BÓG i ozdrowieńczy ŚMIECH: POCHÓD TRZECH KRÓLI BŁAZNÓW w Gdańsku

Posted on 10 January 2023 by admin

BÓG i ozdrowieńczy ŚMIECH:

POCHÓD TRZECH KRÓLI BŁAZNÓW

Gdańsk, 6.01.2023

2100 słów

Mój były student ”dyl” (Sowizdrzał) podsumowując aż 54 komentarzy do mych niedawnych NEon24 ⭐ “Lucyferiańskie Rozważania z okazji Świąt Bożego Narodzenia A.D. 2022 (nowyekran24.com) przypomniał takie oto POZNAWCZE PODEJŚCIE (anty)amerykańskiego pisarza Henry Millera do dominującego, zwłaszcza w USA, BOGA będącego wytworem fantazji antycznych twórców PISMA ŚWIĘTEGO:

// Jeżeli występuję przeciwko kondycji świata, to nie dlatego, że jestem moralistą, tylko dlatego, że chcę się więcej śmiać. Nie twierdzę, że bóg to beczka śmiechu; powiadam tylko, że trzeba się dużo śmiać, zanim się człowiek zbliży do boga. Celem całego mojego życia jest zbliżyć się do boga, a zatem zbliżyć się do siebie.//

„Dyl” w tym kontekście zauważa: Powyższy cytat … ma coś w sobie tożsamego z tą antyczną sentencją: poznaj sam siebie – a poznasz wszechświat i bogów … w sytuacji DOMINACJI na “całodobowym nełonie(24)” jawnych bądź tych zakamuflowanych paulinistów. WYŚMIANIE ich, może być również jedną z skutecznych form prowadzenia (z nimi) walki, przy tym jakże ZABAWNĄ, BOSKĄ.

A zatem, zgodnie z pomysłem mego byłego (tylko chwilowo, przed 20 laty) studenta Sowizdrzała, korzystając z okazji, że 6 stycznia w Gdańsku uczestniczyłemw POCHODZIE TRZECH KRÓLI BŁAZNÓW, przypomnę kilka mych uwag sprzed roku na temat GENEZY tego styczniowego ŚWIĘTA POWSZECHNEGO SKRETYNIENIA CHRZEŚCIJAN. (Przypominam, słowo KRETYN wywodzi się z starofrancuskiego chrétien, chrześcijanin stąd crétin, w szczególności „crétin des Alpes” – med. osoba dotknięta wrodzonym zespołem niedoboru jodu, nazywanego dawniej kretynizmem lub matołectwem)

Otóż w PAN w Z-nem (61): Wyszczególnienie, na koniec Roku Pańskiego 2021, plagiatów oraz „przekrętów” Pisma Świętego | Strona autorska Marka Głogoczowskiego (markglogg.eu) przytoczyłem fragment artykułu, opublikowanego w 52/2021 numerze warszawskiego „Przeglądu”, emerytowanego dyrektora Instytutu Religioznawstwa UJ w Krakowie, Kazimierza Baneka. Banek w ten sposób kończy swe uwagi nt. RELIGII, dzisiaj w Polsce prawie obowiązującej:

„Kler nie za bardzo chce, by Polacy dociekali, jak to jest z tą ich religią. (… jednak) historyk religii wie, jakie bebechy, jaka historia i ukryte cele są pod tym (na zewnątrz imponującym) opakowaniem, i nie jest taki skłonny do podziwiania tej religii.”

Do którego to wstępu Baneka dołączyłem zdjęcie tradycyjnej „szopki” corocznie montowanej z okazji „3 Króli” na Równi Krupowej w Zakopanem:

http://markglogg.eu/wp-content/uploads/2021/12/Szopka-bozonarodzeniowa.jpg

Z takim oto mym, wtedy komentarzem:

» No cóż, oglądając ten, co rok powtarzany spektakl, do głowy zaczynają mi przychodzić niezbyt pobożne myśli. Które to myśli dodatkowo pobudził do ich wyartykułowania, artykuł Baneka w „Przeglądzie”. W szczególności święto Bożego Narodzenia pojawiło się dopiero w w momencie, gdy na soborze w Efezie w 341 roku został przełamany opór bardzo RACJONALNIE MYŚLĄCEGO patriarchy Konstantynopola, Nestoriusza, utrzymującego że (św.) Paweł kłamał, utrzymując że Jezus urodził się Bogiem i jako Bóg na krzyżu skonał. Jeśli zatem wrócimy do zapomnianych obecnie poglądów nestorian (które jednak z czasem „przebiły się” w teologii mahometan), to całe to imponujące nam wielokolorowym wystrojem, Boże Narodzenie zaczynamy traktować jako rodzaj teatralnego KOŚCIELNEGO OSZUSTWA (…)

» Nie trudno bowiem zauważyć, że złoto, kadzidło i mirra, które przynieśli Trzej Królowie K+M+B, dopiero co zaczynającemu otwierać oczy niemowlęciu, były to przedmioty wręcz „zaśmiecające” tę ubogą z nim szopkę. (…) Organizując HAPPENING pod nazwą Boże Narodzenie, antyczne klechy starały się wpisać w „plan boży”, ogłoszony przez (św.) Pawła w 1 Liście do Koryntian. „to bowiem, co nie jest (LOGICZNIE SPÓJNE), wyróżnił Bóg, by to co jest (ROZUMNE), unicestwić” (…) Całe to, odgrywane co roku z wielką POMPĄ, wielbienie niemowlęcia jest CELOWYM robieniem sobie kpiny z ludzi starających się patrzeć na świat w umysłowo dojrzały sposób.

» Według specjalisty od GNOZY Jana Kozáka z Pragi, historia Trzech Króli Magów (tj. Kapłanów) jest ‘przekręconym plagiatem’, wcześniejszej o dobre pół tysiąca lat, hinduskiej historii wizyty Czterech Kapłanów, którzy przyszli do starzejącego się BUDDY z Czterech Stron Świata, z MISECZKAMI ŻEBRACZYMI by im on podarował coś ze swej MĄDROŚCI. Bowiem ten historycznie znany Budda, w ciągu swego długiego życia, w trakcie którego zajmował się pokonywaniem prowokowanych przez niego samego wegetacyjnych utrudnień, pod koniec swego życia głosił bardzo racjonalne, WYZWALAJĄCE ludzi z ich codziennych trosk (i głupich zazwyczaj pożądań) poglądy. Zalecana przezeń wstrzemięźliwość wobec „konsumpcyjnych powabów” bytowania, przypomina w znacznym stopniu propozycje żyjącego w kilkaset lat po Buddzie i około 300 lat przed Chrystusem, greckiego „bezbożnika” EPIKURA „Jeśli chcesz człowieka wzbogacić, nie dodawaj nic do tego, co posiada, ale ujmij mu kilka z jego pożądań.” (…)

» Bezmyślne zachwyty nad „przyszłą mądrością” leżącego w żłobie oseska, automatycznie podważają zasadność dostępnej dla każdego z nas samoobserwacji, że ROZUM w nas dojrzewa dopiero w kilka dekad po naszym poczęciu. Ta wizyta „mędrców” K+M+B przybyłych ponoć ze Wschodu, zdaje się zatem służyć realizacji specyficznego PLANU BOŻEGO symbolizowanego przez jedno z 8 Świateł Chanuki: [DdW] – DUMB (has to) destroy the WISE – „wyniszczycie mądrość myślicieli pogańskich, a rozum ich mędrców zadusicie” (Iz. 29 :14, a potem 1 Kor. 1: 19) Pan w Z-nem (60): Osiem Świateł Chanuki i rządy ZOG | Strona autorska Marka Głogoczowskiego (markglogg.eu)

(koniec fragmentu tekstu z 30.12.2021)

6 stycznia każdego roku to Święto Pustogłowia (tabula rasa) chrześcijan

Poniżej scena z happeningu „Pochód 3 Króli Błaznów” na Starym Mieście w Gdańsku, 6.01.2023

Obecnie (z początkiem 2023) pozwolę sobie dodać, że w grupie Trzech Króli, przybyłych, sądząc po kolorze ich skóry, z Afryki (Kacper), z Europy (Melchior), oraz gdzieś z dalekiej Azji (Baltazar), brakło Czwartego Kapłana-Mędrca, który powinien był przybyć z leżącej na Północ od Betlejem Hellady. Zaś przyczyna takiego „obrzezania” (w porównaniu z historią Buddy) historii spotkania tych wielorasowych Kapłanów-Mędrców z Jezusem w Betlejem była zapewne banalna. Przecież pracownicy bardzo aktywnej w tym okresie Świątyni w Delfach, na której tympanonie był od setek już lat wyryty napis POZNAJ SAMEGO SIEBIE doskonale rozumieli, że hańbą dla nich by było, jak tych 3 kapłańskich GŁUPKÓW, przybyć do Betlejem, w celu nasycenia się WIEDZĄ o cudownych własnościach właśnie narodzonego, przyszłego, mówiąc językiem współczesnym wirtualnego – tj. pozorowanego – Króla Żydowskiego. K+M+B w Betlejem po prostu ZATRULI SIĘ TABULA RASA, jaką wtedy emanował PUSTY UMYSŁ, dopiero zaczynającego patrzeć na świat noworodka.

Co więcej, z 20 lat temu dowiedzieliśmy się, na seminarium na UJ w Krakowie od filozofa Ludwika Kostro z Gdańska, że do prawie VI wieku, w dzień 6 stycznia chrześcijanie obchodzili święto odnotowanego w Ewangeliach CUDU Jezusa, który w trakcie uczty w Kanie Galilejskiej zamienił Wodę w Wino. I co więcej, według profesora Kostro, który jako młody ksiądz z PRL-u przed półwieczem studiował biblistykę na uniwersytecie Sacro Cuore w Rzymie, taki CUD greckiego boga Dionizosa, przypisali Jezusowi autorzy Ewangelii, po prostu rezonując, że jeżeli nie znany im osobiście Jezus był rodzajem Super Boga, to miał zdolność dokonywania cudów i innych znanych im bóstw: nie tylko DIONIZOSA ale także i ASKLEPIOSA zdolnego, podobnie jak po nim JEZUS, do wzbudzania do życia osoby wydające się być zmarłe.

(Przypominam, w Egipcie i okolicach w tym okresie obowiązywał kult SERAPISA, czyli Ozyrysa-Apisa, łączącego w sobie cudotwórcze zdolności oraz historie życia podstawowych bogów egipskich oraz greckich):

A ponieważ, przed upowszechnieniem się „kościelnego wynalazku” Bożego Narodzenia, chrześcijanie 6 stycznia obchodzili święto Cudu Zamiany Wody w Wino, to nie trudno, na podstawie naszych własnych doświadczeń zauważyć, że po umiarkowanym nasyceniu się tą „boską substancją”, w umysłach u nas przez pewien czas odradza się „tabula rasa” (pustogłowie), które charakteryzowało nasze bardzo wczesne dzieciństwo: po spożyciu tego trunku w sposób „magiczny” zacierają w nas troski oraz przesądy dnia naszego powszechnego, osoby wokół nas stają się nam z definicji przyjazne i nasze otoczenie, nasycone aktualnie opowieściami o zbrodniczej Rosji, chwilowo zapada się w NICOŚĆ. A i zaczynamy też czuć że kościelne, bezustanne zapewnienia, że za kilka miesięcy będziemy celebrować OB(R)ŻYDLIWŚĆ ZBAWCZEGO DLA NAS wieszania Jezusa Chrystusa na krzyżu, to po prostu LIPA (jak mi to powiedział, zbliżający się wtedy do 90-tki, mój wujek, Mietek Gąsienica-Samek, sławny swego czasu zakopiański narciarz, a potem i geodeta pracujący na 3 kontynentach).

A porównując sytuację psychiczną jaka się u nas manifestuje, po umiarkowanym odurzeniu się winem, z zachowaniem się w Gdańsku dobrze kilkusetosobowej procesji akompaniującej wędrujących na szczudłach aniołów, diabłów oraz królów na szczudłach, niosących nad głowami tłumu jakąś skrzynkę, ja osobiście poczułem podobny do lekkiego oszołomienia winem CZAR tego pochodu. Zwłaszcza że przed kościołem Mariackim rozdawano – bezpłatnie! – czerwone niebieskie oraz zielone, zrobione z kartonu korony, które uczestnicy tej ZABAWY chętnie zakładali na swe głowy. Zapewne by przez kilkadziesiąt minut samemu poczuć się KRÓLAMI, celebrującymi narodziny BOGA (z umysłem TABULA RASA).

No cóż, był to HAPPENING niewątpliwie udany i ESTETYCZNY, ale, jak to zauważył cytowany na wstępie emerytowany religioznawca Kazimierz Banek „zapewne ukryte są jakieś podłe cele pod tym, na zewnątrz imponującym, religijnym opakowaniem”.

(Mnie te kartonowe korony na głowach często starszych osób jakoś się skojarzyły z kolorowymi LEJKAMI jakie redakcja satyrycznego pisma Charlie Hebdo zwykła dorysowywać na głowach krytykowanych przez nią francuskich polityków: wygłaszając swe pompatyczne mowy, czują się oni jak narodowi bohaterzy, podczas gdy w istocie są BŁAZNAMI – nb. taki kolorowy LEJEK przydało by się dorysowywać na głowie aktualnego prezydenta RP, Andrzeja Dudy).

Proliferacja, w instytucjach Globalnej Akademii Nauk (GAN), „Betlejemskiej plagi Pustogłowia” (tabula rasa)

Arystoteles, ojciec do dzisiaj aktualnej psychologii, już z 300 lat przed Chrystusem ostrzegał, „Najmniejsze początkowe odchylenie od prawdy jest mnożone później tysiąc razy”. I to zjawisko, coraz intensywniejszego „oddalania się ZBIOROWEJ WIEDZY o świecie – i o nas samych także – od łatwo potwierdzalnej rzeczywistości”, doskonale jest widoczne nie tylko w Kościele. W roku ubiegłym nawet napisałem dłuższy naukowy, niemożliwy do publikacji na neon24 esej „Helleniści i Hebraiści” o tym, jaką KATASTROFĄ POZNAWCZĄ stała się, bardzo rozpowszechniona wśród uczonych „na topie” wiara, że ludzie – jako gatunek zwierząt „przez Boga do panowania nad światem wybrany” – w ramach, dostarczanego im z zewnątrz takiego samopoznania, wyobrażają sobie, że są do tego „dzieła bożego”, tak jak ten Jezus w kolebce, już w momencie swych narodzin predestynowani.

Mianowicie według Największego z Apostołów, faryzejskiego przechrzty świętego Pawła „Bóg wyróżnia to CO NIE JEST (np. Boże Narodzenie, czy Kenozę „wypróżnienie się” z życia Boga Jezusa na krzyżu) by TO CO JEST (istotą życia) UNICESTWIĆ – tak by żadne ze stworzeń nie chełpiło się (swą spostrzegawczością) przed BOGIEM (stwórcą Izraela oczywiście)”

Jestem w tym momencie zobowiązanym przypomnieć, że ODWIECZNĄ Istotą Życia jest, mająca charakter przeciwentropiczny (Schroedinger 1944) regeneracja z nadkompensacją nie krytycznych mikrouszkodzeń, wszelkiego zdolnego do wegetacji w trudnych warunkach jestestwa. (Lamarck 1809, Piaget lata 1950).

I w powyższym tekście „Hellenistów i hebraistów” wskazuję, jak aktualnie żyjąca „czwórca” uczonych, wychowanych na WAŻNYCH uczelniach w 4 WAŻNYCH krajach „Zachodu”, stara się narzucić światu rodzaj NAUKOWEJ DEWOLUCJI, opierającej się bezkrytycznie na wyraźnie ANTYZOOLOGICZNYM, kartezjańskim „dogmacie”, że wszelka człowiecza kompetencja, czyli zdolność adekwatnego reagowania (w kolejności językowa, psychologiczna, w zakresie procesów ewolucyjnych i w końcu ta na poziomie zwykłego liceum), ”nie jest nabywana przez proces uczenia się, a tym bardziej przez trening”. A to dlatego, że jest ona „zdeterminowana (w ludzkim zarodku) jako część naszego wyposażenia biologicznego”. I ten, najzwyklejszy KRETYNIZM, zrodzony w oparach „chrześcijaństwa” promującego zachowywanie przez ludzi, w ich wieku dorosłym, w znacznym stopniu TABULA RASA (czyli umysłu pustego ) wystarcza, by w krajach „pod bogiem USA” uchodzić za mędrca, otrzymując za to sowite wynagrodzenie. Oto dziełka tej „czwórcy” tego typu „tabula rasa” (czyli pustogłowych) uczonych:

We wcześniejszej o dwa lata pracy „Przeciwentropia to Pierwszy Motor Stworzenia”(wydanej drukiem w “Przezwyciężyć kryzys kultury” Praca zbiorowa, s. 121-131, Akademia Marynarki Wojennej, Gdynia 2020), nawiązując i do ROZUMU Arystotelesa i do OBSERWACJI Schroedingera, zauważam coś takiego:

GENITALIANIZM to ANTYCZNY NOWOTWÓR POZNAWCZY

którego GLOBALIZACJA zdewastuje totalnie Ziemię

Często cytowany przez „dyla” (anty)amerykański pisarz Henry Miller w swych, wyraźnie PORNOGRAFICZNYCH utworach, podkreślał (północno) amerykańską OBSESJĘ SEKSU, którego KOMERCJALIZACJA stała się rodzajem Pierwszego Motoru Cywilizacji, której on nienawidził. (Z tej „wolnoamerykańskiej” komercjalizacji seksu, zrodził się przecież cały ten, estetycznie niezbyt uroczy, GENITALIANIZM!).

I rzeczony „dyl (Sowizdrzał)”, wyraźnie pod wpływem zarówno swoich jak i Millera przygód, jak i mych „lucyferiańskich” objawień zaproponował, by połączyć symbol czerwonawo nad ranem świecącej jutrzenki, która jako CZERWONA GWIAZDA stała się astralnym znakiem znienawidzonych obecnie komunistów, z obrazem pociągającej swą pięknością planety WENUS (planety miłości nie tylko piękna i elegancji ale i MĄDROŚCI jak ta grecka, też żeńska Sofia). I w necie odnalazł on alegoryczny obraz takiego „żeńskiego lucyfera” pod rosyjską, słowiańską nazwą ZARIA (zorza). Pozwolę sobie zauważyć iż taka „Zaria” od ponad już stu lat stara się prowadzić nas w ŚWIAT o ileż PIĘKNIEJSZY niż ta cała, WYJĄTKOWO PLUGAWA CYWILIZACJA SZTUCZNEGO BOGA wartości takich jak TECHNIKA, PIENIĄDZ oraz o Komforcie marząca DUPA:

A jakby ktoś jeszcze NIE DOSTRZEGAŁ, do czego doprowadziło, powtórzone przez św. Augustyna (z lejkiem na głowie) w „De doctrina christiana”, dumne zapewnienie św. Pawła „WIEDZA NADYMA, A MIŁOŚĆ (IGNORANCJI oczywiście) BUDUJE”, to niech sobie poczyta, przynajmniej pierwszych kilka rozdziałów dostępnego także w języku polskim, Tomu 1 „Criminalgesichte des Christentums” Karlheinza Deschnera z przełomu XX i XXI wieku.

Mówiąc w jak największym skrócie, Sokrates utrzymywał, że ludzie rodzą się z natury DOBRZY, a ZŁYMI się stają, gdy w wieku dojrzałym w IGNORANCJI się pogrążają. Co dotyczy zwłaszcza elity tych, lubujących ubierać się w zuniformizowane czarne suknie klechów, bankierów, IT liczmanów, oraz ortodoksyjnych żydów oczywiście też.

Dłuższe Post Scriptum: „Eros to antynomia trędowatego „Boga Izraela” (MG, 2016)

Gdy z ciekawości zajrzałem, jaki to mój stary tekst proponowałem do czytania pod wzmianką o mym wujku „Mietek G-Samek”, to się okazało, że to był on opublikowany przez mych przyjaciół w Rosji (portal ‘smolnaya’ ). A w poprzedzającym go bezpośrednio artykule opublikowanym przed prawie dokładnie 7 laty znalazłem mą bardzo logiczną SUGESTIĘ na temat POCHODZENIA CHRZESCIJAŃSKIEJ WIARY:

» Tak jak zwykły trąd, który poprzez wyniszczenie nerwów wiodących do organów czucia twarzy, powoduje zewnętrzną BRZYDOTĘ osób dotkniętych tą chorobą (…), tak osoby dotknięte – do pewnego stopnia dziedzicznym – „trądem duszy widzącej” (czyli wyobraźni), swe wyjątkowo OHYDNE zachowania zwykły brać za „dobre” i „błogosławione bogiem”. I to począwszy już od czasów gdy Mojżesz, by „obdarzyć ŁASKĄ” (tj. WYBRAŃSTWEM BOGA”) swą kastę kapłańską Lewitów, nakazał im pod górą Synaj, « zabijajcie: kto swego brata, kto swego przyjaciela, kto swego krewnego … Oby Pan użyczył wam dzisiaj błogosławieństwa!» (Wj 32; 27-30)

» Taka ŚCIŚLE MEDYCZNA ocena zabijającego w głowach neurony „wirusa kulturowego” Pisma Świętego, ma wsparcie w dostępnych historycznych źródłach, w szczególności w kronice starożytnego egipskiego kapłana Manetona, przypomnianej przez ks. Wilhelma Michalskiego w książce „Starożytne dzieje biblijne” z 1912 roku. Cytuję:

» //„Otóż według Józefa Flawiusza w ten sposób miał opisać Maneto historyę wyjścia Żydów z Egiptu. Mianowice Faraon Amenofils, pokonawszy Hiksosów, zamknął 80.000 trędowatych w mieście Awaris w delcie nilowej. Tam zorganizowali się trędowaci t.j. Hiksosi pod naczelnictwem kapłana Ozarzifa względnie Mojżesza. Ufortyfikowano miasto, które jednak Egipcjanie zdobyli i wtenczas to pozwolono trędowatym wywędrować z ziemi egipskiej.” (Józef Flawiusz uważał Hyksosów, lub “króli-pasterzy”, za starożytnych Izraelitów; Contra Apionem 1.82–92) //

» To już bardzo starożytne podejrzenie, że Stary Testament spisali nam czciciele TRĘDOWATEGO, PRAWIE ŚLEPEGO BOGA, znalazło potwierdzenie i w najnowszych ocenach starożytnych pism znalezionych w Qumran nad Morzem Martwym. „Judaizm to potworna religia, która winna przestać istnieć” – to stwierdził oficjalnie w Izraelu przed ćwierćwieczem John Strugnell wieloletni kierownik badań nad znalezionymi w Qumran rękopisami.

» W jaki sposób ten, do pewnego stopnia dziedziczny, TRĄD INTELEKTUALNY się rozprzestrzenia na świecie już od lat ponad 2 tysięcy? (…) Poparty w swym dziele przez Świętego Augustyna, Cyryl (z Aleksandrii) narzucił chrześcijanom wiarę, że Jezus był bogiem w momencie swych narodzin – co sugeruje dzisiaj, że był nim już w stanie płodowym, w formie pojedynczej komórki zygoty, przypominającej swym wyglądem oraz zachowaniem zaródź raka.

» I jak w każdej religii ludzie chcą się upodobnić do czczonego przez nich boga, tak cała Prześwietna Cywilizacja Żydo-Chrześcijańska, swymi ekonomicznymi wysiłkami zaczęła zmierzać do odtworzenia takich super-bezpiecznych „płodowych” warunków życia zatomizowanych ludzkich komórek, ograniczonych w swym egoistycznym zachowaniu do rako-podobnego „mnożenia się i panowania nad wszystkim co się w otoczeniu porusza”. Itd.

Posted in POLSKIE TEKSTY, religia zombie | Leave a comment

“Lucyferiańskie” Rozważania z okazji Świąt Bożego Narodzenia A.D. 2022

Posted on 21 December 2022 by admin

„Lucyferiańskie” – czyli Czyniące Światło – GNOSTYCKIE Rozważania z okazji Świąt Bożego Narodzenia A.D. 2022

2300 słów

Jest to moja, GNOSTYCKA (tj. POZNAWCZA) ODPOWIEDŹ na liczne, otrzymane przeze mnie życzenia WESOŁYCH ŚWIĄT Bożego Narodzenia obecnego 2022 Roku Pańskiego. Otóż dokładnie w grudniu 1989 w posiadanej wtedy przez Komitet Wojewódzki PZPR „Gazecie Krakowskiej”, tradycyjne bożonarodzeniowe „Jasełka”, pełne humoru i aluzji politycznych do rodzącego się w PRL-u Nowego Ustroju, opublikował pochodzący podobnie jak i ja z Podhala Henryk Cyganik, podobnie jak i ja przekonany komunista, zmarły niestety na raka kilkanaście lat później.

Ponieważ przez kilka miesięcy, po zmianie ustroju w styczniu roku 1990, w rzeczonej „Gazecie Krakowskiej”, popierany przez jej ówczesnego naczelnego, zmarłego w 2001 roku w sposób „dziwny” Andrzeja Urbańczyka opublikowałem kilka prześmiewczych utworów w stylu “Vivat Res Privata, skończmy z tą Rzeczypospolitą!” (27.04.1990), więc obecne, naprędce sklecone me GNOSTYCKIE MINI JASEŁKA roku 22 wieku XXI, dotykające kolejnej fazy PRZEKSZTAŁCEŃ WŁASNOŚCIOWYCH Planety Ziemia, poświęcam pamięci obu tych, zmarłych przedwcześnie mych kolegów.

Otóż WIELKOSKALOWE zdarzenia kończącego się właśnie Roku Pańskiego o trochę kabalistycznej liczbie 2022 zbyt optymistycznie nas nie nastrajają. Chyba że jako takie „wesołe wydarzenie” potraktujemy niedawny Świąteczny Podarunek od „braci w wierze” (w antykomunizm) zza Sanu, który wybuchł w KG Policji w Wa-wie. Z tego bardzo niemiłego, nie tyko dla polskiej policji zdarzenia, jakaś (czyżby sponsorowana przez SBU?) Neo-Nówka ponoć już bardzo ZABAWNY, szeroko rozreklamowany skecz zrobić zdążyła.

A przecież w „WOLNOAMERYKAŃSKIEJ” rzeczywistości, w której Polska już od lat ponad 30 jest zanurzona, takie WESOŁE PODARUNKI, jak ten otrzymany w Kijowie przez Komendanta polskiej policji, gen. Szymczaka nie są czymś wyjątkowym. Jak podały w końcu media, podarowany granatnik (załadowany materiałem wybuchowym bez głowicy p-panc., dla zachowania wrażenia jego lekkości?) „odpalił”, nie zabijając wokół nikogo, DOKŁADNIE w momencie gdy Szymczak go zaczął przenosić w POZYCJI PIONOWEJ. Tak że zrobił dziurę w suficie nad głową policji komendanta, a uderzeniem w stronę przeciwną spowodował, że na głowę pracownika w pokoju poniżej spadł żyrandol. Czyżby zatem ten „podarunek” to było klasyczne PRZESŁANIE zainstalowanej w Kijowie komórki Globalnej Mafii z Komendą Główną w Deep State za Oceanem? Przesłanie wskazujące dowództwu regularnych polskich służb siłowych, jaki ma być, od teraz, „porządek dziobania” organów narodowego bezpieczeństwa, zespolonej coraz ściślej z U-krainą Polski (po hebrajsku Polin)?Zostawmy tę sprawę do uregulowania szefowi MSW, Mariuszowi Kamińskiemu, zasłużonemu przy likwidacji – zarówno politycznej jak i życiowej – kariery wice premiera Andrzeja Leppera (patrz film „Służby Specjalne” z roku 2014).

A wzorując się na nieznanej mi dotąd (nie oglądam polskiej TV) Neo-Nówce, sam pokrótce skleciłem rodzaj skeczu pod tytułem GNOSTYCKIE WESOŁE MINI-JASEŁKA Roku Pańskiego 2022.

Występują:

- Wielki Dyrygent Świata trwających już od 2 tysięcy lat CHRZEŚCIJAŃSKICH PRZEKSZTAŁCEŃ WŁASNOŚCIOWYCH, w skórze św. Pawła często występujący.

- „Lucyferiański” Światło Czyniący Gnostyk z ksiąg Jana Kozáka z czeskiej Pragi się odzywający.

- Oraz Stary Arystotelesowski Filozof najnowsze Pomysły Wielkiego Dyrygenta Świata (chrześcijan) komentujący.

———-

A oto te „lucyferiańskie” Mini-Jasełka A.D 2022

  —> Rozpoczyna Radośnie Wielki Dyrygent Świata (WDŚ):

Wesoły Dzień nam wkrótce nastanie,

bo się narodzi NASZ ZBAWICIEL,

wszego świata Odkupiciel,

chrześcijan Rozumu Pozbawiciel,

bo gdy go wkrótce na Krzyżu powieszą,

już na zapas  z tego powodu chrześcijanie się cieszą…

 —> Z jakiegoś, niezidentyfikowanego kąta odzywa się jednak ponuro lucyferiański, Czyniący Światło Gnostyk (CŚG) z takim oto CONTRA CHRISTIANUM, dłuższym dictum:

« Krucyfiks, krzyż, który chroni naiwnych chrześcijan “przeciw Diabłu”, (…) ma jednak swe odwrotne, ewidentnie podstępne, w Biblii dostrzegalne i wszystko tłumaczące znaczenie: (…) Chrześcijańska msza, w trakcie której się spożywa mięso ofiary i pije jej krew, jest zatem wezwaniem (…) do grzechu i do udziału w zabójstwie, ze słowami: “Chodźmy się zbawić od grzechu, chodźmy się oczyścić”. Zespoleni w ten sposób “grzesznicy” wpadają pod moc tego boga “grzeszników”, a ten bóg mówi “zasłonię gęstym mrokiem (tj. zgładzę) wszelką twą przestępczość, a jak twe grzechy pokryje mrok, to ty się do mnie nawrócisz” (Izaj. 44, 22) »

   —> Słysząc te słowa proroka Izajasza, Stary Arystotelowski Filozof (SAF), spontanicznie przypomina sobie opinię swego kuzyna, emerytowanego przewodnika tatrzańskiego, który tak ocenia Wartość Krzyża Pańskiego:

»Przecież ten wielbiony przez wiernych krzyż to jest WYRAŹNE OSTRZEŻENIE dla wszystkich szerzej rozumujących, by starali się nie wychylać, ze swymi światoburczymi poglądami, jak to nieopatrznie robił ten zamordowany przez żydostwo komunista Jezus «

 —> Wyraźnie GŁUCHY na ostrzeżenia CŚG oraz SAF, Wielki Dyrygent Świata namolnie kontynuuje dalej swą tyradę, robiąc to w duchu często śpiewanej kolędy:

Nie bójcie się, Ale się z tego weselcie;

Narodził się Zbawiciel wam,

Który rzeczon Chrystus Pan!

 —> I w tym miejscu SAF, nie wytrzymuje i GŁOŚNO, by Wielki Dyrygent nareszcie go usłyszał, wygłasza charakterystyczne dla bezbożnych  epikurejczyków ZAPEWNIENIE:

»Ludzie Rozumni, jeśli tylko żyją w zgodzie z propagowaną przez Arystotelesa „trójcą” etycznych zasad „Nie Zabijaj, Nie Kradnij i Nie Cudzołóż” żadnej, zarówno doczesnej jak i pośmiertnej Kary za swe zachowanie nie mają co się obawiać. A skądinąd trzecią z tych zasad, wpisanych także w hebrajski Dekalog, stosować należy tylko w wypadku braku zgody WŁAŚCICIELA ŁOŻA na jego wykorzystywanie także przez przyjaciół – jak to podkreślił Immanuel Kant w jego Imperatywie Kategorycznym z końca wieku XVIII. Co zresztą SAF dobrze jeszcze pamięta z jego bujnej młodości. «

—> Po czym SAF, już białym wierszem GŁOŚNO recytuje

Niech Wielki Dyrygent Świata nareszcie się uspokoi,

I nie robi Boga z niemowlęcia w kolebce leżącego,

wiernych z rozumnego myślenia Ogałacającego.

Bo przez swe wiecznotrwałe na krzyżu Wiszenie,

ten Martwy Bóg od 2 tysięcy lat złotem nabija,

pobożnych weń INWESTORÓW kieszenie.

KONIEC SKECZU Jasełka 2022

——————————————————————————–

Pojawienie się, w powyższym skeczu zmaterializowanej postaci WIELKIEGO DYRYGENTA ŚWIATA (świata perwersyjnymi tekstami Biblii przesyconego), nakłoniło Starego Filozofado publikacji na jego własnej stronie internetowej , wspomnień z okresu, kiedy to przed laty 50+, w „K(….)-RAJU pod BOGIEM” zwanym w skrócie USA, na UC Berkeley w Kalifornii przebywał. I oczywiście na ówczesną działalność tamże tegoż Wielkiego Dyrygenta Dziejów już wtedy z ironią patrzył. Co najwyraźniej mu do dzisiaj zakodowane w genach pozostało:

Cytuję za mym tekstem NEon24 ⭐ MY (Polacy, Francuzi, itd,) to zwykli LUDZIE, a AMRYKANIE to RASOWI GENITALIANIE (nowyekran24.com) z środa, 14 grudnia 2022

Powód do szerszej dyskusji na neonie24, na temat EWOLUCYJNYCH PRZEPOCZWARZEŃ, zachodzących w „K(….)-RAJU pod BOGIEM” USA, dał następujący argument neonowego “Staszka Kieliszka”. Otóż w przedświątecznej dyskusji z jakimś (jakąś?) “Fiesta” stwierdził on pozorny banał: “Pomiedzy Amerykanami i Polakami nie ma roznic. Wszyscy jestesmy Amerykaninami”. Zrobił to nie używając polskich znaków pisarskich.

“Obrzezana” do SZEŚCIU BARW tęczy flaga LGBT nad wejściem do konsulatu USA w Krakowie

Czytając powyższy, przytoczony na neon24 argument, coś interesującego mi (tj. Staremu Filozofowi) się przypomniało. Chodzi o BOGA, którego “Fiesta” nauczył(a?) się wielbić, będąc przez aż 40 lat PRZYPISANY(Ą?) do Stanów Zjednoczonych AP. Otóż między 1971 a 1980 rokiem publikowałem, w paryskiej “Kulturze”, prawie coroczne reportaże, głównie z pobytu w tym KULTUROWYM WZORCU dla całej Planety. I z tych mych ówczesnych spostrzeżeń niedwuznacznie wynikało, że PRAWDZIWYM BOGIEM, do którego codziennie się modlą AMRYKANIE (“obrzezani” do 6 liter jak ich Nowa Flaga, patrz powyżej), są luksusowo wyposażone “świątynki”, nie tylko stanowiące chlubę ich domostw, ale są także one ustawiane przy drogach – a nawet i przy ścieżkach turystycznych – akurat w miejscach najbardziej podziwianych widoków.

W tych wielbionych w AMRYCE “KAPLICZKACH RÓWNOŚCI“, obywatele tego “wzorca dla ludzkości” realizując swe “simples jouissances physi(ologi)ques“, odczuwają DUCHOWĄ DUMĘ z bliskiego kontaktu z bytem (ściślej od-bytem), w którym – jak to zauważył św. Paweł (lubiący przybierać pozę Wielkiego Dyrygenta Świata) – NIE MASZ RÓŻNICY między mężczyzną a kobietą, ani żydem ano grekiem, ani panem ani niewolnikiem, wszyscy jesteście Jedno (G….) w Chrystusie Jezusie (“który jest faktycznie Bogiem”, jak to “Fiesta” z uniesieniem napisał(a?).

Ot zachowane sprzed lat dokładnie 50, zdjęcie takiej kapliczki “amrykańskiego Boga Zbawiciela” w pustynnym rezerwacie Point Reyes, na północ od San Francisco:

A tak przy okazji dyskusji “MY i AMRYKANIE”. Przypomniała mi się opinia polskiego utalentowanego pisarza Andrzeja Brychta autora poczytnej, antysemickiej ponoć książki “Dancing w kwaterze Hitlera“. (Utrzymywałem z nim nawet listowny kontakt, gdy mieszkał, z początkiem lat 1980 w Kanadzie.)

Otóż na podstawie swych doświadczeń z “walką o byt” w Amryce Północnej, tenże Brycht zauważył – co zresztą mu wydrukowała warszawska “Twórczość”, w której wtedy i i ja się udzielałem:

AMERYKANOM BRAKUJE LUSTRA BY MOGLI W NIM ZOBACZYĆ JAK NAPRAWDĘ WYGLĄDAJĄ!

A mój francuski kolega Kristian Galtier, z którym na UC Berkeley robiliśmy, przed 50+ laty graduate studies (on w komputerowaniu, ja w geofizyce) po dwóch latach tam pobytu powiedział mi, tak od niechcenia:

AMERYKANIE WYHODOWALI U SIEBIE CAŁKIEM NOWĄ RASĘ LUDZI (którą ja bym dzisiaj dzisiaj określił neologizmem GENITALIANIE, stąd te sztandary LGBT na ambasadach i konsulatach USA!)

—————————- Koniec wpisu na Neon24 z 13 grudnia 2022

Do którego to, nawiązującego do mych POZNAWCZYCH przygód przed półwieczem, krótkiego wpisu  na rzeczonym, posiadanym przez mieszkającego na Antypodach biznesmena S. Oparę, pojawiło się kilka komentarzy, ilustrujących NOWĄ RZECZYWISTOŚĆ, jaką nam budują, głównie poprzez FINANSOWE, na pozór POKOJOWE ZABIEGI, ekspandujący na świat cały z „K(….)–RAJU pod BOGIEM”, ci WSPANIALI, maszerujący pod „obrzezanym” do 6 tylko kolorów tęczy sztandarem, GENITALIANIE czyli przyszłościowa super-rasa gatunku homo (d. sapiens).

