest rzeczą znaną, chrześcijanie nawet zapomnieli o tym, że Ziemia jest okrągła i że Wszechświat jest wieczny, bez początku ani końca – tak jak to twierdził Arystoteles oraz stoicy, a ostatnio i niżej podpisany fizyk-ewolucjonista, oraz astrofizyk Roger Penrose.

W propagowanej tutaj „lucyferycznej” perspektywie, cała dęta „teologia zbawienia metodą Jezusa z Nazaretu udręczenia i z grobu wyprowadzenia” to oszukańczy produkt starożytnych szamanów-iluzjonistów, wywodzących się ze specjalizującego się w takich sztuczkach hebrajskiego kleru. Jak to celnie zauważył Amerykanin David Icke Ta sama istota (hebrajski „bóg Ojciec”) która stworzyła problem („grzech pierworodny”), zaoferowała ludziom wyjście („Zbawienie”), które pod przykrywką pomocy jest jedynie narzędziem do manipulacji i zniewolenia (przez pasożytnicze Sługi boże)”.

6. Stary i Nowy Testament hebrajskiego Boga Miłości Rozboju

Jeśli bowiem Chrystus – czyli dosłownie ‘pomazaniec boży’ – którego przedstawicielem na świat jest Kler Święty, jest (nowo)tworem SZTUCZNYM, to jego słudzy w sposób logiczny muszą ten SZTUCZNY BYT coraz bardziej nam przybliżać. Stąd właśnie się wziął ten bezkrytyczny kult usztuczniającej życie techniki, te nowoczesne i po-nowoczesne patologie obłąkańczego dzisiaj rozwoju bankowości, ekonomii, hipermarketów oraz telekomunikacyjnych autostrad. Stąd też się wzięła i ta sztuczna „boża miłość”, zwana po grecku agape, którą ociekają wszystkie naszych klechów publiczne wystąpienia. (Patrz mowa z okazji niedawnej Drogi Krzyżowej papieża Franciszka: „podążajmy drogą krzyża, kroczmy, niosąc w sercu to Słowo miłości i przebaczenia. Idźmy, oczekując Zmartwychwstania Jezusa, który nas tak bardzo kocha. Cały jest miłością!” Co za bezwstydny, bezmyślny  bełkot dochodzący ze Stolicy Apostolskiej!)

Z tego co mój wewnętrzny „lucyfer” się doczytał – i to nie między wierszami, ale wprost – z Pisma Świętego, to hebrajski (habiru znaczy ‘bandyci’) bóg JAHWE JEST BOGIEM ROZBOJU. W Starym Testamencie ten rozbój (np. Ex. 12:35-36) Narodu Wybranego odbywa się pod osłoną (“tarczą” odbijającą wszelkie podejrzenia) Dekalogu, w Nowym Testamencie Szaweł/Paweł w swych „Listach” zaproponował, pod osłoną krzyża, globalną krucjatę przeciw całemu światu, „aż Chrystus położy pod swe stopy wszystkich swoich wrogów” (1 Kor. 15, 25). Doskonale zrozumieli tę sugestię Krzyżowcy, malując uodporniające ich na wszelakie oskarżenia o chciwość i bestialstwo, krzyże na tarczach, płaszczach oraz chorągwiach swych „hufców Chrystusa”.

Współcześnie “nowi krzyżowcy” (NATO + Izrael, czyli dwójpaństwo USrael) uprawiają Rozbój Codzienny w skali całego globu pod osłoną “tarczy” z Praw Człowieka oraz Holokaustu. Wciąż jest to ta sama koncepcja “grabieży pod przykryciem Zasad” jak to dowcipnie ujął Maurice Joly w “Dialogu w piekle Makiawela z Monteskiuszem” z roku 1864, później przerobionego na Protokoły Mędrców Syjonu.

Czy jest jakaś droga wycofu z coraz bardziej SZTUCZNEJ PRZYSZŁOŚCI, jaką oferuje nam tak zwany „Zachód”? I to Zachód zarówno w jego wersji „laickiej” z całkowicie sztucznymi związkami partnerskimi, genetycznie modyfikowaną żywnością oraz zapładnianiem in vitro – jak i w jego wersji „religijnej” kultu Holokaustu coraz wyraźniej zastępującego misterium Krzyża Pańskiego. Post modernistycznego kultu barbarzyńskiej, antycznej „ofiary z baranka bożego” stwarzającego podstawę dla Nowej Wiary Zbaraniałej Ludzkości w Izraela tysiącletnie światowładztwo?

Herb kardynalski Stanisława Dziwisza, z sześcioramienną Gwiazdą Dawida dominującą krzyż na Giewoncie. Czyż nie jest to symboliczne wskazanie na kierunek duchowy w jakim Katolicka Polska dzisiaj się rozwija?

Poniżej zamieszczam wywiad, jakiego niedawno udzielił serbskiej telewizji rosyjski generał Leonid Iwaszow (Poznałem go osobiście w Moskwie w grudniu 2009 roku; Iwaszow w czerwcu 1999 roku dowodził batalionem wojsk rosyjskich w Bośni, który cichaczem zajął strategiczne lotnisko koło Pristiny w Kosowie, zanim dotarły tam “zwycięskie” oddziały NATO po 3 miesiącach bombardowań Jugosławii.) Otóż Leonid Iwaszow, który obecnie jest prezesem rosyjskiej Akademii Geopolitycznych Problemów twierdzi, że NATO TO ROZBÓJNICZA ARMIA rzezimieszków na usługach światowych centrów finansowych. I dodaje, że to KULTURA PRAWOSŁAWIA jest jedyną, zdolną zachować bogactwo kulturowe naszej Planety (a zatem i kulturę chińską i hinduską i tę katolicko-indiańską Ameryki Południowej) przed ANGLOSASKĄ ZBÓJECKĄ GLOBALIZACJĄ:

http://www.beoforum.rs/forum-prenosi-beogradski-forum-za-svet-ravnopravnih/449-general-ivasov-crna-gora-ulaskom-u-nato-postaje

Tę interesującą wypowiedź prezesa AGP, były poseł z ramienia Samoobrony, Mateusz Piskorski z ECAG ocenił jako „nieco zbyt optymistyczną”. Bo w rzeczy samej, generał Iwaszow marzy o powrocie do nieco tylko zmodyfikowanego modelu ZSRR. To formalnie ateistyczne państwo stanowiło oparcie dla całkiem znacznej ilości państw o ustrojach niezależnych od anglosaskiej oligarchii, zachowujących zatem swą narodową a nawet i religijną esencję, jak chociażby Polska w trwającym przez całe 45 lat okresie PRL-u. Poniżej wmontowałem krótki filmik z „defilady Tysiąclecia” 22 lipca 1966 roku w Warszawie. Filmik ten ilustruje, że ze wszystkimi swoimi gomułkowskimi niedostatkami, ówczesna Polska zarówno militarnie jak i kulturowo ułomkiem w świecie wtedy nie była. Aż, jak to ktoś w Internecie napisał, oglądając te obrazki z czasów „siermiężnego” Gomułki, „łza się w oku kręci”:

https://www.youtube.com/watch?v=Af-l5c3CDAs

Jeśli zaś chodzi o ten „prawosławny” rys byłego ZSRR, to warto przypomnieć, że zarówno Józef Stalin jak i jego kolega, w pewnym okresie premier ZSRR, Ormianin Anastas Mikojan swe młode lata spędzili w seminarium duchownym w Tyflisie, która to jezuicko-prawosławna instytucja okazała się być kuźnią kadr dla przyszłej WKP(b). Podejrzewa się nawet, że jezuici z Tyflisu w sposób „spiskowy” ułatwili Soso Dżugaszwili, który w ich zakładzie spędził aż siedem lat nie zdając egzaminów końcowych, „wkręcenie się” we władze kompartii na Zakaukaziu. (Patrz „Tańcząca” na portalu prawda2.info; ta hipoteza wygląda trochę tak jak ta moja, sugerująca że to jerozolimski Sanhydryn na początku naszej Ery ułatwił, w sposób ukryty, pilnemu uczniowi rabina Gamaliela o imieniu Saul zostanie najwyżej cenionym, 13 apostołem Zmartwychwstałego Chrystusa.)

No i oczywiście, w literaturze można znaleźć nie tylko jezuicki ortodoksyjny, ale i polski (dosłownie) rys fizjognomii Józefa Stalina. Jest nim niezwykle podobieństwo tego gruzińskiego wodza do generała, podróżnika i przyrodnika Mikołaja Przewalskiego, arystokraty polskiego pochodzenia, który czasami bywał i w Tyflisie, w którym przez dłuższy czas mieszkał jego rodzony brat.

A zatem sursum corda, jeszcze Polska nie zginęła pod Gwiazdą Rozboju Dawida świecącą nad Giewontem!

(P)ozdrowienia

Marek Głogoczowski

Zakopane, 17 kwietnia A.D. 2013

Post Scriptum. Według informacji Mieczysława S. Kaźmierzaka, Antoni Macierewicz – Izaak Singer – polonofob, dywersant, współzałożyciel KOR – komandosi’, żydokomuna-trockiści, marksiści [KOR powstał z najbardziej antypolskich struktur partyjnych: WKP(b), KPZU, KPU(b), KPB(b), KPF, KPD(Niemiec), MOPRu.]; współzałożyciel ZChN – Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe.Celem partii ZChN nie jest działanie dla dobra narodu, wręcz przeciwnie, zgodnie z martynistycznym programem ZChN ma kanalizować wszelkie inicjatywy narodowe, i co gorsza kompromitować ten kierunek polskiej myśli politycznej.Zakon Martynistów, szczególnie wyspecjalizowany w antykatolickiej dywersji kierunku Masonerii Okultystycznej Regularnej;Ochrzczony w obozie dla internowanych w Łupkowie koło Komańczy w Bieszczadach, chrzcił ks. Miska.

Posted in POLSKIE TEKSTY, religia zombie | Leave a comment

Słowo o teologii Zbawienia metodą Jezusa udręczenia

Wielkanocne Słowo o teologii Zbawienia metodą Jezusa z Nazaretu udręczenia

- czyli o cudzie zamiany smutku w radość (i podłości w cnotę) na via Dolorosa w Jeruzalem

Otrzymałem w tym roku wiele, nadesłanych pocztą elektroniczną, życzeń Wielkanocnych.

Z obowiązku emerytowanego (od łac. ‘emeritus” czyli ‘zasłużonego’) filozofa, dość dobrze się orientującego w kulturze Antyku, wypada mi na nie odpowiedzieć zgodnie z duchem tego Antyku. A w szczególności zgodnie z duchem jego najwybitniejszych przedstawicieli: Sokratesa (znanego głównie z dialogów Platona), Arystotelesa oraz Epikura, którego idee rewitalizował Karol Marks Karol w wieku XIX z dobrze znanym skutkiem w wieku ubiegłym.

W szczególności Krzysztof  Fedon – mój były student ze Słupska napisał:

Życzę Wesołych Świąt i aby odgrywana co roku przez Jezusa Chrystusa bolesna męka na krzyżu, wzięta za końcową fazę letargu bądź anabiozy budzącej się do życia przyrody, w końcu przełamała uścisk tej przydługiej zimy.

Takie zrozumienie historii Męki oraz Zmartwychwstania Pańskiego jest całkowicie „biologiczne”: zima – zarówno dla roślin jak i dla zwierząt – to czas trudnego dla nich przetrwania (w krańcowych wypadkach anabiozą zwanego), po którym następuje Wiosna, doskonale widoczny gołym okiem wybuch sił życiowych Przyrody. I stąd właśnie starożytni Egipcjanie czcili zapewne na wiosnę święto Zmartwychwstania Ozyrysa, za czasów Jezusa z Nazaretu zwanego Serapisem, bogiem Jedynym w Egipcie 2 tysiące lat temu.

Tak też i ja przez wiele dekad odbierałem w sposób ‘biologiczny’ to Wielkanocne Misterium Zmartwychwstania: po okresie, kiedy niszczone przez otoczenie poglądy – czy nawet całkiem materialne byty ożywione, jak na przykład narody – trafią na sprzyjające ku temu warunki, następuje ich rewitalizacja i rozkwit: by wskazać tutaj chociażby na filozofię Arystotelesa, przez ponad tysiąc lat zwalczaną przez Ojców Kościoła. Została ona „schrystianizowana” w końcu przez  św. Tomasza w wieku XIII – by przez następnych lat kilkaset stać się oficjalną doktryną Kościoła skutecznie hamującą rozwój fizyki (ale nie biologii)..

Jednak przy bliższym, profesjonalnym zapoznaniu się z teologią przez Kościół nam wykładaną, okazało się że mit o Jezusa „zmartwychwstaniu w ciele” w Wielką niedzielę Paschy, ma nie tylko ‘antybiologiczny’ ale i ewidentnie kryminogenny charakter. Na taki wredny charakter Świąt Wielkanocy wskazuje choćby otrzymany przeze mnie, przed kilku laty, maszynopis tekstu zatytułowanego „I Bóg rozpoczyna dialog” przysłanego mi przez emerytowanego (od łac. ‘emeritus” czyli ‘zasłużonego’) księdza proboszcza Jana Kurdybelskiego z Wrocławia.

Otóż przyjaciel księdza Jana,  Mieczysław S. Kazimierzak z Wrocławia napisał mi z okazji Wielkanocy AD 2013:

Zdrowych i pogodnych dni świątecznych, bo Chrystus prawdziwie zmartwychwstał. “Jeden był tylko prawdziwy przełom w historii świata, który przedzielił ją na dwie epoki: było nim objawienie się Boga w osobie Chrystusa” – ks.kanonik Jan Jakub Kurdybelski, jeden z kapelanów cywilizacji łacińskiej.