Najdłuższy i najbardziej istotny z tych komentarzy tak wygląda:

Berkeley72 czwartek, 15 grudnia 2022, 10:16:18

Podsumowanie: GENITALIANIZM to ANTYCZNY NOWOTWÓR POZNAWCZY którego GLOBALIZACJA zdewastuje totalnie Ziemię

Cytuję z mego tekstu “PRZECIWENTROPIA to Pierwszy Motor Stworzenia“, opublikowanego na s. 121-131, pracy zbiorowej PRZEZWYCIĘŻYĆ KRYZYS KULTURY, wyd. Akademia Marynarki Wojennej, Gdynia 2020

> I jeśli chodzi o ten hinduski znak Tantry ( ) oznaczający „czakram”, święte miejsce spotkania się męskich i żeńskich genitaliów, to bardziej precyzyjna analiza tego kultu wskazuje, że „Tantra to jest kult zniewieścienia” (André van Lizbeth, 1988). Na to „zniewieścienie” Narodu przez Biblię Wybranego narzekał, już pod koniec XVII wieku (anty)żydowski filozof Baruch Spinoza i tę, według niego negatywną, cechę żydostwa podkreślił, na samym początku XX wieku, młody jego przedstawiciel Otto Weininger w książce „Płeć i charakter” (1903). Zaś do jakiego stopnia tak zwana „umysłowość żydowska” jest samo-ograniczona do spraw seksu, zademonstrował wkrótce po samobójczej śmierci Weiningera, pochodzący także z Wiednia psycholog Zygmunt Freud.

> Z freudowskiej koncepcji ONTOGENEZY człowieka bowiem wynika, że osobniki dojrzałe (w tym i kobiety, pomimo braku penisa) winne być określane jako GENITALIANIE – rodzaj zwierząt z ludzkimi twarzami, które w trakcie ich życia są głównie zainteresowane czynnościami ich organów rozrodczych, a zwłaszcza odpowiednim inwestowaniem swego nasienia. To, co na grafiku Weismanna (patrz powyżej) jest określone jako SOMA – czyli całokształt życia pozagerminalnego zwierząt oraz ludzi – jest podporządkowane potrzebom zachowania gatunku przez tak zwaną „plazmę germinalną”. Dzięki zaś odkryciom biologii molekularnej, niezwykle ważne dla zrozumienia ISTOTY ŻYCIA stały się cząsteczki kwasów rybonukleinowych (DNA i RNA). Wierzący w prawie „boski” charakter tych związków chemicznych, znany angielski pisarz popularno-naukowy, Richard Dawkins napisał nawet całą książkę „Samolubny gen”, poświęconą DOMINACJI tych molekuł nad zachowaniem się istot ożywionych.

> Nic zatem dziwnego, że ELITY „WYJĄTKOWYCH NARODÓW”, żyjących pod imitującym „uświęcający” hinduski Czakram, znakiem „Gwiazdy Dawida”, obecnym nie tylko na fladze Izraela ale i na Wielkiej Pieczęci USA, powstałej pod wpływem poglądów „masońskich” budowniczych Stanów Zjednoczonych AP (w tym i Tadeusza Kościuszki?), tworzą rodzaj GENITLIAŃSKIEGO NADSPOŁECZEŃSTWA usiłującego zdominować świat poprzez systematyczne WYNISZCZANIE wszystkich innych kultur, wsparte rabunkową eksploatację wszystkich dostępnych bogactw naturalnych Ziemi.

> W jaki sposób, w szczególe, to GENITALIAŃSKIE WYJĄTKOWE NADSPOŁECZEŃSTWO dokonuje swych podbojów, przed którymi nikt i nic nie wydaje się być w stanie uchronić?

> A. Organizacje typu Instytutu Społeczeństwa Otwartego (IOS) George Sorosa i jej pokrewny Freedom House próbują – w imię Wolnego Rynku – zamienić świat w w gigantyczny DOM PUBLICZNY, w którym cała mniej zasobna ludność pokornie służy ukrytym w bankach „burdel mamom” (a ściślej „Ojcom chrzestnym”). Jest to skądinąd praktyczna realizacja antycznego „biznes planu” wędrownego stręczyciela Abrahama (od A-Brahma) z jego żoną-siostrą Sarą „służebnicą Pańską”, pracującą na antycznych blisko-wschodnich dworach. Do jakiego stopnia ten antyczny „biznesplan” jest realizowany i dzisiaj, wskazuje opinia jednego z komentatorów na portalu Neon24, iż „W USA „bogiem jest SEX, PIENIĄDZ to tylko środek do dotarcia do Niego”)

> B. Jesteśmy świadkami WYMUSZONEJ SEKSUALIZACJI młodzieży obu płci. Ten typ edukacji prowadzi do rozwoju poważnego uzależnienia od seksu w wieku dojrzałym. Temu samemu celowi służy bezwstydne poparcie dla zorientowanych na seks organizacji typu LGBT. Ich samo-ograniczanie się do spraw arystotelesowskiej „duszy wegetatywnej” hamuje rozwój „meta wegetatywnych” ludzkich odruchów, w szczególności nie ograniczonej przez techniczne ułatwienia RADOŚCI samodzielnego poruszania się, zezwalającego na szeroką obserwację (a zatem i zrozumienie) świata. Która to „perypatetycka” czynność prostego chodzenia stymuluje samo-obserwację, zalecaną przez napis na frontonie świątyni w Delfach „Poznaj samego siebie, a poznasz Wszechświat i Bogów”.

> C. Do tego wykazu ograniczeń poznawczych potencji w „Domu Wolności”, mój przyjaciel, właściciel trojga paszportów Izrael Szamir, dorzucił już kilka lat temu uwagę, że mamy obecnie do czynienia z agresywnym „odmężczyźnianiem mężczyzn”. Co pokrywa się z moją obserwacją już sprzed lat 45, opublikowaną przez emigracyjny „Aneks” wydawany przez Eugeniusza Smolara w szwedzkiej Uppsali, że mamy do czynienia z nieustającą od kilku stuleci „INWAZJĄ KASTRATÓW”.

> Jak tej MEGA PATOLOGII się przeciwstawiać? Pozwolę sobie przypomnieć że chrześcijańska religia, od momentu „przechwycenia kluczy poznania” przez faryzeuszy, w rodzaju tego “świętego” Pawła, wyraźnie sprzyja jej się upowszechnieniu. Zacytuję jeszcze raz (bo repetitio mater studiorum est) Jana Kozáka z Pragi:

« Krucyfiks, krzyż, który chroni naiwnych chrześcijan “przeciw Diabłu”, aby go (od nich) odegnał, z myślą “sam nie potrafisz, ale to jest przecież sama świętość”, ma jednak swe odwrotne, ewidentnie podstępne, w Biblii dostrzegalne i wszystko tłumaczące znaczenie: “Ja jestem twoim (przyjacielem?) – popatrz, zabiłem człowieka nazareńskiego, człowieka poznania, na twoją cześć! (…) Chrześcijańska msza, w trakcie której się spożywa mięso ofiary i pije jej krew, jest zatem wezwaniem żydów do grzechu i do udziału w zabójstwie, ze słowami: “Chodźmy się zbawić od grzechu, chodźmy się oczyścić”. Zespoleni w ten sposób “grzesznicy” wpadają pod moc tego boga “grzeszników”, a ten bóg mówi “zasłonię gęstym mrokiem (tj. zgładzę) wszelką twą przestępczość, a jak twe grzechy pokryje mrok, to ty się do mnie nawrócisz” (Izaj. 44, 22) Sziwaizacja całej takiej nauki jest w ten sposób zrealizowana. »

> (Sziwa to hinduski Bóg Zniszczenia, czyli Wzrostu Entropii, zaniku bardziej złożonych struktur, w tym i bardzie dojrzałych odruchów myśli, o co zpaulinizowany „chrześcijański” kler dba od czasów wypchnięcia NESTORIAN z granic Imperium Romanum w V wieku.)

Ot i cała, trwająca już blisko 3,5 tysiąca lat, historia NARASTANIA NOWOTWORU o nazwie judaizm – a potem i chrześcijaństwo – najlepiej zobrazowana na „chwytającej za serce” rycinie poniżej:

Z najlepszymi dla wszystkich Pozdrowieniami z okazji nadchodzącego NOWEGO ROKU 2023

(Obchodzonego PIERWSZEGO STYCZNIA roku każdego, na na pamiątkę OBRZEZANIA penisa PAŃSKIEGO, dokładnie w 8 dni po narodzinach tego ZBAWCY i ODKUPICIELA naszego.)

Gdańsk, 21 grudzień roku 105 po Wielkiej (Antyżydowskiej) Rewolucji Październikowej

 A oto mój do tych “gnostyckich jasełek” komentarz, 23 grudzień 2022:

Od mojego starszego o całe lata 4 kolegi Piotra Wojciechowskiego, z podstawowych studiów geologa ale z czasem i interesującego początkowo pisarza (książka „Czaszka w czaszce”) z którym pomieszkiwaliśmy zimą 1968 w schronisku na Hali Gąsienicowej, zapożyczyłem w 2015 roku zaproponowaną, jak ją wtedy zapamiętałem, przezeń nazwę PODHALAŃSKA AKADEMIA NAUK.

Nawet mu zaproponowałem w 2015 coś takiego:

//Piotr Wojciechowski – pomysłodawca przed półwieczem nazwy PODHALAŃSKA AKADEMIA NAUK, otrzymuje tytuł „członek honorowy”, niestety od czasów Solidarności, przez „Więź” z KK twórczo samo-przytłumiony.//

No i nareszcie, przedwczoraj po „Gnostyckich jasełkach 2022”, odezwał się ten mój kolega z młodości, przez pewien czas od roku 1990 był on nawet Prezesem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich:

//Piotr Wojciechowski

21 gru 2022, 18:04 (2 dni temu)
do mnie

Zobacz załączniki i już mi Twoich bezeceństw nie przysyłaj, bo nawet
odrzucanie ich mnie smuci – bez czytania.//

Otóż mój starszy kolega, choć DOKTRYNY KK pilnie przestrzega, to stara się nie pamiętać, że o to poszła Pierwsza Wielko Schizma w Kościele, arcybiskup Konstantynopola Nestoriusz oficjalnie ogłosił, że ŚWIĘTY PAWEŁ KŁAMAŁ, gdy zapewniał, że niemowlę Jezus było już Bogiem i że w wieku lat zaledwie 33 jako młody człowiek na krzyżu ten Jezus, od swego urodzenia będący Bogiem, skonał (i i ponoć po 3 dniach Zmartwychwstał).

No cóż, ten św. Paweł, od blisko 2 tysięcy lat WIELKI DYRYGENT chyba wszystkich Kościołów chrześcijańskich, to antyczna wersja osobowości NASZEGO ANTKA MACIAREWICZA, który zawzięcie WYRÓŻNIA TO CO NIE JEST, ABY TO CO JEST UNICESTWIĆ, aby żadne ze stworzeń nie chełpiło się przed Bogiem (1 Kor. 1)

A tak przy okazji, Piotra W. „Podhalańska Akademia Wiedz” istnieje wciąż w jego wyobraźni, w jakimś gierkowskim wieżowcu na południu Wa-wy. A ponad już stuletnia siedziba PAN w Z-nem, wciąż stoi twardo pod Tatrami:

Posted in POLSKIE TEKSTY, religia zombie | Leave a comment

PAN w Z-nem (64 B): Post Scriptum do Udoskonalonego Słowa nt. „hebrajski mindset”

Posted on 17 November 2022 by admin

Post Scriptum do Udoskonalonego Słowa nt. „hebrajski mindset”

(Przypominam, symbolicznym ‘Ojcem’ tego „rewolucyjnego hebrajskiego sposobu myślenia” jest św. Paweł, wg jego własnych słów „Hebrajczyk z Hebrajczyków, wg prawa faryzeusz”)

Oto jego, natchniona „Bogiem” recepta, na gwarantujące POŚMIERTNE ZBAWIENIE, pobożne (bez)myślenie – 1 Kor. 1:

… gdy Żydzi żądają znaków , a Grecy szukają mądrości , my głosimy Chrystusa ukrzyżowanego , który jest zgorszeniem dla Żydów , a głupstwem dla pogan … Bóg wybrał właśnie to , co głupie w oczach świata , aby zawstydzić mędrców … i to , co nie jest , wyróżnił Bóg , by to co jest , unicestwić , tak by się żadne stworzenie nie chełpiło wobec Boga.

Czyli po prostu, praktyczny STWÓRCA KOŚCIOŁA, św. Paweł był zwykłym HIPOKRYTĄ, który utrzymywał że WIEDZA NADYMA” a MIŁOŚĆ (w ukryciu Pieniądza) BUDUJE (Kościoły, a następnie i Banki, jak to dzisiaj wokół siebie widzimy). Jak to zauważył żyjący 2,5 tysiąca lat temu Arystoteles „Najmniejsze początkowe odchylenie od prawdy jest mnożone później tysiąc razy”.

I to doskonale widać dzisiaj, do czego doprowadziła „ludy kościelne” akceptacja „przez krzyż zbawienia”. A następnie ogłoszenie w 1776 roku, przez „prawdziwie chrześcijańskie USA” /Tocqueville/, iż „wszyscy ludzie stworzeni są równymi”(genetycznych mongołów w to oczywiście włączając – znowu św. Paweł Gal. 3:28

Chociażby tylko te dwa, początkowe odchylenia od PRAWDY doprowadziły do pojawienia się zasadniczej różnicy między antyczną, euroazjatycką kulturą „helleno-buddyjską” a tą „hebrajską” zrodzoną między Eufratem i Nilem. Cytują co na ten temat napisała niedawno Clare Cavanagh :

Wg Arnolda, popularny w wiktoriańskiej Anglii „hebraizm”, wynikły z oczarowania się zwykłych obywateli protestancką Biblią (Biblią zubożoną o wychwalającą HELLEŃSKĄ MĄDROŚĆ „Księgę Syracha”, sprzeczną z „wytycznymi” św. Pawła), prowadził do „pokręconego (twisted) religinego stanu ich strony duchowe i do utraty dążenia do doskonałości”. A w mym „Udoskonalonym Słowie” sprzed dni kilku starałem się wskazać, jak ten „pokręcony (twisted) stan ducha, dominujący w szczególności wśród kadr naukowych w anglosaskich imperiach, doprowadził do pojawienia się „POKRĘCONEJ (TWISTED)” DARWINOWSKIEJ TEORII EWOLUCJI.

Obecnie słowo HEBRAIZM, skopiowane przeze mnie z opinii angielskiego filozofa Matthew Arnolda przed 150 laty, w Polsce pod zarządem ZOG (Zionists Occupied Goverments) jest traktowane jako rodzaj „nieskalanej świętości”. Jego użycie, w tytułach mych opracowań rozsyłanych w ostatnich miesiącach, do tego stopnia zdenerwowało mego, o około 30 lat młodszego, wieloletniego znajomego z „Piano baru” w Z-nem, że już po raz 3 nadesłał mi takie oto ostrzeżenie:

Proszę NATYCHMIAST USUNĄĆ MÓJ ADRES EMAIL Z TEJ LISTY W PRZECINYM WYPADKJU PODNOSZĘ KROKI W CELU ZABLOKOWANIA WASZEGO KONTA!!!!!!!!!!

No to sobie pomyślałem, że zgodnie z ZASADAMI CENZURY, obowiązującymi w zestawie państw określanych skrótem ZOG, wszelaka krytyka dotkniętych hebraizmem „pokręconych (twisted) umysłowo” mas uczonych JEST PILNIE TĘPIONA: jak się dowiedziałem od warszawskiej studentki, piszącej pracę magisterską z „historii taterników” w PRL w roku 1969, z 7 artykułów, jakie opublikowałem w paryskiej „Kulturze” w latach 1972-1980, w oficjalnym spisie autorów tego emigracyjnego wydawnictwa, zachował się tylko jeden mój tekst „Słowo o przyjacielu” (nr 11, 1972). Zarówno „Ciuciubaka naukowa” (nr 7/8, 1980) jak i inne publikowane w „Kulturze” mające charakter antyamerykański eseje ZAPADŁY SIĘ W NICOŚĆ. Jakby to powiedział, przed dokładnie 200 laty, wspomniany de Tocqueville, (ubrany w chrześcijańską ‘sukienkę’) HEBRAJSKI BÓG AMERYKAŃSKIEJ DEMOKRACJI, nie zwykł tolerować zamachów na jego PONADLUDZKĄ ŚWIĘTOŚĆ.

Ponieważ zaś, z tym „bogiem USA”, mam datujące się jeszcze sprzed lat 50 rozliczenia, więc by nie denerwować mego zakopiańskiego kolegi, podeślę mu, jednak emailem, e-adres mego dobrego kolegi jeszcze z Berkeley, obecnie emerytowanego profesora computer sciences na uniwersytecie w Sao Paulo w Brazylii,Thomasa Kowaltowskiego. Po nawiązaniu z nim po 45 latach przerwy, elektronicznej korespondencji, gdy dostrzegł, że me teksty nabierają ANTYJUDAISTYCZNEGO charakteru, to zaczął je u siebie blokować. Może i mój kolega z Zakopanego, specjalista od komputerowego programowania, skorzysta z jego porad(?).

A od tępienia „Hebrajskiej genetyki” się nie odżegnam, nawet przed Sądem w Wolnym kraju. Bo jak to zauważył długoletni kierownik prac nad odkrytymi w Qumran nad Morzem Martwym, rękopisami sprzed ponad 2 tysięcy lat John Strugnel, te hebrajskie, naładowane ANTYLUDZKĄ PSYCHOPATIĄ teksty tak go przeraziły, że w wywiadzie dla izraelskiego dziennika HAAERTZ w 1990 roku, odważył się stwierdzić iż JUDAIZM TO POTWORNA RELIGIA, KTÓRA NIE POWINNA ISTNIEĆ!

Co jest PRAWDĄ w miarę obiektywną. Ta POTWORNOŚĆ dotyczy także judeochrześcijaństwa, zwłaszcza w jego amerykańskim, bardzo „zhebraizowanym” wydaniu. Proszę spojrzeć, co ten EWANGELICZNY CHRYSTUS zapowiada w jego odnotowanej u św. Jana 10:11 „Ja jestem dobry pasterz, Dobry pasterz życie kładzie za swe owce”. Toż to była Imponująca Głupota: owce pozbawione swego „dobrego pasterza”, automatycznie znalazły się pod kontrolą chytrego „inwestora”, który przejął opuszczone stado, wraz ze wszystkimi zeń profitami – mleko, sery, smaczna jagnięcina itd. Załączam szerszy fragment wypowiedzi Jezusa na temat planowanego przezeń GLOBALIZMU „będzie Jedno Stado i Jeden Pasterz”. Jest on odnotowany w mym referacie, wygłoszonym na WPFDC na wyspie Rodos w 2003 roku. (Wtedy referat ten znalazł się na kilku forach; obecnie znalazłem tylko jego tłumaczenie na hiszpański oraz na forum AMERIKA, ze znakami „” poprzerabianymi na â€):

Ale przynajmniej, jeśli chodzi o mój upór w zwalczaniu „hebraistycznej teorii ewolucji”, ma książka „Atrapy i paradoksy nowoczesnej biologii” w blisko 30 lat po jej publikacji w 1993 roku, w roku bieżącym (2022) nareszcie doczekała się ogólniedostępnej RECENZJI. Jej autorem jest nieznany mi osobiście Marcin Greszata „Laureat III edycji stypendium Fundacji En Arche” (Patrz poniżej)

Poprzednie recenzje, wykonane na zamówienie „Naszej Księgarni” jeszcze w roku 1984, tak w skrócie wyglądały:

Pozostało u mnie jeszcze trochę egzemplarzy tych „Atrap i paradoksów”, mogę je odsprzedać, w cenie 30 zł + 5 zł porto, MG

—xxx—

A oto ta pierwsza po 29 latach od opublikowania „Atrap i paradoksów”, ogólnie dostępna tej książki recenzja:

Czas czytania: 7 min

Ewolucjoniści z wątpliwościami. Marek Głogoczowski i paradoksy nowoczesnej biologii

Marcin Greszata

2022-04-29

Czy nowe gatunki rzeczywiście powstają drogą doboru naturalnego? Czy życie na Ziemi mogło powstać w sposób spontaniczny? Na te i inne zagadnienia spojrzymy dzisiaj z punktu widzenia geofizyka zajmującego się genetyką populacji i teorią ewolucji, a także taternika – Marka Głogoczowskiego.

Marek Głogoczowski urodził się w 1942 roku w Zakopanem. W 1965 roku ukończył fizykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, a cztery lata później geofizykę w Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley. W latach 1976–1981 współpracował z Albertem Jacquardem oraz Pierrem-Paulem Grassém na Uniwersytetach w Genewie i Paryżu, zajmując się zagadnieniami z zakresu genetyki populacji i teorii ewolucji. W 1997 roku został zatrudniony jako wykładowca, a następnie starszy wykładowca filozofii w Pomorskiej Akademii Pedagogicznej w Słupsku. W 2008 roku przeszedł na emeryturę. Jest autorem ponad 200 artykułów dotyczących różnych dziedzin wiedzy, np. fizyki, czy religioznawstwa, napisanych w pięciu językach i opublikowanych w kilkunastu krajach na trzech kontynentach. Część tekstów można znaleźć na jego stronie internetowej www.markglogg.eu1. Tematy biologiczne podejmował między innymi w książce Atrapy oraz paradoksy nowoczesnej biologii2, która jest rezultatem dziesięcioletniej pracy badawczej autora. Książka ta wzbudziła wiele kontrowersji w środowisku naukowym. Godny odnotowania jest także fakt, że Marek Głogoczowski jest znanym polskim taternikiem, alpinistą i himalaistą. W 1970 roku dokonał pierwszego polskiego wejścia na Denali (Mount McKinley – najwyższy szczyt Ameryki Północnej, 6190 m n.p.m.)3.

We wspomnianej książce Głogoczowski przygląda się bliżej poglądom darwinistów. Analizując największe dzieło Darwina O powstawaniu gatunków drogą naturalnego doboru, czyli o utrzymywaniu się doskonalszych ras w walce o byt4 zwraca uwagę, że już sam tytuł jest ,,fałszywy z punktu widzenia logiki formalnej”5. Podkreśla, że dobór naturalny wiąże się z eliminacją osobników gorzej przystosowanych przy jednoczesnym faworyzowaniu osobników lepiej przystosowanych. Według Głogoczowskiego poprawnie sformułowany tytuł powinien brzmieć O zagładzie (bądź «O rozprzestrzenianiu się») gatunków drogą doboru naturalnego6. Odnosi się także do założenia przyjmowanego przez Darwina, zgodnie z którym w ramach każdego gatunku rodzi się więcej osobników, niż może przeżyć, wskutek czego następuje między nimi walka o byt. Głogoczowski zauważa, że aby móc się rozmnażać, osobniki muszą znajdować się w sprzyjających warunkach i ,,zakumulować zarówno energię oraz materiały niezbędne do podziału komórek”7. Gdy warunki bytowe się pogarszają, osobniki redukują swoją rozrodczość. Autor twierdzi, że:

Choć ogromna rozrodczość większości zwierząt i roślin stwarza powierzchowne wrażenie, że wszystkie gatunki żyją w ciągłym braku środków do życia, to jednak, w warunkach normalnej homeostazy biocenozy, liczebność poszczególnych gatunków jest daleko niższa niż możliwość ich wykarmienia8.

Podkreśla także, że w każdym gatunku dobór naturalny obejmuje osobniki młode, niemające doświadczenia pozwalającego uniknąć zagrożeń lub osobniki stare i chore. ,,Efekty takiej selekcji przez środowisko nie dziedziczą się lub dziedziczą się tylko w bardzo niewielkim stopniu”9, gdyż eliminowane osobniki nie biorą udziału w prokreacji. Głogoczowski twierdzi, że dobór naturalny nie ma zatem decydującego wpływu na zmiany w strukturze populacji10.

Podobnie jak większość uczonych zajmujących się zagadnieniami ewolucji Głogoczowski zwraca uwagę na braki w zapisie kopalnym form pośrednich, które potwierdzałyby gradualistyczny scenariusz powstawania nowych gatunków. Powołując się na badania Nielsa Eldredge’a i Stephena Jaya Goulda – twórców teorii przerywanej równowagi11 oraz Grassé’a, który badał zjawisko tzw. ewolucji równoległej, podważa słynną maksymę Darwina Natura non facit saltum12 [natura nie robi skoków]13.

Głogoczowski twierdzi, że podstawą całokształtu twórczych zjawisk w biosferze są zdolności żywych komórek do nadregeneracji (wyrównanie z nadrekompensatą) oraz asocjacji (kojarzenia genów w nowe struktury). Zjawisko nadregeneracji wielokrotnie uszkadzanych struktur, pojawiające się zwłaszcza u młodych i predysponowanych ku temu organizmów, stanowi według uczonego najbardziej elementarny przejaw zdolności przystosowawczej14. Ewolucję biosfery postrzega jako wypadkową całości procesów życiowych, jakie w przeszłości w niej zachodziły. Uważa, że filogeneza (rozwój gatunków) jest produktem ontogenzy (rozwoju osobniczego)15. W ostatnim rozdziale książki Atrapy oraz paradoksy nowoczesnej biologii porusza temat uwsteczniania się budowy i zachowania zwierząt hodowlanych w sprzyjających warunkach. Porównuje także naszą rozwijającą się cywilizację do nowotworu. Uważa, że sztuczne środowisko permanentnego dobrobytu prowadzi do transformacji gatunku Homo sapiens w Homo economicus, prowadząc tym samym do fizycznej i psychicznej degeneracji gatunku16.

W artykule Czy życie mogło powstać w sposób spontaniczny? dochodzi do wniosku,  że prawdopodobieństwo przypadkowego powstania życia jest równe prawdopodobieństwu przypadkowego ułożenia się atomów w żywą komórkę. Cząsteczki DNA, aby móc się replikować i tworzyć swoje kopie, muszą stale się naprawiać i usuwać powstałe błędy i uszkodzenia. Środowisko, w którym takie procesy mogą zachodzić, musi być zorganizowane w stopniu porównywalnym do najprostszych organizmów – ,,żywa istota może być syntezowana tylko przez ustrój żywy”17. Jako alternatywę dla koncepcji naturalistycznego powstania życia przytacza hipotezę kreacji przez istotę nadprzyrodzoną, jednak nie uznaje jej za naukową, ponieważ nie jest ona weryfikowalna na drodze doświadczenia. Rozważa także możliwość, że życie mogło dostać się na Ziemię z innych galaktyk. Jednak to również nie wyjaśnia okoliczności, w jakich życie mogło powstać poza naszą planetą. Na koniec artykułu zadaje otwarte pytanie ,,a może Wszechświat (…) jest wieczny?”18

Głogoczowski jest ewolucjonistą, ale niedarwinowskim, ponieważ nie akceptuje idei doboru naturalnego jako czynnika kreatywnego. Stojąc na stanowisku lamarckizmu zwraca uwagę na rolę reakcji organizmu na jego otoczenie: ,,zmiana warunków otoczenia → zmiana zwyczajów → używanie bądź nie używanie pewnych organów → ich hipertrofia bądź atrofia → (po wielu pokoleniach) → utrwalenie się dziedziczne tych cech nabytych w formie hipertrofii bądź atrofii (→ oznacza „powoduje”)’’19. Jak sam twierdzi, dokonanie rekonstrukcji, na poziomie biologii molekularnej, teorii ewolucji J.B. Lamarcka oraz J. Piageta jest największym osiągnięciem jego życia20.

Marcin Greszata

Laureat III edycji stypendium Fundacji En Arche

Przypisy

(1) Por. M. Głogoczowski, O autorze, Strona autorska Marka Głogoczowskiego [dostęp: 26 II 2022].

(…)

(3) Por. M. Głogoczowski, Życiorys tatrzańsko-alpejsko-himalajski, Strona autorska Marka Głogoczowskiego [dostęp: 26 II 2022].

( …).

(19) (M. Głogoczowski, Niezwykła historia „cech nabytych”, czyli jak duch Lamarcka straszy Korporację Bezmyślicieli Nauki (KBN), Strona autorska Marka Głogoczowskiego [dostęp: 23 III 2022].

(20) Wywiad Marka Głogoczowskiego z dnia 28 sierpnia 2006 dla tygodnika ,,Ojczyzna” [dostęp: 24 III 2022].

Dołączę zatem także ten, odnaleziony dzięki Marcinowi Greszacie ze mną wywiad sprzed 16 lat. Jego autorem był nie żyjący już (?) pro-polsko społecznie zaangażowany lingwista Bogusław Jeznach:

Wywiad M.G. dla pisma narodowo-radykalnego „Tygodnik Ojczyzna”

(ojczyzna@infokomp.pl)

1. Skąd się Pan wziął (ojciec, matka, ród), czyli tzw. stare śląskie
pytanie herbaciane: “Kaj sie taki ulung?”

- Pochodzenie mam, jak to się dawniej deklarowało, po części
proletariackie, a po części burżuazyjne, czyli nie najgorsze. W szkole
podstawowej w Krakowie nawet wstydziłem się przyznawać, by nie wzbudzać
zazdrości kolegów, iż „ja urodziłem się w Zakopanem”. Czyli jestem pół-góral
(z rodziny Gąsieniców-Samków) i pół-ceper z chłopów z podkrakowskiego
Głogoczowa, już w XIX wieku wykształconych na UJ i zmieszanych z galicyjską, ślaską burzuazją Krupów i Drobniaków.

2. Te 14 lat za granicą: Dlaczego? Gdzie? Co Pan tam robił? Jakie
Panu zostały kontakty, języki itp.? Po co Pan wrócił? Czy wie Pan co musiał
czuć Zinowjew albo Sołżenicyn na Zachodzie?

– No cóż, wyjechałem 2 sierpnia 1968 roku wspinać się w górach
Norwegii (nowa droga na Bruggdomen w murze Trolli), ale już 21 sierpnia
tegoż roku nastąpiła inwazja Czechosłowacji przez wojska Układu
Warszawskiego. Pomyślałem wtedy, że chyba będę musiał zostać dłużej na
Zachodzie. Jako fizyk z wykształcenia, specjalizujący się w geofizyce, przez
rok pracowałem jako asystent na Uniwersytecie w Kopenhadze, a dzięki
naukowym kontaktom mego ojca, profesora geochemii, dostałem roczne
stypendium na Uniwersytecie Kalifornijskim, na campusie w Berkeley, USA.
Było to wtedy prawie światowe centrum „rewolucji studenckiej”
zapoczątkowanej w 1967 roku w Pradze, a w 1968 mającej swe przerzuty w
Warszawie, Paryżu, Belgradzie i tak dalej.

Trzeba przyznać, ze mając w Berkeley bezpośredni dostęp do wykładów
prowadzonych przez największe autorytety nauki amerykańskiej, dość szybko
zwątpiłem w „transparency” – to znaczy przejrzystość – zachodnich Life
Sciences, czyli Nauk o Życiu, czego wyraz dałem w napisanej podówczas przeze mnie, już po angielsku, książce „The Not Too Divine Comedy – Meta Ph.D. Thesis”. Po opuszczeniu w 1972 roku (bez zamiaru kiedykolwiek tam powrotu) USA, mieszkałem głównie w Genewie, wśród tamtejszej „dobrze ustawionej” polskiej diaspory, oraz „kątem” w Paryżu u mych francuskich kolegów z okresu studiów w Berkeley. Przez rok pracowałem jako asystent (najfatalniejsza ma praca) w zakresie mechaniki cieczy na Politechnice Lozańskiej, a od 1976, jako doktorant na Uniwersytecie Genewskim, zacząłem robić to, co uważam za największe osiągniecie mego życia. Mianowicie udało mi się dokonać rekonstrukcji, na poziomie biologii molekularnej, teorii ewolucji J. B. Lamarcka* oraz J. Piageta.

No i oczywiście, te me zainteresowanie „zabronionymi” polami biologii
sprawiło, że po cofnięciu mi możliwości kontynuowania stypendium w
Laboratoire d’Évolution des Etres Organisées na Uniwersytecie Paris VII, w
ramach darwinowskiej „walki o byt”, musiałem się ratować „ucieczką” do PRL. To się udało w kwietniu 1982, bo dopiero w stanie wojennym ówczesne władze poczuły się na tyle silne, by zaakceptować w kraju opozycjonistę sprzed 14 lat, który w 1969 roku współorganizował w Paryżu przerzuty przez Tatry „Kultur” paryskich do Polski.

3. Czym się Pan dziś zajmuje? Czuje się Pan uczonym czy raczej
intelektualistą? Jest Pan takim “kotem, z domieszką krwi żbika, chodzącym
własnymi, górskimi ścieżkami” intelektu, nieprawdaż? Po krawędziach
politycznej tylko, czy także i naukowej poprawności?

- Po powrocie do PRL to głównie jeździłem na wyprawy himalajskie, w „chwilach wolnych” zarabiając, całkiem zresztą nieźle, na życie na pracach wysokościowych oraz jako instruktor alpinizmu. Po przysłowiowych „7 latach tłustych” wolność w komunie się skończyła, musiałem zejść na „ziemię” i w połowie lat 1990 zatrudniono mnie jako pracownika naukowego w zakresie filozofii – co było moim marzeniem już w trakcie mych studiów fizyki, ponad 40 lat temu. Pracuję (ściślej, „rozpracowuję”) obecnie temat filozofii współczesnej, bardzo zresztą umysłowo ubogiej, określanej terminem post-modernizmu. Kilka lat temu uzyskałem na UŚ w Katowicach ‘spóźniony’ doktorat za pracę „Antyzoologiczna filozofia społeczno-polityczna Noama Chomsky’ego”. Przy analizie prac tego znanego ‘antysystemowego’ myśliciela żydo-amerykańskiego, wykorzystałem oczywiście me wcześniejsze „przygody” w zakresie dekonstrukcji Naukowych Atrap Wiedzy o Życiu.

4. No, właśnie: góry. Skąd bakcyl? Jakie osiągi? Czy to po mamie?
“My, twardzi ludzie gór”: sweter, polar z kapturem, w żeliwnej kuchni drewno się pali, schną twarde buty i grube skarpety, za oknem duje… Co wtedy robi rozum Wielkiego Samotnika? Żuje kozi ser jak Epikur? Spala nieudane notatki? A czy sumienie czyta, co rozum napisał?

- Jako alpinista w wieku lat 64 to ja się już zestarzałem, choć
bylem jeszcze, w roku ubiegłym, z „młodzieża” na Elbrusie (5641 m) w
Kaukazie i wciąż organizuje w Tatrach zawody w narciarstwie wysokogórskim
zwane Memoriałem Jana Strzeleckiego. Patrząc z perspektywy lat – i jako nie
dyplomowany biolog – na me zachowania „przyjaciela trudnych do przejścia
urwisk” (m. innymi Directe Americaine na Aig. Dru w Alpach w 1990)
stwierdzić muszę, że konieczność wykonywania złożonych i męczących ruchów niewątpliwie służy i zachowaniu dobrej formy fizycznej w wieku starszym i lepszemu dokrwieniu mózgu, przez co i ilość idei w głowie też wyraźnie się zwiększa (stara teza Lamarcka). A samotnikiem to nie jestem, bo unikanie kontaktów personalnych zubaża naszą osobowość – raczej podobnie jak Sokrates, ze znajomymi (nie koniecznie z Polski i nie koniecznie po polsku, operuję dość biegle chyba siedmioma językami) lubię porozmawiać o
degeneracji dzisiejszego świata „monokulturowej” demokracji.

5. Co Pan chce po sobie zostawić? W górach ślad? W duszach przyjaciół
paru? Na pólkach bibliotek? Ile jeszcze wieków będzie wiał wiatr nad Rysami i śnieg leżał na Kazbeku? Dokąd Pan kiedyś pójdzie, żeby się ze św. Pawłem nie spotkać i z Marksem do deseru zasiadać nie musieć?

Tutaj akurat jestem wielkim pesymistą. To, co się dzieje z
dzisiejszym, forsownie „amerykanizowanym” – czytaj kretynizowanym – światem, to jest nic innego jak rozprzestrzenianie sie zgigantyzowanego, nie
zróżnicowanego wewnętrznie nowotworu, rodzaju „humanoidalnego” raka
zżerającego naszą planetę. To i po co cokolwiek po sobie zostawiać, jeśli
„postmodernistyczne”, ślepe termity i tak wszystko, co pięknego i nie
zafałszowanego zastaną, zamienią w swe po-produkcyjne odchody?

- Od strony historycznej „wirusem” szczepiącym poznawczego
raka jest Stary Testament z jego prymitywnym nakazem „mnóżcie się i panujcie nad ziemią!” Dzięki zaś „Listom” św. Pawła ten rak poznawczy,
charakteryzujący prawie wszystkich starotestamentowych „proroków” (którym nawet marzyło się zniszczenie gór i zasypanie dolin!), został przeszczepiony chrześcijanom. Gdyby św. Paweł na swej drodze „ewangelizacyjnej” napotkał na przykład Sokratesa, to ten ostatni z łatwością by go rozszyfrował jako dętego żydowskiego durnia, udającego że ma osobiste kontakty z „bogiem”. Natomiast kolektywistyczna doktryna, nienawidzącego Biblii (podobnie jak wcześniej Spinoza oraz Lamarck) „kolektywu” Karola Marksa i Fryderyka Engelsa, to była – i nadal jest – chętnie zaakceptowana przez tak zwanych „Azjatów” odtrutka, opóźniającą wykonanie „planu bożego”, polegającego na totalnej dewastacji naszej nieszczęsnej Ziemi (patrz Apokalipsa św. Jana).

M.G. Zakopane sierpień 2006

_________________

* Lamarckizm jest to mająca już dokładnie 200 lat teoria rozwoju
istot żywych, poprzez tych istot działalność w świecie. Jest ona zwalczana
przez wszystkich tych uczonych, którzy wierzą, ze mutacje genetyczne
zachodzą w sposób losowy, a nie w sposób biochemicznie przyczynowy, zgodnie z newtonowskim prawem akcji i reakcji. Od czasów Karola Darwina teorie Lamarcka zaciekle zwalcza „międzynarodówka” wykształconych głównie na Biblii specjalistów, którym się zdaje, że istoty żywe nie są zdolne uczyć się aktywnie opanowywać, zawsze dążące do ich zniszczenia, środowisko. W roku 1984 napisałem na ten temat książkę „Atrapy i paradoksy nowoczesnej biologii”, którą udało mi się wydać dopiero w 10 lat później.

—xxx—

17.11 roku 105 po WRP

(Wielkiej Rewolucji Październikowej)

A odnośnie „Rosyjskiego ataku (początkowo ponoć dwu)rakietowego na terytorium RP najbardziej przemawia do mnie taka oto jego interpretacja:

„moim zdaniem#sniper

“Szczątki takiej rakiety podrzucono później, dla zatarcia prawdziwego :sprawcy”…dokladnie. Zabawne ze z glownego scieku zniknela juz “sztandarowa” fotografia szczatkow BUK300
Inscenizacja … ( w dodatku nie uzgodniona … !!!)… Wszystko odbylo sie “on the ground)” bez “rakiet” czy jakis tam pociskow manewrujacych…”Caly pogrzeb na nic” !!! Szkoda jak zwykle niewinnych osob. Ale czyms takim banderopiteki sie nie przejmuja

 

Posted in genetyka bio-rozwoju, polityka globalizmu, POLSKIE TEKSTY | Leave a comment

PAN w Z-nem (64): Udoskonalone Słowo o Genezie „Hebraistycznej Genetyki”

Posted on 11 November 2022 by admin

Udoskonalone Słowo o Genezie „Hebraistycznej Genetyki”

3200 słów + zdjęcia + 2 przypisy

Jeden z moich znajomych (emerytowany doktor nauk biotechnicznych z IBIB PAN) po przeczytaniu, szerzej rozesłanej z początkiem października br., 1-szej wersji „Kilku słów o ‘Hebrajskiej Genetyce’” mi odpisał, iż „Lepiej skończ z propagandą profarmacyjną (tj. proszczepienną) wcześniej niż później, bo to daremny trood”. I wzmocnił swą pozycję niedawnym tekstem „importowanej z USA”dr hab. neurologii (z UKSW)M.D. Majewskiej:„Subject: tak wyglada holokaust szczepienny”. Jednak będąc w Bratysławie (Sk)z początkiem października br. się dowiedziałem się rzeczy będącej niestety potwierdzeniem mego proszczepiennego„daremnego troodu”: otóż na ten „nie istniejący covid” zmarł, już przed rokiem, Słowak Zoltan Adorian znany mi z konferencji „Mut zur Ethik” w Szwajcarii. Mieszkając w silnie „antyszczepiennej” Słowacji zapewne się przeciw tej, zabijającej szczególnie starsze osoby chorobie nie zaszczepił – podobnie jak pochodzący z Litwy Jan Ciechanowicz z żoną, którzy zmarli w Polsce na tę „nie istniejącą” chorobę w styczniu br.

Ale wróćmy do postaci tej „notorycznej” Majewskiej, która 0d dziesięciu już chyba lat robi w RP za „Flag(wo)man Globalnej Antyszczepiennej Krucjaty”. By wzmocnić wymowę głoszonego przez nią „szczepiennego holokaustu” do swego emaila wysłanego m.in. do mego kolegi z IBIB, dołączyła ona poniższy obraz „męczeństwa niemowląt” (który mnie jakoś się skojarzył ze znanym obrazem „męczeństwa Chrystusa na Krzyżu”)

No cóż, jestem starym człowiekiem, mającym duże doświadczenie życiowe nie tylko w pracy aż w sześciu, dość znanych na świecie laboratoriach naukowych, ale i we wspinaniu się na co ciekawsze góry na wszystkich Sześciu Kontynentach. A zatem AUTORYTATYWNIE zobowiązany jestem stwierdzić, że „naukowy” przekaz powyższego obrazka – choć, być może jest on przekonywujący dla odłamu specyficznie ‘mało myślącej’ (gr. micropsychoi) populacji – to jednak jest on tylko smętnym DOWODEM kompletnego zaniku WYOBRAŹNI NAUKOWEJ osób takie obrazki produkujących (a następnie nimi się zachwycających, patrz mój kolega z IBIB).

Dlaczego? Te wbijane w ciałka niemowląt – aż coś obecnie do 30 razy w ciągu trzech pierwszych lat ich życia – igły z ‘trucizną kolejnych szczepionek’, to są „ubodzenia” (dosł. ‘bodźce’) które, w sposób automatyczny, wymuszają na organizmach tak „źle potraktowanych” dzieci, „regenerację z nadkompensacją”(spolszczone określenie Jeana Piageta „la reéqulibration majorante”) ich uszkodzonych, przez te „ubodzenia”, tkanek. Co oczywiście na dalszą metę powoduje, że tak „źle potraktowane” w rozwojowym okresie ich życia, tkanki oraz całe organizmy, po odpowiednim ich, trwającym zazwyczaj ok. 2 tygodni TRENINGU (pol. ‘ćwiczeniu’) stają się bardziej odporne na szkodliwe „ubodzenia” o podobnym charakterze. Z naciskiem podkreślam, że to, intensywnie negowane obecnie PRAWO BIOLOGII (Lamarck, 1809) odnosi się do wszystkich żywych istot i wszystkich ich tkanek, oczywiście będących w fazie ich rozwoju (a nie senescencji).

Dlaczego zatem dość liczna rzesza obecnie „antyszczepienników” (w tym kilkoro mych znajomych w starszym już wieku) NIE CHCE WIDZIEĆ, że starcie się ich własnych organizmów, z WYZWANIAMI jakimi są uszkodzenia ich organów powstające w trakcie wykonywania najrozmaitszych czynności – w tym zwalczanie patogenów zawartych w szczepionkach– przyczynia się do zachowania, a nawet i do polepszenia, ich stanu zdrowia? (O specyfice szczepionek z mRNA szerzej w Przypisie 2)

Tę, wg fizyka Erwina Schroedingera (1944) PRZECIWENTROPICZNĄ CECHĘ mego własnego organizmu zacząłem dostrzegać już jako kilkunastoletni chłopak, który zaczął się wspinać w podkrakowskich skałkach: dobrze pamiętam, że częste otarcia skóry rąk o skałę oraz powtarzane zmęczenia mych mięśni, po setkach takich, często bolesnych „przygód ze skałą”, doprowadziły do nabycia (tj. NAUCZENIA SIĘ!) sprawnego się poruszania w tym, niedostępnym zwykłym śmiertelnikom świecie prawie pionowych formacji. Dlaczego jednak o tym zjawisku UCZENIA SIĘ przez nasz organizm, nawet bez udziału naszej świadomości, skutecznej neutralizacji najrozmaitszych zranień, które zawsze powstają w kontaktach z „kanciastym” otoczeniem, zupełnie się obecnie ZAPOMINA?

Otóż przed 42 już laty, w paryskiej „Kulturze” (nr 7/8, 1980) Jerzy Giedroyć opublikował mi bardzo rzeczowy reportaż z mego 3 miesięcznego stypendium naukowego, ufundowanego przez rząd francuski w prowadzonym przez Pierre-Paul Grassé “Laboratoire d’évolution des êtres organisés” przy Uni Paris VII. Nosił on tytuł „Ciuciubabka naukowa”, jako że w nim starałem się nagłośnić PATOLOGIĘ poznawczą nauk o zachowaniu się zoon (ustrojów ożywionych). Patologię polegającą na tym, że doskonale obserwowalne zjawisko wzmacniania się mięśni pod wpływem ich używania, przestało zupełnie interesować TEORETYKÓW BIOLOGII. W szczególności chodziło wtedy o szereg laureatów Nagrody Nobla i im podobnych „tuzów” Nauk o Życiu, by wymienić tutaj Lurię & Delbrucka (1969), Monoda (1970), Jacoba (1970), Prigogine (1977) czy Medawar & Medawar(1977).

Summum takich, dominujących pod koniec lat 1970, (neo)darwinowskich przekonań o charakterze naukowym, przedstawił w swych poczytnych książkach pochodzący z Ukrainy amerykański „teoretyk” ewolucji Theodosius Dobzhansky. W 1927 roku, w okresie dobrych stosunków między ZSRR i USA, korzystając ze stypendium Rockefellera, przeniósł się on z Uniwersytetu w Leningradzie do tego w Nowym Jorku, by tam kontynuować swe pracę nad ewolucją muszki owocowej zwanej drosophila. Niestety ta w znacznym stopniu ograniczająca ruchowo tegoż Dobzhansky’ego, praca nad zachowaniem się muszek, zamkniętych w ciasnych szklanych pojemnikach, wyraźnie nie sprzyjała jego rozwojowi intelektualnemu. Cytuję fragment mej „Ciuciubabki” z 1980 roku:

Dopiero niedawno wyczytałem w Dobzhansky’ego nocie biograficznej w języku polskim, iż „wielokrotnie wyrażał on przekonanie, że Bóg stwarza świat poprzez ewolucję, a wiara religijna nie stoi w sprzeczności z teorią Darwina”. W istocie, opisana na pierwszej stronie Księgi Rodzaju historia stworzenia świata w ciągu siedmiu dni, w zasadzie pokrywa się z naszymi wyobrażeniami o powstawaniu początkowo pustej Ziemi i nad nią światła (dostarczającego energii niezbędnej do funkcjonowania zoon), a następnie także wody, bez której życie jest niemożliwe. Dopiero w takich warunkach mogła na Ziemi pojawić się roślinność, której obecność jest niezbędna by wyżywić „wielkie potwory i wszelakie żywe ruchliwe istoty, … bydło, płazy i dzikie zwierzęta według ich rodzajów”. W końcu, w dzień szósty „rzekł Bóg uczyńmy człowieka no obraz nasz… niech panuje nad rybami morskimi i nad ptactwem niebios, i nad bydłem i nad całą ziemią…”

Oczywiście wskazane powyżej BOŻE ZALECENIE by „człowiek panował nad ziemią” zwykło się podobać niewiele myślącym bezkrytycznym czytelnikom Pisma Świętego, w XIX wieku szczególnie licznym wśród anglosaskich protestantów. Obserwując ten ruch społeczny, angielski pisarz i filozof Matthew Arnold nazwał takich prostomyślących współobywateli, niekoniecznie żydowskiego pochodzenia, „hebraistami” których charakteryzuje „pokręcony (twisted) wzrost (rozwój)ich strony religijnej, a zatem utrata dążenia do doskonałości.”

Tę charakterystyczną dla „hebraist mindset” (‘zhebraizowanej umysłowości’) utratę dążenia do doskonałości, dobrze widać u robiącego karierę w USA Dobzhansky’ego (gdyby pozostał w ZSRR to by takich jak powyżej dureństw nie wypisywał), a także u wszystkich wymienionych powyżej „tuzów” Nauk o Życiu. W Biblii, stanowiącej podstawę poznawczą Cywilizacji Żydochrześcijańskiej, nie ma bowiem ANI SŁOWA o tym, że nowe doskonalsze pod względem budowy odmiany roślin i zwierząt powstawały – i nadal powstają – wskutek ich endogennych (czyli mających źródło w nich samych)powtarzanych przez wiele pokoleń wysiłków, w celu opanowywania niedostępnych ich przodkom przestrzeni życiowych.

Według tegoż Arnolda, w Anglii przed 150 laty działali też tacy jak on sam, wykształceni w miłości do logiki HELLENIŚCI, który znamionuje „intelekt giętki i zdolny do autokorekty, … jest to strumień myśli o wszystkim, uczenie się perfekcji, jest to siła która zezwala nam widzieć jak rzeczy wyglądają naprawdę”. Według takich ‘hellenistów’ (do których i ja z dumą należę), zbiorowy wysiłek uduchowionych Pismem Świętym ‘hebraistów’, w sposób logiczny prowadzi do rozpowszechnienia, wrogiej szerszemu poznaniu świata ZAĆMY UMYSŁOWEJ, która w ostatnich stuleciach zaowocowała rozkwitem ultra materialistycznej Cywilizacji typu TPD (Technika, Pieniądz & DUPA o nieustannym komforcie marząca).

To zjawisko wychwalanego nie tylko na Zachodzie, Spisku Ślepoty (ang. „conspiracy of blindness”) zauważył, przed 40 z górą laty, pokrewny mi duchem angielski socjolog i himalaista Michael Thompson: „Ten wyczyn (zaduszenie zdolności poznawczych człowieka)jest szokującym dla wszystkich, którzy wierzą w postęp wiedzy…Dla nich droga socjologii (i ogólnie nauk o życiu) musi oznaczać ponurą zdradę: systematyczne ukierunkowanie badań tak aby odsunąć wiedzę coraz dalej od prawdy, aby nie dopuścić aby ludzie kiedykolwiek zobaczyli jak rzeczy wyglądają naprawdę – „la trahison des clercs”. („Rubbish Theory”, 1979)

Społeczne skutki negowania (hebraiści) – względnie akceptacji (helleniści) – „Szalonej możliwości” (?!) ‘regeneracji z nadkompensacją’ uszkadzanych struktur genetycznych zoon

Dzięki dość długiej rozmowie, przed 13 laty z mym starszym kolegą, też jak ja alpinistą, emerytowanym szefem polskich radiologów, profesorem Zbigniewem Jaworowskim, dopiero w mym wieku lat 65+ dowiedziałem się o istnieniu zjawiska hormezy (pobudzenia hormonalnego), które inicjuje te ewidentne dla mnie już od mych lat młodzieńczych, procesy NADREGENERACJI zmęczonych, przez ich używanie, nie tylko samych mięśni ale i tkanki nerwowej ruchami tych mięśni zawiadującej. A na wykresie, skopiowanym z Jaworowskiego popularnonaukowego artykułu „Dobroczynne promieniowanie” (1997), udało mi się dość precyzyjnie wskazać, czym odróżniają się osoby demonstrujące „hebraist mindset”, od „hellenistów”, dostrzegających że zachowanie się istot ożywionych (zoon) nie jest tak beznadziejnie PROSTOLINIOWE, jak to się wydaje wyznawcom „Boga Stworzyciela Naszej Wyjątkowej Cywilizacji (w domyśle USA)”

Jeden z współpracowników Jaworowskiego, pracujący w IBJ w Świerku pod Warszawą, dr Ludwik Dobrzyńskiw ten sposób wytłumaczył różnicę w poznawczym zachowaniu się „prostomyślących hebraistów” Matthew Arnolda i dążących do poznawczej doskonałości „hellenistów” tegoż filozofa:

„O zjawisku hormezy pisze się niewiele, choć jest ono, jak się można przekonać, powszechne i zrozumiałe od strony logicznej. (…) W wypadku promieniowania jonizującego (fakt jego pozytywnego wpływu na nasze zdrowie) budził takie zdziwienie, że stało się przedmiotem rozważań jednej z zaledwie dziewięciu „szalonych” hipotez [1]. Nie jest to zaskakujące: „wszyscy wiedzą” bowiem, że promieniowanie jest zawsze szkodliwe, a obniżenie dawki tylko zmniejsza prawdopodobieństwo zachorowania – jakże więc mówić tu o dobroczynnym działaniu małych dawek? Również w wypadku klasycznych trucizn, choćby ciężkich metali, jak ołów, czy cyna, twierdzenie, że w małych dawkach mogą one wywoływać pozytywne skutki w organizmie wydaje się nie do zaakceptowania”.

[1]. Robert Ehrlich, Nine Crazy Ideas In Science Princeton University Press, 2001

No i właśnie, szczepionki wszystkich odmian (łącznie z tymi z mRNA) to są właśnie takie, odpowiednio przygotowane TRUCIZNY, które pobudzają nasz układ odpornościowy do ich zwalczania. I co więcej, dzięki wyraźnie PRZECIWENTROPICZNEMU (w sensie TWORZENIA, a nie degradacji IN-FORMACJI) zjawisku NADREGENERACJI, dostrzeganemu niestety tylko przez lubujących się w ćwiczeniach fizycznych „hellenistów” (potomków organizatorów Pierwszych Olimpiad!), zmuszany do pracy nasz „zwierzęcy” Układ Odpornościowy samorzutnie wzmacnia się i udoskonala w rozpoznawaniu i zwalczaniu substancji zaburzających metabolizm organizmu. W tym i struktur antygenów obecnych na powierzchni „złych” wirusów. Dotyczy to takżestosowanych przez Pfizera (i Modernę) ‘trucizn’ z mRNA. To zjawisko znali i rozumieli już w antyku zhellenizowani Rzymianie „quod non te occidit, fortior te facit” – co Cię nie zabiło, to Cię wzmocni! A ponieważ te masowe w ostatnich dwóch latach, czasami nawet WYMUSZANE na opornej ludności szczepienia takich jak ja starców, jak i ponad miliarda podobnych mi osób NIE ZABIŁY, TO NAS ONE WZMOCNIŁY.I tyle. I to jest cały mój „daremny trood” prób rozświetlenia wyraźnie mającej swe źródło bijące głównie w USA (Majewska, Jaśkowski, Zięba, Bein itd.) Umysłowej Antyszczepiennej Zaćmy. Jak w wypadku zawzięcie nagłaśnianych, przed kilkunastu laty, strachów przed Zubożonym Uranem, obecny, wyraźnie wspomagany „z zewnątrz”, rozlegający sięw szczególności na neon24 BEŁKOT renomowanych „antyszczepienników”, to tylko odwracanie uwagi od o wiele istotniejszych chorób cywilizacyjnych.

No i tutaj powracam do będącej rezultatem internetowej dyskusji, zarówno z mym kolegą z IBIB jak i nieco wcześniej ze „Świato(niedo)widem” (na WPS), dość ciekawej ocenymejdziałalności, niestety tylko jużw internecie. Na neonie24 “kowalskijan584” 24 października br. tak ocenił ten mój „daremny trood”:

Berkeley72 myli się w sprawie preparatów mRNA (niesłusznie zwanych “szczepionkami”) i w sprawie “co jest prawdziwe: ewolucja czy lamarkizm”. Ale pisze całkiem rozsądnie w sprawie szkodliwości nadjordańskiej dżumy i rozumie co się odwala na Zachodzie (cywilizacja TPD – “Technika-Pieniądz-Dupa” – jego określenie).

I tutaj dochodzimy do sedna sprawy. Przypomniana przez “kowalskijan584” ‘nadjordańska dżuma’ (tj. chrześcijaństwo krytykowane, już 75 lat temu przez Alberta Camus w książce pod takim tytułem), w sposób niejako automatyczny wymusza „systematyczne ukierunkowanie badań tak aby odsunąć wiedzę coraz dalej od prawdy” (Thompson 1979).

By odciążyć ISTOTĘ SŁOWA niniejszego tekstu, mającą zaledwie 120 lat historię całkowitego oderwania ZHEBRAIZOWANEJ TEORII EWOLUCJI, od jakichkolwiek poważnych obserwacji zachowania się zoon, przesunąłem do Przypisu 1.

Tutaj ograniczę się do powtórzenia rzeczy banalnej, której UPORCZYWE NIEDOSTRZEGANIE stanęło u podstaw pozorowanego na ”naukowy” BEŁKOTU dochodzącego z GIGANTYCZNEGO DZIŚ GMACHU Nauk o Życiu. Chodzi o ten Dobzhansky’ego brak się zainteresowania „dlaczego ćwiczenie wzmacnia mięśnie zamiast je osłabiać?”, oraz o nagminne obecnie (niedawno o tym słyszałem w Szwecji, przy okazji odwiedzin mego „comrade in arms” Izraela Szamira) odrzucanie istnienia piagetowskiej „regeneracji z nadkompensacją, nie krytycznych zaburzeń metabolizmu zoon” (patrz grafik Jaworowskiego z „helleńską” krzywą w kształcie „U” takich PRZECIWENTROPICZNYCH reakcji).

W pierwszej wersji niniejszego SŁOWA 

przytoczyłem fragment dyskusji na WPS z niejakim „(Świato)Niedowidem”, który logicznie zauważył „W kwestii ewolucji lamarckowskiej (…)DOWODEM(dziedziczenia usprawnień wykształconych fenotypowo) jest (było by) odnalezienie MECHANIZMU biochemicznego / mikrobiologicznego transkrypcji odwrotnej u danego gatunku / rodziny (itd.).

Obecnie, po przypomnieniu sobie tego co pisałem, w tej „Ciuciubabce naukowej” przed blisko 43 laty, pozwolę sobie przekopiować ówczesną mą wypowiedź na ten temat:

Powyższe SKOJARZENIE – czyli połączenie ze sobą odruchów myśli, wcześniej niezależnych – powtórzyłem następnie i w języku angielskim, w „Open letter to biologists” opublikowanym w Fundamenta Scientiae, nr 2/2 1981, Pergamon Press, Oxford (patrz strony 237 oraz 238).A następnie szerzej rozwinąłem w „Atrapach i paradoksach nowoczesnej biologii” przygotowanych, na zlecenie Naszej Księgarni” już w PRL-u w 1984 roku, ale opublikowanych dopiero w roku 1993.)

A to oznacza, że dość dokładne opracowania GENETYCZNYCH zasad powstawania odruchów warunkowych można znaleźć w literaturze. Ale niestety, CENZURA „hebraistów”, czyli czcicieli specyficznego BOGA, który nakazuje „wywyższać to CO NIE JEST by to, CO JEST UNICESTWIĆ” (1 Kor 1) robi swoje: tak ocenił te moje „Atrapy i Paradoksy” zoolog dr Jakub Szacki z Warszawy (jak się później dowiedziałem, z „przodującej nacji”): „Praca ta roi się od fałszywych teorii, przeinaczeń, trywializacji i poważnych błędów. Autor posługując się słowami Lamarcka określa darwinistów jako „niezdolnych do powiązania razem nawet trzech idei” itd.

Nie potrzebuję dodawać, że już samo Résumé(Abstract) mego „Listu Otwartego do Biologów” tak rozwścieczyło „zkomuteryzowanego neurologa”, Jean-Pierre Changeux (twórcę TEORII „uczenia się poprzez eliminację neuronów”- sic!), dyrektora w 1981 Instytutu Pasteura w Paryżu, że ja nareszcie NAUCZYŁEM SIĘ, że by się ratować należy, korzystając z amnestii (tak!) Stanu Wojennego, w kwietniu 1982 po prostu „czmychnąć” do PRL-u. (Jak mnie ostrzegali, już w 1976 roku moi nieco starsi, doświadczeni życiowo genewscy koledzy, Philippe Anker i Maurice Stroun „próbować rozwijać idee lamarckowskie to SAMOBÓJSTWO NAUKOWE”; niestety mieli rację, w Polsce, już tej WOLNEJ, zostałem w końcu doktorem Filozofii, obecnie emeritus.)

A zatem przejdźmy do sprawy, która winna interesować filozofów wszelkich odmian. Chodzi o mechanizm, zachowywania, przez zazwyczaj całe nasze życie, PAMIĘCI rzeczy, których nauczyliśmy się, szczególnie w młodości. Sławny amerykański lingwista Noam Chomsky na przykład zapewniał w swych przetłumaczonych na polski pracach, że „mamy istotne, wręcz przytłaczające dowody na to, iż podstawowe aspekty naszego życia umysłowego i społecznego, wśród nich także i język, są zdeterminowane jako część naszego wyposażenia biologicznego i że nie są nabywane przez proces uczenia się, a tym bardziej przez trening.” A ja wciąż pamiętam, jeszcze ze szkoły, że uczenie się jakiegokolwiek języka wymaga POWTARZANIA – czyli TRENINGU – prób mówienia w tym języku. Czyli ten „jednojęzykowy” (tak!) specjalista od Uniwersalnej (czyli angielskiej) Generatywnej Gramatyki, po prostu nie ma zielonego pojęcia o zasadach UCZENIA się języków! I na tej swej NIE-WIEDZY zrobił światową akademicką karierę. (Szczegóły w rozdziale „Konstruktywizm genetyczny Piageta vs. “przednarodzeniowy inneizm” odruchów warunkowych Chomsky’ego”, z mej pracy doktorskiej na UŚ w 2002/03 roku.)

Jako filozof zobowiązany patrzeć na osiągnięcia naukowe w sposób możliwie szeroki, pozwolę sobie zauważyć, że wychowani w oparach mozaizmu badacze, z wyraźną pogardą traktują maksymę Arystotelesa, wyraźnie przezeń ‘ściągniętą’ z inskrypcji na tympanonie Świątyni Apollona w Delfach „Poznanie siebie jest początkiem wszelkiej mądrości”)

W jaki bowiem sposób zapamiętujemy często powtarzane słowa i inne, często powtarzane czynności, aż stają się one u nas NAWYKIEM, zakodowanym w naszych organizmach przez kolejne dziesięciolecia? Ponieważ wszystkie nasze struktury białkowe są odnawiane (tzw. turnover) średnio co kilka tygodni, więc powstała, w jakimś momencie życia, zakodowana w strukturach białkowych „reakcja z nadkompensacją” na jakiś bodziec długo nie może przetrwać, bo znika ona wraz z kolejnym „pokoleniem” tych nadmiarowo odtworzonych struktur (np. nasz pogrubiony naskórek dłoni, pojawiający się w reakcji na jego otarcie przy pracy ciężkimi narzędziami, po kilkunastu dniach znika). Ponieważ odtwarzane białka są syntetyzowana na bazie ich genetycznych „matryc” (DNA i RNA) to te „matryce”, wraz z ich enzymatyczną „obudową”, to są właśnie ORGANY ZAPAMIĘTYWANIA szczegółów wciąż odtwarzanych (tj. regenerowanych) odruchów naszego jestestwa. Tym, co odróżnia żywinę (zoon) od nieożywionych maszyn, to są te dostrzegalne pod zwykłym mikroskopem ORGANY PAMIĘCI, posiadające biochemiczną zdolność „SAMONAPRAWY Z NADKOMPENSACJĄ”. Dlaczego taka, realizowana za pomocą odpowiednich enzymów SAMONAPRAWA DNA jest możliwa?

Otóż informacja zawarta w tych organach jest nie tylko ZDUBLOWANA (na podwójnych spiralach DNA) , ale i POCZWÓRNA (w komórkach diploidalnych). I dzięki znanym, enzymatycznym mechanizmom NAPRAWY (tj. regeneracji!) genów, informacja na nich przechowywana nie degeneruje się wraz z upływem czasu, ale dokładnie na odwrót, ulega UDOSKONALENIU wraz z aktywnym życiem poszczególnych organizmów – aż do okresu ich się starzenia. Poniżej przykład, jeszcze z 1980 roku, jak u lekarzy często przebywających w usytuowanych zazwyczaj w byłych kopalniach uranu (np. Kowary na Śląsku) „sanatoriach radonowych”, wyraźnie zwiększa się szybkość napraw (regeneracji) DNA, w porównaniu z grupą kontrolną:

Co więcej, wyraźna poprawa „jakości genetycznej” chromosomów zachodzi w trakcie seksualnego zespalania się męskich i żeńskich haploidalnych komórek nasiennych. W miarę losowe skrzyżowanie ich materiałów genetycznych w powstającej zygocie, ułatwia eliminację nie w pełni funkcjonalnych (mutacje chorobotwórcze!) odcinków chromosomów, oraz wyraźne zwiększa wigor i wydolność motoryczną dorastających mieszańców. (Jest to praktyka stosowana przez hodowców rasowych koni, zapobiegająca ich „przerasowieniu”; dzięki temu, wyraźnie PRZECIWENTROPICZNEMU zjawisku, gatunki roślin i zwierząt mogą trwać praktycznie w NIESKOŃCZONOŚĆ!).

Tak więc MATERIALNYMI ORGANAMI PAMIĘCI okazują się być nasze struktury genetyczne – które oczywiście ROSNĄ wraz z naszymi doświadczeniami życiowymi: w 2000 roku, po zbadaniu całości ludzkiego genomu, okazało się, że w naszym okresie embrionalnym mamy tylko ok. 30 tysięcy genów, a w wieku dorosłym ponad 100 tysięcy! Oczywiście nie wszystkie „drobinki” (określenie T. Łysenki), z informacją o odruchach warunkowych, WYUCZONYCH w trakcie aktywnego życia, są przesyłane do komórek nasiennych – przecież nie dziedziczymy wyuczonych przez naszych rodzicieli języków, ani ich na świat poglądów! Jednak pewien ślad wyuczonych – lub zapomnianych – kompetencji ruchowych się dziedziczy, względnie zanika, wraz z czasem. A to dzięki ISTNIENIU „drobinek” kwasów nukleinowych, wyspecjalizowanych w wewnątrzorganizmowej komunikacji (patrz prace Ankera i Strouna, 2001; z początkiem lat 1970 obaj omal nie wylecieli z pracy na Uniwersytecie Genewskim, gdy zaczęli robić doświadczenia, potwierdzające tę „łysenkowską” sugestię),

Zaś to, że w istocie nasza PAMIĘĆ (zarówno krótkoterminowa jak i później długoterminowa) jest kodowana genetycznie, to najlepiej widać u ludzkich WCZEŚNIAKÓW, które nie otwierając jeszcze oczu PAMIĘTAJĄ, z ludzkich przed-przed-historycznych czasów, że bezpośrednio po porodzie trzeba się było silnie chwytać pleców ich matek skaczących wtedy po drzewach. Ten „małpi chwyt” jest już w znacznym stopniu ZAPOMNIANY w wypadku noworodków zrodzonych normalnie, w 9 miesiącu ciąży.

Odnośnie tego ”genetycznego zapominania” odruchów które występowały u proto-ludzkich noworodków przed dziesiątkami tysięcy lat, wybitny francuski zoolog Pierre-Paul Grassé (o którym po jego śmierci w 1985 roku prasa pisała, że był to „ostatni encyklopedysta”) mi opowiadał, że ludzkie noworodki bezpośrednio po ich normalnym porodzie, posiadają tylko jeden spontaniczny odruch chwytania czegokolwiek wargami. Wszystkie inne odruchy, charakteryzujące nowonarodzone ssaki, są w naszym gatunku GENETYCZNIE – tzn. dziedzicznie – ROZKOJARZONE: na przykład końskie źrebaki od razu po ich porodzie mają odruch niezdarnego wstawania na cztery nogi – a u naszych dzieci trzeba czasem aż dwa lata czekać, zanim się NAUCZĄ samodzielnie chodzić!

Wystarczy powyższego zrzędzenia starzejącego się filozofa klasy emeritus. Przed przypomnieniem (Przypis 1) HEBRAJSKICH ŹRÓDEŁ patologii neodarwinizmu, pozwolę sobie wskazać na znany w świecie (pierwsza dwójka) oraz robiący kariery w Polsce (druga dwójka) zestaw WOJOWNIKÓW NIE-WIEDZY, wyspecjalizowanych w ZACIEMNIANIU mechanizmu UCZENIA SIĘ nowych kompetencji psycho-motorycznych.

Oczywiście zobowiązany jestem dodać, że bardziej szczegółowego opracowania osiągnięć powyższych ZELOTÓW ZHEBRAIZOWANEJ NIE-WIEDZY, nie udało się opublikować na neonie24, z którym zazwyczaj współpracuję. Wyraźnie redakcja tego portalu stara się realizować program, który zaanonsowałem w 2003 roku na World Public Forum Dialogue of Civilizations (WPDC) na wyspie Rodos: „GLOBALIZM – to projekt PŁASKIEJ ZIEMI i PŁASKIEJ KORY MÓZGOWEJ – a nie perspektywa Dialogu Cywilizacji” (w oryginale angielskim np. tutaj)

—————-xxx—————-

Dla odetchnięcia od przykrych DZIWACTW naukowych, oto WYRAŹNA SWASTYKA, dostrzeżona przez autora na przezroczystym zadaszeniu podium dla orkiestr, na reprezentacyjnej promenadzie Bratysławy (Sk), zwanej NAMESTI HVIEZDOSLAVA, przy którym znajduje się Ambasada USA. Ta swastyka, obecna na czterech skierowanych w cztery strony świata elementach tego zadaszenia, powstała z dodania żółto świecących „skrzydełek” znanemu symbolowi NATO. Jest li to SŁOWACKA ALEGORIA czasów, które nadeszły?

—————-xxx—————-

Przypis nr 1

„…bo to CO NIE JEST wyróżnił Bóg, aby to CO JEST unicestwić, aby żadne ze stworzeń nie chełpiło się przed BOGIEM”(OBŁUDY i jego Świętym kapłaństwem „nie potrafiącym powiązać razem nawet trzech idei”)

- św. Paweł, 1 Kor 1 + Lamarck, 1822

Nie tylko na Dobzhansky’ego miała przemożny wpływ MĄDROŚĆ emanująca ze Świętej Księgi Naszej Cywilizacji. ULTRA NIHILISTYCZNY bowiem „Dogmat Centralny” XX neodarwinizmu, negujący jakiekolwiek ewolucyjne znaczenie samodzielnych wysiłków życiowych zoon (wysiłków prowadzących do WYKSZTAŁCANIA się nowych przystosowawczych zachowań oraz organów kodujących te „nawyki”),został wykoncypowany przed 120 laty przez religijnie uwarunkowanego Augusta Weismanna ,na podstawie kilku krótkich informacji zawartych w Piśmie Świętym.

Bóg bowiem, w trakcie Świata Stwarzania, zarządził coś takiego:

„Niechaj ziemia wyda rośliny zielone: trawy dające NASIONA, drzewa owocowe rodzące na ziemi według swego gatunku owoce, w których są NASIONA.Tę przyrodniczą myśl rozbudował św. Paweł (dumnie anonsujący się jako ‘Hebrajczyk z Hebrajczyków’) w I Liście do Koryntian: A to co siejesz nie jest przecie ciałem (czyli somą) które ma powstać, lecz gołym ziarnem (czyli GERMENEM) … Bóg daje każdemu z NASION ciało jakie chce, każdemu NASIENIU właściwe jemu ciało – 15, 36-38.

Stąd narzuca się proste skojarzenie: tak jak dla starożytnych Żydów ich własne NASIENIE miało znaczenie sakralne (patrz historia Onana oraz rytuały oczyszczania – Kpł. 15, 14), tak dzisiaj, dla reprezentujących ‘hebrajski mindset’ biologów , przedmiotem kultu stały się „nieśmiertelne” GENY.

(Zaś samych JUDAISTÓW warto określać terminem GENITALIANIE, jako że ich oficjalnym symbolem stał się zapożyczony z hinduskiej Tantry znak oznaczający ZESPOLENIE się męsko-żeńskich GENITALIÓW; patrz zestaw adekwatnych skojarzeń, w spisanym przed trzema laty po angielsku eseju „Genitalian Theory of Evolution”.)

Zarówno Weismann jak i w pół wieku po nim Dobzhansky, starali się modelować wymyślane przez nich procesy ewolucyjne, na zawartej w Biblii „prefiguracji” tych zjawisk, dostrzeżonych przez naukę dopiero z początkiem wieku XIX. Co więcej, po WYWYŻSZENIU przez Weismanna roli, w ewolucji biosfery, ‘plazmy nasiennej’ (złożonej, jak się wkrótce okazało, głównie z kwasów nukleinowych DNA i RNA),oraz wskutek uduchowionej religijnie ABNEGACJI, przez uczonych typu Dobzhansky’ego, „bezbożnych” Praw Biologii Lamarcka, przyszła kolej na też mające swą „prefigurację” w judaizmie, pozorowane odkrycie LOSOWOŚCI genetycznych mutacji, będących źródłem „wszelkiej nowości w biosferze” (Monod, 1970).

Powyższy obrazek wskazuje, że w starożytnym Izraelu jego główni kapłani rozpowszechniali wiarę, że za ich losowymi decyzjami stoi Bóg – oczywiście dokonujący takich Sądów Bożych pracownicy Świątyni byli WYTRENOWANI by odpowiednio tymi Sądami manipulować (ta metoda kontroli mas była znana w starożytności, Platon na przykład w swym „Państwie” proponował, by za pomocą oszukańczych losowań odsuwać od możliwości prokreacji, osobniki fizycznie niezbyt udane!). I tak się jakoś złożyło, że cał yten SUPER NOWOCZESNY DARWINIZM został zbudowany na podobnym do tego antycznego żydowskiego, OSZUKAŃSTWIE.

Dokonali tego w roku 1943, dwaj uciekinierzy z faszystowskiej Europy, młodzi fizycy S. Luria i M. Delbruck, „selekcjonując” kolonie bakterii e-coli przy pomocy wirusowego bakteriofaga. Na podstawi zaobserwowanych fluktuacji w liczbie odradzających się po tej „selekcji” kolonii e-coli odpornych na agresję wirusa, doszli do wniosku, że (wg nich) nie posiadające żadnych odruchów obronnych, niektórebakterie e-coli w sposób LOSOWY przeżywają tę inwazję, podczas gdy mniej odporne e-coli wyraźnie zamierają Otóż zjawisko skokowych zmian budowy roślin, hodowanych w znacznie zmienionych warunkach glebowych, odkrył z początkiem XX wieku holenderski botanik Hugo de Vries, który nazwał je MUTACJAMI. Choć o tym ambitni „teoretycy biologii” bardzo szybko zapomnieli, to jednak ten hodowca oczekiwał aż przez co najmniej 3 coroczne pokolenia rośliny zwanej „wiesiołkiem Lamarcka”, zanim zaczęły się pojawiać, te jego dość liczne‘mutacje’. (Fig.10 z AiP w artykule „5 solas” sprzed lat 5.)

Jak czytałem, jeszcze w Paryżu w 1979 roku, to 50 stronicowe opracowanie Lurii-Delbrucka, to zauważyłem że autorzy nadmienili, że jednak musieli oczekiwać około 20 godzin, zanim pierwsze uodpornione na wirusa bakterie e-coli znowu zaczynały się rozmnażać w sposób dla nich normalny, co ok. 20-30 minut. A to oznacza, że niektórym bakteriom udawało się, w tym wielogodzinnym okresie ich „walki o byt”, skutecznie ZREGENEROWAĆ niszczone przez bakteriofagi ich powłoki ochronne (mikroorganizmy bowiem, podobnie jak nasze własne tkanki naskórka „regenerują z nadkompensacją” ich narażane na uszkodzenia powłoki.)