Mój dobry znajomy ksiądz Kurdybelski od lat próbuje – z mizernym skutkiem wśród hierarchii kościelnej – propagować tezę ubiegłowiecznego historyka Antyku, Tadeusza Zielińskiego, że Jezus z Nazaretu był przedstawicielem kultury helleńskiej w zdominowanym przez Rzymian Izraelu. (Książka „Hellenizm a judaizm” z 1927 roku, wznowiona niedawno w Polsce.) Jeśli jednak chodzi o podstawowe dla chrześcijaństwa Misterium Paschalne Zbawienia, metodą Jezusa z Nazaretu Umęczenia, nie odbiega on w swej interpretacji tego Cudownego Zdarzenia, od kanonu jaki recytują wszyscy księża. Cytuję z „I Bóg rozpoczyna dialog”:

Jak pisze św. Paweł w Liście do Rzymian: „Gdzie jednak wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się łaska, aby jak grzech zaznaczył swoje królowanie śmiercią, tak łaska przejawiła swe królowanie przez sprawiedliwość wiodącą do życia wiecznego, przez Jezusa Chrystusa” (5, 29-21). Tę tajemniczą współzależność łaski i grzechu w ekonomii zbawienia, dostrzegł św. Augustyn i ukazał ja w orędziu wielkanocnym, które po dzień dzisiejszy stanowi najcenniejszą perłę misterium paschalnego (tutaj tekst łaciński tego orędzia). Żaden doktor Kościoła, żaden teolog, żaden z wielkich mistyków dopuszczonych do oglądania tajemnic Bożych w nadzwyczajnym świetle, jakimś dodatkowym zmysłem duszy, jakimi bóg obdarowuje największych świętych, nie odważył się wypowiedzieć takich słów, jakie Augustyn napisał w swym sławnym hymnie-orędziu:

O zaiste konieczny był grzech Adama,

Który został zgładzony śmiercią Chrystusa!

O szczęśliwa wina, skoro ją zgładził taki wielki Odkupiciel!

Uświęcająca siła tej (Wielkiej) nocy

Oddala zbrodnie, z przewin obmywa,

Przywraca niewinność upadłym, a radość smutnym,

O zaiste błogosławiona noc,

W której łączy się niebo z ziemią,

sprawy boskie ze sprawami ludzkimi.

Grzech pojawił się w zaraniu dziejów. Tę prawdę (?) oddziedziczoną po Starym Testamencie, przejął św. Paweł i uczynił ją głównym tematem swej misji. (…)

Tyle ksiądz Jan Kurdybelski o biblijnej genezie Świąt Wielkiej Nocy. To misterium „Oddalające zbrodnie i przywracające niewinność upadłym” uczony w Piśmie, faryzeusz Szaweł, szerzej znany jako św. Paweł, po prostu skopiował z satanistycznych obrzędów Świątyni na Wzgórzu Syjon. Nocnych, paschalnych obrzędów, polegających na zrzucaniu zbrodni popełnionych przez klientów tej JASKINI ZBÓJCÓW na niewinne „baranki boże”, a nawet i na ludzi ofiarnych (Kpł. 27, 29). Te niewinne istoty na Wzgórzu Świątynnym wykrwawiano, mordowano i spalano ku uciesze hebrajskiego „Pana Zastępów”.

http://www.goisrael.pl/tourism_pol/Tourist%20Information/Christian%20Themes/Details/Strony/Via%20Dolorosa%20%20%20chr.aspx .

Tymczasem wredni muzułmanie twierdzą, że obchodzone przez chrześcijan z nabożeństwem Misterium Pasyjne i historia Zmartwychwstania to wszystko żydowski pic, lipa i fotomontaż.

 I mnie, jako zasłużonemu (emeritus) filozofowi Przyrody, z tym poglądem wypada się nie tylko zgodzić, ale i go propagować. Szczególnie wśród katolickiego „polactfa” trzymanego w jarzmie filo-kryminalnej bezmyślności przez jego żydowski kler uwielbiony. (Ten kler 30 marca 1689 roku na Rynku w Warszawie kazał ściąć i spalić krwawiące zwłoki byłego jezuity, filozofa i walecznego rycerza Kazimierza Łyszczyńskiego, za to iż odważył sie on w skrytości napisać, że “Religia została ustanowiona przez ludzi bez religii po to, aby ich adorowano… pobożność została wprowadzona przez bezbożnych“.)

Z tekstu Koranu bowiem wynika, że stojącym z daleka apostołom tylko bowiem się zdawało, że na krzyżu powieszono Jezusa. Muzułmanie nawet mi podesłali, będący przedmiotem ich wiary mit z którego wynika, że zapewne traktujący z sympatią Jezusa Piłat tak pokombinował, że na sławnym krzyżu służby Cesarstwa powiesiły zdrajcę Judasza, zaś trzech ówczesnych stróżów bezpieczeństwa (“anioły” Michael, Gabriel i bodajże Ibrahim) skrycie wyekspediowało Jezusa, przez wschodnie okno Ogrójca, bez żadnej niepotrzebnej męki wprost do nieba.

Czyż nie jest to historia piękniejsza i bardziej zgodna z sensem sprawiedliwości, od tej “naszej” okrutnej i bezmyślnej paplaniny o krzyżowaniu człowieka, który odważył się mówić prawdę o „odwiecznej” hipokryzji żydowskich skrybów i Uczonych – która to hipokryzja według Koranu to GRZECH PIERWORODNY ludzkości. Jak pamiętam, przed kilku laty moim studentom filozofii na Akademii Pomorskiej ta „islamska” interpretacja ostatnich dni proroka Jezusa, syna Miriam, przypadła bardzo do gustu.

Z Wielkanocnymi, bynajmniej „nie oddalającym zbrodni i nie przywracającym niewinności upadłym”, życzeniami zdrowia psychicznego,

Wasz Czciciel Bezbożnego Epikura (oraz bogini mądrości Ateny)

www.markglogg.eu

 (Jako teksty uzupełniające warto poczytać (http://kritikos.pl/?art=Czy_Christus_Rex_to_Zombie  oraz http://wiernipolsce.wordpress.com/2010/12/15/czy-christus-rex-to-zombie/

A także już tegoroczny tekst „Semper in altum”, http://wiernipolsce.wordpress.com/2013/01/15/semper-in-altum-w-bagnie-miasta-na-wzgorzu-syjon/#comment-29280,, a zwłaszcza ostatni doń komentarz „dyl(a)” czyli Krzysztofa Fedona.)

Spisane w Noc żydowskiego Sabatu (soboty) Paschy, 30 marca 2013 – dokładnie w 224 lata po publicznej egzekucji, na rozkaz kleru, podsędka brzeskiego Kazimierza Łyszczyńskiego

Posted in Obce teksty, POLSKIE TEKSTY, religia zombie | Leave a comment

HISTORIA MEMORIAŁU JANA STRZELECKIEGO W SKI-ALPINIZMIE

 HISTORIA 25 EDYCJI MEMORIAŁU JANA STRZELECKIEGO W SKI-ALPINIZMIE

dr Marek Głogoczowski

część I: opis zawodów

Idea organizacji w Polsce zawodów w narciarstwie wysokogórskim pojawiła się pod koniec lat 1980, pod wpływem udziału członków sekcji narciarskich Klubów Wysokogórskich z Krakowa i Warszawy w zawodach Trofeo Carlo Marsaglia organizowanych we Włoszech. Na początku roku 1989 udało się połączyć aktyw obu tych Klubów we wspólnym wysiłku organizacyjnym i przy akceptacji TPN udało się rozegrać pierwsze zawody tego typu. Ponieważ kilka miesięcy wcześniej zginał tragicznie (patrz przypis*), w wieku 69 lat w Warszawie znany narciarz i taternik Jan Strzelecki, który w latach “realnego socjalizmu” był znanym, acz niechętnie tolerowanym opozycyjnym socjologiem oraz pisarzem, postanowiono nazwać tę imprezę Memoriałem jego imienia. Wzorem podobnych imprez organizowanych we Włoszech (a później i w innych krajach), na wysokogórskiej trasie, mającej zazwyczaj 1500-2000 m przewyższenia i 15-25 km długości, są wyznaczone odcinki podbiegu na czas, oraz odcinki zjazdu terenowego, na których też dokonywany jest pomiar czasu. Zawodnicy przebywają tę trasę w zespołach dwu osobowych, co wymaga wzajemnej ich współpracy. Punktację prowadzi się według specjalnej tabeli, według której najlepszy, mierzony w sekundach czas zjazdu otrzymuje liczbę punktów równą liczbie sekund najlepszego czasu podbiegu. Z proporcji najlepszych czasów podbiegu/zjazdu otrzymuje się mnożnik dla czasów zjazdu zespołów. Otrzymane w ten sposób punkty za zjazd w klasyfikacji ogólnej sumuje się z punktami (liczbą sekund) podbiegu na czas i wygrywa zespół, który zebrał najmniej punktów. (Dodatkowo odlicza się punkty za pokonanie odcinka fakultatywnego).

—————————————–

* Jak się dowiedziałem dopiero w 2003 roku od żony Jana Strzeleckiego Jadwigi, jej mąż był jednym z głównych doradców “Solidarności” końca lat 1980-tych. Zaledwie dwa miesiące przed jego zamordowaniem w Warszawie (w trakcie powrotu nocą Wisłostradą, fiatem 126-P, z przyjęcia w ambasadzie Niemiec gdzie ewidentnie został on „namierzony”), powrócił on ze stypendium naukowego w Szwecji i jako socjolog, od czasów jeszcze przedwojennych przekonany socjalista, zamierzał napisać książkę zachwalającą „szwedzką drogę” do kapitalistycznego socjalizmu. Według relacji pani Jadwigi, jej mąż po powrocie ze Szwecji się dowiedział, że rzeczonej książki nie wolno mu napisać i że „opiekę” nad nim przejmuje jakaś bardzo niebezpieczna tajna służba – patrz okoliczności jego śmierci podane w Wikipedii. Jak wiemy z historii, w zaledwie kilkanaście miesięcy po jego śmierci, rząd Mazowieckiego bez żadnych oporów ze strony Solidarności wprowadził sławne “reformy Balcerowicza”. Ówczesna, uzgodniona z MFW „kuracja szokowa” polskiej ekonomii z ”Socjalizmu modelem lirycznym” (tytuł pośmiertnie wydanej książki J. Strzeleckiego, napisanej w latach 1970-tych), nic wspólnego nie miała…

——————————————–

W pierwszych zawodach, rozegranych 2 marca 1989 roku w górnej części Doliny Chochołowskiej, wzięło udział 13 zespołów, którym towarzyszył “samotny zawodnik” Andrzej Kuś z Rzeszowa, na nartach pozbawionych jeszcze fok. Ponieważ trasa przebiegała we mgle, więc były rozmaite przygody, kilka osób “spadło” (niegroźnie) z nawisu jaki się utworzył na grani Rakonia, a jeden z ostatnich zespołów pomylił na szczycie Wołowca drogę powrotną i zsunął się do… doliny Rohackiej po słowackiej stronie. Stąd przy pomocy Horskej Slużby, szpitala w Trstenie (wybity bark) i WOP-u powrócił koło godz. 11 wieczór do schroniska na Chochołowskiej. Te pierwsze zawody wygrała “familijna” para Marek Głogoczowski z Romanem Gąsienicą-Samkiem przed “wyczynową” parą Kazimierza Śmieszko z Jasiem Wolfem.

W czasie drugich zawodów, tym razem rozegranych na trasie Ornak – Tomanowy Szczyt i z powrotem, wzorem zawodów “Trofeo Marsaglia” we Włoszech zjazd rozegrano w zespołach powiązanych liną, co w Alpach ma chronić przed zaginięciem w ewentualnej szczelinie lodowcowej, ale w Tatrach tylko powodowało dość komiczne przygody (na przykład gdy zawodnicy objechali z dwóch stron małe drzewko, to automatycznie zderzali się za nim, co w Tomanowej przydarzyło się parze Chruściel-Ignac z Rzeszowa). W tych drugich zawodach wygrali “wyczynowcy” J. Wolf – K. Śmieszko, przed dwoma zespołami zagranicznymi, jeden z Bergrettung – rodzaj GOPR-u – w Tyrolu a drugi z Bormio we Włoszech (patrz wykaz pierwszych miejsc w Części II). Od tego drugiego wydania Memoriału impreza nabrała charakteru międzynarodowego i tak trwało to aż do 18-tej edycji Memoriału.

Trzeci Memoriał Strzeleckiego rozegrano w Tatrach Wysokich, punktem startu było schronisko w Roztoce, a zakończenie w schronisku w Pięciu Stawach, do którego zawodnicy musieli przenieść cały swój ekwipunek ze sobą przez przełęcz Szpiglasową. Zawody wtedy wygrali Austriacy Peter Schuler z Hubertem Shopfem, którzy już przed rokiem byli drudzy. (Najlepszym polskim zespołem okazała się być wtedy reprezentacja KW Kraków, Karol Życzykowski z Grzegorzem Kabałą.). Po oficjalnym zakończeniu imprezy było jeszcze huczne przyjęcie w schronisku w Pięciu Stawach, po czym następnego dnia część organizatorów wybrała się zbierać w dolince za Mnichem chorągiewki kierunkowe. Coś im to porządkowanie trasy nie wyszło, bo w tydzień po zawodach strażnicy TPN w kosówce nad Morskim Okiem znaleźli… zgubione przez “sprzątaczy”, pojedyncze nasze numery startowe.

W rok później zawody Strzeleckiego powróciły na Chochołowską, gdzie zostały rozegrane wspólnie z Trofeo Carlo Marsaglia organizowanym przez Ski Club w Turynie. Za niewielką (50 obecnych złotych) opłatą w TPN udało się imprezę rozszerzyć poza dolinę Chochołowską, aż po Starorobociański Wierch, co dla zawodników zagranicznych stanowiło dużą atrakcję, zwłaszcza że zawody rozegrane zostały we wspaniałej pogodzie. Na starcie znalazło się aż 42 zespoły, ale w najlepszych pięciu parach nie było – jak w przypadku innych dużych zawodów w ski-alpinizmie do lat 2010 – nikogo z Polski. Zwyciężyli Słowacy przed Włochami i Francuzami (patrz wykaz).

W ciągu następnych trzech lat, kiedy to zawody rozgrywane były w oparciu o schroniska kolejno na, Ornaku, Roztoce – Pięciu Stawach i Hali Chochołowskiej, TPN podniósł opłatę za zezwolenie na bardzo okrojone trasy z 50 do 700 złotych, więc zaczęliśmy szukać możliwości zorganizowania Memoriału poza Tatrami. Z kolegami z KW Kraków zrobiliśmy “podjazd” do dyrekcji Parku Babiogórskiego, ale Dyrektor odprawił nas z kwitkiem. I wtedy, siedząc smętnie przy piwie w zabytkowej, drewnianej karczmie “Rzym” w Suchej Beskidzkiej, podrzuciłem pomysł, który mi przyszedł jakiejś bezsennej nocy: a może by zorganizować “Strzeleckiego” w Czarnohorze na Ukrainie, gdzie już kiedyś byliśmy wraz ze Zjednoczoną Sekcją Narciarską KW Kraków/Warszawa? Jak obliczyłem, autobusem przez Słowację i Zakarpacie to tylko 400 km od Krakowa! “Szalony” pomysł, wsparty dawką piwa w karczmie “Rzym” w której Mefisto uwodził przecież Pana Twardowskiego, został zaakceptowany, w styczniu zrobiliśmy rekonesans na miejscu w Czarnohorze, a marcu wynajęliśmy autobus, wykupili vouchery i wyjechawszy o godzinie 19 w czwartek 10 marca z Krakowa dotarliśmy do miejscowości Koźmierczok na Zakarpaciu około 11 rano w piątek, by jeszcze po południu przygotować dojście do planowanej trasy zawodów. W sobotę udało się rozegrać zawody na rzeczywiście imponującej trasie, która biegła z leśniczówki Koźmierczok na Zakarpaciu do dawnej polskiej części Czarnohory, koło schroniska Zaroślak, obserwatorium botanicznego na hali Pażyżewskiej, przez najwyższy szczyt Czarnohory Howerlę (2060 m) i z powrotem do Koźmierczoka. Mnie jako kierownikowi wypadło stać przez 3 godziny na szczycie Howerli, ale w przeciwieństwie do Krzesanicy rok wcześniej, w Czarnohorze wciąż wieje, więc miałem małą przygodę gdy wylądowałem gołym tyłkiem w śniegu, przy próbie założenia dodatkowych gaci.

Przygodę miał także kierowca naszego autobusu. Z radości że dojechał, wypił z miejscowymi za dużo i zdemolował leśniczówkę, a gdy mu leśnik zaczął grozić bronią, to prosił by go zastrzelić, bo ma dwoje dzieci. Skończyło się tym że musiał zapłacić za wyrządzone szkody, a leśnik nam mówił, że kierowca miał szczęście że był Polakiem, bo gdyby był Rosjaninem to by go chyba wtedy zabili – i nie mielibyśmy z kim wrócić z tego uroczego zakątka Europy. W czasie zjazdu na czas z pod szczytu Howerli doskonale się spisał nasz kolega “Kurnia” –  Bohdan Kowalczyk z Łodzi (też lubi piwo), który w brawurowym stylu dołożył w zjeździe wszystkim obecnym na zawodach GOPR-owcom. W niedzielę po zawodach byliśmy (przynajmniej niektórzy) na drugim “dwutysięczniku” Petros Czarnohory i po obiedzie w zakarpackiej Jasini za 5 dolarów na głowę, ruszyliśmy, ze zregenerowanym po wcześniejszych przygodach kierowcą, w rejs powrotny do Polski.

W następnym roku wciąż boczyliśmy się na TPN i dlatego zawody zorganizowaliśmy na Słowacji, kilkaset metrów za polską granicą, w niewielkiej dolinie Łatanej, udostępnionej dla narciarzy przez TANAP, słowacki odpowiednik TPN. By na Słowację przejść oficjalnie, udało się załatwić odprawę celną na schodach schroniska na Chochołowskiej, na Rakoniu już czekała na nas Służba Graniczna bez nart i w dujawicy zjechaliśmy granią na przełęcz Zabrad, skąd był zjazd na czas oraz podbieg na stosunkowo krótkim odcinku doliny Łatanej. Powrót przez Rakoń w wichurze, która się wzmogła, był tak trudny, że niektórzy zakładali raki, ale za to w schronisku była potem wspaniała impreza, jako że było to jubileuszowe, dziesiąte wydanie Memoriału. Przyjechała Rodzina Strzeleckich, od samego początku sponsorująca te zawody, była góralska muzyka, wino się lało strumieniem, jeszcze o piątej rano muzycy kiwali się nad swymi basami i skrzypcami i pomimo tego nikt z nikim się nie “zderzył” (jak to się przydarzyło wcześniej).

Po kolejnych edycjach Memoriału, zorganizowanego, po raz wtóry na Hali Chochołowskiej a następnie w oparciu o schronisko na Ornaku, w roku 2001 stosunki z dyrekcją TPN na tyle się polepszyły, że znowu uzyskaliśmy bezpłatnie zezwolenie na organizację zawodów na terenie Tatr Wysokich. Trasa biegła ze schroniska w Roztoce, poprzez Pięć Stawów na Kozią Przełęcz, skąd był bardzo stromy, asekurowany przez 80 m liny poręczowej, zjazd na stronę Koziej Dolinki, poczym stromy podbieg na Zawrat, z którego trzeba było trafić – bo zawody odbywały się we mgle – na przełęcz Schodki (2065 m). Zjazd na czas ze Schodków do Dolinki Pustej był przygodą samą w sobie, jeden z zawodników, jadących w parze z naczelnikiem TOPR Janem Krzysztofem, po prostu… spadł kilkadziesiąt metrów z bardzo stromego startu i zgubił się we mgle, inny czołowy zespół nie skręcił – jak na starcie informowano – w drugiej bramce i “przeskoczył” prawie dziesięciometrowy uskok skalny, lądując szczęśliwie na stromym śnieżnym stoku poniżej. Ten XIII Memoriał Strzeleckiego miał charakter całkowicie wysokogórski, z koniecznością użycia raków, liny poręczowej, oraz wykazania się umiejętnością “wyczucia” terenu we mgle.

Wraz z XIV Memoriałem w roku 2002 nad zawodami pojawiły się chmury, tym razem stworzone nie przez dyrekcję TPN, ale przez “dążących do Europy” młodszych kolegów, którzy pragnęli narzucić tym Mistrzostwom Polski sztancę ujednoliconych zawodów o Puchar Europy, rozgrywanych w formie ciągłego “chamobiegu” od startu do mety, bez podziału na czasowe odcinki podbiegu i zjazdu. By zachować tradycję, nazwę zawodów zmieniono na “Klasyczne” Mistrzostwa Polski, by zaś upodobnić się do tej nowej, uproszczonej mody, podbieg na czas rozciągnięto na bardzo długim odcinku. Zawody rozegrano powtórnie w rejonie Pięciu Stawów, przy czym podbieg na czas zaczynał się już przy szałasie w Roztoce, a kończył na Schodkach. Ten liczący 5 kilometrów długości i 800 m deniwelacji podbieg słowacki zespół Dušan Trizna z Milanem Madajem ze Ski Club w Ziarskiej Dolinie przebiegli w niewiarygodnym czasie 53 minut. Niestety, na tydzień przed zawodami zmarł – po chorobie, której pierwsze symptomy ujawniły się rok wcześniej, podczas Memoriału w Pięciu Stawach – Henryk Wenerski, który od pierwszych zawodów był ich Sędzią Głównym, tak iż nastrój przy kolacji przy winie w Pięciu Stawach w 2002 nie był tak luźny jak w latach poprzednich.

W marcu 2003 udało się rozegrać nasze “X ‘Klasyczne’ Mistrzostwa Polski w Narciarstwie Wysokogórskim” startując z Ornaku, skąd zawodnicy biegli na czas na przełęcz Tomanową, i dalej, po trudnym przejściu (lina poręczowa, raki obowiązkowe) wprost na Ciemniak. Następnie przez Czerwone Wierchy aż do dol. Kondratowej, skąd wracano na Twardy Upłaz by dokonać tradycyjnego już zjazdu na czas do “Pieca”. Trasa miała w sumie 2150 m przewyższenia i te prawdziwie “ski-alpinistyczne” zawody udało się rozegrać we wspaniałej pogodzie. Nowością w ostatniej edycji Memoriału było utworzenie nowej grupy klasyfikacyjnej, złożonej z zespołów mieszanych żeńsko-męskich oraz żeńsko-żeńskich. W tej grupie najlepszym okazał się zespół Mgdalena Fiszer z KW Gliwice ze zmarłym kilka lat temu Protem Pakońskim z KW Kraków.

Trzeba podkreślić, że jak dotąd praktycznie wszystkie edycje Memoriału Strzeleckiego rozegrano na trasach, które choć w części się nie powtarzały (…). Jak sprawa Memoriału będzie wyglądać w przyszłości, nie wiadomo, naciski z Komisji PZA by “udziecinnić” (poprzez start od lat 12!) naszą imprezę, doprowadziły do jej wycofania z Pucharu Polski (który to Puchar, przez włączenie doń młodzików, trochę się upodobnił do zawodów “Koziołka Matołka” w Zakopanem). Tradycyjnych organizatorów – jak na przykład Heńka Wenerskiego – coraz bardziej ubywa, choć wciąż pomagają nam w organizacji – lub tylko pojawiają się na zawodach – ci, którzy w 1989 uruchomili naszą imprezę: z KW Warszawa Andrzej Ostrowski i Iwona Barecka, a z KW Kraków Karol Życzykowski, Grzegorz Kabała i nawet czasem i Józek Wala, który nam się “zagubił” w Warszawie.

Zakopane, luty 2004, Kierownik aż 11 edycji Memoriału Strzeleckiego Marek Głogoczowski

Uzupełnienie, marzec 2013 roku.

Jakoś udało nam się przebrnąć przez trudności organizacyjne opisane pod koniec powyższego sprawozdania. W marcu 2004 opad śniegu był tak gigantyczny, że o przejściu przez Rakoń na stronę słowacką do dol. Łatanej (gdzie po raz wtóry planowano zawody) nie było mowy i zawody rozegrano na trasie skróconej, w dol. Wyżniej Chocholowskiej do górnej granicy lasu, około 1500 m npm. W zawodach zwyciężyli Słowacy i podobnie było w rok później, w 5 Stawach, kiedy to po raz ostatni Słowacy startowali w Memoriale Strzeleckiego. Kolejny, XVIII Memoriał rozegrano z bazą na Ornaku, a ponieważ była znowu ogromna ilość świeżego śniegu, więc Dyrekcja TPN zgodziła się na bieg na czas do tak zwanego „Pieca” nad Polaną Adamicą i po obiegnięciu tej formacji zjazd, wciąż na czas, na tę Polanę. Natomiast Memoriał w roku 2007, rozegrany w rejonie Morskiego Oka i 5 Stawów był jednym z najciekawszych w całej historii tych zawodów. W doskonałej pogodzie na trasę wyszło aż 29 zespołów, a z Przełęczy Szpiglasowej zawodnicy zjeżdżali na linie, co ponoć połowa z nich robiła po raz pierwszy w życiu. Po tym zjeździe na linie był rozgrywany wspaniały slalom gigant w puchu na taflę Wielkiego Stawu, gdzie pod koniec szybkość zawodników zbliżała się do 100 km/godz. I zachowały się ładne, zrobione przez Witka Kaszkina, zdjęcia z gromadnego wejścia w słońcu, prawie 60 zawodników na fakultatywny szczyt Koziego Wierchu. Było to zbiorowe wejście na szczyt prawie jak w latach 1950-tych, gdy PTTK organizował zimowe „alpiniady”.

W roku następnym, w dol. Chochołowskiej pogoda była najgorsza z możliwych, na wysokości schroniska lał deszcz, a wyżej szalał huragan „Emma”, który właśnie tego rana zbliżył się znad Niemiec do Polski. Możliwości przełożenia zawodów na inny termin nie było, tyle już powstało innych zawodów ski-alpinizmu. Maciek Pawlikowski z TOPR zadecydował, że zawody się odbędą dokąd da się dojść, czyli do górnej granicy lasu. Powyżej lasu nie dawało się ustać na nogach a zawodnicy byli tak przemoczeni i zmarznięci, że czekanie przez nich przez kilkanaście minut na zjazd na czas groziło utratą zdrowia. Ten regulaminowy zjazd trzeba było zatem odpuścić. Kierownik zawodów, który „w oku cyklonu” przetrwał aż pół godziny, z radością po powrocie do schroniska wskoczył pod gorący prysznic. Kolejny XXI Memoriał rozegrano z bazą „tradycyjnie” na Ornaku. Ponieważ jednak nadająca się do rozegrania zjazdu na czas, dawna FIS-owska trasa zjazdowa z 1947  roku, z Gładkiego Uplaziańskiego aż poza „Piec” tak zarosła, że nie można nią już puszczać zawodników, więc Główny Organizator wymyślił coś nowego, na co dostał zgodę TPN. Mianowicie terenowy zjazd na czas z okolic Siwej Przełęczy w grzbiecie Ornaku do dol. Starej Roboty. Niestety w sobotę o 6 rano przed zawodami, na Ornaku było bardzo ciepło i w obawie przed lawinami w okolicach Siwej Przełęczy trasę skrócono, „awaryjny” zjazd rozegrano wzdłuż szlaku z przeł. Iwaniackiej do Pol. Iwanówka w dol. Chochołowskiej. Duża ilość śniegu na trasie tego trudnego zjazdu trochę chroniła przed nieplanowanymi spotkaniami z drzewami pod drodze i zawodnicy byli z tego emocjonującego zjazdu lasem, a potem wzdłuż potoka, bardzo zadowoleni nikt nie doznał nawet zadraśnięcia.

W roku następnym warunki śnieżne były bardzo nietypowe, brakowało śniegu w wyższych rejonach Tatr, za to dużo było go poniżej, tak iż zawody w oparciu o schronisko w Roztoce (schronisko w 5 Stawach było w 2010 roku nieczynne) zredukowano w partii wysokościowej, za to wzbogacono w  interesującą trasę fakultatywną w postaci super-zjazdu z Gęsiej Szyi na Polanę Rusinową. Kolejną próbę puszczenia Memoriału prze grań Ornaku, ze zjazdem z Siwej Przełęczy podjęto w 2011 roku, startując ze schroniska na Chochołowskiej. Ale i w tym roku brakło śniegu, tak że z trudem, praktycznie wykorzystując do tego jedyny możliwy dzień marca, rozegrano Memoriał na trasie ‘klasycznej” Grześ – Rakoń – Wyżnia Chocholowska. (Następnego dnia było już tak gorąco, że schodziły samorzutnie lawiny, z których jedna pozbawiła życia aż 3 osoby w okolicach doliny Pańszczycy.) No i wreszcie ostatni XXIV Memoriał, którego kierownictwo zbliżający się do 70-tki Marek Głogoczowski oddał w ręce pomagającego mu od wielu już lat kolegi Dominika Malca z Krakowa, został nareszcie zrealizowany na wymarzonej przez ustępującego kierownika trasie ze schroniska na Ornaku, przez grań Ornaku skąd był zjazd na czas do dol. Starej Roboty. I pogoda i warunki śniegowe tym razem dopisały, a na starcie się zameldowała rekordowa ilość 41 zespołów. Trochę jednak było zamieszania przy super-dokładnym pomiarze czasu, nie popartym niestety sprawdzaniem, czy zawodnicy przejechali wszystkie bramki. Cóż, nowoczesność wkroczyła i w ostępy tatrzańskie, demonstrując swą obecność nie tylko elektroniką ale i mnogością około startowych reklam.