To odnotowane przez L-D, wyraźne OPÓŹNIENIE pojawienia się pierwszych w pełni odpornych bakterii(w innych, podobnych doświadczeniach czeka się nawet po kilka tygodni na taką reakcję) jest dowodem, że ich hiper zmatematyzowane doświadczenie, podobnie jak to wcześniejsze o pół wieku doświadczenie Weismanna z obcinaniem (wciąż odrastających) ogonków przez 5 pokoleń u około tysiąca myszy, to był OB(R)ŻYDLIWY PIC NAUKOWY. A dzięki przejęciu się, ‘mało myślących’ (gr. micropsychos) entuzjastów nauki tymi banalnymi OSZUSTWAMI, otrzymaliśmy Neodarwinowską Teorię Ewolucji, w CAŁOŚCI złożoną ze skojarzeń, które powstały dzięki wczytywaniu się w Hebrajską Biblię. Z okazji mego 75-lecia zestaw zebranych powyżej(neo) darwinowskich „naukowych (bez)myśli” udało mi się przedstawić w formie wzorowanej na „5 SOLAS” Martina Lutra:

Przypis nr 2:

Uwaga wstępna. W kwestii kolejnych LOCKDOWNÓW mam opinię taką jak z początkiem 2020 roku: były one PRZESADĄ, z wyraźnym podłożem politycznym: w CHRL dzięki temu „chińskiemu wynalazkowi” udało się stłumić, bez walki, szykujące się antychińskie powstanie w Hong Kongu. W innych krajach, uwięziwszy ludność w domach wymuszono wyciszenie bardziej pro-socjalnych spotkań, jak np. „Mut zur Ethik” w których uczestniczyłem w Szwajcarii. Także sztucznie przyspieszono narastającą plagę autyzmu, związaną z uzależnieniem się od PC-tów, itd. W dwóch, słabo zaludnionych krajach Europy (Szwecja, Białoruś) lockdownów nie było, co nie pogorszyło ich statystyk zgonów na Covid19. Jednak w obu tych niewielkich krajach szczepienia były POWSZECHNE, na Białorusi w skali podobnej do tej jak w Polsce (ok. 50 % ludności).

A teraz DO RZECZY. W szczepionkach Pfizera (i Moderny), mRNA jest zmyślnie nam wszczepiane w otoczce lipidowej (tłuszczowej) chętnie akceptowanej przez ‘głodne” komórki mięśniowe. I z tego powodu taki mikro produkt jest szybko wchłaniany przez tzw. rybosomy, mikroorgany specjalizujące się w syntezie białek o strukturze wskazanej im przez to ukryte w lipidzie mRNA. Ale gdy „dostawa energii”, w postaci tłuszczu otaczającego to mRNA się wyczerpie, „nagie” już mRNA jest po prostu degradowane. (Zapewne rozkładane na pojedyncze nukleotydy ACGT, wykorzystywane w rybosmach do syntezy tzw. transferu tRNA.)

Oczywiście nie wszyscy jesteśmy RÓWNI (wagą, wiekiem, stanem zdrowia) i istnieje pewien mikropromil osób, którym te „z mRNA” szczepienia nie posłużyły. Na firmie Pfizer władze USA wymusiły podanie całkowitej liczby odnotowanych poważnych urazów poszczepiennych, powstałych po wykonaniu co najmniej kilkudziesięciu milionów (?) szczepień, w pierwszych 90 dniach (od 1 grudnia 2020 do 28 lutego 2021) po dopuszczeniu tej szczepionki do jej masowego użycia. (Ja, poproszony o się zaszczepienie przez prowadzącego mą chorobę lekarza, w lutym 2021 w powyższym terminie się „nie załapałem”, bo Polska otrzymała wtedy tylko coś z pół miliona pfizerowskich szczepionek, na pierwsza dawkę musiałem czekać do połowy kwietnia.)

Oto kopia dokumentu, w którym Pfizer się przyznał, że jego produkt był odpowiedzialny za 1233 zgony i w sumie 34 762 poważniejsze zaburzenia metabolizmu zaszczepionych osób, głównie oczywiście odnotowane w USA i w GB:

Odnośnie tych „przeklętych szczepień” to odważę się zauważyć, że tak naprawdę PRZEKLĘTYMI winno się nazywać BOJOWYCH ANTYSZCZEPIENNIKÓW, których bezmyślna ideologia doprowadziła do bardzo wielu przedwczesnych zgonów osób – w tym kilkoro w moim wieku znajomych – które przez tych „antyszczepków” wystraszone, nie dały się zaszczepić, gdy pojawiła się ku temu okazja.

A jeśli chodzi o tę całą obecną HISTERIĘ STRACHU przed „nie krytycznymi uszkodzeniami” naszych jestestw (tego typu epidemia chorób psychosomatycznych wybuchła np. w ZSRR po awarii w Czarnobylu w 1986 roku, wtedy coś ponoć aż milion osób zachorowało tam „z urojenia”), to pozwolę sobie przypomnieć, że dokładnie 44 lata temu, znający moje poglądy na darwinizm, specjalista od genetyki populacji Albert Jacquard, (dyrektor INED w Paryżu) mi powiedział « trzeba być kompletnie głupim by być neodarwinistą ». Które to ŚWIATŁO NAUKI ZNAD SEKWANY próbuję już od czterech dekad, bez większego w tym sukcesu, przekazać „luminiarzom nauki” także w Polsce.

(Mam tu na myśli w szczególności filozofa post-marksistowskiego Władysława Krajewskiego z UW oraz biologów podobnej proweniencji Henryka Szarskiego z UJ, a także Leszka Kuźnickiego oraz Stefana Amsterdamskiego z PAN w Wa-wie; przy okazji odkryłem, że pod koniec lat 1950-tych porzucili oni „helleński” łysenkizm i przeszli na „hebrajską” stronę MOCY (IGNORANCJI). No cóż, „hebraiści”, wtedy znani jako faryzeusze, już od ponad 2 tysięcy lat chwalą się tym, że „przechwycili klucze poznania, sami nie weszli ale innym wejść nie dają”.

Polecam przy okazji me szczegółowe ten temat opracowanie, wykonane w 1979 roku w języku francuskim, dokumentujące jak systematycznie ten KULT IGNORANCJI w naukach o Życiu się rozprzestrzeniał w ostatnich dwóch stuleciach:

NIEZWYKŁA HISTORIA „CECH NABYTYCH” (1979, 1991 & 2008)

czyli jak duch Lamarcka straszy Korporację Bezmyślicieli Nauki (KBN)

Zakończę zatem tę moją – bardzo smutną dla mnie – epistołę, przypomnieniem konkluzji „Ciuciubabki naukowej” sprzed blisko 43 laty:

11.11 roku 105 po WRP

(Wielkiej Rewolucji Październikowej)

Post Scriptum. Przypomniałem sobie, ze w roku bieżącym (2022) po raz pierwszy ukazała się ogólniedostępna RECENZJA mej książki „Atrapy i paradoksy nowoczesnej biologii” z roku 1993. Jej autorem jest nieznany mi osobiście Marcin Greszata „Laureat III edycji stypendium Fundacji En Arche”:

Ewolucjoniści z wątpliwościami. Marek Głogoczowski i paradoksy nowoczesnej biologii – W Poszukiwaniu Projektu (wp-projektu.pl)

A oto tak wyglądały wykonane na zamówienie „Naszej Księgarni”, jeszcze w roku 1984, poprzednie recenzje tej książki:


Pozostało u mnie jeszcze trochę egzemplarzy tych mych „Atrap i paradoksów”, mogę je odsprzedać, w cenie 30 zł + 5 zł porto, MG kontakt: mglogo@poczta.fm

Posted in genetyka bio-rozwoju, Obce teksty, POLSKIE TEKSTY | Leave a comment

Tekst “Ciuciubabki naukowej” opublikowanej w paryskiej “Kulturze” nr 7/8, 1980

Posted on 21 October 2022 by admin

 

Oto kopia tej “Ciuciubabki”, napisanej po zakończeniu mego 3 miesięcznego stypendium naukowego, ufundowanego przez rząd francuski w prowadzonym przez Pierre-Paul Grassé “Laboratoire d’évolution des êtres organisés” przy Uni Paris VII. Opublikowana ona została w wydawanej przez Jerzego Giedroycia paryskiej “Kulturze” nr 7/8, 1980:

Powyższy tekst został skopiowany z https://kulturaparyska.com/pl/search/searched-attachment/1348/2/ciuciubabka%20naukowa

 

 

 

 

 

Posted in genetyka bio-rozwoju, Obce teksty, POLSKIE TEKSTY | Leave a comment

PAN w Z-nem 63C: Hellenizm kontra Hebraizm – Część Trzecia + Testimonium MG 1942-2022

Posted on 28 July 2022 by admin

Przypomnienie, jak Czciciele HEBRAJSKIEGO BOGA OBŁUDY zadusili, w naukach o Życiu, znajomość Podstawowych Jakościowych Praw Zachowania Się ZOON – czyli istot ożywionych

1100 słów

1. Siła Życiowa, czyli PRZECIWENTROPIA, obecnie ze zjawiskiemHormezy kojarzona

(Pojęcie Élan vital – twórczej siły, będącej motorem rozwoju świata istot żywych, wprowadził filozof Heinri Bergson w książce oEwolucji twórczejw 1907 roku. Ja propaguję powstałe na gruncie termodynamiki pojęcie PRZECIWENTROPII, sugerowane przez fizyka Edwina Schroedingera w książeczce „What is Life?” z 1944 roku.)

Na tę sprawę już wielokrotnie zwracałem uwagę, w szczególności w mej pracy doktorskiej „(Antyzoologiczna) filozofia społeczno-polityczna Noama Chomsky’ego” (UŚ, 2002/3). Oto, w jej wersji z r. 2016, definicja tej „religijno-naukowej” poznawczej patologii:

„Antyzoologizm– niechęć do uwzględniania pokrewieństwa gatunku ludzkiego z innymi gatunkami zwierząt, a w szczególności z ssakami naczelnymi. Antyzoologizm występował już w starożytności, w cywilizacji judaizmu (…). W czasach nowożytnych antyzoologizm najsilniej się rozwinął w opartej na Biblii cywilizacji anglosaskiej, w której też pojawiły się zrytualizowane metody przerzucania win na odpowiednio dobrane “kozły ofiarne”. Antyzoolodzy – zazwyczaj utożsamiani z kartezjanistami i (neo)darwinistami – negują, wynikający z lamarckowskich Praw Zoologii twórczy, rozwojowy charakter podejmowanych przez ludzi i zwierzęta wysiłków, przypisując losowemu przypadkowi wszelką nowość w biosferze.”

W niedawno opublikowanym eseju „ Przeciwentropia to pierwszy motor Stworzenia” (w: „Przezwyciężyć kryzys kultury” AMW, Gdynia 2020, s. 121-131)odważyłem się przypomnieć że ta, PILNIE NIEWIDZIANA przez licznych laureatów Nagrody Nobla PRZECIWENTROPIA jest doskonale dostrzegalna w zachowaniach się nas samych. Osoby spostrzegawcze potrafią dostrzec, iż ta cecha zoon-żywiny jest odpowiedzialna za całokształt zjawisk zachodzących w BIOSFERZE – i to prawdopodobnie nie tylko Ziemi ale w całym WIECZNOTRWAŁYM KOSMOSIE.

Po raz kolejny zatem przypomnę, na czym polega to zjawisko Aktywnego Przeciwstawiania się Wzrostowi Entropii (bezwładowi zachowania się, utraty in-formacji) charakteryzującemu zachowanie się Przedmiotów Nieożywionych.

Otóż przed blisko 35 laty w ubogim Nepalu, mając chwilę czasu obserwowałem, na schodach jakiejś świątyni jak spacerujące po tych schodach brązowe wije broniły się przed „zaczepkami” licznych tam mrówek. Gdy jakaś mrówka usiłowała ukąsić takiego robaka, ten błyskawicznie zwijał się i rozwijał, „wystrzeliwując” intruza na odległość co najmniej kilkunastu centymetrów. Ale bywały i uszkodzone, z jakichś względów, wije, które ten odruch odrzutu wykonywały niemrawo – i one oczywiście stawały się celem napadu – a następnie i konsumpcji – coraz liczniejszego, gromadzącego się wokół nich zespołu mrówek.

Ta prosta „przedindustrialna” obserwacja pozwala laikom w sprawach fizyki uzmysłowić sobie jak działa ta MITYCZNA (dla wielu Sławnych Uczonych)PRZECIWENTROPIA. Otóż w „Filozofii zoologicznej” z 1809 roku, francuski przyrodnik Jean Baptiste de Lamarck zaliczył wije i podobne im inne małe robaki (vers) do klasy prymitywnych „irritables”, czyli zwierzątek reagujących spontanicznie na odczute przez nie zagrożenia. Dzisiaj, po odkryciu mikroskopu, możemy potwierdzić, że w podobny „irytacyjny” sposób zachowują się także maleńkie komórki naszego naskórka podrażnione jakimś zewnętrznym czynnikiem – chociażby ukąszeniem komara. Automatycznie wysyłają one sygnał do naszego mózgu, wymuszający na nas odruch zabicia (lub tylko odpędzenia) intruza zaburzającego nasz „dobrobyt”. Oczywiście czy to te bardzo prymitywne wije, czy my sami, opędzając się od zagrażających nam insektów, zużywamy trochę naszej energii. I tej energii zużywamy jeszcze więcej w procesie REGENERACJI, zazwyczaj z wyraźnym NADMIAREM, naszego naskórka po jakimś jego uszkodzeniu (na przykład jego otarcia w rezultacie pracy ciężkimi narzędziami). Dlaczego? Bo każda, nie krytycznie uszkodzona tkanka naszego ciała posiada PRZECIWENTROPICZNY odruch jej „odbudowy z nadkompensacją”, jak to podkreślał Jean Piaget, jeden z mych genewskich nauczycieli końca lat 1970.

(Patrz Fig. 27, z AiP, 1993):

2. Chemiczna podstawa Regeneracji, Wzrostu oraz Różnicowania się organów nie krytycznie zaburzonych w ich fizjologicznej homeostazie

Fakt wzmacniania, dzięki treningowi, zniszczonych/skonsumowanych w trakcie ćwiczeń elementów tkanki mięśniowej, szczególnie dobrze obserwują na sobie samych sportowcy. Ponieważ zaś każdy wysiłek organizmu powoduje spalenie posiadanych przezeń „materiałów pędnych”, więc „głodny” organizm samoczynnie zaczyna poszukiwać, w swym otoczeniu, materiałów pozwalających tą jego „chemiczną potrzebę” zaspokoić. Mówiąc językiem Arystotelesa, wszystkie istoty żywe (zoon) cechuje DUSZA ROŚLINNA, samo się odżywiająca. A ponieważ to PRZECIWENTROPICZNE zachowanie się odbywa się z wymuszonym, przez genetyczny mechanizm bio-syntezy, NADMIAREM (zazwyczaj spożywamy trochę więcej niż wymusza nasz głód!) więc wszelaka odżywiająca się żywina, z przyczyn czysto chemicznych, ma tendencję do jej WZROSTU: dopiero po upowszechnieniu się mikroskopów zauważono, że ten wzrost polega zazwyczaj na POWIĘKSZANIU SIĘ LICZBY składających się na poszczególny egzemplarz zoon komórek. (W wypadku NADREGENERACJI tkanki mięśniowej dojrzałych ssaków dostrzega się, pod zwykłym mikroskopem, wzrost ROZMIARÓW JĄDER zawierających namnożone „metaboliczne geny” w komórkach hipertroficznych fibroblastów – patrz ilustracja z pracy G. Goldspinka na ten temat, sprzed dobrze pół wieku

Fig. 29 A z AiP, 1993:

Patrząc w sposób maksymalnie szeroki, PRZECIWENTROPIA naszych jestestw odpowiada nie tylko za to, że cyklicznie, zwłaszcza po większym wysiłku, chce nam się jeść, ale także odpowiada za proces UCZENIA SIĘ, coraz bardziej adekwatnego reagowania na powtarzające się dochodzące do nas bodźce, za pomocą coraz doskonalszych naszych ODRUCHÓW WARUNKOWYCH. By wskazać tu chociażby na zestaw odruchów, jakie wyrabiają w sobie młodzi kierowcy, ucząc się w miarę bezkolizyjnego „wpasowywania” się w najeżone niebezpieczeństwami środowisko dróg publicznych.) Lamarck przed ponad 210 laty nazwał to zjawisko wzmacniania – i doskonalenia – odruchów często powtarzanych, PIERWSZYM PRAWEM BIOLOGII.

I od razu w tym miejscu zobowiązany jestem dodać, że według tak zwanych neo-darwinistów, jakżesz powszechne odruchy warunkowe, będące przykładem działania spontanicznej INTELIGENCJI żywiny nie mają – bo według ich „hebrajskiej” (tj. OBŁUDNEJ) biologii molekularnej nie mogą mieć – żadnego wpływu na różnicowanie się biosfery w trakcie istnienia Ziemi. (Ziemi mającej, wg. olśnionych Biblią ‘hebraistów’, co najwyżej 10 tysięcy lat, patrz w części 2, poglądy polskiego profesora leśnictwa, wykształconego w Oxfordzie Macieja Giertycha!)

3. Konieczność kodowania genetycznego wyuczonych – często na dziesiątki lat – odruchów warunkowych

W tym szczególnym wypadku, już ponad 40 lat temu w „Open Letter To Biologists” („Fundamenta Scientiae”, no. 2/2 , 1981) pozwoliłem sobie zauważyć, że ODRUCHY WARUNKOWE zwierząt, powstające w rezultacie powtarzanych mięśniowych kontr-reakcji, na powtarzane wielokrotnie irytacje (bodźce), są z konieczności oparte na genetycznych wzmocnieniach i asocjacjach, często pobudzanych do ich ekspresji genów. (Patrz poniżej fig. 31 z „AiP”, 1993). A to z prostej przyczyny, że te odruchy często zapamiętywane są na całe dekady dojrzałego życia, w trakcie którego wszystkie aktywne struktury białkowe zwierząt ulegają cyklicznej wymianie i odtworzeniu(tzw. turnover).Czyli nauka chociażby języków, poprzez mięśniowe powtarzanie reakcji na bodźce w formie zasłyszanych lub przeczytanych słów, u swej podstawy oparta jest na PRZECIWENTROPICZNYCH INTELIGENTNYCH skojarzeniach (połączeniach) między neuronalnych, zazwyczaj trwałych aż do śmierci używającego jakiegoś języka osobnika. (Słowo ‘inteligencja’ w istocie pochodzi od łac. inter-ligare, łączyć pomiędzy, kojarzyć ze sobą).

(Fig 31 z AiP, 1993)

Tym zaś dzisiejszym entuzjastom „hebrajskiej genetyki”, zabraniającej organizmom przystosowawczo modyfikować, w sytuacjach stresowych, ich własne geny, pozwolę sobie przypomnieć, że już w roku 2000, gdy rozszyfrowano skład całego ludzkiego genomu, to się okazało, że w naszym stanie embrionalnym mamy około 30 tysięcy rozmaitych genów, a w naszym wieku dojrzałym ich liczba wzrasta do około 100 tysięcy! I to dzieje się nie przez (uwielbiany przez Hebraistów!) LOSOWYPRZYPADEK, ale przez PRZECIWENTROPICZNE oddziaływania, naszych dorastających jestestw, z ich otoczeniem.

Koniec Części Trzeciej

Podsumowanie: Testimonium MG 1942-2022

Helleńska ZASADA ‘Poznaj samego Siebie’ versus hebrajski NAKAZ ‘Nie Będziesz miał Bogów cudzych przede Mną’ – i vice versa

3000 słów

1. Przypomnienie

Jeśli chodzi o Świętą Zasadę HELLENIZMU „Poznaj samego siebie (γνῶθι σεαυτόν) a poznasz Bogów i (Wszech)Świat” to była ona wyryta na tympanonie delfickiej Świątyni Apollona usytuowanej u stóp gór Parnasu (2457 m npm.). Przy wejściu do tej, centralnej dla świata helleńskiego świątyni znajdowała się także kamienna stella (słup) z wyrytymi na niej krótkimi, złożonymi z 2-3 słów sentencjami, przypominającymi wchodzącym do świątyni, ponad 140 ZASAD DOSTOJNEGO ZACHOWANIA SIĘ obywatela Grecji. Te zasady etyki, zróżnicowane w zależności od wieku danej osoby, ponoć były powszechnie znane i nauczane przez lat ponad dwa tysiące, od VI wieku p.n.e. aż do upadku Bizancjum w 1453 roku. ( Wikipedia: Co tyczy tych Maksym delfickich, wszyscy możemy stwierdzić, że stoją na wyższym poziomie niż mozaistyczny dekalog bez roszczeń by być słowem jakiegokolwiek Boga, a jednocześnie uczą pełnego szacunku i posłuszeństwa Boskiej mocy.)

A zatem dopiero po upadku Bizancjum w chrześcijaństwie zaczął bez reszty dominować biblijny – a zatem hebrajski – NAKAZ „Nie będziesz miał Bogów cudzych przede mną”. Ten, bez wątpienia ograniczający pole widzenia wiernych NAKAZ został, w Drugim Przykazaniu wzmocniony ostrzeżeniem „(Bo) Ja jestem Pan, Bóg twój, mocny, zawistny, karzący nieprawość ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia”. Po czym, w kolejnych Przykazaniach, wyskrobanych na kamiennych Tablicach przez samego Boga, znalazło się aż 5 Praw dotyczących ŚWIĘTEJ WŁASNOŚCI PRYWATNEJ, najwyraźniej przez HEBRAISTÓW uwielbionej.

2. W hebraizmie zachowania mające charakter PODŁOŚCI mają znamiona ŚWIĘTOŚCI

Czy zatem „ukochani przez Boga” Hebraiści nie są – z samej istoty ich PRAWA – wrogami ZASAD ZACHOWANIA SIĘ ‘hellenistów’, obecnie na Zachodzie w znacznym stopniu wymarłych? Przecież już SAMOWYCHWALANIE SIĘ BOGA „Ja Jestem (YHWH) Bóg Zawistny”, nasuwa każdej zdolnej do autorefleksji osobie podejrzenie, że ten SAMOOGŁOSZONY „Pan, Bóg Mocarz” jest w istocie bytem UŁOMNYM. Bo gdyby był uosobieniem Doskonałości, to przecież o nic i o nikogo nie mógłby być ZAZDROSNY…

To odwracanie znaczeń słów powszechnie używanych zauważyłem nie tylko ja w „Wojnie Bogów” z roku 1995, ale i mój nieco młodszy kolega z Pragi gnostyk Jan Kozák. W książce z 2014 roku „Kořeny…” pisze „w judaizmie uwielbionym „uświęconym” principium jest … obracania wszystkiego, co jest wielkie, szlachetne i ludzkie w rzecz małą, kryminalną i grzeszną (i na odwrót).” Szczególny przypadek tego „principium” omawia Tadeusz Zieliński w książce „Hellenizm i judaizm” z roku 1927: „W Starym Testamencie słowa „BÓG W DOM” oznaczają śmierć pierworodnych, pożar, zarazę i inne plagi nawiedzonego przez Boga domostwa”. (Nb. W świetle powyższej uwagi, zaczyna się rozumieć sens patetycznego wezwania Jana Pawła II w Warszawie w 1979 roku “Niech zstąpi Duch Twój! I odnowi oblicze ziemi. Tej ziemi!”)

Jeśli zaś chodzi o szczegółowe znaczenie określenia „zazdrość boża”, to OSOBOWY BÓG (byt niematerialny istniejący w wyobraźni wiernych) nie jest w stanie kolekcjonować przedmiotów materialnych. A zatem może być ZAZDROSNY tylko o przymioty ZOOLOGICZNE cechujące zarówno ludzi jak i czczone przez ludzi zwierzęta. Na przykład w hinduizmie do dzisiaj bóstwa szlachetne (łac. nobilitas) mają twarze małpy (Hanuman) lub słonia (Ganesz). A w wygasłych kulturach egipskiej oraz sumeryjskiej szczególną czcią otaczano SIŁĘ ORAZ JURNOŚĆ BYKÓW. Stąd przecież wziął się ten SUPERPODŁY atak, pod górą Synaj, „mojżeszowców” na pogrążonych we śnie czcicieli posągu „złotego cielca”, posągu symbolizującego boskiego byka Apisa, będącego wcieleniem głównego egipskiego boga, szlachetnego Ozyrysa.

Przypominam. Rządzący w Egipcie za czasów Jezusa z Nazaretu, greccy Ptolemeusze wprowadzili monoteistyczny kult Ozyrysa-Apisa (Serapisa), wiążąc go z kultem głównych greckich bogów, w szczególności Dionizosa, zdolnego do przemiany wody w wino (Jan 2:6-11), oraz Asklepiosa, wzbudzającego przedwcześnie zmarłych (Jan 11:1-45) . Stąd według coraz częściej głoszonych hipotez, ten greko-egipski SERAPIS, znany także jako Serapis-Christus, z czasem stał się pierwowzorem cudotwórczych zdolności zrodzonego w Betlejem Jezusa!

(Widoczne na powyższym kolażu zestawienie sugeruje, że pod górą Synaj Mojżesz i jego „komando” z zapałem mordowali proto-wyznawców przyszłego Jezusa Chrystusa! I co ciekawsze. Ten „nawyk” likwidacji, osób oraz społeczności starających się kultywować cechę MĘSTWA (łac. VIRTUS), „hebraistom” pozostał na wieki – patrz obecna rola, władz super-zhebraizowanych Stanów Zjednoczonych AP, w organizowaniu systematycznej masakry MĘSKIEGO rodzaju ludności Ukrainy.)

Skąd – i w jakich warunkach – rozwija się w nas, to wyraźnie „przeklęte przez Boga Izraela” MĘSTWO? Otóż kierując się zasadą γνῶθι σεαυτόν czyli samopoznania, zauważyłem że wszelakim mym postępowaniem kieruje, mające wyraźnie ZOOLOGICZNY CHARAKTER POŻĄDANIE – począwszy od trwającego już od mych dziecięcych czasów pożądania jedzenia, spania i „biegania dla biegania”, aż do seksu oraz wspinania się po skałach (tych drugich czynności gdzieś od lat kilkunastu do połowy mych lat 70). Przy czym chyba każdy zauważył, że od wczesnego, świadomego naszego dzieciństwa cechuje nas POŻĄDANIE WIEDZY, które w mym wieku 80+ lat bynajmniej nie wygasło – co pokrywa się z uogólniającą opinią Arystotelesa „Wszyscy ludzie z natury pragną wiedzieć”. I to jest GRZESZNA POTRZEBA ludów wychowanych w duchu „helleńskim”, bardzo bliskim „indo-europeiskim” ruchom para-religijnym, by dać przykładBUDDYZMU (Kozák, 2014).

A jakąż to „dobrą nowinę” (gr. ευάγγελος, ewangelię) przyniósł wczesnym chrześcijanom, wyraźnie nienawidzący Arystotelesa samozwańczy apostoł św. Paweł i jego następca, św. Augustyn, autor „De doctrina christiana” z końca IV w.? „Wiedza nadyma a miłość(w domyśle PIENIĄDZA) buduje” (buduje w szczególności luksusowe rezydencje „bożych wybrańców”). No i chrześcijanie, wierni tej, przeszczepionej im z judaizmu zasadzie (nie)poznania, z czasem ochoczo zajęli się PRACĄ ZAROBKOWĄ by „zapanować nad ziemią” (patrz estetyczny wydźwięk encykliki JP2 „Laborem exercens” z r. 1981). I i to pomimo ostrzeżeń Arystotelesa, iż „wszystkie płatne prace absorbują i degradują umysł”.

No i mamy to, co mamy, i to nie tylko w Polsce ale całym LIBERALNYM ŚWIECIE. Świecie będącym, wg mego „comrade in arms” Izraela Szamira „manifestacją judaizmu z usuniętym zeń pojęciem boga”. W części 2 mego TESTIMONIUM, z okazji osiągnięcia „platońsko-buddyjskiego” wieku lat 80, wskazywałem jak dotknięte „hebraizmem” zachodnie tuzy Nauk o Życiu (Chomsky, Changeux, Giertych, i im podobni) pracowicie starają się zamienić w ŚMIEĆ podstawowe osiągnięcia nauk matematycznych, geologicznych i biologicznych, a zwłaszcza osiągnięć pedagogiki oraz psychologii, których to nauk Arystoteles już 2,5 tysiąca lat temu stworzył do dziś niewzruszone podstawy.

3. Przeciwentropiczna HORMEZA to „boża iskra” zapalająca w nas Światła Rozumu o horyzontach szerszych niż ten „jahwistyczny” gniot umysłowy

W naszym „zwykłym” życiu coraz częściej spotykamy dorosłe osoby odrzucające wszelkie argumenty wskazujące, że to w PRZECIWENTROPICZNEJ reakcji na nieprzyjemne bodźce, powstają w nas odruchy skutecznie neutralizujące szkody wywoływane tymi „ubodzeniami” (patrz Część 2). To widać chociażby w coraz bardziej powszechnych lękach „antyszczepiennych”. w starożytności bowiem, a zapewne i w wiekach średnich,dość powszechnie uważano, że „to co się nie zabije to cię wzmocni”. A także i obecnie, takie jak ja „nadwykształciuchy” (patrz Ron Unz w Kalifornii), obserwując reakcje swych wcześniej zaszczepionych znajomych, którzy nie wykazali znaczniejszych odczynów poszczepiennych, bez większych „strachów” na zalecany przez WHO/OMS zestaw anty Covid19 szczepień się zgadzały.

Jednak ogólnie, z powodu tych „morderczych szczepień” dochodzi w pewnych środowiskach do najzwyklejszej histerii, intensywnie wzmacnianej przez „media społecznościowe”. Jeśli chodzi o te „strachy antyszczepienne”, to już z 10 lat temu, wykorzystując poglądowy schemat działania tak zwanej HORMEZY RADIACYJNEJ, opublikowany w „Wiedza i Życie” w 1997 roku przez mego starszego kolegę, Zbigniewa Jaworowskiego (emerytowanego szefa polskich radiologów), podzieliłem dorosłą ludność naszej Planety zgodnie z XIX-wiecznym podziałem Matthew Arnolda na dwie grupy. Mianowicie na jej część „hebraistyczną”, w znacznym stopniu demonstrującą charakterystyczny freudowski „genitalian mindset”, panicznie się lękającą jakichkolwiek napromieniowań i innych nie krytycznych uszkodzeń swych ciał, oraz część „hellenistyczną” (w domyśle ROZUMNĄ) nie lękającą się umiarkowanej ekspozycji na szkodliwe czynniki.

Dlaczego uduchowionych „lękaczy antyszczepiennych” zaliczyłem do „hebraistów”? Z powyższego podziału by wynikało, że np. w Izraelu takich „hebraistów” jest b. mało, bo większość ludności dość chętnie zaakceptowała po kilka dawek anty covid19 szczepionek. Natomiast w silnie „antyszczepiennej” Polsce winno ich być – i nadal jest – bardzo wielu, włączając mą własną progeniturę. Przyczyną tej aktualnej sytuacji jest fakt, że obecnie w Izraelu ponoć tylko 10 procent ludności wierzy – w z definicji HEBRAJSKIEGO – Boga, a w „solidarnościowej” Polsce weń wierzy (?) ponoć ponad 70 procent populacji.

Otóż ten „hebraizm” to jest rodzaj ogólnoświatowego ruchu (patrz książka Macieja Giertycha „Ewolucja, Dewolucja, Nauka” z r. 2016) ludzi przekonanych, że zostali STWORZENI przez ponadczasowy, niematerialny ale antropomorficzny byt zwany BOGIEM. No i wszelka, nie autoryzowana przez takiego „Boga” ingerencja w ich drogocenne jestestwa, jest utratą BOSKOŚCI ich osobowości. Stąd im większe nasilenie jakiegoś zewnętrznego szkodliwego czynnika (ukośna —– linia na grafiku Jaworowskiego) tym większych, trwałych uszkodzeń ich bogo-podobnych jestestw należy oczekiwać.

Z kolei, zakrzywiona w formie U w swej początkowej fazie, linia ciągła na grafiku mego starszego kolegi, symbolizuje PRZECIWENTROPICZNĄ „odpowiedź hormetyczną” na szkodliwe bodźce (napromieniowania, toksyny, szczepienia, etc). Pokrywa się ona z „helleńskim” – tj. dążącym do osiągnięcia precyzji poznawczej – opisem dobrze obserwowanych reakcji odpornościowych. Niestety, jak to celnie zauważa jeden z bliskich współpracowników Jaworowskiego, Ludwik Dobrzyński „Hormezato zjawisko powszechne i powszechnie nie znane” (2006). (W istocie, określenie ‘hormeza’ usłyszałem po raz pierwszy z ust Jaworowskiego dopiero kilkanaście lat temu.)

Otóż ta „powszechnie nieznana” HORMEZA (hormonalne pobudzenie organizmu, przez jakiś, odczuty jako szkodliwy, czynnik) jest podstawą – pozostającego całkowicie poza zasięgiem aparatu skojarzeniowego Chomsky’ego czy Changeux – zjawiska UCZENIA SIĘ przez nas lepszej kontroli otaczającego nas świata. Bowiem rozpoczynając na serio jakąś naukę (choćby obcego języka czy prowadzenia samochodu), przechodzimy przez okres ekspozycji organizmu na zazwyczaj niezbyt przyjemne BODŹCE – jak zauważył to już, zapewne sądząc po sobie samym, Arystoteles „Korzenie edukacji są gorzkie, ale owoc jest słodki”.

4. Powtarzające się cyklicznie, WEGETACYJNE STRACHY ludności żyjącej „pod bogiem Izraela”

Oczywiście funkcjonariusze sławnego „Boga Izraela”, mając w sercu podstawową maksymę Największego z Apostołów „Wiedza nadyma a miłość (pieniądza) buduje” starają się, na wszelkie możliwe sposoby, budować ZAPORY przed GRZECHEM POZNANIA, szczególnie samych siebie (przypominam, „poznanie siebie jest początkiem wszelkiej mądrości” wg Arystotelesa). Stąd zarówno w starożytności jak i w czasach najnowszych, kapłani hebrajskiego BOGA IGNORANCJI dokładali – i nadal dokładają – wysiłków, by straszyć naiwną ludność kolejnymi POTWORNOŚCIAMI. By przypomnieć o powszechnej w Izraelu, za czasów Jezusa z Nazaretu, histerii strachu przed Końcem Świata. (Jej śladem w NT jest nie tylko „psychodeliczna” Apokalipsa św. Jana, ale i szczegółowe zalecenia Jezusa, jak do tego Końca Dziejów się przygotować – Mat 2:15-29)

A w czasach które nastąpiły po wybuchach bomb atomowych w Hiroszimie i Nagasaki, anglosaskie ośrodki kontroli mózgów ludności dość skutecznie rozpowszechniły irracjonalny strach przed wszelkiego rodzaju napromieniowaniami (Jaworowski, 2010). W roku 2007 nakręcono nawet propagandowy film „Deadly Dust – Depleted Uranium”, który w całości jest naukowym „fejkiem”, z głównym bohaterem dr S.H. Güntherem, którego nawet poznałem osobiście w 2006 roku (z okazji kongresu „Mut zur Ethik”) w jego okazałym domu w Szwajcarii.

(Na zdjęciach poniżej, ewidentne PLASTYKOWE lalki, jakie tenże dr Gunther sfotografował w szpitalu w Basrze, znajdującej się w części Iraku pod brytyjską kontrolą, po „Wojnie w Zatoce” w 2001 roku: widoczne na tych zdjęciach zniekształcenia „niemowląt”, w ogóle nie występują w wypadku nawet silnych poparzeń popromiennych – Jaworowski, inf. własna)

Ponieważ do STRASZENIA Zubożonym Uranem, prawie W OGÓLE nie emitującym bardzo krótkozasięgowego promieniowania alfa, NIEWIDOCZNE „służby Imperium” wynajęły całą ekipę filmową wraz z kilkunastoma grającymi w tym filmie aktorami, to należy podejrzewać istnienie podobnej „operacji psychologicznej” (psyops) także w wypadku rozpowszechnienia „histerii antyszczepiennej”, szczególnie popularnej na Wschodzie Europy.

Bo to przecież choćby w trudnych do systematycznego ich zafałszowania statystykach WHO zebranych w Europie wyraźnie widać, że największa statystyczna liczba zgonów spowodowanych Covid19 wystąpiła akurat w państwie, w którym „opór antyszczepienny” był największy (Bułgaria przy ok. 30% zaszczepionych, aż 5,6 tys/mln zgonów! Warto tę liczbę porównać z danymi z Izraela, gdzie ponad 80% ludności zostało wielokrotnie zaszczepionych i odnotowano tylko 1,4 tys/mln zgonów – przy czym należy pamiętać, że prawdopodobieństwo „kowidowego” zgonu silnie wzrasta w starszym wieku, a w Bułgarii „life expectancy” wynosi tylko lat 75, podczas gdy w Izraelu aż 83!)

Dlaczego jednak – i to już od początku lat 2000 – „jak na komendę” zaczęły się mnożyć społeczne „ruchy” kwestionujące zasadność szczepień w ogóle? A zatem i negujące istnienie, łatwego do zaobserwowania na sobie samym, zjawiska PRZECIWENTROPII, odróżniającej zachowanie się istot żywych od bezwładu Maszyn, wśród których coraz częściej przebywamy? Tak jakby największymi „specjalistami” od szkodliwości nie radioaktywnego uranu czy zwykłych szczepień stały się osobniki, które przekonanie o nie istnieniu reakcji obronnych ich własnych organizmów, wyrobiły u siebie wsłuchując się w odgłosy ich „wewnętrznego boga” umiejscowionego po prostu w rectum…

Oto wykonany przed blisko 10 laty, zestaw fizjognomii prawie „zawodowych” polskich antyszczepienników; przez „przypadek” cała ta czwórca była w tym fachu (do)kształcona za Oceanem…

Tutaj, jako propagator Jeana Piageta „schodkowego” schematu rozwoju umysłowego dorastającej młodzieży, zobowiązany jestem powtórzyć jego podstawową tezę, że bez ekspozycji młodego człowieka na szereg bodźców, mogących mu się wydawać nieprzyjemnymi, osiągnięcie przez niego normalnej dla homo sapiens DOJRZAŁOŚCI UMYSŁOWEJ jest po prostu NIEMOŻLIWE. Stąd i wydźwięk pedagogiczny, wydawanej przez „Znak” literatury w rodzaju „Selekcji” Mikołaja Marcela, to nic innego jak wysiłek „hebraistów”, mających ambicje DEBILIZOWAĆ populację w imię ich idola, przez Karola Marksa z Pieniądzem, Bogiem Handlu celnie utożsamionego (1844).