No i w końcu ostatni, XXV Jubileuszowy Memoriał w Tatrach Wysokich, z ambitnym planem przejścia przez Przełęcz Szpiglasową. Na starcie stawiło się aż 54 zespoły. W dni poprzedzające spadło jednak ponad 50 cm śniegu i na zmienionej trasie najwyższym punktem była tzw. Gęsia Szyja (1489 m). Stąd był rozegrany imponujący, terenowy zjazd na czas na Rusinową Polanę. Jadąc szybko w koleinach trzeba było baczyć, by nie zahaczyć o kopny śnieg na poboczu, co prawie co trzeci zawodnik kończył efektownym saltem z lądowaniem na głowie w miękkim puchu. Tym razem organizatorzy z mnogością reklam na starcie nie przesadzili, każda bramka na zjeździe była pod kontrolą, główny organizator KW Kraków oraz nowy kierownik zawodów Dominik Malec spisali się znakomicie. A i wina nie zabrakło, były nawet zapomniane od kilkunastu lat wieczorne tańce, a były kierownik zawodów jeszcze o godzinie 3.30 nad ranem widział biesiadujące w sali głównej schroniska postacie.

 Podsumowanie. Jako odchodzący na emeryturę organizator zawodów z dumą muszę podkreślić, że na bardzo ograniczonym przez władze TPN terenie szlaków narciarskich Tatr Polskich udało nam się prawie za każdym razem przeprowadzić zawody na nie powtarzających się trasach. Dwa razy nawet odbyły się one za granicą – w odległej Czarnohorze na Ukrainie i bliskiej dolinie Łatanej na Słowacji. No i życzę młodemu pokoleniu narciarzy wysokogórskich trzymania się jak najdalej od lawin, które w Alpach pochłonęły kilku mych partnerów wycieczek narciarskich. (Patrz tekst mych wspomnień z ponad 50-lecia uprawiania ski-alpinizmu, który ma się ukazać w najbliższym numerze „Taternika”.) Nie mówiąc już o innych kontuzjach narciarskich. Tych było zdumiewająco niewiele w ciągu 25 edycji Memoriału Jana Strzeleckiego, w którym startowało – jak dokładnie to policzyłem – w sumie aż 1156 zawodników. Na tak duża liczbę uczestników były tylko dwa wypadki – jedno zwichnięcie i jedno złamanie nogi – które wymagały pomocy TOPR, przy czym na pierwszych zawodach w 1989 roku jeden z uczestników wybił sobie lekko bark zjeżdżając z Wołowca nietypowo na plecach aż na Słowację – ale następnie, wraz ze swym partnerem „zjazdu”, doczłapali na nartach do przedstawiciela Horskej Slużby, który im pomógł przedostać się – poprzez szpital w Trstenej – do Polski.

Marek Głogoczowski, kierownik 20 edycji Memoriału im. Jana Strzeleckiego, 22 marzec 2013


część II:  Wyniki

1989 r

Dolina Chochołowska – Grześ – Rakoń – Wołowiec – Wyżn. Chochołowska – Dol. Jarząbcza

Startowało 13 zespołów 2 osobowych

Zwycięzcy :    I –   Marek Głogoczowski ,  Roman Gąsienica-Samek  ( KW Warszawa)

II –  Kazimierz Śmieszko  (Jelenia Góra),  Jan Wolf  ( KW Warszawa)

III – Ireneusz Kołcon  – Zbigniew Adamczyk  (KW Kraków)

1990 r

Ornak – Dol. Tomanowa – Tomanowy Wierch – Ornak

Startowało 21 zespołów 2 osobowych

Zwycięzcy :    I –   Kazimierz Śmieszko  (Jelenia Góra),  Jan Wolf  ( KW Warszawa)

II –  Paolo Rodigari,  Giancarlo Fauro (Bormio – Włochy)

III – Peter Schuler,  Hubert Schopf  (Schonwies, Tyrol- Austria)

1991 r

Roztoka – Morskie Oko – Szpiglasowa Przeł. – Schr. w Pięciu Stawach Polskich

Startowało 25 zespołów 2 osobowych

Zwycięzcy :    I –   Peter Schuler,  Hubret Schopf  (Bergretung Schonwies, Tyrol- Austria)

II –  Ewald Bauman,  Josef Vogele  (Bergretung Schonwies, Tyrol- Austria)

III – Grzegorz Kabała,  Karol Życzkowski ( KW Kraków)

1992 r

IV MEMORIAŁ – wspólnie z XXII TROFEO CARLO MARSAGLIA

Dol. Chochołowska –Grześ – Rakoń – Wołowiec – Trzydniowiański – (Starorobociański)

Startowało  42  zespołów 2 osobowych

Zwycięzcy :    I –   Ratislav Frank, Dusan Trizna (HS Ziar-Tatry)

II –  Stefano Coter,  Aurelio Massina  (Recastello-Bergamo, Italia)

III – Fabien Anselmet,  Stefane Anselmet (Ski Club Bonneval, France)

 

1993 r

Dol. Kościeliska – Czerwone Wierchy – Dol. Kondratowa – Dol. Małej Łąki – Ornak

Zwycięzcy :    I –  Maciej Cukier,  Jan Tybor (TOPR – Zakopane)

II – Peter Schuler ,  Hubert Schopf  (Bergrettung Schonwies, Tyrol – Austria)

 

1994 r

Dol. Roztoki – Pięć Stawów Polskich – Szpiglasowy Szczyt – (Kozi Wierch) – Pięć Stawów

Startowało 19 zespołów 2 osobowych

Zwycięzcy :    I –   Ratislav Frank,  Miroslav Surma  (HS – Ziarska Dolina)

II –  Peter Matos,  Tibor Navojovsky   (HS – Ziarska Dolina)

III – Maciej Cukier,  Jan Tybor (TOPR – Zakopane)

1995 r

Chochołowska – Grześ – Wyżn. Chochołowska – Rakoń – Chochołowska – Grześ

Startowało 20 zespołów 2 osobowych

Zwycięzcy :    I –   Michał Parocki,  Adam Matuszny  ( KW Kraków)

II –  Peter Mudran,  Juro Surma   (HS – Ziarska Dolina)

III – Lubo Suski,  Peter Antoska   (HS – Ziarska Dolina)

1996 r

Ornak – Dol. Kościeliska – Czerwone Wierchy – Kopa Kondracka – Dol. Kościeliska

Startowało 25 zespołów 2 osobowych

Zwycięzcy :    I –   Milan Ciampor,  Rudolf Kapusta  (Zvolen, Slovensko)

II –  Michal Krolak,  Bohdan Budzak  (Stary Smokovec)

II – Jan Tybor,  Tomek Mikołajczyk-Gąsienica (GOPR Zakopane)

1997 r

Czarnohora: Koźmierczok – Zaroślak – Pażyżewska – Howerla – Koźmierczok

Startowało 12 zespołów 2 osobowych

Zwycięzcy :    I –   Grzegorz Tarczewski,  Olaf Grębowicz  (GOPR Karkonosze)

II –  Tomasz Piórkowski,  Jarosław Matras  (GOPR Podhale)

III – Bohdan Kowalczyk (KW Łódź),  Maciej Borowski  (KW Bielsko Biała)

1998 r

X MEMORIAŁ – V Mistrzostwa Polski w Narciarstwie Wysokogórskim

Tatry Słowackie: Chochołowska – Rakoń – Dol. Łatana – Rakoń – Chochołowska

Startowało 21 zespołów 2 osobowych

Zwycięzcy :    I –   Adam Matuszny (KW Kraków),  Stanisław Heczko (SK Ziarska Dolina)

II –  Jan Krzysztof,  Andrzej Lejczak  (TOPR Zakopane)

III – Vladimir Trizna ,  Milan Dancik  (SK Ziarska Dolina)

 

1999 r

Dol. Chochołowska – Grześ – Wyżn. Chochołowska – Rakoń – (Grześ) – Chochołowska

Startowało 16 zespołów 2 osobowych

Zwycięzcy :    I –   Maciej Cukier,  Tomek Gąsienica-Mikołajczyk (TOPR)

II –  Maciej Borowski (KW BB),  Adam Gomola (KPT Gliwice)

III – Szymon Gąsienica,  Wojciech Mikołajczyk (TOPR)

2000 r

Ornak – Dol. Kościeliska – Twardy Upłaz – Dol. Kościeliska – Ornak

Startowało 27 zespołów 2 osobowych

Zwycięzcy :    I –   Martin Matušek,  Pavol Ilk  (Podbrezova, Slovensko)

II –  Igor Fabricjus,  Richard Ilk  (Podbrezova, Slovensko)

III – Adam Matuszny (KS Koniaków),  Marcel Svoboda (Mosty, Czechy)

2001 r

Roztoka – Pięć Stawów – Dol. Kozia – Zawrat – Prz. Schodki – Schr. Pięć Stawów

Startowało 19 zespołów 2 osobowych

Zwycięzcy :    I –   Maciej Cukier,  Tomasz Gąsienica-Mikołajczyk (TOPR)

II –  Milan Dancik,  Miro Dancik (Ski Klub, Ziarska Dolina, Slovensko)

III – Jan Konek,  Richard Skolka (Ski Klub, Ziarska Dolina, Slovensko) 

2002 r

Roztoka – Dol. Pięciu Stawów – Prz. Schodki – Kozi Wierch – Schr. Pięć Stawów

Startowało 26 zespołów 2 osobowych

Zwycięzcy :    I –   Dušan Trizna,  Milan Madaj (Ski Klub Ziarska Dolina, Slovensko)

II –  Milan Dancik,  Miro Dancik (Ski Klub Ziarska Dolina, Slovensko)

III – Adam Matuszny,  Adam Gomola (KS Koniaków)

2003 r

XV MEMORIAŁ – X “Klasyczne” Mistrzostwa Polski w Narc. Wysokogórskim

Ornak-Przeł. Tomanowa – Ciemniak – (Dol. Kondratowa) – Twardy Upłaz-Adamica -Ornak

Startowało 28 zespołów 2 osobowych

Zwycięzcy :    I – Adam Matuszny,  Adam Gomola (KS Koniaków)

II – Marcin Nędza-Chotarski,  Andrzej Chrobek (KW Zakopane)

I (gr. miesz.) – Mgdalena Fiszer (KW Gliwice)  Prot Pakoński (KW Kraków 

2004 r

XVI MEMORIAŁ – XI “Klasyczne” Mistrzostwa Polski w Narc. Wysokogórskim

Schr. Chochołowska – ok. 1500 m npm. Wyż. Polana Choch. – pod Grzesia –  Chochołowska

Startowało 23 zespoły, w tym 18 zespołów męskich, 5 mieszanych i żeńskich

Zwycięzcy :    I – Miroslav Novak – Rudo Kapusta (James Spisz – Jasenovska Dolina, Sk)

II – Jacek Żebracki – Szymon Zachwieja (GOPR Podhale)

I (gr. miesz.) – Martina Doboszova – Vladimir Devaty (Ski Alp Suczany, Sk)

2005 r

XVII MEMORIAŁ – XII “Klasyczne” Mistrzostwa Polski w Narc. Wysokogórskim

Roztoka – 5 Stawów – Przeł. Kozia –Zawrat – Przeł. Schodki – Schr. 5 Stawów (Kozi Wietrch)

Startowało 20 zespołów, w tym 13 zespołów męskich i 7 żeńskich oraz mieszanych

Zwycięzcy :    I – Peter Svatojansky – Milan Madaj (SKP Strbske Pleso – James Bobrovec)

II – Tomasz Gąsienica-Mikołajczyk – Maciej Gąsienica –Mikoł. (KW Zakopane)

I (gr. miesz.) – Aleksandra Buczyńska – Jędrzej Malinowski (KW Zak. – TOPR)

2006 r

XVIII MEMORIAŁ – XIII “Klasyczne” Mistrzostwa Polski w Narc. Wysokogórskim

Ornak – Pol. Zahradziska – „Piec” – Zahradziska – Ornak – (dol. Tomanowa) – Ornak

Startowało 20 zespołów, w tym 14 zespołów męskich oraz 6 żeńsko-mieszanych

Zwycięzcy :    I – Adam Gomola – Mariusz Wargocki (Ks Kandahar – KW Zakopane)

II – Andrzej Bargiel – Szymon Stopka (Tatra Team)

I (gr. miesz.) – Justyna Żyszkowska – Helena Gąsienica.-Roj (Tatra T. – KW Zak.)

2007 r

XIX MEMORIAŁ –XIV “Klasyczne” Mistrzostwa Polski W Narc. Wysokogórskim

Roztoka – M. Oko – Przeł. Szpiglasowa – Szpiglas. W. – Wlk. Staw – (Kozi Wierch) – 5 Staw.

Startowało 29 zespołów, w tym 18 zespołów męskich oraz 11 żeńsko-mieszanych

Zwycięzcy :    I – Mariusz Wargocki – Szymon Zachwieja (Tatra Team PKL – GOPR Szczawnica)

II – Jerzy Zachwieja – Tomasz Brzeski (GOPR Szczawnica – KW Nowy Sącz)

I (gr. miesz.) – Justyna Żyszkowska – Grzegorz Wiercioch (TKN Tatra Team)

2008 r

XX MEMORIAŁ – XV “Klasyczne” Mistrzostwa Polski w Narc. Wysokogórskim

Schr. Chochołowska – (ok. 1500 m npm. na Wyżniej Pol. Chochołowskiej – schr. Chochoł.

Startowało 27 zespołów, w tym 15 zespołów męskich 1 żeński oraz 11 mieszanych

Zwycięzcy :    I – Szymon Zachwieja-Jerzy Zachwieja – GOPR Szczawnica)

II – Bartłomiej Golec – Aleksander Szwed (KS Kandahaqr – Katowice-Żywiec)

I (gr. miesz.) – Justyna Żyszkowska – Grzegorz Wiercioch (TKN Tatra Team)

2009 r

XXI MEMORIAŁ – XVI “Klasyczne” Mistrzostwa Polski W Narc. Wysokogórskim

Ornak – przeł. Iwaniacka- Zadni Ornak- prz. Iwan.– pol. Iwan. – (dol. Starejroboty) – Ornak

Startowało 29 zespołów, w tym 18 zespołów męskich oraz 11 żeńsko-mieszanych

Zwycięzcy :    I – Mariusz Wargocki – Szymon Zachwieja (Tatra Team PKL – GOPR Szczawnica)

II – Jerzy Zachwieja – Tomasz Brzeski (GOPR Szczawnica – KW Nowy Sącz)

I (gr. miesz.) – Justyna Żyszkowska – Grzegorz Wiercioch (TKN Tatra Team)

2010 r

XXII MEMORIAŁ JANA STRZELECKIEGO w Narciarstwie Wysokogórskim

Schr. Roztoka – Schr. 5 Stawów – przeł. Schodki – schr. 5 Stawów – (Gęsia Szyja) – Roztoka

Startowało 21 zespołów 2 osobowych

Zwycięzcy :     I. Mariusz Wargocki, Szymon Zachwieja (PKL, GOPR Szcz.) – zesp. męsko-męskie

                        II.Przemek Sobczyk, Michał Stoch  (Tatra Team Zakop.) męsko-męski

I. Katarzyna i Piotr Buczyńscy  (TKN Sokół, Zakopane)  zesp. miesz. i żeńskie

2011 r

XXIII MEMORIAŁ JANA STRZELECKIEGO w Narciarstwie Wysokogórskim

Schr. Chochołowska – Grześ – Rakoń – Pol. Wyżna Chocholowska – schr. Chocholowska

Startowało 31 zespołów

Zwycięzcy :     I. Jacek Żebracki –  Szymon Zachwieja (PKL, GOPR Szcz.) – zesp. męsko-męskie

                        II. Tomasz Brzeski – Jakub Przystaś  (KW Nowy Sącz – Tatra Team Zakop.)                               I,  Małgorzata Czeczot – Justyna Żyszkowska (UKA W-wa – TatraTeam) – żeńskie

I. Maria Myślińska – Jan Myśliński (KW Zakopane) – pary mieszane

2012 r

XXIV MEMORIAŁ JANA STRZELECKIEGO w Narciarstwie Wysokogórskim

Ornak – Zadni Ornak – Dol. Starorobociańska – (Siwa Przeł.) – Polana Iwanówka – Ornak

Startowało 41 zespołów

Zwycięzcy :     I. Tomasz Brzeski – Jakub Przystaś  (KW Nowy Sącz – Tatra Team Zakop.)

                        II. Jacek Żebracki –  Szymon Zachwieja (PKL, GOPR Szcz.) – zesp. męsko-męskie                   I.  Figura Anna – Korzeniowski Bartłomiej (KS Kandahar – Tatra T.) – zesp. miesz.

I.  Myślińska Maria – Tybor Anna (KW Zakopane) – zespoły żeńskie

2013 r

XXV MEMORIAŁ JANA STRZELECKIEGO w Narciarstwie Wysokogórskim

schr. Roztoka – Gęsia Szyja – Wodogrzmoty Mickiewicza – (dol. Roztoki) – schr. Roztoka

Startowało 54 zespoły

Zwycięzcy :     I.   Mariusz Wargocki – Marcin Piętka (KS Kandahar, GOPR Besk.) – I zespół męski

II.  Jacek Żebracki –  Przemysław Sobczyk (GOPR, KW Zak.) – II zespół męski

III.Figura Anna – Korzeniowski Bartłomiej (Kandahar – Tatra T.) – I zespół miesz.

V. Klaudia Tasz – Simona Triżnova (Skialp Bobrovec, Trab T. Sk) – I zespół żeński

 

Opracował Henryk Wenerski w roku !998;

uzupełnił Marek Głogoczowski w roku 2013.

 PS 2017

Krótka informacja nt. Memoriału Strzeleckiego znalazła się na http://krakow.tvp.pl/29510594/malopolski-15032017 około 5 minuty reportażu “Ślizg małopolski 15.03.2017″

 

 

 

 

Posted in Alpinizm, POLSKIE TEKSTY | Leave a comment

Binarny System Globalnego Rozboju made in USA

Moskwa śmie kwestionować Prawa Człowieka made in USA!

„Zawsze w dół” – czyli Binarny System Globalnego Rozboju

 w imię Praw Człowieka Embrionalnego

Dr Marek Głogoczowski

  1. Rezultaty interwencji humanitarnej w Libii (2011 r.) i w Jugosławii (rok 1999)
  2. Hiper-manipulacje świadomością mas kontrolowanych przez CIA
  3. Istota perfidii ukrytej w Prawach Człowieka Bylejakiego
  4. „Dom Wolności” i jego armia PKP – Płatnych Kretynów Pana Zastępów
  5. Do czego „wybrańcy boga” muszą świat doprowadzić? – Deklaracja Praw Człowieka Embrionalnego

***

  1. 1.     Rezultaty interwencji humanitarnej w Libii (2011 r.) i w Jugosławii (rok 1999)

Cytuję za http://www.voltairenet.org/article177304.html

Przed “wyzwoleniem” Libii przez NATO + al Kaida w roku 2011, Libia za Kadafiego liczyła około 6, 3 miliona mieszkańców, w tym 3,8 miliona Libijczyków i 2,5 miliona obcokrajowców pracujących w tym najbogatszym, obok RPA, afrykańskim kraju.

Pod koniec roku 2012 w Libii “wyzwolonej” mieszkało już tylko 2,2 miliona ludzi, jako że 1,6 miliona Libijczyków zbiegło ze swej ojczyzny, oraz prawie wszyscy pracujący w Libii obcokrajowcy. Straty liczbowe wynikły z walk w trakcie “wyzwalania” są trudne do oszacowania” (Np. w Morzu Śródziemnym w 2011 roku potonęło setki – jeśli nie tysiące – czarnych mieszkańców Afryki, usiłujących się przedostać, z bombardowanej przez NATO Libii, przez morze do Włoch).

Tak więc likwidacja „zielonego socjalizmu” Muammara Kaddafiego w Libii stała się nieszczęściem dla milionów obywateli Afryki – a zapewne i setek obywateli polskich – którzy sobie w miarę zasobnie żyli w tym bardzo rozwiniętym (sam to widziałem w roku 2000) afrykańskim kraju, korzystając z dobrodziejstw SYSTEMU „zielonej książeczki” jaki tam trwał przez blisko 42 lata. Kto skorzystał na prawie trzykrotnym zmniejszeniu liczby ludności w Libii? Zapewne kompanie naftowe nie muszące się już dzielić swymi zyskami z mieszkańcami Afryki; także ktoś musiał przejąć te 150 ton złota, jakie libijska Jamahiryia miała w swym skarbcu. A broń z arsenałów Kadafiego bardzo efektywnie służy obecnie do zmniejszania populacji nie tylko w Mali, afrykańskim kraju opanowanym wcześniej przez stronników Kadafiego, ale także i w Syrii, jednym z ostatnich bastionów realnego socjalizmu na terenie Bliskiego Wschodu.

W sumie, kosztem nieszczęścia i „nowej nędzy” milionów zwykłych obywateli Afryki, zwiększyły się zasoby finansowe co najwyżej kilku setek i tak już bogatych PDG/CEO (Président Directeur Général / Chairman of the Board), czyli ludzi super-bogatych i to nie tylko żydowskiego pochodzenia (patrz obrazek powyżej, wskazujący kto chciał zabić Kaddafiego).

Scenariusz podobny do tego w Libii w roku 2011 miał przebieg wcześniejszej likwidacji SOCJALISTYCZNEJ Jugosławii w ostatnim dziesięcioleciu wieku XX-go. W ostatniej fazie tego procesu, dzięki masakrze w Racak w Kosowie, zainscenizowanej przez przeszkolonych w Szwajcarii oraz Niemczech albańskich gangsterów, Obrońcy Praw Człowieka zdopingowali dowództwo NATO do rozpoczęcia trwających przez cale trzy miesiące „humanitarnych” bombardowań tego europejskiego skansenu socjalizmu. W rezultacie takiej „bombowej” Obrony Praw Człowieka, licząca sobie ćwierć miliona głów, mniejszość serbska w Kosowie została zmuszona do opuszczenia swych rdzennych ziem. A na zdobytych przez NATO terenach szybko ukonstytuowały się dwa Nowotwory wieku XXI: największa w Europie, amerykańska wojskowa baza Bondstill, otoczona „kordonem ochronnym” w postaci Niepodległego Kosowa, będącego obecnie bastionem albańskiej mafii narkotykowej o ambicjach światowych.

2. Hiper-manipulacje świadomością mas kontrolowanych przez CIA

Już w roku 2001 powiązania licznych organizacji Obrony Praw Człowieka, z najzwyklejszym rozbojem militarnym Paktu Północno-Atlantyckiego, zostały dobrze udokumentowane w pracy Gillesa d’Aymery zatytułowanej “Mapa tłumów Praw Człowieka na Bałkanach” (www.swans.com/library/art7/ga110.html). D’Aymery kończy to swe bardzo szczegółowe opracowanie w ten sposób:

ICG, HRW, IPWR, i inne organizacje, oraz Louise Arbour, Morton Abramowitz względnie Wesley Clark — by wymienić tylko niektórych — ich cel działalności, ideologia oraz źródło finansowania jest to samo. Wszyscy oni pochodzą z Fundacji Forda, Narodowego Funduszu dla Demokracji (NED), z Amerykańaski8ego Instytutu Pokoju, Instytutu Społeczeństwa Otwartego i wielu, wielu innych super bogatych instytucji, wśród których George Soros niezmiennie znajduje się w epicentrum tego koncentrycznego labiryntu. … Ci ludzie nie tylko kształtują i przeinaczają opinie, ale także tworzą fakty medialne, płacąc za to – dosłownie kupując – wiadomości, które przerabiają i stwarzają (…) to wszystko w celu kontroli oraz kształtowania opinii publicznej; a jest to możliwe gdy publiczność ma słabą świadomość, lub w ogóle brak świadomości, że jej opinie zostały ukształtowane jak fałszywe rzeźby Rodina, a także skąd w rzeczywistości jej poglądy pochodzą. Jest to totalna manipulacja, totalne zafałszowanie i totalna kontrola umysłów.

Oczywiście Polska też została pokryta dość gęstą siatką Stowarzyszeń Praw Człowieka, przez pewien czas w 2012 roku nawet się udzielałem w gdańskiej komórce SPCz. Jeśli zaś chodzi o „wielkie” instytucje, realizujące w naszym rejonie plany TOTALNEGO ZAKŁAMANIA rzeczywistości, to mamy przecież bardzo wpływową Fundację Batorego-Sorosa, kierowaną przez mego znajomego z lat emigracji we Francji Aleksandra Smolara, mamy też w Warszawie agencję Freedom House Inc., bardzo zasłużoną w organizacji „pomarańczowej rewolucji” na Ukrainie, mamy też Ministerstwo Spraw Zagranicznych, prowadzone przez importowanego z Anglii Radka Sikorskiego. To ministerstwo wydaje rocznie kilkadziesiąt milionów złotych, zebranych od polskich podatników, na granty dla dziesiątek komórek Praw Człowieka za granicą, zwłaszcza na Białorusi, gdzie sponsoruje ich ponad 40 – i stąd właśnie mieliśmy tam ten „młodzieżowy wybuch złości”, połączony z próbą wdarcia się do budynku Rządu w Mińsku, w dniu ogłoszenia wyników wyborów prezydenckich 18 grudnia 2010 roku.

Jeśli chodzi o społeczny odbiór tych komercyjnych agencji Praw Człowieka, to po kilku kolejnych atakach lotniczych NATO na Jugosławię, mieszkający w Paryżu austriacki dramaturg słoweńskiego pochodzenia, Peter Handke publicznie stwierdził, że „jak słyszę hasło ‘prawa człowieka’ to mam ochotę komuś poderżnąć gardło”. – do tego stopnia to „ładnie brzmiące” określenie stało się zawołaniem sekty zaprzysiężonych wrogów gatunku homo sapiens. Inny pisarz, tym razem afro-amerykańskiego pochodzenia, James Baldwin zauważył już w latach 1960-tych, że „ktokolwiek, kto upiera się przy pozostawaniu w stanie (dziecięcej) niewinności długo po tym, jak ta niewinność stała się rzeczą martwą, zamienia się w potwora.” W świetle tej „afro-amerykańskiej” opinii bliskiego współpracownika Martina Luthera Kinga, wyżej wymienieni, doskonale uposażeni przez korporacje bankowe „żydo-obrońcy praw człowieka”, to w pełni świadome swej hipokryzji POTWORY LUDZKOŚCI. By wymienić raz jeszcze nazwiska L. Arbour, M. Abramowitza, w. Clarka, G. Sorosa, do których należy koniecznie dodać francuskich „nowych filozofów” w rodzaju B.-H. Levy i A. Glucksmana, a w Polsce nie żyjących już M. Edelmana oraz St. Lema, największych naszych żydo-entuzjastów rzucania bomb na Jugosławię. I właśnie w starciu z tymi, pewnymi swej nadludzkiej władzy, „potworami wolności”, będzie się kształtować przyszłość naszej planety.

3. Istota perfidii ukrytej w Prawach Człowieka Bylejakiego

Przytoczone powyżej opinie pisarzy takich jak Peter Handke czy James Baldwin są świadectwem ich inteligencji. To wrogie Rozumowi Zachodu słowo wywodzi się z łaciny i wikipedia sugeruje, opierając się na cytatach z łacińskiej Wulgaty, że intellegere (intelligo w 1 os. l. poj.) jest to zbitka słów Inter + LEGERE, dosłownie „między odczytywanie”, co po polsku można określić terminem jako „umiejętność czytania między wierszami”. Taka interpretacja etymologii słowa inteligencja z konieczności ogranicza tę cechę do osób piśmiennych, w Ewangeliach określanych terminem „skrybów i uczonych w Piśmie hipokrytów”. A przecież inteligencją cechują się także dzieci nie potrafiące jeszcze czytać i inne sympatyczne zwierzęta, by wskazać tutaj na nasze domowe psy oraz koty. Proponuję zatem by słowo ‘inteligencja’ wyprowadzać z łaciny jako zbitkę słów Inter + LIGARE, (intelligo w istocie oznacza „rozumię”),  czyli dosłownie „powiązywanie miedzy sobą”. Po prostu inteligencja jest to zdolność kojarzenia faktów oraz idei, a zatem zjawisko całkowicie biologiczne, leżące u podstaw powstawania odruchów warunkowych w całym Królestwie Zwierząt, obejmującym także Rodzinę hominidae.