Do czego zatem musi doprowadzić, odnotowana przez Ludwika Dobrzyńskiego powszechna nieznajomość HORMEZY, na której to, powszechnej IGNORANCJI, zawzięcie robią BIZNES “antyszczepiennicy” wszystkich odmian?

5. Technika + Pieniądz + Dupa (Komfort miłująca) to idole ZAMERYKANIZOWANEGO NOWOTWORU CZŁOWIECZEŃSTWA

Otóż słowo HORMEZA – pobudzenie hormonalne organizmu do zwalczania obcego czynnika, który wdarł się w nasz organizm – to nic innego jak manifestacja Schroedingerowskiej „neg-entropii” („What is Life?”, 1944) będącej przejawem Instynktu Życia odróżniającego przedmioty ożywione od nieożywionych. Te pierwsze potrafią zachowywać – i wzbogacać jako bio-reakcję na nieprzyjemne „wstrząsy hormetyczne” – zawartą w nich INFORMACJĘ.

Co jednak zaczyna się dziać z nami w sytuacji lawinowo obecnie wzrastającego KOMFORTU ŻYCIA, zaniku potrzeby wykonywania tysięcy czynności, do których byliśmy przyzwyczajani w młodości, zwłaszcza mieszkając w krajach tak zwanych „zacofanych”?

Tę sprawę zacząłem bardzo szybko dostrzegać już na mych graduate studies (geofizyki) w Kalifornii przed ponad 50 laty. To był dla mnie prawdziwy „wstrząs hormetyczny” i nie była to tylko moja, jednostkowa reakcja. Jak zauważył wtedy mój francuski kolega ze studiów computer sciences, AMERYKANIE STWORZYLI NOWĄ RASĘ LUDZI – i niestety rasę o niezbyt przyjemnych dla otoczenia cechach.

(Osnową wzmiankowanej powyżej mej Meta Ph.D. Thesis była banalna uwaga, że dla „prawdziwych Amerykanów” BOGIEM JEST MARTWY PIENIĄDZ i stąd ich niczym nie pohamowany pęd do transformacji PRZYRODY w wyasfaltowany i zabetonowany MARTWY świat, zapchany niezliczonymi, sztucznymi protezami, pozwalającymi im nad tą „dziką” Przyrodą zapanować.)

Bardzo ładnie tę amerykańską MEGA PATOLOGIĘ podsumował niedawno Tu Zhuxi ( Ren Yi ) absolwent Harwardu, którego internetowe posty obserwuje – i to nie tylko w Chinach – 1.6 miliona użytkowników:

(…) Amerykanizm to jest Kultura (powszechnego egoizmu), która uważa indywidualizm za cnotę nadrzędną, nawet kosztem interesów społecznych lub grupowych; (cechuje ją) „Kult Biblii”i anty-intelektualizm; (…) Rząd i media, które mają w zwyczaju intensyfikowanie, a nie łagodzenie napięć społecznych; (jest to) system wartości, w którym nie szanuje się starszych i nie otacza się ich specjalną ochroną; (itd.).

Tak to, w zaledwie kilku zdaniach otrzymaliśmy z Chin diagnozę tego „amerykanizmu”, który dla mnie już od ponad 50 lat jest życiową ZMORĄ. (Pamiętam, że sobie przez całe dziesięciolecia powtarzałem „lepiej się nie urodzić, niż musieć żyć w USA”, co przy moim “po góralsku upartym” charakterze jest zrozumiałe.)

Jeśli chodzi o ten sławny, amerykański ANTYINTELEKTUALIZM, to sprawa jest prosta. Już 2,5 tysięcy lat temu dość powszechnie w Grecji dostrzegano, iż „wszystkie płatne prace absorbują i degradują umysł” – stąd niejako automatycznie należy oczekiwać, obniżenie się jakości powszechnego rozumowania, w krajach pod władzą Pieniądza. Na co nakłada się w Ameryce BIBLIJNY KULT Boga Zazdrosnego, co dodatkowo zmniejsza zasięg pola widzenia osób zamieszkujących kraje „pod Bogiem”: w końcu niby-naukowe „5 SOLAS neodarwinowskiej Teorii Ewolucji” zostało w całości wydedukowane z „boskich praw egzystencji” przesycających zarówno ST jak i NT, łącznie z „przypadkowością” genetycznych mutacji – patrz rytuał urim-tumim.

A ponieważ nie ćwiczony w okresie „normalnego” życia, neuronalny aparat skojarzeniowy ludzkich mózgów marnieje (jest to bezbożne PRAWO BIOLOGII, sformułowane „Filozofii zoologicznej” Lamarcka spisanej w r. 1809), to dotknięte „Kultem Biblii i anty-intelektualizmem” zamerykanizowane masy społeczne i ich elity z konieczności wykazują cechy MICROPSYCHOI, dosłownie „duchowego ubóstwa”, nieopatrznie błogosławionego przez Jezusa z Nazaretu w jego sławnym „Kazaniu na Górze”. (Mt 5:1-12, ponoć ta Mateuszowa, „słodka” dla micropsychoi wersja „kazania na Górze” była przeznaczona dla „miłującego Nie-Wiedzę” żydostwa).

Tak to dochodzimy do konstatacji, że cała, obrosła niezwykle wytwornymi kościelnymi instytucjami, Żydo-Chrześcijańska kultura ma charakter MAŁODUSZNY, micropsychos, będąc prawie dokładną odwrotnością helleńskiego, wychwalanego przez Arystotelesa kultu WIELKODUSZNEGO megalopsychos:

Tłumacząc na polski, micropsychia cechuje osoby charakteryzujące się „pokorą, fałszywą pokorą, małodusznością, bezmyślnością, podłością oraz tchórzliwością”. Jest to skądinąd dość precyzyjny opis obłudnego zachowania sięgłównego autora NT, św. Pawła: „Przyszedłem do was ogarnięty słabością, z lękiem i wielkim drżeniem” – 1Kor 2 .

I co w tej aktualnej, geopolitycznej sytuacji, praktycznie totalnej dominacji na Zachodzie elit micropsychoi, bardzo nieliczne obecnie jednostki, mający ambicje zachowywać się jak arystotelesowscy MEGALOPSYCHOI, winne robić?

Otóż Megalopsychoi to są osoby cechujące się „wielkodusznością, dostojeństwem, poczuciemswej wartości, dumą, wspaniałomyślnością oraz z wysoka na światspojrzeniem”. Warto zatem przypomnieć, że wg Arystotelesa osiągnięcie stanu megalopsychos, wymaga wieloletnich ćwiczeń, w tym kierunku zmierzających: „Doskonałość to sztuka wygrana przez trening i przyzwyczajenie. Nie działamy właściwie, ponieważ mamy cnotę lub doskonałość, ale raczej mamy te, ponieważ działaliśmy słusznie. Jesteśmy tym, co robimy wielokrotnie. Doskonałość nie jest więc aktem, ale nawykiem”.

Cóż zatem ja, popychany do tego przez ćwiczone przez dziesięciolecia nawyki zobowiązany jestem robić, „dociągnąwszy” jakoś do tej platońsko-buddyjskiej 80-tki?

Ponieważ szczególnie Polska, od czasów wizyt w niej papieża Jana Pawła II (bliskiego znajomego mej rodziny), stała się krajem ludzi bardzo pobożnych, to w zakończeniu niniejszego Testimonium mych lat 42-22, XX i XXI wieku, pozwolę sobie przypomnieć, że w traktowanej jako „gnostycka” (dosł. „o charakterze poznawczym”) Ewangelii Tomasza, zakazanej do rozpowszechniania po Soborze w Nicei w 325 roku, znajdują się dwie – a właściwie trzy – nauki Jezusa, wyraźnie przekraczające ograniczenia poznawcze pozostałych czterech ewangelii:

Nauka 1 – Jest to zakończenie logionu 3 Jezusa, wyraźnie skopiowane z tympanonu świątyni Apollona w Delfach: Skoro poznacie samych siebie, wtedy będziecie poznani i będziecie wiedzieć, że jesteście synami Ojca żywego. Jeśli zaś nie poznacie siebie, wtedy istniejecie w nędzy i sami jesteście nędzą”.

Nauka 2 –Pochodzi z zakończenia dość długiego logionu nr 64 tej Piątej Ewangelii: „Biznesmeni i handlarze nie wejdą do miejsca mego Ojca”. Ta opinia przypisana Jezusowi wskazuje, że „demokracje kupieckie”, zwłaszcza te w stylu „amerykańskim”, nie powinny być wzorem dla innych narodów.

Nauka 3 – Jest to nauka bardzo istotna, ukryta w rzeczonym zakończeniu logionu nr 64. Tak jak karygodne handlowanie (d. „frymarczenie”) wartościami ogólnospołecznymi, tak i „religie kupieckie”, oparte na „handlu z bogiem”, określanym eufemizmem PRZYMIERZY,  też winny ulec marginalizacji. Zwłaszcza że Jezus w ET nic nie mówi o swym zamiarze stania się bezmyślnym „barankiem bożym, który ODKUPUJE grzechy świata (kryminału)”.

I tyle. Poniżej obrazkowa historia stopniowego wykształcania się, początkowo w judaizmie, a następnie i w chrześcijaństwie, komercyjnych idoli wzorowanych na OSOBOWOŚCI Boga Izraela:

Jak publicznie podkreślił to, już 32 lata temu, ówczesny wieloletni kierownik prac nad odczytem rękopisów znalezionych w Qumran nad Morzem Martwym, John Strugnell:

JUDAIZM – oraz wyrosła na jego żyznym korzeniu, wszczepiona PRZECIW NATURZE „dziczka” teologii KRZYŻA – to są POTWORNE RELIGIE, które nie powinny istnieć!

(Strugnell w Haaertz, św. Paweł w Rzym 11:24)


Posted in genetyka bio-rozwoju, POLSKIE TEKSTY | Leave a comment

PAN w Z-nem 63 B: „Helleniści” i „hebraiści” Matthew Arnolda (1869) revisited – Część Druga

Posted on 11 July 2022 by admin

czyli

O B(r)żydocie Globalizującej Świat Cywilizacji

pod BOGIEM OBŁUDY

Żydo-Anglo-Banderowskiej Mafiokracji

Część Pierwszą obecnego Tryptyku, zakończyłem takim zdaniem:
O dzisiejszych naukowych Czcicielach Boga (Bogini?) HIPOKRYZJI, którzy „przejęli Klucze Poznania Świątyni Nauk o Życiu, sami do niej nie weszli i innym wejść nie dają” (Łk 11: 52), powiemy więcej w kolejnych częściach tego krótkiego eseju, spisanego z okazji osiągnięcia przeze mnie wieku lat 80, czyli wieku żegnania się ze światem Platona oraz Buddy.

Część druga:

DZIURA W MÓZGACH „zhebraizowanych” mas oraz uczonych, negujących istnienie genetycznego „zapamiętywania” odruchów warunkowych – i przewidywalne skutki tego DEWOLUCYJNEGO zjawiska

3500 słów

1. Przykłady ze starożytności:

Biblia, traktowana z powagą przez „hebraistów” wszelkich odmian, zaczyna się od opisu „raju”, w którym ludzie byli nieśmiertelni, żyjąc wygodnie zazwyczaj parami, dokładnie tak jak te duże ssaki pozamykane we współczesnych Ogrodach Zoologicznych. Oczywiście dla osób poznawczo jako-tako wyedukowanych, jest to MIT nie mający żadnego związku z rzeczywistością, także tą przed-antyczną. Równie pozbawiona jest jakichkolwiek prehistorycznych potwierdzeń, biblijna historia pojawienia się ludzkiego dziedzicznego Grzechu Pierworodnego Poznania. Ta antyczna „głupawka” posłużyła praktycznemu Założycielowi Chrześcijaństwa znanemu jako św. Paweł, do konstrukcji kolejnego, bezustannie celebrowanego przez „kościelnych”, OB(R)ŻYDLIWEGO mitu o „chrześcijan pośmiertnym zbawieniu”. Oczywiście wzorowanym na rozlewających krew całopalonych ofiar, „odkupicielskich” praktykach Jerozolimskiej Świątyni.

W tej sytuacji jako filozof „helleński” zobowiązany jestem do przypomnienia, że w przeciwieństwie do klechów, niejaki Sokrates nauczał, iż ludzie z ich natury są DOBRZY, a złymi się stają gdy kultywują, w wieku dojrzałym IGNORANCJĘ charakteryzującą małe dzieci, nie znające jeszcze szerzej życia. Stąd i cała ta SŁAWETNA TEOLOGIA KOŚCIOŁA, namolnie wtykana dorosłym wiernym przez kler od ponad 2 tysięcy lat, jest dla „hellenistów” przykładem ZŁA, które toczy od wewnątrz narody, które dały się na nią nabrać.

Oczywiście w 4 wieki po Chrystusie była próba, w Kościele Powszechnym odrzucenia OBŁUDNEJ historii Grzechu Pierworodnego. Pochodzący z Brytanii ascetyczny mnich Pelagiusz – w zgodzie, skądinąd, z Arystotelesa poglądami na ten temat – nauczał że ludzie samodzielnie, doskonaląc swe poglądy w rozmowach z przyjaciółmi i ich nauczycielami, potrafią się etycznie doskonalić. Pelagiusz odrzucał biblijny mit o ludzi „genetycznym”, przez Grzech Pierworodny, upośledzeniu. Ta ówczesna próba „hellenizacji” Kościoła jednak się załamała, wraz ze skazaniem na wygnanie patriarchy Konstantynopola Nestoriusza.

Uwaga! Wskazywana przez Pelagiusza, zdolność ludzi do się samodoskonalenia, ABSOLUTNIE nie może zostać przez zhebraizowany Kościół zaakceptowana. Gdyby ludziom dano HELLEŃSKĄ WOLNOŚĆ rozpoczynania poznania świata od „poznania samych siebie, by poznać Wszechświat i Bogów”, to szybko by oni zaczynali kojarzyć, że pozaświatowy ich Stworzyciel, to jest byt nie istniejący, CHIMERA, stworzona przez chytrych Klechów, mających ambicję, przy pomocy tej OBR(ŻY)DLIWEJ PROTEZY, zapanować nad ludzkim światem. Patrz historia polskiego żołnierza i filozofa Kazimierza Łyszczyńskiego, którego polski Episkopat w roku 1689 skazał na publiczne ścięcie i spalenie jego zwłok na Rynku w Warszawie. A to za napisanie, w sekrecie, książki „De genesis dei”. Bo przecież nie może tak być, że jakaś posiadająca zdolność mówienia (i pisania) zoon-żywina zacznie ”chełpić się przed Bogiem” swą INTELIGENCJĄ (czyli zdolnością kojarzenia faktów, od łac. inter-ligare). Bowiem dorastając, szybko dojdzie ona do wniosku, że ten BÓG jest CHIMERĄ.

Wertując strony obu Testamentów da się zauważyć, że w nich NIE MA ANI SŁOWA o dobrze zaobserwowanej przez filozofów nie tylko greckich ale i dalekowschodnich (Budda, Konfucjusz), konieczności dokładania OSOBISTYCH WYSIŁKÓW, by osiągnąć stan DOSKONAŁOŚCI POZNAWCZEJ, w tym i tej ETYCZNEJ. Platoński bogo-człowiek EROS, który „goni za tym, co piękne i co dobre, odważny, zuch, tęgi myśliwy” został z Obu Testamentów – a następnie z prac reklamowanych jako „naukowe” w Cywilizacji Anglosaskiej, jak najściślej relegowany. Rezultat tej systematycznej „mentalnej obrzezki” doskonale widać w zachodnich Naukach o Życiu (ang. Life Sciences), zwłaszcza po upadku „bezbożnego komunizmu”. (Patrz mój esej o „dziurze w mózgu narodu wybranego”, krakowskie „Zielone Brygady”, 1994, nr 8)

2. Cztery przykłady Niewiarygodnej GŁUPOTY – czy zwykłej OBŁUDY? – „zhebraizownych” elit nauki przełomu XX/ XXI wieku

2.1. „Kompetencje językowe nie są nabywane przez proces uczenia się, a tym bardziej przez trening.”

Akurat jeden z nieznanych mi „twarzą w twarz”, internetowych współpracowników w moim wieku, z zawodu złotnik „Oświat” zauważył, iż to tylko bogaci i super bogaci są siła napędową, oni popychają świat do przodu, oni tworzą nowe technologie, nowe systemy zarządzania i sterowania (masami)”. Pozwolę sobie zatem dać interesujący przykład, jak to „popycha świat do przodu” światowej sławy amerykański lingwista, emerytowany profesor MIT (Massachussets Inst. of Technology) Noam Chomsky. Cytuję jego opinię na temat mechanizmu uczenia się, w szczególności języków, opublikowaną w wydanej przez PAN w Warszawie w 1995 roku książce „Noama Chomsky’ego próba rewolucji naukowej”. W tej „rewolucyjnej” pracy uparcie on broni takiego oto podejścia do problemu rozwoju umysłowego młodego człowieka:

» Młody osobnik (odpowiednio odżywiany i pobudzany przez docierające doń bodźce zewnętrzne) rośnie dokładnie w taki sam sposób jak kryształ soli w roztworze nasyconym, do którego to roztworu wrzucamy, w odpowiednich miejscach oraz momentach, “bodźce zewnętrzne” w postaci zarodzi kondensacji (…) Młody człowiek zatem nie wykonuje samodzielnie czynności poznawczych. Na odwrót, to jego środowisko uruchamia wewnątrz niego – poprzez rozmaite ‘bodźce’ i ograniczenia, przez Chomsky’ego zwane ‘parametrami’ – przekrętła (switches? knobs? – M.G.), które uruchamiają cały system (by użyć przetłumaczonych na polski słów Chomsky’ego na s. 74 [66]).

» W opinii zatem Chomsky’ego dziecko ucząc się – tzn. według niego, biernie ‘nabywając’ – elementy mowy, nic samodzielnie nie tworzy, wszystko czego się ono na pozór uczy jest li tylko ‘ujawnianiem’ zakodowanych w jego strukturach genetycznych informacji, istniejących w nim od samego jego poczęcia (a nawet i wcześniej…)

» Trudno przewidywać, czy odkryjemy interesujące własności wspólne dla wszystkich LT(O,D) tj. Teorię Uczenia Się (Learning Theory) dla dowolnych gatunków (O) i Dziedzin (D). Byłoby to jednoznaczne z poszukiwaniem czegoś takiego jak “ogólna teoria uczenia”.

» Najwyraźnej, pilnie nie przypominając sobie w jaki sposób sam się uczył w dzieciństwie angielskiego, Chomski nie dostrzegł – co doskonale obserwujemy u siebie samych gdy w wieku dorosłym uczymy się jakiegoś języka – że to UCZENIE SIĘ polega na ĆWICZENIU odruchu przyswajania sobie i powtarzania – z ich z czasem zrozumieniem – zasłyszanych słów. Przeciw tej BANALNEJ, szeroko praktykowanej metodzie uczenia się języków Chomsky się buntuje, propagując iście REWOLUCYJNĄ metodę (…) Na str. 96 jego „Spojrzenia w przyszłość” z II tomu „Próby rewolucji”, pisze on bowiem:

» Wydaje się, że mamy istotne, wręcz przytłaczające dowody na to, iż podstawowe aspekty naszego życia umysłowego i społecznego, wśród nich także i język, są zdeterminowane jako część naszego wyposażenia biologicznego i że nie są nabywane przez proces uczenia się, a tym bardziej przez trening. ( Akapity zaznaczone „»” to fragmenty rozdziału 8 mej pracy doktorskiej nt. „Antyzoologicznej” filozofii N. Chomsky’ego, sprzed 20 laty)

W tym miejscu pozwolę sobie cierpko zauważyć, że ten NAJSŁAWNIEJSZY w świecie lingwista, który się chwalił jak to w młodości na pamięć „wkuwał” całe wersety Starego Testamentu, w wieku dorosłym w trakcie swej pracy zawodowej starał się realizować wskazane przez Apostoła Pawła „wytyczne” Boga Obłudy Izraela: „Mamy UNICESTWIAĆ TO CO JEST, propagując TO CO NIE JEST”. Czystym bowiem zmyśleniem jest głoszona przezeń „UNIWERSALNA Gramatyka Generatywna”: ten super sztywny rodzaj gramatyki (wzorowanej na tej języka angielskiego) przecież NIE ISTNIEJE w językach słowiańskich, w których składnia jest wolna!

2.2. „Uczenie się polega na ELIMINACJI neuronów”.

Innym przykładem zachowania się Uczonego wyspecjalizowanego w głoszeniu TEGO CO NIE JEST, BY TO CO JEST UNICESTWIĆ, jest sławna nie tylko we Francji postać „zkomputeryzowanego mikroneurologa”, przez pewien czas dyrektora Instytutu Pasteura w Paryżu, Jean-Pierre Changeux. Przed czterdziestu laty przeprowadziłem z nim nawet dość ciekawą ‘rozmowę kwalifikacyjną’ wiosną 1981 roku, gdy starałem się o stypendium w kierowanej przezeń instytucji (Patrz Apendiksy).

Otóż ten, starający się wpisać w „pożądane społecznie”, neodarwinowskie zrozumienie biologii, absolwent Ecole Normale w Paryżu, w kopiatej książce „L’homme neuronal”, opublikowanej po raz pierwszy w 1983 roku, sformułował niewątpliwie frapujące spostrzeżenie: „Apprendre c’est éliminer” - UCZENIE SIĘ POLEGA NA ELIMINACJI nadmiaru neuronów w głowach uczących się czegoś młodych osób!

Skąd taki zaskakujący wniosek? Otóż bezpośrednio po ich się urodzeniu, w mózgach dzieci znajdują się już dziesiątki miliardów luźno połączonych ze sobą młodych, niedojrzałych neuronów, z których około 30 procent w okresie naszego, blisko 20-letniego dojrzewania, po prostu zamiera. Rzeczone wymieranie, zwłaszcza w okresie wczesnego dzieciństwa, tak dużego procentu neuronów, następuje z banalnego, pominiętego w książce Changeux powodu. Mianowicie tak jak nie używane mięśnie z czasem marnieją i ulegają zanikowi, tak i unerwiające te mięśnie neurony też zanikają. A przecież w czasach „przedludzkich”, gdy nasi przodkowie prowadzili nadrzewny tryb życia łapiąc się gałęzi nie tylko rękami, ale i palcami nóg a nawet i ogonem, musieli dysponować bardzo rozbudowanym systemem nerwowym, organizującym ruchy ich zwinnych ciał. Pozostałością tej prehistorii, u współcześnie rodzących się dzieci, jest ta wielka liczba w ich głowach niedojrzałych neuronów, które z czasem znikają. Poniżej zdjęcie około 7 miesięcznego „wcześniaka”, który jeszcze nie chce otwierać oczu, ale już demonstruje odruchowy, bardzo silny „małpi chwyt”, który przed setkami tysięcy lat był mu konieczny. Po to by bezpośrednio po porodzie utrzymać się na plecach skaczącej po drzewach matki. U dzieci rodzących się w 9 miesiącu ciąży ten „małpi chwyt” – i struktura neuronalna go wymuszająca – jest już bardzo słaba. Czyli marnienie „nie planowanych do użycia” neuronów, u ludzkich dzieci zaczyna się już na kilka tygodni przed ich normalnym porodem.

Zgodnie z teorią Changeux, w tym okresie przebywające jeszcze w łonach ich matek dzieci NIC NIE ROBIĄC „uczą się” nie chwytać silnie swymi maleńkimi rączkami.

Doskonałego zaś, numerycznego przykładu jak silnie się wzmacnia w dzieciństwie, unerwienie małego palca lewej ręki, którym kilkuletnie dziecko naciska struny gdy uczy się ono w tym wczesnym wieku grać na skrzypcach, dostarczyła praca opublikowana w „La Recherche” w 1996 roku. Otóż gdy naukę grania na instrumencie strunowym, rozpoczyna się w wieku lat 5–13, to liczba w mózgu neuronów, reagujących na podrażnienie małego palca lewej ręki u dorosłych muzyków wyszkolonych w tym młodym wieku, w porównaniu z reakcjami dorosłych osób, które na takich instrumentach nie grają (sujet témoin) jest co najmniej 2,5 raza większa. Zaś w sytuacji, gdy ktoś zaczyna się uczyć grać na instrumencie strunowym później niż lat 13, to jako dorosły muzyk nie ma on już tak silnej reprezentacji w mózgu „czułości” swego małego palca lewej ręki, jak muzycy którzy zaczynali uczyć się grać kilka lat wcześniej. A to z przyczyny że w wieku lat 15 w jego głowie pozostało już niewiele „chętnych do podjęcia byle jakiej pracy” neuronów.

(Na diagramie poniżej, na linii poziomej, wiek rozpoczęcia nauki gry na instrumencie strunowym; na linii pionowej siła w mózgu dipola elektrycznego, wywołanego podrażnieniem małego palca):

Wskazane powyżej obrazki całkowicie demolują BOJOWĄ tezę Changeux, iż „uczymy się przez eliminację neuronów”. Poprzez wybiórczą eliminację neuronów – wskutek ich długotrwałego nie wykorzystywania, zwłaszcza w „kresach krytycznych” młodości – tracimy z wiekiem możliwość osiągania precyzji naszych dojrzałych odruchów, zarówno tych mięśniowych jak i tych myślowych, też przecież polegających na ruchach mózgowych „fluidów” elektrycznych względnie białkowych neurotransmiterów. Najlepszym przykładem tutaj jest powszechny wśród ludności Stanów Zjednoczonych zanik zdolności do kaligraficznego pisania, obserwowalny tam już za moich czasów 50 lat temu: w USA zarzucono wtedy uczenie dzieci eleganckiego, ręcznego pisania, prawie od razu zaczynano je uczyć pisania na maszynie.

Łatwo mierzalne zmniejszenia się rozmiarów mózgoczaszek, w których mieszczą się te miliardy połączonych ze sobą neuronów, obserwuje się u praktycznie wszystkich, udomowionych od dłuższego czasu zwierząt – w tym i u człowieka nowoczesnego. Wystarczy tutaj wskazać na statystycznie średnie rozmiary zachowanych czaszek Neandertali i bliższych nam genetycznie oraz czasowo ludzi z groty Cromagnon: podgatunek ten charakteryzował się wysokim wzrostem ok. 180 cm i pojemnością mózgoczaszki dochodzącą do 1600 cm³ (Obecnie jest to ok. 1200-1300 cm³). Szeroka twarz z wystającym nosem nie wykazuje cech odróżniających od współczesnej białej odmiany człowieka – Wikipedia.

2.3. DEWOLUCJA wyobrażeń o świecie wykształconego na Oksfordzie leśnika Macieja Giertycha, sygnalizowana w jego książce:

W roku 2017 otrzymałem od tego specjalisty w zakresie fizjologii roślin powyższą, bardzo bogato ilustrowaną książkę, z wypunktowanym w jej tytule słowem DEWOLUCJA. Giertych w niej opisuje, charakteryzujące szczególnie nasze czasy, zjawiska wyginięć gatunków co większych zwierząt, szczególnie tych drapieżnych. Ten wychowany w znacznym stopniu w kulturze anglosaskiej uczony, deklaruje się być KREACJONISTĄ, któremu to, „biblijnemu” kierunkowi dociekań ewolucyjnych poświęca blisko 50 stron powyższej pracy, opublikowanej z okazji jego 80 urodzin.

Z książki się dowiadujemy przy okazji, iż popiera on coraz bardziej popularną w USA hipotezę „Młodej Ziemi”, której wiek nie przekracza 10 tysięcy lat. A zatem nasz leciwy profesor ma po prostu w d… wszystkie dotychczasowe osiągnięcia nauk geologicznych, którymi ja się (naśladując w tym mego ojca, profesora geochemii) entuzjazmowałem w młodości, także na UC Berkeley. (Wtedy to, pod koniec lat 1960 była na moim Wydziale Geologii moda na najnowsze potwierdzenie hipotezy Continetal Drift, trwającego od co najmniej 600 milionów lat, udokumentowanego wtedy dodatkowo przez systematyczne zmiany kierunku namagnesowania skał wylewnych pobranych z dna Atlantyku w pobliżu Grzbietu Środkowoatlantyckiego.)

Choć o tym w jego książce nie ma wzmianki, ten starszy ode mnie o całych lat 6 wychowany na Oxfordzie profesor jest zapewne także „płaskoziemcem”, bo w Biblii nie ma przecież ani słowa o tym, że Bóg stworzył Ziemię w kształcie kuli. (Ja, jak pamiętam, już w klasie 7 szkoły podstawowej, z broszury z zadaniami z geometrii się dowiedziałem, że Grecy na 3 wieki przed nasza erą, mierząc na określonym odcinku nad Nilem, nachylenie w południe promieni słonecznych wyliczyli, korzystając z Twierdzenia Talesa, bardzo dokładnie promień Ziemi, niewiele odbiegający od współczesnych jego pomiarów!)

Zatem zjawisko DEWOLUCJI, któremu Giertych-ekolog poświęca wiele słów, obejmuje także – i to w okresie czasowym liczonym nie w tysiącach lat ale zaledwie w ich dziesiątkach – także dewolucję (czyli ewolucję „negatywną” w kierunku zaniku) zrozumienia w jaki sposób powstają specyficznie „anglo-hebrajskie” dziwactwa typu „płaskoziemstwa”, „młodej Ziemi”, czy „bezwysiłkowego nabywania językowych kompetencji” – i to nie tylko wśród sławnych w świecie specjalistów w zakresie Nauk o Życiu.

3. Lokalne przykłady – z Polski (A) oraz Ukrainy (B) – wieloletnich wysiłków „judeochrzecijańskich” AGENTUR, pracujących nad KRYMINALNYM ZIDIOCENIEM ludności w tych państwach pod „opieką” Deep State USA

3A. Przykład z Polski


U jednej z mych „narodowo zorientowanych” znajomych, miałem okazję przeglądać wydaną przez „Znak” książkę o powyżej wyszczególnionym, dobrze zrozumiałym tytule oraz podtytule. Ponieważ „Znak” jako organizacja, jest elementem obecnej ogólnoświatowej judeochrześcijańskiej (RE)KONKWISTY, więc już od kilku lat staram się rozpowszechniać graficzny znak, symbolizujący – bez żadnej w tym przesady – globalistyczne ambicje tego ekumenicznie nastawionego umysłowego (bez)ruchu:

Jeśli zaś chodzi o wskazaną, u podstawy powyższego ZNAKU BR(Ż)YDOTĘ i GŁUPOTĘ literackiego się zachowania, autora powyższej książki, Mikołaja Marcela, to tkwią one już w relacji jej tytułu do historii dość krótkiego wciąż jeszcze, życia jej autora. Zasadniczą ideę „Selekcji”, jej „znakowy” wydawca w ten sposób zachwala:

„(Odziedziczona po wieku XIX, silnie zhierarchizowana szkoła) w dużym stopniu sprawia, że ludzie są nieszczęśliwi. To ona prowadzi społeczną selekcję, już kilkulatków dzieląc na lepszych i słabszych. To ona czyni świat coraz gorszym miejscem do życia i to również przez nią najczęściej zapominamy, kim jesteśmy, przestajemy być sobą.”

Ten opis szkoły powszechnej, którą z pewnością ukończyli zarówno autor omawianej książki jaki jej Wydawca, zupełnie nie pasuje do ich własnej historii życia, z pewnością Udanego, jako że w nim doznali zaszczytu zrobienia doktoratu na Uniwersytecie Śląskim, względnie zostania Wydawcą prestiżowego wydawnictwa. Obaj zatem jakoś przepchali się przez sita selekcji, zainstalowane u wejść do liceów, a następnie uniwersytetów. I jakoś nie potrafię sobie wyobrazić, że Marcela „przestał być sobą”, gdy dzięki swemu doktoracie na UŚ, zaczął publikować bajki na ulubiony przezeń temat ‘fantasy, science fiction, biznes, finanse’, etc. A to, że są to BAJKI NIEPIĘKNE, których młodym ludziom polecałbym nie czytać, już same ich tytuły sugerują, jak choćby ten „Selekcje”.

Porównując osobiste historie szkolnej edukacji Marceli oraz jego Wydawcy, z FIKCJĄ błogosławionej przez nich deskolaryzacji, nie trudno dostrzec iż obaj są HIPOKRYTAMI. Która to cecha „hebraistów” wyraźnie odróżnia ich od „hellenistów” obecnie intensywnie tępionych w całym Imperium Americanum. Jak zauważyłem, przeglądając rzeczoną książkę u mojej znajomej, Marcela opierając się w znacznym stopniu na pracach Ivana Illych’a, propaguje taką organizację szkoły powszechnej, w której uczyła by się wspólnie tych samych przedmiotów, młodzież od 8 do 20 roku życia. (Anarchizującego Ivana Illych’a słuchałem osobiście, jak przemawiał w auli WHO/OMS w Genewie w latach 1970, miał wtedy sporo racji, mówiąc o „przegięciach” światowej służby medycznej; sam Illych niewiele miał doświadczeń z normalną szkołą, jako że już w wieku lat 15 został usunięty z liceum jako osobnik pochodzenia żydowskiego; zapewne jego niechęć do „rujnującej życie” skolaryzacji nie ukształtowała, wymagająca dość znacznych wysiłków poznawczych nauka licealna, której w praktyce nie zaznał, ale lata jego młodego życia spędzone przezeń w seminariach duchownych oraz na studiach teologicznych, a następnie gdy zarabiał jako ksiądz na życie.)

Cokolwiek by powiedzieć, wspólny program edukacji, dla młodzieży pomiędzy 8 a 20 rokiem życia, to ZBRODNIA PRZECIW LUDZKOŚCI. W tym okresie młodzi ludzie przechodzą kolejne stadia swego rozwoju, także umysłowego, dość szczegółowo opisanego przez biologa oraz psychologa Jeana Piageta. W wieku lat 8 nie zaczyna się przecież uczyć dzieci obcych języków, bardziej szczegółowe zapoznawanie się z matematyką i fizyką przesunięte jest do wyższych klas liceów i tak dalej.

Projekt „ujednoliconego nauczania” między 8 a 20 rokiem życia, wyraźnie nacelowany jest na wymuszenie u ludności „zapomnienia” podstaw matematyki (brak zrozumienia istoty procentu składanego!), oduczania „wrogich” (np. rosyjskiego) języków obcych, zamazania geografii sugerującej, że Ziemia jest kulą, oraz wykładania biologii ograniczonej do oglądania kolorowych obrazków, bez słowa o tym, w jaki sposób te bogate, często już wymarłe, formy życia powstały (w ciągu zaledwie 10 tysięcy lat, wg 86-letniego obecnie, wyhodowanego w Anglii leśnika Macieja Giertycha!).

Bez żadnej przesady, tak jak w wypadku prac Chomsky’ego o „bezruchowym nabywaniu kompetencji językowych”, Changeux „o eliminacji neuronów” w procesie uczenia się, czy Giertycha o (D)EWOLUCJI nauki, przy jednoczesnej hipertrofii religii, tak i w wypadku pomysłów deskolaryzacji doktora UŚ Marceli i jego „Znak” wydawcy, chodzi o Zabezpieczenie Interesów Finansowych BOGÓW Planety, skłębionych, jak najzwyklejszy KOŁTUN w Deep State USA i jego rozlicznych agenturach, choćby tej loży (J)P2 w Watykanie. Te przecież szacowne instytucje niepomiernie się starają, by ludność przestała się zastanawiać dlaczego, wraz z nagłym upadkiem ZSRR, dla „zwykłych” ludzi codzienna żmudna i głupawa „walka o byt” stała się „wyrokiem na życie”, podczas gdy dla „wybrańców” świat oferuje wszelkie możliwe wygody, bez potrzeby kiwnięcia przez nich palcem. A sprawa jest prosta. Jak podkreślił to w swej „Polityce” Arystoteles, BANKIERÓW NALEŻY ZNIENAWIDZIĆ, BO SIĘ BOGACĄ NIC NIE ROBIĄC. Jednak by dostrzec dlaczego tak się dzieje, konieczna jest, niestety, umiejętność kalkulowania procentu składanego, zupełnie nie zrozumiałego dla dzieci w wieku lat 8 (w wypadku jednego z mych znajomych, posiadającego tytuł mgr inż., także w wieku lat blisko 50).

3 B. Estetyka ukraińskiego, para-religijnego „ruchu narodowego” wzorowanego na osiągnięciach biblijnych mozaistów (mojżeszowców)


Powyżej zamieściłem fotografię odręcznej kopii, po ukraińsku, liczącego tylko 10 słów „testamentu” bohatera narodowego Ukrainy, syna grekokatolickiego popa, Stephana Bandery (mającego ponoć zalewie 152 centymetry wzrostu). Przeglądając nazwy narodów, które „Bóg” nakazał wyniszczyć „synom Bandery” do których zaadresowane jest to krótkie przesłanie, to w wypadku Polaków oraz Żydów na Zachodniej Ukrainie ten „Testament” dość dokładnie w latach 1942-47 został zrealizowany. Jednak sprawa wyniszczenia Węgrów na Zakarpaciu się ślimaczy, a nagle „samowymarłych” bolszewików zastąpili Rosjanie w południowo-wschodnich „obłastiach” ukraińskiego NOWOTWORU państwowego. (Te „obłasti” w 1921 roku dołączył Lenin do Związkowej Republiki Ukraińskiej, by wyhamować ukraiński nacjonalizm.) No i zgodnie, z powyższym 10 słownym „testamentem” Bandery, od roku 2014, kiedy to jego fani doszli do władzy w Kijowie (dzięki intensywnej pracy nad tym Departamentu Stanu USA), sprawa „wyniszczenia Rosjan” stała się dla kijowskich władz sprawą NACZELNEJ WAGI. (…)

Kim zatem był ten Mojżesz, którego mityczne wyczyny planują powtórzyć, wsparci duchowo przez ich popów Ukraińcy, usuwając z ich „ziemi obiecanej” współczesnych odpowiedników antycznych Kananejczyków, Chetytów, Amorytów i tak dalej? Sławny żydowski filozof Filon, działający w diasporze żydowskiej w Aleksandrii dokładnie w tym samym okresie co Szaweł alias Paweł w Jerozolimie, tak opisał „boże” pochodzenie jego mądrości:

“Bez zmęczenia żyje ten, komu Bóg z obfitości i łaskawości użycza dóbr doskonałych. I przeciwnie, ten kto przez wysiłek zdobywa cnotę, okazuje się mniej znaczącym i mniej doskonałym niż Mojżesz, który bez trudu i łatwo ją otrzymuje od Boga. …podobnie jak rzecz niedoskonała (wygląda) w porównaniu z doskonałą, tak samo człowiek uczący się w porównaniu z mającym wiedzę w sobie.”(Alegoria Praw, ks. III, str. 135)

Z tej, typowo żydowskiej alegorii, nie rozróżniającej między zachowaniem się zoon-żywiny a przedmiotami nieożywionymi wynika, że Mojżesz niezbyt się w młodości natrudził, pragnąc dobrze poznać świat wokół niego. Jego wyczyny w wieku dorosłym są dowodem, że posiadał on mentalność wg Piageta charakteryzującą 10-12 latka, któremu się egoistycznie wydaje, że cały świat może należeć do niego.