Dzięki zaś przyjęciu tej ZOOLOGICZNEJ definicji INTELIGENCJI, daje się uwidocznić ten „liberalno-chrześcijański” podstęp, mający na celu zagłuszenie w ludziach zdolności zrozumienia (łac. intelligo), do czego muszą doprowadzić Prawa Człowieka wzięte à la lettre. Otóż jak podały rosyjskie media, pod koniec stycznia br. doszło do demonstracyjnego wycofania się strony amerykańskiej z rosyjsko-amerykańskiej grupy zajmującej się tak zwanym „społeczeństwem obywatelskim”. Skąd wzięło się to zasadnicze nieporozumienie? Portal Km.ru, przytoczył na ten temat opinię Walerego Korowina, vice-dyrektora Centrum Badań Konserwatywnych Fakultetu Socjologii Uniwersytetu im. Łomonosowa w Moskwie. Cytuję za http://www.km.ru/world/2013/01/25/otnosheniya-rossii-i-ssha/702438-amerikantsy-ne-terpyat-nikakogo-inakomysliya :

- Amerykanie rozumieją termin „społeczeństwo obywatelskie” po swojemu, przy czym bardzo naciskają na akceptację ich wykładni tego pojęcia. …(Ich) Ideologia liberalizmu przedstawia obywatela jako zatomizowane jednostkę, bez jakichś jej cech charakterystycznych, która to jednostka ma prawo rozporządzać sobą w dowolny sposób. W sytuacji gdy nie ma żadnych jakościowych cech charakteryzujących takie zindywidualizowane indywiduum, to (formalnie) ono może jak chce rozporządzać swoim ciałem, robić z nim co zechce. W rezultacie społeczeństwo obywatelskie, w zrozumieniu amerykańskim – to (…) społeczeństwo otwarte dla dowolnego ideologicznego wpływu ze strony liberalnej hegemonii, otwarte dla dowolnych transformacji społecznych. Oznacza to, że taką biologiczną masę społeczeństwa obywatelskiego da się konfigurować w dowolny sposób (…)

Natomiast w Rosji społeczeństwo obywatelskie jest widziane w inny sposób, a to z tego względu, że nasz człowiek ma swoją osobowość, wielowiekową historię, złożoną tradycję, wartości konserwatywne i jest to człowiek wspólnotowy. Nasze społeczeństwo składa się z kolektywnych podmiotów, z tradycyjnych etnosów, tradycyjnych regionalnych społeczności oraz grup. Jest to społeczeństwo z historią i wielością charakterystyk społecznych, które łączą oddzielne grupy w większe społeczności; są to wspólnoty z tradycją. I nasz obywatel – to obowiązkowo część większej całości. Jest to całkiem odmienny (od amerykańskiego) pogląd na w pełni cennego obywatela i na społeczeństwo, które przedstawia się jako wspólnota z którą należy się liczyć, do której należy poszukiwać dróg dojścia, w odróżnieniu od zachodniej biomasy, z którą można robić co tylko się zechce.

W tych kilku zaledwie zdaniach stosunkowo młody (ur. w 1977 roku) Valery Korowin powiedział dokładnie o co chodzi. Mianowicie dla „Amerykanów”, zwłaszcza tych spod „ciemnej gwiazdy” pochodzącego z Węgier spekulanta Georga Schwartz-Sorosa, ideałem jest CZŁOWIEK BYLE JAKI, zwykły tłuk bezmyślnie powtarzający, jak przysłowiowa papuga, dźwięki które dochodzą do niego z atakujących go zewsząd mediów. Tę cechę „amerykanizmu” już przed półwieczem doskonale wychwycił francuski pisarz Henry de Monthertlant. W książce „Chaos i noc” cierpko zauważył on:Jedyny naród, który potrafi obniżyć poziom ludzkiej inteligencji, moralności i jakości człowieczeństwa – i to w skali całego globu – tego jeszcze nigdy nie widziano. Oskarżam Stany Zjednoczone o ciągłe trwanie w zbrodni przeciw ludzkości.”

Warto w tym kontekście zauważyć, że tak jak w hallu mego liceum B. Nowodworskiego w Krakowie, do dziś widnieje hasło „semper in altum” z końca XIX wieku, tak w wiek później, dla współczesnych „tłumów” organizacji Obrońców Praw Człowieka na całym świecie, wiodącym hasłem stało się „zawsze w dół” (semper deorsum / always downwards), które to amerykańskie  hasło koniecznie trzeba dołączyć do „oświeceniowego inaczej” logo Korporacji Freedom House Inc.:

Na ten zasadniczy temat wycofywania się „nowego, zimbecylizowanego człowieka” z odruchów charakterystycznych dla homo sapiens, napisałem na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley przed 40 laty Meta-Ph. D. Thesis pod tytułem „The Not Too Divine Comedy”. Postulowałem w niej, że poznani przeze mnie na U.C. Sławni Uczeni – a w szczególności Michael Scriven – po prostu nie są w stanie odróżnić przedmiotów ożywionych od nieożywionych. (Skądinąd ten brak rozróżnienia, czyli po prostu brak inteligencji w sensie łacińskiego inter + legere, jest z definicji zafiksowany w pojęciu „równości” występującym w kolejnych Deklaracjach Praw Człowieka.) I od lat już utrzymuję (patrz Addendum w załączeniu),  że nihilizm etyczny promieniujący z na pozór szlachetnego założenia, iż wszyscy ludzie są równi, logicznie musi prowadzić do sytuacji, gdy ludziom po prostu nie będzie się opłacało osiągać wyższych stadiów inteligencji wymagających całych lat ćwiczeń oraz niekomercyjnych, osobistych starań. A w rezultacie ludzie w sposób ewolucyjny będą się zamieniać się w żyjące we wzajemnej izolacji, z konieczności egoistycznie się zachowujące komórki społeczne, zachowujące się na świecie jak ekspandujący tumor o nazwie NOWA LUDZKOŚĆ.

(Ten Globalny Nowotwór „super społeczeństwa” na wzór USA, zmarły kilka lat temu Aleksander Zinowiew nazwał „człowiekowiskiem”; utrzymywał on pod koniec życia, że komunizm nie zniszczył – gdyż w zasadzie nie mógł zniszczyć – społecznych różnic między ludźmi, zmniejszył on tylko najbardziej zewnętrzne przejawy nierówności; na podstawie podobnych obserwacji, poczytny dziś w Rosji filozof Siergiej Kara Murza proponuje, że Rosja może się „odbić” od dna jakie wpadła dzięki liberałom, poprzez skupianie wokół siebie narodów preferujących kolektywistyczne – a nie egoistyczne – wartości kulturowe.)

4. „Dom Wolności” (obłudy) i jego armia PKP – Płatnych Kretynów Pana Zastępów

Pozwolę sobie podać kilka przykładów takiego „odlotowego”, całkowicie przeciw-rozumowego zachowania się osób dopuszczanych do szerszego, publicznego wypowiadania się na Wolnym Zachodzie.

a. Przykład z Polski. W naszym (czyżby wciąż naszym?) kraju, obok ‘pomarańczowego’ (jak rak) Palikota, nieustanny show urządza „łowca komunistycznych głów” Antoni Maciarewicz. Ostatnio w użyczonych mu murach Uniwersytetu K. S. Wyszyńskiego zorganizował on kolejną konferencję swej „sekty trotylowej”. Sprowadzone zza granicy (z USA i Australii) autorytety tej sekty nagłaśniają tezę „dwóch wybuchów” przed lotniskiem w Smoleńsku. Pierwszy, mniejszy z tych wybuchów miał mieć miejsce w lewym skrzydle prezydenckiego samolotu, bezpośrednio nad wysoką brzozą na skraju lotniska, która w wyniku tego wybuchu podobnie jak skrzydło też uległa przełamaniu z 10 metrów poniżej swej korony. Zarówno czynniki oficjalne w Polsce oraz Rosji, jaki większość polskiej „lewicy” twierdzi, że to kompletna bzdura i że „Macia” po prostu ma fioła – ale w kraju wolnym, jeśli ma się fioła, który wyzwala przyjemne uczucia w odpowiedniej części populacji, to dlaczego nie rozpowszechniać bzdetów?. A. Maciarewicza należy traktować na „zimno” jako egzemplarz nowo-kultury typu PKP – Płatnego Kretyna Pana, który doskonale sobie zdaje sprawę z „cyrku” jaki urządza. Patrz zakończenie z nim wywiadu w „Do Rzeczy[i] nr 3/003.

(Jeśli chodzi o mój system skojarzeniowy (łac. inter + ligo czyli mą inteligencję), to połączyła ona katastrofę smoleńską z kwietnia 2010 z katastrofą  rosyjskiego Superjet 100 w czasie lotu demonstracyjnego w Indonezji w maju 2012: oba te samoloty zostały wyposażone w najnowsze amerykańskie urządzenia nawigacyjne oraz ostrzegawcze, oba te loty miały charakter prestiżowy i w obu przypadkach w gęstej mgle ich piloci – ponoć bardzo doświadczeni – zachowali się tak, jakby chcieli popełnić samobójstwo…)

b. Przykład drugi z USA 9-11. Oczywiście zachodzi tutaj pytanie kto jest tym Panem – tj. właścicielem – Maciarewicza, dbającym o nagłaśnianie w Polsce jego błazeństw? Ponieważ  rzeczony PKP od lat walczy z wciąż „wszechobecną” rosyjską agenturą, więc śmiało możemy postulować, iż jest on aktorem z Cyrku CIA. A podobnych do niego agentów PKP jest oficjalnie ponad 30 tysięcy i pracują oni na wszystkich kierunkach we wszystkich krajach. Były niemiecki minister od spraw tajnych służb, Andreas von Bülow twierdzi, że wszystkie ważniejsze periodyki w USA mają w swej redakcji na utajnionym etacie agenta CIA dokonującego w nich prewencyjnej cenzury. A zatem CIA to formalnie jest ten „Pan” (Don, Lord przez Anglosasów zwany w slangu „bogiem”) dysponujący gigantyczną armią PKP, armią zdolną skutecznie „wykastrować” z korporacyjnych mediów każdą wiadomość niebezpieczną dla ZARZĄDU ŚWIATA skoncentrowanego głównie w Waszyngtonie.

Tenże von Bülow w wywiadzie dla poczytnego berlińskiego dziennika „Tagesspiegel” zdążył w styczniu 2002 przekazać informację, że za wydarzeniami 11 września 2001stoi administracja Busha. I w Niemczech zapadła cisza. Wszystkie większe, kontrolujące „świadomość biomasy” media na Zachodzie nabrały wody w usta na ten temat: mój znajomy z USA Jimmy Walter, autor witryny reopen911.org, który wydał 6 milionów dolarów na próbę dotarcia do szerszej publiczności z wiadomością, że 3 budynki WTC (nr 1, 2 i 7) nie mogły się zawalić od uderzeń 2 samolotów, ukrywa się obecnie w wolnej (od NATO) Austrii, a Francuz Thierry Meyssan, który napisał książkę „Effroyable imposture”, o tym, że w Pentagon 11. 09.2001 nie mógł uderzyć wielki pasażerski samolot[ii], znalazł obecnie schronienie na Uniwersytecie W Damaszku, u boku prezydenta Syrii Assada. Tego „dyktatora” Pan Świata też oczywiście chce zlikwidować, zgodnie z planem Globalnej Wojny „aż CIA położy pod swe stopy wszystkich swoich wrogów” i „będzie jedno stado i jeden Pasterz o imieniu CIA” – patrz Staro i Nowo Testamentowe plany zjednoczeniowe przygotowane przez kapłanów Pana Świata.

I tak dalej, jesteśmy tutaj świadkami systematycznego poniżania wszystkich ludzi starających się realizować wyraźnie ‘przeciw-bożą’ maksymę „semper in altum” – by wskazać tu na liczący sobie ponad tysiąc członków amerykański ruch „architekci dla prawdy o 911”. Dobrze wykształceni działacze tego zrzeszenia mogą sobie wsadzić w d… swe dyplomy inżynierskie z czasów studiów, kiedy to się uczyli jak fachowo wyburza się wysokie budynki w rodzaju WTC w Nowym Yorku. Według ustaleń „sług Boga CIA”, atak lotniczy na te wieże w 2001 roku został zorganizowany przez garstkę islamskich fanatyków z jaskiń Bora-Bora w Afganistanie. I większość mieszkańców USA w ten bzdet wierzy, podobnie jak ponoć wierzy ona w starożydowski, faryzejski bzdet o planowanym Zmartwychwstaniu zgniłych ludzkich trupów sprzed lat tysięcy…

c. Przykład trzeci z historii nauk, zwłaszcza tych o życiu. Doskonałego podsumowania, charakterystycznego dla elit „Domu Wolności” zrozumienia pochodzenia wyższych cech człowieczeństwa, dokonał w 1988 roku amerykański wynalazca tak zwanej Gramatyki Uniwersalnej, Noam Chomsky. W eseju “Spojrzenie w przyszłość: perspektywy badań nad ludzkim umysłem” zamieszczonym w tomie II wydanego w Polsce dzieła pod tytułem “Noama Chomsky’ego  próba naukowej rewolucji”, autor ten dzielnie zauważa: „Wydaje się, że mamy istotne, wręcz przytłaczające dowody na to, iż podstawowe aspekty naszego życia umysłowego i społecznego, wśród nich także i język, są zdeterminowane jako część naszego wyposażenia biologicznego i że nie są nabywane przez proces uczenia się, a tym bardziej przez trening.” Czytając tę naukową opinię mój kolega z Niemiec Jurgen Elseasser nie potrafił się powstrzymać od uwagi, iż „nie myślałem, ze ten Chomsky jest aż tak głupi”. No cóż, trudno wymagać od specjalisty od siedzenia w biurach MIT odkrycia, że wraz z treningiem – chociażby tylko mięśni języka – oddziedziczone przez nas  wyposażenie biologiczne ulega znacznemu udoskonaleniu, ja sam dość sprawnie operuję kilkoma językami, co byłoby niemożliwe bez całych lat ich ćwiczeń.

Jak to odkryłem w trakcie pisania mej późnej pracy doktorskiej „Antyzoologiczna filozofia społeczno-polityczna N. Chomsky’ego”, rzeczony uczony swój nihilistyczny pogląd, o braku wpływu ćwiczenia organu mowy na sprawność się nim posługiwania, „nabył” od znanych mi osobiście paryskich, oczarowanych neodarwinizmem genetyków (A. Danchin, J.P. Changeux, F. Jacob). A oni w istocie rzeczy, przez wiele dekad w sposób nihilistyczny negowali wpływ najrozmaitszych wysiłków organizmów (na przykład zwalczających patogeny) na przystosowawczą przebudowę tych organizmów genomów. Co jest rozpowszechnianą przez genetyków rasy PKP bzdurą, o której szerzej piszę w artykule „Lamarckizm kontra kapitalizm” (który, mam nadzieję, wkrótce się ukaże w kolejnym numerze periodyka „Ideopolityka”). Poniżej okładka niedawno wydanej w Nowym Yorku książki mych kolegów z Genewy, Ph. Ankera i M. Strouna, których w latach 1970 lokalni entuzjaści (neo)darwinizmu próbowali wyrzucić z miejscowego Uniwersytetu. Usunąć z Uniwersytetu właśnie za „łysenkowskie” odkrycie pozakomórkowego krążenia w organizmach „krupinek” w formie cząsteczek kwasów nukleinowych:

Nie potrzebuję dodawać że w sytuacji, gdy nie tylko komórki oraz tkanki, ale także zindywidualizowane osobniki wymieniają między sobą (chociażby w akcie seksualnym), wytworzone przez nie i namnożone sekwencje kwasów nukleinowych, ułatwiające im GRUPOWE zwalczanie najrozmaitszych patogenów, cała darwinowska teoria „walki o byt”, pomiędzy zindywidualizowanymi osobnikami tego samego gatunku, zamienia się w najzwyklejszy bzdet umysłowy. I ten bzdet – czyli „wirus kulturowy” – osoby obdarzone inteligencją winne traktować jako wyraźnie RAKOTWÓRCZY, izolujący nawzajem od siebie ludzi, patogen o charakterze  społecznym.

d. Przykład czwarty, z historii religii Objawionych, z definicji wrogich homo sapiens

Najbardziej znanym w historii twórcą „wyniszczających mądrość mędrców i udaremniających inteligencję inteligentnych” (1 Kor. 2) wirusów kulturowych, był mentalnie podobny do naszego Macierewicza, tajny agent Sanhedrynu szerzej znany jako Święty Paweł. To on objawił chrześcijanom „mądrość”  boga starożytnych hebrajskich gangsterów, że „ranami, zadanymi prawdomównemu ‘słudze bożemu’ zostaniecie uleczeni” (Iz. 53, 3-5). Gdyż właśnie z tego psychologicznego tricku się wziął immunizacyjny charakter Krzyża Pańskiego, znieczulającego kolejne zastępy wypchanych obłudą Krzyżowców, Krzyżaków i w końcu Legionów Chrystusa, na popełniane przez nich potworności oraz bezeceństwa, których ludzie bezbożni nie odważyli by się dopuścić.

Nic zatem dziwnego, że tą starą, izajaszowo-paulińską metodę kamuflowania zbrodni, ofiarą z tak zwanego ‘baranka bożego”, w wieku XX skopiowali syjoniści, tworząc utylitarny mit ofiary z aż 6 milionów biednych Żydów, wysłanych na łono Abrahama w trakcie II Wojny Światowej – który to mit bardzo efektywnie się przyczynił do powstania oraz konsolidacji nowoczesnego Izraela, dokładnie w miejscu dawnych państewek Krzyżowców. Warto tutaj przypomnieć, że za kwestionowanie tej świętej dla Izraela liczby 6 milionów w „Domu Wolności” grożą jak najsurowsze kary, znanego do lat 1990-tych chrześcijańsko-marksistowskiego filozofa Rogera Garaudy pospiesznie usunięto ze spisu francuskich filozofów, po opublikowaniu przezeń książki nie tylko kwestionującej tę liczbę ofiar żydowskich w latach 1942-44, ale i samo istnienie, w Oświęcimiu, dwóch niskich pomieszczeń o powierzchni tylko 210 m2, w których ponoć zagazowano blisko milion Żydów. (Ludzie w takim ścisku powinni bardzo szybko umierać po prostu wskutek braku tlenu; z oficjalnych danych wynika, że Żydzi charakteryzują się niezwykłą ściśliwością, według mego byłego kolegi z KW Warszawa w latach 1967/68, Tomasza Grossa, w zwykłej stodole w Jedwabnem udało się upakować aż 1600 lokalnych Żydów!)

Także poznany przeze mnie w 2004 roku w Kijowie historyk Serge Thion, po 30 latach pracy w CNRS, za artykuły kwestionujące rozmiar holokaustu został pozbawiony pracy i zmuszony do ucieczki do Włoch. W rezultacie takich „krecich” poczynań, większość etatów u „boga” kontrolującego świadomość hiper-ztechnicyzowanych mas Zachodu, przechwyciła bardzo chciwa panowania nad Ziemią banda tak zwanych filo-semitów, rasistów i społecznych pasożytów specjalizujących się – jak ten aktualny polski wzorzec PKP Maciarewicz – w robieniu wody z mózgów wszystkim obywatelom umiejącym czytać i oglądać telewizję, także tą „Trwam (w głupocie)”.

5. Do czego ci, kontrolujący Dom (Publiczny) Wolności, „wybrańcy boga” muszą świat doprowadzić?

Na to pytanie jest dość łatwa odpowiedź na gruncie lamarckowskiej socjobiologii. Tutaj tylko się ograniczę do przypomnienia zakończenia (patrz poniżej), lekko satyrycznej DEKLARACJI PRAW CZŁOWIEKA EMBRIONALNEGO, spisanej przeze mnie już 20 lat temu w chwilach wolnych od prac przy badaniach sejsmicznych w Alpach Szwajcarii. A jeśli chodzi o szczegóły programu totalnego zakłamania rzeczywistości – to zarówno nauką jak i bogiem – to najlepiej przytoczyć głosy w tej sprawie dwóch dyrektorów CIA, prezbiterianina Allena oraz Dullesa oraz katolika, członka Zakonu Maltańskiego Williama Cassey’a. Ten ostatni zwykł uzgadniać swe plany z papieżem Janem Pawłem II, na zdjęciu poniżej uwidocznionym wspólnie z polskojęzycznym Wielkim Mistrzem tego Zakonu, kanadyjskim senatorem Stanleyem Haidaszem (http://polonuska.wordpress.com/2011/11/  – warto czytać).


Otóż katolik (czyli ‘chrześcijanin powszechny’) William Casey, objąwszy posadę dyrektora CIA w roku 1981, w pierwszej swej mowie do swych pracowników stwierdził, iż „będziemy wiedzieć, że nasz program dezinformacji został wykonany, gdy wszystko, w co wierzy amerykańska publiczność  będzie fałszem”. To brzmi  cynicznie i wręcz absurdalnie, ale zobowiązany jestem przypomnieć, że ten rycerz Zakonu Maltańskiego po prostu starał się wykonać „plan” Pana Izraela głoszący „(ja Bóg) wyniszczę mądrość mędrców, a roztropność roztropnych odrzucę”. Które to zapewnienie wskazuje logicznie, że Panem, któremu służy kler chrześcijański, rozczytany w Listach Apostolskich agenta Szawła/Pawła, po prostu jest PRZECIW-ROZUM, po grecku MISOLOGOS. W przypisie wskazuję, jak poprzednik Williama Caseya, chrześcijanin „dalekowidzacy”, ‘prezbiter’ Allen Dullles przymierzał się, już w okresie zimnej wojny, do realizacji tego „Planu boga”[iii]. A poniżej ostatni werset mej „Deklaracji Praw Człowieka Embrionalnego” sprzed lat 20, wskazujący do jakiego stanu zbęcwalenia światowa elita PKP – zarówno ta chrześcijańska jak i ta świecka – doprowadzi ludzkość w najbliższych dekadach:

Mówiąc krótko, po wyzwoleniu Ludzkości od jej historycznych ciemiężycieli (czyli tłumiących rozkwit ekonomii komunistów, socjalistów itd., itd.) my, Zuniformizowane Społeczeństwo Ludzkich Neotenicznych Umysłowo Embrionów, zamierzamy „mnożyć się i panować nad ziemią” – tak jak nasz Bóg, Stwórca Równości przemawiający do nas już z pierwszej strony Pisma Świętego, nakazał nam robić. Nie potrzebujemy dodawać, że zamierzamy się zachowywać jak agresywnie rosnący, monstrualny Rak Planety Ziemia.” (http://markglogg.eu/?p=493 oraz http://markglogg.eu/?p=267)

Amen

Zakopane 19 luty 2013



[i] Jeden z komentatorów wywiadu z A. Maciarewiczem w  „Do Rzeczy” napisał: I właśnie możemy zobaczyć jak działa manipulacja. W jednej wypowiedzi “Antek” zestawił dwie zupełnie nie związane rzeczy: to, że wg pewnej tezy zamach był wysoce prawdopodobny oraz że niektórzy członkowie komisji Milera obarczają Rosjan za katastrofę smoleńską. Ten zbitek tezy i opinii sugeruje, że członkowie komisji Milera obarczają Rosjan za zamach…
Stare metody

[ii] W Pentagon 11 wrzerśnia 2001 prawdopodobnie uderzyła post-radziecka rakieta „Granit” sprzedana Amerykanom przez rosyjskiego handlarza broni Wiktora Buta, dożywotnio uwięzionego obecnie w USA.

[iii] Allen Dulles, na początku zimnej wojny w ten sposób ponoć planował powolną erozję Związku Radzieckiego:

Skończyła się (otwarta) wojna i wszystko jakoś się ustabilizowało. I w tej sytuacji my rzucimy wszystko co posiadamy – całe złoto, całą naszą materialną potęgę na olśniewanie i otumanianie ludzi! Ludzki mózg, świadomość ludzi jest podatna na zmiany. Zasiejemy w Związku Radzieckim chaos, w sposób niedostrzegalny podmienimy ich wartości na fałszywe i nakłonimy ich by uwierzyli w te fałszywe. W jaki sposób? Znajdziemy myślących podobnie jak my sojuszników w samej Rosji. Epizod za epizodem będzie rozgrywana gigantyczna w swojej skali tragedia zguby najbardziej niepokornego narodu na Ziemi, końcowego i nieodwracalnego wygaszania jego samoświadomości. Z literatury i ze sztuki na przykład, stopniowo wyeliminujemy ich czułość na sprawy społeczne, oduczymy artystów, odbierzemy im jakakolwiek ochotę zajmować się śledzeniem procesów, które zachodzą wewnątrz mas narodowych. …(Pełen tekst na http://www.miroslavie.ru/optimalist/dok31.htm , po angielsku http://en.wikipedia.org/wiki/Dulles%27_Plan )

 

Posted in genetyka bio-rozwoju, polityka globalizmu, POLSKIE TEKSTY | Leave a comment

SEMPER IN ALTUM i tego hasla (anty)globalistyczne implikacje

Bogowie nie umarli póki my żyjemy

Co nam podłość Jahwe wzięła, czynem odbierzemy

(Patrz http://nietylkokontrowersje.com/blog/2009/05/29/bogami-jestescie/)

semper in altum

1.     Semper in altum” – czyli anamneza (przypomnienie) ducha Młodej Polski (Niemiec, Rosji, itd.) przełomu XIX/XX wieku

Z okazji końca rzymskich „saturnaliów” (23 grudzień 2765 a.U.c.) wysłałem mym znajomym oraz korespondentom odpowiednie dla epoki globalizmu przesłanie w języku angielskim. Było ono połączone z opisem żydowskiego święta Chanuka, będącego formą „oślego święta” (festum asinorum) odcelebrowanego w warszawskim Belwederze 12 grudnia 2012. To moje internetowe przesłanie domagało się odrzucenia KULTURY FAŁSZU*, charakteryzującej biblijne „miasto błyszczące na wzgórzu Syjon” (patrz http://markglogg.eu/?p=521). Me impertynencje pod adresem żydowskiego boga plugawego podstępu (patrz historia Judyty patronki CIA), wzbudziły negatywne reakcje niektórych mych czytelników. W szczególności Michela Luksemberga z Paryża, z którym przed 43 laty, jako graduale students na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, USA, odbyliśmy wspólną, bożonarodzeniową podróż po Meksyku, próbując nawet wejść na wulkan Popocatepetl (5460 m). Michel, którego rodzice byli żydowskimi emigrantami z Polski jeszcze przed II Wojną Światową, kręcił nosem na mój anty-izraelicki paszkwil, ale znając trochę historię, zarówno judaizmu jak i chrześcijaństwa, przyznał że religia to trucizna, poczym dodał:

L’idéal est à l’image d’Athéna déesse de la guerre et de la sagesse : parceque la force sans la sagesse est barbare et la sagesse sans la force est misérable. (Ideał jest podobny do Ateny, bogini wojny oraz mądrości: siła bowiem bez mądrości jest barbarzyństwem, a mądrość bez siły jest nędzna.)