Jakiż bowiem Grzech popełniali ci żydowscy „czciciele Złotego Cielca”, których Mojżesz kazał wymordować pod górą Synaj? Na całym podówczas Bliskim Wschodzie popularny był kult JURNEGO I ODWAŻNEGO BYKA, którego żywy okaz, w czasie świątecznych procesji w Egipcie, dodatkowo upiększano narzutą ze złota i drogich kamieni. Ten byk APIS był wcieleniem głównego egipskiego boga OZYRYSA, którego kult rządzący w Egipcie greccy Ptolemeusze, wprowadzając monoteistyczny kult Ozyrysa-Apisa (Serapisa), powiązali z kultem głównych greckich bogów, w szczególności Dionizosa, zdolnego do przemiany wody w wino, oraz Asklepiosa, wzbudzającego przedwcześnie zmarłych. (Według coraz częściej głoszonych hipotez, ten greko-egipski SERAPIS, znany także jako Serapis-Christus, stał się pierwowzorem zachowań się zrodzonego w Betlejem Jezusa Chrystusa!)

Stąd i „mojżeszowcy”, działający w imię ich BOGA GRABIEŻY I MORDU, mają wywodzącą się ze ich PODŁEJ ZAWIŚCI (patrz 1 Przykazanie Dekalogu!) tendencję do wyniszczania osób oraz ludów czczących bardziej szlachetnych Bogów-Wzorców ludzkiego się zachowania. Korzystając z powyższego skojarzenia, gdy przeskoczymy od HISTORII antycznych religii do HISTORII Najnowszej Globalnej Polityki, znajdziemy odpowiedź dlaczego aktualne Zachodnie Mafiokracje Żydo-Anglo-Banderowskie tak się uwzięły by zniszczyć, wciąż nie zapominający o swej komunistycznej niedawnej przeszłości, Ruski Mir.

Obecna wojna „Kolektywnego Zachodu z Ruskim Mirem, rozciągającym się od Buga i Niemna aż po Władywostok, to jest przecież kolejna odsłona, zainicjowanej pod Górą Synaj wojny wypchanych Obłudą i Chciwością HEBRAISTÓW z czczącymi Męstwo i Dojrzałą Mądrość (PROTO) HELLENISTAMI. Ci pierwsi, dzięki zastosowaniu przez nich, pod koniec II WŚ, POTWORNOŚCI liczonych w setkach tysięcy ludzi, CAŁOPALEŃ lmiast niemieckich, a następnie miast Japonii (tych przy użyciu wynalezionej przez europejskich Żydów Bomby Atomowej), bez reszty zdominowali już wcześniej silnie zhebraizowane, „oceaniczne” imperia Anglosasów. A ci drudzy zaczęli się odradzać, pod koniec XIX wieku, zarówno we Wschodniej jak i Zachodniej Europie, dzięki upowszechnieniu się silnie zhierarchizowanego LAICKIEGO szkolnictwa – patrz Arnold, patrz Zieliński w cz. 1.

Post Scriptum

Niektórzy czytelnicy tego wpisu się buntują, że ważyłem się wstawić weń obrazek KRZYŻ PAŃSKIEGO, wmontowanego w GWIAZDĘ DAWIDA.  A przecież bardzo podobny obrazek mamy, na OKŁADCE niedawno wydanej “Biblii dla młodych”. Na niej ten KRZYŻ WYRASTA Z MENORY, symbolizującej MĄDROŚĆ IZRAELA. Niewątpliwie podkładem do tego obrazka było OBJAWIENIE św. Pawła iż “CHRZEŚCIJAŃSTWO WYROSŁO Z (POGAŃSKIEJ) DZICZKI wszczepionej webrew naturze, w ŻYZNY KORZEŃ DRZEWA OLIWNEGO (JUDAIZMU) - Rzym. 11:24

Koniec Części Drugiej


Posted in genetyka bio-rozwoju, POLSKIE TEKSTY | Leave a comment

PAN w Z-nem (63 Special): Konstruktywizm genetyczny Piageta vs. “przednarodzeniowy inneizm” odruchów warunkowych Chomsky’ego

Posted on 3 July 2022 by admin

“Wegetatywizm” językowych koncepcji Chomsky’ego w świetle “konstruktywizmu” Jeana Piageta

 

Jest to rozdział 8 pracy doktorskiej Marka Głogoczowskiego, zatytuowanej “(Antyzoologiczna) filozofia polityczno-społeczna Noama Chomsk’ego”, UŚ rok 2002/2003

W poprzednim rozdziale staraliśmy się, po przedstawieniu tezy Kartezjusza, iż pojęcie boga (w Trójcy Jedynego?) jest nam wrodzone, zademonstrować popularną wśród psychologów antytezę, mówiącą iż wszystkie posiadane przez nas pojęcia (w tym i boga) stopniowo konstruujemy w ciągu życia, dzięki naszym aktywnym, zmysłowym oddziaływaniom z otoczeniem. Spełniająca wymóg Heglowskiej trójjedni, synteza dokonana przez Jeana Piageta głosi, że dziedziczymy po przodkach nie tyle gotowe pojęcia, ile podstawowe zasady funkcjonowania inteligencji ruchowo-zmysłowej 1 (s. 39-46, 74-77, i 172-175 [65]). Dzięki takiemu wyposażeniu dziedzicznemu i po dokonaniu odpowiednio ukierunkowanych wysiłków ułatwionych “akuszerską”, maieutyczną pracą nauczycieli, stajemy się zdolni (by użyć języka Platona) dokonać anamnezy, czyli przypomnienia sobie (rekonstrukcji) najbardziej ogólnych pojęć (względnie nawet Nieśmiertelnych Idei), które znali już nasi co bardziej wyćwiczeni w rozumowaniu przodkowie. Wśród tych Dostojnych Przodków z pewnością nie ma ani Kartezjusza, ani Augustyna, ani tym bardziej “Ojca chrześcijańskiej głupoty” Apostoła Pawła2. (Mamy natomiast wśród nich wielu “pogan”: oczywiście Sokratesa oraz Platona, a także zapewne nie lubianego przez Augustyna Persa nazwiskiem Manicheusz i Chińczyka zwanego Konfucjuszem.)

Jak w tej piagetowskiej optyce ‘konstruowania’ (a więc nie ‘nabywania’ jak w sklepie) idei, przedstawia się postulowany przez Noama Chomsky’ego inneizm (‘wrodzoność’) podstawowych struktur gramatycznych przyswajanych sobie przez ludzi? W tym podrozdziale autor proponuje odwrócić cykl wywodów przedstawionych w podrozdziale poprzednim. Jako TEZA będzie przez nas wyeksponowana ‘animistyczno-konstrukcyjna’ (a ściślej, ‘animalistyczna’, jako że wspólna wszystkim wyższym zwierzętom) teoria Jeana Piageta rozwoju osobowości dziecka, w tym i jego języka; jako ANTYTEZA ‘wegetatywno-inanimistyczna’ teoria wrodzoności wszystkich, ujawniających się wraz z wiekiem, ludzkich struktur poznawczych, których bio-synteza jest tylko “odkręcana” (wyrażenie Chomsky’ego) poprzez przypadkowe bodźce, pochodzące z otoczenia dorastającej osoby. Do realizacji tego zamierzenia wykorzystamy wzmiankowane w rozdziale poprzednim, opublikowane w języku polskim dopiero w roku 1995, dwu tomowe dzieło pod tytułem Noama Chomsky’ego próba rewolucji naukowej [i,ii], stanowiące sprawozdanie z trwającego przez blisko dwadzieścia lat (1975 – 1995) “dialogu ślepych” między tymi, skądinąd znakomitymi, “mandarynami” światowej nauki końca XX stulecia.

A) J. Piageta teza ‘konstruktywizmu’ (a ściślej ‘re-konstruktywizmu’) struktur poznawczych

 Jak pisaliśmy powyżej, zasadnicza teza nieżyjącego już, genewskiego psychologa i biologa Jeana Piageta brzmi, że struktury poznawcze – więc głównie struktury mózgu, ale i nie tylko mózgu – samo-konstruują się, dzięki aktywnej interakcji danego osobnika z jego otoczeniem, które to otoczenie, zwłaszcza w wieku dojrzewania, po części on sam sobie dobiera. Ten biologiczny proces powoduje, że wszystkie istotne cechy tego otoczenia zostają z czasem zasymilowane (przyswojone sobie) przez endogenne, wewnętrzne struktury CNS, czyli Centralnego Systemu Nerwowego. W szczególnym przypadku ‘przyswojenia sobie’ zasad gramatyki mamy do czynienia z kilkoma, nakładającymi się wzajemnie na siebie zjawiskami:

1) Osobnik zaczyna kojarzyć, że w danym języku występują pewne, sztywne reguły gramatyczne (na przykład, dzieci wychowywane w języku angielskim, przyswajają sobie regułę, że w zdaniach oznajmujących – czyli w zdaniach odtwarzających obraz rzeczywistości – podmiot musi być zawsze przed orzeczeniem).

2) Odruch patrzenia na jakiś przedmiot polega zazwyczaj na dostrzeżeniu najpierw przedmiotu, a potem ruchu jaki on wykonuje. Stąd właśnie, poprzez asymilację (przyswojenie sobie) przez CNS zwykłej kolejności postrzegania, otrzymujemy ‘zwykły’ szyk zdania: najpierw podmiot, potem orzeczenie. (Na przykład w zdaniu samolot leci.)

3) Oczywiście w wypadku gdy najpierw dostrzegamy ruch, a dopiero potem próbujemy określić przedmiot, to osoby posługujące się językiem polskim mają tendencję by zastosować szyk odwrócony (leci samolot lub ptak). W tym wypadku język angielski, ze względu na swój “wrodzony” niedorozwój fleksji, by powiedzieć to samo wymaga użycia aż dwóch zdań: Something flies, it is a plane or a bird.3

Patrząc w ten, zaproponowany przez Jeana Piageta sposób, nie trudno zauważyć, że podstawowe, rzeczywiście uniwersalnie (to znaczy we wszystkich językach) występujące struktury gramatyczne są wytworzonymi przez człowieka narzędziami, służącymi do rekonstrukcji (względnie konstrukcji) obrazu rzeczywistości, czy to wspominanej (czas przeszły), czy obserwowanej (czas teraźniejszy) czy wyobrażanej sobie w przyszłości. Ponieważ narzędzia te posiadamy zazwyczaj “w głowie”, więc możemy śmiało mówić, że zostały one w korze naszego mózgu ‘skonstruowane’ i to skonstruowane dokładnie na takiej samej zasadzie biochemicznej jak u psa Pawłowa zostaje skonstruowany odruch ślinienia się na widok zapalającego się światła o odpowiednim kolorze. Z TEZY PIAGETA wynika zatem praktyczny wniosek, że zasad gramatyki (np. zasad używania odpowiednich czasów) człowiek musi się po prostu uczyć, co odbywa się poprzez powtarzany po wielokroć wysiłek poznawczy, zwany treningiem, względnie wkuwaniem na pamięć.

Oczywiście, przy pewnym wysiłku grupowym jesteśmy w stanie dość szybko nauczyć się – i z powodzeniem stosować w komunikacji wewnątrz grupy – reguł gramatyki odwrotnych do tych, które Chomsky wskazuje jako “uniwersalne” i “wrodzone”. Nawet ograniczając się do ubogiego pod względem możliwości fleksji (odmiany) języka angielskiego, można się na przykład umówić, że w zdaniach oznajmujących będziemy stawiać orzeczenie przed podmiotem, a w pytających na odwrót. I przy pewnej wprawie tę “gramatykę anty-uniwersalną” da się z powodzeniem, w sposób dla członków grupy zrozumiały, stosować. Z tego typu sytuacją spotykamy się zresztą w języku francuskim gdzie, w przeciwieństwie do angielskiego, przydawkę rzeczowną stawia się z reguły po rzeczowniku. (Można też budować gramatykę uniwersalną w jeszcze inny sposób, na przykład tak, jak to czynią Niemcy: w zdaniu podane jest zazwyczaj najpierw solidne omówienie wszystkich możliwych przymiotów podmiotu, a dopiero na samym końcu znajdujemy orzeczenie, z którego się dowiadujemy, co ten tak bogato opisany podmiot robi.)

B) “Wegetatywno-inanimistyczna” antyteza Noama Chomsky’ego

“Rewolucyjna” (patrz tytuł dwutomowego opracowania “Próba rewolucji”) idea Chomsky’ego brzmi następująco:

Uczenie się języka nie jest czynnością wykonywaną przez dziecko, lecz raczej czymś, co mu się przydarza, pod warunkiem, że znajdzie się ono w odpowiednim środowisku. Proces ten jest analogiczny do procesu wzrostu: przy odpowiednim karmieniu i bodźcach zewnętrznych organizm dziecka rośnie i dojrzewa w sposób z góry określony (…) Środowisko decyduje o tym, jak zostaną ustalone parametry gramatyki uniwersalnej, a więc o tym, jaki konkretnie język zostanie nabyty – s. 74 [66].

Ta antyteza koncepcji Piageta (uczenie się jako bierne, nieaktywne formowanie się narzędzi mowy), została przez Chomsky’ego sformułowana wielokrotnie, najwyraźniej w przytoczonym powyżej fragmencie. Takie, na pozór “dziwne” zdanie utrzymywał on będąc już w zaawansowanym wieku lat 57, w około dziesięć lat po słynnej, opisanej w tomie I “Próby rewolucji”, debacie w Opactwie (Abbaye) de Royaumont we Francji, w dniach 10 – 13 października 1975 4.

Jak wskazywaliśmy na wstępie, taka, uparcie broniona przez całe dekady, teza Chomsky’ego jest manifestacją jego “antyzoologicznego” podejścia do problemu rozwoju człowieka: młody osobnik (odpowiednio odżywiany i pobudzany przez docierające doń bodźce zewnętrzne) rośnie dokładnie w taki sam sposób jak kryształ soli w roztworze nasyconym, do którego to roztworu wrzucamy, w odpowiednich miejscach oraz momentach, “bodźce zewnętrzne” w postaci zarodzi kondensacji – tak dokładnie, zgodnie z zasadami biologii molekularnej, przebiega proces biosyntezy 5, będący podstawą wzrostu zarówno roślin jak i zwierząt. Młody człowiek zatem nie wykonuje samodzielnie czynności poznawczych. Na odwrót, to jego środowisko uruchamia wewnątrz niego – poprzez rozmaite ‘bodźce’ i ograniczenia, przez Chomsky’ego zwane ‘parametrami’ – przekrętła (switches? knobs? – M.G.), które uruchamiają cały system (by użyć przetłumaczonych na polski słów Chomsky’ego na s. 74 [66]).

W opinii zatem Chomsky’ego dziecko ucząc się – tzn. według niego, biernie ‘nabywając’ – elementy mowy, nic samodzielnie nie tworzy, wszystko czego się ono na pozór uczy jest li tylko ‘ujawnianiem’ zakodowanych w jego strukturach genetycznych informacji, istniejących w nim od samego jego poczęcia (a nawet i wcześniej, bo Chomsky jest przekonany, że zdolności językowe powstały w dalekiej prehistorii, w drodze przypadkowej genetycznej mutacji, która doprowadziła do powstania ‘myślącego’ gatunku ludzkiego – s. 102 [66]). Dosłownie, według niego osoba ucząca się języka musi również opanować jednostki leksykalne i ich właściwości. Zadanie to zdaje się w dużym stopniu polegać na dopasowywaniu “etykietek” do istniejących już pojęć (ibid. s.74). Chomsky tutaj sugeruje, że dziecko nabywa zdolności językowe tak jak osoba dorosła, która uczy się obcego języka poprzez dopasowywanie nowych “etykietek” do wcześniej już jej znanych pojęć. Pojęcia te, według Chomsky’ego, istnieją już wcześniej, ukryte wewnątrz dziedziczonego przez każde normalne dziecko kodu genetycznego.

Pomimo, iż w następnym zdaniu Chomsky zapewnia nas, iż “konkluzja ta jest zaskakująca co nie zmienia faktu, że jest ona zasadniczo słuszna“, to nie zmienia to faktu, iż jest ona zasadniczo błędna. Ten błąd wyraźnie wynika z tego, że Chomsky niezbyt dokładnie pamięta swoje własne dzieciństwo. (A najprawdopodobniej także z tego, że w wieku dorosłym nie interesował się on bliżej – w przeciwieństwie do Piageta – rozwojem mowy u dzieci). Mamy przecież przykłady – i to dość liczne – że dzieci, imitując mowę dorosłych, w pierwszej fazie uczenia się posługiwania się językiem często tworzą swe własne słowa, a nawet i swe własne struktury gramatyczne, które wydają się im być podobne do tych, które używają dorośli 6.

Skąd zatem się wzięło przeświadczenie Chomsky’ego-lingwisty, że wszystkie istotne pojęcia oraz sztywne struktury językowe każdy, genetycznie nie upośledzony, człowiek ma zakodowane w swym, dziedziczonym za pomocą komórek rozrodczych, genomie? Jak się dokładnie czyta omawiany tutaj artykuł “Spojrzenie w przyszłość”, to dość łatwo można się zorientować, że to przekonanie jest logiczną pochodną “roślinnego” wyobrażania sobie przez Chomsky’ego procesu uczenia się, jakie “odkręcił” (switched-on, turned-on?) on w sobie, pod wpływem bodźców dostarczonych mu przez środowisko inspirujące jego pracę naukowo-twórczą. Pisze on mianowicie:

Zgodnie z tradycyjnym (? – M.G.) przekonaniem (…) nauczanie bardziej przypomina hodowlę kwiatu, któremu pomaga się rosnąć na jego własny sposób, niż napełnianie (nabijanie?) pustej butelki. Każdy dobry nauczyciel doskonale wie, że w procesie przekazywania wiedzy metody nauczania i zakres materiału odgrywają niewspółmiernie mniejszą rolę niż umiejętność rozbudzania zainteresowań uczniów (…) To, czego nauczą się w sposób pasywny zostanie szybko zapomniane (…) To natomiast co odkryją samodzielnie, kierując się naturalną ciekawością i impulsem twórczym, nie tylko utkwi na długo w pamięci… etc. (s. 74 [66]).

Pomińmy sprawę, że do pedagogiki, czyli do metody nauczania należy z definicji także umiejętność rozbudzania zainteresowań uczniów. Przytoczona powyżej opinia, według Chomsky’ego tradycyjna (?), że nauczanie można przyrównać do hodowli kwiatu7, dla autora niniejszej dysertacji wydaje się być istotnym novum, w przeciwieństwie do (nie popieranego przez Chomsky’ego) znanego porównania nauczania do napełniania “olejem” głowy8. Jeśli jednak będziemy się trzymać porównania z kwiatami, to należy się zapytać, czegóż to kwiat (roślina) się uczy, gdy jest podlewany, oświetlany i użyźniany nawozami aby rósł jak najpiękniej? Jak już pisaliśmy, w zasadzie wegetatywny proces wzrostu roślin polega na syntezie w jej wnętrzu, cyklicznie powtarzających się łańcuchów “liniowych” kryształów organicznych, stąd wzrost roślin traktuje się jako najmniej “animowany”, czyli ożywiony.

Przecież jest to rzecz ogólnie znana, że rośliny – w przeciwieństwie do ptaków i czworonogów – “uczą się” tyle co nic, a jeśli to rzeczywiście robią w warunkach stresowych, to w sposób “skokowy”, opisany przez Hugo de Vriesa, czy Barbarę McClintock [iii]. Jeśli zaś chodzi o porównania “tradycyjne”, to zwykło się porównywać uczenie się człowieka ani nie do hodowli kwiatów, ani nie do napełniania butelek (względnie zapisywania “pustej tablicy”, tabula rasa, która jakoś nam w głowach wyrasta sama), ale właśnie do tresury zwierząt: już przecież Sokrates w swej “Obronie”, wygłoszonej dokładnie 2400 lat temu, przyrównywał dobrego nauczyciela do zawodowego ujeżdżacza koni. Nie jest także prawdą to, że “to, co człowiek nauczy się w sposób pasywny, jest szybko zapominane”. Autor niniejszej pracy uczył się w liceum i wielkiej ilości dat historycznych i wierszy Kochanowskiego i nawet takich, przestarzałych maksym jak κτεμα εσ αι (zapamiętaj raz na zawsze) czy repetitio est mater studiorum (powtarzanie jest matką uczenia się). Co ciekawsze, te pasywnie “wkuwane” na pamięć formułki i daty, w dalszym ciągu jego życia okazały się być przydatnymi do formułowania coraz bardziej złożonych pojęć oraz teorii, a szczególnie tych, o których Chomsky pisze, iż są one niezwykle trudne do ujęcia w jego “roślinnej” optyce procesu uczenia się. Na przykład w tomie I “Próby rewolucji”, w rozdziale “O strukturach poznawczych i ich rozwoju” Chomsky stwierdza:

Trudno przewidywać, czy odkryjemy interesujące własności wspólne dla wszystkich LT(O,D) tj. Teorię Uczenia Się (Learning Theory) dla dowolnych gatunków (O) i Dziedzin (D). Byłoby to jednoznaczne z poszukiwaniem czegoś takiego jak “ogólna teoria uczenia”. O ile wiem, perspektywy dla takiej teorii nie są bardziej obiecujące niż dla “ogólnej teorii wzrostu” (…) kreślącej zasady wzrostu dowolnych organów u dowolnych organizmów.

W tych zdaniach z 1975 roku widać bardzo wyraźnie, występującą i w późniejszych jego pracach, tendencję do porównywania procesu uczenia się do biernego wzrostu, charakteryzującego w szczególności świat roślinny. Jak już jednak zauważaliśmy, rośliny uczą się, w normalnych warunkach, prawie niczego. Zewnętrzne “parametry” (tak Chomsky określa ograniczenia oraz zasoby środowiska) mogą rzeczywiście spowodować, że roślina będzie miała rozmaite formy i rozmiary, ale tego biernego przystosowania nie zwykliśmy nazywać uczeniem się.

Na czym zatem polega uczenie się istot zwanych zwierzętami, posiadających i organa ruchu, pozwalające im wybierać środowisko i zmysły, zezwalające na szybką reakcję na zmiany w otoczeniu? Przecież to na podstawie obserwacji zwierząt – a nie roślin – Iwan Pawłow podał bardzo generalną LT (Learning Theory), w pełni stosującą się także do ludzi: nie tylko zwykłe, “tresowane” odruchy warunkowe, ale także wszystkie, coraz bardziej złożone pojęcia, budujemy poprzez kojarzenie (asocjację) w korze mózgowej zjawisk dostrzeganych (bardziej ogólnie, doświadczanych) czy to jednocześnie, czy w określonej kolejności. (Już Arystoteles przed z górą dwoma tysiącami lat, tę ‘asocjacyjną’ metodę budowy pojęć ogólnych nazwał indukcją.)

Jest jeszcze kilka innych, jak najbardziej generalnych zasad LT(O,D) stosujących się w przypadku wszystkich wyższych zwierząt (O) i we wszystkich, bez żadnej przesady, dziedzinach (D). Jedna z nich brzmi w uszach pracującego na MIT rodowitego Amerykanina niewątpliwie egzotycznie, jak gdyby z innego świata: repetitio est mater studiorum. Nie trudno wskazać dlaczego Chomsky ignoruje tę LP (Learning Practice – Praktykę Nauczania). Wynika to bezpośrednio z jego wyobrażenia sobie mechanizmów rozwoju struktur poznawczych, według niego podobnych do rozwoju przysłowiowej umysłowej “rzodkiewki”: ponieważ pozbawione narządów ruchu rośliny nic (w zasadzie) nie powtarzają, więc też i nic (w zasadzie) się nie mogą uczyć.

Do zasad uczenia się wyszczególnionych powyżej warto dodać jeszcze jedną, zwaną potocznie “małpowaniem” czyli aktywną imitacją. Na imitacji polega przecież w znacznym stopniu tworzenie zasobu słów w każdym języku, na przykład w języku angielskim aż do 80 procent słów pochodzi z łaciny; tworząc we wczesnej młodości język własny nie tylko imitujemy słowa słyszane u innych, w języku polskim mamy pełno słów dźwiękopodobnych, będących imitacją zwykłych, nieartykułowanych dźwięków w naszym otoczeniu, takich jak chrząkanie, charczenie, bzykanie, pukanie, stukanie i tak dalej. Za pomocą jakiej jednak teorii możemy starać się opisać te banalne metody LP (Learning Practice) wszystkich zwierząt i ludzi we wszystkich dziedzinach?

C) Chomsky jako “homo ignorans” w zakresie konstruowania wiedzy

 Taki właśnie dopisek autor niniejszego opracowania zakreślił samorzutnie nad tytułem artykułu Chomsky’ego “Spojrzenie w przyszłość: perspektywy badań nad ludzkim umysłem” z 1988 roku, zamieszczonym w tomie II “Próby naukowej rewolucji”. O co mianowicie chodzi w nim dr Chomsky’emu? Choć to w pracy naukowej może zabrzmieć “politycznie niepoprawnie”, ale autor “Spojrzenia” propaguje metodę, która 40 lat temu w liceum im. Nowodworskiego w Krakowie, nosiła nazwę “lenistwa poznawczego”. Na str. 96 pisze on na przykład:

Wydaje się, że mamy istotne, wręcz przytłaczające dowody na to, iż podstawowe aspekty naszego życia umysłowego i społecznego, wśród nich także i język, są zdeterminowane jako część naszego wyposażenia biologicznego i że nie są nabywane przez proces uczenia się, a tym bardziej przez trening.

Od razu chciałoby się zapytać, jakie to dowody prof. Chomsky potrafi przytoczyć na poparcie swej tezy, jako że przykładów na poparcie tezy odwrotnej – że zarówno rozwój osobowy jak i społeczny osiąga się poprzez wzajemny “trening” – czy to dzieci między sobą, czy ich uczenie się od rodziców oraz od wyspecjalizowanych w tej czynności nauczycieli – mamy bez liku. Nawet tego języka, w zakresie opanowania którego Chomsky uchodzi za specjalistę, dzieci uczą się właśnie poprzez samorzutny trening, polegający na imitacji dźwięków i ruchów osób od nich starszych. (Tak zwane “dzikie dzieci”, wychowane przez dzikie zwierzęta, które to dzieci gdzieś do połowy XIX wieku spotykano jeszcze czasem w Europie, a potem już tylko w Indiach, po powrocie w społeczność ludzką w wieku przekraczającym 8-10 lat, nie potrafiły się już nauczyć dźwięków ludzkiej mowy. Wskutek braku, w tak zwanym ‘okresie krytycznym’ rozwoju ich strun głosowych, w ich otoczeniu istot posługujących się mową, której dźwięki mogłyby naśladować, struny głosowe tych dzieci pozostały niewykształcone i nieme na resztę ich życia.)

Rozmaitych przykładów, ilustrujących do jakiego stopnia odpowiedni trening jest konieczny do pełnego wykształcenia się organów, które spontanicznie formują się tylko w zarodkach, mamy bez liku. Przecież “ustawianie” psa myśliwskiego do polowań, czy ujeżdżanie konia – a także nauka jazdy konnej – opiera się na powtórzonych po wielokroć ćwiczeniach w młodym wieku, które to ćwiczenia powodują, że jeździec i koń (względnie pies i jego właściciel) zaczynają się zachowywać jak harmonijnie zespolony ‘międzygatunkowy’ organizm.

Oczywiście to samo odnosi się do “dopasowywania się nawzajem” ludzi i bez ‘treningu społecznego’ od wczesnej młodości nie można byłoby sobie wyobrazić życia w jakimkolwiek społeczeństwie, nie mówiąc już o tym amerykańskim, specjalizującym się w opisanej przez Chomsky’ego tresurze Political Correctness (PC). Co więcej, jak wskazywaliśmy powyżej, bez tego wzajemnego, międzyludzkiego ‘treningu’, nie można by praktykować języka angielskiego, a zatem nie byłaby znana szerzej “gramatyka uniwersalna”, na rozwikłaniu której tajników nasz profesor z MIT zrobił światową karierę.

Swą tezę o “roślinnym” charakterze wzrostu organów, zarówno zwierząt jak i ludzi, Noam Chomsky ilustruje przykładem, iż ptak nie uczy się posiadania skrzydeł, lecz one mu rosną, ponieważ jest tak skonstruowany dzięki swemu wyposażeniu genetycznemu (s. 100 [66]). To jest prawda, ale tylko powierzchowna. Przecież jest znanym w embriologii, że aby uruchomić (‘odkręcić’, switch-on) syntezę niektórych organów – a zwłaszcza kończyn – koniecznym jest aby zwierzę dokonało, jeszcze w okresie embrionalnym, kilka tak zwanych “ruchów twórczych”. Młody zaś ptak, któremu w okresie krytycznym wzrostu zwiąże się skrzydła, ryzykuje pozostanie bezlotem na resztę swego życia. Podobnie zresztą jak kot, któremu przez pierwsze trzy miesiące po urodzeniu zasłania się oczy i który po tym okresie krytycznym dla rozwoju jego wzroku wzrostu staje się zwierzęciem prawie ślepym na resztę swego życia. Ten ostatni przykład Chomsky znał i na jego podstawie pisze w omawianym artykule, że do pełnego wykształcenia się organów potrzebne jest bogate w bodźce środowisko. Niestety nie zdaje się kojarzyć, że to właśnie środowisko – złożone na przykład przedmiotów o różnych formach, widzianych z różnych odległości przy różnych warunkach oświetlenia – narzuca oku (zarówno kota jak i człowieka) konieczność nieustannego treningu mięśni oka, zmuszanych do szybkiej akomodacji grubości soczewki i szybkich zmian średnicy źrenicy, nie mówiąc już o mięśniach, które poruszają gałkę oczną. I ten trening, praktycznie od momentu urodzenia, jest absolutnie konieczny aby oczy ssaków (a więc i ludzi) stały się w pełni funkcjonalne. Przecież proste “doświadczenia”, jakie młodzi ludzie w krajach ztechnicyzowanych robią dzisiaj na sobie samych, unieruchamiając na całe godziny gałki oczu przed ciągle tak samo oświetloną i widzianą z tej samej odległości książką względnie ekranem, w wieku późniejszym prowadzą do ich kalectwa, polegającego na nabytej (i zazwyczaj potem dziedziczonej zgodnie z prawem Mendla) krótkowzroczności!

Choć profesor Chomsky ma w tej kwestii zdanie przeciwne (patrz cytat powyżej), to żaden układ mięśniowy nie jest w stanie osiągnąć swej dojrzałości bez odpowiednich ćwiczeń (inaczej zwanych treningiem, względnie nawet tresurą). Organem zaś, który jest w zasadzie jednym wielkim mięśniem, jest właśnie ludzki język, w sprawach funkcjonowania którego Noam Chomsky uchodzi za światowej sławy specjalistę! Spośród trzech wyszczególnionych przez nas elementów, składających się na LP (Learning Practice), dwa polegają na wymagających użycia mięśni ruchach (praktyka repetitio oraz imitatio) i tylko “odruch myśli”, polegający na kojarzeniu, inaczej zwanym indukcją, wydaje się przebiegać wewnątrz kory mózgowej w bierny ‘wegetatywny’ sposób, nie wymagający użycia żadnych mięśni. (By dokonać jednak skojarzenia, nasz układ mięśniowo-sensoryczny musi być po wielokroć poruszony – a więc nie jednorazowo lecz wielokrotnie ‘odkręcony’ – czy to przez nas samych, czy też przez pochodzące z otoczenia bodźce, przez Jeana Piageta zwane ‘perturbacjami’.)

Jak już pisaliśmy, zgodnie ze swym “roślinnym” wyobrażeniem o wzroście struktur poznawczych, Chomsky totalnie neguje rolę endogennego (czyli dokonywanego przez podmiot) wysiłku (treningu) w trakcie rozwoju personalnego i społecznego ludzkich jednostek. Przez grzeczność (politeness) nie będziemy tutaj komentować, jak taka Learning Theory musi rzutować na stosunek tego sławnego uczonego nie tylko do nauczycieli wychowania fizycznego, nauczycieli historii oraz matematyki, ale także i na jego stosunek do nauczycieli języków. Czy jednak w ten ‘beztreningowy’ sposób Chomsky sam się czegoś nauczył? Z jego biografii wynika, że język angielski oraz hebrajski poznał on w dzieciństwie i stąd nie może pamiętać jak początkowo zniekształcał słowa, robił błędy w składni, dokładając wysiłków by imitować dorosłych. Z kolei ze wstępu do omawianej w rozdziale III niniejszej pracy, książki “Language and Responsability” wynika, że ten wywiad-rzeka był przeprowadzony w języku angielskim ze strony Chomsky’ego i we francuskim ze strony Mitsu Ronat, co sugeruje pewną językową ułomność (niekompetencję) obojga tych lingwistów. A jeśli po okresie dzieciństwa Chomsky się nie nauczył już żadnego dodatkowego języka, to zrozumiała staje się jego niemożność wyobrażenia sobie Learning Theory (LT) szerszego zasięgu.

 D) Próba zoologizacji ‘roślinno-inanimistycznych’ koncepcji rozwoju poznawczego Noama Chomsky’ego

 Nie posiadając (w przeciwieństwie do autora niniejszej pracy) szerszych doświadczeń życiowych w lingwistyce stosowanej na co dzień, Noam Chomsky ma jednak dobrą intuicję ogólnego, biologicznego aspektu wzrostu organu zwanego umysłem. Jak już wspominaliśmy, twierdzi on, że próbować podać jakąś LT dla umysłu jest równie trudno jak podać ogólną teorię wzrostu organów. Jeśli się ograniczamy do domeny botaniki (czyli do hodowli na przykład kwiatów), to rzeczywiście może wydawać się to trudnym, jako że rośliny uczą się nic lub niewiele. Natomiast gdy rozszerzymy nasze badania na dziedzinę zoologii, to dość łatwo, patrząc wstecz, (a więc nie w przyszłość jak próbuje to robić Chomsky) możemy dokonać ‘powtórnego odkrycia’ jak najbardziej generalnej teorii wzrostu organów u zwierząt. Po prostu już w roku 1807, w traktacie Filozofia zoologiczna [iv] (La philosophie zoologique) francuski przyrodnik Jean Baptiste de Lamarck podał tak zwane “Prawo biologii” (a ściślej, zoologii, bo ograniczył je do zwierząt), które według niego brzmi w sposób następujący:

U każdego zwierzęcia, które nie przekroczyło kresu swego rozwoju, częstsze i stałe używanie jakiegoś narządu wzmacnia stopniowo, rozwija, powiększa ten narząd i daje mu siłę proporcjonalną do długości czasu używania go, podczas gdy stałe nieużywanie takiego narządu nieznacznie go osłabia, uwstecznia, zmniejsza stopniowo jego zdolność i w końcu powoduje jego zanik 9.

I właśnie to prawo biologii (ściślej, zoologii) warto zastosować do budowy ogólnego modelu rozwoju ludzkich struktur poznawczych. Warto też wykorzystać nasz ‘zoologiczny’ model do bardzo już precyzyjnych przewidywań, dotyczących koniecznych skutków ewentualnej próby zastosowania w praktyce społecznej filozofii Noama Chomsky’ego.

Otóż z naszych organów to właśnie mózg, a w szczególności kora mózgowa, najbardziej przypomina swą budową gąszcz nawzajem zrośniętych ze sobą ‘krzewów’ o bardzo ograniczonych możliwościach ruchu i o stosunkowo jednorodnej pod względem biochemicznym strukturze. Jak to dawno zauważyli neurolodzy, te gałęzie ‘super-krzewu’ jakim jest CNS (Centralny System Nerwowy), które są pobudzane (‘perturbowane’, zaburzone) przez napływające do nich impulsy chemiczne bądź elektryczne, mają tendencję do wzrostu i do tworzenia nowych odgałęzień, te zaś, do których impulsy nie dochodzą, więdną, a nawet i zupełnie zanikają. (Co potwierdzają doświadczenia chociażby z obcięciem zwykłych wąsów czuciowych na nosie szczura – patrz dane M. Cowana [v], przytaczane w Atrapach i paradoksach nowoczesnej biologii [62] napisanych już blisko 20 lat temu przez autora niniejszego opracowania.)