W ten sposób po ponad 40 latach obaj odnaleźliśmy się jako czciciele antycznej patronki Aten, której statua została odtworzona zaledwie 110 lat temu przed budynkiem wiedeńskiego Parlamentu (Volksversammelung) – fot. 1:

Problem z tą „pogańską” boginią ODWAGI połączonej z MĄDROŚCIĄ – czyli cech charakterystycznych dla rzymskiej „męskiej” cnoty virtus – polega na tym, że w przeciwieństwie do hebrajskiego Jahwe, ATENA NIE JEST PRZEKUPNA. Zaadoptowany przez chrześcijan żydowski „Pan Świata” (hebr. Adon Olam), chętnie bowiem przymyka oczy na rozmaite przekręty oraz zbrodnie, w jakich się specjalizują jego „umiłowane dzieci” zwane Narodem Wybranym. Ten KOMERCYJNY BÓG, z którym Żydzi i żydo-podobni chrześcijanie zawiązywali kolejne umowy handlowe zwane Przymierzami, obdarza wiernych swą łaską w szczególności gdy mu się złoży odpowiednie, najlepiej krwawe i całopalne ofiary zwane z grecka holocaustami. W szczególności ten komercyjny „Pan Świata” (hebr. „Król”, Moloch fig. 2) nader chętnie zaakceptował – w ramach tak zwanego Nowego Przymierza – ofiarę ze swego, specjalnie w tym celu narodzonego z Dziewicy Syna, uważanego przez kler za bezmyślnego „baranka bożego który gładzi grzechy świata”. Tę ponurą ofiarę z boga-baranka/człowieka ponoć złożono na przedmieściach Jerozolimy, na wzgórzu o nazwie Golgota, czyli „Czaszka”.

Rzeczone super-barbarzyńskie ofiary (łącznie z tą na Golgocie) miały na celu tak zamazać obraz rzeczywistości, aby nie nawykłym do logicznego rozumowania ludziom „licznym”, to co podłe wydało się być szlachetne, to co złe było widziane jako dobre, a fałsz nabierał statusu przez nikogo nie kwestionowanej Prawdy. Stąd też i Jerozolima już w starożytności stała się wrogiem w szczególności Aten, skąd promieniował na cały antyczny świat anty-jahwistyczny kult Erosa, utożsamianego z dążeniem do Piękna, Prawdy oraz Dobra. To erotyczne – bez żadnej przesady – dążenie do piękna szczególnie wyraźnie zostało przedstawione w dialogach Platona „Uczta” oraz „Fajdros”, które odważono się opublikować po polsku dopiero na początku wieku XX-go. W tym właśnie okresie odsłonięto w Wiedniu posąg Pallas Ateny, a w Krakowie ukończono budowę nowego lokum Liceum Nowodworskiego (d. św. Anny), w którego hallu znalazła się inskrypcja „Semper in altum” – ‘zawsze wzwyż’. Do tego liceum chodził w latach 1880-tych mój dziadek z głogoczowskich chłopów,  do tej samej klasy co młody Estraicher, Mehoffer, Rydel  oraz  Stanisław Wyspiański na którego pomniku, odsłoniętym w Krakowie w 1982 roku, bogini Pallas Atena prowadzi korowód postaci z jego dramatów– fot. 3:

 Cóż z tych młodopolskich „semper in altum”  uniesień w  dzisiejszej, niemożebnie zklerykalizowanej i zkomercjalizowanej Polsce  pozostało?

2.     Cywilizacja Podłości* promieniująca z Nowego Jeruzalem, biblijnego „miasta na wzgórzu”

Cała przecież, bezmyślnie głoszona przez Kościół ‘teologia grzechów odkupienia metodą Jezusa z Nazaretu umęczenia’, to zatruwający ludzkie dusze gniot umysłowy, wzorowany na praktykach hebrajskiego kapłaństwa Jerozolimy, uwielbiającego się nurzać w „odkupicielskiej krwi” niewinnych, ofiarnych zwierząt. A wiarę w skuteczność tej obżydliwości (pisownia poety Stefana Kosiewskiego) zaszczepił naiwnym chrześcijanom udający „hellenistę” agent Sanhydrynu Szaweł z Tarsu, szerzej znany jako apostoł Paweł. I ta jego „wytracająca mądrość mędrców” (1 Kor. 19-23) kołtuńska głupota stała się bardzo efektywnym zaczynem CYWILIZACJI OBŁUDY, promieniującej na świat z „Miasta na Wzgórzu (Syjon)”. Amerykański pisarz John Kaminski, z którym kiedyś bliżej korespondowałem, utrzymuje że z tego Syjonu spływa na cały świat dusząca swymi wyziewami CZARNA CHMURA, która ludziom zasłoniła najzwyklejsze słońce. Aż wstyd mi tutaj przypominać, że „apostołami” tego globalnego nowotworu stali się, odpowiednio do swej misji przygotowani („przyuczki” w formie sfingowanych na nich zamachów w marcu i maju 1981) znani Aktorzy Dziejów, Karol Wojtyła i Ronald Reagan, którzy w 1987 roku w Miami na Florydzie zawarli Globalne Przymierze Krzyża i Wall Street – fig. 3:

 Na czym polegało „rewolucyjne przedsięwzięcie handlowe” rzeczonego, samozwańczego „13 apostoła? 0tóż w przeciwieństwie do Jezusa z Nazaretu, który otwarcie mówił o NIENAWIŚCI do swego, genetycznie z nim związanego otoczenia („Kto nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto i siebie samego, nie może być moim uczniem” – Łk 14,26), św. Paweł znany jest jako Krzewiciel bardzo wyrafinowanej miłości, określanej jako AGAPE , czyli„osiągnięcie takiego stanu, w którym miłuje się każdego człowieka, ponieważ miłuje go Bóg. Jest to więc miłość w Bogu i do Boga. (…) Miłuje się wtedy osobę, która czyni zło, ale nienawidzi się jej czynu.” Jak widać z powyższej definicji, tego typu perwersyjne, sztuczne zachowanie się nie ma nic wspólnego z pożądaniem Piękna, Prawdy i Dobra jak to ma miejsce w wypadku Erosa. Jak to przypomniał Benedykt XVI, cytując Fryderyka Nietsche w encyklice „Deus caritas est” z roku 2005 (rozdz. 3) „chrześcijaństwo jakoby dało Erosowi do picia truciznę, a chociaż z jej powodu nie umarł, przerodził się w wadę. … Czy chrześcijaństwo rzeczywiście zniszczyło Erosa?”

Warto tutaj powtórzyć za Jezusem z Nazaretu, iż nie da się dwóm Panom służyć jednocześnie. Słudzy boży głoszący Agape, czyli „bożą miłość do wszystkich ludzi, łącznie z tymi w formie ogoniastych jeszcze embrionów” (http://markglogg.eu/?p=493 ), z konieczności muszą nienawidzić osób w pełni ukształtowanych, zdolnych do spojrzenia na religię z pozycji chociażby psychologii rozwojowej opracowanej przez Jeana Piageta. Bezkrytycznie „miłować wszystkich” to znaczy po prostu mieć tych wszystkich w d…. A w ukryciu miłować tylko siebie samego głosząc, dla osiągnięcia łatwego zarobku,  „słodkie” – a w istocie nihilistyczne – slogany o „bożej miłości”. Obowiązkowo wychwalane przez kolejnych amerykańskich prezydentów w trakcie ich zaprzysiężenia, biblijne „miasto lśniące na wzgórzu”, podobnie jak dzisiejszy Izrael chroniony 8 metrowym, betonowym murem, to przecież to są Jaskinie Zbójców, gniazda ludzkich żmij, dyszących zazdrością (Wj, 20, 5) i chęcią mordu (Dz. 9, 1) plugawych bestii gotowych nawet spalić pół planety, w ramach realizacji „bożego planu” zakreślonego w encyklice „Laborem exercens” z 1981 roku.

By way of

deception

  thou shalt

 do war

(Będziesz prowadził wojnę podstępem – ta dewiza żydowskiego króla Dawida stała się żelazną zasadą „pracy u podstaw” zarówno Mossadu jak i CIA)

To nie jest przypadek, że w ogłoszonej w ćwierćwiecze po „Laborem exercens” encyklice „Deus Caritas est”, Benedykt XVI stara się  rehabilitować pogańskiego Erosa. Ten jego „ugrzeczniony” akt akceptacji pogańskiego bóstwa wskazuje, że obecnej Głowy Kościoła wiara w „agape” jest martwa. Bo przecież jednocześnie służyć Miłości Wstępującej („semper in altum” boga Erosa) i Miłości Zstępującej („semper deorsum”, czyli ‘zawsze w dół’ charakteryzujące uczucie Agape) jest niemożliwym. O tym, że w Watykanie dzisiaj praktycznie nikt z dostojników nie wierzy w Boga, informował już kilkanaście lat temu swych kolegów filozofów ksiądz profesor Józef  Tischner. Potwierdzeniem tych jego prywatnych doniesień był w roku 2008 publiczny akt apostazji bardzo bliskiego współpracownika kardynała Ratzingera, profesora Tadeusza Węcławskiego z Poznania (patrz poniżej). Zatem nie odbiega bardzo od prawdy „niby parodia” grudniowego oficjalnego przemówienia Benedykta XVI – bo to jest właśnie to, co w ukryciu obecny papież sobie myśli.

(Patrz http://informatorcodzienny.wordpress.com/2012/12/01/benedykt-xvi-bog-nie-zyje-jestesmy-sami/)

A nam przystoi „rozgłaszać po dachach to co szepcze się po kątach” jak to nauczał Jezus z Nazaretu (Mt. 10, 27), anty-pauliński buntownik z Galilei, którego agent Szaweł/Paweł chciał widzieć tylko na krzyżu (1 Kor. 1, 23).

M.G. 13 stycznia 2013

Casus profesora Tomasza Węcławskiego

http://pinopa.republika.pl/Zaklamanie_w_nauce.html

oraz

http://www.eioba.pl/a/1p2k/problem-zaklamania-swiata-bogiem

Magda Hartman

Węcławski: Jezus nie jest Bogiem, katolicyzm to fałsz

Publiczne wyrzeczenie się Kościoła katolickiego przez jednego z czołowych katolickich teologów jest skandalem, który dopiero zaczyna się rozkręcać.

Stała się rzecz bezprecedensowa. Oto jeden z najwybitniejszych polskich chrystologów na drodze teologicznych dociekań doszedł do wniosku, że wyłożona w doktrynie katolickiej teoria Jezusa Chrystusa jako jednej z osób Boga w Trójcy Jedynego jest nie do obrony.

Profesor Tomasz Węcławski (55), jak zawsze niezwykle skromny i unikający rozgłosu, powodów swej decyzji o wystąpieniu z Kościoła katolickiego każe szukać w swych ostatnich wykładach. Zatytułował je “Uniwersum wczesnych chrześcijan – rekonstrukcja i znaczenie krytyczne”. Omawia w nich proces, w rezultacie którego obwołano Jezusa z Nazaretu mesjaszem, a następnie – Bogiem.

Dla Węcławskiego Jezus to radykalny reformator religijny, twórca millenarystycznego ruchu, głoszącego rychłe nadejście Królestwa Bożego. Jezus opiera swe nauki na dwóch filarach – niezwykle bliskiej relacji z Bogiem i przebudowie istniejącej hierarchii społeczno-religijnej.

Jezus doznaje jednak porażki: pada ofiarą oczekiwań mesjanistycznych, co prowadzi do odrzucenia przez elity i skazania na śmierć. Jednak najdotkliwsza, zdaniem Węcławskiego, klęska Jezusa dokonuje się już po ukrzyżowaniu – jest nią reinterpretacja jego klęski jako ofiary.

Klęska Jezusa dokonuje się w reinterpretacji jego własnej śmierci, a za nią także obrazu Boga nie w tym kierunku, który on sam wskazywał swoją postawą, słowami i działaniem, ale w kierunku przeniesienia i na niego samego, i na obraz Boga oczekiwań, które on sam albo wprost odrzucał, albo rozumiał gruntownie inaczej.

(…)

***

* Dzisiaj, na początku roku 2013 (2765 a.U.c.)jestem zobowiązany przypomnieć jeszcze raz na czym polega istota  ZWODNICZYCH ŚWIATEŁ emitowanych przez „lśniące miasto na wzgórzu” utożsamiające się od ponad dwóch stuleci z Nowym Izraelem w formie USA i jego metastazami (czyli rakowymi przerzutami) w coraz większej ilości krajów świata.

Otóż w trakcie „narodowego” w Izraelu (i coraz częściej w USA, a nawet i w Polsce) święta Chanuka, nawet najwyżsi dostojnicy państwowi zabawiają się w „puszczanie bączków”, jak ten rytuał się estetycznie po polsku nazywa. Ta, przypominająca pospolite rzucanie kości do gry, „zabawa dorosłych” ma pouczać władców Izraela, że należy tak przeorganizować świat, aby zafascynowani „teorią przypadku” ludzie przestali rozumieć nawet najbanalniejsze zjawiska w ich otoczeniu. Od strony kulturowej jest to kontynuacja hebrajskiej tradycji sztuczki zwanej urim-tummim, polegającej wskazaniu przez arcykapłana, metodą losowania, nie tylko na harmonogram kolejnych rozbojów, ale i na osoby czy to winne jakichś malwersacji, czy „przez boga wybrane” do sprawowania najwyższych urzędów, itd. (Nawet apostołowie, po zdradzie Judasza dobrali im brakującego 12 apostola Macieja, metodą rzucania losów – Dz. 1, 26)

I zgodnie z tą jahwistyczną tradycją tłumaczenia „losowością” co ważniejszych procesów bio-historycznych, jesteśmy świadkami w ostatnich dziesięcioleciach:

1.Ccoraz bardziej wyraźnego „demokratycznego wyboru” sprzyjających Izraelowi prezydentów nie tylko na Zachodzie.

2.Także na pozór „losowe” są kryzysy na giełdzie i wywołane nimi wojny (jak ta II Światowa), z których „wybrani inwestorzy” wychodzą finansowo coraz bardziej zasobni, gromadząc coraz większą władzę w skali świata.

3. Nawet w na pozór bardzo odległej od przyziemnej polityki dziedzinie nauk o życiu, jakimś „cudem” dominującą stała się zupełnie niedorzeczna teoria powstawania gatunków na losowej drodze genetycznego przypadku wspartego Doborem przez Naturę najlepiej przeżywających ras zwierząt oraz ludzi (patrz opinia imputowana przez „ateistów” Benedyktowi XVI).

I tak dalej, zgodnie z „Dawidową” maksymą:

Wojny podstępem   wygrywał bedziesz

Post Scriptum

Szczątki około 500 chrześcijan niedawno spalonych żywcem w kościele w Nigerii. Jest to dobry przyklad jak to “bóg miłuje wszystkich ludzi”. Niewątpliwie “islamiści” którzy tego holocaustu (całopalenia – fig. 2) dokonali, wzorowali się na US Army, która zrzuciła bomę A na Hiroszimę, celując precyzyjnie w katedrę katolicką tego miasta.

Posted in polityka globalizmu, POLSKIE TEKSTY, religia zombie | Leave a comment