Mówiąc obrazowo, impulsy dochodzące do CNS, czy to od naszych mięśni, czy od naszych zmysłów, stanowią rodzaj “pokarmu” dla ‘super-krzewu’ jakim jest kora mózgowa. Pozbawienie zmysłów ich podniet, podobnie jak pozbawienie naszych układów mięśniowych możliwości wykonywania ruchów, w sposób automatyczny prowadzi do atrofii i uwiądu tych odgałęzień CNS, które nie są “odżywiane”. Na odwrót, te rejony CNS, które są często pobudzane, zgodnie z lamarckowskim Prawem Zoologii, rosną i nawet wypuszczają nowe pączki oraz “kwiaty” w postaci emiterów oraz receptorów “pyłków” (chemicznych neurotransmiterów) rozsiewanych przez te centra. To co w pedagogice określa się jako trening poprzez powtarzanie, wewnątrz kory mózgowej przekłada się na automatyczny wzrost i “kwitnienie” neuronów sprzężonych z “ćwiczącymi” organami. W sytuacji zaś gdy dwa lub więcej ośrodki neuronalne zaczynają “kwitnąć” jednocześnie, następuje ich wzajemne “zapylenie się” cząsteczkami neurotransmiterów, wskutek czego rodzi się wkrótce “owoc”, w postaci coraz bardziej trwałego, międzyneuronalnego połączenia. To nowe połączenie wewnątrz CNS, na język ‘zewnętrzny’ organizmu przekłada się jako nowe skojarzenie, nowy odruch warunkowy, czy nawet nowe pojęcie, powstałe w umyśle na drodze indukcji.

 Co zatem zewnętrzne ‘parametry’ (będące rodzajem bądź ograniczeń, bądź innych bodźców) ‘odkręcają’ w korze mózgowej? W sumie bardzo niewiele. Zaburzają one li tylko istniejący status quo, przez co stymulują (switch-on, turn-on, ‘odkręcają’, włączają) syntezę wyrównawczą (powrót do stanu równowagi) układu zaburzonego – czy nawet ‘zburzonego’ – przez te “ukłucia” (bodźce). Z Pierwszego Prawa Zoologii wynika, że w wypadku powtarzania się zaburzeń, synteza wyrównawcza tych zaburzeń będzie miała tendencję do hipertrofii, co Jean Piaget nazwał ‘wyrównaniem z nadkompensacją’ (la réequilibration majorante) i co rzeczywiście najlepiej widać u sportowców ćwiczących swoje mięśnie. Odpowiednich ćwiczeń sportowcy dokonują nie tylko pod wpływem zewnętrznych “parametrów” (np. chęci zdobycia sławy czy pieniędzy), ale i pod wpływem bodźców wewnętrznych (endogennych), polegających na szukaniu osobistej satysfakcji z osiągniętej perfekcji ruchu. Taki samorzutny wzrost doskonałości zachowania, poprzez powtarzane ćwiczenia, obserwuje się nie tylko u sportowców, ale także i u artystów oraz u uczonych pragnących dojść do sedna badanych przez nich zagadnień. W książce “Atrapy i paradoksy nowoczesnej biologii” podajemy nawet całkowicie chemiczną podstawę tego biologicznego (głównie zoologicznego) zjawiska hipertrofii.

Wzrost siły i sprawności wraz z ćwiczeniem jest najbardziej znanym przykładem inteligencji naszych organizmów. Dokładnie w taki sam sposób następuje wzrost kompetencji poznawczej (w tym i językowej) naszego umysłu: im więcej po prostu go ćwiczymy, tym staje się on sprawniejszy i zdolniejszy do konstruowania coraz to bardziej złożonych pojęć, za pomocą których jesteśmy z czasem zdolni dokładnie opisać (a dzięki temu i zdominować) otaczający nas świat. To wszystko, co zostało napisane powyżej, to są rzeczy trywialne, dostępne do sprawdzenia (by użyć własnych słów Chomsky’ego cytowanych w rozdziale I niniejszej pracy) “dla każdego kto, przy pewnym nakładzie pracy, chce się wyłamać z systemu pewnej wspólnej ideologii lub propagandy. Z łatwością przeniknie poprzez mechanizmy zniekształcenia wyprodukowane przez podstawowe grupy inteligencji (naukowej). Każdy jest w stanie tego dokonać… Nauki społeczne (oraz psychologia) w ogólności, a zwłaszcza analiza (procesu uczenia się), jest dostępna dla każdego, kto się zechce tymi sprawami zainteresować. Postulowana przez specjalistów (także lingwistyki oraz genetyki, a więc i przez dr Chomsky’ego) złożoność, głębokość i niejasność tych spraw jest częścią iluzji wytwarzanych przez system kontroli ideologicznej, który ma na celu zrobienie tych problemów odległymi dla ogółu ludności… W wypadku analizy (procesu rozwoju osobowości) wystarczy dostrzegać fakty i chcieć zachować racjonalną linię argumentacji.”

Zaproponowany powyżej “zoologiczny” model wzrostu/atrofii kory mózgowej jest całkowicie dostępny zrozumieniu osób charakteryzujących się, jak twierdzi cytowany powyżej (Mr) Chomsky, “otwartością umysłową, połączoną z normalną inteligencją i zdrowym sceptycyzmem”. Niestety ten model jest najwyraźniej obcy (dr) Chomsky’emu-lingwiście, który stara się przekonywać psychologów, że nawet bez doświadczeń życiowych w naszych głowach rosną samorzutnie odpowiednie, zakodowane wcześniej genetycznie, dojrzałe połączenia międzyneuronalne, zezwalające nam rozumienie nawet bardzo złożonych pojęć. Tymczasem w momencie narodzin mamy w głowach “wrodzone” tylko główne pnie tych połączeń, same neurony znajdują się dopiero w fazie post-embrionalnej i ich wypustki, zwane dendrytami i aksonami, zaczynają dopiero kiełkować. Tak zwana “natura” noworodka ograniczona jest li tylko do kilku wegetatywnych czynności, polegających na ssaniu, oddychaniu, płakaniu i wydalaniu10.

Odważnie idący na przekór faktom znanym zarówno etologom (specjalistom od zachowania się zwierząt) jak i psychologom, Noam Chomsky w “Spojrzeniu w przyszłość” występuje jako zdecydowany wróg powszechnie znanej tezy, że Konstrukcje umysłowe uważa się za rezultat kilku prostych operacji skojarzeniowych … może tylko nieco wzbogaconych przez zdolność do przeprowadzania indukcji … Te możliwości mają być wystarczającym źródłem wszystkich osiągnięć intelektualnych człowieka, w tym i języka. … W związku z tą swą wrogością do powszechnie znanych form uczenia się, zadaje on pytanie: dlaczego intelektualistom tak bardzo zależy na tym by wierzyć, że człowieka kształtuje doświadczenie, a nie jego własna natura?

Na to, na pozór retoryczne pytanie chciałoby się odpowiedzieć znakomitemu lingwiście-mechanikowi, w sposób możliwie kulturalny: otóż jest trywialnością spostrzeżenie, że ludzka natura zmienia się wraz z wychowaniem. Początkowo czysto wegetatywna natura “konsumpcyjno-wydalnicza”, jaką reprezentuje noworodek, wraz z pojawieniem się u dziecka zalążków myślenia, zaczyna przybierać formę ‘dziecięcego egoizmu’, która trwa zazwyczaj do lat kilkunastu. W szczególnych wypadkach, zwłaszcza w krajach ekonomicznie najbardziej rozwiniętych, gdzie najintensywniej obserwuje się zanik wzajemnych, bezpośrednich i bezinteresownych międzyludzkich kontaktów, ten ‘egoizm dziecięcy’ może nie ulec “wynaturzeniu” pod wpływem otoczenia. Wychowany bez wystarczającej stymulacji ruchowo-sensorycznej, człowiek na pozór dojrzały, nigdy się już nie rozwinie w jednostkę w pełni zdolną do współżycia w społeczeństwie, jednostkę zdolną nawet do “antydarwinowskich” postaw altruistycznych, będących jednocześnie postawami w pełni rozumowymi.

Atakując – i to w sposób zupełnie “ślepy” – wszystkie koncepcje rozwoju człowieka, które na miejscu najważniejszym stawiają jego doświadczenia życiowe (a więc jak pisze, nie tylko behawioryzm, ale także marksizm oraz piagetyzm) Chomsky robi z siebie apostoła bezrozumnych i bezsilnych “ludzi bez neuronów”11[vi], w rodzaju całkowicie wegetatywnych “rzodkiewek”, o praktycznie płaskich encefalogramach. Strony 96-100 “Spojrzenia w przyszłość” poświęcone są żarliwej wręcz negacji roli doświadczeń życiowych w procesie kształtowania się natury dojrzałego człowieka. Chomsky w swym zapale naukowym w ogóle zdaje się nie dostrzegać, że bez odpowiednich ćwiczeń, oraz bez często bolesnych “zderzeń z parametrami rzeczywistości”, dzieci zatrzymywałyby się w rozwoju, w tym także w rozwoju języka. (Co zresztą się obserwuje szczególnie u tego odłamu młodzieży, który w sposób prawie ciągły, niemo przebywa w pozycji siedzącej przed ekranami telewizorów względnie komputerów).

Natura wychowywanej w ten bierny sposób młodzieży – nawet po osiągnięciu wieku dojrzałego – z konieczności winna się manifestować w postawie li tylko konsumpcyjnej12, jakościowo niewiele odbiegającej od “ludzkiej natury” praktycznie niezdolnego do samodzielnego poruszania się niemowlęcia, zachwycającego się coraz to nowymi, jaskrawo pomalowanymi zabawkami. Taką postawę naukową Chomsky’ego należałoby określić jako czysty nihilizm, który w jakiś sposób musi się przekładać na jego filozofię społeczną i na jego libertariański (jak go sam nazywa) program realizacji “zakorzenionych w naturze ludzkiej Praw Człowieka”. Tę sprawę rozwiniemy szerzej w Podsumowaniu całości opracowanych przez nas materiałów, któremu to podsumowaniu warto nadać nadtytuł “Epistemologii genetycznej filozofii Noama Chomsky’ego”.

Przypisy

 1 Przy uważnej analizie da się nawet uściślić, że te podstawowe zasady funkcjonowania inteligencji sprowadzają się do Ogólnych Praw Zoologii, mianowicie N – Nadregeneracji (hipertrofii, overrecovery, la réequilibration majorante) i A – Asocjacji (kojarzenia) nadregenerowanych mikro-organów, zwłaszcza neuronów, ale także i genów metabolicznych. (Do tego wykazu można dodać Z – Zanik organów nie używanych przez czas dłuższy). Wszystkie te procesy są fizjologicznym, ściśle fizykochemicznym, produktem R – Regeneracji użytych (i zużytych) struktur RNA i DNA – patrz Atrapy i paradoksy biologii [62] s. 100.

2 Św. Paweł głosił nie tylko, że należy chodzić za wiarą a nie za wzrokiem, ale także, że “Mądrość tego świata (czyli mądrość ludzi) jest u Boga głupstwem” (I Kor. 3, 19, patrz także Rozdz. II niniejszej pracy). Jeśli Paweł był człowiekiem, to głoszone przezeń poglądy – takie jak te powyżej – były głupotą w oczach Boga. Tylko w wypadku gdy uznamy św. Pawła za Boga, to jego poglądy mogą nabrać cech mądrości. Ale Bogiem, z definicji niezmiennym, nasz Apostoł oczywiście nie był, bo swe poglądy zmieniał, chociażby na drodze do Damaszku…

3

Jest to jeden z istotniejszych braków Uniwersalnej Gramatyki Generatywnej proponowanej przez Chomsky’ego. Po prostu gramatyka języka angielskiego nie jest uniwersalna. Ta “logiczna nielogiczność” (określenie wymyślone przez Chomsky’ego, w celu ironizowania na temat sprawności poznawczej amerykańskich elit) doprowadziła do sytuacji, że przy tłumaczeniu fachowych książek Chomsky’ego na język polski, podawane przezeń przykłady funkcjonowania gramatyki uniwersalnej z konieczności są przytaczane w języku angielskim!

4 Warto przypomnieć, że debacie tej uczestniczyli nie tylko dość młody podówczas Noam Chomsky i 76-letni Jean Piaget, ale także i inne “tuzy” ówczesnych nauk biologiczno-psychologicznych, z których autor niniejszej pracy poznał i dyskutował w kilka lat później osobiście z Guy Celleriér oraz Barbarą Inhelder z Genewy, a także z Antoine Danchin i Jean-Pierre Changeux z Paryża.

5 Proces biosyntezy polega na “kopiowaniu” i “przepisywaniu” złożonych struktur kryształów organicznych, takich jak DNA i RNA, na strukturę zbudowanych z aminokwasów białek, stanowiących wraz z węglowodanami i tłuszczami podstawowy budulec organizmów żywych.

6 Na przykład kuzyn imieniem Kuba autora niniejszej pracy, między drugim a trzecim rokiem życia, mówił biegle swym własnym, zrozumiałym tylko dla jego, o dwa lata starszego brata, dość złożonym językiem, co wzbudzało zdumienie osób postronnych, z którymi nie potrafił się komunikować.

7 Ponieważ rośliny nie posiadają ani zmysłów ani narządów ruchu, więc nie mogą wykazywać inteligencji ruchowo-zmysłowej, o której rozwoju u człowieka mówi w swych pracach Jean Piaget [65]. Na podstawie tej wypowiedzi można się zorientować, ze zarówno Noam Chomsky jak i środowisko społeczne, którego jest on – w sensie marksowskim – produktem, po prostu nie dostrzega differentia specifica między Królestwem Roślin i Królestwem Zwierząt. (Tę różnicę bardzo precyzyjnie podał Arystoteles, ale niestety została ona zapomniana.) Powyższe zjawisko ma taką samą podstawę fizjologiczną jak poznany przez Chomsky’ego fakt niedostrzegania, w okresie ich dojrzałego życia, struktur “poziomych” przez te koty, które w młodości wychowane zostały w specjalnych okularach, zezwalających im na widzenie tylko struktur “pionowych” (lub na odwrót).

8 W specyficznej dyscyplinie jaką jest biologia, można – a nawet należy – mówić o “nabijaniu w butelkę” publiczności przez uczonych. Patrz odpowiednie adnotacje w rozdziałach VII – IX niniejszej pracy.

9 Jak widać z tego sformułowania Prawo Zoologii winno się odnosić także do mikro-organów nie znanych jeszcze 200 lat temu, a w szczególności do mikro-organów “pamięci”, z konieczności kodowanej na kwasach nukleinowych DNA i RNA (białka bowiem ulegają częstej, cyklicznej odnowie [60, 61]). Dzięki wybiórczym hipertrofiom, zanikom, oraz nowym skojarzeniom (asocjacjom, rekombinacjom) podzespołów (czyli genów) tych mikro-organów, żyjące przez dziesiątki lat organizmy wyższe (w tym oczywiście i ludzie), praktycznie do końca swego życia mogą zapamiętywać umiejętności jakich się wcześniej nauczyły. Jeśli nawet dojdzie z czasem do osłabnięcia (atrofii) wskutek nie ćwiczenia, grup mięśniowo-neuronalnych odpowiedzialnych za te wyuczone zachowania, to już krótki okres ich przypominania (czyli tak zwana anamneza – patrz Wstęp)pozwala, dzięki “zapisaniu” rezultatów wysiłków organizmu w epigenetycznie przebudowanych kwasach nukleinowych poszczególnych tkanek, na szybkie odtworzenie wyuczonych wcześniej umiejętności. Specyficznym, dobrze znanym lekarzom przykładem tego zjawiska jest tak zwana “pamięć immunologiczna”. Ta pamięć polega na epigenetycznym zakodowaniu, w strukturach DNA układu odpornościowego, skonstruowanej przez organizm reakcji odpornościowej na przezwyciężoną wcześniej przez ten organizm chorobę.

10 Jeden z nauczycieli autora niniejszej dysertacji, nieżyjący już francuski zoolog Pierre-Paul Grassé utrzymywał, że człowiek ma w swym genomie zakodowany tylko jeden, bezwarunkowy odruch ssania, wszystkie jego późniejsze odruchy, to już są odruchy warunkowe, ukształtowane przez kolejne doświadczenia życiowe.

11“Człowiek bez neuronów” jest to tytuł recenzji, zamieszczonej jako załącznik do Atrap i paradoksów nowoczesnej biologii pióra autora niniejszego opracowania, ze znanej książki L’homme neuronal (Człowiek neuronalny) [70], napisanej przez Jean Pierre Changeux., jednego z uczestników spotkania z Chomsky’go z Piagetem w 1975 roku w Opactwie Royaumont. Pozostający pod wpływem neodarwinizmu, Changeaux twierdzi w tej książce, że Apprendre c’est éliminer (uczyć się oznacza eliminować w głowie neurony) z czego logicznie wynika, że osoby najbardziej “wykształcone” powinny mieć w głowach najmniej neuronów. Ot i streszczenia całokształtu osiągnięć Nauk o Życiu na progu Trzeciego Tysiąclecia.

12 Patrz podobne wywody Allana Blooma w książce Umysł zamkbięty [5], omawianej bliżej w przypisach nr 13 i 14 Wstępu.

i Jean Piaget [w] Noam Chomsky, Jean Piaget et al. Noama Chomsky’ego próba rewolucji naukowej, IFIS PAN, Warszawa 1996, tom I, Materiały z konferencji w Abbaye de Royaumont, 1975.

ii Noam Chomsky, Jean Piaget et al. Noama Chomsky’ego próba rewolucji naukowej, IFIS PAN, Warszawa 1996, tom II, Materiały z lat 1976 –1985.

iii Barbara McClintock “Znaczenie odpowiedzi genomu na rzucone mu wyzwanie”, Science, 226, 792, 1984.

iv J.B. Lamarck Filozofia zoologiczna, PWN, Warszawa 1970

v M. Cowan “The Development of the Brain”, Scientific American, 241 (3), 106, 1979.

vi Jean Pierre Changeux L’homme neuronal (Człowiek neuronalny), Paris 1984.

 

Posted in genetyka bio-rozwoju, POLSKIE TEKSTY | Leave a comment

PAN w Z-nem (63): „Helleniści” i „hebraiści” Matthew Arnolda (1869) revisited

Posted on 30 June 2022 by admin

czyli

O B(r)żydocie Globalizującej Świat Cywilizacji

pod BOGIEM OBŁUDY

Żydo-Anglo-Banderowskiej Mafiokracji

Część Pierwsza (z 3):

Doprecyzowanie przeciwieństwa pojęć „helleńskiej” i „hebrajskiej” kultury

1. Stosunek „hellenistów” do zmian zachodzących w obecnym świecie

W sposób maksymalnie skrótowy, ubiegłowieczne opinie na powyższy, obecnie pracowicie „zapominany” w państwach pod zarządem USA temat, przedstawiła Clare Cavanagh, północno-amerykańska specjalistka w szczególności od kultury słowiańskiej, w książce pod wskazanym poniżej tytułem:

W Polsce, głównie „przedwrześniowej”, była znana książka wskazanego powyżej Tadeusza (Faddei) Zielińskiego „Hellenizm a Judaizm”, wydana w 1927 roku. Na jej powtórne wydanie nad Wisłą trzeba było czekać aż do roku 2001. Jak mi mówili moi koledzy, filozofowie nauki z Krakowa, moja krótka, spisana w roku 1995, broszura „Wojna Bogów– Helios i Światowid kontra Jahwe i Hefajstos”, w swej zasadniczej idei pokrywa się z obserwacją Zielińskiego, iż „Kultura (i ustrój społeczny) starożytnego Izraela były dokładnym przeciwieństwem (kultury i ustroju) Hellady”. Przy czym Arnold, w swej „Kulturze i anarchii” z przed z górą 150 laty, wskazał na differentia specifica między tymi antyczno-nowoczesnymi kulturami: „Duch ludzki, a w szczególności duch ludzi Zachodu, składa się nie z jednej, ale z dwóch części, hebrajskiej oraz helleńskiej. „Ideą rządzącą w hellenizmie jest spontaniczność świadomości, natomiast w hebraizmie jest jej usztywnienie”. I co więcej:

(…) Hellenizm należy do tradycji kultury greckiej, oznacza on rozum i intelekt wolny odporny na hipokryzję i przesądy, połączony z wyobraźnią i emocją, otwarty na wszelką doskonałość przeszłą, aktualną i przyszłą. Jest to intelekt giętki i zdolny do autokorekty, wróg fanatyzmu, sztywności i jednostronności. Jest to strumień myśli o wszystkim, uczenie się perfekcji, jest to siła która zezwala nam widzieć jak rzeczy wyglądają naprawdę Stąd też kultura jest w znacznym stopniu helleńska.

Takich PIĘKNYCH – w moim prywatnym zrozumieniu – cech nie posiada umysłowość określana do niedawna jako „burżuazyjna”, wykształcona szczególnie w wiktoriańskiej Anglii XIX wieku .Według Arnolda „Hebraizacja oznacza poświęcenie wszelkich innych aspektów naszego bytu jego stronie religijnej … prowadzi ona do pokręconego (twisted) wzrostu naszej strony religijnej, a zatem do utraty dążenia do doskonałości.”

Jak zauważył to Milton Himmelfarb, autor artykułu „Hellenizm i Hebraizm dzisiaj” (Commentary, 7/1969): „Co uderzało wielu Żydów w tych Arnolda opisach hebraizmu to fakt, że on bynajmniej nie mówił i nie zajmował się ani Żydami ani ich religią. (…) On definiował ducha, jak go rozumiał, sekciarskiego protestantyzmu dziewiętnastowiecznej Anglii. Jego hebraizm wskazywał na sekciarską protestancką bibliolatrię – doktrynę „otwartej Biblii”, która została doprowadzona do demokratycznej krańcowości, według której każdy mógł czytać Biblię i każdy ją mógł zrozumieć.” (…)

By uwypuklić różnicę między tymi kulturami, Himmelfarb przypomniał zabawne porównanie, pochodzące od wczesnogreckiego poety Archilocha „Lis zna wiele rzeczy, ale jeż zna Jedną Wielką Rzecz, Hellenizm to lis, a Hebraizm to jeż”. Przy czym oczywiście ta WIEKA RECZ, wokół której z zachwytem od blisko 3 tysięcy lat krzątają się ‘hebraiści’, to oczywiście Pismo zachwalane przez nich jako Święte. Jego uporczywe studia dostarczają, takim „najeżonym” wrogością do szerszego na świat spojrzenia „jeżom”, obfitej strawy – i to zarówno tej duchowej jak i tej przyziemnie cielesnej.

Co ja osobiście sądzę o tym zasadniczym przeciwieństwie?

Otóż zasadnicza odmienność sposobu myślenia i reagowania na świat „hellenistów”, od tego „hebraistów”, była – i nadal jest – prostą pochodną otoczenia społecznego, w jakim są wychowywani młodzi ludzie. A zwłaszcza lektur, które młodzi zwykli czytać. Ja wychowałem się, w czasach stalinowskich, na „Mitach greckich” Parandowskiego, a w ostatniej klasie liceum miałem lekcje z „logiki”, które były skróconym wykładem podstawowych pojęć greckiej filozofii. Stąd też wkraczając w dojrzałość byłem już przekonanym „hellenistą”. Będące z ich definicji „hebrajskimi”, dogmaty oraz obrzędy kościelne mnie po prostu nudziły. (Pamiętam, że w wieku około 10 lat, gdy na lekcji religii ksiądz opowiadał nam, jako to jest dobrze być księdzem, to ja się wieczorem NAPRAWDĘ MODLIŁEM, aby nim nie zostać!)

Faktem jest, że mam coś w sobie z tego „lisa” z antycznych poematów Archilocha. Jak pamiętam w liceum a potem na pierwszym roku fizyki się zachwycałem elegancją klasycznej – a następnie i analitycznej – geometrii. A będąc „człowiekiem ruchu”, po ukończeniu fizyki na UJ, by uniknąć obowiązkowej nudy „przypisania” do jakiegoś laboratorium naukowego, rozpocząłem dodatkowe studia podyplomowe w zakresie afrykanistyki na UW. Po roku przerwy od „siedzenia” w naukach ścisłych, z życiowej konieczności powróciłem do modnej w tym czasie geofizyki. Korzystając z stypendium władz Stanu Kalifornia zrobiłem dodatkowy dyplom i zacząłem robić doktorat w tej dyscyplinie na UC Berkeley (lata 1969-72). Iw trakcie tego pobytu za Oceanem przed z górą 50 laty, nie potrafiłem się powstrzymać od dostrzeżenia, jak wyjątkowo mało estetycznie żyją tak zwani „prawdziwi Amerykanie”. Napędzany mym „instynktem lisa”,zacząłem się doszukiwać przyczyn, dla których wyhodowane za Atlantykiem umysłowe „jeże”, z których się składa ponoć aż 70 procent dorosłego amerykańskiego społeczeństwa, odruchowo odwracają wzrok od powabów szerszego na świat spojrzenia. Dlaczego u nich nastąpił prawie zupełny zanik tej wychwalanej przez Arnolda „siły która zezwala nam widzieć jak rzeczy wyglądają naprawdę”? No i zacząłem się zastanawiać skąd się biorą te NASZE – tj. przynajmniej moje – odruchy, by gonić za rzeczami, które w naszym odczuciu zdają się być PIĘKNE i unikać tych, które u nas wzbudzają ODRAZĘ?

Otóż z okresu mej późnej młodości zapamiętałem, decydujący dla mej przyszłej kariery (?) moment, kiedy to pochłonięty pracą nad przygotowaniem dysertacji magisterskiej z fizyki ciała stałego, wybrałem się w grudniu 1964 z kolegami grotołazami z Krakowa, odkopywać zasypane śniegiem wejście do jaskini Wielkiej Śnieżnej w Tatrach Zachodnich. Była fatalna pogoda i mgła uniemożliwiła nam zlokalizowanie jego miejsca. Gdy wracaliśmy z górnego piętra doliny Małej Łąki, zniechęceni naszymi nieskutecznymi poszukiwaniami, nagle mgła ustąpiła i obok nas wyłoniła się wspaniale ośnieżona Wielka Turnia, a po drugiej stronie doliny ukazało się urwisko Mnicha Małołąckiego. Ta nagle odsłonięta sceneria była tak urzekająca, że odruchowo zacząłem myśleć, że ten mój „społecznie wymuszony” obowiązek robienia kariery fizyka to strata czasu, marnowanie życia – zwłaszcza że znałem negatywną opinię mego ojca, zacnego profesora geochemii, na temat ograniczeń poznawczych związanych z życiem naukowca.

Tego typu „oczarowania Przyrodą, nie ulepszoną ludzką ręką” nie są całkowicie marginalne i jednostkowe. Kilkanaście lat temu czytałem książkę “Góral z Wilna” autorstwa mego nieco starszego kolegi Włodka Cywińskiego, absolwenta Wydziału Elektroniki Uniwersytetu Gdańskiego .Decydującym momentem, który przyczynił się do jego nie-inżynierskiej DOROSŁEJ kariery przewodnika tatrzańskiego i ratownika TOPR, była wycieczka, jeszcze z rodzicami w wieku lat 17, na Babią Górę (1725 m) w Beskidach. Z niej to zobaczył, po raz pierwszy Tatry. Jak wspominał w swej autobiografii, ten widok to była dlań MAGICZNA siła, które wyznaczyła dalszy przebieg jego życia po ukończeniu studiów elektroniki. (Włodek zginął, wspinając się „solo” w Tatrach Słowackich w wieku lat 74.)

I trzeba tu od razu podkreślić. Ta siła, oddziałująca na „ludzi gór” miała/ma ZOOLOGICZNY charakter, wyraźnie się manifestujący także i u innych zwierząt. Pamiętam jak z kilkanaście lat temu dojeżdżaliśmy samochodem do rozsłonecznionego lasu w pobliżu przełęczy Knurowskiej w Gorcach, to towarzyszący nam pies „lobo” (rasy ‘skundlony malamut’) zaczął z podniecenia piszczeć domagając się jak najszybszego z samochodu uwolnienia. A kiedy się z niego, na przełęczy nareszcie wyrwał, to natychmiast zniknął w tym CZAROWNYM dla niego lesie – i całe pół godziny to trwało zanim z niego, zmęczony i szczęśliwy, do nas powrócił.

Filozofowie ateńscy z kręgu Platona mieli nazwę na takie spontaniczne, ludzko-zwierzęce zachowania się. Kojarzyli je z bogo-człowiekiem Erosem, który „goni za tym, co piękne i co dobre, odważny, zuch, tęgi myśliwy”. Tego EROSA ze spisanej prawie 2400 lat temu „Uczty” Platona, cechuje wywodzący się z jego, jak najbardziej „zwierzęcego” seksualizmu, pociąg do PIĘKNA.I spontanicznie wynikający z tego pożądania wysiłek możliwie najprecyzyjniejszego rozpoznawania otaczającego go świata. Z tego „zoologicznego” powodu, u aktywnych poznawczo ludzi doskonali się ROZUM, najcenniejszy organ, który pełnię swych możliwości osiąga dopiero w naszym wieku dorosłym. Stąd i ten helleński EROS, to wspólne całej żywinie (zoon) POŻĄDANIE – zwane miłością – PIĘKNA, a zatem i wyczuwalnego dojrzałym rozumem DOBRA, wyobrażanego sobie w jak najbardziej obiektywnej, zdepersonalizowanej już formie.

(Nie tak dawno, zachwycony pięknem pokrytej wiosennymi krokusami łąki w Tatrach, zastanawiałem się, że przecież te krokusy z SAMEJ ICH NATURY do pięknego swego wyglądu dążą, radując swym widokiem dusze nie tylko turystów ale i lokalnych owadów. Zachęcone pociągającym je widokiem, przysiadają one na tych kwiatach, pożywiając się wydzielanym przez nie nektarem. A przy okazji przenoszą na inne krokusy ich pollen-pyłek. Przez co ułatwiają wymianę i „naprawę” genów tej rośliny. Co automatycznie prowadzi do jej samorzutnego „ulepszania się” z czasem.)

Opuśćmy chwilowo wzmiankowany proces samorzutnego odradzania się genetycznego flory. Przejdźmy do podobnej działalności ssaków naczelnych, zwanych ludźmi. Z zachowanych śladów literackich poczynań ateńskich filozofów wynika, że starali się oni, na przekór wszelkim materialnym ograniczeniom ich bytu, tak konstruować otaczające ich, społeczne otoczenie, aby było ono HARMONIJNIE powiązane z otaczającą ich Przyrodą, zwłaszcza tą ożywioną. Jak zauważył to, w dialogu „Państwo”, ojciec FILOZOFII POLITYCZNEJ Platon, ideałem polis (gr. πόλεις ) jest rodzaj Wspólnoty (Komuny!) Bogów, Ludzi i Przyrody.

2. „Judaizm to POTWORNA RELIGIA, która nie powinna istnieć”

(John Strugnell, wieloletni kierownik Międzynarodowej Komisji odczytującej hebrajskie Rękopisy znalezione w Qumran nad Morzem Martwym, w wywiadzie udzielonym izraelskiemu dziennikowi „Haaertz” w 1990 roku)

W odróżnieniu od obecnie intensywnie zapominanego HELLENIZMU, którym Matthew Arnold się zachwycał w połowie wieku XIX, w naśladujących Stany Zjednoczone A.P., społeczeństwach Zachodu rozkwita HEBRAIZM będący, według Karola Marksa (1844), ewidentną ASPOŁECZNĄ ideologią. Jak podkreślam to w pamflecie z 2021 r. „Midrasz „Lucyfera” o Stworzeniu Boga Izraela”, ta „nowo-antyczna” ideologia odradza się na „pożywce duchowej” w formie ‘Pisma od Boga’, skompilowanego blisko 3 tysiące lat temu, przez kapłanów wczesnego Izraela. Według wzmiankowanego K. Marksa, nowocześni „hebraiści” byli – i nadal są – prawie ślepymi czcicielami antycznego boga BOGACENIA SIĘ (Mamona), którzy swą działalnością w świecie stwarzają B(R)ŻYDOTĘ – a zatem i w miarę obiektywne ZŁO, które zaczyna nas, ze wszech stron, przytłaczać.

Bardzo łatwo jest wskazać na wyjątkowo WSTRĘTNY przykład, na jakiej to Zasadzie (Nie)Poznania zostały zbudowane kolejne Cywilizacje o charakterze „hebraistycznym”. Jest nim „ofiara sakralna”, złożona przy okazji otrzymania przez Mojżesza, pod górą Synaj, sławnych Kamiennych Tablic „były (one) dziełem Bożym, a pismo na nich było pismem Boga”

Oto opis tej Wspaniałości Bożej zachowany w Księdze Wyjścia, rozdział 32:

Zatrzymał się Mojżesz w bramie obozu i zawołał : « Kto jest za Panem , do mnie !» A wówczas przyłączyli się do niego wszyscy synowie Lewiego . I rzekł do nich : « Tak mówi Pan , Bóg Izraela : ” Każdy z was niech przypasze miecz do boku . Przejdźcie tam i z powrotem od jednej bramy w obozie do drugiej i zabijajcie : kto swego brata , kto swego przyjaciela , kto swego krewnego”». Synowie Lewiego uczynili według rozkazu Mojżesza , i zabito w tym dniu około trzech tysięcy mężów . Mojżesz powiedział wówczas do nich : « Poświęciliście ręce dla Pana , ponieważ każdy z was był przeciw swojemu synowi , przeciw swemu bratu . Oby Pan użyczył wam dzisiaj błogosławieństwa !»

Co więcej, z tejże Księgi Wyjścia się dowiadujemy, że Bóg nieźle ‘wyekwipował’ opuszczających Egipt Hebrajczyków: „Sprawię też, że Egipcjanie okażą życzliwość ludowi temu, tak iż nie pójdziecie z niczym, gdy będziecie wychodzić. Każda bowiem kobieta pożyczy od swojej sąsiadki i od pani domu swego srebrnych i złotych naczyń oraz szat. Nałożycie to na synów i córki wasze i złupicie Egipcjan». (Wj 3:21) Tak, że uciekinierzy z Egiptu mieli z czym dotrzeć „do ziemi żyznej i przestronnej, do ziemi, która opływa w mleko i miód, (by zająć) miejsce Kananejczyka, Chetyty, Amoryty, Peryzzyty, Chiwwity i Jebusyty.” (Wj. 3:8).

Czyli w hebrajskiej Biblii mamy RELIGIJNĄ apoteozę nie tylko OB(R)ŻYDLIWYCH MORDÓW swych braci oraz przyjaciół przez „błogosławionych bogiem” Lewitów, ale także wychwalanie EKSTERMINACJI plemion stojących na drodze Ludu Bożego „do ziemi żyznej i przestronnej, która opływa w mleko i miód”.

Jeśli zestawimy Przykazania Bożego Dekalogu „Nie Zabijaj, Nie Kradnij i Nie Pożądaj własności sąsiada twego”, z „praktycznymi zaleceniami” tegoż mojżeszowego BOGA, to nie trzeba być artilochowym „lisem” by dokonać prostego skojarzenia. Rzeczony Dekalog, zawzięcie wychwalany przez wszystkie możliwe żydo-chrześcijańskie Sekty oraz kościoły, to nic innego jak TARCZA OCHRONNA odbijająca, od obłąkanych żądzą gromadzenia bogactw hebrajskich psychopatów, wszelkie oskarżenia o wyjątkowo podłe ich się zachowania.

3. Kult Boga Izraela” to w swej istocie Kult POTWORA żyjącego dla KRADZIEŻY I MORDU, dla niepoznaki zakrytego nimbem STWÓRCY DEKALOGU

Tę perwersję poznawczą mozaizmu (pol. ‘mojżeszowactwa’) doskonale wypunktował czeski gnostyk Jan Kozák w „Kořeny indoeuropske duchovni tradice”(Praha 2014, s. 221). „w judaizmie została najpełniej i najrzetelniej rozpracowana zasada podmiany, względnie wymiany, prawego na lewe, górnego na dolne, wewnętrznego na zewnętrzne, oraz uczciwego i szczerego, na podstępne i zakłamane. Przecież to sam ten temat zamiany i obrócenia wszystkiego, co jest wielkie, szlachetne i ludzkie w rzecz małą, kryminalną i grzeszną, stał się proklamowanym i wszędzie uwielbionym „uświęconym” principium, tak że daje się go dobrze studiować.”

Powyższy program odwracania „do góry nogami” podstawowych pojęć z zakresu nie tylko etyki, za sprawą „największego z apostołów”, znanego jako św. Paweł, został skutecznie przeszczepiony do Testamentu NOWEGO. By zacytować, w nieco tylko dosadniejszym ich sformułowaniu, wersety 27-27, kończące rozdział 1 „1 Listu do Koryntian”: „Bóg wyróżnił słabo widzących, aby tych dalekowzrocznych ośmieszyć; wybrał tych zniewieściałych i strachliwych, aby mężnych i odważnych poniżyć, i wybrał tych z kryminalnych społecznych dołów, by głosili że TO, CO NIE JEST (ROZUMNE) WYRÓŻNIŁ BÓG, BY TO CO JEST (ROZUMNE I PIĘKNE) UNICESTWIĆ, tak by nikt nie denuncjował poczynań mojżeszowego BOGA GRABIEŻY I MORDU.

Otóż jak się czyta, w oryginale, powyższe zapewnienie, to niejako automatycznie przychodzi na myśl skojarzenie, że ktoś twierdzący z dumą iż jego „bóg” preferuje LOGOS (przesłanie) proroków głoszących to CO NIE JEST, by to CO JEST (w rzeczywistości) UNICESTWIĆ, jest po prostu wyznawcą „boga” (bogini?), z grecka zwanej HIPOKRYZJĄ. Co więcej, to swe UDAWANIE, iż się jest „wybranym przez boga” apostołem zwalczającego obłudę żydowskiego kleru Jezusa z Nazaretu, rzeczony Szaweł alias Paweł  doprowadził do pewnego rodzaju Perfekcji. Zrobił to, zapewniając czytelników „Listu do Galatian”, iż „upodobało się Bogu (Udawaczy) by mnie sobie obrać, zanim się urodziłem i powołać przez łaskę swoją, żeby objawić mi Syna swego”. No i dzięki takiemu hucpiarskiemu zagraniu (postulowane “wybraństwo” przez Boga już w stadium embrionalnym!), dzięki wsparciu z ukrycia jego działalności “literackiej”  przez mafię kapłana Gamaliela,, udało się z czasem wprowadzić, powyższy program „wychowawczej” OBŁUDY judaistów, do powstających kościołów i sekt. Za wyjątkiem mających czelność kwestionować mądrość Szawła alias Pawła nestorian, a następnie inspirowanych nimi mahometan.

Na tej postawie możemy dokonać ścisłego rozdziału między HELLEŃSKIM kultem EROSA, stymulującego w szczególności ludzi, by dokładali wysiłków by „widzieć jak rzeczy wyglądają naprawdę” i HEBRAJSKIM kultem OBŁUDY BOGA JAHWE, będącego rodzajem umysłowej CHIMERY, nie pozwalającej zwykłym śmiertelnikom się zorientować, w uścisku jakiego to, zmontowanego przez antycznych Mędrców Syjonu POTWORA, się oni znaleźli.

O współczesnych NAUKOWYCH Czcicielach Boga (Bogini?) HIPOKRYZJI, którzy „przejęli Klucze Poznania Świątyni Nauk o Życiu, sami do niej nie weszli i innym wejść nie dają” (Łk 11: 52),powiemy więcej w kolejnych częściach tego krótkiego eseju, spisanego z okazji osiągnięcia przeze mnie wieku lat 80, czyli wieku odejścia ze świata Platona oraz Buddy.

Koniec Części Pierwszej (z 3)

Posted in POLSKIE TEKSTY, religia zombie | Leave a comment

PAN w Z-nem (62): Czy „zamerykanizowana” Ludzkość to Planetarny TUMOR?

Posted on 5 May 2022 by admin

(Na prośbę Instytutu Spraw Obywatelskich (ISO) z Łodzi zrobiłem internetową wersję ostatniego, 21 rozdziału książki „Atrapy oraz paradoksy nowoczesnej biologii”)

Oto Strony 161-170 tych „Atrap i paradoksów nowoczesnej biologii”, spisanych na zamówienie „NK” w 1984 roku ale opublikowanych dopiero, własnym kosztem, w 1993.

Rozdział 21. Działalność człowieka w biosferze

(Jest to ostatni rozdział Części Piątej „UWSTECZNIANIE SIĘ ORGANIZACJI USTROJÓW ŻYWYCH” powyższej książki)

4000 słów

Jak w perspektywie omawianych w tej książce teorii biologicznych usytuować całokształt poczynań nowoczesnego człowieka? W świetle idei darwinowskich sprawa jest dość prosta. Najsilniejsi przeżywają, słabsi umierają, by żyć, należy toczyć walkę o byt. W ramach tej bezpardonowej walki wszystkie metody są dobre, byleby tylko przynosiły naturalnie dobranym osobnikom (względnie całym „Narodom Wybranym”) sukces rozrodczy oraz zwiększały w wymierny sposób ich stopień dominacji nad
otoczeniem.

Nie trudno zauważyć, że paradygmat darwinowski pokrywa się w zasadzie z tym, co myśli o świecie przeciętny, „normalny” człowiek. (Stąd też bierze się, jak już wcześniej na to zwracaliśmy uwagę, tak niezwykła popularność idei Darwina wśród ludzi przeciętnych, zawzięcie pchających się w swym życiu po to, by zdobyć pieniądze, władzę, czy choćby tylko sławę.)

Ponieważ najrozmaitsze wynalazki i usprawnienia techniczne znacznie ułatwiają osiągnięcie sukcesu w staraniach o panowanie nad światem, więc teoria darwinowska niejako uświęca zarówno obecny wyścig zbrojeń, jak i dzisiejszą konkurencję w rozwoju ekonomii. Wysokość dochodu narodowego na głowę mieszkańca stała się nawet powszechnie zrozumiałym miernikiem międzynarodowej „walki o byt” w warunkach długotrwałego pokoju: za wiodące i godne naśladowania uważa się te kraje, które wytwarzają najwięcej przedmiotów ułatwiających człowiekowi przeciętnemu panowanie nad jego otoczeniem.

Zupełnie inaczej przedstawia się sytuacja nowoczesnego człowieka w świetle teorii Lamarcka, Piageta czy Lorenza. Nieliczni, ale wybitni badacze należący do tej kategorii uczonych wielkie znaczenie przykładają do niedostrzeganego zupełnie przez darwinistów sprzężenia zwrotnego, polegającego na fatalnym wpływie na człowieka najrozmaitszych urządzeń technicznych, przy pomocy których ułatwia on sobie realizację swego, odnotowanego już w „Księdze Rodzaju” dążenia do panowania nad światem. Zajmijmy się nieco bliżej tym bardzo ważnym, acz zazwyczaj zupełnie przemilczanym, problemem.

W rozdziale 11 pisaliśmy, że dostarczanie z zewnątrz do komórki jakiejś substancji, którą ona zwykła sama wytwarzać, powoduje, poprzez mechanizm „zahamowania przez produkt”, zablokowanie endogennej (wewnętrznej) syntezy tej substancji. W wypadku długotrwałego utrzymywania się sytuacji, w której komórka otrzymuje z zewnątrz pożądany przez nią składnik, dochodzi zwykle do zupełnego wycofania i zaniku wewnątrzkomórkowych organów przystosowanych do wytwarzania tego składnika. Ten prosty mechanizm chemiczny funkcjonuje także w wypadku ustrojów wielokomórkowych, w tym i organizmu człowieka: w rozdziale 16 dawaliśmy przykład, jak dostarczona za pomocą zastrzyku morfina nie tylko w sposób prawie natychmiastowy eliminuje wewnętrzne dolegliwości organizmu, ale — wskutek swej obecności — hamuje jednocześnie endogenną syntezę uśmierzającego ból neuropeptydu enkafaliny. Ta ostatnia reakcja fizjologiczna jest przyczyną, że po okresie euforii, wywołanym nadmiarem w organizmie narkotyków dostarczonych z zewnątrz, pojawia się uczucie depresji spowodowane niedoborem endogennych środków opiumujących — co jest bodźcem zachęcającym daną osobę do zrobienia sobie kolejnego zastrzyku zawierającego narkotyk pożądany przez organizm.

Identyczną sytuację fizjologiczną obserwujemy w wypadku częstego używania najrozmaitszych ułatwień życiowych, które eliminują, bądź tylko zmniejszają, wykorzystania rozmaitych organów człowieka. W pierwszym okresie po użyciu jakiegoś usprawnienia technicznego, ludzie odczuwają wielką, fizjologiczną radość z powodu wyzwolenia od wykonywania uciążliwych czynności: taką radość czują na przykład nabywcy samochodów, którzy dzięki nim nie muszą się już trudzić nudnym chodzeniem na własnych nogach. Z czasem jednak ta mechanicznie otrzymana radość powszednieje, człowiek się przyzwyczaja do posiadanych ułatwień i można zaobserwować u niego objawy uzależnienia podobnego do tego, w jakie popadają narkomani: pozbawienie go możliwości jeżdżenia samochodem czy oglądania obrazu telewizyjnego wywołuje stany depresji, jego życie zaczyna być coraz bardziej podporządkowane konieczności wykonywania niezwykle nudnych i zubożających jego osobowość prac, zezwalających na zdobycie środków niezbędnych do utrzymania posiadanych przez niego maszyn.

W bardziej dalekosiężnym rezultacie urządzenia, które człowiek wymyślał z nadzieją, że zwiększą one zakres jego wolności poprzez oszczędzenie mu trudów codziennego życia, przyczyniają się do powstania rzeczywistości zgoła odmiennej: to właśnie przez zastosowanie coraz to nowych technologii ludzie stali się niewolnikami swych najbardziej przyziemnych potrzeb; stali się chorowici i słabi, a także utracili swe zdolności twórcze.

Zilustrujmy tę niezbyt przyjemną dla nas wszystkich tezę kilkoma znanymi przykładami. Gdy zaczynano masowo produkować samochody, to myślano, że zezwolą one szerokim rzeszom możliwie szybko pokonywać duże odległości. Tymczasem, według danych przytaczanych przez Ivana Illycha, gdy do czasu spędzonego w sposób niezbyt zdrowy w samochodzie doda się czas, jaki przeciętny obywatel Stanów Zjednoczonych traci, by zarobić na jego utrzymanie, to okazuje się, że średnia szybkość przemieszczania się tym pożądanym przez każdego pojazdem wynosi tylko… 6 km/godz! (Oznacza to, że zarówno od strony ekonomii czasu, jak i ekologii, od Amerykanów o wiele racjonalniejsi okazali się Chińczycy, którzy wybrali rower jako popularny środek komunikacji [MG 2022 – niestety i Chińczycy się obecnie ‘zamerykanizowali’].)

Masowe i długotrwałe używanie samochodów stało się przyczyną zarówno nabytej, jak i dziedzicznej atrofii organów ruchu u człowieka. Zjawisko to jest widoczne zwłaszcza w krajach, gdzie samochód jest używany już od kilku pokoleń: autor był świadkiem na Uniwersytecie Kalifornijskim, jak w czasie wycieczki studenckiej, młodzi ludzie mieli zasadnicze trudności z przejściem zaledwie kilkunastu kilometrów!

Bardzo podobne społeczne rezultaty dało masowe wprowadzenie do użytku telewizji oraz innych elektronicznych urządzeń uprzyjemniających życie. Maszyny te skutecznie doprowadziły do wytłumienia u ich użytkowników zarówno naturalnej ciekawości, zaspokajanej przez łatwostrawną dla umysłu „informacyjna papkę”, jak i do coraz wyraźniejszej utraty zdolności do samodzielnego tworzenia i odtwarzania muzyki: w Meksyku na przykład jeszcze w latach 6O-tych ludzie gromadzili się wieczorem na wioskowych placach gdzie miejscowe zespoły dawały koncerty. Ten sympatyczny zwyczaj zaniknął zupełnie po zalaniu meksykańskich miasteczek przez najnowsze urządzenia do odtwarzania dźwięku.

Ciągłemu przebywaniu w ułatwionych przez technikę warunkach zawdzięczamy stale rosnącą ilość chorób zwanych cywilizacyjnymi. Pisaliśmy już o schorzeniach układu krążenia wywołanych nieruchawym trybem życia, o otyłości i cukrzycy spowodowanej zbyt obfitą dietą. Do takich schorzeń należą nasze ustawiczne kłopoty z zębami, które nasi przodkowie — jak wskazują na to dane archeologiczne — mieli zazwyczaj w wyśmienitym stanie, zwłaszcza w okresie gdy nie spożywali
jeszcze rozmiękczonych przez gotowanie pokarmów. Coraz więcej też ludzi musi nosić okulary i związane jest to ze zbyt małym ćwiczeniem mięśni odpowiedzialnych za akomodację soczewki oka. Te właśnie mięśnie są unieruchamiane w trakcie czytania coraz to liczniejszych książek, w czasie wielogodzinnego oglądania telewizji oraz pracy z komputerem.

Życie w środowisku silnie zurbanizowanym, gdzie wszystkie podstawowe funkcje fizjologiczne organizmu ludzkiego są systematycznie ułatwiane, a nawet eliminowane, prowadzi nie tylko do atrofii struktur nie używanych i do chorób związanych z tą atrofią. W takim właśnie, sztucznie ułatwionym środowisku, w sposób masowy pojawiają się nowe, częstokroć patologiczne zachowania, „dające upust” rozmaitym hormonom wytwarzanym prze organizm. Szczególnie ważne są tutaj zarówno indywidualne, jak i zbiorowe zaburzenia umysłowe, wywołane niemożnością wewnętrznego „skonsumowania” rozmaitych neuropeptydów i hormonów wytwarzanych przez mózg, który się jeszcze nie przyzwyczaił do otępiającego trybu życia w warunkach komfortu. (Przykładem tutaj są zbiorowe histerie i psychozy, charakterystyczne dla okresów szybkiej urbanizacji —- by wymienić masowe palenie czarownic i wojny religijne w okresie Renesansu, czy też nie tak dawny faszyzm. Zaburzeniem umysłowym wyraźnie stymulowanym przez łatwy tryb życia jest też schizofrenia, zwana z tego powodu „królewską chorobą”.)

Oczywiście nie wszystkie „wariacje”, jakie powstają w „ulepszonych” warunkach życia, mają charakter wyraźnie patologiczny. Częstokroć są one źródłem zupełnie nowych kultur czy sub-kultur. Niewątpliwie pozytywną reakcją na unieruchomienie człowieka przez cywilizację jest rozkwit najrozmaitszych „zwariowanych” sportów, do których należy zarówno elitarny alpinizm, jak i masowe bieganie truchtem (jogging). Podobnie jak u zwierząt żyjących w warunkach permanentnego zamknięcia. obserwuje się u człowieka zanik wyższych instynktów społecznych (jak na przykład altruizmu), przy jednoznacznej znacznej hipertrofii, a nawet wyboczeniu jego „niższych” cach biologicznych, takich jak seksualizm i zachłanność konsumpcyjna.

Jak wskazywaliśmy na to w rozdziale poświęconym zjawiskom degeneracyjnym u zwierząt, jedną z cech charakterystycznych dla osobników udomowionych jest znacznie zmniejszona precyzja organów poznania. U współczesnego człowieka to zjawisko przejawia się nie tylko w osłabieniu zmysłu obserwacji, ale także w zachowaniu w wieku dojrzałym iście dziecięcej naiwności i łatwowierności, a także w braku wyższych form wyobraźni normalnej dla gatunku Homo sapiens. Do tego uwstecznienia się organów poznania dochodzi prawie zupełny zanik zdolności do spojrzenia „z zewnątrz” na swe własne zachowanie — przez co myślenie i działanie w społeczeństwie nowoczesnym coraz bardziej sprowadza się do kontrolowanych przez środowisko zwykłych odruchów Pawłowa. Ten bardzo ogólny przegląd neotenicznych* cech osobowości Homo novum warto poprzeć kilkoma szczegółowymi przykładami.

———————-

* Na zewnętrzne oznaki neotenii u człowieka zwrócił uwagę L. Bolk w pierwszej połowie XX wieku. Do tych oznak należy według niego brak owłosienia i pigmentacji skóry (zwłaszcza u rasy białej) oraz niedokształcenie układu kostnego — na przykład zachowanie w wieku dorosłym nie w pełni zasklepionych szwów na czaszce (to zjawisko zauważył także K. Darwin u królika domowego — fig. 9). Wszystkie te oznaki „niedojrzałości” strukturalnej człowieka upodabniają go do noworodka orangutana bądź szympansa. Stąd też Bolk neotenię człowieka określił mianem „fetalizacji”, czyli jego upodobnienia się do płodu (fetusa) innych ssaków naczelnych. (MG 2022 – na ten temat napisałem z 30 lat temu, oryginalnie po angielsku, ostrą satyrkę pt. „Deklaracja Praw Człowieka Embrionalnego”.)

—————————-

Zanik precyzyjnie działającej wyobraźni i związaną z tym łatwowierność najlepiej ilustruje omawiane w szczegółach w niniejszej książce proste zjawisko fizyczne, które jest zupełnie nie dostrzegane przez większość dzisiejszych teoretyków biologii: konieczność zużywania się wszystkich przedmiotów, które są używane — włączając w to używane książki, płyty i taśmy magnetofonowe. Skąd się bierze ta „biała plama” w wyobraźni naukowej? Otóż osoby, które od dziecka wychowywane były w warunkach pełnego dobrobytu, przyzwyczaiły się, że otaczające je urządzenia są wymieniane bądź wyrzucane raczej z tego powodu, że ich model stał się przestarzały, niż z powodu zużycia ich części. Osoby takie nie nabywają zatem odruchu przewidywania, że każda rzecz używana — łącznie z urządzeniami przenoszącymi informację — musi się wcześniej czy później zepsuć. Otóż właśnie na braku takiej elementarnej naukowej wyobraźni została oparta teoria „nieśmiertelności” struktur DNA, w którą to dziecinną teorię najwyraźniej uwierzyła spora liczba laureatów Nagrody Nobla.

Inną, wyraźnie neoteniczną cechą charakterystyczną dla nowoczesnej nauki jest deklarowana przez wielu znanych uczonych wiara, że nauka może stworzyć jakiś w pełni obiektywny obraź świata. (Przez obiektywność rozumiemy tutaj niezależność od indywidualnego, czyli subiektywnego punktu widzenia). Taką wiarę deklaruje na przykład J. Monod w swej książce „Przypadek i konieczność”, B. F. Skinner w „Poza wolnością i godnością”, a nawet i A. Einstein w książce ,Jak ja widzę świat”, w której już tytuł podkreśla subiektywność jego punktu widzenia.

Bez wątpienia to bardzo popularne w kręgach specjalistów wierzenie jest wynikiem prostego, pawłowskiego skojarzenia nie kwestionowanych przez nikogo postępów fizyki w konstrukcji zmatematyzowanego (a zatem stwarzającego pozór obiektywności) opisu zachowania się ciał prostych z postępami innych nauk starających się równie precyzyjnie i „obiektywnie” przedstawić otaczającą nas złożoną rzeczywistość. Czyż jednak nie tak dawne, kategoryczne oświadczenie J. Monoda, że wszystkie dane doświadczalne potwierdzają fakt, że mutacje są tylko dziełem przypadku, jest stwierdzeniem nie podlegającego dyskusji faktu obiektywnego, czy też bliższym prawdy faktem jest, że genetycy w swym subiektywnym dążeniu do „obiektywności” po prostu ominęli niewygodne dane wskazujące na znaczne czasy latencji przez ujawnieniem się mutacji? J. Piaget pisał, że próba stworzenia „obiektywnego poglądu na świat” jest równoważna dziecięcej próbie przeskoczenia własnego cienia: przecież im bardziej, w celu osiągnięcia obiektywizmu, będziemy się starali odizolować nasze opinie o świecie od subiektywnych doznań naszych zmysłów, to… tym bardziej musimy stawać się ślepi** i pozbawieni wiedzy o tym świecie!

————–

** Filozof E. Kant ujął tę prawdę logiczną w formę słynnego stwierdzenia Nihil est in intellectu, quin prius fuerit in sensu — w umyśle nie ma niczego, co nie zostało mu wcześniej przekazane przez zmysły. Należy tutaj podkreślić, że nowe skojarzenia, a także pojęcia abstrakcyjne jakie tworzy umysł, zawsze opierają się na uprzednich doznaniach zmysłowych. (MG 2022 – powyższa teza poznawcza jest obecna już w filozofii Arystotelesa!)

———————

Powszechnemu obecnie przekonaniu, że nauka rozwija się tylko do przodu, w kierunku coraz to lepszego zrozumienia świata, towarzyszą zazwyczaj tak zwane pozytywne działania, mające na celu ulepszanie tego świata w myśl jego zrozumienia, jakie dostarcza cywilizacja naukowa. Starając się spojrzeć nieco „z góry” na te działania, dostrzec można błędne koło poczynań, w jakie się wmanewrował dzisiejszy człowiek. Człowiek ten, w swej neotenicznej arogancji sądzi, iż wie, podobnie jak biblijny Bóg, co jest dobre a co złe.

W czysto fizjologicznym odczuciu „dobrem” są wszystkie urządzenia i sytuacje zmniejszające trudy związane z codziannym ludzkim życiem, a także zezwalające — jak na przykład pieniądze lub broń — na symboliczne bądź bezpośrednie panowanie nad otoczeniem. (Stąd też te przedmioty nazywa się potocznie „dobrami materialnymi”.) Takie prymitywne zrozumienie pojęcia dobra ujawniło się — a raczej „odrodziło się” — w cywilizacji europejskiej około 400 lat temu i do tego renesansu przedchrześcijańskich marzeń o ciągłym „dobrym bycie” walnie przyczynił się dokonany przez Gutenberga wynalazek druku, skutecznie ułatwiający rozprzestrzenianie się uproszczonych, na pozór racjonalnych idei. Od czasów ówczesnej Reformy, w wysoce zurbanizowanych krajach protestanckich uświęconymi stały się prozaiczne czynności zapewniające dobrobyt, a w szczególności wielkie znaczenie zaczęto przykładać do pracy wytwórczej, uprzednio traktowanej jako zajęcie niewolnicze i karę za grzech pierworodnej konsumpcji.

Przyspieszone przez Reformację uprzemysłowienie i zurbanizowanie społeczeństwa miało ważne skutki fizjologiczne. Długotrwałe przebywanie w silnie zmechanizowanym środowisku miast spowodowało u niektórych osób prawdziwą „transformację” ich struktury neuronalnej odpowiedzialnej za poznanie świata: te neurony, które były stymulowane do wzrostu przez codzienny kontakt z maszynami bądź pieniędzmi, uległy hipertrofii, te zaś, które były predestynowane do kodowania odruchów, jakie powstają dzięki kontaktom ze światem ożywionym, stopniowo zanikły. Wskutek tej transformacji przystosowawczej pojedyncze, lepiej dopasowane do nowego otoczenia osoby przestały w ogóle dostrzegać podstawowe różnice między ciałami ożywionymi a martwymi, czego dowodem jest zniknięcie u wielu uczonych zdolności do wyobrażania sobie zjawisk regeneracji, nadregeneracji czy też samodoskonalenia się istot żywych***.

——————–

***MG 2022 – banalną uwagę, działającego w IV wieku mnicha Pelagiusza, argumentującego że człowiek potrafi się doskonalić etycznie swym własnym wysiłkiem odrzucały, aż do czasów najnowszych, kolejne sobory Kościoła Powszechnego. Ta religijna instytucja w ostatnich 3 wiekach walnie się przyczyniła do pojawienia się „darwinowskiego” nie-zrozumienia zachowania się Przyrody Ożywionej – patrz me „5 solas neo-darwinizmu” z 2017 roku.

——————–

W dalszym sprzężeniu zwrotnym rozpowszechniane przez mass media „naukowe” przedstawienie organizmów w postaci (bezdusznych) mechanizmów spopularyzowało ten sposób widzenia przyrody i jeszcze bardziej wzmocniło pozytywistyczną działalność człowieka: ponieważ nawet dzieci są zdolne zauważyć, że mechanizmom wyraźnie szkodzą najrozmaitsze wstrząsy i zaburzenia pochodzące ze środowiska, więc ludzie w krajach wysoce zurbanizowanych zaczęli kojarzyć, że aby wyeliminować „zło”, należy tak przebudować świat, aby usunąć z niego wszelkie zgubne wpływy, mogące zagrozić delikatnym mechanizmom (to znaczy organizmom) panującego gatunku Homo sapiens.

To wyraźnie neoteniczne wyobrażenie sobie świata niecywilizowanego jako „złego”, gdzie — według potocznych opinii — panuje brud i głód, szaleją insekty, dzikie zwierzęta i straszne mikroby, stało się motorem do podjęcia zakrojonej na kalę planetarną próby totalnego udomowienia i sterylizacji przyrody: w tym celu wytępiono prawie wszystkie zwierzęta drapieżne, wyeliminowano zakaźne choroby, ujarzmiono niebezpieczne rzeki, kulę ziemską przykrywa się coraz liczniejszy mi komfortowymi domami, szpitalami i zakładami produkcyjnymi gdzie nic nie może człowiekowi zagrozić i gdzie nawet praca nie wymaga żadnego znaczniejszego, „niszczącego” wysiłku.

Tę „dobrotliwą” ideę społeczeństwa burżuazyjnego do swoistej perfekcji doprowadził psycholog amerykański B. F. Skinner: by uchronić swe nowonarodzone dziecko od częstokroć unieszczęśliwiającego je wpływu otoczenia, przez pierwszy rok życia trzymał je w szklanym inkubatorze, bardzo podobnym do tego w jakim trzyma się noworodki urodzone przedwcześnie (fig. 50B). Ta „skrzynia Skinnera”, która w swym czasie była nawet dość sławna w Ameryce, jest modelem całości „dobroczynnych” poczynań naszej cywilizacji: jak pisał kiedyś Maciej Iłowiecki, człowiek nowoczesny najwyraźniej zaczyna się zamykać w „szklanej szkatułce” izolującej go od jakichkolwiek groźnych dla jego zdrowia i życia wpływów otoczenia (fig. 50C).

Fig. 50. Środowiskowe metody stymulacji zdegenerowanych zachowań człowieka w czasie kolejnych etapów jego rozwoju. A. Stymulowanie zjawisk tumoralnych na embrionalnym etapie rozwoju ssaków. Po lewej — cofnięcie różnicowania się zarodka poprzez nasycenie jego otoczenia blokującym łączenie się wzajemne komórek związkiem Fab antiF9: zarodek w tej sytuacji odstępuje od zwartej, okrągłej formy charakterystycznej dla stadium moruli i przybiera luźną formę podobną do kiści winogron. W swym dalszym rozwoju, „wychowywany” w ten sposób zarodek może zamienić się w raka płodu zwanego teratokarcinomą (według F. Jacoba, 1978). Po prawej — transformacja tumoralna tkanek embrionalnych hodowanych in vitro, w szklanych, klimatyzowanych naczyńkach Petri. B. „Skrzynia Skinnera” — jest to szklany, klimatyzowany inkubator, w którym amerykański uczony B. F. Skinner trzymał swoje dziecko bez kontaktu z otoczeniem przez jego pierwszy rok życia. C. Samoudomowienie się nowoczesnego „wolnego” człowieka coraz ściślej zamkniętego w klimatyzowanych „Szklanych domach”.

Oczywiście, wychowywanie ludzi w sterylnych warunkach „szklanej szkatułki”**** winno powodować dalsze potęgowanie się neotenicznego charakteru ich zachowania. Do tych „nowych cech” należy przede wszystkim hipertrofia w wieku dorosłym krótkowzrocznego egoizmu i konsumizmu charakterystycznego dla dzieci, a także zwiększona zdolność do tworzenia skojarzeń o charakterze bezpośrednio przystosowawczym.

———————

**** Przypomnijmy sobie optymistyczną wizję „szklanych domów” zamieszczoną w „Przedwiośniu” St. Żeromskiego.

————————
Jeśli chodzi o pierwszą cechę, to zarówno rozwój środków masowego przekazu jak i rosnący stopień wzajemnej izolacji ludzi zamkniętych w „szklanych domach’, skutecznie zmniejszają możliwość bezpośredniej wymiany poglądów i poznania się. W ten sposób produkty ludzkiej pracy utrudniają, coraz bardziej, fizjologiczny proces powstawania w pełni „ludzkiej” osobowości, cechującej się zdolnością do zastanawiania się nad własnymi popędami, potrzebami, a nawet i poglądami na świat. Ludzie w tej sytuacji w coraz większym stopniu znajdują się pod kontrolą, rozdymanych przez możliwość ich zaspokajania, dziecinnych potrzeb gromadzenia przedmiotów-zabawek, które to zjawisko w ostatnich dekadach rozwinęło się nawet w prawdziwą plagę społeczną zwaną „konsumizmem”.

Jeśli zachowanie w wieku dorosłym postawy egoizmu konsumpcyjnego jest cechą wyraźnie szkodliwą, i to nie tylko dla środowiska dewastowanego przez „konsumującego” obywatela, to „plastyczność” przystosowawcza osobników neotenicznych ma aspekty zarówno pozytywne, jak i negatywne.

Tę sprawę warto omówić nieco szerzej. Normalnie zwierzęta, a także i ludzie, po okresie dojrzewania, w którym są zdolni do bardzo intensywnej asymilacji otoczenia, tracą zdolność do robienia nowych skojarzeń i ich reakcje przystosowawcze ulegają usztywnieniu na resztę dojrzałego życia. U ludzi jednak okres dojrzewania neuronalnych struktur poznawczych jest znacznie przedłużony i w niektórych wypadkach trwa aż do fizjologicznej starości. Zachowanie elastyczności umysłowej w wieku dorosłym, kiedy to wyspecjalizowane w tym osoby zdołały zgromadzić ogromny zasób wiadomości, zezwala na robienie nowych, bardzo złożonych skojarzeń. Ta specyficzna cecha fizjologii człowieka umożliwiła mu nie tylko robienie skomplikowanych odkryć i wynalazków, ale nawet i konstruowanie wielkich syntez naukowych.

By jednak te „nowe poglądy” były możliwie szerokie, konieczne jest, aby człowiek dysponował odpowiednimi organami, zezwalającymi mu na zasymilowanie ogromnej ilości różnorodnych bodźców. Czy jednak dzisiejsza cywilizacja daje mu możliwość dokonywania takich asymilacji?

Po pierwsze, endogenna, ludzka ciekawość zostaje skutecznie stępiona przez sterylność otoczenia i jego łatwość do poznania za pomocą gazety bądź telewizji. Ponieważ ciekawość jest najlepszym motorem asymilacji najrozmaitszych bodźców, więc jej osłabienie znacznie ogranicza społeczne zapotrzebowanie na bardziej złożone poglądy. Po drugie, w warunkach udomowienia organy przechwytujące bezpośrednio bodźce od otoczenia ulegają zazwyczaj atrofii, co obniża znacznie precyzję widzenia świata. Wskutek tego człowiek cywilizowany bardzo słabo odróżnia zjawiska pozorne od realnych — przez co jego skojarzenia są częstokroć złudne (na przykład ludzie często przypisują inteligencję komputerom).


Po trzecie w końcu, wskutek hipertrofii u nowoczesnego człowieka potrzeb konsumpcyjno-ambicjonalnych, poznanie przyrody, jakim zajmują się oficjalne instytucje naukowe, coraz bardziej ogranicza się do celów czysto utylitarnych, przynoszących doraźne korzyści ekonomiczne czy prestiżowe. Wskutek zaś zaprzęgnięcia nauki do realizacji celów narzuconych przez cywilizację konsumpcyjną
uczeni zostali zmuszeni do ograniczania swych odruchów poznawczych do coraz węższych dyscyplin. W niektórych wypadach, to narzucone przez zawodową „walkę o byt”, samo-ograniczanie horyzontów poznania, prowadzi do powstania patologicznych skojarzeń oraz odruchów polegających na ukrytej, bądź nawet na artykułowanej wrogości w stosunku do poglądów bardziej złożonych i psychologicznie
dojrzałych (patrz Aneks II).


Jako dalszy rezultat zaciekłej „walki o byt”, jaką toczą między sobą poznawczo niedokształcone osobniki, w społeczeństwie „rozwiniętym” muszą zostać stopniowo zaduszone jakiekolwiek szersze poglądy, które nie przynoszą wymiernych, bezpośrednich korzyści ich głosicielom: kto na przykład, wśród „plastycznie” nastawionych do życia uczonych, będzie się interesował teoriami, na których nie dość, że nie można zarobić, ani nawet zrobić wymaganej przez społeczeństwo kariery, to jeszcze można za ich głoszenie, a tym bardziej za doświadczalne potwierdzenie, zostać pozbawionym pracy! (Jak to się przytrafiło kilku cytowanym w tej książce autorom. [Mg 2022 – w tym i autorowi niniejszej książki, który już w roku 1976 w Genewie został ostrzeżony, w szczególności przez mikrobiologa Phlippe Ankera, że próba głoszenia, wśród ówczesnych genetyków „witalistycznych” poglądów Lamarcka, to samobójstwo naukowe. Co było – i nadal jest – niestety PRAWDĄ].)

Wskutek zaś wzajemnego otumaniania się ludzi za pomocą coraz to bardziej prymitywnych i agresywnych „nowych filozofii natury”, populacje ludzkie w krajach najbardziej rozwiniętych ekonomicznie zaczęły się upodabniać do populacji „ślepych” komórek nowotworowych. Te „udziecinnione”, neoteniczne populacje — odkrywszy sposób na eksploatację swego macierzystego organizmu — w sposób biblijny „mnożą się i płodzą i panują nad nim” aż doprowadzą do swego
zbiorowego samobójstwa.

Skojarzenie, że obecny „pozytywistyczny” wysiłek ludzkości z pewnego dystansu przypomina zachowanie się gigantycznego nowotworu toczącego naszą planetę, nie jest obce uważnym i doświadczonym obserwatorom (wystarczy wskazać tutaj na S. I. Witkiewicza i K. Lorenza). Ukazujące się czasami w literaturze głosy nielicznych ekologów, ostrzegające przed zbliżającą się katastrofą, są ograniczone zazwyczaj tylko do zewnętrznych przejawów dewastacji i zagrożenia Ziemi przez wyposażonego w najnowsze technologie człowieka: wskazuje się na wyeksploatowanie surowców, na skażenie środowiska odpadami produkcji i konsumpcji, na eksplozję demograficzną oraz na zagrożenie egzystencji całych narodów przez zbrojenia nuklearne.

Obecna książka wskazuje na ukrytą wewnątrz układu nerwowego przyczynę, dla której nowoczesny człowiek tak bezwzględnie gwałci Naturę: otóż rozumujący jak klasyczny „pies Pawłowa” gatunek Homo sapiens zauważył, że wynalazki techniczne zwiększają stopień jego panowania nad otoczeniem — i stąd nabrał niezachwianego przekonania, iż tylko poprzez rozwój techniki zdoła się „utrzymać na powierzchni” zarówno w międzyludzkiej, jak i w międzynarodowej walce o byt. Z kolei zaś masowe zastosowanie protez technicznych, w sposób automatyczny doprowadziło do „wyzwolenia” w człowieku jego najprymitywniejszych instynktów i pożądań, które są odpowiedzialne za obecną, narastającą w sposób lawinowy, destrukcję naszej planety.

Logiczne zatem byłyby działania mające na celu przyhamowanie postępu technicznego, a zwłaszcza ograniczenia produkcji przedmiotów posiadających wyraźnie narkotyczny wpływ na człowieka (do tych urządzeń zaliczają się nie tylko pojazdy mechaniczne oraz elektroniczne urządzenia do odtwarzania dźwięku względnie obrazu; objawy uzależnienia występują także w wypadku używania komputerów, a nawet zwykłych leków, które na przykład w Stanach Zjednoczonych aż w 96% są zażywane tylko jako efekt uprzedniego przyzwyczajenia się do nich).

Nie należy przy tym wierzyć, że jakiekolwiek racjonalne próby ratowania naszej planety wyjdą z kręgu ludzi odurzających się rozwojem techniki. Podobnie jak to ma miejsce w wypadku narkomanii chemicznej, ludzie ci są zazwyczaj zupełnie obojętni na to, że ich styl życia musi prowadzić do powolnego zbiorowego samobójstwa. W swym nihilistycznym podejściu do świata, bezinteresownie są oni skłonni nawet do wciągania innych w ten zaklęty krąg „lepszego życia”.

Duże nadzieje należy natomiast pokładać w kształceniu kadr naukowych o maksymalnie szerokich horyzontach. Tylko dzięki tak „niedemokratycznie” wykształconym elitom można się uchronić przed najrozmaitszymi „wariacjami” umysłowymi, będącymi plagą nowoczesnych społeczeństw. Jeśli niniejsza książka ułatwiła komukolwiek wyrobienie sobie bardziej dojrzałego, szerszego poglądu na sprawy biologii, czyli dosłownie „życia i śmierci” dla nas wszystkich, to autor będzie to uważał nie tylko za swój własny sukces, ale także za optymistyczną manifestację inteligencji godnej gatunku Homo sapiens.


P.S. 1993

Doskonałym potwierdzeniem powyższych, pochodzących z 1984 roku (MG – obecnie jest rok 2022!), rozważań na temat transformacji gatunku Homo sapiens w rako-podobną odmianę Homo economicus są „mutacje” kulturalno-ustrojowe jakie miały miejsce na świecie pod koniec lat 1980. Otóż w krajach najbardziej zurbanizowanych, a w szczególności w USA, pojawiła się w tym okresie cała gama nowych „mutantów” kulturowych, manifestujących wyraźnie zdegenerowane formy zachowania. Do tych, wyrosłych na glebie supermarketów i video-clipów, „mutantów” należą imitujące debilizm „punki”, kretyno-faszyzujące „skiny”, spekulujące na ludzkiej głupocie „juppies” oraz „groupies” czyli kopulujące kolektywy.

Te nowoczesne „wariacje” mają swoje odbicie w prądach intelektualnych, dominujących obecnie w krajach super-burżuazyjnych czyli „rozwiniętych”. W krajach anglosaskich ostatnia dekada była niekończącym się pasmem sukcesów ekonomicznego neoliberalizmu, polegającego na zorganizowanym w sposób naukowy okradaniu, za pomocą światowego systemu bankowego, biedniejszych krajów oraz biedniejszych warstw społecznych. Agresywne formy przybrało także skretynienie środowisk katolickich (sławna „obrona życia nienarodzonego”), oraz środowisk naukowych: w maju 1992 aż 250 uczonych (w tym 52 laureatów Nagrody Nobla) podpisało „Apel heidelberski” deklarujący antyindustrialne protesty „Zielonych” jako irracjonalne (później okazało się, że racjonalnym organizatorem oraz sponsorem tego „Apelu kretynów z Heidelbergu” były zagrożone utratą narkotyzującej się lekami klienteli koncerny farmaceutyczne…).

Umysłowe „wariacje” wywołane industrialnym hipermodernizmem dotarły także do Europy Wschodniej, gdzie Gorbaczow, w imię „głasnosti” (czyli „przejrzystości”) przekazał całą władzę w ręce… mafii. W wyniku tej transformacji, w Polsce całą władzę przejęła „nowa elita”, określana przez Polaków mieszkających w Ameryce Północnej jako „michnikites” (od znanego wzoru: brat lub ojciec — stalinowski prokurator; syn — liberalno-demokratyczny reformator). Warto zauważyć, że wśród tej nowo-starej, polskiej „elity” obserwuje się efekt Baldwina, o którym wielekroć pisaliśmy w niniejszej książce. Mutacje typu „michnikites” wystąpiły bowiem nie tylko między pokoleniami, ale i w ciągu życia tych samych osób: obecnie prominentni polscy intelektualiści, w początkach swej kariery byli zazwyczaj gorącymi stalinistami względnie łysenkistami; ich (tumoropodobna – MG 2022) „transformacja” w liberałów i neodarwinistów nastąpiła wyraźnie pod wpływem zmienionych warunków otoczenia…

***

Ot i tyle mych „naukowo samobójczych mądrości” sprzed lat blisko 40. Jakby ktoś chciał się zaznajomić z poprzedzającymi 160 stronami (+ II „Aneksami”) tych „Atrap i paradoksów nowoczesnej nauki”, to mu proponuję zakup jednego z pozostałych mi tej książki egzemplarzy. Zamówienie przesłać na wskazany poniżej adres e-mailowy, symbolicznej wpłaty 25 zł (z zagranicy 10 euro) proszę dokonać na konto:

92 1140 2004 0000 3202 7618 2247

www.markglogg.eu mglogo@poczta.fm

Posted in Obce teksty | Leave a comment